Γεννήθηκε το 1901 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η οικογένειά του ήταν από τη Λέρο και ασχολούνταν με το εμπόριο βάμβακος. Σπούδασε στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και ήταν επιθεωρητής στον Οργανισμό Βάμβακος.

Ιερέας και Αρχιερατικός Επίτροπος Κιμώλου, γιός του ιερέα Ιωάννη Γ. Ράμφου.

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα Πολιτικών Επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάχτηκε στο ΕΑΜ, ενώ στα χρόνια 1944-1945 κρατήθηκε αιχμάλωτος των Άγγλων στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα στην Αίγυπτο, για τρεις μήνες.

Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1952, όταν το ποίημα του Νυχτοφύλακες δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μακεδονικά Γράμματα. Την περίοδο 1967 – 1972, ο Δημήτρης Χριστοδούλου έζησε στο Παρίσι. Εξέδωσε 27 ποιητικές συλλογές, 15 μυθιστορήματα, πέντε διηγήματα και έγραψε 13 θεατρικά έργα.

Μεγάλη ήταν και η προσφορά του ως στιχουργού, καθώς έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, τα οποία μελοποίησαν μεγάλοι και σημαντικοί συνθέτες, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Λεοντής, Νίκος Μαμαγκάκης, Νότης Μαυρουδής, καθώς και οι Λίνος Κόκκοτος, Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Ζαμπέτας και Κώστας Χατζής.

‘Εφυγε στις 4 Μάρτη του 1991.

[πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ]

Γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου. Σπούδασε μηχανική και μαθηματικά στο Παρίσι και εργάστηκε ως μηχανικός, ενώ έγινε καθηγητής σε στρατιωτικές σχολές και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Άρχισε να πολιτεύεται το 1902, διετέλεσε υπουργός οικονομικών και επισιτισμού και αργότερα πρωθυπουργός στην κυβέρνηση συνασπισμού Γούναρη. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, δικάστηκε στη «δίκη των έξι» και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στο Γουδί το 1922.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 8/9/2020]

Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839 – 1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών από το Στείρι Βοιωτίας. Πατέρας του ήταν ο Αραχωβίτης Πανάγος Γ. Κρέμος, αγωνιστής του 1821 στο ένοπλο σώμα του Γεώργιου Καραϊσκάκη.

Λόγιος και θεολόγος αβάς βενεδικτίνος. Ουμανιστής ποιητής και μεταφραστής ελληνικών κειμένων των πατέρων της εκκλησίας στα λατινικά.

Δικηγόρος και ιστοριογράφος απ’ τη Ζαγορά του Βόλου. Ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ (αργότερα ΚΚΕ) το 1918, υπήρξε γραμματέας του το 1921-22 και για χρόνια διευθυντής της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ώσπου παραμερίστηκε με τη «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος. Συνεργάστηκε ωστόσο μεταπολεμικά με την ΕΔΑ. Δημοσίευσε από το 1925 και μετά μια
καταπληκτική ποσότητα βιβλίων και άρθρων για τη νεότερη αλλά και την παλιότερη ελληνική ιστορία, θρησκειολογία, γραμματολογία και κοινωνιολογία, με χαρακτηριστικότερους τίτλους: Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής ᾿Επαναστάσεως του 1821· Εισαγωγή στην ιστορία της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας· Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος· Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342-1349· Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής· Νέα προλεγόμενα στον Όμηρο· Η Σαπφώ και οι οικονομικοί αγώνες στη Λέσβο· Ρήγας Φεραίος και Βαλκανική Ομοσπονδία· Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγιάς· Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος. Επίσης μετέφρασε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1927) και στα χρόνια του Μεταξά ανέλαβε την έκδοση αρχαίων συγγραφέων για τον οίκο Ζαχαρόπουλου. Προς το τέλος της ζωής του καταπιάστηκε και με πολύτομες ιστορικές συνθέσεις. Αυτοδίδακτος ουσιαστικά ιστορικός, αναπόφευκτα κατηγορήθηκε για μονομέρειες και σχηματοποιήσεις, συνέβαλε όμως όσο άλλος κανένας στην εκλαΐκευση των μαρξιστικών ερμηνειών της ελληνικής ιστορίας.

Ο Αντώνιος Επαµ. Κριεζής γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1872 στην Ύδρα. Μαθήτευσε στη Βρέστη, στη Γαλλική Ναυτική Πολεµική Σχολή και διετέλεσε αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού όπου έφτασε ως το βαθµό του υποναυάρχου. Ο Αντώνιος Ε. Κριεζής αναγνωρίστηκε ως τακτικός εταίρος από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος το 1923. Συγκρότησε τα κατάλοιπα της οικογένειας Κριεζή που έχουν διασωθεί και παράλληλα συνέλεξε υλικό για την ιστορία του ελληνικού πολεµικού ναυτικού.

Μανιάτης δημοσιογράφος, ιδρυτής της εφημερίδας "Εμπρός" και ένας από τους κύριος διοργανωτές του ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Άγγλος τυχοδιώκτης που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Καπετάνιος του Ι/34 Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά.

Η Ασήμω Μαλισάγκου (Σεγδίτσα) γεννήθηκε στη Σεγδίτσα Φωκίδας το 1918. Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και ήταν από τις πρώτες αντάρτισσες στην περιοχή της Φωκίδας και της Αττικοβοιωτίας. Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην ομάδα του Καραλίβανου και στο 1/34 τάγμα του ΕΛΑΣ. Η Ασήμω πολεμούσε στο πλευρό του αρραβωνιαστικού της Καπετάν Θεοχάρη (Θεοχάρης Πολύχρονος). Ο Θεοχάρης σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά και η Ασήμω την περίοδο του Εμφυλίου κατέφυγε σε οικοτροφείο της Καλλιρρόης Παρρέν. Το 1949 παντρεύτηκε τον Χαράλαμπο Μαλισάγκο. Πέθανε τον Ιούλιο του 2009.

Υπάλληλος ΟΤΕ, από τη Βυτίνα Αρκαδίας

Ο Κωνσταντίνος Τακιατζής Δ. υπήρξε Κοζανίτης έμπορος, γόνος της γνωστής εμπορικής οικογένειας των Τακιατζήδων της Κοζάνης που μεγαλούργησαν στη Βιέννη, στην Πέστη της Ουγγαρίας και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρικών και σιτηρών, καθώς και με μικρής κλίμακας εμπόριο βιβλίων, με απώτερο στόχο την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της Σχολής της Κοζάνης. Η οικογένεια Τακιατζή ευεργέτησε σε πολλούς τομείς την πόλη της Κοζάνης και θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές.

Η Ιωάννα Γκουτζιαμάνη γεννήθηκε στον Έξαρχο Γρεβενών, αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων, εργάστηκε ως φιλόλογος σε Γενικά και επαγγελματικά λύκεια. Οργάνωσε εκδηλώσεις με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Κοζάνης, στον οποίο διατέλεσε γραμματέας, εκδηλώσεις με μαθητές λυκείων και γυμνασίων καθώς επίσης και αφιερώματα στο Πολυτεχνείο και σε αρκετούς ποιητές.

Δημοσιογράφος στην εφημερίδα Εστία

Ο Ντόλης Νίκβας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Απόστολου Βασιλειάδη, 1903-1937) αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε διηγήματα και νουβέλες, θεατρικά έργα κι ένα μυθιστόρημα και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα. Ήταν διευθυντής του περιοδικού Εβδομάς (1930-1937). Πηγή Onassis Cavafy Archive (τελευταία πρόσβαση: 17/5/2021).

Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής από το Βάτο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος πεσών στο Αλβανικό μέτωπο.

Γεννημένος το 1911, στα Μαρκαντωνάτα, Φισκάρδου Κεφαλονιάς, σε μικρή ηλικία μετακόμισε στον Πειραιά και αφού φοίτησε στην Ιόνιο Σχολή και στο Τρίτο Γυμνάσιο Πειραιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1940 από την εφημερίδα «Κοινωνία» και από το 1944 εργάστηκε στον «Ριζοσπάστη», στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην «Προοδευτική Αλλαγή» και για πολλά χρόνια στην «Ελευθερία» ως συντάκτης ύλης, μέχρι που έκλεισε στις 21 Απριλίου 1967. Σποραδικά εργάστηκε και στον περιοδικό Τύπο.
Μετά το κλείσιμο της «Ελευθερίας» αφιερώθηκε στη δημιουργία και την οργάνωση της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΑ, που αποτέλεσε έργο ζωής για αυτόν. Ανέδειξε την Βιβλιοθήκη της Ενώσεως, όπως λένε οι ιστορικοί, ως Βιβλιοθήκη των τεσσάρων αιώνων, συγκεντρώνοντας δωρεές επιφανών συναδέλφων δημοσιογράφων, οι οποίοι προσέφεραν πολύτιμα σπάνια βιβλία και έγγραφα του αγώνα του Εικοσιένα και του παράνομου Τύπου της Εθνικής Αντίστασης στη Βιβλιοθήκη αυτή. Πρόκειται για έναν μεγάλο και ανεκτίμητο θησαυρό, που με επιμονή, υπομονή, γνώση και συνεχή προσπάθεια συσσώρευσε ο Παναγιώτης Πατρίκιος.
Επιμελήθηκε την έκδοση τριών βιβλίων της ΕΣΗΕΑ αλλά και άλλων εκδόσεών της και οργάνωσε τρεις μεγάλες υποδειγματικές εκθέσεις της σε όλη την Ελλάδα, για τις πτυχές της Ιστορίας του Έθνους, μέσα από ντοκουμέντα παλαιών φυλλαδίων και εφημερίδων, άρθρων και γελοιογραφιών. Για όλη του αυτήν την προσφορά ποτέ δεν επιδίωξε προσωπική προβολή και οφέλη.
Υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και για την αντιστασιακή του δράση στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην εξορία, εκτοπισμένος στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη.

Ο Νίκος Βέλμος (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη) γεννήθηκε το 1890 στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας από φτωχούς γονείς και πέθανε το 1930 από τροφική δηλητηρίαση.
Σχεδόν ασπούδαχτος και αυτοδίδακτος είχε μια φυσική αίσθηση του κάλλους και ασχολήθηκε μ' επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως, βασικά, το θέατρο -σαν ηθοποιός και διασκευαστής έργων- την πεζογραφία και τη ζωγραφική. Επίσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Το 1927 ίδρυσε το "Άσυλο Τέχνης" που μαζί με την έκδοση του περιοδικού του "Φραγγέλιο", πρόσφερε πολλά στην πνευματική ζωή της Αθήνας της εποχής του. Γιατί στο "Άσυλο Τέχνης" σύντομα συγκεντρώθηκαν πολλές από τις πιο αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις της περιόδου 1920-1930, όπως ο Στρατής Δούκας, ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Δημ. Πικιώνης κ.ά., που με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά και κοινωνικά θέματα, τις εκθέσεις -έργων δικών τους ή άλλων- και τα κείμενα τους στο "Φραγγέλιο" άνοιξαν καινούργιους δρόμους προετοιμάζοντας τη γόνιμη δεκαετία 1920-1930.
Το λογοτεχνικό έργο του Βέλμου περιλαμβάνει τα βιβλία: "Ο ερωτόπαθος τραγουδιστής" (1910), "Σεβντάς"(1931), "Ο πιστός της απελπισίας" (1915), το "Κοινωνικό βιβλίο" (1921), "Δύο αγάπες" (1923-1939) και τα κείμενα του που δημοσιεύθυηκαν στο "Φραγγέλιο" και στα "Φύλλα Τέχνης" και που αρκετά από αυτά εκδόθηκαν ύστερα από το θάνατο του από τους συγγενείς ή φίλους του, όπως "Παλιά Αθήνα" και "Ποιήματα του Δ. Παπαρηγόπουλου, μεταφρασμένα στη δημοτική γλώσσα" (1955).
Σαν πεζογράφος ο Νίκος Βέλμος ανήκει, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου και το Στρατή Λουκά, στην ομάδα των λαϊκιστών που προσπάθησαν στη δεκαετία του '20 να απαλλάξουν την πεζογραφία μας από τα λόγια στοιχεία και να την οδηγήσουν με την ουσιαστικότητα αλλά και τη μαστοριά της γραφής τους στην απλότητα.
Πηγή: Βιβλιοnet (τελευταία πρόσβαση 17/5/201)

Θεατρικός επιχειρηματίας και ο πρώτος που επιχείρησε να πετάξει με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Κληρικός, λόγιος και διδάσκαλος του Γένους, από τις σημαντικότερες μορφές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.

Ο Ιωάννης Μουμτζίδης, πρόσφυγας δεύτερης γενιάς από την Αργυρούπολη του Πόντου, γεννήθηκε στην Νάουσα. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην πόλη κατά την δεκαετία του 1950. Επίσης ασχολήθηκε με την αθλητική και πολιτιστική δημοσιογραφία. Πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Πηγή Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.