Nαυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης. Από μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα το 1819 απέκτησε το πλοίο του «Άρης» με το οποίο συμμετείχε στον Αγώνα.

Επιφανής πολιτικός, ηγέτης του Λαϊκού κόμματος και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στην Κορινθία. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και στη Γαλλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1910. Κατά τον Εθνικό Διχασμό υποστήριξε την αντιβενιζελική μερίδα, μετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ. Γούναρη το 1915, εκτοπίστηκε μετά την επικράτηση του Ε. Βενιζέλου (1917-20), και το 1920-22 ανέλαβε τα υπουργεία Εσωτερικών και Συγκοινωνιών.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εξελέγη αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το καθεστώς της αβασίλευτης Δημοκρατίας (το οποίο δεν αναγνώρισε παρά το 1932). Αντιτάχθηκε στο καθεστώς του Πάγκαλου (1925-26) και συμμετείχε στην πρώτη («Οικουμενική») κυβέρνηση Αλ. Ζαΐμη το 1926, αναλαμβάνοντας διαδοχικά τα υπουργεία Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Παιδείας. Με μικρή κοινοβουλευτική δύναμη μετά την επικράτηση του Ε. Βενιζέλου το 1928, άσκησε δριμεία κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης και ιδιαίτερα στη σύναψη των ελληνοτουρκικών συμφωνιών του 1930.

Στις εκλογές του Μαρτίου 1933, ο Π. Τσαλδάρης επικράτησε και σχημάτισε κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε στην εξουσία ως το 1935. Στην περίοδο αυτή, υπέγραψε το Σύμφωνο Εγγυήσεως του κοινού συνόρου με την Τουρκία (1933) και το τετραμερές Βαλκανικό Σύμφωνο (1934). Υπό τις δυσμενείς συνθήκες που προκάλεσε η αναβίωση του διχασμού, παραιτήθηκε, επανήλθε στην πρωθυπουργία μετά τις εκλογές του 1935, για να ανατραπεί τον Οκτώβριο του ίδιου έτους από τους ακραιφνείς φιλομοναρχικούς στρατιωτικούς που επανέφεραν στον θρόνο τον Γεώργιο Β’.

Ο Π. Τσαλδάρης κέρδισε, χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία, τις εκλογές του 1936 και καταψήφισε στη Βουλή την πρώτη κυβέρνηση του Ι. Μεταξά, ο οποίος λίγο αργότερα εγκαθίδρυσε δικτατορικό καθεστώς στη χώρα.

Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε νομικά στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1926, απέτυχε στις εκλογές του 1928 και προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο και συνέδεσε την πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1933-35 υπηρέτησε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του θείου του, Π. Τσαλδάρη, και μετά το θάνατό του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του κόμματος.

Υπήρξε ο αρχηγός του επανενωμένου Λαϊκού Κόμματος μετά την απελευθέρωση και ο νικητής των εκλογών του 1946, ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων». Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 διετέλεσε πρωθυπουργός. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη μοναρχία τον Αύγουστο του 1946, ενώ ο ίδιος υποστήριξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Υπηρέτησε μέχρι το 1949 ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, θέση από την οποία χειρίστηκε τα κρίσιμα βαλκανικά ζητήματα της εποχής και προσανατόλισε σταθερά την εξωτερική πολιτική της χώρας στη Δύση. Σχημάτισε για δεύτερη φορά βραχύβια κυβέρνηση τον Αύγουστο του 1947. Από το 1950 άρχισε η παρακμή του Λαϊκού Κόμματος, και το 1952 δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρέμεινε στην ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, και το 1956 συμμετείχε στη «Δημοκρατική Ένωση», αντίπαλου εκλογικού σχήματος απέναντι στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Ο ίδιος επανεξελέγη βουλευτής, απέτυχε όμως και πάλι το 1958, επικεφαλής της «Ένώσεως Λαϊκού Κόμματος».

Πολιτικός, με πλούσιο κοινωνικό έργο, η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που ανέλαβε υπουργικό αξίωμα. Γεννήθηκε στην Αθήνα και το 1919 συζεύχθηκε τον Παναγή Τσαλδάρη, μετέπειτα πρωθυπουργό. Ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση, ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες της Κατοχής, αλλά και αργότερα, μέχρι την είσοδό της στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ υπό τον Κ. Καραμανλή το 1956, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα κατά τις οποίες ψήφισε και ο γυναικείος πληθυσμός. Ως Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα, τόσο για την βελτίωση της κοινωνικής μέριμνας, όσο και για την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ το 1955 και το 1958. Εξελέγη επίσης βουλευτής το 1958, και πάλι με την ΕΡΕ.

Ο Κυριάκος Τσακίρης (Μάκρη Μικράς Ασίας 1915 - Αθήνα 1998) µεγάλωσε στον Πειραιά, φοίτησε στην Νοµική Σχολή και ως φοιτητής εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τη δράση του η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στη Σίκινο όπου έµεινε από το 1936 έως το 1941 όπου δραπέτευσε µε την κατάρρευση του Μετώπου. Καθοδηγητικό µέλος του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ. Συµµετέχει στην διάρκεια του εµφυλίου πολέµου ως επίτροπος ταξιαρχίας και ως διοικητής της ταξιαρχίας Ιππικού στον Δηµοκρατικό Στρατό. Συλλαµβάνεται ως παράνοµο µέλος του ΚΚΕ το 1954 και φυλακίζεται στις φυλακές Βούρλων, από όπου δραπετεύει, συµµετέχοντας στη µεγάλη απόδραση των Βούρλων τον Ιούλιο του 1955. Ξανασυλλαµβάνεται και 1960 καταδικάζεται σε ισόβια και µένει ως πολιτικός κρατούµενος στις φυλακές ως τον Απρίλη του 1966. Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγµαταρχών συλλαµβάνεται και µένει έγκλειστος στα στρατόπεδα της Γυάρου, της Λέρου και του Ωρωπού για να εκτοπιστεί στη συνέχεια στη Γυάρο όπου έµεινε ως το 1972. Αυτοδίδακτος ζωγράφος, καθιέρωσε την ιδιαίτερη τεχνική της ζωγραφικής πάνω σε πέτρα όντας εξόριστος στην Λέρο. Στο ίδιο µέρος µαζί µε δύο άλλους συνεξόριστούς του, τον Αντώνη Καραγιάννη και τον Τάκη Τζανετέα, φιλοτέχνησαν µε αγιογραφίες την εκκλησία της Αγιάς Κιουράς που αποτελεί πλέον µνηµείο διατηρητέο. Στη διάρκεια της µεταπολίτευσης πολιτικά παρέµεινε στην ΕΔΑ. Παρουσίασε το καλλιτεχνικό του έργο σε διάφορες εκθέσεις και δηµοσίευσε τις µαρτυρίες του καθώς και δυο λευκώµατα µε σχέδια του.

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. και Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις και Μασσαλία οίκου L.Desbois και A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. & Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις & Μασσαλία οίκου L.Desbois & A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Πρώτη σύζυγος του ζωγράφου Κάρολου Τσίζεκ.

Ο Κάρολος Τσίζεκ γεννήθηκε στις 11.5.1922, στην Μπρέσια της Ιταλίας, από Τσέχους γονείς, τον Φράντισεκ και την Άννα. Ο πατέρας του, απόφοιτος υφαντουργικής σχολής, ήταν εξειδικευμένος τεχνίτης στον τομέα της καλτσοβιομηχανίας. Ο Τσίζεκ έζησε με τη μητέρα του για μερικούς μήνες το 1928 στην πόλη Volynje της Τσεχίας. Το 1929 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ο πατέρας του προσελήφθη σε εργοστάσιο των αδελφών Μοδιάνο (Γενική Καλτσοποιία). Ο Τσίζεκ φοίτησε στα ιταλικά σχολεία της πόλης και αποφοίτησε από το Ιταλικό Λύκειο το 1939. Έκανε μαθήματα βιολιού μέχρι το 1937 οπότε διέκοψε την εκμάθηση για να επιδοθεί στη ζωγραφική.

Στη διάρκεια της Κατοχής δίδαξε ως βοηθητικός καθηγητής στο Ιταλικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιστορία-Αρχαιολογία (1950) και Ιταλική Φιλολογία (1968). Τη δεκαετία του 1950 εργάστηκε ως καθηγητής ιταλικών σε ιδιωτικά φροντιστήρια, ως διερμηνέας και μεταφραστής. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Δράσις και Ελεύθερος Λαός για τις οποίες μετέφραζε άρθρα από ιταλικά περιοδικά και κυρίως από το Έποκα. Από το 1961 μετά από πρόταση του Λίνου Πολίτη αρχίζει να διδάσκει ιταλικά στο Ιταλικό Τμήμα του ΑΠΘ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1988. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του ίδιου τμήματος το 2004.

Το 1940 γνωρίστηκε με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Κοχλίας το διάστημα 1945-1948. Υπήρξε ο βασικός συνεργάτης του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο περιοδικό και τις εκδόσεις της Διαγωνίου όπου είχε την καλλιτεχνική και τυπογραφική επιμέλεια και σχεδίασε πλήθος εξωφύλλων. Ως γραφίστας σχεδίασε και επιμελήθηκε πλήθος εντύπων, σχεδίασε λογότυπους και αφίσες και συμμετείχε σε διαγωνισμούς. Το 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Ένωσης Γραφιστών Ελλάδας.

Αυτοδίδακτος ζωγράφος, συμμετείχε από τις 1944 σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, κυρίως ως συνεργάτης της Μικρής Πινακοθήκης της Διαγωνίου και ως μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών και Εικαστικών Τεχνών Βόρειας Ελλάδας.

Μετέφρασε εκτεταμένα λογοτεχνία (κυρίως τσεχική και ιταλική) και συνεργάστηκε με πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών (Διαγώνιος, Εντευκτήριο, Το Παραμιλητό, Το Τραμ, Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου). Το 2003 παρουσίασε μια επιλογή από το έργο του Τσέχου νομπελίστα ποιητή Γιάροσλαβ Σάιφρτ με τίτλο Η γλυκειά συμφορά της ποίησης, Ποταμός, Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την ποίηση και την πεζογραφία. Καρπός της ενασχόλησης αυτής υπήρξαν η ποιητική συλλογή Στίχοι έρωτας και αγάπης, Μπιλιέτο, Παιανία 2005 και η συλλογή αυτοβιογραφικών αφηγημάτων Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής και άλλα αφηγήματα, Κίχλη, Αθήνα 2013.

Για το έργο του ως γραφίστας, ζωγράφος και μεταφραστής τιμήθηκε με πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία το Τάγμα Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας Οrdine di Cavaliere al Merito (2000) και το βραβείο του Τσεχικού Υπουργείου Εξωτερικών Jan Masaryk – Gratias Agit (2004).

Μιλούσε τσεχικά, ιταλικά, ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και λίγα ισπανοεβραϊκά.

Ο Κάρολος Τσίζεκ παντρεύτηκε την Κορίννα, το γένος Σταυρινού ή Πίττα, το 1957. Τότε βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος (με το όνομα Γεώργιος) με ανάδοχους τον Δημήτρη Ευθυμιάδη και τον Γιώργο Ιωάννου. Το 1959 απέκτησαν με την Κορίννα έναν γιο, τον Ισίδωρο. Η Κορίννα Τσίζεκ, είχε ένα γιο από τον πρώτο της γάμο, τον Σταύρο Πίττα. Η Κορίννα Τσίζεκ πέθανε το 1993. Ο Κάρολος Τσίζεκ απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια το1987. Ο Κάρολος Τσίζεκ παντρεύτηκε ξανά την εικαστικό, ποιήτρια και μεταφράστρια, Μαρία Καραγιάννη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα όρασης. Πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 2013.

Γιός του ζωγράφου, Κάρολου Τσίζεκ.

Σημείωση: Τα βιογραφικά στοιχεία είναι προσαρμοσμένα από τον ιστότοπο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του ΕΚΕΒΙ

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18).

Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο).

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930.

Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.

Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφαλείας στην κυβέρνηση Βούλγαρη (1945), καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφούλη (1946-1949), Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Σοφούλη (1949-50), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου (1950-51). Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950, 1951 και 1953 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.

Το 1953 δίδαξε στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον (1953-1954) και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. με υποτροφία της αμερικανικής κυβέρνησης (Smith-Mundt Act).

Το 1955 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το οποίο και εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 1956 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1956, 1958, 1962) με αρμοδιότητες Τύπου και Τουρισμού (1958), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967). Κατά το ίδιο διάστημα διετέλεσε βασικός προπαγανδιστής στη Νεολαία της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ).

Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).

Βλ. την αυτοβιογραφία του Κ. Τσάτσου, Λογοδοσία μιας Ζωής (2 τόμοι), Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001 (τέταρτη έκδοση) και το Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου στο Κωνσταντίνος Τσάτσος Φιλόσοφος, Συγγραφέας, Πολιτικός. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009, Γρανάδα-Αθήνα 2010, 719-745 με επιπλέον παραπομπές σε βιογραφίες ή εργογραφίες του ΚΤ.

Ο Δημήτριος Τσάκωνας (Δημητσάνα 1921-Αθήνα 2004) ήταν κοινωνιολόγος. Διετέλεσε καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Βόννης και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την περίοδο της δικτατορίας του 1967 διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Γεώργιου Παπαδόπουλου, υφυπουργός Προεδρίας (30/3/1970-25/8/1971), Εξωτερικών (24/8/1971-31/7/1972), Παιδείας (31/7/1972-30/8/1972), υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (25/11/1973-24/6/1974).
Ο Τσάκωνας ήταν από τους θιασώτες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα. Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν: Εισαγωγή εις την Κοινωνιολογίαν, Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, Κοινωνιολογική ερμηνεία του νεοελληνικού βίου (Εισαγωγή στην νεοελληνική κοινωνία,), Προβλήματα ελληνικότητος, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990).
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who. Επίτομο βιογραφικό λεξικό 1993-1994 και το υλικό του αρχείου. Η πληροφορία για την ημερομηνία θανάτου προέρχεται από ερευνητή].

Ο Άλκης Τροπαιάτης γεννήθηκε το 1909 στη Δαύλεια Βοιωτίας. Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Λειβαδιά και τη δευτεροβάθμια στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1926 και ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη, ενώ από το 1949 στράφηκε ιδιαίτερα στη λογοτεχνία για παιδιά. Ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Αλκαίος. Πέθανε το 1999.
Έργα του: Δεκατρία διηγήματα (1936), Ήρωες (νουβέλες), Το βιβλίο της άγνωστης αδελφής (1940), Το δέντρο και το τραμ (διηγήματα, 1943), Το Παραμύθι της Κατοχής (διηγήματα, 1945), Επιτάφιος (νουβέλα, 1945), καθώς και δεκάδες έργα για παιδιά.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης γιος του Σπυρίδωνα και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 11 Ιουλίου 1832. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα, ενώ παρακολούθησε το γυμνάσιο στην Αθήνα (μαθητής του Γεωργίου Γενναδίου). Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τις συνέχισε στο Παρίσι. Το 1856 αφού απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα, διορίστηκε γραμματέας στην ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο και το 1862 ανέλαβε ως επιτετραμμένος την εκπροσώπηση της Ελλάδας μετά την αποχώρηση του πατέρα του από την πρεσβεία. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε πληρεξούσιος της Ελληνικής Κοινότητας Λονδίνου στη Συντακτική Συνέλευση των Ελλήνων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις της συνθήκης για την Ένωση της Επτανήσου. Το 1865 πολιτεύθηκε και εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου. Το 1866 μετείχε στην κυβέρνηση Αλ.Κουμουνδούρου ως υπουργός Εξωτερικών, ενώ απολύθηκε ένα χρόνο αργότερα από τον Γεώργιο Α΄ λόγω διαφωνίας για το Κρητικό ζήτημα. Το 1872 ίδρυσε μαζί με τους Κ.Λομβάρδο, Αθαν.Πετμεζά, Κ.Σαράβα κ.ά. το Πέμπτο κόμμα. Το 1874 (Ιούνιος-Ιούλιος) δημοσίευσε στην εφημερίδα Καιροί δύο άρθρα που του κόστισαν ολιγοήμερη φυλάκισή. Από το 1875 μέχρι το θάνατο του σχημάτισε επτά (7) κυβερνήσεις: 1875, 1878, 1880, 1882-1885, 1886-1890, 1892-1893 και 1893-1895 στις οποίες εκτός από την πρωθυπουργία είχε αναλάβει πολλές φορές τα υπουργεία Εξωτερικών, Εσωτερικών και Οικονομικών. Στην εκλογική αναμέτρηση του Απριλίου 1895 δεν εξελέγη βουλευτής στην περιφέρειά του και απογοητευμένος αποσύρθηκε από την πολιτική και εγκαταστάθηκε στις Κάννες της νότιας Γαλλίας. Στις 30 Μαρτίου 1896 πέθανε στις Κάννες και η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου κηδεύτηκε. Ο Χαρίλαος Τρικούπης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες πολιτικούς που συνέβαλαν στην καθιέρωση του κοινοβουλευτικού συστήματος, στον εκσυγχρονισμό της οικονομικής και πολιτικής ζωής (φορολογικοί νόμοι, πολιτική εκπροσώπηση), στην αναδιάρθρωση του στρατού και του ναυτικού και στην εκτέλεση σημαντικών δημοσίων έργων.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης, γιος του Ιωάννη και της Αλεξάνδρας Παλαμά, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1788. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, έμαθε ιταλικά, αγγλικά και γαλλικά στην Πάτρα, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος του αγγλικού προξενείου. Φίλος του λόρδου Guilford, ταξίδεψε με την προτροπή του στην Ευρώπη, για να παρακολουθήσει σπουδές φιλολογίας και φιλοσοφίας. Τους πρώτους μήνες του 1822 επέστρεψε στην Ελλάδα και τάχθηκε στο πλευρό του Αλ.Μαυροκορδάτου, ενώ από το 1824-1828 εκλεγόταν πληρεξούσιος της επαρχίας Μεσολογγίου. Συνεργάστηκε με τον Ι.Καποδίστρια ως γενικός γραμματέας της Επικρατείας και επί των Εξωτερικών υποθέσεων με τον οποίον όμως διαφώνησε για θέματα εσωτερικής πολιτικής και τον αντιπολιτεύθηκε. Επί Αντιβασιλείας (1833) ανέλαβε την προεδρία της κυβερνήσεως καθώς και τη γραμματεία επί των Εξωτερικών και Εκκλησιαστικών. Από το 1834 ως το 1837 διετέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδος στο Λονδίνο, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα τέθηκε επικεφαλής της συνταγματικής αντιπολίτευσης. Το 1841 και μέχρι την κατάργηση των πρεσβειών το 1843 ξαναβρέθηκε στο Λονδίνο. Έλαβε μέρος ως υπουργός επί των Εξωτερικών και Εκκλησιαστικών στην πρώτη μετά την Εθνοσυνέλευση κυβέρνηση του Αλ. Μαυροκορδάτου, ενώ από το 1844 μέχρι το 1849 παρέμεινε εκτός εξουσίας αλλά μέλος της Γερουσίας. Το 1849 ο Τρικούπης επέστρεψε στην πρεσβεία του Λονδίνου όπου παρέμεινε μέχρι το 1862, όταν αποχώρησε πλέον για λόγους υγείας και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα για να ιδιωτεύσει.
Ο Τρικούπης εκτός από πολιτικός υπήρξε σπουδαίος λόγιος, ρήτορας και ιστοριογράφος. Εκφώνησε μεταξύ πολλών άλλων τον περίφημο επικήδειο λόγο στο λόρδο Βύρωνα (1824) και το λόγο «περί ομονοίας» (1825). Το σπουδαιότερο όμως έργο του είναι η συγγραφή της τετράτομης Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως, η οποία εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1856.
Ο Τρικούπης παντρεύτηκε το 1826 την Αικατερίνη Μαυροκορδάτου (Κων/πολη, 1800-Αίγινα, 1871), αδελφή του Αλέξανδρου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον Χαρίλαο (1832-1896) και τη Σοφία (1838-1916).
Ο Σπυρίδων Τρικούπης πέθανε στην Αθήνα, πλήρης ημερών, το 1873.

Η Σοφία Τρικούπη, κόρη του Σπυρίδωνος Τρικούπη και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και συναναστράφηκε τον κύκλο των επιφανών πολιτικών, καθηγητών και ευγενών ανδρών που είχε η οικογένεια. Μετά το θάνατο των γονέων τους αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στον αδελφό της. Δεν υπήρχε επίσημος ξένος που να μην επισκέφθηκε το σπίτι της, το οποίο ήταν κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων. Μετά το θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη (1896) η Σοφία απομονώθηκε σπίτι της ζώντας με τις αναμνήσεις του «Μεγάλου» αδελφού της.
Πέθανε στην Αθήνα το 1916.

Ο Κωνσταντίνος Ν. Τριανταφύλλου ήταν δικηγόρος και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1912 και καταγόταν από την Τολοφώνα Φωκίδος. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Πάτρα. Συνδέθηκε με στενή φιλία με τον ιστορικό Στέφανο Θωμόπουλο, ολοκληρώνοντας μάλιστα την επιμέλεια της β΄ έκδοσης της «Ιστορίας της πόλεως Πατρών» και διασώζοντας το αρχείο του Θωμόπουλου μετά τον θάνατο του τελευταίου, το οποίο και αγόρασε εν συνεχεία ο Δήμος Πατρέων. Παράλληλα με την δικηγορία ασχολήθηκε με την τοπική ιστορία των Πατρών, για την οποία και εξέδωσε δεκάδες μελέτες και μονογραφίες.

«Ο ιστορικός και συγγραφέας Κ. Τριανταφύλλου αποτελεί ένα αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της ιστορίας της πόλης των Πατρών. Μια ιστορία που λάμπρυνε με το έργο του, με την έρευνά του, τη συγγραφή και την έκδοση των βιβλίων του και μέσω της οποίας δε συνέβαλε μόνο στο να μας κάνει γνώστες της, αλλά και να κεντρίσει το ενδιαφέρον άλλων μελετητών να αφοσιωθούν σε αυτή»[1]. Η πιο γνωστή του εργασία είναι το «Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών», η οποία γνώρισε μέχρι σήμερα τρεις εκδόσεις (1959, 1980 και 1995) και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Από 1937 έως το 1943 ήταν διευθυντής έκδοσης του επιστημονικού περιοδικού «Αχαϊκά».

Διετέλεσε πρόεδρος της Διακίδειου σχολής, του Ροταριανού Ομίλου Πατρών και της Αχαϊκής Εταιρείας ενώ εκλεγόταν για πολλά χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Είχε τιμηθεί πλείστες φορές από θεσμούς και ιδρύματα και είχε τιμηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με το οφίκιο του «Άρχοντος Εκδίκου». Είχε πραγματοποιήσει δωρεές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάτρας ενώ ως δικηγόρος είχε αναλάβει την εκτέλεση της διαθήκης του Δημητρίου Δαμίρη, η οποία όριζε την ανέγερση του νοσοκομείου «Άγιος Ανδρέας».

Απεβίωσε στην Πάτρα στις 23 Φεβρουαρίου 2002. Ο Δήμος Πατρέων τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε μια πλατεία της πόλης.