Αρχιμανδρίτης, θεολόγος και επικεφαλής της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή".

Ο Άγγελος Παπακώστας γεννήθηκε στην Αρίστη Ζαγορίου το 1903. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Διορίστηκε Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην Πρέβεζα, στην Κόνιτσα, στην Ιερατική Σχολή Κορίνθου, στην Εμπορική Σχολή Πειραιώς, σε Γυμνάσια της Αθήνας και, μεταπολεμικά, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Υπήρξε βοηθός του ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη κατά τα τελευταία έτη της ζωής του (1941-1945). Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
Έχει δημοσιεύσει τα ακόλουθα άρθρα και μελέτες:
• Η παρά την Αρίστην Ιερά Μονή Παναγίας της Σπηλαιωτίσσης, 1936
• Το εις Γεράνια Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου, 1939
• Γνωστά και άγνωστα χειρόγραφα του Βηλαρά, 1941
• Αγώνες και θυσίες Βορειοηπειρωτών στο Είκοσι Ένα, 1945
• Σύντομος Χρονογραφία της Ηπείρου, 1945
• Οι Παναγίες του Παπαδιαμάντη, 1947 (αυτοτελής έκδοση)
• Γιάννης Βλαχογιάννης, Νέα Εστία, 1948
• Το έργο του Κοσμά του Αιτωλού στη Β. Ήπειρο, 1949
• Άνθη Ευλαβείας εις την μετάστασιν της Θεομήτορος Μαρίας (επιμέλεια, σημειώσεις), 1950 (αυτοτελής έκδοση)
• Η Αλύτρωτος Ήπειρος, 1951
• Εκλογή από την προσωπική αλληλογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Νέα Εστία, 1955
• 28 Οκτωβρίου 1940, 1960
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στο Ζαγόρι, 1962
• Ιστορίας της πολιορκίας των Ιωαννίνων εξ ανεκδότου χειρογράφου Ψαλίδα αποκειμένου εις τα ιστορικά αρχεία Βλαχογιάννη, 1962 (αυτοτελής έκδοση)
• Η συμβολή της Ηπείρου εις την επανάστασιν του Εικοσιένα (Ζαγόρι), 1966
• Ιστορική ανθολογία Ηπείρου (ανέκδοτα Σουλιωτών αγωνιστών του Εικοσιένα), 1973
• Απομνημονεύματα Σουλιώτου αγωνιστού του Εικοσιένα Σ. Τζίπη γραμμένα στην Κέρκυρα από τον Κουμπάρο του Ιω. Δουσμάνη, 1979 (αυτοτελής έκδοση)
• Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» (μεταγραφή, εισαγωγή, σημειώσεις), Αθήνα 1983 (post mortem αυτοτελής έκδοση)

[Πηγή βιογραφικού: https://izagori.gr, με δικές μας διορθώσεις και προσθήκες]

Η Κατερίνα Παπακώστα είναι Ελληνίδα πολιτικός και πρώην βουλευτής. Είναι πρόεδρος του νέου κόμματος «Νέα Ελληνική Ορμή» (Ν.Ε.Ο.), ενώ έχει διατελέσει υφυπουργός Υγείας στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2014 και υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα το 2015.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Ο Νίκος Παπακυριαζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ. Απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογικής Ανατομικής το 1969 και της Κυτταρολογίας το 1970. Το διάστημα 1971-1972 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και το 1972 έγινε διδάκτορας στο ΑΠΘ.

Το 1965 διορίστηκε σε θέση βοηθού στο Εργαστήριο Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Επιμελητής στο ίδιο εργαστήριο από το 1975 και Λέκτορας από το 1982. Το 1984 εκλέχθηκε σε θέση Επίκουρου Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 1991 διορίστηκε Διευθυντής (του Εθνικού Συστήματος Υγείας) του τμήματος Παθολογικής Ανατομικής στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά Διευθυντής του Εργαστηριακού Τομέα του ίδιου νοσοκομείου. Εργάστηκε ακόμη στο Ερευνητικό Τμήμα του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Ινστιτούτου από το 1969 έως το 1977. Από το 2001 έως το θάνατό του ήταν πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Α΄ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Κεντρικής Μακεδονίας.

Ο Ν. Παπακυριαζής ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του. Το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του δημάρχου Θεοχάρη Μαναβή. Από το 1983 έως το 1985 διετέλεσε Αντιδήμαρχος, υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού, Παιδείας, Νέας Γενιάς και Αθλητισμού.

Το 1984 πήρε μέρος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά το θάνατο του ευρωβουλευτή Νίκου Βγενόπουλου, ο Ν. Παπακυριαζής πήρε τη θέση του. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής από το 1986 έως το 1989. Πήρε μέρος στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 ως υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α΄ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου 1994.

Ο Ν. Παπακυριαζής διετέλεσε ακόμη πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (1981-1982) καθώς και πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημονικού και Διδακτικού Προσωπικού του ΑΠΘ (1975-1985).

Ήταν παντρεμένος από το 1966 με τη Λένα Ψωμογερίδου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Λίνα και την Ευδοκία.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Διοικητική Ιστορία
Η Μακεδονική Εκπαιδευτική Εταιρεία (M.E.E.) ιδρύθηκε το 1925 με σκοπό την προαγωγή της εκπαίδευσης στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πρώτος πρόεδρός της ο Αντ. Α. Χρηστομάνος και σύμβουλοι οι: Α. Κεραμόπουλος, Κ. Άμαντος, Ναταλία Π. Μελά, Άννα Τριανταφυλλίδου, Κωνστ. Δ. Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, Δημ. Ανδρεάδης, Αθαν. Βρυζάκης, Κλέων Χατζηλάζαρος, Α. Αθηνογένης, Αλεξ. Σβώλος, Β. Χατζηλίας, Γρ. Τηλικίδης, Σ. Λιούμπης, Κωνστ. Τσιμινάκης, Γ. Παπαθανασίου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η οικογένεια Παπαθανασίου καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα γύρω στο 1916. Ο Γεώργιος Α. Παπαθανασίου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για τουλάχιστον 45 χρόνια στην Αθήνα. Ήταν νομικός σύμβουλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, με τον οποίο διατηρούσαν δικηγορικό γραφείο (Θησέως 12, Αθήνα), εργάστηκαν επί 20 χρόνια στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση διοικητικών και συνταξιοδοτικών υποθέσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Γ. Παπαθανασίου ήταν ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια γραμματέας της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Υπήρξε στενότατος συνεργάτης του μακεδόνα καθηγητή Αντώνιου Χρηστομάνου, πολιτευτή και υπουργού, πρόεδρου της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Ήταν επίσης ιδρυτής και εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης «Νέαι Χώραι», οργάνου της Εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου, μέλος του Ελληνογιουγκοσλαυϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος του ομίλου «Οι φίλοι της αμυγδαλιάς και της ομορφιάς της υπαίθρου», νομικός σύμβουλος του εκδρομικού σωματείου «Υπαίθριος ζωή».[Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να συγκεντρώσουμε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία, εκτός από τα παραπάνω που προκύπτουν από τα τεκμήρια του αρχείου].

Η Ασπασία Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα, κόρη του καθηγητή γυμνασίου Ευθύμιου Παπαθανασίου . Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε επαγγελματικά ως ηθοποιός το 1940 με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη . Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1943) , Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945-1946) , Τζαβαλά Καρούσου (με τον οποίο ίδρυσαν και την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου, 1952-1953) , Μάνου Κατράκη (1953-1954) , Σπύρου Μουσούρη και Κρινιώς Παπά (1954) κ.ά.
Ως μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη από την ίδρυσή του, η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε πρωταγωνίστρια του θιάσου από το 1957 ώς το 1966, τον πρώτο χρόνο σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 αποκλειστικά σε ρόλους αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια και Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σε 33 χώρες, και στο πλαίσιο διεθνών θεατρικών φεστιβάλ. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964).
Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε ως πρωταγωνίστρια (σε ρόλους αρχαίου δράματος στην ελληνική γλώσσα) με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο . Η είδηση της επιβολής της απριλιανής δικτατορίας βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Το γεγονός την ανάγκασε να παραμείνει αυτοεξόριστη στην Ευρώπη ώς το 1974. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, από όπου συνέχισε τη θεατρική της δραστηριότητα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Πραγματοποίησε εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις μονολόγων αρχαίου δράματος (Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κασσάνδρα), θεατρικές απαγγελίες του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου και άλλες σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες , ενώ, παράλληλα, εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές παραγωγές .
Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη (αγαπημένο σύντροφο και από το 1944 σύζυγό της) και 19 ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με βασικό στόχο τη θεατρική και πολιτιστική αποκέντρωση. Με τους «Δεσμούς» η Ασπασία Παπαθανασίου παρουσίασε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και σε ελληνικά φεστιβάλ . Το 1991 οι «Δεσμοί» ίδρυσαν το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ – «Δεσμοί»), του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε Διευθύνουσα Σύμβουλος (ώς το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών διοργανωμένου από το ΕΚΤ (1991-1993). Παράλληλα, πραγματοποίησε σεμινάρια θεατρικής παιδείας για νέους, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών.
Το 1984 και το 1985, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσίασε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στην Αθήνα και σε περιοδεία. Το 1984 συνεργάστηκε και με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, στην παράσταση της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Το 1986, κατόπιν πρόσκλησης του ιαπωνικού θιάσου Toho, ερμήνευσε την Ιοκάστη σε δίγλωσση (ελληνικά – ιαπωνικά) παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο Τόκιο. Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. Το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη από την Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παροίκου (πρώτη της εμφάνιση σε αρχαία ελληνική κωμωδία). Το 1998 συνεργάστηκε με τον θεατρικό οργανισμό «Θέατρο», ερμηνεύοντας την Ελεωνόρα Ντούζε στο έργο του Chigo de Chiara, Ελεωνόρα Ντούζε: Τελευταία νύχτα, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθηνού. Το 2002 ερμήνευσε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στο Δη.Πε.Θέ. Καλαμάτας. Το 2005 παρουσίασε το θεατρικό μονόλογο Η μελανόμορφη Κλυταιμνήστρα, στο θέατρο Τόπος Αλλού, σε σκηνοθετική επιμέλεια Νίκου Καμτσή.
Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο και τον πολιτισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου τιμήθηκε με τον τίτλο του Officier της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Κυβέρνηση (1991), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1991) και τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο της, Σελίδες μνήμης.

Καταγόταν από παλιά οικογένεια της Άμφισσας, ήταν γιος του αγωνιστή του 1821 και πολιτικού Ασημάκη Παπαηλιόπουλου. Ήταν φιλοβασιλικός και είχε χρηματίσει νομάρχης σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Ως Νομάρχης Ευβοίας εργάστηκε για την κατασκευή της κινητής γέφυρας του Ευρίπου που εγκαινιάστηκε το 1858 με την παρουσία του βασιλικού ζεύγους. Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος την περίοδο 1859 - 1862 , το 1862 κατά την νομαρχία του ξέσπασε στην Πάτρα στάση κατά του Όθωνα. Λόγω της φιλοβασιλικής του στάσης έφυγε από την νομαρχία. Είχε εκλεγεί βουλευτής Παρνασσίδος στις εκλογές του 1881, ενώ ήταν υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Δημήτριου Βάλβη 1886. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [Τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Λιδωρίκης, Αθανάσιος. Αξιωματούχος του Αλή Πασά και φιλικός. Φυλακίστηκε αφού θεωρήθηκε ύποπτος από τις οθωμανικές αρχές ενώ συνευρισκόταν με φιλικούς. Δεν συμμετείχε στον ένοπλο αγώνα αλλά συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις . Με την άφιξη του Καποδίστρια έγινε διοικητής Λιβαδειάς και αργότερα Καρύταινας. Το 1835 έγινε σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα γερουσιαστής.

Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονοµικά στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς και από το 1956 εργάστηκε κοντά στον πατέρα του, στις Εκδόσεις "Παπαζήση". Το 1962 ανέλαβε τη διεύθυνση της επιχείρησης, η οποία στη συνέχεια µετατράπηκε σε Ανώνυµη Εταιρεία. Το 1969 ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τις αρχές της δικτατορικής κυβέρνησης, βασανίστηκε, δικάστηκε µε τη "Δηµοκρατική Άµυνα" και παρέµεινε σε διάφορες φυλακές µέχρι το καλοκαίρι του 1973. Από τη µεταπολίτευση και µετά, ο Βίκτωρ Παπαζήσης ασχολήθηκε µε τις εκδόσεις και τον επαγγελµατικό συνδικαλισµό. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2009.

Βλ. "Μεταξουργία Χρυσαλλίς"

Ο Σάββας Παπαδόπουλος ήταν «νομάρχης παρά τω πρωθυπουργώ» στη διάρκεια τη Κατοχής.

Δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων των Σερρών.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο όπου και άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών. Μαθήτευσε στο Ωδείο Αθηνών στο Ελληνικό Ωδείο και στο Εθνικό Ωδείο από όπου πήρε δίπλωμα πιάνου το 1949. Το 1938 διορίστηκε επιμελητής μουσικού προγράμματος του νεοσύστατου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Συνέπραξε ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών και τη Συμφωνική της ΕΡΤ. Έγινε επίσης γνωστός και στα Ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα, παίζοντας ως σολίστ υπό τη διεύθυνση διακεκριμένων μαέστρων και συμπράττοντας με εκλεκτούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες σε συναυλίες μουσικής δωματίου και Lied. Υπήρξε ο πρώτος πιανίστας που έπαιξε τα πιανιστικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι και έχει μάλιστα καταγράψει σε παρτιτούρα μερικά από αυτά, προκειμένου να εκδοθούν. Έχει επίσης εμφανιστεί στο πλαίσιο της "Ελληνικής Σύγχρονης Μουσικής". Εκτελέσεις του ηχογραφήθηκαν σε δίσκους γνωστών δισκογραφικών εταιρειών.

Έλληνας αξιωματικός που ηγήθηκε του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας των συνταγματαρχών έως το 1973 όταν ανατράπηκε από τον Ιωαννίδη.

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος-Γκρέκας παραθέτει τα πιο κάτω στοιχεία, σε αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1976: «Συγγραφέας, συνθέτης και μουσικολόγος. Γεν. στον Πειραιά το 1897. Από πολύ μικρός –4 χρόνων– πήγε στο Σχολείο και άρχισε να διαβάζει πιάνο με τη μητέρα του, Τσέχα στην καταγωγή. Ο πατέρας του Επτανήσιος – από τα Κύθηρα. Το 1912 με προτροπή του Σπύρου Σαμάρα έγινε μαθητής του Γεωργίου Λαμπελέτ, διευθυντού του “Πειραϊκού Ωδείου”. Την ίδια εποχή του ανέθεσαν να διδάξει σε 7 μαθητές του Ωδείου, τα προκαταρκτικά της μουσικής, σολφέζ κλπ. Το 1920 έλαβε δίπλωμα Ανωτέρων θεωρητικών. Υπηρέτησε στη μουσική του Πολεμικού Ναυτικού ως βοηθός του αρχιμουσικού Μιχ. Σπινέλλη. Συνεπλήρωσε τις σπουδές του στη Λειψία της Γερμανίας. Το 1916 ιδρύει την ανδρική χορωδία στο Ωδείο Πειραιώς – Πειραϊκού Συνδέσμου. Προξενεί κατάπληξη η εμφάνισή της. Τον επόμενο χρόνο γίνεται μέλος του Διοικ. Συμβουλίου του Πειρ. Συνδέσμου. Διευθύνει τη χορωδία στο Δημοτικό Θέατρο. Γίνεται ιδρυτής της Μελοδραματικής. Είχε γράψει πολλά Σχολικά τραγούδια, γράφει και ένα μονόπρακτο μελόδραμα του Λαέρτη Λάρμη. Φεύγει για τη Γερμανία. Επιστρέφει και γράφει μουσική στην ηθογραφική επιθεώρηση: “Βάλτου ρίγανη” του Χάρη Σταματίου. Το 1927 γίνεται ιδρυτής της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Το 1929 ιδρυτής της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας και διευθυντής των Λαϊκών Συμφωνικών Συναυλιών του Πειραιώς. Παρουσιάζει όλους τους Έλληνες συνθέτες να διευθύνουν έργα τους: Γεώρ. Λαμπελέτ, Διον. Λαυράγκας, Μάριος Βάρβογλης, Θ. Σπάθης κ.ά. Το 1932 ιδρυτής και διευθ. Σύμβουλος του Ελληνικού Μελοδράματος. Στο διάστημα αυτό γράφει τη μουσική στον “Κύκλωπα” για το θέατρο Β. Ρώτα. Επίσης την μουσική στο δράμα “Στη μέση του δρόμου” του Γιάννη Σιδέρη, “Μοντερνισμός” του Ευαγ. Λισμάνη, διδάσκει στη Δραματική Σχολή του Μιχ. Κουνελάκη, παίζει στο Κουκλοθέατρο του Σωκράτη Καραντινού, διδάσκει στην Κινηματογραφική Ακαδημία κλπ, κλπ. Συνολικά έγραψε για το θέατρο 20 έργα και εδίδαξε 60 χρόνια σε διάφορα Ωδεία δωρεάν θεωρητικά, Ιστορία, Μορφολογία και Αισθητική της Μουσικής. Έγραψε διάφορα έργα για συμφωνική ορχήστρα, μουσική δωματίου, μπαλλέτα και μουσική στην κινηματογραφική ταινία Ανδρ. Παπαγιαννόπουλου – Παπαδούκα: “Αρχαιότητες των Αθηνών”. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε η δημοσιογραφία, η ποίηση και η ιστορία. Σε ηλικία 12 χρόνων έγραφε σατυρικούς στίχους, που είναι δημοσιευμένοι σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά ποιήματά του είναι μελοποιημένα από τον ίδιο ή και άλλους συνθέτες. Προσέφερε τη συνεργασία του πολλά χρόνια στον “Χρονογράφο”. Μετά από διαγωνισμό ήλθε πρώτος και έγινε συντάκτης το 1917 της εφημ. “Ακρόπολις” του Βλ. Γαβριηλίδη. Μετά στην “Πρωία” και άλλες εφημερίδες. Έγραψε εκατοντάδες άρθρων. Διευθ. του περιοδικού “Μουσικά Χρονικά”, τόμοι 6. Του περιοδ. “Ραδιόφωνο” κλπ, κλπ. Ίδρυσε το “Μουσικό Ιστορικό Φωνητικό Αρχείο” και το συντηρεί 65 ολόκληρα χρόνια».

Ο Εμμανουήλ Παπαδόπουλος του Αποστόλου και της Μαρίας γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας (παρότι στο πιστοποιητικό εγγραφής του στο μητρώο αρρένων του Δήμου Θεσσαλονίκης στον υποφάκελο 1.3 φαίνεται ως έτος γέννησης το 1881). Αποφοίτησε από το ελληνικό γυμνάσιο Φιλιππούπολης. Συνέχισε τις σπουδές του στη Βασιλική Βαυαρική Ανωτάτη Τεχνική Σχολή του Μονάχου όπου σπούδασε αρχιτεκτονική από το 1899 έως το 1907. Από το 1909 μέχρι και το 1925 εξάσκησε το επάγγελμα του αρχιτέκτονα στη Βουλγαρία. Τον Φεβρουάριο του 1926 κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη όπου και εργάστηκε ως αρχιτέκτονας μέχρι το θάνατό του, το 1947.
Ήταν παντρεμένος από το 1922 με την Χρυσάνθη Δανιήλ (1900-1978), κόρη του εμπόρου Βασίλειου και της Πηνελόπης Δανιήλ. Ο γάμος τους έγινε στη Σόφια της Βουλγαρίας και απέκτησαν ένα παιδί, την Μαίρη Παπαδοπούλου.
Η Χρυσάνθη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1900 στη Στενήμαχο (παρότι στο απολυτήριο γυμνασίου του Ζαππείου Παρθεναγωγείου στον υποφάκελο 3.2 φαίνεται ως έτος γεννήσεως το 1905). Πέθανε μάλλον το 1978.
Η Μαίρη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1923 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας. Δούλεψε για πολλά χρόνια ως καθηγήτρια στο κρατικό ωδείο της Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 2010.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου, πληροφορίες του δωρητή, Δημήτρη Ιωάννου.

Η Άννα Μελά-Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1871 στη Μασσαλία. Ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μελά, αριστοκρατικής οικογένειας της Ηπείρου. Ήταν αδελφή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και κόρη του Μιχαήλ Μελά ο οποίος ήταν άνθρωπος με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα. O πατέρας της διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Την περίοδο 1891-1894 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηνών.
Η ίδια ήταν πνεύμα ανήσυχο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μορφώθηκε κατ΄ οίκον και υπήρξε ερασιτέχνιδα ζωγράφος. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον Απόστολο Παπαδόπουλο γνωστό γαιοκτήμονα της Βόρειας Εύβοιας επιθυμώντας να ξεφύγει από τον αυταρχικό έλεγχο της μητέρας της. Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ροβιές Ευβοίας.
Η Άννα Παπαδοπούλου μετά τον θάνατο του αδελφού της Παύλου Μελά, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελόντρια νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από τους Βαλκανικούς (1912-1913), πήρε μέρος, διορισμένη από το υπουργείο Στρατιωτικών ως αδελφή νοσοκόμα, με το βαθμό της υπολοχαγού, στον Βορειοπειρωτικό Αγώνα του 1914, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Η δράση της δεν περιορίστηκε μόνο στην περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Παράλληλα προσπαθούσε να ασκεί πολιτική επιρροή.Υπήρξε προσωπική φίλη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το 1914 αρρώστησε σοβαρά απο τύφο ή χολέρα. Κατάφερε να αναρρώσει και να λάβει μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία ιδρύοντας την οργάνωση «Μάννα του Στρατιώτη», όνομα με το οποίο έμεινε και η ίδια γνωστή. Το 1921 κατηγορήθηκε για προπαγάνδα υπέρ του Βενιζέλου με πρόσχημα την φράση του τελευταίου «Θαρσείν χρη», η οποία αναγραφόταν στις φωτογραφίες της που έδινε στους τραυματισμένους στρατιώτες.
Μετά την αποπομπή της από το Μικρασιατικό Μέτωπο γύρισε στις Ροβιές, γεγονός που το θεώρησε ως «εξορία» και δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά εναγωνίως, μέσω της αλληλογραφίας της με πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά πρόσωπα της εποχής, την επάνοδό της στο Μέτωπο. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ασχολήθηκε με την περίθαλψη των προσφύγων και από το 1923 δραστηριοποιήθηκε έντονα για την δημιουργία σανατορίου με σκοπό την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το σανατόριο, το οποίο χτίστηκε στην Κορφοξυλιά, στα Μαγούλιανα Γορτυνίας κοντά στην Βυτίνα, άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1930.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου τιμήθηκε με 12 παράσημα και ήταν από τις λίγες γυναίκες που παρασημοφορήθηκαν το 1914 με τον Σταυρό του Σωτήρος. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή σωματεία και συνέβαλε στην ίδρυση της Πολυκλινικής Αθηνών. Πέθανε από φυματίωση το 1938 στην Αθήνα και θάφτηκε στις Ροβιές της Εύβοιας. Το 1938 έπαυσε να λειτουργεί και το σανατόριο που ίδρυσε.
[Πηγές : Σταυρίδης Αντώνης, Άννα Παπαδοπούλου Μελά, Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2007. Υλικό του αρχείου.]

Πατρινός αγωνιστής του 1821, πρόκριτος και φιλικός, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μεσολογγίου στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του. Παππούς του διάσημου ποιητή Ιω. Παπαδιαμαντόπουλου.

Ο Α.Παπαδιαμαντόπουλος (1856-1919), γιος του υποστρατήγου Δημητρίου (1813-1877) και εγγονός του Φιλικού και πρωταγωνιστή της Εθνεγερσίας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (1766-1826), υπήρξε νομικός και διπλωμάτης. Το 1881 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου, ενώ το 1885 εξελέγη αντιπρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και διορίστηκε από τον Θ.Δεληγιάννη πάρεδρος δικαστής στο Γενικό Προξενείο Σμύρνης. Δέκα χρόνια αργότερα (1895) διορίστηκε για πρώτη φορά γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1898 ακολούθησε τον πρίγκηπα Γεώργιο στην Κρήτη, ως ιδιαίτερος γραμματέας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1906. Το 1906-1908 διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη και το 1912-1914 διορίστηκε πρεσβευτής στο Βουκουρέστι, Χάγη και Βρυξέλλες. Το 1915 ήταν διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών μέχρι το 1917 που ετέθη σε διαθεσιμότητα.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη Σκιάθο. Ήταν γιος του ιερέα Αδαμαντίου Εμμανουήλ και της Γκιουλώς (Αγγελικής Μωραΐτη). Είχε τέσσερις αδελφές -την Ουρανία, την Χαρίκλεια, την Σοφούλα και την Κυρατσούλα- και δύο αδελφούς -τον Εμμανουήλ που πέθανε μικρός και τον Γεώργιο.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο Δημοτικό και στο Ελληνικό σχολείο Σκιάθου, στο Σχολαρχείο Σκοπέλου, στο Γυμνάσιο Χαλκίδας, στο Γυμνάσιο Πειραιώς και τέλος στο Βαρβάκειο Λύκειο στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή χωρίς να την ολοκληρώσει.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η Μετανάστις, δημοσιεύθηκε στα 1879-1880 στην εφημερίδα Νεολόγος Κωνσταντινουπόλεως. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Οι έμποροι των εθνών (Μη Χάνεσαι, 1882-1883), Η Γυφτοπούλα (Ακρόπολις, 1884), Χρήστος Μηλιώνης (περ. Εστία, 1885) και πλήθος διηγημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά (1887-1911). Ο Παπαδιαμάντης εργάστηκε συστηματικά ως μεταφραστής στην Εφημερίδα του Δ. Κορομηλά, στην εφ. Άστυ κ.α. Με παραγγελία του Γ. Βλαχογιάννη, μετέφρασε επίσης τρία μεγάλα ιστορικά έργα: του Thomas Gordon, του George Finlay και του Νικόλαου Σπηλιάδη (γαλλικά) που εκδόθηκαν πολύ αργότερα.
Όπως είναι γνωστό, έζησε στο πλαίσιο της χριστιανικής παράδοσης, έζησε με οικονομική στενότητα, όσο ζούσε δεν πραγματοποιήθηκε αυτοτελής έκδοση έργου του, παρά μόνο της γαλλικής μετάφρασης δύο διηγημάτων του (1908). Είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες λογοτέχνες και η επίδρασή του εξελίσσεται αδιάπτωτα.
Ο Παπαδιαμάντης πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911 στη Σκιάθο, όπου είχε επιστρέψει από το 1908.

[Για βιογραφικές, βιβλιογραφικές πληροφορίες και πλούσια τεκμηρίωση βλ. την ιστοσελίδα της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών σπουδών https://www.papadiamantis.net/ ]

Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας το 1900. Το 1915 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με το εμπόριο τροφίμων. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Παντοπωλών Αθηνών, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Παντοπωλών Ελλάδας, Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Επιμελητήριου Αθηνών και σε πολλά ακόμα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων και οργανισμών. Στις δημοτικές εκλογές του 1950 και του 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.

Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας όπου και μεγάλωσε. Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τον πατέρα του και την πατρική του περιουσία. Σπούδασε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης (1949-1955) και αποστρατεύθηκε το 1983 με το βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου (Ταξιάρχου). Ειδικεύθηκε στην Παθολογία και στην Υγειονολογία και εργάστηκε για την προώθηση των προγραμμάτων Προληπτικής Ιατρικής στο Στρατό. Για έξι χρόνια υπήρξε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρησις Ενόπλων Δυνάμεων.Κατά το διάστημα της υπηρεσίας του στην Καβάλα ίδρυσε εκεί Κινηματογραφική Λέσχη, συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και ίδρυσε με φίλους το περιοδικό Σκαπτή Ύλη. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της επαρχίας και της Αθήνας.
Εξέδωσε τα έργα: Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη (1973), Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση (1974), Θερμά Θαλάσσια Λουτρά (1980), Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο, 1980), Παρακείμενα (1983), Βουστροφηδόν (1987), Ο Γενικός Αρχειοθέτης (1989), Επί πτίλων αύρας νυκτερινής (1992), Ροζαμούνδη (1995), Τα ταξιδιωτικά του Ανδρέα Καρκαβίτσα (1995), Α/Π/ «Ελένη» (1994), Η πράσινη παπάγια (1995).

Η Ρούλα Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1913 στην Θεσσαλονίκη. Κόρη του Μιχαήλ Βαρέλλα, εμπόρου φαρμάκων, φοίτησε στο παρθεναγωγείο Στ. Νούκα- Αγλαΐας Σχινά και στο κολλέγιο Ανατόλια. Παντρεύτηκε τον Αλέκο Παπαδημητρίου με τον οποίο έκαναν τρία παιδιά: τον Στάθη (1939-1996), τον Μιχάλη (1942-) και τον Γιώργο Παπαδημητρίου (1944-2009, γνωστό συνταγματολόγο και βουλευτή Επικρατείας).
Η Παπαδημητρίου, με το ψευδώνυμο Αφροδίτη της Μήλου, δημοσίευσε εφηβικές της συνεργασίες στη Διάπλαση των Παίδων. Από το 1952 ως το 1996 εξέδιδε το Περιοδικό Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, το οποίο κάλυπτε λογοτεχνικά, ιστορικά, κοινωνικά και λαογραφικά θέματα καθώς και θέματα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στη νεοελληνική ιστορία και κοινωνία.
Μεταπολεμικά έδωσε πολλές διαλέξεις σε πόλεις της Ελλάδος και στο εξωτερικό. Υπήρξε τακτική συνεργάτης για πολλά χρόνια των Ραδιοφωνικών Σταθμών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, όπου παρουσίαζε εκπομπές ποικίλου περιεχομένου. Συνεργάστηκε ακόμη με την Αντιγόνη Μεταξά (Θεία Λένα), για τη ραδιοφωνική εκπομπή της τελευταίας που είχε τίτλο «Καλημέρα Παιδιά».
Η Παπαδημητρίου συμμετείχε σε πλήθος φιλανθρωπικών σωματείων και οργανώσεων. Δραστηριοποιήθηκε έντονα για τον επαναπατρισμό παιδιών του «παιδομαζώματος» καθώς και για την αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες. Η ίδια υπήρξε υποψήφια βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη το 1956.
Έγραψε μελέτες, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και πλήθος άρθρων. Το πεζογραφικό της έργο επικεντρώνεται στην πόλη της Θεσσαλονίκης και τη νεότερη ιστορία της, τον Μακεδονικό Αγώνα καθώς και τον κυπριακό ελληνισμό. Συνεργασίες της δημοσιεύθηκαν σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων. Τιμήθηκε με πλήθος παρασήμων και διακρίσεων. Πέθανε το 2005.
Ορισμένα από τα έργα της:

• Αγώνας για τη λευτεριά, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1970.
  -Στη δοξασμένη γη της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 1980.
  -Θεσσαλονίκη, φωτεινές μνήμες, Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1985.
  -Μακεδονία, γη του ηρωισμού και της θυσίας, Θεσσαλονίκη 1989.
  -Η Εκκλησία στον Μακεδονικό Αγώνα, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991.
  -Ανατολική Μακεδονία, βωμός ελευθερίας, Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 1996.
  -Στον ίσκιο του Λευκού Πύργου, Εξάντας, Αθήνα 2003.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Ο Απόστολος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Σιάτιστα Κοζάνης το 1948 και έζησε στα Γρεβενά ως το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών.
Είναι διπλωματούχος ἠλεκτρολόγος-μηχανολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (1971) και από το 1974 ως το 2006 εργάστηκε στη Δ.Ε.Η. Κοζάνης.
Ασχολήθηκε επί εικοσιπενταετία με την επιστημολογία και εξέδωσε τρεις σχετικές εργασίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το ενδιαφέρον του στράφηκε προς την τοπική ιστορία. Ἐργασίες του παρουσιάστηκαν σε τοπικά συνέδρια και δημοσιεύθηκαν.
Αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά και ἐφημερίδες και διευθύνει τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο “Μαρτυρία” στον τοπικό σταθμό "ΤΟΡ".
Είναι ἐπί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου “Μακρυγιάννης” της Κοζάνης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών νομού Κοζάνης.

[Πηγή βιογραφικού: https://greveniotis.gr]

Ο Αλέκος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Λαμία το 1905. Έχασε νωρίς τον πατέρα του. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Ο ίδιος, μετά το γάμο του, μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941. Μεταπολεμικά πρωτοστάτησε στη δημιουργία του πρεβαντορίου «Μαθητική Εξοχή Υγείας» στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Υπήρξε για πολλά χρόνια Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ρουμελιωτών Βορείου Ελλάδος και μέλος της Ένωσης Παλαιών Πολεμιστών Βορείου Ελλάδος. Πέθανε το 1978.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1906. Τη δεκαετία 1910-1920 παρακολουθεί σπουδές Γεωπονικής στην Αγγλία. Μετά την Καταστροφή του 1922, εγκαθίσταται στην Αθήνα και αφιερώνει τη ζωή της αρχικά στην περίθαλψη των εκπατρισμένων Μικρασιατών και αργότερα στη διάσωση της μνήμης τους, συλλέγοντας, σε συνεργασία με τη Μέλπω Μερλιέ, αφηγήσεις από τους αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες της Καταστροφής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 γνωρίζει το ζεύγος Σικελιανού και μετέχει στις Δελφικές Εορτές. Από το 1936 στρατεύεται στον χώρο της Αριστεράς και με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα καταφεύγει στην Αίγυπτο, όπου έρχεται σε επαφή με τον Γιώργο Σεφέρη και τον κύκλο των αγγλόφωνων εξόριστων ποιητών. Στη Μέση Ανατολή εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Η Ανατολή σε δίγλωσση έκδοση (ελληνικά και αγγλικά), η οποία απαγορεύθηκε από την αγγλική στρατιωτική αστυνομία. Επιστρέφει στην Αθήνα μετά τον Εμφύλιο για να ασχοληθεί με την ποίηση, την κριτική θεάτρου, τη φωτογραφία και την πεζογραφία.

Άλλα έργα της: Ποιητική Γνώση (1950), Πορεία και Περιπλάνηση (1958), Οκτώ τετράδια ποιήματα (1961), Το Βουνό (1963), Ακούμε τη φωνή σου πατρίδα (1964), Η παρέα (1976), Απολογισμός (1977), Σημειωματάριο (1983), κ.ά. Ωστόσο, η πιο σημαντική προσφορά της στον χώρο των νεοελληνικών γραμμάτων είναι Ο Κοινός Λόγος, μια συλλογή προφορικών μαρτυριών από την πρόσφατη ιστορία (προσφυγιά, κατοχή, εμφύλιος), η οποία επιχειρεί να ανασυνθέσει το ελληνικό δράμα του εικοστού αιώνα από την πλευρά των ηττημένων.

Πηγή: Ιωάννα Πετροπούλου, «Έλλη Παπαδημητρίου. Σμύρνη 1906 – Αθήνα 1993. Από την μαρτυρία του ενός στην μαρτυρία των πολλών», περ. Αρχειοτάξιο, τχ. 4 (Μάιος 2002) 68-93.

Ο Μήτσος Παπαδηµήτρης (Αθήνα 1912-1995) µε καταγωγή από το Βελβενδό Κοζάνης, γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία στην περίοδο του µεσοπολέµου. Την ίδια περίοδο εντάσσεται στο Αγροτικό Κόµµα του Κώστα Γαβριηλίδη. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στις γραµµές του ΕΑΜ και εκλέγεται αντιπρόσωπος Μακεδονίας-Θράκης στο Εθνικό Συµβούλιο της ΠΕΕΑ. Μετά την απελευθέρωση, εκλέχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕ (Αγροτικό Κόµµα Ελλάδας) και συµµετείχε στον πολιτικό συνασπισµό του ΕΑΜ. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, από όπου δραπέτευσε για να ενταχθεί στο Δηµοκρατικό Στρατό (ΔΣΕ) και να αναλάβει εκ µέρους του ΑΚΕ, το Υπουργείο Γεωργίας στη δεύτερη προσωρινή κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1949. Με την υποχώρηση του ΔΣΕ, εκπατρίστηκε και έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ρουµανία µέχρι τη µεταπολίτευση. Διετέλεσε Γραµµατέας και στη συνέχεια Πρόεδρος της «Κεντρικής Επιτροπής Επαναπατρισµού Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδας» (ΚΕΠΠΕ), ενώ από το 1952, –µετά τον θάνατο του Κώστα Γαβριηλίδη– ανέλαβε γραµµατέας του ΑΚΕ. Επαναπατρίστηκε το 1975 και µετά την διάσπαση του ΚΚΕ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε το ζήτηµα του επαναπατρισµού των πολιτικών προσφύγων και προσέφερε νοµική βοήθεια στους επαναπατρισθέντες. Πέθανε τον Ιούλιο του 1995 στην Αθήνα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε στο Massachusetts Institute of Technology, όπου απέκτησε δίπλωμα (SB) στη Φυσική (1970) και μεταπτυχιακό δίπλωμα (SM) στην Ηλεκτρολογική Μηχανική (1972) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ (PhD) των Οικονομικών Επιστημών (1977). Από το 1977 έως το 1984 δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Έχει εργασθεί επίσης ως οικονομικός εμπειρογνώμων στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve Bank) των ΗΠΑ. Το 1988 εξελέγη τακτικός καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 2010 είναι ανώτερος εταίρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο Goethe της Φραγκφούρτης. Το 2011 επελέγη ως ο πρώτος κάτοχος (inaugural professor) της έδρας Μίνως Ζομπανάκης του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Συστήματος στο Πανεπιστήμιο Harvard.

Διετέλεσε Οικονομικός Σύμβουλος (1985-1993), Διευθυντής της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών (1988-1993), Υποδιοικητής (1993-1994) και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1994-2002). Από τον Ιούνιο του 2002 έως τον Μάιο του 2010 ήταν ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ. Το Νοέμβριο του 2011 κλήθηκε να αναλάβει την προεδρία της Κυβέρνησης Συνεργασίας και διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδος έως τον Μάιο του 2012.

Έχει διατελέσει μέλος πολλών διεθνών επιτροπών και διοικητικών συμβουλίων, όπως του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (1994-1998), του Financial Stability Board (2006-2010), της Economic and Financial Committee της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2002-2010), του Central Bank Governance Group (2002-2010), της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών και της Trilateral Commission. Από το 1993 έως το 1995 ήταν πρόεδρος της μόνιμης Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Επιτροπής των Διοικητών των Κεντρικών Τραπεζών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και πρόεδρος της Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος. Την περίοδο 1986-1987 ήταν μέλος της Επιτροπής Padoa-Schioppa, η οποία συστάθηκε από τον J. Delors και συνέταξε την Έκθεση Efficiency, Stability and Equity (Oxford University Press, 1987) για την οικονομική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ενώ από το 1989 έως το 1990 συμμετείχε στην Επιτροπή Αγγελόπουλου, η οποία συνέταξε την Έκθεση «Σταθεροποίηση και Ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας».

Έχει δημοσιεύσει πολλά επιστημονικά άρθρα σε διεθνή περιοδικά και βιβλία για θέματα μακροοικονομικής θεωρίας και πολιτικής, χρηματοπιστωτικών αγορών και νομισματικής πολιτικής, καθώς και σχετικά με τις οικονομικές επιδόσεις, τη χρηματοοικονομική σταθερότητα και την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διακρίσεις: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας (1999).

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2006.