Το Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο (Τ.Ε.Λ.) ιδρύθηκε με το νόμο 1566/1985 και καταργήθηκε με το νόμο 2640/1998. Το 1998 δημιουργήθηκε το Τεχνικό Επαγγελματικό Εκπαιδευτήριο (Τ.Ε.Ε.) με το νόμο 2640 και καταργήθηκε το 2006 με το νόμο 3475.

Το Λύκειο Θηλέων λειτούργησε από το σχολικό έτος 1976/1977 έως το σχ. έτος 1978/1979.

Το Τ.Ε.Β.Ε. (Ν.Π.Δ.Δ.) ιδρύθηκε με το νόμο 6364/1934 και καταργήθηκε με το νόμο 2676/1999. Τη θέση του πήρε ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών (Ο.Α.Ε.Ε.).

Ο Αθανάσιος Μερεμέτης γεννήθηκε στο Κρανίδι το 1911. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών [1931 -1934] και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή το 1935. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (1933 - 1934) και του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1937 εργάστηκε ως υπάλληλος του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών. Την περίοδο 1937 – 1940 μετέβη στο Βερολίνο, όπου με υποτροφία του γερμανικού κράτους ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις Γενικές αρχές του ποινικού και δημοσίου δικαίου σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, ενώ είχε εκλεγεί και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου. Παράλληλα έκανε σπουδές βιβλιοθηκονομίας, ως υπότροφος του Δήμου Αθηναίων. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1940 εργάζεται στον Δήμο Αθηναίων, ως ιδιαίτερος γραμματέας του Δήμου το 1941 και ως έφορος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης το 1942. Το 1946 διορίζεται στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας όπου συμμετέχει στην ίδρυση του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου του οποίου είναι και αντιπρόεδρος. Το 1955 επιστρέφει στην Ελλάδα και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολέγιο της Αθήνας και το 1960 ξαναγυρνά στην Κύπρο όπου εργάζεται στην μέση εκπαίδευση ως Γυμνασιάρχης έως το 1972.

Ο Δημήτρης (Τάκης) Παληός γεννήθηκε το 1934 στη Λαμία, όπου και τελείωσε τη γυμνασιακή του φοίτηση. Το 1956 έφυγε παράνομα από την Ελλάδα για την Ιταλία, όπου στην αρχή παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Γκράμσι του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, ενώ στη συνέχεια σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, αλλά δεν πήρε το πτυχίο του.
Συμμετείχε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας εκπροσωπώντας τους φοιτητές του εξωτερικού στα συνέδρια της ΔΕΣΠΑ και της ΕΦΕΕ και σε διεθνείς συναντήσεις. Από το 1963 ήταν γραμματέας στη Φθιώτιδα της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων “Γρηγόρης Λαμπράκης” (ΔΚΝΓΛ) και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), ενώ συμμετείχε παράλληλα στο μηχανισμό του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης ως διευθυντής και άμεσος συνεργάτης (ιδιαίτερος γραμματέας) του προέδρου της Μίκη Θεοδωράκη.
Για τη δημοκρατική και αντιδικτατορική του δράση πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτοπίστηκε από τη χούντα στη Γυάρο, κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Την περίοδο 1982 - 84 διατέλεσε γραμματέας τηw Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ). Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα (εταιρεία Inde­sit Service). Από τη μεταπολίτευση ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Φθιώτιδα, το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά, το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων και το 1981 με το ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου υπήρξε στέλεχος στην κομματική οργάνωση Αθήνας. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, στο γραφείο των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Εσ., Λεωνίδα Κύρκου και Κώστα Φιλίνη, καθώς επίσης και στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέχρι το 2000. Τα τελευταία χρόνια ζει στο κτήμα του στη Σκάρφεια Λοκρίδας.

Η Βιργινία Βασιλείου γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και στα χρόνια της Κατοχής εισήλθε στις γραµµές της εαµικής Εθνικής Αντίστασης. Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, δοκίµασε τις ικανότητές της στη γλυπτική, στη µικροτεχνία, στην εικονογράφηση. Μετά την απελευθέρωση, έζησε τις περιπέτειες του κόσµου της εαµικής Αριστεράς. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Όταν εξέτισε την ποινή της, δεν απελευθερώθηκε αλλά εκτοπίστηκε στο Τρίκερι. Μετά την εξορία δούλεψε πλάι στον χαράκτη Τάσσο στο εργοστάσιο γραφικών τεχνών ΕΛΚΑ και µαθήτευσε κοντά του στη χαρακτική. Δούλεψε επίσης ως ζωγράφος στον "Κεραµεικό" και αργότερα σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε αποκατάσταση πινάκων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Η συµµετοχή της µε λίγα έργα της σε οµαδικές εκθέσεις στη Μόσχα και στο Παρίσι οφείλεται σε προσπάθειες άλλων, µεταξύ των οποίων ο άντρας της, ζωγράφος Νέστορας Παπανικολόπουλος.

Ο Δημήτρης (Μήτσος) Βλαντάς γεννήθηκε στον Μάραθο του Ηρακλείου Κρήτης το 1908. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Γραφείου της ΟΚΝΕ από το 1932, ο Δ. Βλαντάς εκτοπίστηκε από την δικτατορία Μεταξά το 1936 (Ακροναυπλία, Γαύδος). Απέδρασε (Μάιος 1941) και ανέλαβε γραµµατέας της ΚΕ της ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941). Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέµβριος 1942) και γραµµατέας του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Εθνοσύµβουλος Αθήνας στην ΠΕΕΑ, παρέµεινε στην Κρήτη από τον Ιούλιο του 1944 έως τον Ιούλιο του 1946, όπου διετέλεσε καπετάνιος της 4ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, γραµµατέας της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικοαπελευθερωτικής Επιτροπής Κρήτης (Οκτώβριος-Δεκέµβριος 1944). Γραµµατέας της Κ.Ο. Πειραιά (Ιούλιος 1946 - Νοέµβριος 1947), ορίστηκε αναπληρωµατικό (Σεπτέµβριος 1947) και στη συνέχεια τακτικό μέλος (Ιανουάριος 1949) του ΠΓ του ΚΚΕ. Υπουργός Γεωργίας και Υπουργός Στρατιωτικών στην Προσωρινή Δηµοκρατική Κυβέρνηση. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε στην Ρουµανία. Το 1953 φοίτησε στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή (Μόσχα), ενώ τον Σεπτέµβριο του 1955 μετέβη στην Τασκένδη. Αποµακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Μάρτιος 1956) και από την ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1957). Έζησε στα Καρπάθια (1956-1967) και έπειτα στο Παρίσι. Επαναπατρίστηκε το 1975. Το αρχείο του κατατέθηκε από τον ίδιο το 1982 στην Bibliothèque de Documentation Internationale Contemporaine (BDIC) – Nanterre. Πέθανε στην Αθήνα το 1985

Φιλόλογος και ιστορικός, ο Λέανδρος Βρανούσης (Ιωάννινα 1921- Αθήνα 1993) σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Στα χρόνια της Κατοχής συνδέθηκε µε τις παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ στα Γιάννενα και συµµετείχε στην αντίσταση ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Το 1944 συµµετείχε στις εργασίες του Εθνικού Συµβουλίου ως εθνοσύµβουλος Ιωαννίνων, ο νεότερος εθνοσύµβουλος της ΠΕΕΑ. Από το 1946 κατέθεσε τις πρώτες επιστηµονικές εργασίες του προσανατολισµένες στην περίοδο του Διαφωτισµού και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ήπειρο. Το 1956 εντάχθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισµού της Ακαδηµίας Αθηνών, ενώ από το 1962 ανέλαβε την διεύθυνση του. To 1954 του απενεµήθη το βραβείο της Ακαδηµίας Αθηνών για τη µονογραφία του για τον Ψαλίδα και τον Ρήγα και το 1958 το Α΄ Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του "Ρήγας Βελεστινλής".

Ο Δημήτρης Χατζής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1913 και πέρασε εκεί τα παιδικά του χρόνια. Ήταν γιος του λογίου και ποιητή Γεωργίου Χατζή (με το ψευδώνυμο Πελλερέν), εκδότη της εφημερίδας Ήπειρος. Μαζί με τον μικρότερό του αδελφό, συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ιόνιο Σχολή στην Αθήνα, αποφοίτησε όμως από την Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων, καθώς μετά τον θάνατο του πατέρα τους το 1930, τα δύο αδέλφια αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους. Στα Γιάννενα, παράλληλα με το Γυμνάσιο, ο Χατζής είχε αναλάβει την έκδοση της εφημερίδας του πατέρα του και την συντήρηση της πολυμελούς οικογένειάς του. Στην συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή Αθηνών την οποία για οικονομικούς λόγους εγκατέλειψε. Ως το 1936 δημοσίευε ποιήματά του στον ηπειρώτικο και αθηναϊκό τύπο με ψευδώνυμο. Ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόματος από το 1935 στα Γιάννενα, το 1936 συνελήφθη από την αστυνομία της δικτατορίας του Μεταξά και εξορίστηκε στην Φολέγανδρο. Μετά από μερικούς μήνες αφέθηκε ελεύθερος και εργασθηκε στην Αθήνα ως δημοσιογράφος. Το 1940 στρατεύθηκε, χωρίς να σταλή στο μέτωπο. Κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και αρθρογράφησε στον παράνομο αντιστασιακό τύπο σε εφημερίδες όπως Απελευθερωτής και Ριζοσπάστης. Στο βουνό από το 1943, εργαζόταν για την εφημερίδα Ελεύθερη Ελλάδα, της οποίας, μετά την Απελεθυθέρωση και ως το 1947, διατέλεσε υπεύθυνος συντάκτης. Ενώ ήταν ακόμη στο βουνό, πληροφορήθηκε την εκτέλεση του αδελφού του Άγγελου. Το 1947 επιστρατεύτηκε στα Ιωάννινα και το καλοκαίρι του ιδίου έτους εξορίστηκε στην Ικαρία. Στη συνέχεια δραπέτευσε στον Δημοκρατικό Στρατό, και μετά την ήττα του, με δύο καταδίκες για λιποταξία από το Έκτακτο Στρατοδικείο, δραπέτευσε στη Ρουμανία. Το 1949 εγκαταστάθηκε στην Βουδαπέστη, όπου σπούδασε βυζαντινή και μεταβυζαντινή ιστορία και λογοτεχνία. Παράλληλα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα του κομμουνιστικού κόμματος. Με την υποστήριξη του καθηγητή Μοράβσικ, το 1957, πήρε υποτροφία από την Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου και εργάστηκε στο Ινστιτούτο Ελληνικών Σπουδών της Ακαδημίας. Στο πανεπιστήμιο Χάμπολτ υποστήριξε την διδακτορική του διατριβή με θέμα «Μονωδίες για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους».
Το 1962 επέστρεψε στην Ουγγαρία, όπου διετέλεσε βοηθός στην έδρα της Βυζαντινής Φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βουδαπέστης. Εκεί ίδρυσε το Νεοελληνικό Ινστιτούτο, όπου διδάσκονταν η νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με τις εκδόσεις «Europa» και επιμελήθηκε την μετάφραση νεοελληνικών, λογοτεχνικών κειμένων στα ουγγρικά. Δημοσίευσε άφθονες μελέτες για τη βυζαντινή φιλολογία, την νεοελληνική ιστορία, λογοτεχνία και λαογραφία.
Το 1968, αποπειράθηκε να εγκατασταθεί στο Παρίσι, αλλά υπό την πίεση της γαλλικής αστυνομίας, αρνούμενος να ζητήσει πολιτικό άσυλο, επέστρεψε στη Βουδαπέστη. Αρθρογράφησε στο περιοδικό Πυρσός της Ανατολικής Γερμανίας και την Επιθεώρηση Τέχνης. Το καλοκαίρι του 1973 δίδαξε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Μετά την πτώση της δικτάτορίας επέστρεψε στην Αθήνα, όπου οριστικά εγκαταστάθηκε τον Ιούλιο του 1975. Έδωσε πολλές διαλέξεις και ομιλίες, και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Δομή και Αντί. Από το 1980 επιμελήθηκε και εξέδωσε τέσσερα τεύχη από το περιοδικό Πρίσμα. Παντρεύτηκε με την αρχαιολόγο Καίτη Αργυροκαστρίτου και απέκτησε μία κόρη. Πέθανε το 1981, στη Σαρωνίδα.
Έγραψε τα μυθιστορήματα: Φωτιά (1946), Το διπλό βιβλίο (1976) και τις συλλογές διηγημάτων: Το τέλος της μικρής μας πόλης (1953, 1963), Ανυπεράσπιστοι (1965), Σπουδές (1976) και Θητεία (αγωνιστικά κείμενα 1940-1950) (1979). Διαλέξεις και δοκίμιά του εκδόθηκαν με τίτλο: Το πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού (2005).
[Πηγές: Υλικό από το αρχείο. Γιώργος Δ. Παγανός, «Δημήτρης Χατζής. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τόμ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988. Ανυπόγραφο, «Δημήτρης Χατζής», http://el.wikipedia.org/wiki (23.2.2009).

O Γρηγόρης Γιάνναρος, (Σαλµώνη Ηλείας 1936 - Αθήνα 1997) ήταν μέλος της παράνοµης ΕΠΟΝ, ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και στη συνέχεια µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου της Δηµοκρατικής Νεολαίας Λαµπράκη, ο Γρ. Γιάνναρος σπούδασε Οικονοµικές Επιστήµες στην Αθήνα και έπειτα στη Μόσχα (1966-1970). Μετά τη διάσπαση του 1968, τάχθηκε µε το ΚΚΕ εσ. Από το 1972 στην Αθήνα ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Στη µεταπολίτευση υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. και της Ε.ΑΡ. (συµµετοχή στο Εκτελεστικό Γραφείο), και του Συνασπισµού (µέλος της Πολιτικής Γραµµατείας). Διευθυντής της Αυγής (1978-1988) και του περιοδικού Κοµµουνιστική Θεωρία και Πολιτική (1975-1978). Βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισµού (1990-1994). Αναπληρωτής Υπουργός Βιοµηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας στην οικουµενική κυβέρνηση Ξ. Ζολώτα. Ιδρυτικό µέλος των ΑΣΚΙ, γραµµατέας του Διοικητικού Συµβουλίου της Εταιρείας από το 1994 έως το θάνατο του.

Μέλος της κοµµουνιστικής νεολαίας, εξορίστηκε στην Φολέγανδρο το 1938, από όπου απέδρασε το 1941 και ανέλαβε γραµµατέας της Οργάνωσης Αθήνας της ΟΚΝΕ. Τον Νοέµβριο του 1941 συνελήφθη για δεύτερη φορά και περιπλανήθηκε σε διάφορα στρατόπεδα (Ακροναυπλία, Κατούνα, Λαζαρέτο), από όπου δραπέτευσε µετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας. Γραµµατέας του Συµβουλίου της ΕΠΟΝ Μακεδονίας, εργάστηκε µετά την απελεύθερωση στο Γραφείο Πόλης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και αργότερα ως Γραµµατέας της Κ.Ο του ΚΚΕ Δράµας. Το 1947 εντάχθηκε στο ΔΣΕ και µετά τη λήξη του εµφυλίου εγκαταστάθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη. Εκλέχτηκε µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ µετά την 6η Ολοµέλεια (1956) και από το 8ο συνέδριο (1961) έγινε µέλος του Πολιτικού Γραφείου και της Γραµµατείας της Κεντρικής Επιτροπής. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού και µέλος του Εκτελεστικού του Γραφείου συµµετείχε, στη συνέχεια, στη δηµιουργία της Ε.ΑΡ και του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου. Ο Πάνος Δηµητρίου είναι ιδρυτικό µέλος των ΑΣΚΙ και διετέλεσε µέλος του Διοικητικού τους Συµβουλίου. Ζει στη Θεσσαλονίκη και το συγγραφικό του έργο επικεντρώνεται στην ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Ως δηµοκρατική σπουδαστική οργάνωση, η ΔΑΣ 114 ιδρύθηκε το Μάιο του 1962 εφαρµόζοντας το ψήφισµα της «Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων του Πανεπιστηµίου Αθηνών» (ΔΕΣΠΑ) στις 6 Απριλίου 1962, µε το οποίο αποφασίστηκε η δηµιουργία ενός µαζικού φορέα των σπουδαστών όλων των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυµάτων για την αποκατάσταση των ακαδηµαϊκών ελευθεριών, την υπεράσπιση του πανεπιστηµιακού ασύλου και την προάσπιση της δηµοκρατίας. Το αρχείο αυτό έχει εξ ολοκλήρου ψηφιοποιηθεί και αναρτηθεί στην ιστοσελίδα των ΑΣΚΙ και βρίσκεται στις αρχειακές ψηφιακές συλλογές στο πρόγραµµα «Πολιτικές Νεολαίες» (Ε.Π. ΚτΠ).

Η Δηµοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαµπράκης» (ΔΚΝΓΛ) δηµιουργήθηκε λίγες µέρες µετά τη δολοφονία του συνεργαζόµενου µε την ΕΔΑ βουλευτή, γιατρού και βαλκανιονίκη Γρηγόρη Λαµπράκη. Την ιδρυτική διακήρυξή της, συνυπέγραψαν διανοούµενοι, καλλιτέχνες και λογοτέχνες ενώ πρόεδρός της ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1964 συγχωνεύθηκε µε την Νεολαία ΕΔΑ και συναποτέλεσαν την Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη.

Η Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη δηµιουργήθηκε τον Σεπτέµβριο του 1964 από την συγχώνευση της Νεολαίας ΕΔΑ και της Δηµοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαµπράκης. Το Μάρτιο του 1965 πραγµατοποιήθηκε το Α΄ Ιδρυτικό Συνέδριό της. Αποτελεί την µαζικότερη και δυναµικότερη κίνηση νεολαίας στην µετεµφυλιοπολεµική Ελλάδα, η οποία διαλύθηκε µε την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Το αρχείο της, µεταφέρθηκε από τον γραµµατέα της στην ΕΔΑ το 1966 προ της απειλής διάλυσης της και διασώθηκε µαζί µε τα άλλα αρχειακά τεκµήρια που συγκροτούν το Αρχείο ΕΔΑ.

Δεκαπενθήμερη έκδοση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη

Η Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ) δηµιουργήθηκε το 1987 ως µετεξέλιξη του ΚΚΕ εσ. Αποτέλεσε µία από τις βασικές συνιστώσες στη δηµιουργία του «Συνασπισµού της Αριστεράς και της προόδου». Αυτοδιαλύθηκε το 1992, όταν ο Συνασπισµός µετεξελίχθηκε σε κόµµα.

Η Ελληνική Επιτροπή δια την διεθνή Ύφεσιν και την Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) συγκροτήθηκε το 1955 και είχε ως αφετηρία τη διακήρυξη που απηύθυναν προς οικονοµικής ζωής της χώρας. Διακηρύσσοντας ότι βρίσκεται µακράν των πολιτικών κοµµάτων και ανταγωνισµών, η ΕΕΔΥΕ δήλωσε την προσήλωσή της στις αρχές του ΟΗΕ για την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών ανεξαρτήτως πολιτικού, κοινωνικού και οικονοµικού καθεστώτος. Αποτέλεσε την πιο αντιπροσωπευτική και µακροβιότερη οργάνωση στο χώρο του κινήµατος ειρήνης. Η ΕΕΔΥΕ το 1958 εξέδωσε το περιοδικό Δρόµοι της Ειρήνης – που στην αρχή κυκλοφόρησε µε τη µορφή τετρασέλιδης εφηµερίδας- και από το 1963 συνδιοργάνωσε µε άλλες κινήσεις ειρήνης τις πρώτες Μαραθώνιες Πορείες στη δεκαετία του ΄60 (1962-1966). Πραγµατοποίησε δυο πανελλήνια συνέδρια ειρήνης (1962,1965) και παράλληλα συνδέθηκε µε διεθνείς οργανισµούς συµµετέχοντας σε διεθνείς συσκέψεις και πορείες ειρήνης. Η διαδροµή της διακόπηκε προσωρινά το 1967 από την απριλιανή δικτατορία, ενώ στη µεταπολίτευση ανασυντάχθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί µέχρι σήµερα.

Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος δηµιουργήθηκε στην διάρκεια της δικτατορίας, τον ∆εκέµβριο του 1967, ως αντιστασιακή νεολαιίστικη οργάνωση µε την ονοµασία Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) "Ρήγας Φεραίος". Στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, συντάχθηκε µε το ΚΚΕ εσ. και έκτοτε αποτέλεσε τη νεολαία του.