Αρκετά μέλη της οικογένειας Σακελλαρίου ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο, ενώ άλλα πάλι, όπως ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου, διακρίθηκαν για το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Αρκετά μέλη της οικογένειας Λυκούργου-Λογοθέτη ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Η οικογένεια Δεστούνη είναι διαπρεπής οικογένεια λογίων, ιατρών, φαρμακοποιών και διπλωματών, η οποία συγκαταλέγεται στις αριστοκρατικές οικογένειες που ήταν εγγεγραμμένες στο Libro d' oro της Κεφαλονιάς και συμμετείχαν στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Παρουσία της στο Κάστρο της Άσσου μαρτυρείται ήδη από τις αρχές του 18ο αιώνα, ενώ μέλη της δραστηριοποιήθηκαν στην Οδησσό και την Πετρούπολη. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Ιωάννης Δεστούνης, έμπορος, Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας από το 1802 και Δήμαρχος της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799, και ο Σπυρίδων Δεστούνης, που υπηρέτησε ως Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη κατά τα έτη 1818-1822 . Στο αρχείο περιλαμβάνονται έγγραφα και αλληλογραφία των εξής μελών της: Δεστούνης, Παναγής, Δεστούνης, Τζώρτζης (1737;-1817), Δεστούνης, Ιωάννης (;-1826), Δεστούνης, Νικόλαος (;-1848), Δεστούνης, Σπυρίδων (1782-1848), Δεστούνης, Γαβριήλ (1818-1895), Δεστούνης, Κωνσταντίνος, Δεστούνης, Ιωάννης Κ. (1827-;), Φενερλή-Παναγιωτοπούλου, Αγγελική (1934-2021).

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, ιστοσελίδα https://www.forwoman.gr/index.php/epikairotita/taksidia/13322-limpro-d-oro-libro-d-oro-to-arxontoloi-tis-kefallonias-to-1799, Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18 ]

Οικογένεια της Αγχιάλου της Ανατωλικής Ρωμυλίας.
Ο Κωστάκης Μαυρομμάτης ήταν ιδιοκτήτης αλυκών στην Αγχίαλο.
Ο Αλέξανδρος Μαυρομμάτης (-1943), γιος του Κωστάκη και της Φωτεινής (;) Μαυρομμάτη, γεννήθηκε στην Αγχίαλο και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τους διωγμούς του 1906. Με τη σύζυγό του Ζωή απέκτησαν τρία παιδιά, την Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), την Ιουλία (1918- ) και την Αλεξάνδρα (1930).
Η Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), μετά τις γυμνασιακές της σπουδές στη Σχολή Κρίκου, παρακολούθησε μαθήματα νοσηλευτικής στη σχολή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμος στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του ελληνοαλβανικού πολέμου. Παντρεύτηκε το 1940 τον αρχιτέκτονα Πέτρο Τζαννέτο, με τoν οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Ντύλλια.

Βλ. επίσης βιογραφικά Αλέξανδρου Μαυρομμάτη και Ζωής Μαυρομμάτη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

O Γεώργιος Μαυρίδης γεννήθηκε και πέθανε στη Φιλιππούπολη (1800-1860). Ασχολήθηκε με το εμπόριο και έκανε μεγάλη περιουσία. Το 1838 παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη τη Ζωή Γενιδουνιά ή Γενιντουνιά ή Γενή Ντουνιά από το Φανάρι, με την οποία απέκτησαν δώδεκα παιδιά από τα οποία έζησαν τρία: η Αγλαΐα, σύζυγος του Αθ. Φιλιππίδη, η Πηνελόπη, σύζυγος του Αριστόβουλου Βενθύλου, και το 12ο παιδί τους, ο Αχιλλέας Αναστάσιος Μαυρίδης.

Βλ. και βιογραφικά του Αχιλλέα Μαυρίδη και της Ζωής Μαυρομμάτη

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Οικογένεια με αφετηρία τη Σμύρνη.
Χαράλαμπος (1857-1929), Κωνσταντίνος, γιος του Χαράλαμπου (1894-1970), Χαράλαμπος, γιος του Κωνσταντίνου (1926-2004) και Σωτήρης, γιος του Χαράλαμπου (γεν. 1960).
Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια πήγε στην Αθήνα, στη συνέχεια μετακινήθηκε στα Χανιά της Κρήτης, για να καταλήξει στον Βόλο.

Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Τζανίδη προέρχεται από την περιοχή Μισθί του Ικονίου της Μικράς Ασίας. Το Μισθί (ή Μιστί) ήταν πρώην ελληνική κωμόπολη στην επαρχία Νίγδης της Καππαδοκίας, στη σημερινή Τουρκία, όπου στις αρχές του 20ού αιώνα ζούσαν 400 περίπου χριστιανικές οικογένειες. Το Ικόνιο υπήρξε σημαντικό κέντρο του μικρασιατικού ελληνισμού και αποτελούσε πόλη με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μέχρι το 1922 η ελληνική δραστηριότητα κυριαρχούσε στην οικονομία του Ικονίου και της ευρύτερης περιοχής, με κυριότερες επαγγελματικές ασχολίες αυτές της ταπητουργίας και της επεξεργασίας δερμάτων. Στους Έλληνες της περιοχής είχε απαγορευτεί από τις οθωμανικές αρχές η χρήση της ελληνικής γλώσσας και με τον καιρό έφτασαν να χρησιμοποιούν μια διάλεκτο – μίξη τουρκικής και ελληνικής γλώσσας, τα καραμανλίδικα.

Μέλη της οικογένειας Μαυρομμάτη από την Κύπρο εγκαταστάθηκαν στη Μερσίνα στα μέσα του 19ου αιώνα και υπήρξαν σημαντικοί έμποροι, καθώς και ευεργέτες της τοπικής ελληνόφωνης ορθόδοξης κοινότητας. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ίδρυσε στην Ταρσό μεγάλη βιομηχανική μονάδα νηματουργίας και αλευροποιίας. Ο πρωτότοκος γιος του Αντώνιος ήταν πρόξενος της Ρωσίας στη Μερσίνα*.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης απεβίωσε στην Τουρκία το 1903. Από τα παιδιά του, απεβίωσαν στην Τουρκία η κόρη του Μαριγώ (σύζυγος Ξενοφώντος Κρίστμαν) το 1911, ο γιος του Αντώνιος το 1916 και ο γιος του Χρυσόστομος το 1920. Μετά το 1922, τα περισσότερα μέλη της οικογένειας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, ωστόσο η κόρη του Ελένη Ταχιντζή, κόρη του Κωνσταντίνου, καθώς και τα εγγόνια του Αθηνά και Χριστόφορος παρέμειναν στην Τουρκία, κάτοικοι Μερσίνας, τουλάχιστον ως το 1942, όπως προκύπτει από την κατά το ίδιο έτος αποδοχή κληρονομίας του Κ. Μαυρομμάτη από τον γιο του Γεώργιο εκ των υστέρων, μετά δηλαδή τον θάνατο του κληρονομήσαντος. Η χήρα του Κωνσταντίνου Αθηνά απεβίωσε το 1930.

• Τα στοιχεία για την πρώιμη ιστορία της οικογένειας Μαυρομμάτη προέρχονται από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού: http://www.emg.gr/asiaminor/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=5291

Ελάχιστες πληροφρορίες για την οικογένεια Λάσκαρη στάθηκε δυνατό να εντοπιστούν στην υπάρχουσα βιβλιογραφία. Τα στοιχεία που παρατίθενται εδώ προέρχονται από το υλικό του ίδιου του αρχείου.
Η οικογένεια Λάσκαρη ήταν εγκατεστημένη στο Μελένικο (μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους ανήκει στη Βουλγαρία), όπου φαίνεται ότι κατείχε σημαντική ακίνητη περιουσία. Το πρώτο πρόσωπο για το οποίο το αρχείο παρέχει στοιχεία είναι ο Ευάγγελος (Βαγγέλης) Λάσκαρης, ο οποίος νυμφεύθηκε τουλάχιστον δύο φορές (1820 και 1838, ενδεχομένως και πρωιμότερα) και απέκτησε τουλάχιστον πέντε παιδιά: μία κόρη (1840), τον Δημήτριο (1842), την Αικατερίνη (1844), την Καλλιόπη (1847) και τον Γεώργιο (1850). Ο Δημήτριος, νυμφέυθηκε επίσης δύο φορές (το 1866 και το 1877) και απέκτησε συνολικά εννέα παιδιά. Από την πρώτη του σύζυγο (Καλίτζα(;) Αναστασίου Ανδρέου) απέκτησε τον Λάσκαρη (1870) και την Ελισάβετ (1873), ενώ από τη δεύτερη (Ελισάβετ (Τσαβώ) Γ. Ζάχου) τον Γεώργιο (1878-1879), την Αικατερίνη (1879), τον Γεώργιο (1881), τον Βασίλειο (1884), τον Σπανδωνή (1885), τον Αλέξανδρο (1888) και την Αλεξάνδρα (1891). Την περίοδο 1883-1884 διετέλεσε μέλος της εφορείας των σχολείων στο Μελένικο. Επίσημα έγγραφα τον εμφανίζουν να εργάζεται ως αμπελουργός και οινοποιός. Η οικογένειά του εγκατέλειψε τον τόπο της μετά την απόδοσή του στη Βουλγαρία (1913) και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Το 1860, κάποιος Δημήτριος Α. Λάσκαρης (πιθανότατα συγγενής του προηγούμενου) αναφέρεται ως σχολάρχης και δάσκαλος στο Μελένικο, με βοηθό του (υποδιδάσκαλο) τον Ιωάννη Βασματζίδη. Η οικογένεια Λάσκαρη είχε εξ αγχιστείας συγγένεια με την οικογένεια Βασματζή ή Βασματζίδη (τα αδέλφια Ευγενία, Σπανδωνής και Ιωάννης ήταν θείοι «εκ μητρός» του Δημητρίου Λάσκαρη). Το όνομα της οικογένειας μαρτυρείται επίσης σε κατάστιχα της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών ήδη από το 1747 (βλ. Κατσαρός, Β., Παπαστάθης, Χ., 2013. «Προδρομικά αποσημειώματα. Βραχέα χρονικά σημειώματα τεσσάρων καταστίχων της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών των ετών 1730-1806 μετά ‘παρατήματος’ δύο γραμμάτων: ‘ζητείας’ και επικυρώσεως», Σερραϊκά Σύμμεικτα 2, 21-86. Μπάκας, Ι.Θ., 2013, «Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία: Η ελληνική εκπαίδευση στο Μελένικο», http://yaunatakabara.blogspot.com/2013/03/blog-post_6.html).

Ο επιχειρηματίας της Κωνσταντινούπολης Αρσένιος Ισταμπούλογλου καταγόταν από τουρκόφωνη περιοχή της Μικράς Ασίας, με την οποία διατήρησε κατά κύριο λόγο εμπορικές σχέσεις. Η κόρη του Σουλτάνα Ισταμπούλογλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1902. Το 1919 παντρεύτηκε τον Θεοφάνη Διαμαντηρίδη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Ο Αναστάσιος (Τάσης) Ζαβιτσιάνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1882 και ήταν γόνος γνωστής οικογένειας του νησιού. Το 1890 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την οικογένειά του, όπου σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια διορίστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Το 1920 διορίστηκε Αναπληρωτής Γενικός Διοικητής Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου παντρεύτηκε την Βάνδα Γιαρμολίνσκι με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Ισμήνη και την Μαρία Στη συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις σε φορείς του δημοσίου αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ενώ το 1946 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας της Βουλής από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1950. Για τις υπηρεσίες του στην πολιτεία τιμήθηκε με τον Σταυρό του Ταξιάρχου του Τάγματος του Φοίνικος. Πέθανε το 1963 σε ηλικία 81 ετών.

Η Βάνδα Ζαβιτσιάνου (το γένος Γιαρμολίνσκη) γεννήθηκε το 1896 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Γαλλία. Όταν επέστρεψε στη γενέτειρά της παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Ζαβιτσιάνο με τον οποίο απέκτησαν δύο κόρες, την Ισμήνη και την Μαρία. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε στην Αθήνα ως μεταφράστρια της Επιτροπής Διαχειρίσεως της εν Ελλάδι Αντιπροσωπείας του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού. Προσέφερε για πολλά χρόνια υπηρεσίες σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και συλλόγους. Πέθανε το 1980 σε ηλικία 84 ετών.

Η Ισμήνη Ζαβιτσιάνου γεννήθηκε το 1922 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Παρθεναγωγείο Σχινά και σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της σε Ρώμη, Παρίσι και Σορβόννη. Παράλληλα ασχολήθηκε με την κωπηλασία στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης. Εργάσθηκε ως αρχαιολόγος στην Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή από όπου παραιτήθηκε για να ασχοληθεί με την πολιτική. Υπήρξε υποψήφια βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη στις εκλογές του 1956 με τη Δημοκρατική Ένωση (συνασπισμός κυριών κεντρώων κομμμάτων). Εργάστηκε ως διευθύντρια του Γραφείου Βορείου Ελλάδος της Υπηρεσίας Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών και της Εταιρίας Πόρτο Καρράς ενώ διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Ασύλου του Παιδιού. Για την κοινωνική της προσφορά τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος της Εποποιίας. Πέθανε το 2003.

Η Μαρία (Μπεμπέ) Ζαβιτσιάνου γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα και ήταν η μικρότερη κόρη του Αναστάσιου και Βάνδας Ζαβιτσιάνου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη όπου φοίτησε στα ίδια σχολεία με την αδερφή της. Σπούδασε και αυτή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στην ολλανδική αεροπορική εταιρία KLM και στην Υπηρεσία Αποκαταστάσεως Προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών. Εργάστηκε ακόμη για χρόνια ως στέλεχος στην Εταιρία Πόρτο Καρράς.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Η οικογένεια Γιαρμολίνσκη βρισκόταν εγκατεστημένη στη Θεσσαλονίκη ήδη από τα τέλη του 19ου αι. Ο Μιέτσεσλας Κόρτσακ Γιαρμολίνσκη (Miezcyslas Korczak Jiarmolinski), αρχιμηχανικός του δήμου Θεσσαλονίκης στο επάγγελμα, παντρεύτηκε την Ελένη Ρουμπέν (Helene Roubin), γεννημένη στη Σμύρνη με γαλλική καταγωγή, και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά. Τη Βάντα Γιάντβιγκα (Wanda Jadwiga) το 1896, το Λαδίσλαο (Ladislas) το 1897, το Ρολάνδο Αιμέ (Roland Aime) το 1903 και το Ραούλ Μαρκ (Raoul Mark) το 1905.
Ο Μιέτσεσλας Γιαρμολίνσκη συνδέθηκε με το ελληνικό στοιχείο της πόλης και είχε πολλούς Έλληνες φίλους, ανάμεσά τους και το δικηγόρο Μάρκο Θεοδωρίδη. Ο Γιαρμολίνσκη πέθανε το 1907 και ο Μάρκος Θεοδωρίδης πρότεινε στη χήρα του να τον παντρευτεί και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η Ελένη Ρουμπέν αρνήθηκε αρχικά, ανέθρεψε μόνη της τα παιδιά, τα έστειλε για σπουδές στη Γαλλία και τελικά ύστερα από 14 χρόνια αποδέχτηκε την πρόταση του Θεοδωρίδη. Η Ελένη Ρουμπέν διετέλεσε πρόεδρος του «Ασύλου του Παιδιού» για τριάντα χρόνια και κατάφερε μέσα από το έργο της να το αναδείξει και να το επεκτείνει.
Ο Ραούλ Γιαρμολίνσκη μετά τις σπουδές του στη Γαλλία επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε για τη Shell. Παράλληλα ασχολήθηκε με το τέννις ως αθλητής και διοικητικός παράγοντας του Ομίλου Αντισφαίρισης Θεσσαλονίκης, του οποίου στα τέλη της δεκαετίας του 1960 διέτελεσε πρόεδρος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μετακόμισε στην Αθήνα και παντρεύτηκε. Το 1956, μετά το χωρισμό του, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 1979.
Ο Λαδίσλαος Γιαρμολίνσκη σπούδασε ηλεκτρολόγος-μηχανικός στη Γαλλία κατά τα έτη 1919-1924. Εργάστηκε σε διάφορες εταιρίες και κατά τα έτη 1948-1949 διετέλεσε γενικός διευθυντής της εταιρείας «Γλαύκος» με έδρα την Πάτρα.
Ο Ρολάνδος Γιαρμολίνσκη σπούδασε στη Γαλλία και εργάστηκε ως γεωπόνος-μηχανολόγος. Το 1939 παντρέυτηκε τη Louise Jeanne Raynaly στο Μαρόκο. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, άγνωστο πότε, ασχολήθηκε με την πολιτική και έθεσε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος του δήμου Θεσσαλονίκης.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Ο Μάρκος Θεοδωρίδης, με καταγωγή από τις Σέρρες, υπήρξε δικηγόρος στο επάγγελμα. Ως διερμηνέας του ελληνικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη επανειλλημένα βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα και ανέλαβε τρεις φορές υπουργικά καθήκοντα. Απεβίωσε το 1952.
Ο Δημήτρης Χόνδρος και ο Φρίξος Θεοδωρίδης ήταν ανηψιοί του Μάρκου Θεοδωρίδη. Ο Δημήτρης Χόνδρος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1882 και ασχολήθηκε με τις θετικές επιστήμες όπου και διακρίθηκε στον τομέα της φυσικής. Ο Φρίξος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1892 και σπούδασε στη Ζυρίχη. Μετά το τέλος των σπουδών του ασχολήθηκε με τον κλάδο της αεροναυτικής, ενώ υπήρξε και καθηγητής του Πολυτεχνείου Αθηνών από το 1923 έως το 1946. Μετά το 1946 ανέλαβε διάφορες θέσεις σε ιδρύματα και πανεπιστήμια της Αμερικής.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Ο Χατζή Αναστάσιος Σπάρτσης κατάγεται από παλιά οικογένεια του Ντραζιλόβου Νάουσας, η οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Νάουσα μετά την καταστροφή του 1822. Εργαζόταν ως υδραυλικός την εποχή της κατασκευής των μεγάλων εργοστασίων της πόλης (τέλη 19ου-αρχές 20ου αι.), οπότε οι γνώσεις του αξιοποιούνται για την κατασκευή των υδραγωγών που φέρνουν το νερό που κινεί τις βιομηχανίες. Επίσης δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, ενώ πριν την απελευθέρωση αγοράζει ένα μεγάλο τουρκικό τσιφλίκι στον Αρχάγγελο Ναούσης.
Ο γιος του Νικόλαος Σπάρτσης (1921-2018) απόφοιτος του Λαππείου Γυμνασίου Νάουσας, σπούδασε γεωπόνος στο ΑΠΘ κατά την κατοχή και δίδαξε ως καθηγητής στο ΤΕΙ Γεωπονίας Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πλήθος βιβλίων περί γεωπονικών, λαογραφικών και άλλων θεμάτων.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα