Όταν ο Κωνσταντίνος Βάρκας πεθαίνει το 1919, η καπνοβιομηχανία Κωνταντίνος Βάρκας & Σία περνά στους αδελφούς Λέρτα, οι οποίοι κάποια στιγμή τη μετονομάζουν σε Ε. Κ. Λέρτα & Σία.

Η εταιρεία παρουσίασε ιδιαίτερη άνθιση ώσπου ο ξαφνικός θάνατος του Ευστάθιου Κ. Λέρτα το 1926 έφερε την αρχή μιας περιόδου ύφεσης. Η επιχείρηση έμεινε επί της ουσίας ακέφαλη αν και για κάποιο διάστημα ανέλαβε τη διοίκηση της ο Νικόλαος Ν. Γαβαλάς , αδελφός της συζύγου του Ευστάθιου, Καλλιόπης Λέρτα. Ο Νίκος Γαβαλάς, πολιτικός μηχανικός του Ε.Μ.Π. (απόφοιτος του 1918), υπήρξε ιδιοκτήτης εργοστασίου κουφωμάτων και από το 1920 εργολήπτης μεγάλων οικοδομικών έργων οδοποιίας, μεταλλικών κατασκευών κ.ά. Σε αυτόν ανατέθηκε και η εργολαβία του καπνεργοστασίου της οδού Λένορμαν, το 1928. Το 1931 η εταιρεία εγκαταστάθηκε στο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν. Επωνυμίες τσιγάρων που κυκλοφόρησε η εταιρεία ήταν: «Πρώτα», «Δεύτερα», «Ντάμα», «Τριήρης».

Ο Ευστάθιος κληροδότησε στη σύζυγό του και τα επτά ανήλικα τέκνα τους (Κωνσταντίνο, Δημήτριο, Νικήτα, Μαρία, Νικόλαο, Αικατερίνη και Ανδρέα) μεγάλη περιουσία αλλά και πληθώρα χρεών τα οποία σε συνδυασμό με τους φόρους κληρονομιάς που έπρεπε να πληρωθούν έφεραν την οικογένεια σε δεινή θέση. Τα αδέλφια Κωνσταντίνος και Νικήτας κατάφεραν να συστήσουν το 1940 ετερόρρυθμη εταιρεία με την επωνυμία «Καπνοβιομηχανία Κ.Ε. Λέρτα & Σία», συνέχεια ουσιαστικά της προηγούμενης.

[Πηγές σύνταξης Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, ΕΛΙΑ, Αθήνα 1997, υλικό του αρχείου, «Μητρώον μελών του ΤΕΕ», Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος τ.Β΄, Αθήνα 1934 και http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=5&lang=gr&CategoryID=6&ArticleID=421]

Το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.) ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με στόχο τη δημιουργία στους Δελφούς ενός ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πνευματικού κέντρου. Οι πρώτες σκέψεις και συζητήσεις ξεκινούν τη δεκαετία του ’50. Το 1957 υποβάλλεται από ομάδα Ελλήνων βουλευτών πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης για ίδρυση Πνευματικού Κέντρου στους Δελφούς, η οποία γίνεται αποδεκτή. Το 1966, σε γήπεδο που παραχωρείται για τον σκοπό αυτό από τον Ε.Ο.Τ., αρχίζουν οι εργασίες για την κατασκευή συνεδριακού συγκροτήματος και ξενώνα σε σχέδια του αρχιτέκτονα και καθηγητή του Πολυτεχνείου Κώστα Κιτσίκη και του συνεργάτη του αρχιτέκτονα Αντώνη Λαμπάκι και ολοκληρώνονται το 1970. Το κόστος καλύπτεται από κρατικούς πόρους και με εφάπαξ οικονομική συμβολή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 1977, με το Νόμο 645 ιδρύεται το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού και υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο, σκοπός του Ε.Π.Κε.Δ. είναι η «εξυπηρέτησις διεθνούς πολιτιστικού συμφέροντος» και «η ανάπτυξις των κοινών πολιτιστικών στοιχείων, τα οποία ενώνουν τους λαούς της Ευρώπης» με «σύνταξιν μελετών Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, την διοργάνωσιν συναντήσεων και πάσης φύσεως δραστηριοτήτων πολιτιστικού περιεχομένου…». Πηγή: ιστοσελίδα Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού κέντρου Δελφών (https://www.eccd.gr/el/to-kentro/istoria/) (τελευταία πρόσβαση 13/5/2021).

Η Εταιρεία των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι το παλαιότερο σωματείο Φίλων Μουσείων. Ιδρύθηκε το 1933 με πρωτοβουλία του Μιχαήλ Βλαστού γνωστού νομισματολόγου και δωρητού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Συλλογής, γνωστής ως Δωρεά Βλαστού-Σερπιέρη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια της κατοχής η δράση της Εταιρείας, όπως είναι φυσικό, ανεστάλη.
Επανέλαβε τη δραστηριότητά της μετά τον πόλεμο, όταν η Χριστίνα Σταθάτου, από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας, συγκέντρωσε τα παλαιά μέλη.
Πηγή: https://www.namuseum.gr/friends/home-gr.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Η πρώτη συνέλευση των μετόχων (10/6/1884) που έγινε στους χώρους του Δημαρχείου της Αθήνας και είχε πρόεδρο τον Π. Κυριακό και γραμματέα τον Ιάκωβο Καγκάδη, είχε σκοπό τη “σύσταση ανωνύμου Εταιρίας προς ίδρυσιν Προτύπου Γυμνασίου επί τη βάσει του εσχάτως εις τα εν Δρέσδη της Σαξωνίας πρακτικά Γυμνάσια (Real gymnasien) …”. Σύμφωνα με το σχέδιο του καταστατικού η Εταιρεία εθεωρείτο καταρτισμένη με τη διάθεση διακοσίων μετοχών. Τα πρώτα μέλη του Δ.Σ. ήσαν οι: Π. Κυριακός, Ανδρέας Κορδέλλας, Δημ. Καλλιφρονάς, Αντώνιος Δαμασκηνός και Αθανάσιος Παπαγεωργίου. Η συνέλευση των μετόχων διόρισε διευθυντή του Λυκείου τον Παναγιώτη Αντωνιάδη, διευθυντή του “Εμπορικού Εκπαιδευτηρίου” από το 1855 στη Σύρο και από το 1864 στην Αθήνα, που είχε πρώτος την ιδέα της σύστασης μετοχικής εταιρείας, με αντιμισθία 800 δρχ. το μήνα και ποσοστό 5% επί των καθαρών κερδών. Σε έκτακτη συνέλευση των μετόχων στις 10/2/1885 επαύθη από τη θέση του ο Π. Αντωνιάδης ο οποίος είχε δώσει την παραίτησή του δύο μήνες νωρίτερα. Στη συνέλευση της 20/10/1885 τροποποιήθηκε το καταστατικό, η επωνυμία και ο σκοπός της Εταιρείας , ο οποίος έγινε “η σωματική, διανοητική και ηθική διάπλασις των νέων κατά τους παρ’ ημίν νόμους και τα τελειώτερα των εν Γαλλία και Γερμανία εκπαιδευτικών συστημάτων…”. Στις 18/6/1886 οι μέτοχοι της Εταιρείας συμφώνησαν να παραχωρηθεί η χρήση του Λυκείου.

Εταιρεία ασφαλίσεων

Το εργοστάσιο παραγωγής Στρυχνοκάρπου βρίσκεται στην περιοχή του Παλιού Λιμεναρχείου, κοντά στο λιμάνι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες πριν το 1921 στη θέση του σημερινού κτιρίου υπήρχε τουρκικό νοσοκομείο. Το 1922 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από την Μ. Ασία. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το κτίριο προσέγγισε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Το 1932 το κτίριο παραδόθηκε από τον Κωνσταντίνο Οικονομίδη Οικονομικό Έφορο στο Βόλο, στον Επιθεωρητή της Γεωργικής Επιθεώρησης Θεσσαλίας Παυσανία Σταμουλάκη με σκοπό την εγκατάσταση σ' αυτό εργαστηρίου κατασκευής δολωμάτων στρυχνόσιτου που χρησιμοποιούνταν στην αγροτική παραγωγή για την εξόντωση των αρουραίων.
Αρχικά λειτούργησε ως απολυμαντήριο οσπρίων και στη συνέχεια και για την παρασκευή των δολωμάτων στρυχνόσιτου.
Στην πρώτη φάση πρέπει να διέθετε κεντρικό ηλεκτροκινητήρα 125V ο οποίο βρέθηκε αχρησιμοποίητος στο πατάρι του κτιρίου κατά τη απογραφή της Διεύθυνσης Γεωργίας το 1980 με τη βοήθεια συστήματος τροχαλιών το οποίο επίσης απογράφηκε τότε. Το 1968 κατασκευάστηκε το γειτονικό κτίριο του απεντομωτηρίου και μεταφέρθηκε εκεί το απολυμαντήριο οσπρίων.
Το εργοστάσιο παραγωγής δολωμάτων στρυχνόσιτου, μοναδικό στην Ελλάδα, διέκοψε τη λειτουργία του το 1976 καθώς απαγορεύτηκε πλέον η χρήση της στρυχνίνης. Από τότε και έως το 1985 χρησιμοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας ως αποθηκευτικός χώρος.

Το πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα βρίσκεται στη συνοικία των Παληών δυτικά του Κάστρου. Ανεγέρθηκε το 1925 από τους αδελφούς Σπυρίδων και Νικολέτο Τσαλαπάτα, οι οποίοι είχαν συστήσει άτυπη εταιρία από το 1905 με κύριες δραστηριότητες τις μεταφορές με κάρα και φορτηγίδες και την κεραμοποιία. Το πρώτο κεραμουργείο της επιχείρησης (ιδρύθηκε το 1917) του οποίου το κτήριο σώζεται στα βόρεια του συγκροτήματος κατασκεύαζε τούβλα και κεραμίδια ελληνικού τύπου και απασχολούσε 20 περίπου εργάτες. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του νέου ατμοκίνητου πλιθοκεραμοποιείου έγιναν σύμφωνα με τις οδηγίες βέλγων μηχανικών, ενώ από το Βέλγιο προερχόταν και ο τεχνολογικός εξοπλισμός. Τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του απασχολούσε 125-150 άτομα, διέθετε κινητήρια δύναμη 150 ίππων και η ετήσια παραγωγή του σε τούβλα και κεραμίδια γαλλικού και εγχώριου τύπου ήταν 8-9.000.000 κομμάτια. Το 1928 έγινε επέκταση του εργοστασίου με αποτέλεσμα η κινητήρια δύναμη του να αυξηθεί στους 300 ίππους και το προσωπικό στα 200 - 250 άτομα. Από το 1934 άρχισε τις εξαγωγές. Το 1930 απεβίωσε ο Νικολέτος Τσαλαπάτας και το 1932 συστάθηκε η ετερόρρυθμος εταιρία με την επωνυμία ''Σπυρίδων και Νικόλαος Τσαλαπάτας'' και με εταίρους τους κληρονόμους του Νικολέτου, την σύζυγό του Αικατερίνη, τα παιδιά του Περικλή, Αχιλλέα και Γαρυφαλιά και τον Σπυρίδωνα Τσαλαπάτα. Ο πόλεμος και οι σεισμοί του 1955 υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες για τη μεταπολεμική εξέλιξη του εργοστασίου. Στη διάρκεια του πολέμου η επιχείρηση είχε διακόψει τη λειτουργία της, ενώ μετά την απελευθέρωση χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να γίνει ένα ξεκίνημα από την αρχή. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στη διετία των σεισμών (1955-56) απαίτησαν μεγάλες επεμβάσεις στα κτήρια με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να υπολειτουργεί, αφού η επιχείρηση έπρεπε να πραγματοποιεί επισκευές και να αντιμετωπίζει με ευρεσιτεχνίες τα προβλήματα στον μηχανολογικό εξοπλισμό. Μετά το τέλος των σεισμών χρειάστηκε μάλιστα να διακόψει για τέσσερις μήνες τη λειτουργία του για την εκτέλεση μόνιμων επισκευών. Επίσης από το 1957 άρχισε να υπάρχει διαθέσιμη ηλεκτρική ενέργεια απο τη ΔΕΗ γεγονός που άλλαξε τον τρόπο της λειτουργίας του. Στη δεκαετία του '60 αγοράστηκαν ηλεκτροκίνητα μηχανήματα επεξεργασίας της πρώτης ύλης και παραγωγής από την Ιταλία, ενώ το προσωπικό μειώθηκε στα 80 άτομα. Από το 1970 άρχισαν να παράγονται τούβλα με ρομβοειδή εγκάρσια και φυσαλίδες στη μάζα τους, εξαιτίας του ενδιαφέροντας στην Ευρώπη για τη θερμομόνωση. Ο ανταγωνισμός της ευρωπαϊκής αγοράς κι οι οικονομικές απαιτήσεις που είχαν συσσωρευτεί επέβαλαν την οριστική διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου το 1975.

Η οικογένεια ΜΕΦΣΟΥΤ ξεκίνησε την παραγωγή πλακιδίων το 1909. Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από τη Μάλτα. Το εργοστάσιο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1904. Η παραγωγή περιλάμβανε ψηφίδες για κατασκευή μωσαϊκών και μαρμαροκονιάματα. Η ιδιοκτησία ΜΕΦΣΟΥΤ περιλάμβανε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο που περικλείουν οι οδοί Πολυμέρη, Δονδολίνων, Γαρέφη και Ιατρού Τζάνου. Το συγκρότημα ανεγήρθηκε σε δύο φάσεις με το πρώτο κτίριο να κατασκεύαζεται μεταξύ 1920-1925 και η μεταγενέστερη γωνία μεταξύ 1935-1940. Διέθετε τριβείο, κόσκινο, σκυροθραυστήρα, διαλογέα, κόφτη, υδραντλία, λειαντικό, δονητή, πρέσα, αναβατόριο και ήταν το μοναδικό εργοστάσιο με αποροφητήρα σκόνης και ειδικά φίλτρα με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Το κτίριο ανήκει πλέον σε ιδιώτη και η κεντρική του όψη επί της οδού Πολυμέρη και σε βάθος 5μ. έχει κριθεί διατηρητέα από το Υπ. Πολιτισμού.
Το κτίριο έως σήμερα δεν έχει περιληφθεί σε κάποιο πρόγραμμα επανάχρησης.
Πηγή : Λιάρος Αθανάσιος, «Μετατροπή διατηρητέου βιομηχανικού κτιρίου πλακοποιίας ΜΕΦΣΟΥΤ στο Βόλο, σε βρεφονηπιακό σταθμό και πολιτιστικό κέντρο γειτονιάς», Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικων, ΠΘ, Βόλος 2007

Η Εργατική ∆ιεθνιστική Ένωση (Ε∆Ε) ιδρύθηκε το 1963, ως ελληνικό τµήµα της «∆ιεθνούς Επιτροπής» της Τετάρτης ∆ιεθνούς. Παράνοµη από την 21η Απριλίου 1967 αναδιοργανώθηκε στο εξωτερικό σε συνεργασία µε το «βρετανικό τµήµα» της ∆ιεθνούς Επιτροπής. Την περίοδο αυτή εξέδιδε την εφηµερίδα Ώρα της αλλαγής. Στη µεταπολίτευση επαναδραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα. Η εφηµερίδα Σοσιαλιστική Αλλαγή αποτέλεσε το δηµοσιογραφικό της όργανο, ενώ η «Σοσιαλιστική Πανσυνδικαλιστική Ένωση (Σ.Π.Ε.) και οι «Νέοι Σοσιαλιστές» αποτέλεσαν την έκφραση της στο συνδικαλιστικό και νεολαιϊστικο χώρο, αντίστοιχα. Το Νοέµβριο του 1985, σε ιδρυτικό συνέδριο αποφασίστηκε η µετατροπή της Ε∆Ε σε κόµµα µε τίτλο Εργατικό Επαναστατικό Κόµµα (ΕΕΚ), το οποίο δραστηριοποιείται έως σήµερα στο χώρο της τροτσκιστικής αριστεράς

Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου το 1983, συνεχίζει ο γιος του αδελφού του Νίκου, Μίκος (Μιχάλης) Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Η Επιτροπεία Λιμένος Πειραιώς δημιουργήθηκε ως αυτόνομος οργανισμός με το νόμο ΓΦΑ΄ του 1909 και ανέλαβε το έργο του εκσυγχρονισμού του λιμανιού του Πειραιά. Το 1923 συνέταξε προγραμματικό σχέδιο με βάση το οποίο κατακυρώθηκε η πραγματοποίηση των έργων διαρρύθμισης σε κοινοπραξία γαλλικών εταιρειών.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα του Δ. Καλλιμασιώτη στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ.266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ου αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].