Γάλλος φιλέλληνας και δημοσιογράφος, ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας Le Temps.

Κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Κονδύλης, αρχικά ονομαζόταν Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα και αργότερα μετονομάστηκε σε Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Συμμετείχε στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1928, 1932, 1935 και 1936.

Κτήση της Βενετικής Δημοκρατίας την περίοδο 1688-1715.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Δικηγόρος και δημοσιογράφος απ’ τη Ρόδο. Κατά την Ιταλοκρατία έδρασε ως κοινοτικός παράγοντας και πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου «Διαγόρας». Το 1926 κατέφυγε στην Αθήνα, όπου δούλεψε στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στο νησί και ανέλαβε διάφορες θέσεις.

Ιδρύθηκε το 1881. Λειτούργησε με την επίβλεψη της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Έκλεισε το καλοκαίρι του 1913 με την έκρηξη του Β΄ Βαλκανικού πολέμου

Ιδρύθηκε το 1880. Λειτούργησε με την επίβλεψη της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Έκλεισε το καλοκαίρι του 1913 με την έκρηξη του Β΄ Βαλκανικού πολέμου

Κλάδος κεφαλλονίτικης οικογένειας που το 19ο αι. εγκαταστάθηκε στην Πόλη και ύστερα στη Σμύρνη. Από άλλο κλάδο της προέρχονται οι ομώνυμοι βαθύπλουτοι ευεργέτες της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Νομικός σύμβουλος του Πατριαρχείου και γιος του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής Ανδρέα Σπαθάρη.

Φιλόλογος και κατά καιρούς θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του Παρασκευάς (επίσης φιλόλογος). Δυο απ’ τα πρώτα του έργα («Ένας άνθρωπος με πολλή φωτογένεια» και «Ο κ. Καθηγητής») παίχτηκαν το 1959 στη σκηνή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Έγινε καθηγητής στην Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας και αργότερα στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1993 ανέβηκε το έργο του «Το ρολόι» με σκηνοθέτη το Δ. Ποταμίτη.

Διεθνολόγος από την Κων/πολη (;). Σπούδασε στη Γερμανία, όπου υποστήριξε το 1930 διατριβή για την ελληνική ουδετερότητα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Γάλλος ιστορικός με ειδίκευση στην περίοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Έλληνας δημοσιογράφος, ιστορικός και λόγιος.

Ο Αλή Πασάς ήταν ένας Αλβανός ληστής ο οποίος έγινε πασάς των Ιωαννίνων επεκτείνοντας την επικράτειά του στο μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας του, τα Ιωάννινα έγιναν το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. Είχε στο περιβάλλον του πολλούς Έλληνες και ίδρυσε ελληνικά σχολεία.

Ο David Balfour ήταν ιερομόναχος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέλος της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, διπλωμάτης και μελετητής του Βυζαντίου.

Ο Λουκάς Γ. Μπέλλος γεννήθηκε στη Θήβα το 1848. Σπούδασε ιατρός στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής και διοργανωτής του νοσοκομείου Πειραιώς. Ασχολήθηκε ειδικότερα με τη γυναικολογία και τη χειρουργική και συμπλήρωσε τις γνώσεις του μετεκπαιδευόμενος στο Λονδίνο, στο Μόναχο και στο Παρίσι κοντά σε κορυφαίους καθηγητές της Ιατρικής.

Σε ηλικία 18 χρόνων παίρνει μέρος ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και αργότερα, το 1878 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Ιερού Λόχου των Θηβών. Την ίδια περίπου εποχή, είναι ο κύριος συντάκτης της εφημερίδας ‘Βοιωτία’ η οποία εκδιδόταν στη Θήβα στα 1874-1878. Συμμετέχει στον πόλεμο του 1897 ως ιατρός στα χειρουργεία του μετώπου και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα της Μακεδονίας και της Ελληνοτουρκικής συνεννόησης. Εκλέγεται βουλευτής της επαρχίας Θηβών στις εκλογές της 17/11/1902 καθώς και στις 28/11/1910, όπου παρουσιάζεται με τον κυβερνητικό συνδυασμό των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής και εισηγήθηκε την έκδοση λαχείου του Εθνικού Στόλου.

Ασχολήθηκε με θέματα γλωσσολογικά και κυρίως με τη μελέτη της Αλβανικής γλώσσας. Έγραψε επίσης ποιήματα, από τα οποία τα γνωστότερα είναι η συλλογή ‘Ολυμπιακαί Ωδαί.’ Στα 1898, διωκόμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις- ήταν φίλος του Γ. Φιλάρετου- καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια όπου και εγκαθίσταται αρχικά ως ιατρός του Γ. Αβέρωφ. Εκεί παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Ιωαννίδη, κόρη του διευθυντή των επιχειρήσεων Αβέρωφ και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά, την Αντιγόνη, την Ισμήνη, τη Ναυσικά και τον Επαμεινώνδα.

Ο Λουκάς Μπέλλος, ιατρός Θηβαίος, όπως συνήθιζε να υπογράφει, ήταν ένας ρομαντικός πατριώτης, ποιητής, ιδεολόγος με πλούσια επιστημονική και πολιτική δράση. Πέθανε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1913.

Η Πρακτική Γεωργική Σχολή ΠΑΝΑΓΗ ΒΑΛΛΙΑΝΟΥ ιδρύθηκε το 1906 από τη Διαχειριστική Επιτροπή του Κληροδοτήματος Παναγή Α. Βαλλιάνου και προικοδοτήθηκε με ένα κτήμα 140 περίπου στρεμμάτων με κτιριακές εγκαταστάσεις και ετήσια επιχορήγηση από το Κληροδότημα για την κάλυψη των εξόδων λειτουργίας της.
Η Γεωργική Σχολή (τίτλος που συνήθως χρησιμοποιείται από τους Κεφαλονίτες) σκοπό είχε την αρωγή των μικροκαλλιεργητών και των απόρων αγροτών της εποχής εκείνης. Έτσι δημιουργήθηκε πρότυπο σπουδαστήριο για την εκμάθηση σύγχρονων μεθόδων καλλιέργειας της ελιάς και της αμπέλου και εξίσου πρότυπο φυτώριο για τη δωρεάν παροχή οπωροφόρων δέντρων και φυτών.
Στην άνθησή της, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, η Γεωργική Σχολή, με επικεφαλής τον Αυστριακό Γεωπόνο Βρέμετς, εκπαιδεύει περίπου 20 με 25 οικότροφους μαθητές και το κτήμα καλλιεργείται σ' όλη του την έκταση. Ο πόλεμος και στη συνέχεια οι σεισμοί, φέρνουν το τέλος αυτής της περιόδου και ταυτόχρονα στην ιστορική εξέλιξη του αγροτικού τομέα της Κεφαλονιάς.
Η περίοδος που ακολουθεί χαρακτηρίζεται από κοινωνική και οικονομική συρρίκνωση και η Σχολή παραμελημένη και χωρίς στόχους έρχεται αντιμέτωπη με το οριστικό κλείσιμο και διαμελισμό της περιουσίας της.
Στο τέλος της 10ετίας του ΄80 επιδιώκεται από το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου η αναγέννηση της Γεωργικής Σχολής, όπου ανά χρονικά διαστήματα παρουσιάζει σημαντικό έργο τόσο στο χώρο των καλλιεργειών, όσο και της αγροτικής εκπαίδευσης.
Η Γεωργική Σχολή δεν περιορίστηκε μόνο στον αγροτικό τομέα, δραστηριοποιήθηκε κοινωνικά και συνεχίζει να το κάνει, είτε διαθέτοντας προσωρινά χώρους της ακίνητης περιουσίας της για κοινωφελή σκοπό, είτε συμβάλλοντας οικονομικά σε ερευνητικό και εκπαιδευτικό επίπεδο.
Η Διοικητική Επιτροπή της Γεωργικής Σχολής που είναι εκλεγμένη από το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου με τριετή θητεία, φιλοδοξεί για το μέλλον να δρομολογήσει δράσεις σε τομείς που το περιεχόμενό τους θα συμφωνεί με τις ανάγκες του αγροτικού κλάδου του τόπου και θα ενισχύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις προϋποθέσεις βιωσιμότητάς της.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Παλούμπα Αρκαδίας, διετέλεσε στρατηγός, πληρεξούσιος της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης, γερουσιαστής, βουλευτής Γορτυνίας και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ο Philip Betancourt, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Temple της Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) και αρχαιολόγος με ειδίκευση τη Μινωική Κρήτη, δώρισε το 2002 τη συλλογή του από ταχυδρομικά δελτάρια στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.

Ο Xavier Bordes, Γάλλος ποιητής και μεταφραστής, ξεκίνησε τη μετάφραση της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη το 1979 σε συνεργασία με τον R. Longueville. Εκείνη την εποχή δεν κυκλοφορούσαν παρά ελάχιστα μεταφρασμένα έργα του Ελύτη στη Γαλλία. Από το 1972 έως το 1984 ο Bordes ζούσε στο Μαρόκο και η αλληλογραφία με τον Ελύτη είναι μεταξύ Αθήνας και Mohammedia. Με μουσικές και κλασικές σπουδές ο Bordes εργάστηκε ως εκπαιδευτικός και κριτικός και συνεργάστηκε με μεγάλους εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας. Η μετάφραση της Μαρίας Νεφέλης κυκλοφόρησε το 1982 και ακολούθησαν άλλα έργα αργότερα. Ο Ελύτης είχε εντυπωσιαστεί από τις μεταφραστικές ικανότητες του Bordes—του γράφει σχετικά ότι πρόκειται για “un vrai tour de force” (επιστολή 28/5/81).

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας ήταν δικηγόρος, έφεδρος λοχίας Πεζικού και τέως Αστυφύλακας του Δ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών. Γεννήθηκε στο Μελιγαλά Μεσσηνίας και διέμενε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής έλαβε μέρος σε αντιστασιακές οργανώσεις .Υπήρξε μέλος της Απελευθερωτικής Γερμανικής Κατοχής Οργάνωση Νέων ( Α.Γ.Κ.Ο.Ν. ή Α.Γ.Κ.Ω.Ν.) που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1941. Στη συνέχεια υπήρξε συνεργάτης της οργάνωσης ΜΙΔΑΣ 614 , υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε. Μετά το θάνατο του Τσιγάντε και τη διάλυση της ΜΙΔΑΣ 614 ο Μπούρας υπήρξε μέλος της οργάνωσης «ΕΚΚΑ» (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), της οποίας αρχηγός ήταν ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός. Ο Μπούρας συνελήφθη στις 28 Απριλίου 1943. Οδηγήθηκε στην οδό Αβέρωφ στα κρατητήρια της Γκεστάπο όπου και βασανίστηκε. Εκτελέστηκε μαζί με άλλους πατριώτες στις 19 Ιουνίου 1943 στην Καισαριανή.

Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Γιατρός και πολιτικός από τη Ζάκυνθο, βουλευτής στη Βουλή του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων, επικεφαλής του κόμματος των Ενωτικών Ριζοσπαστών.

Πολιτικός από την Κεφαλονιά, βουλευτής στη Βουλή της Ιονίου Πολιτείας και ηγετικό στέλεχος του Ριζοσπαστικού Κόμματος.

Ο Δημήτριος Καπετανάκης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 η οικογένειά του βρέθηκε στην Αθήνα. Ο Καπετανάκης φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά) και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Από εκεί έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1934 στη φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία συνέγραψε αρκετά φιλοσοφικά δοκίμια στην ελληνική γλώσσα. Ενδεικτικά αναφέρονται τα Έρως και Χρόνος, Η Μυθολογία του Ωραίου, Από τον Αγώνα του ψυχικώς μόνου. Το 1939 βρέθηκε στην Αγγλία, έχοντας στις αποσκευές του μια τριετή υποτροφία σπουδών από το Βρετανικό Συμβούλιο. Στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ βρέθηκε να εργάζεται υπό την επίβλεψη του George Humphrey Wolferstan (Dadie) Rylands, ενός από τους πιο γνωστούς ερευνητές του έργου του Σέξπηρ στη Βρετανία. Στη συνέχεια ο Καπετανάκης εργάστηκε για ένα μικρό διάστημα στο Τμήμα Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία έγραψε κυρίως κριτικά λογοτεχνικά δοκίμια πάνω στα έργα των Proust, Rimbaud, Stephan George, Dostoevsky, Thomas Gray, Horace Walpole και Charlotte Brontë. Σχεδίαζε επίσης τη συγγραφή μιας φιλοσοφικής εργασίας στο έργο του Πλάτωνα και του Kierkegaard. Γνωρίστηκε με σημαντικές μορφές την αγγλικής λογοτεχνίας όπως την Edith Sitwell και τον William Plomer, καθώς και με τον ποιητή, επιμελητή και εκδότη John Lehmann. Ο John Lehmann δώρισε στα Αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης τα προσωπικά έγγραφα, τις σημειώσεις και την αλληλογραφία του Καπετανάκη που πέρασαν στην κατοχή του μετά τον τραγικό θάνατο του ποιητή το 1944. Διαγνώστηκε με λευκαιμία το 1942 και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Westminster στο Λονδίνο. Ενταφιάστηκε στο West Norwood Cemetery. Το σύνολο του έργου του στην αγγλική γλώσσα εκδόθηκε to 1947 με τον τίτλο Demetrios Capetanakis: A Greek Poet in England (επιμέλεια John Lehmann).

Το παρόν βιογραφικό σημείωμα έχει βασιστεί στο βιογραφικό σημείωμα για τον Δημήτριο Καπετανάκη στις σελίδες του εκδοτικού οίκου Denise Harvey, http://deniseharveypublisher.gr/people/demetrios-capetanakis

Ο Ευγένιος Δαλέζιος, καταγόµενος από τη Σύρο, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Οκτωßρίου 1888, στην οποία και μεγάλωσε. Ήταν µέλος της Ακαδηµίας de Stanislas του Νανσύ, µέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών του Παρισιού καθώς και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης µέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου στην Κωνσταντινούπολη. Έλαßε µέρος στη διοργάνωση του Στρατιωτικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης που πραγµατοποιήθηκε την περίοδο 1910-1912 από τον Αχµέτ Μουχτάρ Πασά. Με αρχαιολογικά και ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας δηµοσίευσε πολλά άρθρα πάνω στην τοπογραφία και ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Με τον Severien Salaville δηµοσίευσε µια τρίτοµη ßιßλιογραφία των Καραµανλίδικων ßιßλίων, ßιßλίων γραµµένων στην Τουρκική γλώσσα αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες. Στο ßιßλίο του Les Philhellènes et la guerre de l’ indépendance δηµοσίευσε το χειρόγραφο της διπλωµατικής αλληλογραφίας του Ιωάννη Ορλάνδου και του Ανδρέα Λουριώτη, το οποίο βρήκε ο ίδιος και δώρισε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.Τιµήθηκε και παρασηµοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1983.

[Σηµείωση: Οι πληροφορίες για το βιογραφικό σημείωμα προέρχονται από: Παµπούκη Ιορδάνη, Αναγραφή δηµοσιευµάτων Ευγενίου Δαλεζίου, Αθήνα 1958]

37ος Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιωαννιτών Ιπποτών (από το 1454).

Γάλλος φιλέλληνας που έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Πολέμησε στη μάχη του Φαλήρου και στη Χίο.