Ο Paul Merchant είναι ποιητής, εκδότης και μεταφραστής. Εξεδωσε το 'Modern Poetry In Translation 4' (1968), το οποίο περιελάμβανε την πρώτη επιλογή του Ρίτσου που δημοσιεύτηκε στην Αγγλία. Είναι επίσης μεταφραστής της 'Γενεαλογίας' (1971) της Ελένης Βακαλό. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο Warwick πριν γίνει Αρχειονόμος στα Αρχεία του William Stafford στο Lewis & Clark College, Πόρτλαντ, Όρεγκον. Η συλλογή των ποιημάτων του 'Bone from a Stag’s Heart' ήταν μια Σύσταση της Βρετανικής Βιβλιοθήκης Βιβλίων του 1988 (British Poetry Book Society Recommendation). Η τέταρτη συλλογή ποιημάτων του, 'Some Business of Affinity' (2006), ήταν φιναλίστ για το Oregon Book Award. Οι πρόσφατες μεταφράσεις του από τον Γιάννη Ρίτσο είναι 'Monochords' (Trask House Press 2007) και 'Twelve Poems about Cavafy' (Tavern Books, 2010).

[Το αρχικό λήμμα στην αγγλική γλώσσα: Oregon Poetic Voices]

Ο David Richard Morier ήταν Άγγλος διπλωμάτης που υπηρέτησε στην Αίγυπτο, τα Δαρδανέλλια και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, συνέγραψε το "Photo the Suliot, a Tale of Modern Greece," 1857.

Ο Παύλος Μυλωνάς ήταν αρχιτέκτονας, καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1956-1982), και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Εφημερίδα που εκδόθηκε στην Ύδρα το 1827 από τον Γ. Παντελή και συνέχισε την έκδοσή της από την Αίγινα έως το 1828. Είχε αντικυβερνητική στάση και σήμερα αποτελεί σπουδαία πηγή για τα γεγονότα της εποχής, λόγω του πλούσιου ειδησεογραφικού υλικού της.

Οικογένεια οπλαρχηγών από τη Μάνη.

(από την ιστοσελίδα http://www.greece2001.gr/writers/GiorgisPavlopoulos.html)
Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν. Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του στο περιοδικό Οδυσσέας του Πύργου το 1943. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά Ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ΄ Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά.

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

(βλ. Γ. Ξουριά, Βιβλιογραφία (1940-2005) Γιώργη Παυλόπουλου, Λευκωσία 2005)

Το Κατώγι, Αθήνα, Ερμής, 1971.
Το Σακί, Αθήνα, Κέδρος, 1980.
Τα Αντικλείδια, Αθήνα, Στιγμή, 1988 (ανατύπωση: 1994).
Τριαντατρία Χαϊκού, Αθήνα, Στιγμή, 1990.
Της Γύφτισσας, (τετράγλωσση έκδοση), Πύργος, ιδιωτική έκδοση, 1996.
Λίγος Άμμος, Αθήνα, Νεφέλη, 1997.

Ο Rolando Pieraccini, γεννημένος στην Ιταλία, είναι φιλότεχνος, ιδιοκτήτης γκαλερί και εκδότης, ο οποίος ζει στη Φινλανδία και ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Eurographica. Το 1984 αλληλογραφούσε με το Νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη σχετικά με την έκδοση των ποιημάτων του στα αγγλικά (μεταφραστής Jeffrey Carson).

Ο Lynn Poole ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως δημιουργός ενός δημοφιλούς επιστημονικού τηλεοπτικού προγράμματος, The Johns Hopkins Science Review (1948-1955), ένα καινοτόμο και αναγνωρισμένο πρόγραμμα. Παντρεύτηκε την Gray Johnson το 1941και μαζί έγραψαν περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Καθηγητής Γυμνασίου από τη Ζάκυνθο.

Έλληνας αρχιτέκτονας και νομομηχανικός. Ασχολήθηκε με αρχαιολογικές μελέτες και αποπεράτωσε μαζί με τον Σώχο την αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Το 1908 όσον αφορά την πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας έκανε πρόταση να ανοιχτούν αρτηρίες εντός των Αθηνών προβλέποντας την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του αυτοκινήτου τα επόμενα χρόνια, έτσι πρότεινε την προέκταση της Κοράη μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου. Δημοσίευσε μελέτες περί αρχαίων λιμανιών, περί της αρμονίας της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, περί σεισμών και αντισεισμικών κατασκευών.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1873 και σπούδασε νομική στη Γαλλία. Από νεαρός ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Έγραψε ποίηση, ένα θεατρικό μονόπρακτο και το 1907 μετέφρασε τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή στη δημοτική. Το 1924 εκδόθηκαν στη δημοτική με το ψευδώνυμο Στέφανος Μύρτας οι μεταφράσεις των τραγουδιών για την Ελλάδα του Λόρδου Βύρωνα. Ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Σμύρνη, όπου υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος στο γαλλικό προξενείο. Συνόδευσε μάλιστα το Γάλλο πρόξενο της Σμύρνης, στη σύσκεψη των Γενικών προξένων της Αγγλίας, Γαλλίας, και Ρωσίας η οποία πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1912 στην αίθουσα συμβουλίων του Κοινοβουλίου της Σάμου μετά το επαναστατικό κίνημα του Θεμιστοκλή Σοφούλη στο νησί.

Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Το 1918 εργάστηκε στην Ελληνική Αποστολή υπό τον Βενιζέλο στο Παρίσι και συνέχισε την καριέρα του ως διεθνολόγος.Το 1919 εξελέγη καθηγητής διεθνούς δικαίου στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποχώρησε από το πανεπιστήμιο το 1938 με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Διετέλεσε κοσμήτορας της νομικής σχολής (1927-1928, 1937-1938), προπρύτανης (1934-1935) και πρύτανης (1933-1934), ενώ μεταξύ 1930 και 1932 ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Πάντειου Πανεπιστημίου. Το 1933 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα του διεθνούς δικαίου. Διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης καθώς και μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά την ίδρυσή του.

Απεβίωσε στο Παρίσι το 1951. Ήταν παντρεμένος σε πρώτο γάμο με την Δέσποινα Τενεκίδη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Γιώργο Σεφέρη, ποιητή και διπλωμάτη, τον Άγγελο Σεφεριάδη, ποιητή, και την Ιωάννα Τσάτσου, συγγραφέα και σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε την Γαλλίδα Τερέζ Λεφόρ.

H Γιολάντα Τριανταφυλλίδου-Baladié, αδελφή της διακεκριμένης ιστορικού Αικατερίνης Κουμαριανού, υπήρξε και η ίδια ιστορικός και αρχαιολόγος και έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Συνεργάτιδα (Chef de travaux) του Κέντρου Ιστορικών Ερευνών της Σχολής Ανωτάτων Κοινωνικών Σπουδών του Παρισιού (EHESS), καθώς και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών της Ελλάδας, αφιέρωσε μεγάλο μέρος του ερευνητικού έργου της σε θέματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.

Ο Άγγελος Τερζάκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1907 κι έζησε στην Αθήνα από το 1915. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1923 κι αποφοίτησε ως διδάκτωρ το 1927 αλλά άσκησε τη δικηγορία μόνο για δύο χρόνια. Έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1925 με τη συλλογή διηγημάτων Ο Ξεχασμένος. Διετέλεσε διευθυντής των βραχύβιων περιοδικών Πνοή και Λόγος (1929) και αργότερα του περιοδικού Εποχές (1963). Το 1932 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Οι Δεσμώτες εγκαινιάζοντας μαζί με το έργο άλλων λογοτεχνών την πεζογραφία της «Γενιάς του ’30». Το πρώτο του βυζαντινό δράμα Αυτοκράτωρ Μιχαήλ παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το 1936 με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Λουίζα Βογασάρη και το 1938 απέκτησαν το γιο τους Δημήτρη. Το 1937 ανέλαβε Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο αργότερα θα υπηρετήσει ως καλλιτεχνικός διευθυντής, κυβερνητικός επίτροπος, υπηρεσιακός Γενικός Διευθυντής, διοικητικός σύμβουλος και τελικά διευθυντής δραματολογίου έως το 1969, θέση που κατείχε και το 1940 πριν στρατευτεί και αναχωρήσει για το Αλβανικό Μέτωπο.

Το 1945 εκδόθηκε το ιπποτικό του μυθιστόρημα Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, το οποίο είχε πρωτοδημοσιευτεί προπολεμικά σε συνέχειες στην εφημερίδα Η Καθημερινή (1937-38). Πρόσφατα το έργο αυτό γνώρισε τη 18η έκδοσή του (2003). Το 1947 άρχισε η συνεργασία του με την εφημερίδα Το Βήμα ως θεατρικού κριτικού και φιλολογικού συνεργάτη. Τιμήθηκε με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για τα έργα του Ο Σταυρός και το Σπαθί και Είλωτες (1939), το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τη Μυστική Ζωή (1958), το βραβείο δοκιμίου των ‘Δώδεκα’ για τον Προσανατολισμό στον αιώνα (1964) και το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1969).

Ανάμεσα στις επαγγελματικές του δραστηριότητες συγκαταλέγονται και η θέση του Μορφωτικού Συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών και του καθηγητή της Ιστορίας του Θεάτρου και της Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1950-1971), της οποίας διετέλεσε και διευθυντής. Το 1974 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Τερζάκης έγραψε θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, δοκίμια και επιφυλλίδες, ένα χρονικό του πολέμου, μία νουβέλα, μετέφρασε ξένα έργα και αρχαίες τραγωδίες, ενώ επίσης εκφώνησε λόγους κι έδωσε διαλέξεις με διάφορα θέματα. Παραστάσεις των θεατρικών έργων του ανέβηκαν στο εξωτερικό ενώ τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Πέθανε το 1979. Για αναλυτική χρονογραφία, εργογραφία και μελέτες, βλ. Αφιέρωμα στον Άγγελο Τερζάκη Νέα Εστία τ.1283 (Χριστούγεννα 1980), όπου μεταξύ άλλων δημοσιεύονται αυτοβιογραφικό σημείωμα (σελ. 2-4) και τρία έως τότε ανέκδοτα θεατρικά του έργα (Θωμάς Τορκεμάδας, Ο Εξουσιαστής και Ο Θρύλος του Μυστρά), καθώς και "Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη για τα εβδομηντάχρονά του," Τετράδια Ευθύνης αρ. 4 (Αθήνα 1977), το αφιέρωμα της Βιβλιοθήκης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 10/9/1999 και το αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή, ένθετο Επτά Ημέρες, Κυριακή 15/2/2004.

Σημείωση: Τα βιογραφικά στοιχεία είναι προσαρμοσμένα από τον ιστότοπο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του ΕΚΕΒΙ

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18).

Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο).

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930.

Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.

Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφαλείας στην κυβέρνηση Βούλγαρη (1945), καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφούλη (1946-1949), Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Σοφούλη (1949-50), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου (1950-51). Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950, 1951 και 1953 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.

Το 1953 δίδαξε στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον (1953-1954) και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. με υποτροφία της αμερικανικής κυβέρνησης (Smith-Mundt Act).

Το 1955 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το οποίο και εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 1956 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1956, 1958, 1962) με αρμοδιότητες Τύπου και Τουρισμού (1958), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967). Κατά το ίδιο διάστημα διετέλεσε βασικός προπαγανδιστής στη Νεολαία της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ).

Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).

Βλ. την αυτοβιογραφία του Κ. Τσάτσου, Λογοδοσία μιας Ζωής (2 τόμοι), Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001 (τέταρτη έκδοση) και το Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου στο Κωνσταντίνος Τσάτσος Φιλόσοφος, Συγγραφέας, Πολιτικός. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009, Γρανάδα-Αθήνα 2010, 719-745 με επιπλέον παραπομπές σε βιογραφίες ή εργογραφίες του ΚΤ.

Ο Θεόδωρος Βαβαγιάννης γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Στην ηλικία των έξι ήρθε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να τραγουδάει εκκλησιαστική μουσική με την παιδική χορωδία στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το μουσικό του ταλέντο αναπτύχθηκε γρήγορα και στην ηλικία των δώδεκα ήταν ικανός να διευθύνει τη χορωδία μόνος του.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων γράφτηκε στο σχολείο Ανώτερης Θεωρίας στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή στην αρμονία και τη θεωρία τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Ο Οικονομίδης αργότερα έγινε Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών και στην κηδεία του τον ακολούθησε ο Βαβαγιάννης.
Μέχρι το 1932 ο Βαβαγιάννης είχε τελειώσει τις σπουδές του με Άριστα Παμψηφεί. Ταυτόχρονα του δόθηκε η θέση του δασκάλου θεωρίας και αρμονίας. Το 1939 του προσφέρθηκε ιδιωτική υποτροφία για να ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές στο Βερολίνο, στο Hochschule für Musik. Αυτό του έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία για να παρακολουθήσει όλες τις πρόβες και συναυλίες της Φιλαρμονικής Ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Furtvangler και άλλων κορυφαίων μαέστρων. Συγχρόνως ακολούθησε την Όπερα του Βερολίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1940 έχοντας συμπληρώσει τη μουσική του εκπαίδευση.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1929-1939 ο Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν Κορυφαίος Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Ενώ ήταν μόλις 19 ετών, επιλέχτηκε από τον Μητρόπουλο για να γίνει βοηθός και μαθητής του. Ο Βαβαγιάννης ήταν από τους λίγους μαθητές που σπούδασαν διεύθυνση ορχήστρας από την αρχή και όχι στην πορεία της σταδιοδρομίας του. Η εκπαίδευσή του υπό τον Μητρόπουλο ήταν εμπεριστατωμένη και περιλάμβανε την παρακολούθηση όλων των προβών και συναυλιών στις οποίες ήταν τυχερός να ακούσει μερικούς από τους μεγάλους μουσικούς που πέρασαν από την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Έμαθε να απομνημονεύει μουσική δια της ακοής, και στη συνέχεια στην επαγγελματική του ζωή διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα, και χωρίς μπαγκέτα προς έκπληξη των συναδέλφων του.
Ο Βαβαγιάννης έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνιση υπό την αιγίδα της Ελληνική Ταξιδιωτικής Λέσχης, το 1937, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, στον αρχαιολογικό χώρο Αμφιαρείου Μαραθώνα και αργότερα σε αρχαία θέατρα στη Σίκινο, Κόρινθο και Δελφούς. Συνέχισε σε όλη τη ζωή του να είναι μέλος της Λέσχης και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητές του, για τις οποίες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικό μετάλλιο.
Το 1938 ο Ελληνικός Εθνικός Ραδιοφωνικός Σταθμός ιδρύθηκε και μια Ορχήστρα σχηματίστηκε. Ο Βαβαγιάννης διηύθυνε την ορχήστρα συχνά, και όταν αργότερα έγινε Κορυφαίος Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εργάστηκε σκληρά για να διατηρήσει ένα όσο το δυνατό καλό επίπεδο μουσικής.
Όταν ο Μητρόπουλος έφυγε από την Ελλάδα το 1939 για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο εξωτερικό, ο Βαβαγιάννης, με την επιστροφή από τις σπουδές του στη Γερμανία, το 1940, προσλήφθηκε για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση. Ήταν ένας από τους πολλούς νέους μουσικούς της εποχής του που είχε μεγάλες φιλοδοξίες για να ανέβει στη θέση του Κορυφαίου Διευθυντή Ορχήστρας. Το ταλέντο του και η εξαιρετική του μουσική παιδεία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μητρόπουλου, τον έβαλαν πρώτο στη σειρά για εκείνο το ρόλο. Τελικά αναγνωρίστηκε για τις ικανότητές του και το 1942 όταν η ορχήστρα μετονομάστηκε σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, έγινε ο Δεύτερος Διευθυντής και, τελικά, Κορυφαίος Διευθυντής. Τα επόμενα χρόνια του απονεμήθηκε η θέση του Γενικού Διευθυντή της Ορχήστρας, που περιλάμβανε Αρχεία.
Η σχέση του Βαβαγιάννη με το Μητρόπουλο ήταν πρώτα του μαθητή και αργότερα του συναδέλφου. Ήταν μια σχέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του Μητρόπουλου στην Αθήνα. Αυτή η σχέση αποτυπώνεται εν μέρει στις επιστολές που αντάλλαξαν μεταξύ 1940 και 1959.
Εκτός από τη διεύθυνση συναυλιών στην Ελλάδα με καλλιτέχνες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ο Βαβαγιάννης επίσης διηύθυνε πάνω από 50 συναυλίες στο εξωτερικό. Θεώρησε εκείνες τις παραστάσεις ιερό καθήκον για τη χώρα του και θα έκανε μεγάλη προσπάθεια να συμπεριλάβει τη μουσική Ελλήνων συνθετών στο πρόγραμμά του, όπου ήταν δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής συνέχισε να διδάσκει γενιές μαθητών και ήταν περήφανος που είχε βοηθήσει ταλαντούχους να φτάσουν ψηλά στο επάγγελμά τους. Η πρώιμη και αναγκαστική αποχώρησή του από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη θέση του Γενικού Διευθυντή το 1969 σε ηλικία 64 ετών, την περίοδο της Χούντας, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να διευθύνει στο εξωτερικό ούτε επηρέασε τη στενή του σχέση με συναδέλφους, μουσικούς που είχε διευθύνει για πολλά χρόνια, συνθέτες και κριτικούς. Πέθανε το 1988 σε ηλικία 83 ετών.

Θεολόγος με μεγάλο συγγραφικό έργο στο πεδίο της έρευνάς του. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και με γαλλική υποτροφία παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στην École Biblique et Archéologique Française de Jerusalem, όπου συμμετείχε στις ανασκαφές που έφεραν στο φως τα ευρήματα του Khirbet Qumran. Εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1955 έως 1958 φοίτησε με γερμανική υποτροφία σε μεταπτυχιακά τμήματα των Πανεπιστημίων Tuebingen, Bonn και Louvain. Το 1959 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με το βαθμό άριστα. Συνεργάστηκε ως επιστημονικός βοηθός, και αργότερα ως φιλοξενούμενος υφηγητής, με το Πανεπιστήμιο του Tuebingen. Το 1961 παραιτήθηκε από τη Μέση Εκπαίδευση και διορίστηκε βοηθός καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην έδρα της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης εκ τε του πρωτοτύπου και εκ του κειμένου των Ο’. Το 1963 εξελέγη άμισθος υφηγητής και του ανατέθηκε εντολή διδασκαλίας από τον Σεπτέμβριο του 1964 μέχρι την εκλογή του σε τακτικό καθηγητή στην οικεία έδρα το 1970. Υπηρέτησε στη θέση αυτή μέχρι την εθελούσια παραίτησή του στις 26 Σεπτεμβρίου 1983 και έκτοτε συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Το συγγραφικό του έργο, εκτεινόμενο σε περίοδο πέραν των 50 ετών, περιέλαβε 50 αυτοτελή έργα και μελέτες, 112 βιβλιοκρισίες, 470 βιβλιοκριτικά και βιβλιογραφικά σημειώματα και 9 νεκρολογίες που εκδόθηκαν σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Συνεργάστηκε με την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία, για την οποία μετέφρασε από το μασωριτικό εβραϊκό κείμενο στα νεοελληνικά τρία βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: «Ησαΐας», «Θρήνοι Ιερεμίου» και «Ιώβ». Στις δραστηριότητές του συγκαταλέχθηκαν επίσης πολλές διαλέξεις, καθώς και ραδιοφωνικές ομιλίες. Κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του διετέλεσε μέλος πολλών επιστημονικών και θεολογικών συμβουλίων, ενώσεων και επιτροπών. Τιμήθηκε με εκκλησιαστικά μετάλλια και με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1990, για το βιβλίο του «Νικήτα Σεΐδου, Σύνοψις της Αγίας Γραφής, κατά τον υπ’ αριθ. 483 κώδικα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 1984»).

Καντζιλλιέρης της κοινότητας Μυκόνου από το 1662 μέχρι το 1681

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Βαμβακού Λακωνίας.

Ιερομόναχος, δάσκαλος στη Σχολή Ζαγοράς.
Πηγή: Εργαστήριο Ηλεκτρονικής Διαχείρισης Ηλεκτρονικών Αρχείων http://dlab.phs.uoa.gr/index.php/component/fabrik/details/3/783?Itemid=
[Τελευταία επίσκεψη: 4/6/2020]

Ο Samuel Eliot Bassett γεννήθηκε το 1873 στο Wilton, Connecticut. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Yale, όπου ήταν με υποτροφία από το Ίδρυμα Macy στο Πρόγραμμα Ελληνικής Αρχαιολογίας. Του απονεμήθηκε υποτροφία Soldier’s Memorial για να σπουδάσει στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1899-1900, όπου ήταν υπότροφος το 1901–1902. Με την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, δίδαξε ελληνικά στο Yale μέχρι που έλαβε το διδακτορικό του το 1905. Αποδέχθηκε αμέσως μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Vermont όπου, ως Καθηγητής Ελληνικών, δίδαξε μέχρι τον πρόωρο θάνατό του την παραμονή της αναχώρησής του για να δώσει διαλέξεις (The Sather Lectures) με θέμα τον Όμηρο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1936.

Ο Samuel Bassett ήταν μέλος της Επιτροπής Διαχείρισης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, 1905-1936, Πρόεδρος της Επιτροπής Υποτροφιών, 1917-1936, και Καθηγητής Αρχαιολογίας, 1932. Έγραψε πολλά άρθρα στην Αμερικανική Εφημερίδα της Αρχαιολογίας, όπως το «The Palace of Odysseus» (AJA 23, 1919) και «The Terra-cotta Lamps» (AJA 7, 1903), που προέκυψαν από τη συμμετοχή του στην ανασκαφή του Σπηλαίου στη Βάρη. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του - πάνω από εκατό άρθρα - ασχολήθηκε με κλασικούς συγγραφείς που κυμαίνονται από τον Όμηρο έως τον Κικέρωνα. Ήταν η συμβολή του στην υποτροφία για τον Όμηρο, η οποία είχε ως αποκορύφωμα το βιβλίο του, The Poetry of Homer, κάτι για το οποίο τον θυμούνται.

Ο Bruce Heiden, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Ohio, έγραψε, ότι «μετά το θάνατό του, η παρακαταθήκη του Bassett ως Ομηριστής ήταν σε μεγάλο βαθμό αζήτητη. . . . Ωστόσο, αρκετά απροσδόκητα, το βιβλίο του The Poetry of Homer και πολλά άρθρα του άρχισαν να επηρεάζουν την υποτροφία για τον Όμηρο στα μέσα της δεκαετίας του '60, με γρήγορη επιτάχυνση από τα μέσα της δεκαετίας του '80, όπως αποδεικνύεται από τις αναγνωρίσεις στο έργο πολλών μελετητών. Η υποτροφία για τον Όμηρο του Bassett ήταν σίγουρα ‘μπροστά από την εποχή της’».

Τα έγγραφα του Samuel Eliot Bassett βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο Yale, Manuscripts and Archives, Humanities and Fine Arts Collection, 1813–1965, Collection Number MS 590; και στο Πανεπιστήμιο του Vermont. Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα κατέχει μόνο εκείνα τα έγγραφα που σχετίζονται με τη σύνδεση του Bassett με την Αμερικανική Σχολή.

1887: Γέννηση 27 Ιανουαρίου
1904: Πτυχίο (B.A. University of Minnesota)
1907: Πτυχίο (B.A. Yale University); ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές
1910-1911: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1911 - 1913: Υπότροφος στην Αρχαιολογία, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1911: Ανασκαφή, Λοκρίδα
1911 - 1914: Ανασκαφές, Κόρινθος
1912 - 1915: Ταξίδια με τον Emerson Swift
1913 - 1920: Γραμματέας, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1915 - 1916: Ανασκαφή ,Κοράκου (έκδοση 1921)
1918 - 1919: Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος, ανθρωπιστική βοήθεια στη Μακεδονία και τη Βουλγαρία. Απονομή Τάγματος του Σωτήρα από το Ελληνικό Κράτος το 1919.
1920: Διδακτορικό, Πανεπιστήμιο Yale
1920 - 1926: Βοηθός Διευθυντή , Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1921 - 1922: Ανασκαφή, Ζυγουριές (έκδοση 1927)
1923 - 1924: Ανασκαφή, Υμηττός (έκδοση 1924)
1924: Ανασκαφή, Φλειούς
1924: Παρασκευή, 11 Ιουνίου, γάμος με την Elizabeth Denny Pierce στο Lake Placid, Νέα Υόρκη
1925: Ανασκαφή, Πρόσυμνα
1926 - 1927: Αναπληρωτής Διευθυντής, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1926 - 1928: Ανασκαφή , Πρόσυμνα (έκδοση 1937)
1927: Έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού στο Πανεπιστήμιο Cincinnati ως Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας
1931: Η Elizabeth Blegen αγόρασε το σπίτι στην οδό Πλουτάρχου 9 στην Αθήνα
1932 - 1938: Ανασκαφές, Τροία
1939: Ανασκαφές, Πύλος
1942 - 1945: Έγινε μέλος του Office of Strategic Services (OSS) στην Washington, D.C.
1948 - 1949: Διευθυντής, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1950 - 1957: Πρόεδρος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, University of Cincinnati
1951: Τιμητικά πτυχία από το Πανεπιστήμια του Oslo και της Θεσσαλονίκηςi
1952 - 1969: Συνέχιση Ανασκαφών στην Πύλο
1957: Συνταξιοδότηση από το Πανεπιστήμιο Cincinnati; απονομή τιμητικού πτυχίου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (D.Litt.)
1958: Απονομή τιμητικού πτυχίου από το Πανεπιστήμιο Cincinnati (LL.D.)
1963: Τιμητικά πτυχία από το Πανεπιστήμιο Cambridge(Litt.D.), Πανεπιστήμιο Αθηνών (Διδάκτωρ), Hebrew Union College, Jewish Institute of Religion, Jerusalem.
1965: Χρυσό Μετάλλιο από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αμερικής
1966: 21 Σεπτεμβρίου, πεθαίνει η σύζυγός του Elizabeth; Χρυσό Μετάλλιο από την Society of Antiquaries, Λονδίνο
1967: Μετάλλιο Wilbur Lucius Cross , Yale Graduate School
1969: Χρυσό Μετάλλιο από το Πανεπιστήμιο Cincinnati
1971: 24 Αυγούστου, θάνατος˙ κηδεύεται στις 25 Αυγούστου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών

Βενετός Γενικός Προβλεπτής Κέρκυρας, Ζακύνθου και Κεφαλονιάς στις αρχές του 17ου αιώνα.

Ο Oscar Broneer γεννήθηκε στη Σουηδία το 1984. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1913 και σπούδασε στο Augustana College και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Berkeley, από όπου πήρε το διδακτορικό το 1931. Ήταν φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1924. Το 1947-1948 υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Διευθυντής στη Σχολή. Από το 1948 μέχρι που παραιτήθηκε το 1960, ο Broneer ήταν καθηγητής στην Αρχαιολογία στο Τμήμα Κλασικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, και διηύθυνε τις ανασκαφές του Πανεπιστημίου του Σικάγο στα Ίσθμια από το 1952 έως το 1956. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Greek War Relief Association στη Νέα Υόρκη. Ο Broneer πέθανε στην Κόρινθο το 1992

Μετά την αποφοίτησή του από το Yale, ο Lacey D. Caskey φοίτησε στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και με υποτροφία από το 1902 έως το 1904, και εργάστηκε ως Γραμματέας μεταξύ των 1905 και 1908. Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα εργάστηκε πάνω σε ένα λεξικό τεχνικών αρχιτεκτονικών όρων και μαζί με τον Gordon Allen διερεύνησε τη Ανατολική Στοά του Ασκληπιείου στην Αθήνα και δημοσίευσαν την εργασία τους στο American Journal of Archaeology. Σύμφωνα με το History of the American School (1947, p. 113) του Louis Lord, «ήταν ο Caskey που κατά την απουσία του Διευθυντή William Bates υπέστη το βάρος της απροσδόκητης επίσκεψης του Βασιλιά Edward και της Βασίλισσας Αλεξάνδρας , της Μεγάλης Βρετανίας, συνοδευόμενοι από το Βασιλιά Γεώργιο Α’ και τη Βασίλισσα Όλγα της Ελλάδας…». Μετά την επιστροφή του στις Η.Π.Α. ο Caskey διορίστηκε Βοηθός Επιμελητή Κλασικής Τέχνης στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης. Πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale το 1912 και αμέσως διορίστηκε Επιμελητής στο Μουσείο της Βοστώνης, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Ο Caskey ήταν επίσης ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του Erechtheum, Measured, Drawn and Restored (1927). Υπηρέτησε στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα για είκοσι χρόνια (1920-1940).

Εμπορικός οίκος της Κωνσταντινούπολης.

Έλληνας συνθέτης και ερμηνευτής κιθάρας από την Κέρκυρα, ένας από τους πρωτεργάτες της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής.

1932: Ίδρυση του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών από την Ειρήνη Καλλιγά.
1935: Το ΣΕΟ γίνεται δόκιμο μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Οδηγών.
1939: Το ΣΕΟ αυτοδιαλύεται γιατί αρνείται να παραβεί τις αρχές του και να δεχθεί παρέμβαση στο πρόγραμμα και τη διοίκησή του από τη δικτατορία Μεταξά.
1948: Το ΣΕΟ γίνεται Τακτικό Μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Οδηγών.
2005: Αλλαγή επωνυμίας: από Σώμα Ελληνίδων Οδηγών σε Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού.

Ο αρχαιολόγος James Penrose Harland αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 1913. Ήταν υπότροφος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1920-1921. Το 1921, έκανε ανασκαφές με τον Carl Blegen στις Ζυγουριές. Από το 1926 έως το 1927, ο Harland έκανε ανασκαφές στα υστεροελλαδικά επίπεδα στο νησί της Αίγινας και τον οικισμό της εποχής του χαλκού στη θέση Τσούνγκιζα (Νεμέα).
Το έργο του χρηματοδοτήθηκε από το John Simon Guggenheim Memorial Foundation. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill. Ο Harland είναι ο συγγραφέας του «The Peloponnesos in the Bronze Age» (Cambridge Mass., 1923, ανάτυπο από το Harvard Studies in Classical Philology 34, 1923), και «Prehistoric Aigina. A History of the Island in the Bronze Age» (Παρίσι, 1925, διδακτορική διατριβή, αναδημοσίευση από L'Erma di Bretschneider το 1966), και αρκετά άρθρα.

Η Virginia Randolph Grace γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1901. Αποφοίτησε από το κολλέγιο Bryn Mawr το 1922, παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1927 και επέστρεψε στο Bryn Mawr για να συνεχίσει το μεταπτυχιακό της στην Κλασική Αρχαιολογία. Το 1930 επέστρεψε στη Μικρά Ασία για ανασκαφές καθώς και στη Λάπηθο στην Κύπρο, και έγινε μέλος των Ανασκαφών της Αγοράς το 1932, μια σχέση που επρόκειτο να διαρκέσει σε όλη της τη ζωή. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Bryn Mawr το 1934 δημοσιεύοντας τις ενσφράγιστες λαβές αμφορέων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας.

Το 1935 εργάστηκε στις ανασκαφές Bryn Mawr Tarsus. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου διορίστηκε ως επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study at Princeton, και το 1938 κέρδισε μια υποτροφία Guggenheim που της επέτρεψε να ταξιδέψει και να μελετήσει άλλες συλλογές ενσφράγιστων αμφορέων. Έλαβε μια δεύτερη υποτροφία Guggenheim και πάλι εργάστηκε στις ανασκαφές του Κουρίου στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε πολλούς ρόλους με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και συνεργάστηκε με το Γραφείο Στρατηγικών Υποθέσεων - Γραφεία Ελληνικών Υποθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και το Κάιρο.

Από το 1945 έως το 1948 ήταν και πάλι επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study που εργάζονταν συνεχώς στις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα για να ταξινομήσει τις ενσφράγιστες λαβές στο Εθνικό Μουσείο Αθήνας και εργάστηκε σε υλικό από τη Ρόδο υπό την καθοδήγηση των Γάλλων στη Δήλο . Με τη βοήθεια του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών (American Research Center) στην Αίγυπτο και της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (American Philosophical Society) δημοσίευσε τη συλλογή Μπενάκη της Αλεξάνδρειας.
Επέστρεψε στην Αθήνα, όπου στη δεκαετία του '50 και του '60 άνοιξε η Στοά του Αττάλου για ένα μουσείο για τις ανασκαφές της Αγοράς. Η Grace ήταν υπεύθυνη των τεράστιων συλλογών της με τις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και ήταν περιζήτητη ως σύμβουλος πολλών εκσκαφέων. Το 1989 αναγνωρίστηκε από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής, που της απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο για αρχαιολογικά επιτεύγματα, και στις 22 Μαΐου 1994 πέθανε στο σπίτι της στην Αθήνα.
Η Virginia Grace άφησε πίσω της μια αξιοσημείωτη κληρονομιά - αρχεία που αποτελούνται από αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες «καταγραφές» των σφραγίδων που είχαν χρησιμοποιηθεί σε αρχαίους αμφορείς οίνου και ελαίου από χώρους της Μεσογείου, ιδιαίτερα στην ελληνιστική περίοδο.

Το βιογραφικό σημείωμα ανακτήθηκε από Breaking Ground: Women in Old Archaeology διαθέσιμο σε αυτόν τον σύνδεσμο https://www.brown.edu/Research/Breaking_Ground/

Πρωτοπόρος Έλληνας πολεοδόμος και αρχιτέκτων από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας, Διδάκτωρ Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο Charlottenburg του Βερολίνου, με αντιστασιακή δράση επί Κατοχής. Μετά τον πόλεμο, πήρε μέρος στο Συνέδριο για την Ειρήνη στον Άγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ ως μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας. Το 1945 διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Αγγλία, Γαλλία και τις ΗΠΑ σε θέματα σχετικά με την ανοικοδόμηση. Υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα της ανασυγκρότησης. Μέσα από διαφορετικές θέσεις, πρώτα ως Υφυπουργός Ανοικοδόμησης και στη συνέχεια ως Συντονιστής Ανασυγκρότησης και υπηρεσιακός Υφυπουργός του Υπουργείου Συντονισμού προσπάθησε να επαναφέρει τη χώρα στην φυσιολογική ειρηνική προπολεμική της κατάσταση. Στα χρόνια αυτά διατέλεσε επικεφαλής της Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Διάσκεψη Οικισμού, Πολεοδομίας και Ανοικοδομήσεως του ΟΗΕ (1947) και με την ιδιότητα του Συντονιστή Ανασυγκρότησης ηγήθηκε της Ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τις Ιταλικές πολεμικές επανορθώσεις. Είχε την επιμέλεια του εμβληματικού λευκώματος "Αι Θυσίαι της Ελλάδος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο". Το 1951 ίδρυσε το Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη (Doxiadis Associates) αναλαμβάνοντας μεγάλα πολεοδομικά έργα σε όλο τον κόσμο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 12/6/2020].

Η Ida Carleton Thallon γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1875 στο Μπρούκλιν, κόρη του John και της Grace Green Thallon. Πήρε το πτυχίο της το 1897 και το μεταπτυχιακό της το 1901 από το Vassar College. Το 1899-1901 ήταν φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από το 1903-1905 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο της απονέμει το διδακτορικό δίπλωμα το 1905. Ο γάμος της με τον διακεκριμένο αρχαιολόγο, Bert Hodge Hill το 1924 και η αναχώρησή της για την Αθήνα τερμάτισαν τη διδακτική της σταδιοδρομία στο Vassar.
Η πρώτη της δημοσίευση προήλθε από τις φοιτητικές της ημέρες στην Αθήνα. Η Hill και η φίλη της Lida Shaw King, με δύο φοιτητές της Αμερικανικής Σχολής έκαναν ανασκαφές στο Σπήλαιο Πανός στη Βάρη, και τα μαρμάρινα ανάγλυφα που βρέθηκαν σε αυτό δημοσιεύθηκαν από την Ida Thallon στο American Journal of Archaeology 7 (1903). Στη συνέχεια, το 1906, ήρθε η διδακτορική της διατριβή, 'The Date of Damophon of Messene'. Δημοσίευσε το ‘Readings in Greek History’ (1914), to ‘Rome of the Kings’ (1925) και, σε συνεργασία με τη Lida Shaw King, το ‘Decorated Architectural Terracottas’ (Corinth Series of the American School (IV, I, 1929)). Λίγο πριν το θάνατό της (1954), εκδόθηκε το νέο της βιβλίο' The Ancient City of Athens' (1953). Η Hill άφησε επίσης ένα σχεδόν ολοκληρωμένο χειρόγραφο ενός άλλου βιβλίου σχετικά με αρχαίους ελληνικούς χώρους έξω από την Αθήνα.
Ο τάφος της βρίσκεται στην Προτεσταντική Γωνιά του Πρώτου Νεκροταφείου στην Αθήνα.

Βρετανός πολιτικός, συγγραφέας, στρατιωτικός και πράκτορας. Μέλος της Special Operation Executive οργάνωσε την αντίσταση των Κρητών στη μάχη της Κρήτης, ενώ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ συμμετέχοντας στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Πετιμεζάδων. Ήταν γιος του Σωτήρη Πετιμεζά, αδελφού του Αθανασίου Πετιμεζά που φονεύθηκε στη Βυσωκά Καλαβρύτων το 1769. Μετά το θάνατο του θείου του, μαζί με τον άλλο θείο του Κωνσταντίνο Πετιμεζά κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στα ελληνικά τάγματα που οργάνωσαν οι Ρώσοι στα Επτάνησα. Μετείχε στην Αγία Λαύρα στη κήρυξη της Επανάστασης και έλαβε μέρος στις μάχες των Καλαβρύτων, στην Ακροκόρινθο, στην Τρίπολη υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη. Πολέμησε επίσης στη μάχη των Δερβενακίων. Σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Σωτήρη Πετιμεζά (ηλικίας δεκαεπτά χρονών) και τον παπα-Καλομοίρη στο Βασιλικό της Σικυώνας, κοντά στην Κόρινθο, στις 12 Αυγούστου 1822 σε τουρκική ενέδρα ενώ προσπαθούσε να σταματήσει τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη, που επιχειρούσαν αντεπίθεση από την Κόρινθο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 17/6/2020].

Ο Richard Hubbard Howland, ιστορικός αρχιτεκτονικής και τέχνης, γεννήθηκε το 1910 στο Providence, Rhode Island. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1931), μεταπτυχιακό στην ιστορία της τέχνης από το Χάρβαρντ (1933) και διδακτορικό στην κλασική αρχαιολογία από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins (1946). Δίδαξε ιστορία τέχνης στο Wellesley College (1939–1942) και στο Johns Hopkins (1947–1956). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (προκάτοχος της CIA) στην Ουάσιγκτον, D.C. Το 1956, διορίστηκε πρόεδρος του National Trust for Historic Preservation in Washington, D.C. Όταν ήταν εκεί, έπεισε τον Paul Mellon να δώσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο National Trust. Το 1960, έγινε πρόεδρος του τμήματος πολιτικής ιστορίας στο Μουσείο Ιστορίας και Τεχνολογίας, Smithsonian Institution, και από το 1968 μέχρι την αποχώρησή του το 1985, υπηρέτησε ως ειδικός βοηθός του Γραμματέα S. Dillon Ripley . Επέβλεψε την αποκατάσταση του κτηρίου Smithsonian του δέκατου ένατου αιώνα, δημιούργησε μια συλλογή βικτοριανών επίπλων για το Κάστρο Smithsonian και εγκαινίασε και υπήρξε επικεφαλής πολλών εκπαιδευτικών ταξιδιών σχετικά με το Ινστιτούτο Smithsonian στο εξωτερικό.

Ο Howland ήταν καθηλωτικός ομιλητής και συνέβαλε με άρθρα σε δημοφιλείς και επιστημονικές δημοσιεύσεις. Έγραψε το Greek Lamps and their Survivals (Agora IV, 1958) και The Architecture of Baltimore (με την Eleanor P. Spencer, 1953). Ήταν καθοριστικός ο ρόλος του για την ίδρυση της Εταιρείας Αρχιτεκτονικών Ιστορικών, της Αμερικανικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Χώρων και Μνημείων, της Εταιρείας για τη Διατήρηση των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, της Στρογγυλής Τράπεζας Διατήρησης στην Ουάσιγκτον. Ήταν πρόεδρος του παραρτήματος English Speaking Union στην Ουάσινγκτον κ.λπ. Ήταν επικεφαλής σε αποστολές στην Αιθιοπία και στο Νεπάλ για να εξασφαλίσει την προστασία των αρχαίων μνημείων τους. Το Brown University του απένειμε τιμητικό διδακτορικό Νομικής το 1958, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ τον τίμησε με το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1991, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά της Ελλάδας το 1967 και το 1995 από τον Πρόεδρο της Ελλάδας.
Η σύνδεση του Richard Howland με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως μαθητής όταν ήταν υπότροφος Norton από το 1933 έως το 1938. Οι επιστολές σε αυτή τη συλλογή καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και το έργο του στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επέστρεψε για την περίοδο 1950-1951 και κατά το διάστημα που βρισκόταν στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα συμμετείχε σε ανασκαφές στην Κόρινθο και στην Αθήνα. Από το 1952 ήταν μέλος της Διαχειριστικής Επιτροπής, έπειτα Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1965 έως το 1975. Ως Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής, ο Richard Howland έδειξε «βαθιά αφοσίωση στη Σχολή και προθυμία να δώσει χρόνο και ενέργεια με γενναιοδωρία». Ταξίδευε συχνά στην Ελλάδα για να διατηρεί επαφή με τη Σχολή και το προσωπικό της. «Στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκε γενναία για να δώσει σε όλους όσοι σχετίζονται με τη Σχολή με οποιονδήποτε τρόπο μια φωνή στις υποθέσεις της. Ήταν ο αμερόληπτος πρόεδρος που άκουσε όλα τα αιτήματα." «Ένας διαπραγματευτής γνώστης των πραγμάτων, ο Δρ Howland έκανε όλες τις προετοιμασίες για τη δωρεά της οικίας της Clara Woolie Mayer στη Νέα Υόρκη το 1974 μαζί με μια δωρεά 50.000 $ για να λειτουργεί ως έδρα για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στις ΗΠΑ. Μερικά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δυνατότητα στη Σχολή να πουλήσει αυτό το ακίνητο για 6 εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τη μετεγκατάστασή της στο Princeton, N.J. "

(Πηγές: Lucy Shoe Meritt, A History of the American School of Classical Studies at Athens, Princeton 1984; DACOR Bulletin, Vol. LVIV, December 2006 [http://dacorbacon.org/ Bulletins / 2006 / December / December% 20Bulletin. htm: προσπελάθηκε το 2007]; Yvonne Shinhoster Lamb, "Richard Howland; Promited Art, Architectural Preservation," Washington Post, 3 Νοεμβρίου 2006.)

Στρατιωτικός από τη Μάνη και βουλευτής Οιτύλου.

Ο George Leonard Huxley είναι διεθνώς γνωστός φιλόλογος. Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932. Παρακολούθησε το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου σπούδασε Κλασική Φιλολογία. Από το 1955 έως το 1961 ήταν υπότροφος του All Souls College της Οξφόρδης. Το 1956 διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα. Ήταν δύο φορές επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1958-59 και 1961-1962). Ο George L. Huxley δίδαξε για είκοσι χρόνια στο Queen’s University του Belfast ως καθηγητής Ελληνικών (1962-1983). Υπήρξε μέλος πολλών διακεκριμένων επιτροπών και συλλόγων καθ 'όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Το 1984 ο καθηγητής Huxley διετέλεσε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής για το 8ο Διεθνές Συνέδριο Κλασικών Σπουδών στο Δουβλίνο.Το 1984 εξελέγη επίσης Ανώτερος Αντιπρόεδρος της Federation Internationale des Societes of d ’Etudes Classiques. Από το 1986 έως το 1989, ο Huxley διετέλεσε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Έγινε επίτιμος καθηγητής Ελληνικών στο Trinity College Dublin το 1989 και το 1999 διορίστηκε επίτιμος καθηγητής της Classical Association of Ireland. Το 2003 ο καθηγητής Huxley ήταν ο βασικός ομιλητής του 16ου Διεθνούς Συνεδρίου Κλασικής Αρχαιολογίας της Βοστώνης. Τέλος, ο Huxley συνδιοργάνωσε με τον Nicolas Coldstream, το Kythera Excavation Project (Πρόγραμμα Ανασκαφής Κυθήρων). Ένας παραγωγικός συγγραφέας, επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ακόλουθα βιβλία, εκτός από εκατοντάδες άρθρα: Achaeans and the Hittites (1960), The Early Ionians (1966), Greek Epic Poetry from Eumelos to Panyassis, Kythera, Excavations and Studies with J.N.Coldstream (1972), Pindar’s vision of the Past (1975), On Aristotle and Greek Society (1979), Homer and the Travellers (1988).Είναι παντρεμένος με την Davina Best από το 1957, έχει τρεις κόρες και διαμένει στην Οξφόρδη.

Ο Donald R. Laing, Jr γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1931 στο Richeyville, Pennsylvania. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve. Ο Laing έλαβε το πτυχίο στο Washington and Jefferson College το 1953. Αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο Cincinnati το 1960. Έλαβε το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati το 1965. Μετά την αποφοίτησή του δίδαξε στο Washington and Jefferson College (1954–59) και στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1960–61). Το 1962, ο Laing εντάχθηκε στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Case Western Reserve, όπου δίδαξε για περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένοντας ενεργός ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του το 2003. Μεταξύ των πολλών τίτλων που κατείχε ήταν αναπληρωτής πρύτανη για ειδικές προπτυχιακές σπουδές, αναπληρωτής πρύτανη για ξένες σπουδές και, για 19 χρόνια, πρόεδρος του κλασικού τμήματος.
Ο Laing ήταν μέλος των θερινών προγραμμάτων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957 και ερευνητής της Σχολής με υποτροφία από to Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (AIA Olivia James Fellowship) το 1967–68. Διετέλεσε επίσης διευθυντής δύο θερινών προγραμμάτων στη Σχολή, το 1976 και το 1987. Ήταν εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Case Western Reserve στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1968. Συνεργάστηκε στενά με τον Henry S. Robinson στις ανασκαφές στην Κόρινθο στο Ναό του Απόλλωνα τη δεκαετία του 1970 ως μέλος της ομάδας αποστολής του Πανεπιστημίου Case Western Reserve.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλάμβαναν την ελληνική ιστορία, ειδικά τις αθηναϊκές ναυτικές επιγραφές, σχετικά με τις οποίες δημοσίευσε διάφορα άρθρα. Ο Laing ήταν επί μακρόν μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας του Cleveland στην οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος. Άφησε επίσης μια συλλογή αρχαιολογικών υλικών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο.

Πέθανε στις 2 Απριλίου 2009.

Η Lydia Murray γεννήθηκε το 1905. Ήταν το πέμπτο και τελευταίο παιδί του Augustus Taber Murray και της Nella Holand Gifford. Ο πατέρας της ήταν Κουακέρος, πανεπιστημιακός και εκπαιδευτικός, που φοίτησε στο Haverford College και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, όπου έλαβε το διδακτορικό του. Ο Augustus Murray δίδαξε στο Earlham College και στη συνέχεια προσκλήθηκε από το Leland Stanford να είναι υπεύθυνος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Stanford κατά την ίδρυσή του. Πέρασε το ακαδημαϊκό έτος 1922-1923 στην Αθήνα ως επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, το έτος από το οποίο χρονολογείται το ημερολόγιό της.

Η Lydia εκπαιδεύτηκε στο Stanford (Τάξη 1927) και στη Σχολή Σχεδιασμού Parson. Παντρεύτηκε τον Albert Huneke, απόφοιτο Stanford του 1924 και επιχειρηματία, το 1929. Μετά το θάνατο του Albert το 1968, η Lydia παντρεύτηκε τον Thomas Moss (Τάξη Stanford 1929) το 1974. Η Lydia είχε ταλέντο στο σχέδιο και ήταν επιτυχημένη πιανίστρια και δασκάλα του πιάνο. Πέθανε το 1996.

Η Janet Barton Morgan, γεννήθηκε στο Worcester της Μασαχουσέτης το 1907, σπούδασε ιταλικά, πιάνο και ξιφασκία στη Φλωρεντία, και Ελισαβετιανό Δράμα στην Οξφόρδη. Έζησε στην Ελλάδα με τον σύζυγό της Charles Morgan από το 1933 έως το 1938, και έπειτα στο Amherst. Έγινε η πρώτη γυναίκα διάκονος της Επισκοπής Δυτικής Μασαχουσέτης σε ηλικία 72 ετών.
Βλ. επίσης R. Hood, Faces of Archaeology in Greece: Caricatures by Piet de Jong, 1998, σελ. 187-188.

Ο James Henry Oliver, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins από το 1946 έως το 1970, έλαβε το πτυχίο του και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale (1926, 1931). Στο Yale έκανε σπουδές υπό τους George L. Hendrickson και Michael I. Rostovtzeff. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1927-1928 και την Αμερικανική Ακαδημία στη Ρώμη το 1928-1930. Από το 1932 έως το 1936 έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά και συμμετείχε ως ο επιγραφιστής των ανασκαφών. Το κύριο ενδιαφέρον του και θέμα πολλών δημοσιεύσεων ήταν η Ρωμαϊκή διακυβέρνηση των επαρχιών (Πηγή βιογραφικού σημειώματος: W. D. Briggs, Jr. (ed.), Biographical Dictionary of American Classicists, Westport, Connecticut, 1994, σελ.. 461-462.)