Η Νέλλη (Ελένη) Αγγελίδου γεννήθηκε στον Πειραιά. Ήταν κόρη του εμπόρου Πλάτωνα Ακεστορίδη και της συζύγου του Μαρίκας, το γένος Χριστοφίδη. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, το Μίμη και το Γιώργο. Το 1943 διορίστηκε γραμματέας στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1946 παντρεύτηκε τον Άγγελο Αγγελίδη, τότε πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας, που ασχολήθηκε μετά το 1952 με το εμπόριο κι εργάστηκε αργότερα και για σειρά ετών ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρεία πετρελαιοειδών BP. Το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, το Γιάννο, που γεννήθηκε το 1947. Το 1954 η Νέλλη Αγγελίδου έδωσε εξετάσεις και μπήκε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Τον επόμενο χρόνο, με την παρότρυνση του Κάρολου Κουν, έδωσε εξετάσεις στην ειδική επιτροπή εξαιρετικών ταλέντων και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού. Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε στην ελληνική σκηνή ως πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος ρόλος που ερμήνευσε ήταν η Λιουμπόφ Αντρέγεβνα στο Βυσσινόκηπο του Αντόν Τσέχοφ (1955, Θέατρο Τέχνης) κι ακολούθησαν έξι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης ώς το 1958. Συνεργάστηκε κατόπιν με το Εθνικό Θέατρο (1952-1962), το Κυκλικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1962-1963), με προσωποπαγείς θιάσους (Δημήτρη Χορν 1963-1964 και 1973, Δημήτρη Μυράτ 1964-1965, Πέτρου Φυσσούν 1967-1968, Κώστα Καρρά 1974-1975), πάλι με το Θέατρο Τέχνης (1965, 1969, 1977, 1984), με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1975, 1981), με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1976, 1980, 1983) και με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1983). Από το 1986 ώς το 2002 εργάστηκε αποκλειστικά στην κρατική σκηνή. Έδωσε την τελευταία ερμηνεία της το 2003, στο μόνολογο του Αντώνη Δωριάδη Η αναχώρηση ή Καρκίνος του λάρυγγος (Πολιτιστική Ολυμπιάδα, σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη). Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε επίσης επιλεκτικά στον κινηματογράφο (1958-2013) και την τηλεόραση (1977-1996).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο συλλογικό τόμο Η ηθοποιός Νέλλη Αγγελίδου, επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, μελέτη Κωνσταντίνος Κυριακός, Αθήνα, Cube Art Editions, 2017].

H Μαίρη Λιάτσου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1936. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια και σπούδασε χορό στην επαγγελματική σχολή χορού της Ραλλούς Μάνου από όπου αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1960. Από το 1957 έως το 1960 συμμετείχε στις παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος και πήρε μέρος σε περιοδείες του σε όλη την Ελλάδα. Ήταν επίσης μέλος της χορευτικής ομάδας στην παράσταση Όρνιθες του Θεάτρου Τέχνης που ανέβηκε το 1959 στο Ηρώδειο.
Το 1960 παρακολούθησε στη Βιέννη μαθήματα εκφραστικού χορού, κλασσικού μπαλέτου και τζαζ στην Ακαδημία Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών με επικεφαλής την διεθνούς φήμης χορεύτρια και καθηγήτρια εκφραστικού χορού Rosalia Chladek.Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το 1962 σχολή χορού με τμήματα κλασικού μπαλέτου, σύγχρονου θεατρικού χορού και ρυθμικής γυμναστικής.
Το 1964 έλαβε μέρος σε σεμινάριο του Τμήματος Παιδαγωγικών Μελετών στο Mozarteum του Σάλτσμπουργκ σχετικά με τη μουσική και τη ρυθμολογία υπό την διεύθυνση του γνωστού γερμανού μουσικοσυνθέτη, καθηγητή και παιδαγωγού Karl Orff. Το σύστημα Karl Orff διδάχθηκε πειραματικά στη Σχολή Χορού της Μαίρης Λιάτσου για έξι χρόνια.
Από το 1967 έως το 1971 παρακολούθησε τα θερινά μαθήματα κλασικού μπαλέτου και κάρακτερ της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού στο Λονδίνο (Royal Academy of Dance) δίπλα σε διεθνούς φήμης καθηγητές και χορογράφους. To 1971, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ανακηρύχθηκε μέλος της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού. Επίσης διδάχθηκε το σύστημα διδασκαλίας κλασικού μπαλέτου της Ακαδημίας για παιδιά ηλικίας 5-17 ετών και εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύστημα ειδικών εξετάσεων της Ακαδημίας στο κλασικό μπαλέτο. Άγγλοι καθηγητές της Ακαδημίας επισκέπτονταν τη σχολή της Λιάτσου προκειμένου να διεξάγουν οι ίδιοι τις εξετάσεις και να απονείμουν τα σχετικά διπλώματα.
Το 1969 χορογράφησε την παράσταση Εκλησσιάζουσες του Αριστοφάνη στη Νέα Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Το 1980 μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο στο σύστημα μοντέρνου χορού τζαζ της Imperial Society of Teachers of Dance (I.S.T.D.) για επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές. Την ίδια χρονιά διοργάνωσε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τη διεξαγωγή εξετάσεων τζαζ χορού της I.S.T.D. στη σχολή της.
Το 1982 παρακολούθησε τα ειδικά σεμινάρια κλασικού μπαλέτου ρωσικού συστήματος που έκανε η ρωσίδα καθηγήτρια της Χορογραφικής Σχολής της Μόσχας, Γκαλίνα Κουσνιέτσοβα, στην Αθήνα.
Η Μαίρη Λιάτσου ανέβασε με την σχολή της μεγάλο αριθμό παραστάσεων κλασικού μπαλέτου διεθνούς ρεπερτορίου όπως Η Λίμνη των Κύκνων, Ωραία Κοιμωμένη, Καρυοθραύστης, Κοππέλια, Συλφίδες, Η Κακοφυλαγμένη Κόρη, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, Σταχτοπούτα κ.α. σε αυθεντική ή διασκευασμένη μορφή.
Η Μαίρη Λιάτσου συνέβαλε συστηματικά στην καλλιέργεια της τέχνης του χορού στη Θεσσαλονίκη καθώς γενιές μαθητριών και μαθητών εκπαιδεύτηκαν στη σχολή της τόσο ερασιτεχνικά όσο και επαγγελματικά. Οι παρουσιάσεις των παραστάσεων της σχολής έγιναν σε μεγάλα θέατρα της πόλης όπως το Βασιλικό Θέατρο, το Θέατρο Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και το Μέγαρο Μουσικής. Πέθανε το 2018.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου.

Ο Τάσος (Αναστάσιος) Ζωγράφος του Λυσίμαχου και της Άννας γεννήθηκε στη Λιβαδειά κι είχε τέσσερα μικρότερα αδέλφια. Η οικογένεια Ζωγράφου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1939. Το 1943 ο Τάσος Ζωγράφος οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, το 1944 στον ΕΛΑΣ. Το 1947 έδωσε εξετάσεις στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, πέρασε στο προκαταρκτικό τμήμα κι εργάστηκε στο θέατρο ως βοηθός του σκηνογράφου Γιώτη Στεφανίδη. Την ίδια χρονιά συνελήφθη, φυλακίστηκε στα Βούρλα κι από το 1948 ώς το 1950 υπηρέτησε τη θητεία του, αρχικά στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Εκεί σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για ερασιτεχνικές παραστάσεις των εκτοπισμένων. Τα χρόνια που ακολούθησαν σταδιοδρόμησε ως επαγγελματίας σκηνογράφος και ενδυματολόγος στο θέατρο –(1952-2010), πρώτη παραγωγή το έργο του Κώστα Κοτζιά Ανάποδα ένας κόσμος, Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου Ασπασίας Παπαθανασίου και Τζαβαλά Καρούσου, θέατρο Ντο-Ρε–, τον κινηματογράφο –(1955-2008), πρώτη παραγωγή ο Δράκος του Νίκου Κούνδουρου– και την τηλεόραση (1971-2000). Με τη ζωγραφική ασχολήθηκε συστηματικά από το 1973, κι από το 1977 ώς το 2010 έργα του παρουσιάστηκαν σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Ο Τάσος Ζωγράφος παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη με τη Βάλια (Βαλασία) Σταματέλη και τη δεύτερη με την Έφη (Ευσταθία) Τσούντου. Απέκτησε τρία παιδιά, το Γιώργο και την Άννα από τον πρώτο του γάμο και το Λυσίμαχο από το δεύτερο.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στις εκδόσεις: Χρήστος Σιάφκος, Τάσος Ζωγράφος. Σκηνικό ζωής, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2009· Νέλλη Κυριαζή (επιμ.), Τάσος Ζωγράφος. Αναδρομική / Tassos Zografos. A Retrospective (12/5-30/6/2014 Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων), Αθήνα, 2014].

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1868. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Καλογερόπουλος, ανώτερος δικαστικός και πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και μητέρα του η Ευθαλία, το γένος Τρικούπη. Ο Δ. Καλογερόπουλος σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου το 1890 αναγορεύθηκε διδάκτορας και υπηρέτησε ως λογιστής στο Ελεγκτικό Συνέδριο για τρία χρόνια, οπότε παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί στην λογοτεχνία και την δημοσιογραφία. Το 1902 παντρεύτηκε την Φανή Νικολάου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Λιλή. Πέθανε στην Αθήνα το 1954, σε ηλικία 86 ετών.
Έγραψε διηγήματα, ποιήματα και πεζά ποιήματα, χρονογραφήματα, φιλολογικές και καλλιτεχνικές κριτικές, σατιρικά κείμενα, επίκαιρα, ανταποκρίσεις και δημοσιογραφικά κείμενα. Άρχισε να δημοσιεύει από το 1894, υπογράφοντας και με τα ψευδώνυμα Δικ, Δάφνις, Αμάραντος, Φιλότεχνος κ.ά.
Το λογοτεχνικό του έργο του συγκεντρώθηκε σε 12 τόμους. Έδωσε πλήθος διαλέξεων με φιλολογικά, ιστορικά, καλλιτεχνικά και εθνικά θέματα. Δημοσίευε σε καλλιτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά κριτικές για καλλιτεχνικές εκθέσεις, θεατρικά έργα, συναυλίες και εκδόσεις. Ο ίδιος ίδρυσε και διηύθυνε το καλλιτεχνικό περιοδικό Πινακοθήκη (1901-1926) και επιμελείτο την Επετηρίδα των Φιλοτέχνων (1893-1945). Διετέλεσε αρχισυντάκτης των εφημερίδων Παλλιγγενεσία και του Μιμήτωρ, φιλολογικός συνεργάτης στις εφημερίδες Νέον Άστυ, Αθήνας, Εμπρός, Σκριπ και ανταποκριτής της Ατλαντίδος της Νέας Υόρκης. Συνεργάστηκε επίσης με πολλά άλλα περιοδικά, εφημερίδες, σατιρικά φύλλα, επετηρίδες και ημερολόγια. Ίδρυσε και χρημάτισε γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φιλοτέχνων (από το 1898 Εταιρεία Φιλοτέχνων), επιμελήθηκε την Καλλιτεχνική Έκθέση, ίδρυσε και διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσεως Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1944 έως τον θάνατό του. Υπήρξε επίτιμο μέλος της Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου και ταμίας της Ενώσεως Δημοσιογράφων, βιβλιοφύλακας του Συλλόγου των Μεσαιωνικών Γραμμάτων και μέλος άλλων καλλιτεχνικών και πνευματικών ενώσεων. Διετέλεσε επίσης γενικός γραμματέας και πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου από το 1925, γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ψυχαγωγίας των Πολεμιστών (1921-1924), γραμματέας του Εθνικού Συνεδρίου, γενικός γραμματέας των Φίλων των Αθηνών και γραμματέας Επιτροπής Εκατονταετηρίδος και της εκατονταετηρίδος του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Χρημάτισε ακόμη αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης των Φίλων της Μεγάλης Βρεταννίας και Πρόεδρος του Συλλόγου Οικιστών Τερψιθέας.
Για το έργο του ως διευθυντή της Πινακοθήκης τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό και με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος για την συνολική του εργασία (1922).
Μέρος του έργου του εξέδωσε στους εξής τόμους: Εντυπώσεις της ζωής (1901), Χρυσάνθεμα (1902), Σάτιραι (1902), Φωτοσκιάσεις (χ.χ.), Σελίδες (1905), Φύλλα ημερολογίου (1906), Ανάγλυφα (1907), Τι σκέπτομαι (1922), Διά την πατρίδα (1922), Διηγήματα (1924), Χριστούγεννα (1924), Ο εθνικισμός εις την φιλολογίαν και την τέχνην (1929).
Συμμετείχε στον συλλογικό τόμο Μελέτη περί Γύζη (1925) και στο αναμνηστικό λεύκωμα για τον Καραϊσκάκη. Έγραψε στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη τις βιογραφίες Ελλήνων ζωγράφων και γλυπτών.

[Πηγές: Μ,. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία τόμ 13· Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου»· Φ. 10.1 και Φ.10.5 του παρόντος αρχείου.]

Δικηγόρος και πολιτικός, διετέλεσε βουλευτής του βιλαετίου Θεσσαλονίκης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο.

Ο E.J.C. Hare διετέλεσε επιθεωρητής πεδίου και υπεύθυνος του γραφείου Λαμίας της UNRRA, το οποίο ήλεγχε τους νομούς Φθιώτιδας, Βοιωτίας, Φωκίδας, Εύβοιας, Ευρυτανίας και Αττικής. Μετά το κλείσιμο του γραφείου τον Νοέμβριο του 1946 και την αποχώρηση της UNRRA τον Ιούνιο του 1947, ο E.J.C. Hare παρέμεινε επιθεωρητής στην ίδια περιοχή αρχικά για την American Mission for Aid to Greece (AMAG) και στη συνέχεια για τις Economic Cooperation Administration (ECA), Mutual Security Agency (MSA) και Foreign Operations Agency (FOA) μέχρι το 1954.

Ο Βασίλης Θ. Λασκαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα (Καλλιθέα), το 1923, τρεις μήνες μετά την άφιξη των γονιών του από την Κωνσταντινούπολη. Από μικρός μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες και έτσι, στις αρχές του 1942, εντάσσεται στο ΚΚΕ και εργάζεται στην ΕΠΟΝ, σε διάφορα τμήματα, έως την απελευθέρωση. Μεταβαίνει στη Θήβα, όπου εκλέγεται γραμματέας και μέλος της περιφερειακής του ΚΚΕ και γραμματέας του Νομού Βοιωτίας. Τον Μάρτιο του 1946 επιστρέφει στην Αθήνα και από τον Ιούλιο του 1947, όταν και συλλαμβάνεται, ξεκινά η πρώτη περίοδος του εκτοπισμού του: Αϊ-Στράτης, Μακρόνησος και ξανά Αϊ-Στράτης. Τον Μάρτιο του 1958 παίρνει άδεια, εργάζεται στην ΕΔΑ Καλλιθέας, ξανασυλλαμβάνεται τον Ιούνιο του 1959 και εξορίζεται εκ νέου στον Αϊ-Στράτη έως τον Μάρτιο του 1961. Στη συνέχεια εργάζεται ως γραμματέας της ΕΔΑ Νέας Σμύρνης, αλλά και στο βιομηχανικό τομέα μεγάλων μονάδων. Με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου του 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στα Γιούρα και στο Παρθένι Λέρου. Στη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάσσεται με την ανανεωτική πτέρυγα και εν συνεχεία εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Με τη Μεταπολίτευση υπηρετεί το ΚΚΕ Εσωτερικού από διάφορες θέσεις και δημιουργεί την κομματική οργάνωση της βιομηχανικής ζώνης των μεγάλων εργοστασίων. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού υποστηρίζει την "αναβάθμιση" και γίνεται στέλεχος αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και αργότερα της ΑΚΟΑ.

Ο Στυλιανός Μηλιούλης γεννήθηκε στις 21/08/1926 στον Τύρναβο. Γιός του Δημοσθένη Μηλιούλη ξυλουργού και της Μαρίας Τσολάκη. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις πέντε ετών. Σαν απόφοιτος του Α’ εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας το σχολικό έτος 1943-1944 εργάστηκε ως δάσκαλος για δύο χρόνια στο σχολείο του Μαυρολίθου Λάρισας «Σατόμπασι». Επί κατοχής προσχώρησε στην Ε.Π.Ο.Ν Τυρνάβου και ακολούθως «τετραγωνάρχης» της ΕΠΟΝ του συνοικισμού Αγίου Ιωάννου Τυρνάβου. Το 1943 έγινε μέλος του Κ.Κ.Ε. και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας είχε αναλάβει την έκδοση προκηρύξεων. Τον Μάρτιο του ‘47 σε σχετική έρευνα που έγινε στο σπίτι του, βρέθηκε η γραφομηχανή και παράνομο έντυπο υλικό με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση από το έκτατο στρατοδικείο Λάρισας. Την περίοδο 11/1953 - 06/1955 εργάστηκε ως αγροφύλακας στην αγρονομία Τυρνάβου. Διορίστηκε ως επιτυχών σε διαγωνισμό τον Απρίλη του 1958 στο Δημαρχείο Τυρνάβου στη θέση του ληξίαρχου (διετέλεσε εξάλλου ομιλητής σε πλήθος συνεδρίων επιμόρφωσης δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων Νομού Λάρισας και παρέμεινε στο πόστο του μέχρι και τη συνταξιοδότησή του τον Αύγουστο του 1990). Έφυγε από τη ζωή στις 26/12/2012 σε ηλικία 86 ετών.

Έλληνας οικονομολόγος, τραπεζίτης, πολιτικός και πανεπιστημιακός καθηγητής. Γεννήθηκε στη Σάμο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Στα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια υπήρξε δραστήριο στέλεχος του αριστερού νεολαιίστικου κινήματος, και στη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών καταδικάστηκε ως ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας και φυλακίστηκε. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Βήμα και τα Νέα. Αφιέρωσε σημαντικό χρόνο στη μετάφραση επιστημονικών οικονομικών εγχειριδίων που αποτέλεσαν το θεμέλιο της νεοθετικής οικονομικής σκέψης στη χώρα μας και συνέβαλε με πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες του προς την ίδια κατεύθυνση. Μετά τη δικτατορία βρέθηκε φιλοξενούμενος επιστημονικός ερευνητής στην Οικονομική Σχολή της Στοκχόλμης και στη συνέχεια δίδαξε ως καθηγητής της έδρας George Miller στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις. Διετέλεσε Υποδιοικητής της Κτηματικής Τράπεζας και στη συνέχεια Διοικητής της ΕΤΒΑ, αφού προηγουμένως είχε περάσει για αρκετό διάστημα από τη Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας και Στέγασης (ΔΕΠΟΣ) ως βοηθός Γενικός Διευθυντής. Το 1984 ανέλαβε Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επί πέντε χρόνια ασχολήθηκε με την οργάνωσή του. Διετέλεσε Βουλευτής του Νομού Σάμου κατά την τριετία 1993-1996.
Έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιανουαρίου 2020, σε ηλικία 83 ετών.

[Τα στοιχεία από την βάση https://biblionet.gr]

Τυπογράφος

Οικονομολόγος, Προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. – Αρκαδίας 2006 - 2010

Στέλεχος της αριστεράς

Γεννημένη στην Κεφαλονιά (Αργοστόλι, 1925), η Ζωή Αρσένη-Καναλάτου κατά την Κατοχή, ως μαθήτρια, μετείχε από τον Νοέμβριο του 1941 σε αντιστασιακές κινήσεις και στην συνέχεια οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, στο μαθητικό γραφείο ως υπεύθυνη του Γυμνασίου Θηλέων Αργοστολίου. Για τη δράση της διώχθηκε από τους Ιταλούς και εν τέλει πιάστηκε τον Ιούλιο του 1944 από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στις Φυλακές Αργοστολίου, όπου απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ με την αποχώρηση των Γερμανών. Το 1946 γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη το Ιούλιο 1948 και κρατήθηκε από τον Οκτώβριο στις Γ.Φ. Αβέρωφ, όπου σε δίκη μαζί με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, [τη Φιφή Ανυφαντή] κ.ά. καταδικάστηκε σε θάνατο και εν τέλει πήρε αναστολή. Κρατούμενη στις Φυλακές Σωτηρία (1950-1951), στην συνέχεια ξανά στις ΓΦ Αβέρωφ, στις Φυλακές Κάστορος (1952-1953) και πάλι στις Γ.Φ. Αβέρωφ (1954) αποφυλακίστηκε στις 13/11/1959. Κατά τη Δικτατορία συνελήφθη εκ νέου τον Μάιο 1967 και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και στη συνέχεια στις Φυλακές Αλικαρνασσού και στο Στρατόπεδο Ωρωπού, έως τον Δεκέμβριο του 1970, όπου αποφυλακίστηκε.

Ο αδελφός της Ρολάνδος Αρσένης (Αργοστόλι, [1929]) από το 1949-1950 εκτοπίστηκε στη Γυάρο και το 1952 στις Φυλακές Αργοστολίου. Στην Χούντα εξορίστηκε στο Λακκί και απολύθηκε τον Απρίλιο 1970.

Ο Χαρίλαος Δώδος υπήρξε Έλληνας δικηγόρος και Νομάρχης. Διορίστηκε Νομάρχης Φλώρινας το 1949 και εργάστηκε για την ανοικοδόμηση του νομού μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Στην συνέχεια διετέλεσε διαδοχικά Νομάρχης στον Έβρο, την Ξάνθη και τα Γρεβενά την περίοδο 1951-1967. Το 1956 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος εργατών και εργαζομένων. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1999.

Γιατρός από τις Σέρρες, διευθυντής του Δημοτικού Νοσοκομείου Σερρών, με ενεργό ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα στην περιοχή των Σερρών. Συνελήφθη όμηρος από τους Βούλγαρους στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και εκτελέστηκε μαζί με άλλους επιφανείς Σερραίους στη Βουλγαρία.

Ποιητής από την Υπάτη της Φθιώτιδας που με τα ποιήματά του και τις ομιλίες του εμφυσούσε πατριωτισμό στους Έλληνες, έμεινε γνωστός ως "εθνικός ποιητής".

Διετέλεσε δήμαρχος Λάρισας.

Έλληνας σατιρικός ποιητής και δημοσιογράφος, ιδρυτής του περιοδικού Ραμπαγάς.

Ο Τάκης Μπάϊτσης γεννήθηκε το 1955 στην Νάουσα. Από την νεαρή του ηλικία ασχολείται με την λαογραφία και την ιστορία της Νάουσας. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στις τοπικές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και στις εφημερίδες «Μακεδονία». «Καθημερινή» και «Έθνος». Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού «Βουνίσιος αέρας». Έχει εκδώσει σειρά βιβλίων και λευκωμάτων για την μουσική, τα έθιμα και τα σωματεία της Νάουσας. Ως συλλέκτης ιστορικών αντικειμένων και αρχειακού υλικού της Νάουσας και της Μακεδονίας διατηρεί σήμερα την μεγαλύτερη τέτοια συλλογή στην πόλη, ενώ συχνά έχει δωρίσει στοιχεία της στο Λύκειο Ελληνίδων Νάουσας, στους Φίλους Ιστορικού Αρχείου Νάουσας και στον Δήμο της Νάουσας.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.