Στέλεχος της Siemens, με σπουδές ηλεκτρολογίας μηχανολογίας στο Μόναχο. Εκπρόσωπος της της Siemens και της Telefunken στην Ελλάδα από το 1938. Στην Κατοχή ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας, ανέλαβε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και στη διάσπαση του ΕΔΕΣ. Με την απελευθέρωση δικάστηκε δύο φορές από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων για συνεργασία με τον εχθρό, αλλά απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Το 1955 πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο Siemens σχετικά με προμήθειες για την επέκταση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου στην Ελλάδα και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος του Υφυπουργού Συγκοινωνιών Κ. Παπακωνσταντίνου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 23/6/2020]

Ο ζωγράφος Ανδρέας Βουρλούμης, δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιώργο Σεφέρη και ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Οδυσσέα Ελύτη, ανήκει στη λεγόμενη γενιά του '30. Με ήπιο και ευγενικό χαρακτήρα, γιος μιας εύπορης αθηναϊκής οικογένειας, ο Βουρλούμης δεν βίωσε τον αναγκαστικό ξεριζωμό, τη νοσταλγία για τη χαμένη πατρίδα και την αναζήτηση για την 'ελληνικότητα' που ήταν τυπική για τους περισσότερους εκπροσώπους αυτής της γενιάς (π.χ. Στράτης Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς και Στρατής Δούκας). Παρόλο που σπούδασε χημεία, ο Βουρλούμης πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του χρησιμοποιώντας το ταλέντο του για να ζωγραφίσει πορτρέτα σημαντικών Αθηναίων της εποχής του ή ζωγραφίζοντας βυζαντινές εικόνες και αγιογραφώντας βυζαντινές εκκλησίες. Θαύμαζε και ήταν μαθητής ενός από τους σημαντικότερους αγιογράφους και λογοτέχνες της γενιάς του, τον Φώτη Κόντογλου.

Έλληνας ζωγράφος. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική από τα νεανικά του χρόνια, αν και δεν την σπούδασε ποτέ συστηματικά. Το 1934 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ως χημικός. Έπειτα πήγε στο Παρίσι (1934-1935) για να συνεχίσει τις σπουδές του, κατέληξε όμως να ζωγραφίζει και να επισκέπτεται μουσεία καθημερινά. Ασχολήθηκε και με την Βυζαντινή ζωγραφική. Κύριο ενδιαφέρον του ήταν η ζωγραφική απεικόνιση του αττικού τοπίου. Τα σχέδια, οι ζωγραφικές του σημειώσεις σχετικά με τον άνθρωπο, οι προσωπογραφίες του απαντώνται κυρίως στα μπλοκ ζωγραφικής του. Θέματα που συχνά εντοπίζονται στο έργο του είναι οι κατοικίες της Αθήνας, οι τοπογραφίες (από την Αίγινα, που υπήρξε αγαπημένος του τόπος, καθώς και άλλα μέρη της Ελλάδας), η απεικόνιση εσωτερικών χώρων και προσώπων που κατοικούσαν σε αυτούς, ο πόλεμος του ’40, οι στρατιώτες και η Κατοχή. Ζωγράφισε το ημερολόγιο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Συμμετείχε σε αρκετές εκθέσεις, μεταξύ αυτών στην έκθεση Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1957. Το φθινόπωρο του 2023 διοργανώθηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος μεγάλη αναδρομική έκθεση για να τιμηθεί το έργο του, με τη συμβολή του γιου του Παναγή Βουρλούμη. Η έκθεση συνοδευόταν από αναλυτικό κατάλογο που επιμελήθηκε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της ΕΒΕ. Τρία έργα από την έκθεση αυτή δωρήθηκαν κατόπιν στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Ο Παναγής Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας 1867 – Αθήνα 1950) ένα από τα έξι παιδιά του Αθανάσιου Πανάγου Βουρλούμη και της Χρυσάφως το γένος Μπαμπαλή, ήταν οικονομικός παράγοντας και πολιτικός συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τον Ιανουάριο του 1876, σε ηλικία 8 ετών, ο αδελφός του Θεόδωρος τον μετέφερε στην Πάτρα (όπου εργαζόταν ως διευθυντής του εξαγωγικού οίκου σταφίδας του Γεωργίου Παππά). Στην Πάτρα ο Παναγής παρακολούθησε το ελληνικό σχολείο, το γυμνάσιο (1879-1882) και τον Οκτώβριο του 1882 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, λόγω οικονομικών δυσχερειών επανήλθε στην Πάτρα και εργάστηκε στο γραφείο του αδελφού του Νικολάου, σταφιδέμπορου. Το 1887 ο Θεόδωρος τον έστειλε αντιπρόσωπο της επιχείρησής του «Παππάς και Βουρλούμης» (που είχε έδρα το Λονδίνο) στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1888 για να τελειώσει τις σπουδές του. Το ίδιο έτος αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής. Την περίοδο 1889-1893 εργάστηκε ως αντιπρόσωπος του εμπορικού οίκου του αδελφού του στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1894 και ίδρυσε, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, δικό του εμπορικό οίκο στην Πάτρα «Π. Α. Βουρλούμη» που γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εξαγωγικούς οίκους σταφίδας.
Αναμίχθηκε για πρώτη φορά στην πολιτική το 1902 ως ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος του Δημητρίου Γούναρη στην Πάτρα, με τον οποίο ήταν κουμπάροι (είχε παντρέψει τον Βουρλούμη και είχε βαπτίσει το πρώτο του παιδί). Με τον συνδυασμό του κόμματος εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος Πατρών το 1907, θέση που διατήρησε ως το 1914. Το 1910 εντάχθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου κατόπιν πρόσκλησής του από τον Βενιζέλο. Εκλέχτηκε ανεξάρτητος βενιζελικός βουλευτής στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 και έκτοτε εκλεγόταν συνέχεια μέχρι το 1915. Υποστήριξε τον Βενιζέλο στη διαμάχη του με τον Κωνσταντίνο και διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού (18/1/1918 - 4/11/1920).
Το 1923, μετά το κίνημα Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη, ήταν από τους ιδρυτές του κόμματος Φιλελευθέρων Δημοκρατών και ένθερμος υποστηρικτής της αβασίλευτης δημοκρατίας. Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1928-1932) προωθώντας πολλούς σημαντικούς νόμους για την αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας, τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας (προώθηση νομοσχεδίων για την ίδρυση του ΙΚΑ, της Εργατικής Εστίας κ.λπ.). Έργο του επίσης ήταν η ίδρυση Αυτόνομου Οργανισμού Τουρισμού (που εξελίχθηκε στον σημερινό Ε.Ο.Τ.). Απέτυχε στις εκλογές του 1933 και μετά το θάνατο του Βενιζέλου (1936) αποσύρθηκε από την πολιτική. Δεν έχασε όμως την επαφή του με τα πολιτικά πράγματα και από το αρχείο του φαίνεται ότι ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το σταφιδικό ζήτημα. Ο Βουρλούμης δημοσίευσε πλήθος άρθρων για οικονομικά και γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα σε αθηναϊκές εφημερίδες και στον Νεολόγο Πατρών.
Τον Ιούνιο του 1905 παντρεύτηκε την Ελευθερία Κορύλλου, κόρη του δικηγόρου Νικολάου Κορύλλου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Αθανάσιο (1906, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία δύο χρόνων) τον Κίμωνα (1907-) τη Δώρα (1909-) και τον Ανδρέα (1910-)

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, η έκδοση: Παναγής Βουρλούμης 1867-1950 Αυτοβιογραφία, Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, Αθήνα, 2000.]

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».
Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφημερίδα Σκριπ και στη συνέχεια από την εφημερίδα Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατιάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)· Ν. Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός· Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών· Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Η Θεώνη Βουτυρά, κόρη του λογοτέχνη Δημοσθένη Βουτυρά και της Μπετίνας Φέξη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1925-1932) με δασκάλους τον Κ. Παρθένη και τον Γ. Ιακωβίδη. Πραγματοποίησε δύο ατομικές εκθέσεις (1940, 1958) και έλαβε μέρος σε δεκατρείς πανελλήνιες και είκοσι πέντε ομαδικές εκθέσεις. Παντρεύτηκε τον Χρήστο Στεφανόπουλο. Δίδαξε ιστορία Τέχνης και σχέδιο σε Γυμνάσια και στην Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Αδελφή της ήταν η υψίφωνος Ναυσικά Βουτυρά (1912; -1982).

Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε το 1797 στο Ιάσιο. Μετά τα εγκύκλια ελληνικά γράμματα που σπούδασε στην ελληνική σχολή του Ιασίου συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Κυδωνίων και της Χίου. Εκεί τον βρήκε η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 απ΄ όπου και έσπευσε αμέσως στη Πελοπόννησο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Φθάνοντας εκεί συναντήθηκε με τον Δ. Υψηλάντη ο οποίος και τον προσέλαβε στο επιτελείο του γενόμενος υπασπιστής του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συστήνοντας και δική του ομάδα αγωνιστών.
Μετά την απελευθέρωση, το 1833, ο Γ. Βοϊνέσκος προσλήφθηκε στην νεοσυσταθείσα Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή γενόμενος ένας από τους πρώτους δέκα Μοιράρχους. Το 1841 διορίσθηκε παράλληλα πρόξενος του Βασιλείου της Ελλάδος στο Ιάσιο απ΄ όπου συνέχισε να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς τον Ελληνισμό, διενεργώντας μεταξύ άλλων εράνους υπέρ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 1847 όταν πέθανε ο Ιωάννης Κωλέττης φέρεται να υποσκελίστηκε από αντιζήλους του, αλλά λίγο αργότερα δικαιώθηκε διοριζόμενος γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Βλαχία και Μολδαβία με έδρα το Βουκουρέστι προαχθείς ταυτόχρονα στο βαθμό του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής. Εργάστηκε για τα ελληνικά συμφέροντα μέχρι τον θάνατό του που τον βρήκε στο Ιάσιο το 1858.

Υδραίος ναυτικός, διοικητής της Ύδρας, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον Τούρκο αρχιναύαρχο Καπουδάν Πασά και έλαβε το αξίωμα του αρχιπλοιάρχου των Υδραίων ναυτών.

Ο Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 - Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο Τζουμπές, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φορά.

Ο αξιωματικός του Π. Ναυτικού και βουλευτής Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος (Γκίγκης) ήταν το μοναδικό παιδί του βουλευτή Ιωάννη Κ. Βούλτζου (1890-1945) και της Ασπασίας Αλεξάνδρου Ρώμα (1896- ; ), που ήσαν γόνοι οικογενειών ευγενών της Ζακύνθου. Παππούδες του ο Κωνσταντίνος Διον. Βούλτζος, σύζυγος της Ελένης Α. Πάικου και ο υπουργός και βουλευτής Αλέξανδρος Σπ. Ρώμας, σύζυγος της Σοφίας Χρηστάκη Ζωγράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου 1914 (1/1/1915 στην ταυτότητά του) και φοίτησε στα σχολεία English High School for boys Metcalfe και στο Κολέγιο Αθηνών. Κατατάχθηκε και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Δοκίμων του Πολεμικού Ναυτικού (1931-1935) και ακολούθησε τη σταδιοδρομία και τις προαγωγές του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού σημαιοφόρος (1/10/1935-2/12/1939), ανθυποπλοίαρχος (2/12/1939-1/1/1942), υποπλοίαρχος (1/1/1942-3/1/1946) και πλωτάρχης (3/1/1949-12/10/1949). Παραιτήθηκε και αποστρατεύθηκε από την ενεργό υπηρεσία το 1950. Κατά τη διάρκεια της ενεργoύς υπηρεσίας του στο Ναυτικό ήταν κυβερνήτης πολλών ναυτικών μονάδων σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Βρισκόταν επί του “Ναυαρίνου” κατά τη στάση του Ναυτικού στη Μέση Ανατολή (12-13 Απριλίου 1944) και στη συνέχεια επί του “Μιαούλη” (τον Ιούνιο του 1944). Ήταν ειδικευμένος στα ραντάρ και υπήρξε ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που εγκατέστησε συσκευή Α/Υ στο αντιτορπιλικό “Β. Όλγα” και πρώτος εξετέλεσε επίθεση εναντίον εχθρικού ιαπωνικού υποβρυχίου, νοτίως της Κεϋλάνης, πράξη για την οποία δέχθηκε τα συγχαρητήρια βρετανού αξιωματικού του Στόλου της Μεσογείου. Πέτυχε επίσης τη διάσωση του Α/Π “Β.Όλγα” κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στην οποία βυθίστηκαν τα “Ψαρρά” και σκοτώθηκε ο σημαιοφόρος Ι. Δουρής, που βρισκόταν δίπλα του στη γέφυρα του πλοίου. Μετά τον πόλεμο τοποθετήθηκε στο Β. Ναύσταθμο (Ιούνιος 1945), στο 2ο Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1946-1947), και τέλος διευθυντής Σπουδών στην Σχολή Πολέμου (1947-1949).
Μετά την αποστρατεία του πολιτεύθηκε με το “Νέον Κόμμα” που είχε ιδρύσει ο Σπ. Μαρκεζίνης τον Φεβρουάριο του 1947 και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Ζακύνθου στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Στη συνέχεια υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του “Κόμματος των Προοδευτικών” (1956), του συνδυασμού “Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωσις” (1958), της “Ενώσεως Κέντρου” (1961), του “Κόμματος Προοδευτικών” (1963) και του συνδυασμού ΕΡΕ-Προοδευτικών (1964) χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί βουλευτής. Πολιτικός οπαδός του Μαρκεζίνη με βασιλικά φρονήματα, ορκίστηκε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στη βραχύβια κυβέρνηση Μαρκεζίνη (8/10/1973-25/11/1973) επί δικτατορίας.
Παντρεύτηκε το 1946 την Αγγελική (Λίλα), το γένος Μιχαήλ Φιλίνη με την οποία χώρισαν δέκα χρόνια αργότερα, χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.
Λάτρης των σπορ, ήταν από τους βασικούς οργανωτές των αγώνων αυτοκινήτων στην Ελλάδα, διατελώντας γραμματέας του Αγωνιστικού Τμήματος της ΕΛΠΑ (1956-1960), καθώς και ιδρυτικό μέλος της Αερολέσχης της Ελλάδος.
Ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς “Αστήρ της Ανατολής” στη Ζάκυνθο και διατηρούσε στενούς δεσμούς με φίλους και αδελφούς στη Μεγάλη Βρετανία.
Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια για τη δράση του στο Ναυτικό.
Πέθανε στην Αθήνα, σε ηλικία 63 χρόνων, το 1978.

H οικογένεια Βούρου ήταν μεγάλη και παλαιά οικογένεια της Χίου. Το όνομα εμφανίζεται ήδη από τον 17ο αιώνα στο νησί. Ο κλάδος του Κοζή Δεκόζη, του Ζαννή, προέρχεται από τον κλάδο των Μαλουκάτων μετέπειτα Δεκόζη.
Ο Κοζής γεννήθηκε στη Χίο τη δεκαετία του 1760 και πέθανε το 1822. Παντρεύτηκε τη Ζεννού Ροδοκανάκη η οποία πέθανε στην Αθήνα το 1849.
Απέκτησαν μαζί εννέα (9) παιδιά:
1) την Κοκκώνα (1786-1847) που παντρεύτηκε τον Εμ. Δρομοκαϊτη (άτεκνοι)
2) τον Ζαννή (1788-1851) που παντρεύτηκε την Πηνελόπη Τζίφου. Η κόρη τους Ζεννού παντρεύτηκε τον Αυγουστή Γαλάτη.
3) την Μαριετού (1791-;) που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Μαυρογορδάτο και έζησαν στην Οδησσό. Παιδιά τους α) ο Στέφανος, β) η Χαρίκλεια, σύζυγος Δημ.Καπετανάκη και γ) η Μαρία (Μαρί) σύζυγος Λουκά Σκαραμαγκά (;-1881).
4) τον Σταμάτη (Χίος 1792-Αθήνα 1881) που παντρεύτηκε το 1827 την Αικατερίνη (Κατίνγκω) (1807- 1889) κόρη Δημητρίου και Φωτεινής Μαχαίρα από τη Σύρο.
5) τον Ιωάννη (1794-;) που παντρεύτηκε την Αργυρή Σκαναβή και έζησαν στην Κωνσταντινούπολη. Παιδιά τους: α) ο Κοζής και β) η Αμαλία, σύζυγος Ζαρίφη.
6) τον Λεονάρδο (1799 - Μασσαλία 1863) που παντρεύτηκε την Λουκία Σεβαστοπούλου (1817-1883). Παιδιά τους: α) η Ιουλία (1836-;) σύζυγος Δημητρίου Σκαναβή β) η Χαρίκλεια (1837-;) γ) η Ευτέρπη (1839-;) σύζυγος το 1865 του Κ. Νικολαϊδη από τη Βράϊλα της Ρουμανίας δ) η Ζεννού (1841-1863) και ε) ο Κωνσταντίνος (1852-1918).
7) την Φράγκα (1802-;) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Άμοιρο. Παιδιά τους: α) ο Περικλής, β) η Λουκία, σύζυγος Ιωάννη Καλογερά και γ) η Αμαλία.
8) την Βατού/Μπετίνα Υπατία (1806-1880) που παντρεύτηκε το 1841 τον Ανδρέα Σαράντη (;-1869) και απέκτησαν μία θυγατέρα που πέθανε νέα, το 1854.
9) την Μαρούκα (1808-1881) που παντρεύτηκε το 1839 τον Ματθαίο Φραγκούλη Μαυρογορδάτο (άτεκνοι).

Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος (Χίος 1792-Αθήνα 1881) Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ. Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Κωνσταντίνος Σταμ. Βούρος (Κων/πολη 1830-Αθήνα 1918)
Ο πρωτότοκος γιος του Σταμάτη και της Κατίνγκως, Κωνσταντίνος, γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1830. Στη συνέχεια το ζευγάρι το 1832 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, όπου αγόρασαν γή και έκτισαν την οικία τους στο κέντρο της πόλης στην οδό Παππαρηγοπούλου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος). Στην Αθήνα απέκτησαν τα υπόλοιπα δύο παιδιά τους, τον Δημήτριο (1843-1896) που παρέμεινε άγαμος και είχε κάποια νοητική καθυστέρηση και τη Ζηνοβία (1842-1861) που δεν παντρεύτηκε και πέθανε σε ηλικία 21 ετών.
Ο Κωνσταντίνος, στην ουσία ο μοναδικός διάδοχος του Σταμάτη Κ. Βούρου, δεδομένου ότι ο αδελφός του Δημήτριος ήταν σε επιτροπεία, ασχολήθηκε με τις δραστηριότητες του πατέρα του και ανέλαβε το 1867 τη διεύθυνση των εμπορικών και τραπεζικών εργασιών.
Παντρεύτηκε το 1860 την Βασιλική (δεκαετία 1840;- 1922) θυγατέρα του κτηματία στην Πάτρα, Γεωργίου Στρούμπου. Ο πατέρας της Βασιλικής Γεώργιος (πέθανε το 1878) συνεργαζόταν εμπορικά με τον Βούρο και είχε άλλα τρία παιδιά: τον Πέτρο, τον Κώστα, την Ευφροσύνη (Φιφή) και την Καλλιόπη, σύζυγο Σπυρίδωνα Καραβία. Ο Κωνσταντίνος και η Βασιλική Βούρου απέκτησαν έξι παιδιά, δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια: τον Σταμάτη (Αθήνα 1861-1887), την Ζηνοβία (Ζένη ή Τζένη) (Αθήνα 1862-;) που παντρεύτηκε το 1901 σε ηλικία 41 ετών τον δικηγόρο και μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Ιωάννη Λ. Ευταξία (1845-1927) καταγόμενο από το Δαδί Φθιώτιδας. Η Ζηνοβία και ο Ιωάννης Ευταξίας απέκτησαν δύο γιους τον Κωνσταντίνο (1903-;) και τον Λάμπρο (1905-1996) που παρέμειναν και οι δύο άγαμοι. Απέκτησαν επίσης τον Γεώργιο (1869-1935) που υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα και διετέλεσε πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, Ουάσινγκτον κ.ά., τον Αλέξανδρο (1871-1959), την Αικατερίνη (1873-;) που παρέμειναν και οι τρεις άγαμοι και τέλος την Μαρία (1876-1965;) που παντρεύτηκε το 1915 τον ναύαρχο Σοφοκλή Δούσμανη (Κέρκυρα 1868-Αθήνα 1952).

Αλέξανδρος Κωνστ. Βούρος (1871-1959)
Ο τρίτος γιος του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής Βούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και ήταν ο μακροβιότερος από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εισήλθε νεότατος στο υπουργείο Εξωτερικών όπου και σταδιοδρόμησε ως διπλωματικός υπάλληλος. Το 1899 έδωσε επιτυχώς εξετάσεις για θέση ακολούθου και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Βερολίνο (1902), στο προξενείο Καϊρου (1903), στο υποπροξενείο Σμύρνης (1904-1906), στην πρεσβεία της Ουάσινγκτων το 1910 όπου επέστρεψε ως τμηματάρχης το 1913, και υπηρέτησε ως επιτετραμμένος το 1915 και σύμβουλος το 1920. Το διάστημα 1911-1912 ήταν γραμματέας στην πρεσβεία του Λονδίνου δίπλα στον πρέσβυ Ιωάννη Γεννάδιο, ο οποίος φαίνεται ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το 1920 επανήλθε στην Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου στην Αθήνα όπου υπηρέτησε στη Διεύθυνση Συμβατικών Υποθέσεων επί κυβερνήσεων Μιχαλακόπουλου και Βενιζέλου μέχρι το 1931 όταν και παραιτήθηκε. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Ουάσινγκτον συνέδεσε το όνομά του με την προμήθεια της ελληνικής κυβέρνησης, από την Αμερική του προέδρου Ουίλσον, δύο καταδρομικών θωρηκτών των “Λήμνος/Idaho » και “Κιλκίς/Mississipi » που μαζί με το “Αβέρωφ” συνετέλεσαν στη ναυτική δύναμη της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν από κοντά ήταν ένας άνθρωπος συμπαθητικός, ολιγομίλητος, αξιοπρεπής, σεμνός, ευγενικός, ειλικρινής, αβρός και προσηνής, φίλος και ευπατρίδης.
Έζησε στην οικία Βούρου της οδού Παππαρηγοπούλου 5 με την αδελφή του Αικατερίνη.
Ως εκτελεστής της διαθήκης του πατέρα του, ασχολήθηκε με τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας και τα κληρονομικά της οικογένειας καθώς και με το αρχείο, τη βιβλιοθήκη και τα γενεαλογικά της οικογένειας Βούρου.
Πέθανε στην Αθήνα σε βαθύ γήρας (88 χρονών) στις 14 Μαΐου 1959 και κηδεύτηκε σύμφωνα με την επιθυμία του σε στενό οικογενειακό κύκλο.
[Οι πληροφορίες για τη σύνταξη του γενεαλογικού και των βιογραφικών της οικογένειας Βούρου αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου].

Φιλόλογος και ιστορικός, ο Λέανδρος Βρανούσης (Ιωάννινα 1921- Αθήνα 1993) σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Στα χρόνια της Κατοχής συνδέθηκε µε τις παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ στα Γιάννενα και συµµετείχε στην αντίσταση ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Το 1944 συµµετείχε στις εργασίες του Εθνικού Συµβουλίου ως εθνοσύµβουλος Ιωαννίνων, ο νεότερος εθνοσύµβουλος της ΠΕΕΑ. Από το 1946 κατέθεσε τις πρώτες επιστηµονικές εργασίες του προσανατολισµένες στην περίοδο του Διαφωτισµού και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ήπειρο. Το 1956 εντάχθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισµού της Ακαδηµίας Αθηνών, ενώ από το 1962 ανέλαβε την διεύθυνση του. To 1954 του απενεµήθη το βραβείο της Ακαδηµίας Αθηνών για τη µονογραφία του για τον Ψαλίδα και τον Ρήγα και το 1958 το Α΄ Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του "Ρήγας Βελεστινλής".

Ο Επαμεινώνδας Βρεττός γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1900. Αξιωματικός του Πυροβολικού, έλαβε μέρος στο ελληνοβουλγαρικό επεισόδιο του 1925-1926 και διετέλεσε διευθυντής του 2ου Επιτελικού Γραφείου της ΧΙΙ Μεραρχίας στην Αθήνα μεταξύ 1.10.1938 και 30.5.1940 (αρχικά ως λοχαγός κι έπειτα ως ταγματάρχης). Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες μέχρι τον Απρίλιο του 1941.
Το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και στις 3.1.1943 διορίστηκε διοικητής της Ι Μεραρχίας Μ.Α.. Στις 17.1.1943 μετατέθηκε στο ΙΙ Σώμα Πυροβολικού Μ.Α. και στις 21.3.1944 στο ΓΕΣ (Μ.Α.). Στο ΓΕΣ ανέλαβε διαδοχικά τις θέσεις του διοικητή στο Γραφείο Μελετών, στο ΙΙ Γραφείο και στο ΙΙ/β τμήμα (21.3.1944-15.8.1944).
Στις 18.11.1944 επέστρεψε στην Αθήνα όπου συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του στο ΓΕΣ. Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου διετέλεσε γραμματέας του Α8 γραφείου του Γ.Ε.Σ. (διεύθυνση Πυροβολικού), διοικητής του 101 συντάγματος πεδινού πυροβολικού (1947-1948), καθώς και επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας (1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου διετέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Βελιγράδι (1951-1954), επιτελάρχης της 1ης Στρατιάς, (1954-1956), διοικητής Στρατηγείου Κεντρικής Ελλάδος (1956-1957) και υπαρχηγός Γ.Ε.Ε.Θ.Α. (1958-1959). Τέλος, υπήρξε πρόεδρος του Συνδέσμου Απομακρυσθέντων Αξιωματικών Στρατού μετά την 16η Νοεμβρίου 1952 (Σ.Α.Α.Σ.). Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965, υλικό του αρχείου]

Υδραίος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.

Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιανουαρίου του 1893. Ήταν το νεότερο από τα τρία παιδιά του συνταγματάρχη του πυροβολικού Κωσταντίνου Βυζάντιου και της Μερόπης, το γένος Σαμαρνιωτάκη. Ήταν γόνος παλαιάς Φαναριώτικης οικογένειας, μέλη της οποίας διακρίθηκαν στα γράμματα, στην τέχνη και στο στρατό. Φοίτησε στη Σχολή Μακρή και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Ευάγγελου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά. Τελικά σπούδασε στη σχολή του Παρισιού Ecole des Beaux-Arts. Το 1915 επέστρεψε στην Αθήνα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Εξαιτίας όμως των συνθηκών της εποχής παρέμεινε στο στρατό μία επταετία. Το 1916 άνοιξε εργαστήρι στην οδό Σολωμού. Το ίδιο έτος πήρε μέρος στην έκθεση ζωγραφικής που οργανώθηκε από τον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» στο ξενοδοχείο Μελά της Κηφισιάς. Το 1917 έγινε μέλος του «Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών». Το 1919 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» και ανέλαβε τα σκηνικά για την Ειρήνη του Αριστοφάνη στην Εταιρεία του Ελληνικού Θεάτρου. Το 1920 συνεργάστηκε με τον Σπύρο Μελά, ως σκηνογράφος, στο Παλιό Βασιλικό Θέατρο, στο θέατρο Τέχνης και στην Ελεύθερη Σκηνή για τις παραστάσεις του Ερωτόκριτου, τους Επτά επί Θήβαις και τη Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ. Την ίδια χρονιά ίδρυσε μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και το ζωγράφο Παύλο Καλλιγά ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στην Πλάκα. Το 1921 ορίστηκε ζωγράφος του στρατού και το 1922 επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι τα σκίτσα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Το 1923 παντρεύτηκε τη Φρόσω Σκουμπουρδή και το 1924 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί ο Κωσταντίνος μετέπειτα διάσημος ζωγράφος ο οποίος έζησε στο Παρίσι. Το 1928 μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και τη συνεργασία των ποιητών Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου οργάνωσαν την καλλιτεχνική λέσχη «Ατελιέ». Το 1930 διορίστηκε σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1934 ίδρυσε μαζί με τη ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής που λειτούργησε με επιτυχία έως την Κατοχή. Το 1937 τιμήθηκε με δύο διακρίσεις: το «χαλκούν μετάλλιον» και το «τιμητικό δίπλωμα». Το 1939 εκλέχθηκε διευθυντής της Ανώτατης Σχολής των Καλών Τεχνών στην Ύδρα και στους Δελφούς. Το 1940 με την έναρξη του πολέμου βρέθηκε στους Δελφούς και φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου τα έσοδα του οποίου προορίζονταν για τις οικογένειες των πολεμιστών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρισκόταν στην Αθήνα και στους Δελφούς αντίστοιχα. Τα έτη 1948,1950,1958,1964,1967 οργάνωσε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής. Το 1971 ξεκίνησε την αυτοβιογραφία του «Η ζωή ενός ζωγράφου», που η αρρώστια δεν του επέτρεψε να την τελειώσει. Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1972 στην Αθήνα σε ηλικία 79 ετών.

[Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε το βιβλίο Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αθήνα, ΜΙΕΤ,1994.]

Ο Μιχαήλ Βυζάς (Δερβένι Κορινθίας, 1888 - Αθήνα, 1972) ήταν αξιωματικός του Πεζικού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913. Στον Β΄ Βαλκανικό τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Το 1920 ήταν υπασπιστής του αρχιστράτηγου Παρασκευόπουλου. Την περίοδο 1923-1925 ήταν βουλευτής Πυλίας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Πατέρας του ήταν ο δικαστής Παναγιώτης Βυζάς και είχε δύο αδέλφια, τον Γεώργιο και τον Σπυρίδωνα. Το 1936 γνωρίστηκε με τη γραμματέα του συμβούλου της Ε.Ε.Ε.Σ. Θεόδωρου Μποζώνη, Ηρώ Παπαβασιλείου, κόρη του μετέπειτα υπουργού Ναυτικών Ιπποκράτη Παπαβασιλείου, με την οποία παντρεύτηκε το 1937 με κουμπάρο τον Ιωάννη Μεταξά Απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι που πέθανε στην Κατοχή το 1942 και ένα κορίτσι που γεννήθηκε μετά την Κατοχή.
Την περίοδο 1935-1936 ο Βυζάς ήταν αντιπρόσωπος για την Ελλάδα της γαλλικής Εταιρείας κατασκευών αεροπορικών κινητήρων Gnôme et Rhône από την οποία το Ελληνικό Δημόσιο αγόρασε 46 κινητήρες Κ14 το Νοέμβριο του 1936. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς έλαβε προμήθεια 7%. Από την ίδια εταιρεία, αλλά μέσω της εταιρείας Oldavia, που αντιπροσώπευσε την Gnôme et Rhône, αγοράστηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο 24 επιπλέον κινητήρες Μ14 το 1938. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς δεν πήρε προμήθεια, γεγονός που τον οδήγησε μετά την Κατοχή σε νομική διένεξη με την Oldavia.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1939 ο Βυζάς διορίστηκε γενικός διευθυντής της Ε.Ε.Ε.Σ. και συνέδεσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με την τύχη της Εταιρείας. Το 1941 μετά από καταγγελίες του πρώην υφυπουργού Αεροπορίας Μιχ. Πάσσαρη και στο πλαίσιο της εξέτασης οικονομικών εγκλημάτων την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων κατά την αγορά των τριών Ju 52. Για το λόγο αυτό συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1941 ανακριτική επιτροπή για τον «έλεγχον πασών των διοικητικών συμβάσεων και διαχειριστικής φύσεως πράξεων και ενεργειών των εκάστοτε από της 4ης Αυγούστου 1936 και εντεύθεν Διοικητικών Συμβουλίων», η απόφαση της οποίας υπήρξε αθωωτική (Μάιος 1942). Μετά την Κατοχή υπήρξαν καταγγελίες στον Τύπο σχετικά με το ρόλο του στις αγορές της Εταιρείας προπολεμικά και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αντιδρώντας στις κατηγορίες ο Βυζάς μήνυσε, το 1947, τον Κωνσταντίνο Ιωαννίδη, επιστολές του οποίου είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Έθνος. Μετά το 1946 τέθηκε σε διαθεσιμότητα ως ανάπηρος πολέμου και συνταξιοδοτήθηκε.

Γενάρχης της οικογενειακής επαγγελματικής παράδοσης ήταν ο βυρσοδέψης και μεγαλοκτηματίας της Μακρινίτσας Αλέξης Κάππας. Την επαγγελματική σκυτάλη παρέλαβε στη συνέχεια ο γιος του Θανάσης Κάππας, πατέρας του Αλέξη, ο οποίος αναζήτησε σε νεαρή ηλικία νέες επαγγελματικές προοπτικές στο Βόλο, σε μια εποχή κατά την οποία υπήρχε πεδίο ανάπτυξης και εξέλιξης στον συγκεκριμένο κλάδο, καθώς υπήρχαν περισσότερα από δεκαπέντε βυρσοδεψία στο Βόλο.
Η επαγγελματική του δραστηριότητα «φιλοξενήθηκε» αρχικά σε νοικιασμένο χώρο στην περιοχή της Νεαπόλεως και γύρω στα 1949, δημιούργησε τον μεγάλο, ιδιόκτητο βιοτεχνικό χώρο 550 τμ της οδού Σαρανταπόρου, όπου συνεχίζει την επαγγελματική οικογενειακή παράδοση, ο Αλέξης Κάππας, ο νεότερος.

Πηγές: https://www.taxydromos.gr/article.php?id=100721&cat=88 https://www.taxydromos.gr/Topika/240733-byrsodepseio-toy-boloy-sth-nea-yorkh.html

Πληροφορίες για την επιχείρηση στην ακόλουθη ηλ. διεύθυνση: https://mpalos.blogspot.com/2015/11/blog-post_18.html

Ο Νίκος Βόκοβιτς, αδελφός του Στέλιου, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1944 και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή την ίδια χρονιά, στο Μεγάλο παιχνίδι του Άγγελου Τερζάκη (σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη). Υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Νίκος Βοκάς και για τα επόμενα τρία χρόνια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μιχάλη Κουνελάκη, Μαρίκας Κοτοπούλη, Άννας Χριστοφορίδου και «Νεοελληνική Σκηνή». Από το 1947 μέχρι το 1967 συνεργάστηκε κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με τους θιάσους Κώστα Μουσούρη (1952), Έλλης Λαμπέτη-Γιώργου Παππά-Δημήτρη Χορν (1953) και «Νέα Σκηνή» του Κωστή Λειβαδέα (1953, 1958). Το 1967 αποχώρησε από τη σκηνή και διετέλεσε, μέχρι το 1982, γραμματέας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1937, ο Νίκος Βόκοβιτς ασχολήθηκε, επίσης, με την ποίηση, την πεζογραφία και τη θεατρική συγγραφή. Από το λογοτεχνικό και δραματουργικό του έργο, αναφέρουμε εν-δεικτικά τις ποιητικές συλλογές Μουσικοί προάγγελοι (1937), Το τραγούδι του Άγνωστου (1949), Ηλιόβολα και πικραμένα (1963), Εκείνοι που έφυγαν (1980), Αναβίωση (1988), Ελεγειακό υμνητικό για τον αδελφό μου Στέλιο Βόκοβιτς (1991), τη συλλογή διηγημάτων Επιβίωση (1986), το μυθιστόρημα Η αποκατάσταση (1992) και τα θεατρικά έργα Πίσω στην κοινωνία (βραβείο Καλοκαιρίνειου Διαγωνισμού 1943, μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο με τον τίτλο Ο θεός είναι δικός μας) και Το κορίτσι που δε γελούσε (Α΄ βραβείο Πανελλήνιου Διαγωνισμού 1988). Το 1956, το θεατρικό έργο του, Ο φίλος μου απ’ τη Σουηδία, παρουσιάστηκε στο θέατρο Διονύσια στην Καλλιθέα, από το θίασο «Νεοελληνικό Θέατρο» του Γκυ Ζυρώ (με τη συμμετοχή του Νίκου Βόκοβιτς στο ρόλο του Μανώλη Σαράντου).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Ο Στέλιος Βόκοβιτς γεννήθηκε στη Χαρταλιμή της Κωνσταντινούπολης και ήλθε στην Αθήνα το 1922. Αποφοίτησε με άριστα από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πραγματοποίησε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1937, ερμηνεύοντας το ρόλο του Φραγκίσκου στον Άμλετ του William Shakespeare (σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο). Η συνεργασία του με την κρατική σκηνή συνεχίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 1941, σε παραγωγές έργων κλασικού ρεπερτορίου, αρχαίου δράματος και νεοελληνικού θεάτρου, σκηνοθετημένες στην πλειονότητά τους από τον Δημήτρη Ροντήρη, αλλά και από τον Τάκη Μουζενίδη, τον Δημοσθένη Ματσούκη και τον Πέλο Κατσέλη. Από το καλοκαίρι του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1948 συνεργάστηκε κυρίως με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και σποραδικά με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη, Μαίρης Αρώνη-Δημήτρη Χορν, Νίκου Χατζίσκου-Μελίνας Μερκούρη και Κώστα Μουσούρη-Ρενάτο Μόρντο-Γιώργου Ανεμογιάννη. Το φθινόπωρο του 1946 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο υπηρέτησε επί σειρά ετών, μέχρι το 1982 – με ένα σύντομο διάλειμμα κατά τα έτη 1950-1952, οπότε συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη και το θίασο Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του στο Εθνικό, ο Στέλιος Βόκοβιτς διακρίθηκε σε ρόλους από το σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο, ιδιαίτερα όμως σε ρόλους αγγελιαφόρων σε αρχαίες τραγωδίες. Το 1973 ερμήνευσε τον Γαλιλαίο στη Ζωή του Γαλιλαίου (Leben des Galilei) του Bertolt Brecht (σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του σημειώθηκαν την περίοδο 1982-1985, στο Α-πλό Θέατρο της Καλλιθέας –Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Entertaining Mr Sloan) του Joe Orton και Τα λάθη μιας νύχτας (She stoops to conquer, or The mistakes of a night) του Oliver Goldsmith, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα– και στο θέατρο Διονύσια: Δόνια Ροζίτα (Doňa Rosita la soltera) του Federico García Lorca, με το θίασο «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Το χρονικό διάστημα 1976-1979 λειτούργησε ως Παράρτημα του Γ΄ λυκείου Θηλέων Hρακλείου, το Mεικτό Λύκειο Oικονομικής Kατεύθυνσης.

Ο Ανδρέας Γαβριηλίδης ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος σε κυπριακές εφημερίδες. Αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως Κύπρου (ίδρυση 1921). Διατηρούσε στενές επαφές με τον Γρίβα και ήταν σύμβουλος του Μακάριου το 1958, έλαβε μέρος στη σύνταξη της Β΄ Μαύρης Βίβλου για το Κυπριακό.

Ο Βλάσης Γαβριηλίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1848. Αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και σπούδασε στη Λειψία φιλολογία και πολιτικές επιστήμες. Από το 1868 δημοσιεύει άρθρα σε πολιτικές εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης και μελέτες στην Επτάλοφο. Το 1877 εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1878 εκδίδει με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο τον Ραμπαγά και το 1880 το Μη Χάνεσαι, το οποίο μετατρέπεται το 1883 σε καθημερινή εφημερίδα με τον τίτλο Ακρόπολις. Από τις μελέτες και τα άρθρα του Γαβριηλίδη κυκλοφόρησαν σε βιβλία τα εξής: Η Ελλάς και ο Πανσλαυισμός (1868), Τορπίλλες (θεατρικό έργο, 1878), Δύω πολιτισμοί – Ο Αγγλικός πολιτισμός (1917), Η εργαζομένη Ελλάς (1918) και μετά τον θάνατό του Τα τελευταία άρθρα του (1920), Αι γυναίκες (1921), Ταξείδια (1921) και Διαλέξεις (1924). Πέθανε το 1920. Η Ακρόπολις υπήρξε πρωτοποριακή και ως προς την ύλη και ως προς την τεχνολογία της. Με διάφορες ευκαιρίες κυκλοφορούσαν έκτακτα πανηγυρικά τεύχη (Χριστουγιεννιάτικη Ακρόπολις, Πασχαλινή Ακρόπολις κλπ.) καθώς και «παρά-Ακροπόλεις» (Φιλολογική Ακρόπολις, Υπερωκεάνιος Ακρόπολις, Λαϊκή Ακρόπολις, Εσπερινή Ακρόπολις). Παράλληλα με την εφημερίδα ο Γαβριηλίδης εκδίδει περιοδικά και ημερολόγια (Νέον Πνεύμα, Ανθοδέσμη Μυθιστορημάτων και Διηγημάτων, Κυριακάτικη, Α.Ο.Δ.Ο., Κυριακή, Νέα Γενιά, Καζαμίας της Ακροπόλεως, Πανελλήνιος Σύντροφος). Τα Καταστήματα Ακροπόλεως εκδίδουν πληθώρα βιβλίων και προκαλούν στο τέλος την οικονομική καταστροφή του Γαβριηλίδη.
[Σύνταξη βιογραφικού: Λύντια Τρίχα, βλ. «Αρχείο Βλάση Γαβριηλίδη – εφημερίδα Ακρόπολις», Τεύχη του ΕΛΙΑ 2 (1989), σ. 197].

Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης του Λέοντος ήταν δικηγόρος. Διετέλεσε κατά καιρούς νομικός σύμβουλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ρόδου, του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.), του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών (1962-1983) κ.ά. Ο Γαβριηλίδης φαίνεται ότι ήρθε σε σύγκρουση με τον Οργανισμό Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος και ανέλαβε την υπεράσπιση υποθέσεων εβραϊκών περιουσιών που ο Οργανισμός δεν απέδιδε στους δικαιούχους του.
Ο Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.) ιδρύθηκε το 1949 (ΒΔ 29/29.3.49) με σκοπό την περίθαλψη και αποκατάσταση των Ισραηλιτών που θα επέστρεφαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βασική αρμοδιότητα ήταν η διαχείριση των περιουσιών των Εβραίων που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η απόδοσή τους στους κληρονόμους τους. Οι χρονικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν για την κατάθεση αιτήσεων εκ μέρους των παθόντων, συντέλεσαν ώστε πολλές περιουσίες Ισραηλιτών να μην αποδοθούν στους δικαιούχους. Ο Γαβριηλίδης ανέλαβε την υπεράσπιση πολλών τέτοιων υποθέσεων.
Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης ήταν παντρεμένος με την Ναχμούλη Καρολίνα που εκτοπίστηκε στα στρατόπεδα Άουσβιτσς-Μπιρκενάου και Μπέλσεν.