Ο Σύνδεσµος Αντιρρησιών Συνείδησης δηµιουργήθηκε το 1988, ως µετεξέλιξη των επιτροπών συµπαράστασης στους Θανάση Μακρή και Μιχάλη Μαραγκάκη, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι Έλληνες που διακήρυξαν δηµόσια την άρνησή τους να στρατευτούν για µη θρησκευτικούς συνειδησιακούς λόγους. Βασικές επιδιώξεις του συνδέσµου αποτελούν η αναγνώριση της αντίρρησης συνείδησης και της άρνησης στράτευσης ως δικαιωµάτων στην Ελλάδα καθώς και η παύση κάθε δίωξης ενάντια στους αντιρρησίες συνείδησης. Από το 2003, ο Σύνδεσµος Αντιρρησιών Συνείδησης λειτουργεί µε τη νοµική µορφή του Σωµατείου. Επίσης, εκπροσωπεί στην Ελλάδα το European Bureau of Conscientious Objectors και τη War Resisters’ International.

Ο Σύλλογος "Οι φίλοι των γραμμάτων" ιδρύθηκε στις 7 Μαρτίου 1936. Ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γιάννης Σιαφλέκης - δικηγόρος, Νίκος Παπαχατζή - αρχαιολόγος, Κίτσος Μακρής - λαογράφος, Αλέκος Τζιτζηλέρης - δικηγόρος, Κώστας Στριμμένος - γιατρός, Αλέκος Μαρπουτζόγλου - λογοτέχνης, Κώστας Ζημέρης - ζωγράφος - φωτογράφος, Κώστας Δονδολίνος - Δ/ντής Εμπορικής Τράπεζας, Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Παπάς, Αγήνορας Αστεριάδης κ.ά. Σκοπός του Συλλόγου ήταν η μελέτη και η έρευνα από επιστημονική άποψη κάθε ζητήματος που αφορά την ανθρώπινη διανόηση, η δημιουργία ανώτερης πνευματικής ζωής στην πόλη και η υποστήριξη και ενθάρρυνση κάθε πνευματικής προσπάθειας. Στις δραστηριότητές του συγκαταλέγονταν διαλέξεις διανοούμενων και καλλιτεχνών, εκθέσεις ζωγραφικής και εκδόσεις. Στην εφημερίδα "Θεσσαλία" ο Διευθυντής της Τάκης Οικονομάκης δημιούργησε τη "Φιλολογική σελίδα", δίνοντας έτσι τη δυνατότητα άμεσης παρουσίας και έκφρασης του συλλόγου. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή ο Σύλλογος διαλύθηκε. Στις 20 Απριλίου του 1946 καταγράφηκε η τελευταία του συνεδρίαση.

Σύλλογος των καταγόμενων από την κοινότητα Μαργαριτών Μυλοποτάμου Ρεθύμνου Κρήτης

Ο Σύλλογος Εργαζοµένων Φοιτητών Σπουδαστών συγκροτήθηκε στα µέσα της δεκαετίας του ΄50 και εκπροσώπησε τα ζητήµατα των εργαζόµενων, σε µεγάλο ποσοστό εκείνη την εποχή φοιτητών. Διαρθρωµένος σε τρία τµήµατα συνδικαλιστικό, οικονοµικό και εκπολιτιστικό, οργάνωσε τις ειδικές διεκδικήσεις της σπουδάζουσας εργαζόµενης νεολαίας και δραστηριοποιήθηκε µέχρι και την επιβολή της δικτατορίας των συνταγµαταρχών.

Ο Σύλλογος Εργαζοµένων Μαθητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΣΕΜΜΕ) συγκροτήθηκε το 1962 και εξέφρασε τα αιτήµατα των εργαζόµενων µαθητών που φοιτούσαν σε νυχτερινά σχολεία. Συµµετείχε στις µεγάλες κινητοποιήσεις των µαθητών και φοιτητών της δεκαετίας του ΄60 έχοντας ως βασικά αιτήµατα την κατάργηση των διδάκτρων, την µείωση των ωρών εργασίας και του χρόνου φοίτησης και την αναβάθµιση της εκπαίδευσης. Ο Σύλλογος εξέδιδε την εφηµερίδα Μαθητική .

Ο Στέφανος Νούκας (1836-1931) ίδρυσε το 1895 στη Θεσσαλονίκη το Ελληνογαλλικό Εμπορικό Λύκειο. Με χορηγία του Γρηγορίου Μαρασλή, δημάρχου της Οδησσού, το σχολείο απέκτησε το δικό του κτίριο και μετονομάστηκε σε «Μαράσλειο Λύκειο». Παράλληλα ο Στέφανος Νούκας ενδιαφέρθηκε και για την μόρφωση των κοριτσιών. Γι’ αυτό ίδρυσε το 1905 στη Θεσσαλονίκη το «Πρότυπο Παρθεναγωγείο», τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε από το 1911 η Αγλαΐα Σχινά, με το όνομά της να εμφανίζεται ως υπότιτλος στην επωνυμία του σχολείου. Το σχολείο ήταν αρχικά εγκατεστημένο στην οδό Εθνικής Αμύνης. Έως το 1915 το σχολείο περιελάμβανε νηπιαγωγείο, εξατάξια αστική σχολή και τρεις γυμνασιακές τάξεις.
Το 1916 ο Στέφανος Νούκας έκανε συνιδιοκτήτρια την Αγλαΐα Σχινά. Από την ίδια χρονιά, λόγω αλλαγής στη νομοθεσία για το καθεστώς λειτουργίας των σχολών θηλέων, το παρθεναγωγείο περιελάμβανε νηπιαγωγείο, πλήρες εξατάξιο δημοτικό σχολείο μικτό και τριτάξια αστική σχολή θηλέων. Από το 1925-26 ξεκίνησε να λειτουργεί η «Ανωτέρα Σχολή Γυναικείας Εγκυκλοπαιδικής Μορφώσεως» και ειδικό μουσικό τμήμα.
Το 1929 το σχολείο μεταφέρθηκε στην Ανάληψη και ένα χρόνο μετά ο Στέφανος Νούκας το μεταβίβασε στην Αγλαΐα Σχινά. Με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 το σχολείο περιελάμβανε νηπιαγωγείο, εξάχρονο δημοτικό σχολείο, εξάχρονο γυμνάσιο θηλέων. Το μουσικό τμήμα συνέχισε τη λειτουργία του, αλλά η «Ανωτέρα Σχολή Γυναικείας Εγκυκλοπαιδικής Μορφώσεως» σταμάτησε τη λειτουργία της μετά το σχολικό έτος 1931-32. Από το 1932 αλλάζει και η επωνυμία του σχολείου σε «Εκπαιδευτήρια Θηλέων Αγλαΐας Σχινά – Ιδρυτής Στ. Νούκας». Το 1936 ιδρύεται ο «Σύλλογος Αποφοίτων των Εκπαιδευτηρίων Ν. Σχινά», ο οποίος λειτουργούσε άτυπα από το 1932.
Παρά τις διαρθρωτικές μεταβολές που επιχείρησε το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, το σχολείο διατήρησε τη δομή που είχε προκύψει από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 έως και το 1964. Παράλληλα όμως, από το σχολικό έτος 1959-60 ξεκίνησε τη λειτουργία της η «Μέση Σχολή Σχεδιαστριών». Με τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964 το σχολείο περιελάμβανε νηπιαγωγείο, εξάχρονο δημοτικό σχολείο, τριτάξιο γυμνάσιο και λύκειο. Το 1972 σταμάτησε να λειτουργεί το δημοτικό, επειδή το κτίριο κρίθηκε ακατάλληλο, και το 1974 σταμάτησε τη λειτουργία του και το γυμνάσιο. Την ίδια χρονιά η Αγλαΐα Σχινά πέθανε και τα εκπαιδευτήριά της έκλεισαν οριστικά.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
-Σ. Ζιώγου-Καραστεργίου (επιμ.), Τα εκπαιδευτήρια θηλέων Αγλαΐας Ν. Σχινά 1905-1974, εκδοτικός οίκος Σπανιάς, Θεσσαλονίκη 1997.
-Υλικό του αρχείου.

Ο Αλέκος Σόφης, δικηγόρος Ιωαννίνων, ήταν στέλεχος της Σπουδάζουσας της Ν.ΕΔΑ και μέλος του Κ.Σ. της ΔΝΛ. Εκλέχθηκε δήμαρχος της πόλης του και δικάστηκε από τη χούντα λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης και της εμπλοκής του στο συλλαλητήριο της νεολαίας και του λαού στις 21 Απριλίου 1967.

Λογοτέχνιδα από τις Σέρρες, με σημαντική δράση στην πολιτιστική ζωή και στο κίνημα ειρήνης της περιοχής.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/mellioy-sofi-toyla [τελευταία πρόσβαση: 22/9/2021]

Η Ρωξάνη Σωτηριάδη Σέτζουϊκ (1902-1996) ήταν κόρη του αρχαιολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Σωτηριάδη και της Μαρίας Μαυρογορδάτου. Το 1935 παντρεύτηκε τον ανταποκριτή των New York Times στην Ελλάδα Alexander Sedgwick. Σπούδασε νομικά και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό το διάστημα 1940-1952. Διατηρούσε στενές επαφές με βασιλικούς και κυβερνητικούς κύκλους και, λόγω της ιδιότητας του άντρα της, με ξένους πολιτικούς και πνευματικούς άνδρες. Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των γνωριμιών αυτών έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α., το 1945 και το 1947, για να επιτύχει την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ελληνικές κυβερνήσεις.
Ο Γεώργιoς Σωτηριάδης διενήργησε αvασκαφές στo Δίo Μακεδovίας τις οποίες συvεχίζει o Δημήτριoς Παvτερμαvλής, επιστoλή τoυ oπoίoυ βρίσκεται στo αρχείo.

Ο δικηγόρος Σπυρίδων Σωτηριάδης ήταν συνήγορος υπεράσπισης του Α. Γούδα στη δίκη των Έξι και αδελφικός φίλος του Νικολάου Πλαστήρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός από την Καρδίτσα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την περίοδο του Διχασμού τάχθηκε με τον Βενιζέλο και το Κίνημα Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (Σεπτέμβριος 1916). Το 1919 με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων συμμετείχε, ως επικεφαλής του, στην εκστρατεία της Αντάντ στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία και επέστρεψε με την Καταστροφή του 1922 επικεφαλής της τριανδρίας που έμεινε γνωστή ως η «Επανάσταση του 1922», διώχνοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο και κυβερνώντας ως το 1923 τη χώρα. Μετά τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1923 κατέθεσε την εξουσία στα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 1924 παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Απέτυχε να ανατρέψει τη δικτατορία του Παγκάλου και τα επόμενα χρόνια έζησε για λόγους υγείας στη Γαλλία. Το 1933 ο Πλαστήρας οργάνωσε Κίνημα υπέρ του Βενιζέλου που απέτυχε και κατέφυγε στο Λίβανο και μετά στη Γαλλία. Στο επόμενο Στρατιωτικό Κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935 (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου) προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του, παρ’ όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Έλαβε αμνηστία με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας το 1936 και στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον του καθεστώτος του Μεταξά. Επανήλθε δυναμικά στην πολιτική με την απελευθέρωση και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Who is Who 1965, http://el.wikipedia.org/wiki]

Η Διδώ Σωτηρίου, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παππαδοπούλου, γεννήθηκε το 1909 στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας. Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά της οικογέ­νειας (Ηρώ, Δέσποινα, Γιώργος, Έλλη). Το 1917 η οικογένειά της, για λόγους οικονομικούς, μετακόμισε στη Σμύρνη και μετά την καταστροφή του 1922 στον Πειραιά. Η Δ. Σωτηρίου μεγάλωσε με τους εύπορους θείους της Γιώργο και Μαρία Νικολοπούλου, που ωστόσο δεν ευνοούσαν τη μόρφωση και την επίδοσή της στο γράψιμο. Φοίτησε στη Σχολή Αηδονοπούλου με καθηγητή τον Κώστα Παρορίτη που ενθάρρυνε τη συγγραφική της έφεση και την γνώρισε στον Ψυχάρη. Συνέχισε με μαθήματα κατ’ οίκον με καθηγήτρια τη λογοτέχνη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενά της, από την περίοδο της φοίτησής της στο σχολείο, δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά της εποχής με τη μεσολάβηση του λογοτέχνη και οικογενειακού φίλου της Ντόλη Νίκβα. Πήρε δίπλωμα καθηγήτριας γαλλικής έχοντας τελειώσει το Γαλλικό Ινστιτούτο. Το 1928 ταξίδεψε στη Βιέννη και στην Ιταλία. Το 1933 παντρεύτηκε τον καθηγητή μαθηματικών Πλάτωνα Σωτηρίου. Από το 1933 συνεργάστηκε στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι και ήρθε σε επαφή με το αντιφασιστικό κίνημα και με εκπροσώπους της αριστερής διανόησης όπως τον Δ. Γληνό, τον Ν. Καρβούνη, τον Κ. Βάρναλη, τη Γ. Καζαντζάκη, τη Μ. Αξιώτη κ.ά. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Νέος Κόσμος και στην αρχισυνταξία του περιοδικού Γυναίκα του Α. Νικολόπουλου από το 1936. Το 1935 συμμετείχε μαζί με την Ηλέκτρα Αποστόλου στο Πρώτο παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, ως εκλεγμένη εκπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων και την ίδια χρονιά μίλησε στη Γενεύη, στην Κοινωνία των εθνών, για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Το 1937 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας στη Σορβόννη καθώς και το Παγκόσμιο συνέδριο λογοτεχνών. Στην Κατοχή δούλεψε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης και λίγο πριν την απελευθέρωση στην αρχισυνταξία του Ριζοσπάστη. Το 1945 συμμετείχε και πάλι στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στο Παρίσι, μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Ως το 1947 αρθρογραφούσε στον Ριζοσπάστη και στον Ρίζο της Δευτέρας με ειδίκευση σε διεθνή θέματα και με ψευδώνυμο Σ. Δέλτα. Η δημοσιογραφική αποκάλυψη της παραχώρησης της κυριαρχίας στην Ελλάδα από την Αγγλία στις ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα της διαγραφή της από το ΚΚΕ (1947). Στη μετεμφυλιακή περίοδο συνεργάστηκε με την εφ. Αυγή. Το 1963 συμμετείχε στο Παγκόσμιο συνέδριο γυναικών στη Μόσχα όπου ταξίδεψε άλλες δύο φορές για τη διεθνή συνάντηση βετεράνων πολέμου και καλεσμένη σοβιετικών συγγραφέων. Επισκέφθηκε επίσης τη Ρουμανία, τη Δυτική Γερμανία και την Τουρκία. Αδελφή της Έλλης Παππά, η Διδώ Σωτηρίου φρόντισε την ανατροφή του ανιψιού της Νίκου Μπελογιάννη κατά την μακροχρόνια φυλάκιση της μητέρας του (1950-1964, 1967-1968). Ο Πλάτων Σωτηρίου πέθανε το 1985 και η Διδώ το 2004. Έργα της: Οι νεκροί περιμένουν (1959), Ηλέκτρα (1961), Ματωμένα Χώματα (1962), Εντολή (1976), Μέσα στις φλόγες (1978), Επισκέπτες (1979), Κατεδαφιζόμεθα (1982), Η μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο (1975). Διηγήματά της δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά κυκλοφόρησαν σε τόμο το 2004 με τίτλο Τυχαίο συναπάντημα και άλλες ιστορίες. Τα έργα της γνώρισαν αλλεπάλληλες επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε πολλές ξένες γλώσσες. Βραβεύτηκε και τιμήθηκε από πολλούς φορείς, συλλόγους και δήμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έλαβε επίσης το Α΄ κρατικό βραβείο για το σύνολο του λογοτεχνικού έργου της το 1989 και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1990.
[Πηγή: φάκελος 22 του αρχείου]

Ο Γεώργιος Σωτηρίου (1880-1965), Διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου από το 1923 έως το 1960, υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες βυζαντινολόγους. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και ειδικεύτηκε στη Βυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη στα Πανεπιστήμια Λειψίας, Βερολίνου και Βιέννης. Το 1915 διορίστηκε Έφορος Μεσαιωνικών και Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Το 1924 εξελέγη καθηγητής Χριστιανικής Αρχαιολογίας και Παλαιογραφίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1926 ακαδημαϊκός. Ανέπτυξε πλούσια ερευνητική, ανασκαφική και συγγραφική δραστηριότητα, ενώ σημαντική θέση στο έργο του κατέχουν οι επιστημονικές αποστολές που οργάνωσε σε περιοχές εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, όπως η Κύπρος και το Σινά, με σκοπό την ταξινόμηση συλλογών και την οργάνωση μουσείων.

Κερκυραίος ελληνογάλλος αγωνιστής του 1821.

Ο Στράτης Σωμερίτης, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και τη Γορτυνία, γεννήθηκε το 1901 στην Καλκούτα της Ινδίας. Δικηγόρος, σοσιαλιστής διανοούμενος και πολιτευτής, συγγραφέας και εκδότης-δημοσιογράφος, ο Στράτης Σωμερίτης είχε μια πολύπλευρη παρουσία στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι από τον μεσοπόλεμο ως και τον θάνατό του το 1978 στην Αθήνα. Στέλεχος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1927-1929) και Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1932, υπήρξε επίσης εκδότης του θεωρητικού περιοδικού Σοσιαλιστική Επιθεώρηση. Το 1941 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του ΕΑΜ και στη διάρκεια της Κατοχής ήταν επικεφαλής του Τομέα Τύπου και Διαφώτισης της ΕΛΔ και υπεύθυνος της παράνομης εφημερίδας Μάχη. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα των δεκαετιών '50 και '60 και υπήρξε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης το 1963. Παράλληλα, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η 21η Απριλίου τον βρίσκει στο Παρίσι όπου ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εκλέχτηκε δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Το συγγραφικό του έργο επίσης ήταν αρκετά πλούσιο, επικεντρωμένο κυρίως σε πολιτικά και νομικά θέματα.

Το σωµατείο ιδρύθηκε το 1917 µε την επωνυµία «Σύνδεσµος Ραπτών Εργατών και Εργατριών Πειραιώς». Συνοπτική περιγραφή