Ο χειρουργός Χάρης Ι. Τουλ, γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1897. Η οικογένειά του είναι ιρλανδικής καταγωγής (O’ Toole) και ο προπάππος του, Ερνέστος, υπηρέτησε στα Ιόνια Νησιά κατά την κατάληψή τους από τους Άγγλους (1809-1810) και παντρεύτηκε Ζακύνθια κόρη, την Μαριέττα (θετή κόρη της Comptesse Querine), έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και πέθανε στο Αίγιο. Ο πατέρας του, Jimmy, παντρεύτηκε την Κάτε, κόρη του γιατρού Χαράλαμπου Ιακωβάτου (από την οικογένεια των Τυπάλδων-Ιακωβάτων), και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ο Χάρης Τουλ παντρεύτηκε την Άννα Χρυσοσπάθη, κόρη του ορθοπεδικού Ιωάννη Χρυσοσπάθη και της Μαρίκας Πατσιάδη. Το 1919 απέκτησε το πτυχίο της Ιατρικής, το 1927 έγινε διδάκτορας και έφτασε σταδιακά κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής το 1957-58, συγκλητικός το 1964-65, ομότιμος καθηγητής από το 1968 ενώ τιμήθηκε με το αριστείο θετικών Επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών το 1980.

Εθνικός ευεργέτης από το Μέτσοβο.

Ο Ιάκωβος Τομπάζης, που γεννήθηκε στον Πόρο το 1849, ήταν γιος του Νικολάου Τομπάζη (1815-1896) και της Αλεξάνδρας Χρυσικοπούλου, και εγγονός του Υδραίου ναυάρχου Μανώλη Ν. Τομπάζη (1784-1831). Αδέλφια του ήσαν οι: Ξανθή (1843), Μανώλης (1845), Παντελής (1847), Αλέξανδρος (1851) και Αναστασία (1854). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γύρω στα 1870 αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την κτηματική περιουσία στον Πόρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μετά την εμφάνιση της κομμιώδους νόσου στα εσπεριδοειδή του Πόρου αποφάσισε να μεταβεί στη Σικελία για να μελετήσει από κοντά την αντιμετώπιση του προβλήματος που είχε πλήξει και τα δένδρα της νότιας Ιταλίας. Επιστρέφοντας συνεταιρίστηκε με τους Α.Ζίννη και Α.Vazzano για την ίδρυση μονάδας που παρήγαγε αιθέραιο έλαιο και συμπυκνωμένο χυμό από τα λεμόνια. Η επιχείρηση απέτυχε, αλλά ο Ιάκωβος Τομπάζης συνέχισε να ασχολείται με τη Γεωπονία και το περιβόλι του Πόρου, όπου υπήρχαν και οι πρώτες μανταρινιές στην Ελλάδα (δώρο του ναυάρχου Χέυδεν στον πάππο του Μανώλη Τομπάζη). Ο Ιάκωβος Τομπάζης διετέλεσε βουλευτής Ύδρας και έγραψε τις παρακάτω μελέτες: “Αδελφοί Ιάκωβος και Μανώλης Τομπάζης. Συμβολή εις την ιστορίαν της Εθνικής Παλιγγενεσίας” (εκδ.Βιβλιοθήκης Μαρασλή, 1902), “Καλλιέργεια και ασθένειαι των εσπεριδοειδών” (1907) και “Ο φιλέλλην Ελβετός ιατρός Ανδρέας Λουδοβίκος Γκος” (1910).
Παντρεύτηκε την Αριέττα Σκαραμανγκά (1861-1948) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλεξάνδρα (1885-1963) σύζυγο Ι.Αλεξανδρώφ, την Υπατία (1887) σύζυγο Ν.Μαυρουδή, τη Δώρα (1888-1956) και τον Μανώλη (1891-1962;) σύζυγο Νάνσυ Ροδοκανάκη και σε δεύτερο γάμο Ελένης Ράνκεν. Πέθανε τον Απρίλιο του 1947 και ετάφη στην Αθήνα. (Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες βλέπε έγγραφα του αρχείου).

Πρόκριτος της Ύδρας, ναυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης και αρμοστής της Κρήτης. Αν και αρχικά αντιτάχθηκε στον ξεσηκωμό της Ύδρας στη συνέχεια έλαβε ενεργό ρόλο στον ναυτικό αγώνα. Το 1823 διορίστηκε αρμοστής Κρήτης. Αργότερα επιστρέφοντας στην Ύδρα πήρε μέρος στην επιχείρηση των Ψαρών και στη ναυμαχία του Γέροντα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε διευθυντής ναυτικών υποθέσεων, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση και γερουσιαστής.

Ο Ψαριανός υποπλοίαρχος Δημήτριος Τζώτζης ήταν γιος του πλοιάρχου και ιδιοκτήτη του πλοίου «Λεωνίδα» Αναγνώστη Τζώτζη. Πατέρας και γιος έλαβαν μέρος στη πολιορκία της Εύβοιας το 1822. Ο Αναγνώστης Τζώτζης συμμετείχε στον αποκλεισμό των παραλίων της Μ. Ασίας, Θράκης, και Μακεδονίας και σε όλες τις ναυμαχίες του στόλου των Ψαρών. Στάλθηκε από τη Βουλή των Ψαρών ως πληρεξούσιος με τον Ιωάννη Μ. Μιλαήτη στην κεντρική Διοίκηση της Ελλάδας.Ο γιος του Δημήτριος Τσότσης διορίστηκε σημαιοφόρος το 1836, προβιβάστηκε σε υποπλοίαρχο στην κορβέτα «Αμαλία» το 1839 και ετέθη σε διαθεσιμότητα το 1846. Ο Κωνσταντίνος Δημητρίου Τζώτζης, μαθητής της Σχολής Ευελπίδων τη δεκαετία του 1860 ήταν ανιψιός του Δημητρίου Χατζή Ιωάννη Κοντζιά.
[Στοιχεία αντλήθηκαν από τον Δημ. Σπανό, Η συμβολή των Ψαρών κατά το 1821. Αθήναι 1958.]

Διετέλεσε επί σειρά ετών κοινοτάρχης στην Αγιά Λάρισας και πρόεδρος της χορωδίας Αγιάς.

Ο Σοφοκλής Τζαννετής (Βούρλα Σµύρνης 1907 - Αθήνα 2001) γεννήθηκε το 1907 στα Βούρλα-Σµύρνης, αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1928 και έγινε Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Το 1940 έλαβε µέρος στο Αλβανικό µέτωπο, ενώ το 1942 διέφυγε στη Μ. Ανατολή και συµµετείχε στη µάχη του Ελ Αλαµέιν και αργότερα στη µάχη του Ρίµινι, ως Διοικητής Τάγµατος. Στον εµφύλιο πήρε µέρος στις επιχειρήσεις του εθνικού στρατού µε το βαθµό του αντιστράτηγου. Το Δεκέµβριο του 1966 διετέλεσε Υπουργός Δηµοσίας Τάξεως. Μετά την 21 η Απριλίου αγωνίστηκε κατά της Δικτατορίας και γι’ αυτό το λόγο φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε. Έγραψε τα βιβλία «Εθνική Άµυνα» και «Ταξιαρχία Ελ Αλαµέιν».

Ο Μερκούριος Αντωνίου Τζίκας γεννήθηκε το 1883 στη Βέροια. Υπήρξε έμπορος και βιομήχανος στη Θεσσαλονίκη.
Το 1915 μαζί με τα αδέλφια του Γιώργο, Θρασύβουλο και Θωμά συνέστησαν ομόρρυθμη εταιρεία, ουσιαστικά συνέχεια προϋπάρχουσας, με αντικείμενο την εμπορία αποικιακών και με έδρα τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη. Η εταιρεία διαλύθηκε το 1920 και ο Μερκούριος μαζί με το Θωμά ανοίγουν νέα επιεχείρηση το 1928 στη Θεσσαλονίκη με την επωνυμία «Αδελφοί Αντωνίου Τζίκα». Οι αδελφοί Τζίκα δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην εμπορία αλιπάστων και ψαρικών. Το 1928 οι δύο αδερφοί μαζί με τον Θεόδωρο Π. Τρελλίδη προχωρούν στη δημιουργία νέας εταιρίας με την επωνυμία Τρελλίδης Θ. και Σία Ο.Ε., η οποία δραστηριοποιήθηκε και στην παραγωγή αλιπάστων και κονσερβών με το εμπορικό όνομα Πέλεκαν.
Οι απόγονοι των αδελφών Τζίκα συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση ιδρύοντας νέες εταιρίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με επιστέγασμα τη δημιουργία το 1988 της Κονσερβοποιίας Βορείου Αιγαίου (ΚΟΝΒΑ), η οποία είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου. Ενεργή μέχρι σήμερα στον κλάδο της κονσερβοποιίας παραμένει και η Πέλεκαν.
Ο Μερκούριος Τζίκας παντρεύτηκε την Φωτεινή Ζοτράκογλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά την Ελένη, τη Δέσποινα, τον Αντώνη και τον Τάκη Τζίκα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: http://www.konva.gr/index.php?page=homeκαιlang=1, http://issuu.com/ekdotiki/docs/cooking_16_07012012/71, http://library.aua.gr/icap/etoima%20faghta%202008.pdf (σελ.38), Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004, τόμος 4ος, σελ. 232-233, και υλικό από το αρχείο.]

Ι. Δ. Τζέτζης (μουσικός)

Η Χριστίνα Τζάθα (Αίγυπτος, 1918-) σπούδασε δημοσιογραφία σε ιδιωτική σχολή. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ήταν οργανωτικό στέλεχος της Ε.Ο.Ν. και την περίοδο της Κατοχής δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση σταθμών παιδικών συσσιτίων. Από το 1943 εργαζόταν ως γραμματέας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1971. Παράλληλα στη δεκαετία του 1950 διατηρούσε εκπομπή στο Ε.Ι.Ρ. παίρνοντας συνεντεύξεις από πνευματικές προσωπικότητες της εποχής. Υπήρξε επίσης οργανώτρια των Μουσικών Βραδυνών. Είναι μέλος σε πολλά πολιτιστικά σωματεία.

"Ο Νίκος Χρ. Τερζάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν σοσιαλιστής που πρωτοστάτησε στην ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών, αγροτικής συνεταιριστικής τράπεζας, του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού κ.ά. και για τη δράση του αναγκάστηκε την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να μετακομίσει οικογενειακά στην Αθήνα. Από νωρίς στην Κατοχή, ο Νίκος, μαθητής Γυμνασίου τότε, συμμετείχε στην Αντίσταση: οργανώθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και συμμετείχε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, και τον Ιούνιο του 1944 τραυματίσθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς στην Αθήνα. Στη συνέχεια συνελήφθη στο 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κρατήθηκε ως όμηρος από τους Γερμανούς. Αποφυλακίστηκε στην Απελευθέρωση και εντάχθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, ενώ στα Δεκεμβριανά συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων. Για τη δράση του συνελήφθη το 1945, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε για 10 χρόνια σε διάφορες φυλακές (Χατζηκώστα, Αίγινας, Άμφισσας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Γυάρου), ενώ μετά την αποφυλάκισή του εκτοπίστηκε ένα διάστημα στον Αϊ-Στράτη. Συμμετείχε στην ΕΔΑ και δημοσιογραφούσε στην ""Αυγή"", ασκώντας το επάγγελμα του διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων. Στη δικτατορία του ’67 συνελήφθη πάλι και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο. Στη μεταπολίτευση παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Φρόσω Συμεωνίδου (1975) και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του (24.10.2009) ανένταχτος στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς."

"Ο Νίκος Χρ. Τερζάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν σοσιαλιστής που πρωτοστάτησε στην ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών, αγροτικής συνεταιριστικής τράπεζας, του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού κ.ά. και για τη δράση του αναγκάστηκε την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να μετακομίσει οικογενειακά στην Αθήνα. Από νωρίς στην Κατοχή, ο Νίκος, μαθητής Γυμνασίου τότε, συμμετείχε στην Αντίσταση: οργανώθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και συμμετείχε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, και τον Ιούνιο του 1944 τραυματίσθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς στην Αθήνα. Στη συνέχεια συνελήφθη στο 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κρατήθηκε ως όμηρος από τους Γερμανούς. Αποφυλακίστηκε στην Απελευθέρωση και εντάχθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, ενώ στα Δεκεμβριανά συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων. Για τη δράση του συνελήφθη το 1945, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε για 10 χρόνια σε διάφορες φυλακές (Χατζηκώστα, Αίγινας, Άμφισσας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Γυάρου), ενώ μετά την αποφυλάκισή του εκτοπίστηκε ένα διάστημα στον Αϊ-Στράτη. Συμμετείχε στην ΕΔΑ και δημοσιογραφούσε στην ""Αυγή"", ασκώντας το επάγγελμα του διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων. Στη δικτατορία του ’67 συνελήφθη πάλι και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο. Στη μεταπολίτευση παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Φρόσω Συμεωνίδου (1975) και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του (24.10.2009) ανένταχτος στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς."

Ο Άγγελος Τερζάκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1907 κι έζησε στην Αθήνα από το 1915. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1923 κι αποφοίτησε ως διδάκτωρ το 1927 αλλά άσκησε τη δικηγορία μόνο για δύο χρόνια. Έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1925 με τη συλλογή διηγημάτων Ο Ξεχασμένος. Διετέλεσε διευθυντής των βραχύβιων περιοδικών Πνοή και Λόγος (1929) και αργότερα του περιοδικού Εποχές (1963). Το 1932 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Οι Δεσμώτες εγκαινιάζοντας μαζί με το έργο άλλων λογοτεχνών την πεζογραφία της «Γενιάς του ’30». Το πρώτο του βυζαντινό δράμα Αυτοκράτωρ Μιχαήλ παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το 1936 με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Λουίζα Βογασάρη και το 1938 απέκτησαν το γιο τους Δημήτρη. Το 1937 ανέλαβε Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο αργότερα θα υπηρετήσει ως καλλιτεχνικός διευθυντής, κυβερνητικός επίτροπος, υπηρεσιακός Γενικός Διευθυντής, διοικητικός σύμβουλος και τελικά διευθυντής δραματολογίου έως το 1969, θέση που κατείχε και το 1940 πριν στρατευτεί και αναχωρήσει για το Αλβανικό Μέτωπο.

Το 1945 εκδόθηκε το ιπποτικό του μυθιστόρημα Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, το οποίο είχε πρωτοδημοσιευτεί προπολεμικά σε συνέχειες στην εφημερίδα Η Καθημερινή (1937-38). Πρόσφατα το έργο αυτό γνώρισε τη 18η έκδοσή του (2003). Το 1947 άρχισε η συνεργασία του με την εφημερίδα Το Βήμα ως θεατρικού κριτικού και φιλολογικού συνεργάτη. Τιμήθηκε με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για τα έργα του Ο Σταυρός και το Σπαθί και Είλωτες (1939), το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τη Μυστική Ζωή (1958), το βραβείο δοκιμίου των ‘Δώδεκα’ για τον Προσανατολισμό στον αιώνα (1964) και το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1969).

Ανάμεσα στις επαγγελματικές του δραστηριότητες συγκαταλέγονται και η θέση του Μορφωτικού Συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών και του καθηγητή της Ιστορίας του Θεάτρου και της Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1950-1971), της οποίας διετέλεσε και διευθυντής. Το 1974 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Τερζάκης έγραψε θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, δοκίμια και επιφυλλίδες, ένα χρονικό του πολέμου, μία νουβέλα, μετέφρασε ξένα έργα και αρχαίες τραγωδίες, ενώ επίσης εκφώνησε λόγους κι έδωσε διαλέξεις με διάφορα θέματα. Παραστάσεις των θεατρικών έργων του ανέβηκαν στο εξωτερικό ενώ τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Πέθανε το 1979. Για αναλυτική χρονογραφία, εργογραφία και μελέτες, βλ. Αφιέρωμα στον Άγγελο Τερζάκη Νέα Εστία τ.1283 (Χριστούγεννα 1980), όπου μεταξύ άλλων δημοσιεύονται αυτοβιογραφικό σημείωμα (σελ. 2-4) και τρία έως τότε ανέκδοτα θεατρικά του έργα (Θωμάς Τορκεμάδας, Ο Εξουσιαστής και Ο Θρύλος του Μυστρά), καθώς και "Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη για τα εβδομηντάχρονά του," Τετράδια Ευθύνης αρ. 4 (Αθήνα 1977), το αφιέρωμα της Βιβλιοθήκης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 10/9/1999 και το αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή, ένθετο Επτά Ημέρες, Κυριακή 15/2/2004.

Η Γιολάντα Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ήταν κόρη του Τόνι Τερέντσιο και της Τζούλιας Αμπελά και είχε μία αδελφή κατά δύο χρόνια νεότερη, την Άλμπα. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής (1934-1940) και ενεγράφη στη Νομική Σχολή, από την οποία δεν αποφοίτησε. Το 1944 συνελήφθη από τα Ες-Ες λόγω της αντιστασιακής της δράσης και εστάλη για καταναγκαστική εργασία στην Αυστρία. Εκεί δραπέτευσε από το στρατόπεδο επιλογής, συνελήφθη όμως και κρατήθηκε στη φυλακή Λάντεσγκεριχτ της Βιέννης. Μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον Ερυθρό Στρατό, επέστρεψε στην Αθήνα με πολλές κακουχίες, τον Αύγουστο του 1945, οπότε αποτύπωσε την εμπειρία της αιχμαλωσίας της στο έργο 413 Μέρες. Έλαβε το δίπλωμα του Γαλλικού Ινστιτούτου (1946-1948) και του Βρετανικού Συμβουλίου (1946-1949) στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσίευε στον Ταχυδρόμο της Αλεξάνδρειας συνεντεύξεις με τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα προπαιδευτικής του τμήματος Συγχρόνων γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας (1949-1950), όπου παρακολούθησε και μαθήματα του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών. Την ίδια περίοδο δημοσίευε στη Νέα Εστία, τον Ταχυδρόμο (Αθηνών) και το Βήμα συνεντεύξεις με διαπρεπείς γάλλους στοχαστές και νομπελίστες. Τις σπουδές της συνέχισε στη Σορβόννη, ολοκληρώνοντας την Ανωτέρα Σχολή Δημοσιογραφίας στο Παρίσι (1950-1952). Την ίδια περίοδο άρχισε να μεταφράζει στα γαλλικά το έργο της 413 Μέρες που δεν είχε εκδοθεί ακόμη τότε στα ελληνικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο (από το 1955), το Βήμα (από το1957) και τα Νέα. Από τον Νοέμβριο του 1967 ως τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως δημοσιογράφος του ελληνικού τμήματος του BBC στο Λονδίνο. Η προσφορά της στην ενημέρωση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναγνωρίσθηκε κυρίως στο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου: «Γιολάντα Τερέντσιο, η φωνή του BBC στα χρόνια της δικτατορίας», που προβλήθηκε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη διακοπή λειτουργίας της ελληνικής εκπομπής του BBC (22.11.2005) της ΠΟΕΣΥ, των «Ενώσεων Συντακτών» και των «Τμημάτων Επικοινωνίας & ΜΜΕ» του Παντείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Από το 1974 συνεργάσθηκε ως ανταποκρίτρια από το Λονδίνο με την Καθημερινή και σύντομα, μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ως συντάκτρια. Από το 1978 ως το 1981 ανέλαβε την μηνιαία ενημερωτική εκπομπή στην κρατική τηλεόραση «Η Πορεία της Ευρώπης» (58 εκπομπές) και τη σειρά εκπομπών στο ραδιόφωνο με τίτλο «Τι θα πει Ευρώπη» (Νοέμβριος 1976-1978, 26 εκπομπές). Το 1981 συνέχισε με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Αναζήτηση της Αγγλίας», «Η Ευρώπη των Εννέα» και «Η Ευρώπη των Δέκα», «Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο» (1987-1998) στην ΕΡΤ, και «Αναδρομή στις ρίζες» (1996-1998) στο 5ο Πρόγραμμα.

Εξέδωσε τρία αυτοτελή έργα: 413 μέρες (Εστία, 1982, 1η έκδοση στα γαλλικά [1958] και μετά στα ισπανικά [1961]), Ο κόσμος χθες, σήμερα, αύριο – Πνευματικοί άνθρωποι (συνεντεύξεις με Έλληνες λογοτέχνες, που είχε πάρει από το 1949, Μίνωας, 1992) και Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης (Ε.Λ.Ι.Α., 2000). Ετοίμαζε και ένα τέταρτο βιβλίο το οποίο θα περιελάμβανε συζητήσεις με ευρωπαίους λογοτέχνες, που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Συμμετείχε επίσης σε συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μεταφράσεις: Η χώρα που δε φτάνεις ποτέ του Andre Dhotel και Υπολοχαγός Κάτια της Κατρίν Ντεβιλιέ.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουνίου 2006, μετά από μακρά ασθένεια.

Πηγή: Αρχείο Γ. Τερέντσιο (φάκ. 71.1), και τα έργα της: Ο κόσμος χθες σήμερα αύριο. Πνευματικοί άνθρωποι, Μίνωας, 1993, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης. Συνεντεύξεις – Δοκίμια, Ε.Λ.Ι.Α., 2000.

Ο Βασίλειος Τατάκης γεννήθηκε στο Συνετί της Άνδρου το 1896. Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Νικόλαου Τατάκη και της Αργυρώς Τατάκη. Σε μικρή ηλικία πήγε να μείνει στη Σμύρνη κοντά στον αδερφό του, Γιάννη. Εκεί τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή το 1914.
Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το διάστημα 1919-1922 και φιλοσοφία στη Σορβόννη τα έτη 1928-1930. Το 1939 έγινε διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1922 έως το 1945 εργάστηκε ως καθηγητής γυμνασίου και γυμνασιάρχης σε περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου (Σκόπελος, Λεμεσός, Λευκωσία, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Νεάπολη Κρήτης, Πειραιάς, Αθήνα). Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν το 1934, όταν μετά από πρόταση του Αλέξανδρου Δελμούζου έγινε γυμνασιάρχης του νεοσύστατου τότε Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το Πειραματικό εκδιώχθηκε για πολιτικούς και εκπαιδευτικούς λόγους το 1938. Από το 1945 έως το 1958 εργάστηκε κατά καιρούς ως εκπαιδευτικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σταδιοδορομίας του στο εν λόγω υπουργείο ο Τατάκης αντιμετώπισε συχνά διώξεις που έφτασαν στο σημείο της απόλυσής του για πρώτη φορά το 1946 (έως το 1952) και για δεύτερη το 1955. Το 1958 εξελέγη καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε έως τη συνταξιοδότησή του, το 1967.
Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το διάστημα 1964-1967. Το 1974 ανακηρύχθηκε μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας.
Ο Β. Τατάκης, άνθρωπος ιδιαίτερα προσφιλής σε συνεργάτες και μαθητές, άφησε σημαντικό έργο τόσο ως εκπαιδευτικός όσο και ως ερευνητής και στοχαστής Έγραψε πολλά βιβλία και μελέτες με αντικείμενο την Ιστορία της Φιλοσοφίας και τη Φιλοσοφία. Ένα από τα σημαντικότερα και από τα πρώτα που ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είναι η Philosophie Byzantine (Παρίσι 1949, ²1959, ισπανική μετάφραση 1952, ελληνική μετάφραση 1977). Για το σύνολο της διδακτικής και συγγραφικής του δράσης η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 1982 το «Αριστείο Ιστορικών και Κοινωνικών Επιστημών».
Το 1969 άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης γεγονός που αν και το δυσκόλεψε δεν τον αποθάρρυνε από τη συγγραφή. Τελευταίο του έργο αποτέλεσαν τα απομνημονεύματά του τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης.
Το 1939 παντρεύτηκε τη Μαρίνα Κρέη με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Νίκη Μπακοπούλου-Τατάκη και την Αργυρώ Τατάκη.
Η Μαρίνα Κρέη γεννήθηκε στα Σκόπια το 1910. Πέθανε το 1964.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλειος Ν. Τατάκης, Απομνημονεύματα. Βιογραφική μυθιστορία, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993 και υλικό του αρχείου

Ο δικηγόρος Γεώργιος Τασούδης ήταν γιος της αδελφής του Χρύσανθου. Χρησιμοποίησε το αρχειακό υλικό για την έκδοση τριών βιβλίων με θέμα τη ζωή και τη δράση του Χρύσανθου.

Ο Αθανάσιος Ταξιαρχόπουλος (Στυλίδα 1884 - ?) ήταν κτηματίας και έμπορος στη Στυλίδα. Διέθετε κτήματα στη Στυλίδα Φθιώτιδας και καλλιεργούσε ελιές και εσπεριδοειδή (μήλα, αχλάδια, κυδώνια). Ήταν μέλος της ομόρρυθμης εταιρείας Γρηγόριος Πηταράς και Σία. Τα άλλα δύο μέλη της εταιρείας ήταν ο Γρηγόριος Πηταράς και ο Σωτήριος Νικολακόπουλος.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και τραπεζίτης από τη Βυτίνα.

Ο Άγις Ταμπακόπουλος ήταν νομικός, διδάκτορας του πανεπιστημίου της Γοττίγγης, υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά από το 1938 ως το 1941. Από τη θέση αυτή εργάστηκε, μαζί με τον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, για την αποπεράτωση των εργα­σιών συντάξεως του Αστικού Κώδικα. Έγραψε τα βιβλία: Η ιστορία της αποπερατώσεως του ΑΚ, 1943 Ο μύθος της δικτατορίας, 1946, Η ιστορία μιας απάτης, 1946
Το 1938, ο Μεταξάς ανέθεσε την τελική επεξεργασία του σχεδίου Αστικού Κώδικα που είχε συντάξει, το 1930, πενταμελής Επιτροπή, στον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, πρώην μέλος της Επιτροπής. Σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ταμπακόπουλο, με επιτροπές και νομικούς φορείς, και σε κλίμα μυστικότητας, διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο του Κώδικα που παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 1941. Μετά την κατάληψη της χώρας από τα στρατεύματα του Άξονα, οι κυβερνήσεις της Κατοχής ανέβαλαν την εφαρμογή του Κώδικα, ενώ αντίθετα τέθηκε σε ισχύ στα προξενικά δικαστήρια της Αλεξάνδρειας. Το 1945, η κυβέρνηση του Πέτρου Βούλγαρη προσπάθησε να αναθεωρήσει τον Κώδικα (επειδή υπήρχε η υποψία ότι ήταν συνταγμένος με τα πολιτικά κριτήρια του μεταξικού καθεστώτος), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Ταμπακόπουλου και του μεγαλύτερου μέρους των νομικών, που απαιτούσαν την χωρίς χρονοτριβή εφαρμογή του. Τελικά, στις 7/5/1946 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Τσαλδάρη, το διάταγμα της «αποκαταστάσεως» του αρχικού Αστικού Κώδικα, ο οποίος τέθηκε τελικά σε ισχύ το 1949.

Ο Κωνσταντίνος Τακιατζής Δ. υπήρξε Κοζανίτης έμπορος, γόνος της γνωστής εμπορικής οικογένειας των Τακιατζήδων της Κοζάνης που μεγαλούργησαν στη Βιέννη, στην Πέστη της Ουγγαρίας και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρικών και σιτηρών, καθώς και με μικρής κλίμακας εμπόριο βιβλίων, με απώτερο στόχο την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της Σχολής της Κοζάνης. Η οικογένεια Τακιατζή ευεργέτησε σε πολλούς τομείς την πόλη της Κοζάνης και θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές.

Νεότερος αδερφός του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτριου Σύψωμου). Έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο Αναστάσιος Σύρμας ήταν πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, από τους πρώτους που πλοιάρχησαν σε ατμόπλοια τον 19ο αιώνα. Ο γιος του, Θεόδωρος ήταν ιδιοκτήτης του ατμοπλοίου «Anastassios Syrmas”.

Ο Νίκος Σύριγγας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Η οικογένειά του καταγόταν από την Ικαρία και ο πατέρας του ήταν καπετάνιος. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Grenoble στη Γαλλία. Γνώρισε το Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) και επηρεάστηκε από τις πολιτικές του αντιλήψεις. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ασχολήθηκε -στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών εργασιών- με τις παρακάτω μελέτες: 1) Οι Αλγερινοί εργάτες μετανάστες στη Γαλλία και στην περιοχή της Grenoble (1978), 2) Ο ελληνικός υπερρεαλισμός: μια πρώτη προσέγγιση του ελληνικού υπερρεαλισμού μέσα από δύο παραδείγματα (1979) και 3) Η διεθνής αριστερή αντιπολίτευση, 1929-1940 (1981). Αργότερα, μετά τις σπουδές του, ξεκίνησε έρευνα για τους νεκρούς τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές στην Ελλάδα την περίοδο του Εμφυλίου και για την εξόντωση της οργάνωσης στο Αγρίνιο από μέλη του Κ.Κ.Ε. Η έρευνα του έμεινε ανολοκλήρωτη (το υλικό της άλλωστε αποτελεί και μέρος του αρχείου του) γιατί πέθανε από λευχαιμία, σε ηλικία 33 ετών, το 1986.

Λογοτέχνιδα από τις Σέρρες, με σημαντική δράση στην πολιτιστική ζωή και στο κίνημα ειρήνης της περιοχής.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/mellioy-sofi-toyla [τελευταία πρόσβαση: 22/9/2021]

Η Ρωξάνη Σωτηριάδη Σέτζουϊκ (1902-1996) ήταν κόρη του αρχαιολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Σωτηριάδη και της Μαρίας Μαυρογορδάτου. Το 1935 παντρεύτηκε τον ανταποκριτή των New York Times στην Ελλάδα Alexander Sedgwick. Σπούδασε νομικά και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό το διάστημα 1940-1952. Διατηρούσε στενές επαφές με βασιλικούς και κυβερνητικούς κύκλους και, λόγω της ιδιότητας του άντρα της, με ξένους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες. Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των γνωριμιών αυτών έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α., το 1945 και το 1947, για να επιτύχει την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Γεώργιoς Σωτηριάδης διενήργησε αvασκαφές στo Δίo Μακεδovίας τις οποίες συvεχίζει o Δημήτριoς Παvτερμαvλής, επιστoλή τoυ oπoίoυ βρίσκεται στo αρχείo.

Ο δικηγόρος Σπυρίδων Σωτηριάδης ήταν συνήγορος υπεράσπισης του Α. Γούδα στη δίκη των Έξι και αδελφικός φίλος του Νικολάου Πλαστήρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός από την Καρδίτσα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την περίοδο του Διχασμού τάχθηκε με τον Βενιζέλο και το Κίνημα Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (Σεπτέμβριος 1916). Το 1919 με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων συμμετείχε, ως επικεφαλής του, στην εκστρατεία της Αντάντ στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία και επέστρεψε με την Καταστροφή του 1922 επικεφαλής της τριανδρίας που έμεινε γνωστή ως η «Επανάσταση του 1922», διώχνοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο και κυβερνώντας ως το 1923 τη χώρα. Μετά τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1923 κατέθεσε την εξουσία στα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 1924 παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Απέτυχε να ανατρέψει τη δικτατορία του Παγκάλου και τα επόμενα χρόνια έζησε για λόγους υγείας στη Γαλλία. Το 1933 ο Πλαστήρας οργάνωσε Κίνημα υπέρ του Βενιζέλου που απέτυχε και κατέφυγε στο Λίβανο και μετά στη Γαλλία. Στο επόμενο Στρατιωτικό Κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935 (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου) προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του, παρ’ όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Έλαβε αμνηστία με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας το 1936 και στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον του καθεστώτος του Μεταξά. Επανήλθε δυναμικά στην πολιτική με την απελευθέρωση και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Who is Who 1965, http://el.wikipedia.org/wiki]

Η Διδώ Σωτηρίου, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παππαδοπούλου, γεννήθηκε το 1909 στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας. Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά της οικογέ­νειας (Ηρώ, Δέσποινα, Γιώργος, Έλλη). Το 1917 η οικογένειά της, για λόγους οικονομικούς, μετακόμισε στη Σμύρνη και μετά την καταστροφή του 1922 στον Πειραιά. Η Δ. Σωτηρίου μεγάλωσε με τους εύπορους θείους της Γιώργο και Μαρία Νικολοπούλου, που ωστόσο δεν ευνοούσαν τη μόρφωση και την επίδοσή της στο γράψιμο. Φοίτησε στη Σχολή Αηδονοπούλου με καθηγητή τον Κώστα Παρορίτη που ενθάρρυνε τη συγγραφική της έφεση και την γνώρισε στον Ψυχάρη. Συνέχισε με μαθήματα κατ’ οίκον με καθηγήτρια τη λογοτέχνη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενά της, από την περίοδο της φοίτησής της στο σχολείο, δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά της εποχής με τη μεσολάβηση του λογοτέχνη και οικογενειακού φίλου της Ντόλη Νίκβα. Πήρε δίπλωμα καθηγήτριας γαλλικής έχοντας τελειώσει το Γαλλικό Ινστιτούτο. Το 1928 ταξίδεψε στη Βιέννη και στην Ιταλία. Το 1933 παντρεύτηκε τον καθηγητή μαθηματικών Πλάτωνα Σωτηρίου. Από το 1933 συνεργάστηκε στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι και ήρθε σε επαφή με το αντιφασιστικό κίνημα και με εκπροσώπους της αριστερής διανόησης όπως τον Δ. Γληνό, τον Ν. Καρβούνη, τον Κ. Βάρναλη, τη Γ. Καζαντζάκη, τη Μ. Αξιώτη κ.ά. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Νέος Κόσμος και στην αρχισυνταξία του περιοδικού Γυναίκα του Α. Νικολόπουλου από το 1936. Το 1935 συμμετείχε μαζί με την Ηλέκτρα Αποστόλου στο Πρώτο παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, ως εκλεγμένη εκπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων και την ίδια χρονιά μίλησε στη Γενεύη, στην Κοινωνία των εθνών, για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Το 1937 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας στη Σορβόννη καθώς και το Παγκόσμιο συνέδριο λογοτεχνών. Στην Κατοχή δούλεψε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης και λίγο πριν την απελευθέρωση στην αρχισυνταξία του Ριζοσπάστη. Το 1945 συμμετείχε και πάλι στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Ως το 1947 αρθρογραφούσε στον Ριζοσπάστη και στον Ρίζο της Δευτέρας με ειδίκευση σε διεθνή θέματα και με ψευδώνυμο Σ. Δέλτα. Η δημοσιογραφική αποκάλυψη της παραχώρησης της κυριαρχίας στην Ελλάδα από την Αγγλία στις ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα της διαγραφή της από το ΚΚΕ (1947). Στη μετεμφυλιακή περίοδο συνεργάστηκε με την εφ. Αυγή. Το 1963 συμμετείχε στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στη Μόσχα όπου ταξίδεψε άλλες δύο φορές για τη διεθνή συνάντηση βετεράνων πολέμου και καλεσμένη σοβιετικών συγγραφέων. Επισκέφθηκε επίσης τη Ρουμανία, τη Δυτική Γερμανία και την Τουρκία. Αδελφή της Έλλης Παππά, η Διδώ Σωτηρίου φρόντισε την ανατροφή του ανιψιού της Νίκου Μπελογιάννη κατά την μακροχρόνια φυλάκιση της μητέρας του (1950-1964, 1967-1968). Ο Πλάτων Σωτηρίου πέθανε το 1985 και η Διδώ το 2004. Έργα της: Οι νεκροί περιμένουν (1959), Ηλέκτρα (1961), Ματωμένα Χώματα (1962), Εντολή (1976), Μέσα στις φλόγες (1978), Επισκέπτες (1979), Κατεδαφιζόμεθα (1982), Η μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο (1975). Διηγήματά της δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά κυκλοφόρησαν σε τόμο το 2004 με τίτλο Τυχαίο συναπάντημα και άλλες ιστορίες. Τα έργα της γνώρισαν αλλεπάλληλες επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε πολλές ξένες γλώσσες. Βραβεύτηκε και τιμήθηκε από πολλούς φορείς, συλλόγους και δήμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έλαβε επίσης το Α΄ κρατικό βραβείο για το σύνολο του λογοτεχνικού έργου της το 1989 και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1990.
[Πηγή: φάκελος 22 του αρχείου]

Κερκυραίος ελληνογάλλος αγωνιστής του 1821.

Ο Στράτης Σωμερίτης, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και τη Γορτυνία, γεννήθηκε το 1901 στην Καλκούτα της Ινδίας. Δικηγόρος, σοσιαλιστής διανοούμενος και πολιτευτής, συγγραφέας και εκδότης-δημοσιογράφος, ο Στράτης Σωμερίτης είχε μια πολύπλευρη παρουσία στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι από τον μεσοπόλεμο ως και τον θάνατό του το 1978 στην Αθήνα. Στέλεχος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1927-1929) και Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1932, υπήρξε επίσης εκδότης του θεωρητικού περιοδικού Σοσιαλιστική Επιθεώρηση. Το 1941 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του ΕΑΜ και στη διάρκεια της Κατοχής ήταν επικεφαλής του Τομέα Τύπου και Διαφώτισης της ΕΛΔ και υπεύθυνος της παράνομης εφημερίδας Μάχη. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα των δεκαετιών '50 και '60 και υπήρξε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης το 1963. Παράλληλα, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η 21η Απριλίου τον βρίσκει στο Παρίσι όπου ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εκλέχτηκε δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Το συγγραφικό του έργο επίσης ήταν αρκετά πλούσιο, επικεντρωμένο κυρίως σε πολιτικά και νομικά θέματα.

Λόγιος, νομικός, υπουργός κατά την οθωνική περίοδο, από τους πρώτους καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο πρώτος πρύτανής του. Καταγόταν από φαναριώτικη οικογένεια που με την έναρξη της Επανάστασης διέφυγε στη Βεσσαραβία εξαιτίας των διωγμών. Στην Ελλάδα έφθασε το 1828 αναλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα.

Λογοτέχνης, συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος από την Απείρανθο Νάξου.

Ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής (Κωνσταντινούπολη, 1401 – Κέρκυρα, 1480) ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος, διπλωμάτης και ιστορικός συγγραφέας, που έγραψε το χρονικό της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ο μόνος από τους τέσσερις ιστορικούς της που την έζησε σαν αυτόπτης μάρτυρας, στενός φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Αυγούστου του 1401. Ο πατέρας του, ήταν στην υπηρεσία του Θωμά Παλαιολόγου, γιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, έτσι βρέθηκε από μικρός μέσα στην παράδοση του Ιερού Παλατιού. Καταγόταν από αριστοκρατική ελληνική οικογένεια της Λήμνου και σε νεαρή ηλικία φαίνεται ότι έχασε τους γονείς του από επιδημία πανώλης, οπότε την επιμέλεια του ανέλαβε η ίδια αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, με πρωτοβουλία καθώς φαίνεται του ίδιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄.
Νεαρός συνόδευσε τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, ως θαλαμηπόλος (πρωτοβεστιάριος), όταν αυτός επισκέφτηκε τους αδελφούς του στην Πελοπόννησο στις 26 Δεκεμβρίου του 1427. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δεσπότη του Μυστρά και μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και όσο ήταν στην αυλή του πήρε μέρος την άνοιξη του 1429 στην εκστρατεία εναντίον των Πατρών, που τότε διοικούσε ο Κεντυρίων Ζαχαρίας. Κατά τη διάρκειά της έσωσε τη ζωή του Κωνσταντίνου αλλά πιάστηκε ο ίδιος αιχμάλωτος. Έπειτα από 40 μέρες τον απελευθέρωσε με σημαντικά ανταλλάγματα ο Κωνσταντίνος. Ο Σφραντζής έγινε εκπρόσωπος του Δεσποτάτου στις διαπραγματεύσεις με τον Μουράτ Β'. Έπειτα διοίκησε για μερικά χρόνια την Πάτρα.
Η φιλία του με την οικογένεια των Παλαιολόγων απέκτησε και πνευματικό δεσμό καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος έγινε ανάδοχος των παιδιών του. Ο Σφραντζής νυμφεύθηκε πριν το 1438 την Ελένη, "κόρη του Αλεξίου Παλαιολόγου του Τζαμπλάκωνος". Μαζί απέκτησαν το 1439 έναν γιο, τον Ιωάννη, και το 1442 μια κόρη που ονομάστηκε Θάμαρ. Το 1441 γεννήθηκε ο γιος του Αλέξιος, που και πάλι βάφτισε ο Κωνσταντίνος, αλλά το βρέφος πέθανε από ασθένεια μόλις συμπλήρωσε ένα μήνα.
Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας το 1448, πήρε το Σφραντζή στην αυλή του στην Κωνσταντινούπολη με το υψηλό αξίωμα του Μεγάλου Λογοθέτου.
Το 1453 λίγο πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσους μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια οτι ήταν μόλις 4.773). Στην άλωση υπερασπίστηκε τα βόρεια τείχη προς τον Κεράτιο και πιάστηκε αιχμάλωτος ζωντανός, έχασε τα παιδιά του κι αναγκάστηκε να υπηρετήσει το σουλτάνο ως ιπποκόμος. Την ελευθερία του όμως εξαγόρασε (πιθανώς με οικονομική βοήθεια από τη Άννα Νοταρά), όπως και της συζύγου στις αρχές του 1455. Κατέφυγαν αρχικά στο Μυστρά κοντά στο Θωμά Παλαιολόγο ως το 1460 και τελικά στην Κέρκυρα.
Εκεί συνέγραψε, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το Χρονικό της Άλωσης σε δέκα βιβλία, που σώζονται στις μέρες μας σε δυο μορφές, τη Minus (βραχεία) και τη Maius (μακρά). Το Maius το συνέγραψε ο Μακάριος Μελισσηνός ή Μελισσουργός με τους συνεργάτες του έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Σφραντζή, στην Νάπολη της Ιταλίας. Μέχρι το 1930 το Minus εθεωρείτο ως επιτομή του Maius, οπότε ο Jean Falier Papadopoulos τεκμηρίωσε ότι το Maius είναι συρραφή διαφόρων χρονικών, από διαφορετικές γλώσσες, με αρκετές προσθήκες του Μελισσηνού.
Το παλαιότερο σωζόμενο Minus είναι του 1570-80 : Neap. Bibl. Nat. XVI A.
[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Ο Αργύρης Σφουντούρης είναι Ελληνοελβετός φυσικός, δάσκαλος, ποιητής και μεταφραστής. Ως επιζών της σφαγής του Διστόμου έκανε γνωστή τη σφαγή του Διστόμου στο ευρύτερο γερμανικό και ευρωπαϊκό κοινό και ο ίδιος έγινε γνωστός για τον επί δεκαετίες αγώνα του για την αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου από το γερμανικό κράτος και την αποζημίωση των θυμάτων. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 1967 και την επακόλουθη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο Σφουντούρης δραστηριοποιήθηκε κατά της δικτατορίας από την Ελβετία. Έργα που απαγορεύτηκαν στην Ελλάδα δημοσιεύτηκαν στο πολιτιστικό περιοδικό «Περιοδικό για την Ελλάδα» ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ το οποίο εξέδωσε στη Ζυρίχη.

Γεννήθηκε το 1916 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1935 ως το 1942. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διέκοψε τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό (1937-1939) και ξανά όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο πολέμησε από τον Οκτώβριο του 1940 ως τον Απρίλιο του 1941. Διορίστηκε μόνιμος εφοριακός υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών το 1942 και στη συνέχεια υπηρέτησε στις οικονομικές εφορίες Ναυπλίου, Νεμέας, Κορινθίας, Πατρών και Αθηνών ως το 1978.
[Πηγές Σύνταξης Βιογραφικού: υλικό του αρχείου]