Λοχαγός του ΕΔΕΣ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής.

1) Ο Στέφανος Ιωαν. Στρέιτ γεννήθηκε στην Πάτρα το 1837. Σπούδασε νομικά στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Όταν επέστρεψε διορίστηκε πρωτοδίκης, εφέτης και δικηγόρος στην Πάτρα και στη συνέχεια διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στη Λαμία. Στις 28 Φεβρουαρίου 1889 διορίστηκε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας και στις 25 Οκτωβρίου 1896 διοικητής της. Το 1897 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις του διακανονισμού των χρεών της Ελλάδας με το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Με δική του πρωτοβουλία ίδρυσε την Τράπεζα Κρήτης και την Τράπεζα Ανατολής, συγχώνευσε την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας και πέτυχε να αποκτήσει η Εθνική Τράπεζα, αντί της Ιονικής, το ενιαίο εκδοτικό δικαίωμα στην Ελλάδα. Στις επιδέξιες διαπραγματεύσεις του οφείλεται η έκδοση του δανείου της Αμύνης και σε δική του πρωτοβουλία το δάνειο της παλινοστήσεως των Θεσσαλών και η ύδρευση των Αθηνών μέσω της Στυμφαλίας. Εκτός από τη μέριμνα για τα δημόσια οικονομικά δεν παρέλειψε να ασχοληθεί και με τη νομική επιστήμη. Ως καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου δίδαξε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο από το 1887 έως το 1897, οπότε και παραιτήθηκε διατελώντας σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών. Από τη θέση του διοικητή της Εθνικής Τράπεζας παραιτήθηκε για λόγους υγείας το 1911. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Απριλίου 1920.
[Οι πληροφορίες προέρχονται από νεκρολογία στην εφημερίδα Εμπρός, 14/4/1920].
2) Ο Γεώργιος Στρέιτ, γιος του Στέφανου Ιωαν. Στρέιτ και της Βικτωρίας Λόντου, κόρης του αγωνιστή της Επανάστασης Ανδρέα Χριστόδουλου Λόντου, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13/25 Σεπτεμβρίου 1868. Παρακολούθησε τα μαθήματα στοιχειώδους και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Παιδαγωγείο του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων, στο Ελληνικό Λύκειο του Σιμόπουλου και στο Βασιλικό Γυμνάσιο της Λειψίας, από το Πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε διδάκτορας το 1892. Υφηγητής του Δημοσίου και Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή το 1894, τακτικός καθηγητής το 1897 και επίτιμος το 1938, αναδείχθηκε σε μια από τις διαπρεπέστερες προσωπικότητες της ελληνικής νομικής επιστήμης, προσφέροντας παράλληλα πολύπλευρες δημόσιες υπηρεσίες. Μεταξύ άλλων, μετέσχε επανειλημμένα σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την εκπόνηση και αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα, διετέλεσε νομικός σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών και αντιπροσώπευσε επανειλημμένα τη χώρα σε διεθνείς συναντήσεις. Ήταν μέλος της Ακαδημίας του Διεθνούς Δικαίου και μέλος του Διαρκούς Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου στη Χάγη.
Τον Ιούλιο του 1910 εστάλη ως έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος υπουργός στη Βιέννη και συνέβαλε στη βελτίωση των ελληνοαυστριακών σχέσεων. Τον Δεκέμβριο του 1912 διορίστηκε έκτακτος απεσταλμένος πληρεξούσιος υπουργός της Ελλάδος στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Λονδίνο, οι εργασίες της οποίας κράτησαν μέχρι τον Ιούνιο του 1913. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1914, υποστηρίζοντας την πολιτική ουδετερότητας του βασιλιά Κωνσταντίνου. Κατά την περίοδο του Διχασμού ήταν σύμβουλος του βασιλιά, τον οποίο και ακολούθησε στην εξορία μετά το 1917, αναπτύσσοντας δραστηριότητα για την προβολή των θέσεων της βασιλικής παράταξης στο εξωτερικό. Το 1922, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών, ανέλαβε πρωτοβουλίες για τη σωτηρία των προσφύγων. Έκτοτε απέφυγε την ανάμιξη με την πολιτική και τη σύνδεσή του με τον βασιλιά, αναπτύσσοντας διάφορες ακαδημαϊκές δραστηριότητες στο εξωτερικό που κατέστησαν το όνομά του σεβαστό στους ευρωπαϊκούς πανεπιστημιακούς κύκλους.
Εκτός από τις δημόσιες θέσεις που κατείχε σε διάφορες επιτροπές και συμβούλια υπουργείων, ο Στρέιτ υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ναυτικής Ενώσεως, νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, της Ανώνυμης Εταιρείας Υδάτων Αθηνών-Πειραιώς-Περιχώρων και της εταιρείας Lake Copais Cο.
Το 1929 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1931 πρόεδρός της, χωρίς να ασκήσει ποτέ τα καθήκοντά του, ενώ το 1933 εξελέγη αριστίνδην γερουσιαστής. Διετέλεσε μέλος των επιτροπών των Ολυμπιακών Αγώνων από το 1896 έως το 1906, μέλος πολλών άλλων συλλόγων και εταιρειών και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις. Η συγγραφική του παραγωγή -γνωμοδοτήσεις και αρθρογραφία- υπήρξε μεγάλη και οι σχέσεις του με τον Τύπο πολύ στενές. Σημαντικότερα νομικά έργα του θεωρούνται το Σύστημα Διεθνούς Ιδιωτικού Δικαίου τ. 1, βιβλίο Α΄ Αθήνα, εκδ. Σακελλαρίου 1906 και Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο σε συνεργασία με τον Π. Γ. Βάλληνδα, 2 τόμοι. Αθήνα, Πυρσός, 1937.
Ο Γ. Στρέιτ παντρεύτηκε το 1898 την Ιουλία (Λιλή) Καραθεοδωρή (Βρυξέλλες 1878-Αθήνα 1945), κόρη του Στέφανου Καραθεοδωρή, πρεσβευτή της Τουρκίας στο Βέλγιο, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Δέσποινα (1903-;), σύζυγο Ιωάννη Γερουλάνου, και τον Στέφανο (1910-1974;), σύζυγο Λουκίας Μαυρομμάτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1948.
[Η σύνταξη του παραπάνω βιογραφικού σημειώματος οφείλεται στον Γ.Χαρωνίτη].

Ο Γεώργιος Στρατήγης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1860. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα, το Παρίσι και το Βερολίνο. Εργάσθηκε αρχικά ως δικηγόρος και στην συνέχεια ως συμβολαιογράφος στην Αλεξάνδρεια και στον Πειραιά. Το έργο του είναι κυρίως ποιητικό, αλλά περιλαμβάνει και διηγήματα και θεατρικά μονόπρακτα. Μετέφρασε δραματικά έργα γάλλων και γερμανών λυρικών. Πέθανε τον Νοέμβριο του 1938.
Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό του Βλ. Γαβριηλίδη Μη χάνεσαι. Στον Φιλαδέλφειο διαγωνισμό του 1892 βραβεύθηκε το ποίημά του «Έρως και ψυχή». Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Ροδοδάφνες (1880), Δύο επέτειοι (1889), Νέα ποιήματα (1892), Τραγούδια του σπιτιού (1899), Ηρώα και μνημόσυνα (1902), Τρόπαια (1914), Τι λεν τα κύματα (1918) και την συλλογή διηγημάτων: Το βιβλίον της ψυχής (1897). Δημοσίευσε επίσης τα δράματα: Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος και Αρχίλοχος. Από τα ποιήματά του κάποια παρέμειναν ανέκδοτα.
[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 12· «Στρατήγης Γεώργιος», Live-Pedia.gr Τελευταία επίσκεψη 27/12/06 ]

Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης, που έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε μάχες της. Γιος του ήρωα της Επανάστασης Αναγνώστη Στριφτόμπολα.

Ο Ι. Σ. Συκουτρής, πρωτότοκος γιος πολυμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στη Σμύρνη την 1η Δεκεμβρίου του 1901. Ο πατέρας του ήταν κτηνοτρόφος και καταγόταν από την Χίο. Αυτός του δίδαξε και τα πρώτα γράμματα. Από την Γ΄ δημοτικού φοίτησε στο συνοικιακό σχολείο του Αγίου Κωνσταντίνου και κατόπιν στην Ευαγγελική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος το 1918. Λόγω του αποκλεισμού της Σμύρνης διορίστηκε δάσκαλος στην Αστική Σχολή στο Μουραδτιέ, κωμόπολη της Μαγνησίας, όπου ίδρυσε σύλλογο νέων, για την προαγωγή της ελληνικής γλώσσας. Ένα χρόνο πριν (1917), ο πατέρας του πέθανε από τις κακουχίες, υπηρετώντας στον τούρκικο στρατό.
Το 1919 ο Συκουτρής ενεγράφη αναδρομικά στο 2ο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα διορίστηκε επιμελητής στην βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής. Αποφοίτησε με άριστα το 1922 και απεστάλη ως καθηγητής στο Π. Ιεροδιδασκαλείο Λάρνακος, όπου δίδαξε επί διετία. Δημοσίευσε ιστορικές, λαογραφικές και φιλολογικές μελέτες για την Κύπρο, κυρίως στο περιοδικό Κυπριακά Χρονικά, το οποίο ο ίδιος είχε ιδρύσει.
Το 1924 ο Συκουτρής επέστρεψε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως βοηθός στο Φιλοσοφικό Σπουδαστήριο του Πανεπιστημίου και το 1925 αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Tίτλος της διατριβής: Μιχαήλ Ψελλού, Βίος και Πολιτεία του οσίου Αυξεντίου. Το ίδιο έτος παντρεύτηκε την Χαρά Πετυχάκη και με υποτροφία του Πανεπιστημίου αναχώρησε για την Γερμανία. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας επί δύο εξάμηνα, κοντά στους Bethe, Korte, Heinze, και στη συνέχεια επί έξι εξάμηνα στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, κοντά στους Wilamowitz, Jaeger, Mass, Norden και Deubner. Συμμετείχε –μόνος αυτός μη Γερμανός– στον στενό φιλολογικό κύκλο του Wilamowitz, “Graeca Wilamowitziana” και των μαθητών του Jaeger “Eunomia”.
Κατά την επάνοδό του στην Αθήνα το 1929 δίδαξε στο Αρσάκειο, ενώ το επόμενο έτος εξελέγη παμψηφεί υφηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1933 η Φιλοσοφική Σχολή του Γερμανικού Πανεπιστημίου της Πράγας του πρότεινε να διαδεχτεί τον Edgar Martini στην έδρα της κλασικής φιλολογίας. Το ίδιο έτος υπέβαλε υποψηφιότητα για την έδρα Γραμματολογίας στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, η οποία είχε εκκενωθεί με τον θάνατο του Σίμου Μενάρδου. Το 1936, μετά την παραίτηση του Παναγή Λορεντζάτου, υπέβαλε εκ νέου υποψηφιότητα για την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας. Από το 1929 εργαζόταν ως βιβλιονόμος στην Ακαδημία Αθηνών και είχε την επιμέλεια της σειράς αρχαίων συγγραφέων «Ελληνική Βιβλιοθήκη» της Ακαδημίας Αθηνών.
Το καλοκαίρι του 1937 επισκέφθηκε την Γερμανία με ομάδα φοιτητών του. Η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη από την τροπή των εκεί πολιτικών πραγμάτων.
Οι επιστημονικές μελέτες του Συκουτρή για την ελληνική αρχαιότητα και το Βυζαντίο είχαν τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Δημοσίευσε στα περιοδικά: Hermes, Philologus, Byzantinische Zeitschrift, Deutsche Literaturzeitung, Berliner Philologische Wochenschrift. Σημαντική εργασία αυτής της περιόδου είναι Ο Ευαγόρας του Ισοκράτη (Hermes, 1927) και το Περί της γνησιότητος του Επιταφίου του Δημοσθένους (Hermes, 1928), κατόπιν του οποίου ο εκδοτικός οίκος της Λειψίας Teubner, του ανέθεσε να συνεχίσει την έκδοση των λόγων του Δημοσθένη.
Αξιόλογα έργα της μεταγενέστερης περιόδου, αποτελούν οι εκδόσεις του Συμποσίου του Πλάτωνος (1934) και του Περί Ποιητικής του Αριστοτέλη (1937), στην «Ελληνική Βιβλιοθήκη» της Ακαδημίας. Το τελευταίο του ανατέθηκε μετά τον θάνατο του Σίμου Μενάρδου. Από την προεργασία του Μενάρδου ο Συκουτρής κράτησε μόνο την μετάφραση. Δεν πρόλαβε όμως και ο ίδιος να ολοκληρώσει την Εισαγωγή, οπότε το έργο εκδόθηκε ελλιπές μετά τον θάνατό του.
Γόνιμη ήταν η συμβολή του Συκουτρή με έργα για την νεοελληνική γραμματεία όπως: Γιάννη Αποστολάκη, Τα δημοτικά τραγούδια,. Α΄. Οι συλλογές (1929), Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κ. Παλαμά (1936) κ.ά. Ανέπτυξε επίσης πλούσιο προβληματισμό για πλατύτερα φιλολογικά ζητήματα: Γραμματεία και γραμματολογία (1929), Κριτική (1931), Κριτικαί εκδόσεις νεοελληνικών λογοτεχνημάτων (1935) κ.ά., καθώς και για πνευματικά θέματα της εποχής του, με μελέτες όπως: Max Weber, Η επιστήμη ως επάγγελμα. Εισαγωγή και μετάφρασις (1935), Η ελληνική αρχαιότης και η μεταπολεμική πνευματική ζωή (1936), Φιλοσοφία της ζωής (1937)
Δυόμισι χρόνια μετά την έκδοση του Συμποσίου, ασκήθηκε έντονη κριτική εναντίον του, από δημοσιεύματα στο περιοδικό Επιστημονική Ηχώ. Αφορμή στάθηκε το περιεχόμενο της εισαγωγής του Συκουτρή στο Συμπόσιο, το οποίο οι κατήγοροι έκριναν ως προσβλητικό κι απειλητικό για τα δημόσια ήθη και τη θρησκευτική πίστη. Η πολεμική κατά του Συκουτρή γρήγορα γενικεύθηκε, υποδαυλιζόμενη κατά πάσα πιθανότητα και από πανεπιστημιακούς του αντιπάλους. Ο Συκουτρής απάντησε με το δημοσίευμα Η εκστρατεία κατά του Συμποσίου. Τα κείμενα και οι κουλουροπώλαι (Ι. Δ. Κολλάρος, 1937). Έδωσε τέλος στη ζωή του στις 22 Σεπτεμβρίου του 1937, στον Ακροκόρινθο.
Η Μαρία Κακισοπούλου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1918. Υπήρξε μαθήτρια του Ι. Συκουτρή στην Γ΄ Γυμνασίου, το έτος 1929 στο Αρσάκειο, και αργότερα φοιτήτριά του στη Φιλοσοφική Σχολή. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Δάρα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες. Δίδαξε ως φιλόλογος στη Σχολή Χιλλ.
Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης, κριτικός του θεάτρου, γεννήθηκε το 1907.
[Πηγές: Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β. Αφιέρωμα περ. Αντί, τχ. 560, (1994)]

Ο Θεόδωρος Συναδινός γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1878*. Ήταν το δεύτερο από τα εφτά παιδιά του Νικολάου Συναδινού (†περί το 1889) και της συζύγου του Φωτεινής, το γένος Δημητρακοπούλου († 1932), που καταγόταν από την Αλωνίσταινα.
Ο Θεόδωρος Συναδινός τέλειωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και το 1897 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με σκοπό να φοιτήσει στο Ωδείο Αθηνών. Τα πενιχρά οικονομικά μέσα κι η ηλικία του δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει μουσική, κι έτσι στράφηκε στο δημοφιλές την εποχή εκείνη πεδίο της νομικής επιστήμης. Ο ίδιος αναφέρει πως γράφτηκε στη Νομική Σχολή και πως παράλληλα με τις σπουδές του εργάστηκε στη διαμόρφωση του κήπου Κλαυθμώνος και στο Ταχυδρομείο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, στράφηκε επαγγελματικά στη δημοσιογραφία και στο θέατρο.
Στο χώρο του Τύπου ξεκίνησε ως αρθρογράφος σε περιοδικά, ως συνεκδότης (με τον Κώστα Ρίζο) του βραχύβιου καλλιτεχνικού περιοδικού Ωδείον (1904), και κυρίως ως δημοσιογράφος, χρονογράφος, κριτικός και (από το 1908) αρχισυντάκτης στην εφημερίδα του Βλάση Γαβριηλίδη Ακρόπολις. Με την είσοδό του στο χώρο του θεάτρου (1911) περιόρισε κάπως τη δημοσιογραφική δράση του, αλλά δεν την εγκατέλειψε. Ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), το 1914, συνέβαλε και στη σύνταξη του πρώτου καταστατικού της. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε αρχισυντάκτης στη φιλοβενιζελική εφημερίδα Νέα Ελλάς, θέση που διατήρησε μέχρι τη διακοπή της κυκλοφορίας της στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1916. Το 1917 εξέδωσε δική του εφημερίδα, την Πρόοδο, που κυκλοφόρησε μέχρι το τέλος του 1918. Το 1920, μετά το θάνατο του Βλάση Γαβριηλίδη, ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακροπόλεως, ενώ δύο χρόνια αργότερα διηύθυνε και το περιοδικό Μουσική Επιθεώρησις. Το 1938 αγόρασε από το Δημήτριο Μοσχονά το θεατρικό περιοδικό Τα Παρασκήνια, που διηύθυνε ως την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Από τον Αύγουστο του 1948 ως τον Ιανουάριο του 1951 διατήρησε τη στήλη του χρονογραφήματος στην εφημερίδα Το Βήμα.
Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και το όραμά του για την ανανέωση της ελληνικής σκηνής καθόρισαν την είσοδο του Συναδινού στο χώρο του θεάτρου. Από το 1901, στην πλατεία, στα παρασκήνια, μια φορά και στο σανίδι (ως κομπάρσος) της Νέας Σκηνής, ο Συναδινός γνώρισε την τέχνη του θεάτρου, την τεχνική και τις δυσκολίες της. Την ίδια περίοδο είχε θαυμάσει το σκηνοθετικό έργο του Θωμά Οικονόμου στο Βασιλικό Θέατρο κι είχε υποκλιθεί μπροστά στο ταλέντο της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κυβέλης. Η θεατρική ιδιοσυγκρασία του διαμορφώθηκε μέσα στο περιβάλλον της σκηνής αλλά και μέσα από την εξοικείωσή του, ως θεατή, με πλούσιο ρεπερτόριο.
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1911 με τις Μπλόφες. Η τελευταία «πρώτη» έργου του δόθηκε την άνοιξη του 1948 με το Σατανά. Στα 37 αυτά χρόνια, η ελληνική σκηνή παρουσίασε 40 έργα του Συναδινού, πρωτότυπα και διασκευές. Αν συνυπολογίσουμε τη μικρή θητεία του στη θεατρική επιθεώρηση, φτάνουμε τις 46 πρεμιέρες με το όνομά του στη θέση του συγγραφέα, του συνσυγγραφέα ή του διασκευαστή. Από τις αρχές του 20ού αιώνα ως το 1958 ο Συναδινός έγραψε 69 κείμενα προορισμένα για τη σκηνή, από τα οποία 23 δεν είδαν τα φώτα της. Το ελληνικό θέατρο φιλοξένησε τα δύο τρίτα της δραματουργίας του, σε 240 παραγωγές από το 1911 μέχρι το 1986.
Το 1919, ο Συναδινός δημοσίευσε την πρώτη Ιστορία της νεοελληνικής μουσικής (1824‒1919) (κυκλοφόρησε μόνο το πρώτο μέρος, 1824‒1891), την οποία συμπλήρωσε το 1922 με τον τόμο Το ελληνικό τραγούδι. Από το συγγραφικό του έργο εκδόθηκαν επίσης οι τίτλοι Η κόκκινη μάσκα (δραματική σκηνή)(1916),Εσύ φταις (κομεντί σε τρία μέρη) (1924), Κράτος και θέατρον (1925), Ο Καραγκιόζης (σατυρικό δράμα σε τρία μέρη) (1925), Οι πίνες (δράμα σε τρία μέρη) (1925), Ο μαικήνας (δράμα σε τρία μέρη) (1926), Τα κομμένα μαλλιά (1926), Βλάσης Γαβριηλίδης (1929), Ερωτόκριτος (διασκευή του κρητικού έπους του Βιντσέντζου Κορνάρου, δράμα σε τέσσαρα μέρη) (1929 και 21930), Είμαστε μουσικά μορφωμένοι; (1932), Ο νικητής(δράμα σε τρία μέρη – οχτώ εικόνες) (1933), Πώς πρωτοεμφανίστηκα στο θέατρο (1933), Η ομορφιά στη γυναίκα (1933), Ο παλιάτσος (κωμωδία σε τρία μέρη) (1935), Πώς είδα την Αμερική (1948), Θέατρο: Στο νησί των καλών ανθρώπων ‒ Η φωνή του βουνού ‒ Στην κάψα του καλοκαιριού (1954), Κοσμική κίνησις (σατιρική κωμωδία σε τρεις πράξεις) (1969).
Πλάι στο εκτενές συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο του Συναδινού πρέπει να σημειωθεί η μακρόχρονη και πληθωρική δημόσια παρουσία και δράση του στη θεατρική ζωή του τόπου. Ιδιαίτερα δραστήριο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων από το 1911, ήταν σύμβουλος (από το 1924) και πρόεδρός της από το 1933 ως το 1946.Ήταν επίσης δάσκαλος, μέλος της εφορευτικής επιτροπής (1924), πρόεδρος (1924‒1929) και διευθυντής (1929‒1930) της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, και διευθυντής της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου από το 1930 ως το 1946. Στο Εθνικό Θέατρο ήταν επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής (1931), της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1933‒1937) και του Διοικητικού Συμβουλίου (1943‒1944, 1945‒1946),ενώ διατέλεσε και δύο φορές διευθυντής στην Εθνική Λυρική Σκηνή (1945‒1946, 1950‒1953). Είχε επίσης χρηματίσει μέλος του Ταμείου Συντάξεων και Περιθάλψεως της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1926), της Επιτροπής Αδείας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ηθοποιού (1933, 1937‒1942), του Ταμείου Συντάξεων Ηθοποιών, Μουσικών και Τεχνιτών Θεάτρου (1936‒1938), της Επιτροπής Λογοκρισίας Θεατρικών Έργων (1936‒1941), του Ταμείου Εργασίας Ηθοποιών (1936‒1937). Συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του Θεατρικού Μουσείου (1938) και ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (1950).
Ο Θ. Ν. Συναδινός πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 1959, στο νοσοκομείο Παμμακάριστος, από καρκίνο του πνεύμονα. Σύζυγός του ήταν η κόρη του Βλάση Γαβριηλίδη και της Ουρανίας Γρυπάρη Άννα (1881‒1962), με την οποία απέκτησαν ένα γιο, το Νίκο (1917‒1992).
[Το βιογραφικό σημείωμα είναι βασισμένο στο υλικό του αρχείου του Θεόδωρου Συναδινού, που απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ].
[* Το έτος γέννησης του Θ. Ν. Συναδινού βεβαίωσε τον Οκτώβριο του 2022 η Ζηνοβία Μιχάλογλου, με έρευνά της στα ΓΑΚ Αρκαδίας. Την ευχαριστούμε θερμά].

Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1927, στο Λουτράκι. Ήταν το όγδοο παιδί του Ιωάννη Συνοδινού, που καταγόταν από την Αμοργό, και της Τζοβάννας Πιστόνο, Ιταλίδας μεγαλωμένης στην Ελλάδα. Τέλειωσε το 4ο Γυμνάσιο Θηλέων στο Παγκράτι (1945), και τον Ιανουάριο του 1947 πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε με βαθμό Άριστα το 1950.
Η πορεία της στο θέατρο ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1950, στα «Παιδιά του Εδουάρδου» του Μαρκ‒Ζιλμπέρ Σωβαζόν, που παρουσίασε η Κυβέλη με ηθοποιούς του θιάσου Κοτοπούλη, στο θέατρο Ντο‒Ρε. Στο ίδιο θέατρο εμφανίστηκε και δύο μήνες αργότερα, στο «Παιχνίδι της ντάμας» του Ραούλ Πραξύ. Από το φθινόπωρο του 1950 μέχρι το καλοκαίρι του 1954, η Συνοδινού συνεργάστηκε με τον υπό τον Δημήτρη Μυράτ θίασο του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησαν συνεργασίες της με το Μήτσο Λυγίζο, με το θίασο Μίμη Φωτόπουλου ‒ Ντίνου Ηλιόπουλου, καθώς και με το Νίκο Χατζίσκο, με τον οποίο ήταν και συνθιασάρχης στο θέατρο Κεντρικόν, την περίοδο 1955‒1956.
Το χειμώνα του 1954 υπέγραψε συμβόλαιο με το Εθνικό Θέατρο και υποδύθηκε την Εστρέλλια στο «Αστέρι της Σεβίλλης» του Λόπε ντε Βέγκα (σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού) και την Πολυξένη στην «Εκάβη» του Ευριπίδη (εναρκτήρια παραγωγή του Φεστιβάλ Επιδαύρου, καλοκαίρι 1955, σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με την Κατίνα Παξινού στο ρόλο της Εκάβης).
Από το καλοκαίρι του 1956 και για οχτώ χρόνια, η Άννα Συνοδινού συνεργάστηκε αποκλειστικά με το Εθνικό Θέατρο και διακρίθηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αρχαίου δράματος, καθώς και κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου: «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Φοίνισσαι» του Ευριπίδη (σκηνοθεσίες του Αλέξη Μινωτή), «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά (σκηνοθεσίες του Κωστή Μιχαηλίδη), «Ορέστεια» του Αισχύλου (σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη), «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Άλκηστις», «Ανδρομάχη» και «Ελένη» του Ευριπίδη, «Ρόσμερσχολμ» του Ερρίκου Ίψεν (σκηνοθεσίες του Τάκη Μουζενίδη), «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, «Οθέλλος» και «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» του Σαίξπηρ, «Δόνια Ροζίτα» και «Γέρμα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Το όνειρο» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, «Ικέτιδες» του Αισχύλου (σκηνοθεσίες του Αλέξη Σολομού).
Το 1964, η Άννα Συνοδινού αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο, μετά από σοβαρή καλλιτεχνική διαμάχη με τον Αλέξη Μινωτή, που οδήγησε σε ρήξη της με τη διοίκηση της κρατικής σκηνής. Την ίδια χρονιά ίδρυσε το θίασο Ελληνική Σκηνή Άννα Συνοδινού και ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο τη μελέτη για την κατασκευή θεάτρου στο νταμάρι του λόφου του Λυκαβηττού. Το θέατρο Λυκαβηττού εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 1965 από την Ελληνική Σκηνή, με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (σκηνοθεσία του Γιώργου Σεβαστίκογλου) και τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη (σκηνοθεσία του Μίνου Βολανάκη). Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, η Συνοδινού υποδύθηκε τη Σίβυλλα στο ομότιτλο έργο του Άγγελου Σικελιανού (παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σκηνοθεσία του Σωκράτη Καραντινού).
Από το καλοκαίρι του 1966 μέχρι το φθινόπωρο του 1967, η Ελληνική Σκηνή παρουσίασε την «Ελένη» του Ευριπίδη και την «Παράβαση καθήκοντος» του Σωτήρη Πατατζή (σκηνοθεσίες του Γιώργου Θεοδοσιάδη), τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη (σκηνοθεσία του Μίνου Βολανάκη), την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, τον «Πόλεμο και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι στη διασκευή των Έρβιν Πισκάτορ, Άλφρεντ Νόυμαν και Γκούντραμ Πρύφερ, την «Κυρία Μόρλι» του Λουίτζι Πιραντέλλο (σκηνοθεσίες του Αλέξη Σολομού), την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή (σκηνοθεσία του Θάνου Κωτσόπουλου) και το «Πάσχα» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (σκηνοθεσία του Λυκούργου Καλλέργη).
Το καλοκαίρι του 1967, η χουντική λογοκρισία ματαίωσε την προγραμματισμένη από την Ελληνική Σκηνή παραγωγή του «Προμηθέα δεσμώτη» του Αισχύλου, και η Συνοδινού εκτοπίστηκε από το θέατρο Λυκαβηττού. Επέστρεψε στο θέατρο το 1972, και μέχρι το 1973 παρουσίασε με την Ελληνική Σκηνή την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή (επανάληψη της παραγωγής του 1967), τη «Μαριάννα Πινέδα» του Λόρκα (σκηνοθεσία του Γιάννη Τσιώλη), τα «Παιγνίδια» του Ζωρζ Μισέλ (σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη) και την «Αντιγόνη» του Μπρεχτ (σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού).
Το 1975 υποδύθηκε την Ηλέκτρα του Σοφοκλή στην πρώτη συμμετοχή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στο Φεστιβάλ Επιδαύρου (σκηνοθεσία του Μίνου Βολανάκη). Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε εκ νέου με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με το Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας, με το Κέντρο Διεθνών και Ευρωπαϊκών Ανταλλαγών Κοσμόπολις, ενώ παρουσίασε και παραγωγές της Ελληνικής Σκηνής («Η γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού, «Πηνελόπη Στεφ. Δέλτα: από τη ζωή και το έργο της», «Ευμενίδες» του Αισχύλου σε δική της σκηνοθετική επιμέλεια, «Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας» σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Τσάγκα κ.ά.).
Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε με τον Αλέκο Σακελλάριο («Θανασάκης ο πολιτευόμενος» 1954), τον Ίωνα Νταϊφά («Δολάρια και όνειρα» 1956), τον Ντίνο Δημόπουλο («Ο άνθρωπος του τραίνου» 1958),το Ρούντολφ Ματέ («Ο Λέων της Σπάρτης» 1962). Εμφανίστηκε επίσης σε τηλεοπτικές σειρές και σε θεατρικές παραγωγές της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου.
Βραβευμένη δύο φορές με το έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη (1955 και 1959), η Άννα Συνοδινού τιμήθηκε επανειλημμένα για την καλλιτεχνική προσφορά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Ελληνικής Ευποιΐας, το Παράσημο Κέδρων του Λιβάνου, το Παράσημο του Τάγματος των Ιπποτών της Ιταλικής Δημοκρατίας, το Παράσημο του Τάγματος των Ιπποτών Ντάνεμπρω Δανίας.
Στο χώρο της πολιτικής εισήλθε το 1974, ως υποψήφια βουλευτής στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών με το κόμμα Νέα Δημοκρατία. Διετέλεσε βουλευτής (1974‒1977, 1981‒1985, 1989), υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1977‒1980), πρόεδρος του Τμήματος Γυναικείων Θεμάτων της Ν.Δ. (1981‒1985), πρόεδρος της Ομάδας Κοινοβουλευτικού Ελέγχου Πολιτισμού και σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων (1986‒1989). Το 1990 παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα. Με την υπουργική και βουλευτική της ιδιότητα εισηγήθηκε σχέδια νόμου και νομοθετικές ρυθμίσεις στους τομείς του οικογενειακού δικαίου και της πρόνοιας για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, ίδρυσε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, ενώ ασχολήθηκε με την ισότητα των φύλων, την καλλιτεχνική εκπαίδευση, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των καλλιτεχνών, τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, με εκκλησιαστικά ζητήματα και με ζητήματα του απόδημου ελληνισμού.
Η Άννα Συνοδινού πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 2016. Σύζυγός της και αγαπημένος σύντροφος της ζωής της για πενήντα εννέα χρόνια ήταν ο πρώην πρωταθλητής στίβου Γιώργος Μαρινάκης (1921‒2009).

[Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου και από τις εκδόσεις:
• Άννα Συνοδινού, «Πρόσωπα και προσωπεία. Αυτοβιογραφικό χρονικό» (Αθήνα, αδελφοί Γ. Βλάσση, 1998) και
• Μαρίνος Κουσουμίδης, «Γυναικοκρατία στο θέατρο» (Αθήνα, Γιάννης Β. Βασδέκης, 1984), 244-259.]

Γιος του Κωνσταντίνου και της Ασπασίας, γεννήθηκε το 1911 στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1929 ήταν από τους ιδρυτές του Εθνικού Παμφοιτητικού Συλλόγου του οποίου διετέλεσε και πρόεδρος ως το 1931. Από αυτό το έτος και ως το 1933 ανέλαβε το ταμείο του συλλόγου καθώς και την εφημερίδα Φοιτητικά Νέα. Το 1933 μαζί με τον Αλέκο Κανελλόπουλο και τον Στέφανο Στρέιτ, ίδρυσαν τον Οίκο του Φοιτητή. Το ίδιο έτος παραιτήθηκε και ίδρυσε το παράρτημα της Εθνικής Ενώσεως Ελλάδος (Ε.Ε.Ε.) στην Αθήνα. Από το 1936(;) ασχολήθηκε ενεργά με τη βιομηχανία νημάτων και υφασμάτων «Ο Βάμβαξ» στον Πειραιά όπου ήταν πρόεδρος ο πατέρας του και συμμετείχαν τα αδέλφια του Γεώργιος και Σπύρος. Μετά τον πόλεμο ίδρυσε την πολιτική ομάδα Ε.Μ.Π.Ρ.Ο.Σ. και συμμετείχε στις εκλογές του 1946 παίρνοντας μέρος στον ευρύτερο συνασπισμό του Λαϊκού Κόμματος και εκλεγόμενος βουλευτής Πειραιώς. Ανέλαβε ενεργή δράση στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Διετέλεσε σύμβουλος διαφόρων επιστημονικών οργανώσεων. Έγραψε τα βιβλία: Οι νέοι και το έργον τους, Δια το συμφέρον ημών και των επερχομένων γενεών, Εις την υπηρεσίαν της Ελλάδος, Ελληνοαμερικανικαί συμφωνίαι, κ.ά.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου]

Ο Ιωάννης Σφακιανάκης ήταν Έλληνας πολιτικός και Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνελεύσεως Κρητών στην Κρητική Επανάσταση του 1878. Υπήρξε το κύριο πρόσωπο των πολιτικών πραγμάτων της Κρήτης, από το 1878 μέχρι την Επανάσταση του Θερίσου το 1905. Ήταν ο βασικός διαπραγματευτής στη Σύμβαση της Χαλέπας, πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης των Κρητών το 1897 - 1898, πρόεδρος του Εκτελεστικού (1898) και πρώτος πρόεδρος της Βουλής των Κρητών (1899).
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020].

Ο Κωνσταντίνος Σφακιανάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Σφακιανάκης. Σπούδασε νομικά στη Λωζάννη, σύνθεση, πιάνο, μαθηματικά και αστρονομία. Ασχολήθηκε με τον χώρο της παιδείας του πιάνου, ιδρύοντας και διευθύνοντας το Βενιζέλειο Ωδείο στα Χανιά τη δεκαετία του 1930 και μετέπειτα ιδρύοντας το Ελληνικό Ωδείο στη Λευκωσία της Κύπρου και αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση του Ελληνικού Ωδείου στη Αθήνα.

Γεννήθηκε το 1916 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1935 ως το 1942. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διέκοψε τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό (1937-1939) και ξανά όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο πολέμησε από τον Οκτώβριο του 1940 ως τον Απρίλιο του 1941. Διορίστηκε μόνιμος εφοριακός υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών το 1942 και στη συνέχεια υπηρέτησε στις οικονομικές εφορίες Ναυπλίου, Νεμέας, Κορινθίας, Πατρών και Αθηνών ως το 1978.
[Πηγές Σύνταξης Βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Αργύρης Σφουντούρης είναι Ελληνοελβετός φυσικός, δάσκαλος, ποιητής και μεταφραστής. Ως επιζών της σφαγής του Διστόμου έκανε γνωστή τη σφαγή του Διστόμου στο ευρύτερο γερμανικό και ευρωπαϊκό κοινό και ο ίδιος έγινε γνωστός για τον επί δεκαετίες αγώνα του για την αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου από το γερμανικό κράτος και την αποζημίωση των θυμάτων. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 1967 και την επακόλουθη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο Σφουντούρης δραστηριοποιήθηκε κατά της δικτατορίας από την Ελβετία. Έργα που απαγορεύτηκαν στην Ελλάδα δημοσιεύτηκαν στο πολιτιστικό περιοδικό «Περιοδικό για την Ελλάδα» ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ το οποίο εξέδωσε στη Ζυρίχη.

Ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής (Κωνσταντινούπολη, 1401 – Κέρκυρα, 1480) ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος, διπλωμάτης και ιστορικός συγγραφέας, που έγραψε το χρονικό της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ο μόνος από τους τέσσερις ιστορικούς της που την έζησε σαν αυτόπτης μάρτυρας, στενός φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Αυγούστου του 1401. Ο πατέρας του, ήταν στην υπηρεσία του Θωμά Παλαιολόγου, γιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, έτσι βρέθηκε από μικρός μέσα στην παράδοση του Ιερού Παλατιού. Καταγόταν από αριστοκρατική ελληνική οικογένεια της Λήμνου και σε νεαρή ηλικία φαίνεται ότι έχασε τους γονείς του από επιδημία πανώλης, οπότε την επιμέλεια του ανέλαβε η ίδια αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, με πρωτοβουλία καθώς φαίνεται του ίδιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄.
Νεαρός συνόδευσε τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, ως θαλαμηπόλος (πρωτοβεστιάριος), όταν αυτός επισκέφτηκε τους αδελφούς του στην Πελοπόννησο στις 26 Δεκεμβρίου του 1427. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δεσπότη του Μυστρά και μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και όσο ήταν στην αυλή του πήρε μέρος την άνοιξη του 1429 στην εκστρατεία εναντίον των Πατρών, που τότε διοικούσε ο Κεντυρίων Ζαχαρίας. Κατά τη διάρκειά της έσωσε τη ζωή του Κωνσταντίνου αλλά πιάστηκε ο ίδιος αιχμάλωτος. Έπειτα από 40 μέρες τον απελευθέρωσε με σημαντικά ανταλλάγματα ο Κωνσταντίνος. Ο Σφραντζής έγινε εκπρόσωπος του Δεσποτάτου στις διαπραγματεύσεις με τον Μουράτ Β'. Έπειτα διοίκησε για μερικά χρόνια την Πάτρα.
Η φιλία του με την οικογένεια των Παλαιολόγων απέκτησε και πνευματικό δεσμό καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος έγινε ανάδοχος των παιδιών του. Ο Σφραντζής νυμφεύθηκε πριν το 1438 την Ελένη, "κόρη του Αλεξίου Παλαιολόγου του Τζαμπλάκωνος". Μαζί απέκτησαν το 1439 έναν γιο, τον Ιωάννη, και το 1442 μια κόρη που ονομάστηκε Θάμαρ. Το 1441 γεννήθηκε ο γιος του Αλέξιος, που και πάλι βάφτισε ο Κωνσταντίνος, αλλά το βρέφος πέθανε από ασθένεια μόλις συμπλήρωσε ένα μήνα.
Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας το 1448, πήρε το Σφραντζή στην αυλή του στην Κωνσταντινούπολη με το υψηλό αξίωμα του Μεγάλου Λογοθέτου.
Το 1453 λίγο πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσους μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια οτι ήταν μόλις 4.773). Στην άλωση υπερασπίστηκε τα βόρεια τείχη προς τον Κεράτιο και πιάστηκε αιχμάλωτος ζωντανός, έχασε τα παιδιά του κι αναγκάστηκε να υπηρετήσει το σουλτάνο ως ιπποκόμος. Την ελευθερία του όμως εξαγόρασε (πιθανώς με οικονομική βοήθεια από τη Άννα Νοταρά), όπως και της συζύγου στις αρχές του 1455. Κατέφυγαν αρχικά στο Μυστρά κοντά στο Θωμά Παλαιολόγο ως το 1460 και τελικά στην Κέρκυρα.
Εκεί συνέγραψε, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το Χρονικό της Άλωσης σε δέκα βιβλία, που σώζονται στις μέρες μας σε δυο μορφές, τη Minus (βραχεία) και τη Maius (μακρά). Το Maius το συνέγραψε ο Μακάριος Μελισσηνός ή Μελισσουργός με τους συνεργάτες του έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Σφραντζή, στην Νάπολη της Ιταλίας. Μέχρι το 1930 το Minus εθεωρείτο ως επιτομή του Maius, οπότε ο Jean Falier Papadopoulos τεκμηρίωσε ότι το Maius είναι συρραφή διαφόρων χρονικών, από διαφορετικές γλώσσες, με αρκετές προσθήκες του Μελισσηνού.
Το παλαιότερο σωζόμενο Minus είναι του 1570-80 : Neap. Bibl. Nat. XVI A.
[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Λογοτέχνης, συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος από την Απείρανθο Νάξου.

Λόγιος, νομικός, υπουργός κατά την οθωνική περίοδο, από τους πρώτους καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο πρώτος πρύτανής του. Καταγόταν από φαναριώτικη οικογένεια που με την έναρξη της Επανάστασης διέφυγε στη Βεσσαραβία εξαιτίας των διωγμών. Στην Ελλάδα έφθασε το 1828 αναλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα.

Ο Στράτης Σωμερίτης, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και τη Γορτυνία, γεννήθηκε το 1901 στην Καλκούτα της Ινδίας. Δικηγόρος, σοσιαλιστής διανοούμενος και πολιτευτής, συγγραφέας και εκδότης-δημοσιογράφος, ο Στράτης Σωμερίτης είχε μια πολύπλευρη παρουσία στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι από τον μεσοπόλεμο ως και τον θάνατό του το 1978 στην Αθήνα. Στέλεχος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1927-1929) και Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1932, υπήρξε επίσης εκδότης του θεωρητικού περιοδικού Σοσιαλιστική Επιθεώρηση. Το 1941 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του ΕΑΜ και στη διάρκεια της Κατοχής ήταν επικεφαλής του Τομέα Τύπου και Διαφώτισης της ΕΛΔ και υπεύθυνος της παράνομης εφημερίδας Μάχη. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα των δεκαετιών '50 και '60 και υπήρξε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης το 1963. Παράλληλα, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η 21η Απριλίου τον βρίσκει στο Παρίσι όπου ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εκλέχτηκε δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Το συγγραφικό του έργο επίσης ήταν αρκετά πλούσιο, επικεντρωμένο κυρίως σε πολιτικά και νομικά θέματα.

Κερκυραίος ελληνογάλλος αγωνιστής του 1821.

Η Διδώ Σωτηρίου, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παππαδοπούλου, γεννήθηκε το 1909 στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας. Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά της οικογέ­νειας (Ηρώ, Δέσποινα, Γιώργος, Έλλη). Το 1917 η οικογένειά της, για λόγους οικονομικούς, μετακόμισε στη Σμύρνη και μετά την καταστροφή του 1922 στον Πειραιά. Η Δ. Σωτηρίου μεγάλωσε με τους εύπορους θείους της Γιώργο και Μαρία Νικολοπούλου, που ωστόσο δεν ευνοούσαν τη μόρφωση και την επίδοσή της στο γράψιμο. Φοίτησε στη Σχολή Αηδονοπούλου με καθηγητή τον Κώστα Παρορίτη που ενθάρρυνε τη συγγραφική της έφεση και την γνώρισε στον Ψυχάρη. Συνέχισε με μαθήματα κατ’ οίκον με καθηγήτρια τη λογοτέχνη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενά της, από την περίοδο της φοίτησής της στο σχολείο, δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά της εποχής με τη μεσολάβηση του λογοτέχνη και οικογενειακού φίλου της Ντόλη Νίκβα. Πήρε δίπλωμα καθηγήτριας γαλλικής έχοντας τελειώσει το Γαλλικό Ινστιτούτο. Το 1928 ταξίδεψε στη Βιέννη και στην Ιταλία. Το 1933 παντρεύτηκε τον καθηγητή μαθηματικών Πλάτωνα Σωτηρίου. Από το 1933 συνεργάστηκε στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι και ήρθε σε επαφή με το αντιφασιστικό κίνημα και με εκπροσώπους της αριστερής διανόησης όπως τον Δ. Γληνό, τον Ν. Καρβούνη, τον Κ. Βάρναλη, τη Γ. Καζαντζάκη, τη Μ. Αξιώτη κ.ά. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Νέος Κόσμος και στην αρχισυνταξία του περιοδικού Γυναίκα του Α. Νικολόπουλου από το 1936. Το 1935 συμμετείχε μαζί με την Ηλέκτρα Αποστόλου στο Πρώτο παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, ως εκλεγμένη εκπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων και την ίδια χρονιά μίλησε στη Γενεύη, στην Κοινωνία των εθνών, για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Το 1937 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας στη Σορβόννη καθώς και το Παγκόσμιο συνέδριο λογοτεχνών. Στην Κατοχή δούλεψε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης και λίγο πριν την απελευθέρωση στην αρχισυνταξία του Ριζοσπάστη. Το 1945 συμμετείχε και πάλι στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Ως το 1947 αρθρογραφούσε στον Ριζοσπάστη και στον Ρίζο της Δευτέρας με ειδίκευση σε διεθνή θέματα και με ψευδώνυμο Σ. Δέλτα. Η δημοσιογραφική αποκάλυψη της παραχώρησης της κυριαρχίας στην Ελλάδα από την Αγγλία στις ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα της διαγραφή της από το ΚΚΕ (1947). Στη μετεμφυλιακή περίοδο συνεργάστηκε με την εφ. Αυγή. Το 1963 συμμετείχε στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στη Μόσχα όπου ταξίδεψε άλλες δύο φορές για τη διεθνή συνάντηση βετεράνων πολέμου και καλεσμένη σοβιετικών συγγραφέων. Επισκέφθηκε επίσης τη Ρουμανία, τη Δυτική Γερμανία και την Τουρκία. Αδελφή της Έλλης Παππά, η Διδώ Σωτηρίου φρόντισε την ανατροφή του ανιψιού της Νίκου Μπελογιάννη κατά την μακροχρόνια φυλάκιση της μητέρας του (1950-1964, 1967-1968). Ο Πλάτων Σωτηρίου πέθανε το 1985 και η Διδώ το 2004. Έργα της: Οι νεκροί περιμένουν (1959), Ηλέκτρα (1961), Ματωμένα Χώματα (1962), Εντολή (1976), Μέσα στις φλόγες (1978), Επισκέπτες (1979), Κατεδαφιζόμεθα (1982), Η μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο (1975). Διηγήματά της δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά κυκλοφόρησαν σε τόμο το 2004 με τίτλο Τυχαίο συναπάντημα και άλλες ιστορίες. Τα έργα της γνώρισαν αλλεπάλληλες επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε πολλές ξένες γλώσσες. Βραβεύτηκε και τιμήθηκε από πολλούς φορείς, συλλόγους και δήμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έλαβε επίσης το Α΄ κρατικό βραβείο για το σύνολο του λογοτεχνικού έργου της το 1989 και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1990.
[Πηγή: φάκελος 22 του αρχείου]

Ο δικηγόρος Σπυρίδων Σωτηριάδης ήταν συνήγορος υπεράσπισης του Α. Γούδα στη δίκη των Έξι και αδελφικός φίλος του Νικολάου Πλαστήρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός από την Καρδίτσα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την περίοδο του Διχασμού τάχθηκε με τον Βενιζέλο και το Κίνημα Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (Σεπτέμβριος 1916). Το 1919 με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων συμμετείχε, ως επικεφαλής του, στην εκστρατεία της Αντάντ στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία και επέστρεψε με την Καταστροφή του 1922 επικεφαλής της τριανδρίας που έμεινε γνωστή ως η «Επανάσταση του 1922», διώχνοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο και κυβερνώντας ως το 1923 τη χώρα. Μετά τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1923 κατέθεσε την εξουσία στα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 1924 παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Απέτυχε να ανατρέψει τη δικτατορία του Παγκάλου και τα επόμενα χρόνια έζησε για λόγους υγείας στη Γαλλία. Το 1933 ο Πλαστήρας οργάνωσε Κίνημα υπέρ του Βενιζέλου που απέτυχε και κατέφυγε στο Λίβανο και μετά στη Γαλλία. Στο επόμενο Στρατιωτικό Κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935 (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου) προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του, παρ’ όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Έλαβε αμνηστία με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας το 1936 και στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον του καθεστώτος του Μεταξά. Επανήλθε δυναμικά στην πολιτική με την απελευθέρωση και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Who is Who 1965, http://el.wikipedia.org/wiki]

Η Ρωξάνη Σωτηριάδη Σέτζουϊκ (1902-1996) ήταν κόρη του αρχαιολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Σωτηριάδη και της Μαρίας Μαυρογορδάτου. Το 1935 παντρεύτηκε τον ανταποκριτή των New York Times στην Ελλάδα Alexander Sedgwick. Σπούδασε νομικά και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό το διάστημα 1940-1952. Διατηρούσε στενές επαφές με βασιλικούς και κυβερνητικούς κύκλους και, λόγω της ιδιότητας του άντρα της, με ξένους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες. Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των γνωριμιών αυτών έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α., το 1945 και το 1947, για να επιτύχει την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Γεώργιoς Σωτηριάδης διενήργησε αvασκαφές στo Δίo Μακεδovίας τις οποίες συvεχίζει o Δημήτριoς Παvτερμαvλής, επιστoλή τoυ oπoίoυ βρίσκεται στo αρχείo.

Λογοτέχνιδα από τις Σέρρες, με σημαντική δράση στην πολιτιστική ζωή και στο κίνημα ειρήνης της περιοχής.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/mellioy-sofi-toyla [τελευταία πρόσβαση: 22/9/2021]

Ο Νίκος Σύριγγας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Η οικογένειά του καταγόταν από την Ικαρία και ο πατέρας του ήταν καπετάνιος. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Grenoble στη Γαλλία. Γνώρισε το Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) και επηρεάστηκε από τις πολιτικές του αντιλήψεις. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ασχολήθηκε -στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών εργασιών- με τις παρακάτω μελέτες: 1) Οι Αλγερινοί εργάτες μετανάστες στη Γαλλία και στην περιοχή της Grenoble (1978), 2) Ο ελληνικός υπερρεαλισμός: μια πρώτη προσέγγιση του ελληνικού υπερρεαλισμού μέσα από δύο παραδείγματα (1979) και 3) Η διεθνής αριστερή αντιπολίτευση, 1929-1940 (1981). Αργότερα, μετά τις σπουδές του, ξεκίνησε έρευνα για τους νεκρούς τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές στην Ελλάδα την περίοδο του Εμφυλίου και για την εξόντωση της οργάνωσης στο Αγρίνιο από μέλη του Κ.Κ.Ε. Η έρευνα του έμεινε ανολοκλήρωτη (το υλικό της άλλωστε αποτελεί και μέρος του αρχείου του) γιατί πέθανε από λευχαιμία, σε ηλικία 33 ετών, το 1986.

Ο Αναστάσιος Σύρμας ήταν πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, από τους πρώτους που πλοιάρχησαν σε ατμόπλοια τον 19ο αιώνα. Ο γιος του, Θεόδωρος ήταν ιδιοκτήτης του ατμοπλοίου «Anastassios Syrmas”.

Νεότερος αδερφός του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτριου Σύψωμου). Έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο Κωνσταντίνος Τακιατζής Δ. υπήρξε Κοζανίτης έμπορος, γόνος της γνωστής εμπορικής οικογένειας των Τακιατζήδων της Κοζάνης που μεγαλούργησαν στη Βιέννη, στην Πέστη της Ουγγαρίας και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρικών και σιτηρών, καθώς και με μικρής κλίμακας εμπόριο βιβλίων, με απώτερο στόχο την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της Σχολής της Κοζάνης. Η οικογένεια Τακιατζή ευεργέτησε σε πολλούς τομείς την πόλη της Κοζάνης και θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές.

Ο Άγις Ταμπακόπουλος ήταν νομικός, διδάκτορας του πανεπιστημίου της Γοττίγγης, υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά από το 1938 ως το 1941. Από τη θέση αυτή εργάστηκε, μαζί με τον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, για την αποπεράτωση των εργα­σιών συντάξεως του Αστικού Κώδικα. Έγραψε τα βιβλία: Η ιστορία της αποπερατώσεως του ΑΚ, 1943 Ο μύθος της δικτατορίας, 1946, Η ιστορία μιας απάτης, 1946
Το 1938, ο Μεταξάς ανέθεσε την τελική επεξεργασία του σχεδίου Αστικού Κώδικα που είχε συντάξει, το 1930, πενταμελής Επιτροπή, στον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, πρώην μέλος της Επιτροπής. Σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ταμπακόπουλο, με επιτροπές και νομικούς φορείς, και σε κλίμα μυστικότητας, διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο του Κώδικα που παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 1941. Μετά την κατάληψη της χώρας από τα στρατεύματα του Άξονα, οι κυβερνήσεις της Κατοχής ανέβαλαν την εφαρμογή του Κώδικα, ενώ αντίθετα τέθηκε σε ισχύ στα προξενικά δικαστήρια της Αλεξάνδρειας. Το 1945, η κυβέρνηση του Πέτρου Βούλγαρη προσπάθησε να αναθεωρήσει τον Κώδικα (επειδή υπήρχε η υποψία ότι ήταν συνταγμένος με τα πολιτικά κριτήρια του μεταξικού καθεστώτος), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Ταμπακόπουλου και του μεγαλύτερου μέρους των νομικών, που απαιτούσαν την χωρίς χρονοτριβή εφαρμογή του. Τελικά, στις 7/5/1946 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Τσαλδάρη, το διάταγμα της «αποκαταστάσεως» του αρχικού Αστικού Κώδικα, ο οποίος τέθηκε τελικά σε ισχύ το 1949.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και τραπεζίτης από τη Βυτίνα.

Ο Αθανάσιος Ταξιαρχόπουλος (Στυλίδα 1884 - ?) ήταν κτηματίας και έμπορος στη Στυλίδα. Διέθετε κτήματα στη Στυλίδα Φθιώτιδας και καλλιεργούσε ελιές και εσπεριδοειδή (μήλα, αχλάδια, κυδώνια). Ήταν μέλος της ομόρρυθμης εταιρείας Γρηγόριος Πηταράς και Σία. Τα άλλα δύο μέλη της εταιρείας ήταν ο Γρηγόριος Πηταράς και ο Σωτήριος Νικολακόπουλος.