Γεννήθηκε στον Πειραιά. Κόρη του βιομήχανου Βασίλειου Κωνσταντόπουλου και της Ελένης Μαλανδρίνου. Είχε τέσσερις αδελφές, την ηθοποιό Κατίνα (Παξινού), την Αθηνά (Δηλαβέρη), τη μουσικό Βαρβάρα Κωνσταντοπούλου και την Δέσποινα (Αγγελίδου) και έναν αδελφό τον Ελευθέριο Κωνσταντόπουλο. Παντρεύτηκε το 1921 τον Περικλή Ράλλη (1891-1945), γιο του Θεόδωρου Ράλλη. Αδελφές του Περικλή ήταν η Ελένη και η Ασπασία. Ο Περικλής Ράλλης, που είχε χρηματίσει γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης (1926-1927), βουλευτής του Λαϊκού κόμματος και υπουργός (1935, 3.1.1945-21.2.1945), πέθανε στις 20 Αυγούστου 1945.
Η Μαρία Ράλλη ήταν ιδρυτικό μέλος και γενική γραμματέας της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ήταν επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1956-1967, 1974-1976), ενώ διετέλεσε και διευθύνουσα Σύμβουλος της ΕΛΣ. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων Από το ένα στο άλλο (1965) και με το βραβείο του Πανεπιστημίου Αθηνών για το βιβλίο Εσωτερική γραφή (1975). Πέθανε στην Αθήνα το 1976.
Ποίηση: Γυναικεία Λόγια (1932), Εξομολογήσεις (1934), Στίχοι (1938), Λόγια σε νεκρό (1943), Ξεναγήσεις (1974).
Πεζογραφία: Μια γαλάζια γυναίκα (1944), Ο καλύτερος που δεν ήτανε (1944), Για μια ζωγραφιά και για ένα σκύλο (1945), Ένας κούκος σωπαίνει τη νύχτα (1956), Από το ένα στ’ άλλο (1964), Εσωτερική γραφή (1971).
Ταξιδιωτικά: Δρομολόγια και καθυστερήσεις (1956), Περίπατος στη Γερμανία (1956), Στην Κύπρο φέγγει (1957), Περίπατος στη Ρουμανία και στη Μόσχα (1964).
Δοκίμια: Της τέχνης και του κόσμου. Απόψεις (1973).

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου,
ιστοσελίδα Λυρικής Σκηνής: https://virtualmuseum.nationalopera.gr/el/eikoniki-ekthesi/prosopa/ralli-maritsa-maria-2532/

Έλληνας λογοτέχνης, ιστορικός και καθηγητής στη Ναυτική Σχολή των Δοκίμων και στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Παππούς του ήταν ο φιλικός Κωνσταντίνος Ράδος.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, ανέλαβε σημαντικές διοικητικές θέσεις πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια.

Οπλαρχηγός, Αγωνιστής της Επανάστασης και πολιτικός.

Αρµατολός των προεπαναστατικών χρόνων και στρατιωτικός της επαναστατικής και καποδιστριακής περιόδου.

Γιατρός, κληρικός και δάσκαλος, ο Διονύσιος Πύρρος ανέπτυξε ευρεία συγγραφική δραστηριότητα με κείμενα ποικίλου περιεχομένου. Παρακολούθησε μαθήματα σε σχολές του ελλαδικού χώρου αλλά και την Ευρώπη και αναγνωρίστηκε με τον τίτλο του ιατροφιλοσόφου, ενώ τιμήθηκε και με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη του οικουμενικού θρόνου. Ακόμη, υπήρξε -μεταξύ άλλων- ο ιδρυτής επιστημονικού σχολείου και χαρτοποιείων στον ελλαδικό χώρο συμμετέχοντας παράλληλα ως ιδρυτικό στέλεχος σε επιστημονικές εταιρίες, που λειτούργησαν μετεπαναστατικά.
Αναλυτικό βιογραφικό στην πληροφοριακή βάση "ΚΑΤΟΠΤΡΟΝ" http://www.lib.uoa.gr/katoptron/loadUserPersonBiography.do?personId=62

Μακεδονομάχος από τη Φλώρινα, υπαρχηγός του Παύλου Μελά.

Γεννημένος στη Κοζάνη το 1772 ως Χαρίσιος Παπαδημητρίου (Παπαγιαννούσης) πεθαίνοντας στο Ιάσιο της Μολδαβίας στα τέλη του 1851, κληροδότησε τη συλλογή των βιβλίων και των χειρογράφων του στη βιβλιοθήκη της γενέτειράς του. Ενδεικτικά αναφέρουμε το βιβλίο του “Σουΐδα” , το χάρτη του Άνθιμου Γαζή που χρονολογείται από το 1800 και τη “Χάρτα της Ελλάδος” του Ρήγα Βελεστινλή, χαλκογραφημένη από τον Φρανσουά Μίλερ και τυπωμένη στη Βιέννη το 1797.

Η Μαρία Πωπ, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Έλληνας αρχαιολόγος και λόγιος, που γεννήθηκε και έζησε στη Βενετία. Έγραψε πολλά συγγράμματα με γνωστότερο το δίτομο "Περί μετρικής και αρχαίας ελληνικής ποιήσεως" (Βιέννη 1803).

Ο Κομνηνός Πυρομάγλου γεννήθηκε το 1899 στην Πλάκα Λήμνου. Σπούδασε Γαλλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Εργάστηκε ως καθηγητής στην Αναργύρειο Σχολή Σπετσών (1931-1932), στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο στο Παρίσι (1932-1934) και στο Πειραματικό Σχολείο των Αθηνών (1934-1938). Ήταν Πρόεδρος του Ενιαίου Αντιδικτατορικού Μετώπου(1936-1938) και Γραμματέας της Επιτροπής Πρωτοβουλίας των Κομμάτων εναντίον της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου (1936-1938). Κατά την Κατοχή διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Οργανωτής του Ε.Δ.Ε.Σ. και Γενικός Υπαρχηγός των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών Ε.Ο.Ε.Λ. που ήταν το αντάρτικο τμήμα του Ε.Δ.Ε.Σ. Εκπροσώπησε τις οργανώσεις αυτές στην Διάσκεψη του Καΐρου το 1943 και στην Διάσκεψη του Λιβάνου το 1944. Μετά το 1947 και μέχρι το 1955 έμεινε στο Παρίσι και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα υπήρξε Πρόεδρος της Διακομματικής Ενώσεως για την διεξαγωγή των εκλογών του 1956. Εξελέγη Βουλευτής Β΄ Περιφέρειας Αθηνών το 1958, συνεργαζόμενος με την Ε.Δ.Α. και εν συνεχεία ίδρυσε με τον Ηλία Τσιριμώκο την Δημοκρατική Ένωση. Από το 1961 ασχολήθηκε με την συγγραφή της σύγχρονης ιστορίας των κατοχικών χρόνων. Διετέλεσε μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών και της Διεθνούς Επιτροπής για την συγγραφή της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της επταετίας ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα ως συντονιστής των αντιχουντικών οργανώσεων. Για την δράση του αυτή έλαβε το Παράσημο του Πολεμικού Στρατού Γ΄ τάξεως. Κύρια συγγράμματά του είναι: ''Εθνική Αντίσταση'' Αθήναι 1947, ''Αι Εκλογαί της 19ης Φεβρουαρίου 1956'' ''Ο Δούρειος Ίππος. Πολιτική και Εθνική Κρίσις κατά την Κατοχή'' Αθήναι 1958. Τόμος Α΄. ''Ο Γεώργιος Καρτάλης και η Εποχή του 1934-1957'' Αθήναι 1965, τόμος Α΄. Υπήρξε ιδρυτής και εκδότης του τριμηνιαίου περιοδικού ''Ιστορική Επιθεώρησις'' που εκδίδονταν στην Αθήνα από το 1963. Πέθανε το 1980.