Η Μαρίκα Βελουδίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Έχασε νωρίς τους γονείς της (σε ηλικία τρισήμισι ετών τη μητέρα και έντεκα τον πατέρα της Δημήτριο, καθηγητή μαθηματικών). Αδελφός της ήταν ο Θάνος Βελούδιος που -εκτός των άλλων- υπήρξε από τους πρώτους έλληνες αεροπόρους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η Μαρίκα Βελουδίου πραγματοποίησε δύο γάμους και έναν αρραβώνα, χωρίς ευτυχή συνέχεια. Ξεκίνησε τις σπουδές της στην Αθήνα ως το 1910 και συνέχισε στη Γερμανία με σπουδές παιδο-οικοκυρικής (1911-1914). Αργότερα παρακολούθησε συστηματικά μαθήματα στο σύλλογο «Αθήναιον». Συνεργάστηκε στις Δελφικές Γιορτές του ζεύγους Σικελιανού το 1927. Παρακολούθησε ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1929 έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα ξεναγού, άσκησε το επάγγελμα για περισσότερα από πενήντα χρόνια και δίδαξε στη Σχολή μετεκπαίδευσης του προσωπικού της Τουριστικής Αστυνομίας από τη σύστασή της το 1934. Θεωρείται η πρώτη ελληνίδα ξεναγός.

Έλληνας αεροπόρος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα καλλιτέχνης και ηθοποιός.
Το 1917 κατατάχτηκε ως σημαιοφόρος στην Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία. Κατά το διάστημα 1917-1918 συμμετείχε σε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), συμμετείχε σε επιχειρήσεις με τη "Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης". Σε μία από τις αποστολές που ανέλαβε, στις 25 Ιουνίου 1920, με αεροσκάφος B.E.2e, εκτέλεσε αναγνώριση στον τομέα Προύσας - προσβάσεων όρους Ολύμπου Βιθυνίας - Μουδανιών. Αφού εξακρίβωσε τις θέσεις των ελληνικών στρατευμάτων, που προήλαυναν δυτικά της Προύσας, πέταξε πάνω από την ίδια πόλη και εκτέλεσε παράτολμη προσγείωση, στον περίβολο της εκεί Οθωμανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, όπου ύψωσε στον ιστό της την Ελληνική σημαία και στη συνέχεια απογειώθηκε. Για αυτή την ενέργεια έλαβε το προσωνύμιο Πορθητής της Προύσας. Ο Βελούδιος συμμετείχε σε αεροπορικές αποστολές μέχρι και τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, με τα "Προκεχωρημένα Αεροπορικά Σμήνη Μετώπου", ενώ τον Σεπτέμβριο του 1921 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξης. Το 1923 απομακρύνθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά επανήλθε το 1927. Αποστρατεύτηκε τελικά ως αντιπλοίαρχος το 1934.
Παράλληλα, εκτός της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, ο Αθανάσιος Βελούδιος συμμετείχε ως συνεργάτης του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Εορτές, το 1927 και 1930. Συγκεκριμένα, το 1927, κλήθηκε από την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (κατόπιν γνωριμίας και σύνδεσής του με το ζεύγος Σικελιανού) να παρουσιάσει στις Δελφικές Εορτές του 1927 τον «Αρχαίο Ελληνικό Πυρρίχιο χορό», διδάσκοντας ο ίδιος ως «χορογράφος και ρυθμοδότης» («εκρατούσα μόνος μου το σωστό μέτρον, με ένα τύμπανον», θα γράψει σ’ ένα του κείμενο) τα βήματα και την κινησιολογία του αρχαίου πολεμικού χορού σε νέους της εποχής (υπήρχαν και απλοί έφηβοι, μέλη μιας ομάδας «Αθηναίων Προσκόπων», και «αληθινοί Οπλίτες που μου εδάνεισεν ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός», όπως θυμάται ο ίδιος ο Βελούδιος, ως συμμετέχοντες στις χορευτικές ομάδες). Η αρχική επιτυχία των πρώτων εορτών του ζεύγους Σικελιανού οδήγησε στην επανάληψη της διδασκαλίας και παρουσίασης του Πυρριχίου το 1930, με υπεύθυνο και αυτήν την φορά τον ίδιο. Η έμπνευση και οι σχετικές γνώσεις του Βελουδίου για την διδασκαλία της «Πυρριχίου Στρατιωτικής Ορχήσεως» (κατά δήλωσή του) στις Δελφικές Εορτές προήλθαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από «εν είδη στιγμιοτύπων απεικονίσεις σε αρχαία κλασικά βάζα (Δούριδος Εξεκίου κλπ.), από φιγούρες ορχουμένων αρχαίων Ελλήνων και κυρίως από «τα πατήματα» των Νεοελλήνων με τον χορόν των […]».
Αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες: «Γαλήνη» (1958) του Γρέγκορι Μαρκόπουλου, «Η Χρυσομαλλούσα» (1978) του Τώνη Λυκουρέση, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910–1927» (1980) του Παντελή Βούλγαρη, «Μανία» (1985), και «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Ο Ηλίας Βενέζης, τέταρτος γιος της οικογένειας του κτηματία Μιχαήλ Μέλλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας. Εκεί είχε μετοικήσει από την Κεφαλονιά ο παππούς του, Δημήτριος Βενέζης, μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης. Ενώ το παρωνύμιο Μέλλος είχε επικρατήσει ως επίθετο της οικογένειας, ο συγγραφέας υιοθέτησε το Βενέζης. Σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα γράφει ότι γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1904, ενώ άλλα επίσημα έγγραφα πιστοποιούν ως χρονολογία γεννήσεως το 1889. Μεγάλωσε στο Αϊβαλί ως το 1914, οπότε λόγω του διωγμού των Ελλήνων, αναγκάστηκε να καταφύγει με την υπόλοιπη οικογένεια στην πατρίδα της μητέρας του, την Μυτιλήνη. Ο πατέρας και η αδελφή του Αγάπη παρέμειναν στο Αϊβαλί. Στην Μυτιλήνη, παράλληλα με το σχολείο, βοηθούσε την οικογένειά του εργαζόμενος σε ένα φούρνο. Το 1919 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και διορίστηκε βοηθητικός καλλιγράφος γραμματικός στη Μητρόπολη Κυδωνιών. Στο Αϊβαλί γνώρισε τον Φώτη Κόντογλου και από το 1920 συνεργαζόταν με τα περιοδικά Νέα Ζωή της Σμύρνης και Λόγος της Κωνσταντινούπολης, υπογράφοντας ως Λέλος Βενέζης. Τον Σεπτέμβριο του 1922 εστάλη αιχμάλωτος από τους Τούρκους στα «τάγματα εργασίας» στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Ύστερα από 14 μήνες, ελεύθερος, ξανάσμιξε με την οικογένειά του στην Μυτιλήνη. Το 1926 διορίστηκε υπάλληλος της Εθνικής Τραπέζης, από την οποία μετατάχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος και το 1932, με μετάθεση, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Στην Μυτιλήνη συνάντησε τον Μυριβήλη και τον λογοτεχνικό κύκλο της Λεσβιακής Άνοιξης. Έγινε συνεργάτης της εφημερίδας Καμπάνα του Μυριβήλη και στην συνέχεια του Ταχυδρόμου των Μυριβήλη και Θείελπη Λευκία, καθώς επίσης και άλλων εφημερίδων και περιοδικών του νησιού. Εκείνη την περίοδο δημοσίευσε στην Καμπάνα μία πρώτη μορφή μέρους του χρονικού της αιχμαλωσίας του στα εργατικά τάγματα της Ανατολής: Το Νούμερο 31328. Το 1928 πήρε το τρίτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος της Νέας Εστίας για το διήγημά του «Ο Θάνατος» και το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο Ο Μανώλης Λέκας και άλλα διηγήματα.

Συνελήφθη, δικάστηκε και αθωώθηκε για τις πολιτικές του ιδέες. Την πρώτη φορά στην Μυτιλήνη, διώχθηκε από τον νόμο του «Ιδιωνύμου», επειδή συμμετείχε στην αγωνιστική ομάδα των «Πρωτοπόρων» και την δεύτερη, το 1936, από την δικτατορία Μεταξά. Τέλος, το 1943, συνελήφθη από την γερμανική κατοχή και τέθηκε σε απομόνωση στο «Μπόκ C» των φυλακών Αβέρωφ. Αφορμή στάθηκε η ανάγνωση ενός ποιήματος του Μιστράλ για την ελευθερία, το οποίο διάβασε την 25η Μαρτίου στο προσωπικό της τράπεζας. Αποφυλακίσθηκε με παρέμβαση του αρχιεπισκόπου. Έκτοτε εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, από την οποία αποχώρησε όταν εξελέγη Ακαδημαϊκός το 1957. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ταξιδιωτικά και χρονικά, εκ των οποίων πολλά μεταφράστηκαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Συμμετείχε σε αποστολές και διεθνή συνέδρια και τιμήθηκε με διακρίσεις όπως: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος, Ταξιάρχης του Τάγματος Γεωργίου του Ά και Ταξιάρχης Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Πέθανε στις 3 Αυγούστου το 1973 στην Αθήνα από καρκίνο του λάρυγγα και του προσώπου. Κηδεύτηκε στον Μόλυβο της Μυτιλήνης.

Έγραψε τα μυθιστορήματα: Γαλήνη (1939), Αιολική γή (1943), Ωκεανός (1956), Το Νούμερο 31328 (1931) και Έξοδος (1950). Τα διηγήματά του δημοσίευσε στα εξής βιβλία: Ο Μανώλης Λέκας κι άλλα διηγήματα (1928), Αιγαίο (1941), Ακήφ (1944), Άνεμοι (1944), Ώρα πολέμου (1946), Οι νικημένοι (1954), Αρχιπέλαγος (1972), Μικρασία χαίρε (1974, διηγήσεις συμβάντων). Δημοσίευσε τις αφηγήσεις: Εφταλού (1972) και Στις ελληνικές θάλασσες (1973) και τα ταξιδιωτικά: Φθινόπωρο στην Ιταλία (1950), Αμερικανική γη (1954), Αργοναύτες (χρονικά και ταξίδια 1961) και Περιηγήσεις (1973). Εξαίρεση στο αφηγηματικό του έργο, αποτελεί το θεατρικό Μπλόκ C, δράμα σε τρεις πράξεις, που παίχθηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1945 και εκδόθηκε το επόμενο έτος. Εξέδωσε επίσης τρία ιστορικά βιβλία: Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός (1952), Χρονικόν της Τράπεζας της Ελλάδος (1955) και Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρωθυπουργός της μάχης της Κρήτης και η εποχή του (1966).

Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων Βήμα (1946-1973) και Ακρόπολις (1958-1973) καθώς επίσης και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας με τις εκπομπές «Σας μιλά ο φίλος σας», «Ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα», «Πλοία και θάλασσα».

Από το 1950 ανέλαβε διάφορες υπεύθυνες θέσεις όπως Γ0ενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου και διευθύνων Σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου (1950-52), Διοικητικός Διευθυντής και Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1964-67), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1960), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας των Ευρωπαίων Συγγραφέων (1965-66), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος (1966), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (1966-70), Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου (1963-66), Πρόεδρος σε κριτικές επιτροπές των Υπουργείων Παιδείας και Προεδρίας (1958-66) και ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των 12.

[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, 1992, τομ. Β΄? Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 2]

Χρονολόγιο

1864 (23 Αυγούστου) Γέννηση στις Μουρνιές Κυδωνίας
1887 Αποφοίτηση από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
1897 Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών
1898 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής των Κρητών
1899 Σύμβουλος (υπουργός) Δικαιοσύνης του ύπατου αρμοστή Κρήτης πρίγκιπα Γεωργίου
1901 Παραίτηση (απόλυση) από τη θέση του συμβούλου. Αρχηγός των αντιδρώντων στην αυταρχική πολιτική του Γεωργίου
1905 Αρχηγός της Επανάστασης του Θέρισου
1910 Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωθυπουργός της Κρήτης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών
1912 Βασικός πρωτεργάτης της Βαλκανικής Συνεννόησης εναντίον της Τουρκίας
1913 Υπογράφει τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και των Αθηνών
1916 Μέλος της Τριανδρίας της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη
1917 Πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών
1919 Μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας. Υπογράφει τη Συνθήκη του Neuilly
1920 Υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών
1923 Υπογράφει τη Συνθήκη της Λωζάννης
1924 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρωθυπουργός. Παραιτείται και αναχωρεί για το Παρίσι
1928 Πρωθυπουργός της Ελλάδας
1930 Υπογράφει στην Άγκυρα το Σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας
1932 (Μάιος) Παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου
1932 (Ιούνιος) Σχηματίζει νέα κυβέρνηση
1933 Σχηματίζει την τελευταία του κυβέρνηση
1936 (18 Μαρτίου) Θάνατος στο Παρίσι. Κηδεύεται στο Ακρωτήρι Χανίων

Ο Γεώργιος Βεντήρης, του Αντωνίου, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ιστορικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1890, με καταγωγή από τη Λακωνία, και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα εισήλθε στο δημοσιογραφικό χώρο όπου και σημείωσε ταχύτατη εξέλιξη, αναλαμβάνοντας αρχικά διευθυντής της εφημερίδας «Θάρρος των Καλαμών», και υπερθεματίζοντας το Κίνημα στο Γουδί και τον ερχομό του Βενιζέλου. Κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και τη μετέπειτα εποχή, έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα, διηύθυνε διάφορες άλλες εφημερίδες της φιλελεύθερης παράταξης, όπως: τη «Νέα Ελλάς», «Πατρίς», «Νέα Ημέρα Τεργέστης», »Ελεύθερον Βήμα». Από της εποχής μάλιστα που ανέλαβε διευθυντής της "Πατρίδος" υπήρξε έμπιστος φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μετά το θάνατο του τελευταίου το 1936, συνδέθηκε φιλικά με τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Κατά το λεγόμενο Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925 ο Βεντήρης υπέστη άγριο διωγμό μαζί με άλλους δημοκρατικούς πολιτικούς. Την περίοδο 1927-1931 ασχολήθηκε με τη συγγραφή δίτομης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, με τίτλο Η Ελλάς του 1910-1920 (1931, 1970), που αποτελεί αξιόλογη συμβολή στη νεότερη ιστορία της χώρας και με την οποία επιχείρησε να ερμηνεύσει τον Εθνικό Διχασμό. Το 1946 ο Βεντήρης συμμετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία στη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Διάσκεψη της Ειρήνης. Επί βασιλείας Παύλου του Α΄ διετέλεσε διευθυντής της γενικής γραμματείας του πολιτικού Οίκου του Βασιλέως, επειδή πίστευε πως θα βοηθούσε στην άρση του εθνικού διχασμού, απογοητεύοντας όμως τους παλαιούς φίλους του. Πέθανε το 1954 στη Λωζάνη της Ελβετίας, σε ηλικία 64 ετών.

Ο έμπορος και λόγιος Αθανάσιος Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα της Μυτιλήνης το 1844. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Νικολάου Βερναρδάκη και της Μελισσηνής Τραντάλη και αδελφός των, γνωστών επίσης λογίων, Δημητρίου (1833-1907) και Γρηγορίου Βερναρδάκη (1848-1925). Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο Παρίσι (1866-1870). Έζησε στην Κωσταντινούπολη και αργότερα στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο ενώ τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια της ζωής του χρημάτισε τραπεζίτης. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας των Παρισίων και της Ακαδημίας του Στανισλάου. Παντρεύτηκε το 1874 την Θαλία Κωνστ. Βικέλα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά τον Κωνσταντίνο, την Μαρίνα, και την Έλλη. Πέθανε στην Αθήνα το 1912 σε ηλικία 68 ετών.

Φιλόλογος, συνεργάτιδα για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, σύζυγος του Ξενοφώντα Κοκόλη.

Γιος του στρατιωτικού Ευθύμιου Βιδάλη και της Ανθής Αριστοτέλη Καστρίτη, γεννήθηκε στο Άργος το 1917, αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1937. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941, ενώ μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς κατέφυγε στην Παλαιστίνη (1942), όπου πολέμησε με τον αγγλικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολέμησε με την πλευρά της κυβέρνησης τους κομμουνιστές. Ως συνταγματάρχης ανέλαβε τη διεύθυνση του γραφείου του Α/ΓΕΕΘΑ και διαχειρίστηκε με επιτυχία το ζήτημα της οικονομικής αμυντικής βοήθειας του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα (δράση για την οποία του αποδόθηκε εύφημος μνεία το 1962). Το 1950 φοίτησε στις Η.Π.Α. στη Σχολή του Πυροβολικού της Οκλαχόμα και στη Σχολή Διοίκησης και Γενικού Επιτελείου.
Το διάστημα 1954-1957 ήταν ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που υπηρέτησε στο ανώτατο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Πεντάγωνο (Ουάσιγκτον). Παράλληλα σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Georgetown University από όπου πήρε τον μεταπτυχιακό του τίτλο το 1957.
Στη συνέχεια γύρισε στην Ελλάδα και ανέλαβε επιτελάρχης του Γ' Σώματος Στρατού. Αντιτάχθηκε στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και έλαβε μέρος στο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Μετά την αποτυχία του κινήματος τέθηκε υπό περιορισμό, αλλά κατάφερε να διαφύγει στις Η.Π.Α. τον Οκτώβριο 1968 και να ξεκινήσει αντιδικτατορική δράση. Κατόπιν τούτου, οι δικτάτορες του αφαίρεσαν την ιθαγένεια το 1970.
Στις Η.Π.Α. του προσφέρθηκε διευθυντική θέση στην εταιρεία Owens Corning Fiberglass στο Τολέδο, όπου πρόεδρος ήταν ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ, ο αμερικανός στρατηγός Νόρσταντ, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία από τα χρόνια που υπηρετούσαν μαζί στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Κατά τη διάρκεια της οκταετούς παραμονής του στις Η.Π.Α., ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση, έχοντας επαφές με προσωπικότητες του ελληνοαμερικανικού και αμερικανικού πολιτικού, δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού κόσμου. Ταυτόχρονα, διατήρησε αλληλογραφία με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και με έλληνες αξιωματικούς στους οποίους είχε εμπιστοσύνη.
Το 1976 γύρισε στην Ελλάδα, δημιουργώντας έδρα της εταιρείας του στην Αθήνα με στόχο την εξάπλωση των δραστηριοτήτων της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Παράλληλα το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την αντιδικτατορική του δράση και του έδωσε πίσω την ιθαγένειά του και τη σύνταξή του. Παραιτήθηκε από την Owens Fiberglass το 1988 με τη θέση του αντιπροέδρου.
Ως το 1993 κατείχε τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. του Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (ΚΠΕΕ). Το 1992 διορίστηκε πρόεδρος της Α.Ε. «Αμφικτιονία 1992», της οποίας στόχος ήταν η οικονομική ανάπτυξη της Θράκης.
Τιμήθηκε με το μετάλλιο της ανδρείας και μετάλλια (15) από τη Βρετανία τη Γαλλία και τη Λιβύη και δίδαξε στην Ανώτερη Σχολή του Πυροβολικού, στη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Εθνικής Αμύνης.
Αρθρογραφούσε τακτικά στον Τύπο και συνέγραψε τα βιβλία
1) Το σύγχρονο γεωπολιτικό περιβάλλον και η Εθνική μας πολιτική, Ευρωεκδοτική, Αθήνα, 1988 (βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών)
2) Ιστορικό ημερολόγιο (2 τόμ.) Χρόνια εκπατρισμού: 1968-1975, εκδ. Libro, 1997.
3) Confronting the greek dictatorship in the U.S. Years of exile: a personal diary (1968-1975)
4) Προσήλωση στη Δημοκρατία και επιμονή στην Ανάπτυξη. Δημοσιεύματα τριάντα ετών 1970-2000 Αθήνα, 2002
Παντρεύτηκε τη Ματίνα Βαμβακάρη με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Ευθύμιο Βιδάλη, το 1954. Απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 2001.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Γεώργιος Βιζυηνός γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Μιχαηλίδης. Έχασε τον πατέρα του από τα πέντε του χρόνια και στα δέκα του στάλθηκε στην Πόλη, κοντά σε κάποιον συγγενή του για να μάθει τη ραπτική τέχνη. Δύο χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του τελευταίου, ο οποίος στάθηκε τυραννικός απέναντι στο μικρό Γεώργιο, στάλθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου ως υποτακτικός του αρχιεπισκόπου Σοφρωνίου Β΄ με φροντίδα του ευεργέτη του εμπόρου Γιάγκου Γεωργιάδη Τσελεμπή. Στην περίοδο της παραμονής του στην Κύπρο (περίπου 1868 ως 1872) τοποθετούνται οι πρώτες σπουδές του, τις οποίες ακολούθησαν το 1872 μαθήματα στο Ελληνικό Λύκειο του Πέραν, υπό τη διεύθυνση του Γεωργίου Χασιώτη και στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης με δάσκαλο και συμπαραστάτη του τον θεολόγο και ποιητή Ηλία Τανταλίδη. Ο επόμενος χρόνος της ζωής του Βιζυηνού σημαδεύτηκε από τη γνωριμία του με τον τραπεζίτη και εθνικό ευεργέτη Γεώργιο Ζαρίφη, ο οποίος τον έθεσε για πολλά χρόνια υπό την προστασία του. Με τη βοήθεια του Ζαρίφη τύπωσε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιητικά Πρωτόλεια και έφυγε για την Αθήνα, όπου αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Πλάκας. Το 1874 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό το επικό ποίημα Ο Κόδρος και βραβεύτηκε με εισήγηση του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, βράβευση η οποία προκάλεσε αρνητικά σχόλια και αντιδράσεις στους λογοτεχνικούς κύκλους. Την ίδια χρονιά αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας για ένα χρόνο, ενώ το 1875 έφυγε για σπουδές στη Γερμανία. Είχε προηγηθεί μια δεύτερη αποτυχημένη αυτή τη φορά συμμετοχή του στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με το ποίημα Διαμάντω. Στη Γερμανία σπούδασε (1875-1880) στο Γκαίτιγκεν, τη Λειψία (με δάσκαλο το Βίλχελμ Βουντ) και το Βερολίνο (με δάσκαλο τον Έντουαρντ Τσέλλερ) και το ενδιαφέρον του στράφηκε κυρίως σε φιλοσοφικές και ψυχολογικές μελέτες. Η διδακτορική διατριβή του είχε θέμα την παιδαγωγική αξία του παιδικού παιχνιδιού. Στο μεταξύ το 1876 βραβεύτηκε ξανά στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με εισήγηση του Θεόδωρου Ορφανίδη για τη λυρική ποιητική συλλογή Βοσπορίδες αύραι, ενώ τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με έπαινο για τις Εσπερίδες. Το 1881 επισκέφτηκε το Σαμακόβι (ή Σαμάκοβο) της Ανατολικής Θράκης για να ασχοληθεί με μια επιχείρηση μεταλλείων, υπόθεση η οποία σχετίστηκε στενά με τη μελλοντική ψυχική του ασθένεια. Το 1882 επέστρεψε στην Αθήνα και ακολούθησε ταξίδι του στο Παρίσι και εγκατάσταση στο Λονδίνο, όπου ετοίμασε νέα διατριβή με τίτλο Η φιλοσοφία του Καλού παρά Πλωτίνω. Το 1884 πέθανε ο Γεώργιος Ζαρίφης και ο Βιζυηνός μπήκε στην τελευταία περίοδο της ζωής του, η οποία συνοδεύτηκε από οικονομική ανέχεια. Συνέχισε να ασχολείται με την αποτυχημένη μεταλλευτική επιχείρηση στο Σαμοκόβι ενώ εργάστηκε παράλληλα ως δάσκαλος της μέσης εκπαίδευσης και από το 1890 ως καθηγητής ρυθμικής και δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών. Εκεί γνώρισε τη μόλις δεκαεξάχρονη μαθήτριά του Μπετίνα Φραβασίλη, την οποία ερωτεύτηκε. Ο άτυχος έρωτάς του στάθηκε μοιραίος, καθώς προστέθηκε στα προηγούμενα χτυπήματα της ζωής του με μεγαλύτερο εκείνο του θανάτου του προστάτη του και τον οδήγησε στη ψυχασθένεια και τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο, όπου έζησε σε κατάσταση προϊούσας παραλυσίας και πέθανε το 1896 σε ηλικία πενήντα εφτά ετών. Στο λογοτεχνικό έργο του Βιζυηνού συναντώνται στοιχεία της Φαναριώτικης παράδοσης με στοιχεία ηθογραφίας και ψυχογραφικής διείσδυσης, καθώς επίσης επιδράσεις από τα ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής. Οι καρποί της συνύπαρξης αυτής ωριμάζουν στο πέρασμα του χρόνου, τόσο στην ποίηση, όσο και στην πεζογραφία του. Ως το ωριμότερο από τα ποιητικά έργα του θεωρείται η συλλογή Ατθίδες αύραι, που τυπώθηκε στο Λονδίνο (α΄ εκδ. 1883), σήμανε οριακά την είσοδο του Βιζυηνού στην ποιητική δημιουργία της γενιάς του 1880 και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον Κωστή Παλαμά. Έγραψε επίσης λαογραφικές, φιλοσοφικές και άλλες μελέτες. Το είδος στο οποίο διέπρεψε ωστόσο στάθηκε το διήγημα. Ο Βιζυηνός ηγήθηκε της στροφής του νεοελληνικού διηγήματος προς τις λαϊκές παραδόσεις και τον ψυχογραφικό ρεαλισμό, ευθυγραμμιζόμενος με τα αιτήματα της γενιάς του 1880. Την πεζογραφική του παραγωγή αποτελούν πέντε διηγήματα (δυο από τα οποία παιδικά), τρεις νουβέλες και τέσσερα αφηγήματα δημοσιευμένα στα περιοδικά Εστία, Διάπλασις των παίδων, Εβδομάς και στην εφημερίδα Ακρόπολις.
Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=123 [τελευταία επίσκεψη: 22/5/2020]

Η οικογένεια Βικάτου κατοικούσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Σπυρίδων Βικάτος ήταν ναυτικός. Πατέρας του Σπυρίδωνα και του Γεράσιμου ήταν ο Ιωάννης Βικάτος.

Σύζυγος του Χατζή Αντώνη Βισβίζη, με συμμετοχή στο Ναυτικό Αγώνα.με το μπρίκι «Καλομοίρα».

Καραβοκύρης. Συμμετείχε στο Ναυτικό Αγώνα με το μπρίκι «Καλομοίρα», το οποίο διοικούσε μαζί με τη γυναίκα του, Δόμνα Βισβίζη.

Ο Άγγελος Βλάχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1838 και υπήρξε εξέχουσα και πολύπλευρη προσωπικότητα του 19ου αιώνα. Διδάκτωρ της νομικής, λόγιος, κριτικός, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, λεξικογράφος, διετέλεσε κρατικός υπάλληλος, διπλωμάτης, πολιτικός και διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία εξελίχθηκε παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα.
Μετά τις σπουδές Νομικής και την αναγόρευσή του σε διδάκτορα το 1860 συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία (1861-1863). Οι δημόσιες θέσεις που κατέλαβε στη συνέχεια είναι πολύ συνοπτικά οι εξής:

• γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών (1863),
• τμηματάρχης του Υπουργείου Δημοσίας Εκπαιδεύσεως (1865-1868),
• τμηματάρχης του Υπουργείου Εξωτερικών (1875), γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών (1879;-1884),
• βουλευτής Αττικής με τον Χαρίλαο Τρικούπη (1885), πρεσβευτής στο Βερολίνο (1887-1890),
• νομάρχης Κέρκυρας (1893),
• υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και (προσωρινά) Οικονομικών (1895),
• διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου (1898-1901 και 1906-1908),
• γενικός διευθυντής της Υπηρεσίας Ταχυδρομείων και Τηλεγράφων (1905).

Το συγγραφικό έργο του Α. Βλάχου περιλαμβάνει ποιήματα, πεζογραφήματα, θεατρικά έργα, κριτικές μελέτες, λογοτεχνικές και θεατρικές μεταφράσεις.
Το 1866 παντρεύτηκε την Καλλιόπη Μαρκέλλου, που πέθανε πρόωρα δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας επιπλοκών στη γέννα του γιου τους (που σκοτώθηκε σε δυστύχημα, σε ηλικία δέκα ετών). Το 1874, ο Βλάχος παντρεύτηκε με τη Ελένη Μαντζαβίνου και απέκτησαν τέσσερεις κόρες —τη Σοφία, την Ευγενία (Τζένη), την Κούλα και τη Βασιλική— και δύο γιους — τον Σταύρο και τον Γεώργιο. Ο Άγγελος Βλάχος πέθανε στην Αθήνα το 1920.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος (από τη Σοφία Μπόρα):

1. Στέφος, Δημήτρης, «Βλάχος, Άγγελος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμος 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1990.
2. Υλικό του αρχείου].

Έλληνας ιατρός και καθηγητής πανεπιστημίου, ο Σιμωνίδης Βλαβιανός ήταν ένας από τους πρωτοπόρους Έλληνες ψυχιάτρους.

Ο Δημήτρης (Μήτσος) Βλαντάς γεννήθηκε στον Μάραθο του Ηρακλείου Κρήτης το 1908. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Γραφείου της ΟΚΝΕ από το 1932, ο Δ. Βλαντάς εκτοπίστηκε από την δικτατορία Μεταξά το 1936 (Ακροναυπλία, Γαύδος). Απέδρασε (Μάιος 1941) και ανέλαβε γραµµατέας της ΚΕ της ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941). Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέµβριος 1942) και γραµµατέας του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Εθνοσύµβουλος Αθήνας στην ΠΕΕΑ, παρέµεινε στην Κρήτη από τον Ιούλιο του 1944 έως τον Ιούλιο του 1946, όπου διετέλεσε καπετάνιος της 4ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, γραµµατέας της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικοαπελευθερωτικής Επιτροπής Κρήτης (Οκτώβριος-Δεκέµβριος 1944). Γραµµατέας της Κ.Ο. Πειραιά (Ιούλιος 1946 - Νοέµβριος 1947), ορίστηκε αναπληρωµατικό (Σεπτέµβριος 1947) και στη συνέχεια τακτικό μέλος (Ιανουάριος 1949) του ΠΓ του ΚΚΕ. Υπουργός Γεωργίας και Υπουργός Στρατιωτικών στην Προσωρινή Δηµοκρατική Κυβέρνηση. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε στην Ρουµανία. Το 1953 φοίτησε στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή (Μόσχα), ενώ τον Σεπτέµβριο του 1955 μετέβη στην Τασκένδη. Αποµακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Μάρτιος 1956) και από την ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1957). Έζησε στα Καρπάθια (1956-1967) και έπειτα στο Παρίσι. Επαναπατρίστηκε το 1975. Το αρχείο του κατατέθηκε από τον ίδιο το 1982 στην Bibliothèque de Documentation Internationale Contemporaine (BDIC) – Nanterre. Πέθανε στην Αθήνα το 1985

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1867. Ο πατέρας του Οδυσσέας Βλαχογιάννης καταγόταν από τη Ρούμελη και η μητέρα του Αναστασία Γκώνη από το Σούλι. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Ναύπακτο και φοίτησε στα Γυμνάσια της Ζακύνθου, της Κορίνθου και της Πάτρας. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, εξασφάλιζε τα προς το ζην ως οικοδιδάσκαλος και ως διορθωτής στην Εφημερίδα του Κορομηλά.
Πολυγραφότατος λογοτέχνης και ιστοριοδίφης, από νωρίς αφιέρωσε τη ζωή του στη συλλογή αρχειακού υλικού για την Επανάσταση και τους πρώτους χρόνους του νεοελληνικού κράτους. Με τη συμβολή ομογενών κεφαλαιούχων όπως ο Εμμ. Μπενάκης και ο Λ. Ράλλης δημοσίευσε σημαντικότατα τεκμήρια νεοελληνικής ιστορίας, όπως τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη και του Σπυρομήλιου, το Χιακό αρχείο, το Αθηναϊκό αρχείο και την ανατύπωση της βιογραφίας του Καραϊσκάκη από τον γραμματέα του Γ. Αινιάν.
Με προσωπική του εισήγηση προς τον τότε Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, ιδρύθηκαν στα τέλη του 1914 τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, όπου διετέλεσε διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1937. Από τη θέση αυτή, συνέχισε το έργο ζωής του, που υπήρξε η διάσωση της εθνικής αρχειακής κληρονομιάς.
Πέθανε το 1945 στην Αθήνα.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: www.ekebi.gr, με δικές μας προσθήκες και διορθώσεις]

Η Αλεξάνδρα Κ. Βοβολίνη σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, ναυτιλιακά στο University College του Λονδίνου. Άσκησε τη δικηγορία από το 1976 μέχρι το 1992, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρησις του ιδρυτή της Σπύρου Βοβολίνη.
Το 1990 ανέλαβε την ιδιοκτησία και διεύθυνση του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρηση, διάδοχο της Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως. Το 1996 ίδρυσε τις Εκδόσεις Κέρκυρα Α.Ε. εκδίδοντας το περιοδικό, το οποίο μετονομάστηκε διαδοχικά σε Βιομηχανική Οικονομική Επιθεώρηση (1997-1998) και σε Οικονομική Βιομηχανική Επιθεώρηση (1998-2003). Στο μεταξύ, το 1991 ξεκίνησε η κυκλοφορία τριμηνιαίας έκδοσης στα αγγλικά με την επωνυμία Industrial Review Special Survey Series, η οποία το 1998 μετονομάστηκε σε Business File. Τον Δεκέμβριο 2022 ανεστάλη η κυκλοφορία της.
Τον ίδιο μήνα, η ιδιοκτησία της Οικονομικής Επιθεώρησης, του Business File και του site economia.gr μεταβιβάστηκε σε νέα ιδιοκτησία, την Economia Media S.A.
Κατά τη δεκαετία του 2000 η δραστηριότητα της εταιρείας είχε επεκταθεί στην έκδοση συγγραμμάτων οικονομικής και επιχειρηματικής θεματολογίας, καθώς και στην ίδρυση φυσικού και ηλεκτρονικού βιβλιοπωλείου με την ονομασία «Oikonomiki Bookstore». Το φυσικό βιβλιοπωλείο σταμάτησε να λειτουργεί το 2006.
Παράλληλα, το 1997, είχε συγκροτήσει ειδικό φορέα διατήρησης αρχείων με την επωνυμία «Αρχείο Βοβολίνη», αξιοποιώντας το οικογενειακό αρχείο σε εκδόσεις, εκθέσεις και ερευνητικά προγράμματα. Στο πλαίσιο αυτό, υλοποιήθηκαν έργα κατά τα οποία συγκεντρώθηκαν προσωπικά αρχεία και προφορικές μαρτυρίες επιφανών προσωπικοτήτων, καθώς και οπτικοακουστικές καταγραφές βιομηχανικών επιχειρήσεων.
Το 2021 ίδρυσε την Εταιρεία Πολιτικών και Οικονομικών Μελετών Βοβολίνη, με σκοπό την προαγωγή της έρευνας και την έκδοση συγγραμμάτων στους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και επιχειρηματικής ιστορίας, συμβάλλοντας στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και αναδεικνύοντας άγνωστες πτυχές της μέσα από αρχειακό υλικό της οικογένειας Βοβολίνη.
Σήμερα, διευθύνει τις Εκδόσεις Κέρκυρα-Economia Publishing και το ηλεκτρονικό κατάστημα ekdoseiskerkyra.gr.

Ο Κωνσταντίνος Βοβολίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Ιανουαρίου 1913. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα με τις σπουδές του ξεκίνησε και τη σταδιοδρομία του ως συντάκτης και συνεργάτης των εφημερίδων Χρόνος του Πειραιά, Νέον Κράτος, Ελεύθερος Άνθρωπος, Νέον Φως και των περιοδικών Εργασία και Βιομηχανική Επιθεώρησις.
Εκτός από τη ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία, μετείχε ενεργά και στην πολιτική σκηνή της χώρας. Το 1938 ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα του Δήμου Πειραιώς, θέση από την οποία παύθηκε το 1941 από την κατοχική κυβέρνηση, λόγω της ανυπακοής του προς το καθεστώς. Με την κήρυξη του πολέμου παρουσιάστηκε στον στρατό, όπου και υπηρέτησε έως τον Απρίλιο του 1941, φθάνοντας τον βαθμό του υποδεκανέα.
Κατά την περίοδο της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Τον Μάιο του 1941 μαζί με τους δημοσιογράφους Λάζαρο Πηνιάτογλου και Ιωάννη Μήλιο ίδρυσαν την αντιστασιακή οργάνωση «Ελληνικόν Αίμα», η οποία τέθηκε υπό την πνευματική ηγεσία του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσάνθου. Από τον Ιούνιο του 1942 οι τρεις δημοσιογράφοι εξέδωσαν και διηύθυναν την ομώνυμη κατοχική εφημερίδα.
Εξελέγη βουλευτής Πειραιώς και Νήσων το 1952, με το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου «Ελληνικός Συναγερμός», και εκ νέου το 1961, με το «Κόμμα των Προοδευτικών» του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Βουλής των Ελλήνων την περίοδο 1952-1953 και Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως κατά τα έτη 1968-1970.
Υπήρξε μέλος και ειδικός γραμματέας του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», σύμβουλος και κοσμήτωρ του Ελληνικού Συνδέσμου Ηνωμένων Εθνών, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος, της Αθηναϊκής Λέσχης και πλείστων ακόμη συλλόγων.
Παράλληλα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα. Ενδεικτικά αναφέρονται τα βιβλία του Μυστικές εκδόσεις (Αθήνα 1945), Το Χρονικόν του Παρνασσού (Αθήνα 1951), που απέσπασε την εύφημο μνεία της Ακαδημίας Αθηνών, και Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας (Αθήνα 1952), που τιμήθηκε με έπαινο από το ανωτέρω ίδρυμα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Κ. Βοβολίνης ξεκίνησε τη συγκέντρωση υλικού με σκοπό τη συγγραφή βιογραφιών για προσωπικότητες που διακρίθηκαν για τη συμβολή τους στη δημόσια ζωή και την οικονομική και κοινωνική πρόοδο της Ελλάδας, αρχίζοντας από τη βιογραφία του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1958, σε συνεργασία με τον αδελφό του Σπύρο, εκδότη και διευθυντή του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρησις, ανέλαβε το εγχείρημα συγκρότησης και έκδοσης του Μεγάλου Ελληνικού Βιογραφικού Λεξικού (1958-1962), έργο για το οποίο τιμήθηκαν με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1964.
Για τη συνολική προσφορά και το έργο του ο Κ. Βοβολίνης τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, τον Πολεμικό Σταυρό, το Μετάλλιο της Εθνικής Αντιστάσεως 1941-1945, τον Χρυσό Σταυρό του Αγίου Μάρκου Β΄ και Γ΄ Τάξεως, το Χρυσό Μετάλλιο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, το Μετάλλιο Ολοκαυτώματος Χρήστου Καψάλη και το Μετάλλιο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-1941.
Απεβίωσε στις 10 Μαρτίου 1970.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ελληνικόν who's who: βιογραφικόν λεξικόν προσωπικοτήτων, Αθήνα 1965• Βιογραφικό λεξικό προσωπικοτήτων: who’s who, Aθήνα 1979• Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια του νεώτερου Ελληνισμού, 1830-2010: αρχεία ελληνικής βιογραφίας, τ. Α΄, Αθήνα 2011].

Ο Σπύρος Βοβολίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 1910. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία. Εργάστηκε αρχικά ως δημόσιος υπάλληλος και παράλληλα ως συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής.
Το 1934 ίδρυσε το μηνιαίο οικονομικό περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρησις. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (1940-1941) και αργότερα στην Αντίσταση, ενώ υπήρξε και συνδιευθυντής της παράνομης κατοχικής εφημερίδας Ελληνικόν Αίμα.
Από το 1958 έως το 1962, σε συνεργασία με τον αδελφό του Κωνσταντίνο, εξέδωσαν το Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, έργο για το οποίο τιμήθηκαν με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1964.
Το 1962 απέκτησε το αποκλειστικό δικαίωμα αναδημοσίευσης άρθρων των The Financial Times του Λονδίνου και συνεργάστηκε με τους εκδότες της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος Larousse Britannica και της Οικονομικής και Λογιστικής Εγκυκλοπαίδειας.
Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου, της Ένωσης Διευθυντών Ελληνικού Τύπου,αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Περιοδικού Τύπου στο Παρίσι, αντιπρόεδρος του Ταμείου Ασφάλισης Ιδιοκτητών Συντακτών και Υπαλλήλων Τύπου, πρόεδρος του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων, καθώς και σύμβουλος σε οργανισμούς και εταιρείες.
Υπήρξε μέλος της Πανελληνίου Φιλελευθέρας Νεολαίας Ελλάδος, του Συνεταιρισμού Αμύνης Καταναλωτών Αθηνών, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Αθηναϊκής Λέσχης, του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών, του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Επιτροπής Απελευθέρωσης της Κύπρου και πολλών άλλων ακόμη συλλόγων.
Για την προσφορά του στον εκδοτικό χώρο τιμήθηκε στον εορτασμό της επετείου 25 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία της Βιομηχανικής Επιθεώρησης με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών.
Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, μετά ξιφών, τον Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄, το Μετάλλιο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και του Ελληνογερμανικού Πολέμου, το Μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, το Χρυσό Μετάλλιο Δημιουργικής Δράσης, το Χρυσό Μετάλλιο της Μητρός των Εκκλησιών, τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου Α΄ Τάξεως, τον Χρυσό Σταυρό Χιλιετηρίδος Αγίου Όρους, το Χρυσό Μετάλλιο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου και τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Διονυσίου.
Απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου 1995.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ελληνικόν who's who: βιογραφικόν λεξικόν προσωπικοτήτων, Αθήνα 1965• Βιογραφικό λεξικό προσωπικοτήτων: who’s who, Aθήνα 1979• Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια του νεώτερου Ελληνισμού, 1830-2010: αρχεία ελληνικής βιογραφίας, τ. Α΄, Αθήνα 2011].

Αξιωματούχος της Οθ. Αυτ/ριας και πρώτος ηγεμόνας της Σάμου. Μεγάλωσε στο Βουκουρέστι και αργότερα πήγε στην Κων/λη όπου κατέλαβε σημαντικές θέσεις στην Οθ. Διοίκηση όπως διερμηνέας του τουρκικού ναυαρχείου, έπαρχος Γαλατσίου, τοποτηρητής Σηλυστρίας, διπλωματικός αντιπρόσωπος του ηγεμόνα Μολδαβίας Μ. Στούρτζα κ.ά.

Η Ντόρα (Χρυσάνθη-Ντόρα) Βολανάκη του Δημητρίου και της Ελευθερίας (το γένος Δερμιτζάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915. Απόφοιτη της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός στο θέατρο, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το Πειραϊκό Θέατρο του Δημήτρη Ροντήρη και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Το 1984 της απονεμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Ταξίδι στα Κύθηρα. Διπλωματούχος του Βρετανικού και του Γαλλικού Ινστιτούτου, η Ντόρα Βολανάκη ήταν επίσης μεταφράστρια λογοτεχνικών και θεατρικών έργων.

Έκανε δύο γάμους, με τον Χαράλαμπο Γρηγοριάδη (1944) (με τον οποίο απέκτησε την κόρη της Τατιανή, την μετέπειτα ζωγράφο και εικονογράφο Τατιάνα Ραΐση Βολανάκη) και με τον Λευτέρη Σιάσκα (1960).

Ο Αθανάσιος Βολανάκης, πρωτότοκος του Δημητρίου Βολανάκη (1792-1878) και της Χαρίκλειας Ηλιάδη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν βιομήχανος και διατηρούσε κλωστήριο και πιατοποιείο στον Πειραιά την περίοδο 1873-1880. Με τη σύζυγό του Τατιανή απέκτησαν οχτώ παιδιά (Δημήτριος, Ρωζάννα, Αιμιλία, Πέτρος, Χαρά, Κωστής, Δόρα, Ανάργυρος).

Ο Δημήτριος Βολανάκης, πρωτότοκος του Αθανασίου Βολανάκη και της Τατιανής (1845-1902, το γένος Πέτρου Κλάδου και Ρωξάνης Νάκου), γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε στο Institution du Château de Lancy.
Ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, συνεργάτης του Λεξικού Ελευθερουδάκη και τακτικό μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών. Παντρεύτηκε την Ελευθερία Δερμιτζάκη (του Ιωάννου και της Ειρήνης το γένος Βολανάκη) κι απέκτησαν τέσσερις κόρες: την Τάνια, τη Ρωζάννα, την Ιλεάνα και την Ντόρα.

Στέλεχος της Siemens, με σπουδές ηλεκτρολογίας μηχανολογίας στο Μόναχο. Εκπρόσωπος της της Siemens και της Telefunken στην Ελλάδα από το 1938. Στην Κατοχή ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας, ανέλαβε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και στη διάσπαση του ΕΔΕΣ. Με την απελευθέρωση δικάστηκε δύο φορές από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων για συνεργασία με τον εχθρό, αλλά απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Το 1955 πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο Siemens σχετικά με προμήθειες για την επέκταση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου στην Ελλάδα και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος του Υφυπουργού Συγκοινωνιών Κ. Παπακωνσταντίνου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 23/6/2020]

Ο ζωγράφος Ανδρέας Βουρλούμης, δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιώργο Σεφέρη και ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Οδυσσέα Ελύτη, ανήκει στη λεγόμενη γενιά του '30. Με ήπιο και ευγενικό χαρακτήρα, γιος μιας εύπορης αθηναϊκής οικογένειας, ο Βουρλούμης δεν βίωσε τον αναγκαστικό ξεριζωμό, τη νοσταλγία για τη χαμένη πατρίδα και την αναζήτηση για την 'ελληνικότητα' που ήταν τυπική για τους περισσότερους εκπροσώπους αυτής της γενιάς (π.χ. Στράτης Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Σεφέρης, Γιώργος Θεοτοκάς και Στρατής Δούκας). Παρόλο που σπούδασε χημεία, ο Βουρλούμης πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του χρησιμοποιώντας το ταλέντο του για να ζωγραφίσει πορτρέτα σημαντικών Αθηναίων της εποχής του ή ζωγραφίζοντας βυζαντινές εικόνες και αγιογραφώντας βυζαντινές εκκλησίες. Θαύμαζε και ήταν μαθητής ενός από τους σημαντικότερους αγιογράφους και λογοτέχνες της γενιάς του, τον Φώτη Κόντογλου.

Έλληνας ζωγράφος. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική από τα νεανικά του χρόνια, αν και δεν την σπούδασε ποτέ συστηματικά. Το 1934 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ως χημικός. Έπειτα πήγε στο Παρίσι (1934-1935) για να συνεχίσει τις σπουδές του, κατέληξε όμως να ζωγραφίζει και να επισκέπτεται μουσεία καθημερινά. Ασχολήθηκε και με την Βυζαντινή ζωγραφική. Κύριο ενδιαφέρον του ήταν η ζωγραφική απεικόνιση του αττικού τοπίου. Τα σχέδια, οι ζωγραφικές του σημειώσεις σχετικά με τον άνθρωπο, οι προσωπογραφίες του απαντώνται κυρίως στα μπλοκ ζωγραφικής του. Θέματα που συχνά εντοπίζονται στο έργο του είναι οι κατοικίες της Αθήνας, οι τοπογραφίες (από την Αίγινα, που υπήρξε αγαπημένος του τόπος, καθώς και άλλα μέρη της Ελλάδας), η απεικόνιση εσωτερικών χώρων και προσώπων που κατοικούσαν σε αυτούς, ο πόλεμος του ’40, οι στρατιώτες και η Κατοχή. Ζωγράφισε το ημερολόγιο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Συμμετείχε σε αρκετές εκθέσεις, μεταξύ αυτών στην έκθεση Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1957. Το φθινόπωρο του 2023 διοργανώθηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος μεγάλη αναδρομική έκθεση για να τιμηθεί το έργο του, με τη συμβολή του γιου του Παναγή Βουρλούμη. Η έκθεση συνοδευόταν από αναλυτικό κατάλογο που επιμελήθηκε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της ΕΒΕ. Τρία έργα από την έκθεση αυτή δωρήθηκαν κατόπιν στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Ο Παναγής Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας 1867 – Αθήνα 1950) ένα από τα έξι παιδιά του Αθανάσιου Πανάγου Βουρλούμη και της Χρυσάφως το γένος Μπαμπαλή, ήταν οικονομικός παράγοντας και πολιτικός συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τον Ιανουάριο του 1876, σε ηλικία 8 ετών, ο αδελφός του Θεόδωρος τον μετέφερε στην Πάτρα (όπου εργαζόταν ως διευθυντής του εξαγωγικού οίκου σταφίδας του Γεωργίου Παππά). Στην Πάτρα ο Παναγής παρακολούθησε το ελληνικό σχολείο, το γυμνάσιο (1879-1882) και τον Οκτώβριο του 1882 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, λόγω οικονομικών δυσχερειών επανήλθε στην Πάτρα και εργάστηκε στο γραφείο του αδελφού του Νικολάου, σταφιδέμπορου. Το 1887 ο Θεόδωρος τον έστειλε αντιπρόσωπο της επιχείρησής του «Παππάς και Βουρλούμης» (που είχε έδρα το Λονδίνο) στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1888 για να τελειώσει τις σπουδές του. Το ίδιο έτος αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής. Την περίοδο 1889-1893 εργάστηκε ως αντιπρόσωπος του εμπορικού οίκου του αδελφού του στη Μασσαλία, απ’ όπου επέστρεψε το 1894 και ίδρυσε, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, δικό του εμπορικό οίκο στην Πάτρα «Π. Α. Βουρλούμη» που γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εξαγωγικούς οίκους σταφίδας.
Αναμίχθηκε για πρώτη φορά στην πολιτική το 1902 ως ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος του Δημητρίου Γούναρη στην Πάτρα, με τον οποίο ήταν κουμπάροι (είχε παντρέψει τον Βουρλούμη και είχε βαπτίσει το πρώτο του παιδί). Με τον συνδυασμό του κόμματος εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος Πατρών το 1907, θέση που διατήρησε ως το 1914. Το 1910 εντάχθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου κατόπιν πρόσκλησής του από τον Βενιζέλο. Εκλέχτηκε ανεξάρτητος βενιζελικός βουλευτής στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 και έκτοτε εκλεγόταν συνέχεια μέχρι το 1915. Υποστήριξε τον Βενιζέλο στη διαμάχη του με τον Κωνσταντίνο και διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού (18/1/1918 - 4/11/1920).
Το 1923, μετά το κίνημα Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη, ήταν από τους ιδρυτές του κόμματος Φιλελευθέρων Δημοκρατών και ένθερμος υποστηρικτής της αβασίλευτης δημοκρατίας. Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1928-1932) προωθώντας πολλούς σημαντικούς νόμους για την αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας, τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας (προώθηση νομοσχεδίων για την ίδρυση του ΙΚΑ, της Εργατικής Εστίας κ.λπ.). Έργο του επίσης ήταν η ίδρυση Αυτόνομου Οργανισμού Τουρισμού (που εξελίχθηκε στον σημερινό Ε.Ο.Τ.). Απέτυχε στις εκλογές του 1933 και μετά το θάνατο του Βενιζέλου (1936) αποσύρθηκε από την πολιτική. Δεν έχασε όμως την επαφή του με τα πολιτικά πράγματα και από το αρχείο του φαίνεται ότι ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το σταφιδικό ζήτημα. Ο Βουρλούμης δημοσίευσε πλήθος άρθρων για οικονομικά και γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα σε αθηναϊκές εφημερίδες και στον Νεολόγο Πατρών.
Τον Ιούνιο του 1905 παντρεύτηκε την Ελευθερία Κορύλλου, κόρη του δικηγόρου Νικολάου Κορύλλου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Αθανάσιο (1906, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία δύο χρόνων) τον Κίμωνα (1907-) τη Δώρα (1909-) και τον Ανδρέα (1910-)

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, η έκδοση: Παναγής Βουρλούμης 1867-1950 Αυτοβιογραφία, Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, Αθήνα, 2000.]

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».
Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφημερίδα Σκριπ και στη συνέχεια από την εφημερίδα Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατιάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)· Ν. Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός· Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών· Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Η Θεώνη Βουτυρά, κόρη του λογοτέχνη Δημοσθένη Βουτυρά και της Μπετίνας Φέξη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1925-1932) με δασκάλους τον Κ. Παρθένη και τον Γ. Ιακωβίδη. Πραγματοποίησε δύο ατομικές εκθέσεις (1940, 1958) και έλαβε μέρος σε δεκατρείς πανελλήνιες και είκοσι πέντε ομαδικές εκθέσεις. Παντρεύτηκε τον Χρήστο Στεφανόπουλο. Δίδαξε ιστορία Τέχνης και σχέδιο σε Γυμνάσια και στην Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Αδελφή της ήταν η υψίφωνος Ναυσικά Βουτυρά (1912; -1982).

Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε το 1797 στο Ιάσιο. Μετά τα εγκύκλια ελληνικά γράμματα που σπούδασε στην ελληνική σχολή του Ιασίου συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Κυδωνίων και της Χίου. Εκεί τον βρήκε η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 απ΄ όπου και έσπευσε αμέσως στη Πελοπόννησο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Φθάνοντας εκεί συναντήθηκε με τον Δ. Υψηλάντη ο οποίος και τον προσέλαβε στο επιτελείο του γενόμενος υπασπιστής του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συστήνοντας και δική του ομάδα αγωνιστών.
Μετά την απελευθέρωση, το 1833, ο Γ. Βοϊνέσκος προσλήφθηκε στην νεοσυσταθείσα Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή γενόμενος ένας από τους πρώτους δέκα Μοιράρχους. Το 1841 διορίσθηκε παράλληλα πρόξενος του Βασιλείου της Ελλάδος στο Ιάσιο απ΄ όπου συνέχισε να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς τον Ελληνισμό, διενεργώντας μεταξύ άλλων εράνους υπέρ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 1847 όταν πέθανε ο Ιωάννης Κωλέττης φέρεται να υποσκελίστηκε από αντιζήλους του, αλλά λίγο αργότερα δικαιώθηκε διοριζόμενος γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Βλαχία και Μολδαβία με έδρα το Βουκουρέστι προαχθείς ταυτόχρονα στο βαθμό του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής. Εργάστηκε για τα ελληνικά συμφέροντα μέχρι τον θάνατό του που τον βρήκε στο Ιάσιο το 1858.

Υδραίος ναυτικός, διοικητής της Ύδρας, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον Τούρκο αρχιναύαρχο Καπουδάν Πασά και έλαβε το αξίωμα του αρχιπλοιάρχου των Υδραίων ναυτών.

Ο Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 - Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο Τζουμπές, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φορά.