Η Ελληνική Σταφιδική Εταιρεία ιδρύθηκε στην Πάτρα στις 31 Αυγούστου 1902 από τους: 1) Δημήτριο Σταυρόπουλο (πρόεδρο του Δ.Σ. της Σταφιδικής Τράπεζας της Ελλάδος) 2) Δημήτριο Μάξιμο (εκπρόσωπο του διοικητή της Εθνικής Τράπεζας) 3) Μιχαήλ Φραγκόπουλο (εκπρόσωπο της εταιρείας «Αδελφοί Ι.Φραγκόπουλοι» και 4) Αριστομένη Μεσσηνέζη (εκπρόσωπο της «Μ.Α.Μεσσηνέζης» και πληρεξούσιο των Π.Στρουμπούλη και Ξ.Σταυρουλόπουλου). Τη διοίκηση της Εταιρείας, κεφαλαίου 800.000 δραχμών, ανέλαβε τριμελές Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο απαρτιζόταν από τους Δημήτριο Μάξιμο, Αριστομένη Μεσσηνέζη και Μιχαήλ Φραγκόπουλο. Βασικός σκοπός της ήταν η διάδοση της σταφίδας και η επέκταση της κατανάλωσής της στην Αμερική και αλλού με την εξαγωγή εκλεκτών ποιοτήτων και την ενίσχυση της λιανικής πωλήσεως. Η ίδρυση της Ελληνικής Σταφιδικής Εταιρείας εντασσόταν στο πλαίσιο της προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κρίσης στην αγορά του προϊόντος.
Η Ελληνική Σταφιδική Εταιρεία συνίδρυσε το 1909 την Εμπορική και Βιομηχανική Εταιρεία (Ε.Β.Ε.) μαζί με την Άμβουργερ & Σα και τον Δημοσθένη Αλεξόπουλο. Την αλληλογραφία της Εταιρείας υπογράφουν ο διευθυντής της Ι.Δ.Χαραλάμπης (ο οποίος διετέλεσε και διευθυντής της 5/Ε) και ο διευθυντής Λογιστηρίου Α.Πάσκουας.

Ιδρύθηκε το 1964 από τη συγχώνευση των ΟΤΠ, ΟΧΟΑ και ΟΒΑ, με αποστολή την προώθηση της ανάπτυξης της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του τουρισμού.

Βασικά νομοθετήματα για τη λειτουργία της Χωροφυλακής (1833-1984) είναι τα: Διάταγμα της 3/15-6-1833 «Περί σχηματισμού της Χωροφυλακής», το Β.Δ. της 31/10/1856 «Περί Οργανισμού του Σώματος της Χωροφυλακής», Διάταγμα της 18-6-1859 «Περί Οργανισμού του Σώματος της Χωροφυλακής», Ν. ΩΛΗ’ του 1880 «Περί Οργανισμού του ενεργού Στρατού», Ν. ΒΡΠΗ’ του 1893 «Περί μεταβολής του συστήματος της αστυνομικής διοικήσεως», Ν. ΒΧΛΘ’ του 1899 «Περί μεταβολής του Οργανισμού της Χωροφυλακής», Ν. ΓΛΑ’ του 1904 «Περί Οργανισμού του Στρατού», Ν. ΓΡΞΕ’ του 1906, ΒΔ της 5-9-1912 για τη λειτουργία των Εκπαιδευτικών Τμημάτων του Σώματος, Ν. 1370/1918 (νέος Οργανισμός της Χωροφυλακής), Ν. 4578/1930 «Περί Οργανισμού της Χωροφυλακής», ΑΝ. της 7/8-6-1935 «Περί Οργανισμού Χωροφυλακής», Ν. 1758/1951, ΝΔ. 3365/1955 «Περί Κώδικος του Σώματος της Βασιλικής Χωροφυλακής» και ΝΔ. 4101/1960 (κωδικοποίηση διατάξεων).
Το σώμα ενώθηκε με την Αστυνομία Πόλεων το 1984, συστήνοντας την Ελληνική Αστυνομία, μέσω του Ν. 1481/1984 και του ΠΔ. 582/1984.

Ειδικό τμήμα της Ελληνικής Χωροφυλακής που δημιουργήθηκε το 1929 για τη δίωξη των κομμουνιστικών οργανώσεων και τη σύλληψη των κομμουνιστών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε άμεσα με τις κατοχικές δυνάμεις και συμμετείχε σε μπλόκα που έγιναν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας με εκατοντάδες θύματα καθώς και σε συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις μελών αντιστασιακών οργανώσεων.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7_%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Διετέλεσαν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας την περίοδο 1955-1969: Αλ. Πασπάτης, Περ. Κωνστάκης, Κ. Κωνστάκης, Ανδρ. Στράτος, Θ. Βελιμέζης, Σπ. Λοβέρδος, Γ.Χατζηγιάννης, Δ. Καλβοκορέσης, Εμ. Χατζηανδρέου, Π. Οικονομίδης, Θ. Ραυτόπουλος, Κ.Τρικούπης, Δ. Γκόφας, Θ.Θεοδωρίδης, Στέφανος Στρέιτ, Ιω. Ράπτης.

Πρόεδρος του Δ.Σ. επί τριάντα (30) χρόνια ο Αλέξανδρος Πασπάτης.

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας ιδρύθηκε το 1951 ως συνέπεια της ελληνοϊταλικής πολιτιστικής συμφωνίας του 1948. Το Ινστιτούτο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1958 και στεγάστηκε στο κτήριο της Φλαγγίνειου Σχολής. Σκοπός του Ινστιτούτου είναι η προαγωγή των Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών και ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπάγεται στην εποπτεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και όσον αφορά την εποπτεία της μορφωτικής και εκπαιδευτικής του δραστηριότητας στην εποπτεία του υπουργείου Παιδείας.
Πηγή: http://www.istitutoellenico.org/english/istituto/index.html (τελευταία επίσκεψη: 25/8/2020)

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΙΤΙ) της UNESCO και ένα από τα 90 Εθνικά Κέντρα του ΙΤΙ που έχουν ιδρυθεί σ’ όλο τον κόσμοΤο Ε.Κ.Δ.Ι.Θ ιδρύθηκε το 1951 από σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων όπως ο Άγγελος Τερζάκης, ο Πέλος Κατσέλης και ο Γιώργος Θεοτοκάς. Πρόεδροι ή μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του έχουν υπάρξει ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, η Δόρα Στράτου και πολλοί άλλοι σημαντικοί άνθρωποι του ελληνικού θεάτρου και χορού. Το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι οργανισμός μη κυβερνητικός και μη κερδοσκοπικός. Μέλη του μπορούν να γίνουν οι επαγγελματίες του θεάτρου και του χορού (ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, χορογράφοι, σκηνογράφοι, θεατρολόγοι, κριτικοί θεάτρου, θεατρικοί συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Το όργανο που το διοικεί είναι το εννεαμελές άμισθο Διοικητικό Συμβούλιο που εκλέγεται από τη γενική συνέλευση των μελών κάθε δύο χρόνια. Σκοπός του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι μέσα από τις δράσεις του να συμβάλλει στη διεθνή συνεργασία για την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης σε όλες της τις εκφράσεις, και να λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο ελληνικό και το παγκόσμιο θέατρο. Γι’ αυτό συνεργάζεται με πολιτισμικούς οργανισμούς της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και πρεσβείες και μορφωτικά ιδρύματα ξένων χωρών στην Ελλάδα.
Πηγή: http://www.episkinis.gr [τελευταία επίσκεψη: 10/9/2020]

Τα ελληνικά σχολεία ιδρύθηκαν στα επαναστατικά χρόνια. Πρόκειται για σχολεία «μέσης εκπαιδεύσεως», στα οποία βασικό μάθημα διδασκαλίας ήταν η αρχαία ελληνική γλώσσα. Σε ορισμένα από αυτά διδάσκονταν και άλλα μαθήματα, όπως γαλλική γλώσσα, ιερά ιστορία και κατήχηση, στοιχεία φυσικομαθηματικών επιστημών και φιλοσοφίας (κυρίως σε «νεωτερικά» σχολεία, όπως των Κυδωνιών, της Σμύρνης, της Χίου). Οι μαθητές χωρίζονταν κατά τάξεις ή περιόδους, με βάση κυρίως το μάθημα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, η διδασκαλία της οποίας προχωρούσε επαγωγικά. Καθώς δεν υπήρχε νομοθετική ρύθμιση σχετική με τη λειτουργία των Ελληνικών σχολείων, τη σχετική πρωτοβουλία είχε ο διδάσκαλος. Οι διδάσκαλοι αυτών των σχολείων ήταν είτε σπουδασμένοι στην Ευρώπη είτε μαθητές παλαιών γραμματικών είτε σπουδαστές σπουδαίων σχολείων της Ανατολής και της Πελοποννήσου. Τον Ιανουάριο του 1833, σύμφωνα με έκθεση του υπουργού Ι. Ρίζου, στην οποία περιλαμβάνεται και κατάλογος των υπαρχόντων σχολείων, καταγράφονται 37 Ελληνικά σχολεία: 20 στην Πελοπόννησο, 1 στη Δυτική Ελλάδα και 16 στις Νήσους.
Η κυβέρνηση του νεαρού βασιλείου θεσμοθέτησε με διάταγμα της 31ης Δεκεμβρίου 1836/12 Ιανουαρίου 1837 «Περί κανονισμού των ελληνικών σχολείων και γυμνασίων» την οργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης. Σύμφωνα με το διάταγμα αυτό, το τριτάξιο «Ελληνικόν Σχολείον» ήταν ο ένας από τους δύο κύκλους που περιλάμβανε η Μέση Εκπαίδευση. Ο άλλος ήταν το τετρατάξιο «Γυμνάσιον», στο οποίο υπαγόταν το Ελληνικό Σχολείο όπου τα δύο συνυπήρχαν. Σκοπός του Ελληνικού σχολείου ήταν να προετοιμάσει για το γυμνάσιο αλλά και για τον κοινωνικό βίο, εάν ο μαθητής δεν ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του. Στο Ελληνικό σχολείο εγγράφονταν μαθητές του Δημοτικού σχολείου που είχαν τελειώσει την δ’ τάξη, από το 1867 με «δοκιμαστήριες» εξετάσεις. Ο βασικός κορμός των μαθημάτων τους ήταν: Αρχαία Ελληνικά, Θρησκευτικά, Γεωγραφία, Ιστορία, Μαθηματικά, Φυσικά, Γαλλικά, Λατινικά, Τεχνικά.
Τα Ελληνικά σχολεία καταργήθηκαν με τον νόμο 4373/13 Αυγούστου 1929 «Περί διαρρυθμίσεως των σχολείων Μέσης Εκπαιδεύσεως» (ΦΕΚ 297, τ.Α΄).

[Βιβλιογραφία: Δαυίδ Αντωνίου, Περίγραμμα της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης 1821 – 2017, Οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος, Αθήνα 2018]