Φιλόλογος και ιστορικός, ο Λέανδρος Βρανούσης (Ιωάννινα 1921- Αθήνα 1993) σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Στα χρόνια της Κατοχής συνδέθηκε µε τις παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ στα Γιάννενα και συµµετείχε στην αντίσταση ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Το 1944 συµµετείχε στις εργασίες του Εθνικού Συµβουλίου ως εθνοσύµβουλος Ιωαννίνων, ο νεότερος εθνοσύµβουλος της ΠΕΕΑ. Από το 1946 κατέθεσε τις πρώτες επιστηµονικές εργασίες του προσανατολισµένες στην περίοδο του Διαφωτισµού και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ήπειρο. Το 1956 εντάχθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισµού της Ακαδηµίας Αθηνών, ενώ από το 1962 ανέλαβε την διεύθυνση του. To 1954 του απενεµήθη το βραβείο της Ακαδηµίας Αθηνών για τη µονογραφία του για τον Ψαλίδα και τον Ρήγα και το 1958 το Α΄ Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του "Ρήγας Βελεστινλής".

Ο Επαμεινώνδας Βρεττός γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1900. Αξιωματικός του Πυροβολικού, έλαβε μέρος στο ελληνοβουλγαρικό επεισόδιο του 1925-1926 και διετέλεσε διευθυντής του 2ου Επιτελικού Γραφείου της ΧΙΙ Μεραρχίας στην Αθήνα μεταξύ 1.10.1938 και 30.5.1940 (αρχικά ως λοχαγός κι έπειτα ως ταγματάρχης). Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες μέχρι τον Απρίλιο του 1941.
Το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και στις 3.1.1943 διορίστηκε διοικητής της Ι Μεραρχίας Μ.Α.. Στις 17.1.1943 μετατέθηκε στο ΙΙ Σώμα Πυροβολικού Μ.Α. και στις 21.3.1944 στο ΓΕΣ (Μ.Α.). Στο ΓΕΣ ανέλαβε διαδοχικά τις θέσεις του διοικητή στο Γραφείο Μελετών, στο ΙΙ Γραφείο και στο ΙΙ/β τμήμα (21.3.1944-15.8.1944).
Στις 18.11.1944 επέστρεψε στην Αθήνα όπου συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του στο ΓΕΣ. Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου διετέλεσε γραμματέας του Α8 γραφείου του Γ.Ε.Σ. (διεύθυνση Πυροβολικού), διοικητής του 101 συντάγματος πεδινού πυροβολικού (1947-1948), καθώς και επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας (1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου διετέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Βελιγράδι (1951-1954), επιτελάρχης της 1ης Στρατιάς, (1954-1956), διοικητής Στρατηγείου Κεντρικής Ελλάδος (1956-1957) και υπαρχηγός Γ.Ε.Ε.Θ.Α. (1958-1959). Τέλος, υπήρξε πρόεδρος του Συνδέσμου Απομακρυσθέντων Αξιωματικών Στρατού μετά την 16η Νοεμβρίου 1952 (Σ.Α.Α.Σ.). Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965, υλικό του αρχείου]

Υδραίος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.

Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιανουαρίου του 1893. Ήταν το νεότερο από τα τρία παιδιά του συνταγματάρχη του πυροβολικού Κωσταντίνου Βυζάντιου και της Μερόπης, το γένος Σαμαρνιωτάκη. Ήταν γόνος παλαιάς Φαναριώτικης οικογένειας, μέλη της οποίας διακρίθηκαν στα γράμματα, στην τέχνη και στο στρατό. Φοίτησε στη Σχολή Μακρή και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Ευάγγελου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά. Τελικά σπούδασε στη σχολή του Παρισιού Ecole des Beaux-Arts. Το 1915 επέστρεψε στην Αθήνα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Εξαιτίας όμως των συνθηκών της εποχής παρέμεινε στο στρατό μία επταετία. Το 1916 άνοιξε εργαστήρι στην οδό Σολωμού. Το ίδιο έτος πήρε μέρος στην έκθεση ζωγραφικής που οργανώθηκε από τον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» στο ξενοδοχείο Μελά της Κηφισιάς. Το 1917 έγινε μέλος του «Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών». Το 1919 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» και ανέλαβε τα σκηνικά για την Ειρήνη του Αριστοφάνη στην Εταιρεία του Ελληνικού Θεάτρου. Το 1920 συνεργάστηκε με τον Σπύρο Μελά, ως σκηνογράφος, στο Παλιό Βασιλικό Θέατρο, στο θέατρο Τέχνης και στην Ελεύθερη Σκηνή για τις παραστάσεις του Ερωτόκριτου, τους Επτά επί Θήβαις και τη Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ. Την ίδια χρονιά ίδρυσε μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και το ζωγράφο Παύλο Καλλιγά ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στην Πλάκα. Το 1921 ορίστηκε ζωγράφος του στρατού και το 1922 επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι τα σκίτσα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Το 1923 παντρεύτηκε τη Φρόσω Σκουμπουρδή και το 1924 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί ο Κωσταντίνος μετέπειτα διάσημος ζωγράφος ο οποίος έζησε στο Παρίσι. Το 1928 μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και τη συνεργασία των ποιητών Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου οργάνωσαν την καλλιτεχνική λέσχη «Ατελιέ». Το 1930 διορίστηκε σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1934 ίδρυσε μαζί με τη ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής που λειτούργησε με επιτυχία έως την Κατοχή. Το 1937 τιμήθηκε με δύο διακρίσεις: το «χαλκούν μετάλλιον» και το «τιμητικό δίπλωμα». Το 1939 εκλέχθηκε διευθυντής της Ανώτατης Σχολής των Καλών Τεχνών στην Ύδρα και στους Δελφούς. Το 1940 με την έναρξη του πολέμου βρέθηκε στους Δελφούς και φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου τα έσοδα του οποίου προορίζονταν για τις οικογένειες των πολεμιστών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρισκόταν στην Αθήνα και στους Δελφούς αντίστοιχα. Τα έτη 1948,1950,1958,1964,1967 οργάνωσε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής. Το 1971 ξεκίνησε την αυτοβιογραφία του «Η ζωή ενός ζωγράφου», που η αρρώστια δεν του επέτρεψε να την τελειώσει. Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1972 στην Αθήνα σε ηλικία 79 ετών.

[Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε το βιβλίο Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αθήνα, ΜΙΕΤ,1994.]

Ο Μιχαήλ Βυζάς (Δερβένι Κορινθίας, 1888 - Αθήνα, 1972) ήταν αξιωματικός του Πεζικού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913. Στον Β΄ Βαλκανικό τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Το 1920 ήταν υπασπιστής του αρχιστράτηγου Παρασκευόπουλου. Την περίοδο 1923-1925 ήταν βουλευτής Πυλίας στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Πατέρας του ήταν ο δικαστής Παναγιώτης Βυζάς και είχε δύο αδέλφια, τον Γεώργιο και τον Σπυρίδωνα. Το 1936 γνωρίστηκε με τη γραμματέα του συμβούλου της Ε.Ε.Ε.Σ. Θεόδωρου Μποζώνη, Ηρώ Παπαβασιλείου, κόρη του μετέπειτα υπουργού Ναυτικών Ιπποκράτη Παπαβασιλείου, με την οποία παντρεύτηκε το 1937 με κουμπάρο τον Ιωάννη Μεταξά Απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι που πέθανε στην Κατοχή το 1942 και ένα κορίτσι που γεννήθηκε μετά την Κατοχή.
Την περίοδο 1935-1936 ο Βυζάς ήταν αντιπρόσωπος για την Ελλάδα της γαλλικής Εταιρείας κατασκευών αεροπορικών κινητήρων Gnôme et Rhône από την οποία το Ελληνικό Δημόσιο αγόρασε 46 κινητήρες Κ14 το Νοέμβριο του 1936. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς έλαβε προμήθεια 7%. Από την ίδια εταιρεία, αλλά μέσω της εταιρείας Oldavia, που αντιπροσώπευσε την Gnôme et Rhône, αγοράστηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο 24 επιπλέον κινητήρες Μ14 το 1938. Για την αγορά αυτή ο Βυζάς δεν πήρε προμήθεια, γεγονός που τον οδήγησε μετά την Κατοχή σε νομική διένεξη με την Oldavia.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1939 ο Βυζάς διορίστηκε γενικός διευθυντής της Ε.Ε.Ε.Σ. και συνέδεσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με την τύχη της Εταιρείας. Το 1941 μετά από καταγγελίες του πρώην υφυπουργού Αεροπορίας Μιχ. Πάσσαρη και στο πλαίσιο της εξέτασης οικονομικών εγκλημάτων την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων κατά την αγορά των τριών Ju 52. Για το λόγο αυτό συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1941 ανακριτική επιτροπή για τον «έλεγχον πασών των διοικητικών συμβάσεων και διαχειριστικής φύσεως πράξεων και ενεργειών των εκάστοτε από της 4ης Αυγούστου 1936 και εντεύθεν Διοικητικών Συμβουλίων», η απόφαση της οποίας υπήρξε αθωωτική (Μάιος 1942). Μετά την Κατοχή υπήρξαν καταγγελίες στον Τύπο σχετικά με το ρόλο του στις αγορές της Εταιρείας προπολεμικά και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αντιδρώντας στις κατηγορίες ο Βυζάς μήνυσε, το 1947, τον Κωνσταντίνο Ιωαννίδη, επιστολές του οποίου είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Έθνος. Μετά το 1946 τέθηκε σε διαθεσιμότητα ως ανάπηρος πολέμου και συνταξιοδοτήθηκε.

Γενάρχης της οικογενειακής επαγγελματικής παράδοσης ήταν ο βυρσοδέψης και μεγαλοκτηματίας της Μακρινίτσας Αλέξης Κάππας. Την επαγγελματική σκυτάλη παρέλαβε στη συνέχεια ο γιος του Θανάσης Κάππας, πατέρας του Αλέξη, ο οποίος αναζήτησε σε νεαρή ηλικία νέες επαγγελματικές προοπτικές στο Βόλο, σε μια εποχή κατά την οποία υπήρχε πεδίο ανάπτυξης και εξέλιξης στον συγκεκριμένο κλάδο, καθώς υπήρχαν περισσότερα από δεκαπέντε βυρσοδεψία στο Βόλο.
Η επαγγελματική του δραστηριότητα «φιλοξενήθηκε» αρχικά σε νοικιασμένο χώρο στην περιοχή της Νεαπόλεως και γύρω στα 1949, δημιούργησε τον μεγάλο, ιδιόκτητο βιοτεχνικό χώρο 550 τμ της οδού Σαρανταπόρου, όπου συνεχίζει την επαγγελματική οικογενειακή παράδοση, ο Αλέξης Κάππας, ο νεότερος.

Πηγές: https://www.taxydromos.gr/article.php?id=100721&cat=88 https://www.taxydromos.gr/Topika/240733-byrsodepseio-toy-boloy-sth-nea-yorkh.html

Πληροφορίες για την επιχείρηση στην ακόλουθη ηλ. διεύθυνση: https://mpalos.blogspot.com/2015/11/blog-post_18.html

Ο Νίκος Βόκοβιτς, αδελφός του Στέλιου, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1944 και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή την ίδια χρονιά, στο Μεγάλο παιχνίδι του Άγγελου Τερζάκη (σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη). Υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Νίκος Βοκάς και για τα επόμενα τρία χρόνια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μιχάλη Κουνελάκη, Μαρίκας Κοτοπούλη, Άννας Χριστοφορίδου και «Νεοελληνική Σκηνή». Από το 1947 μέχρι το 1967 συνεργάστηκε κυρίως με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με τους θιάσους Κώστα Μουσούρη (1952), Έλλης Λαμπέτη-Γιώργου Παππά-Δημήτρη Χορν (1953) και «Νέα Σκηνή» του Κωστή Λειβαδέα (1953, 1958). Το 1967 αποχώρησε από τη σκηνή και διετέλεσε, μέχρι το 1982, γραμματέας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1937, ο Νίκος Βόκοβιτς ασχολήθηκε, επίσης, με την ποίηση, την πεζογραφία και τη θεατρική συγγραφή. Από το λογοτεχνικό και δραματουργικό του έργο, αναφέρουμε εν-δεικτικά τις ποιητικές συλλογές Μουσικοί προάγγελοι (1937), Το τραγούδι του Άγνωστου (1949), Ηλιόβολα και πικραμένα (1963), Εκείνοι που έφυγαν (1980), Αναβίωση (1988), Ελεγειακό υμνητικό για τον αδελφό μου Στέλιο Βόκοβιτς (1991), τη συλλογή διηγημάτων Επιβίωση (1986), το μυθιστόρημα Η αποκατάσταση (1992) και τα θεατρικά έργα Πίσω στην κοινωνία (βραβείο Καλοκαιρίνειου Διαγωνισμού 1943, μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο με τον τίτλο Ο θεός είναι δικός μας) και Το κορίτσι που δε γελούσε (Α΄ βραβείο Πανελλήνιου Διαγωνισμού 1988). Το 1956, το θεατρικό έργο του, Ο φίλος μου απ’ τη Σουηδία, παρουσιάστηκε στο θέατρο Διονύσια στην Καλλιθέα, από το θίασο «Νεοελληνικό Θέατρο» του Γκυ Ζυρώ (με τη συμμετοχή του Νίκου Βόκοβιτς στο ρόλο του Μανώλη Σαράντου).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Ο Στέλιος Βόκοβιτς γεννήθηκε στη Χαρταλιμή της Κωνσταντινούπολης και ήλθε στην Αθήνα το 1922. Αποφοίτησε με άριστα από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πραγματοποίησε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1937, ερμηνεύοντας το ρόλο του Φραγκίσκου στον Άμλετ του William Shakespeare (σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο). Η συνεργασία του με την κρατική σκηνή συνεχίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 1941, σε παραγωγές έργων κλασικού ρεπερτορίου, αρχαίου δράματος και νεοελληνικού θεάτρου, σκηνοθετημένες στην πλειονότητά τους από τον Δημήτρη Ροντήρη, αλλά και από τον Τάκη Μουζενίδη, τον Δημοσθένη Ματσούκη και τον Πέλο Κατσέλη. Από το καλοκαίρι του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1948 συνεργάστηκε κυρίως με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και σποραδικά με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη, Μαίρης Αρώνη-Δημήτρη Χορν, Νίκου Χατζίσκου-Μελίνας Μερκούρη και Κώστα Μουσούρη-Ρενάτο Μόρντο-Γιώργου Ανεμογιάννη. Το φθινόπωρο του 1946 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο υπηρέτησε επί σειρά ετών, μέχρι το 1982 – με ένα σύντομο διάλειμμα κατά τα έτη 1950-1952, οπότε συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη και το θίασο Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του στο Εθνικό, ο Στέλιος Βόκοβιτς διακρίθηκε σε ρόλους από το σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο, ιδιαίτερα όμως σε ρόλους αγγελιαφόρων σε αρχαίες τραγωδίες. Το 1973 ερμήνευσε τον Γαλιλαίο στη Ζωή του Γαλιλαίου (Leben des Galilei) του Bertolt Brecht (σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του σημειώθηκαν την περίοδο 1982-1985, στο Α-πλό Θέατρο της Καλλιθέας –Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Entertaining Mr Sloan) του Joe Orton και Τα λάθη μιας νύχτας (She stoops to conquer, or The mistakes of a night) του Oliver Goldsmith, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα– και στο θέατρο Διονύσια: Δόνια Ροζίτα (Doňa Rosita la soltera) του Federico García Lorca, με το θίασο «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Το χρονικό διάστημα 1976-1979 λειτούργησε ως Παράρτημα του Γ΄ λυκείου Θηλέων Hρακλείου, το Mεικτό Λύκειο Oικονομικής Kατεύθυνσης.

Ο Ανδρέας Γαβριηλίδης ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος σε κυπριακές εφημερίδες. Αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως Κύπρου (ίδρυση 1921). Διατηρούσε στενές επαφές με τον Γρίβα και ήταν σύμβουλος του Μακάριου το 1958, έλαβε μέρος στη σύνταξη της Β΄ Μαύρης Βίβλου για το Κυπριακό.

Ο Βλάσης Γαβριηλίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1848. Αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και σπούδασε στη Λειψία φιλολογία και πολιτικές επιστήμες. Από το 1868 δημοσιεύει άρθρα σε πολιτικές εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης και μελέτες στην Επτάλοφο. Το 1877 εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το 1878 εκδίδει με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο τον Ραμπαγά και το 1880 το Μη Χάνεσαι, το οποίο μετατρέπεται το 1883 σε καθημερινή εφημερίδα με τον τίτλο Ακρόπολις. Από τις μελέτες και τα άρθρα του Γαβριηλίδη κυκλοφόρησαν σε βιβλία τα εξής: Η Ελλάς και ο Πανσλαυισμός (1868), Τορπίλλες (θεατρικό έργο, 1878), Δύω πολιτισμοί – Ο Αγγλικός πολιτισμός (1917), Η εργαζομένη Ελλάς (1918) και μετά τον θάνατό του Τα τελευταία άρθρα του (1920), Αι γυναίκες (1921), Ταξείδια (1921) και Διαλέξεις (1924). Πέθανε το 1920. Η Ακρόπολις υπήρξε πρωτοποριακή και ως προς την ύλη και ως προς την τεχνολογία της. Με διάφορες ευκαιρίες κυκλοφορούσαν έκτακτα πανηγυρικά τεύχη (Χριστουγιεννιάτικη Ακρόπολις, Πασχαλινή Ακρόπολις κλπ.) καθώς και «παρά-Ακροπόλεις» (Φιλολογική Ακρόπολις, Υπερωκεάνιος Ακρόπολις, Λαϊκή Ακρόπολις, Εσπερινή Ακρόπολις). Παράλληλα με την εφημερίδα ο Γαβριηλίδης εκδίδει περιοδικά και ημερολόγια (Νέον Πνεύμα, Ανθοδέσμη Μυθιστορημάτων και Διηγημάτων, Κυριακάτικη, Α.Ο.Δ.Ο., Κυριακή, Νέα Γενιά, Καζαμίας της Ακροπόλεως, Πανελλήνιος Σύντροφος). Τα Καταστήματα Ακροπόλεως εκδίδουν πληθώρα βιβλίων και προκαλούν στο τέλος την οικονομική καταστροφή του Γαβριηλίδη.
[Σύνταξη βιογραφικού: Λύντια Τρίχα, βλ. «Αρχείο Βλάση Γαβριηλίδη – εφημερίδα Ακρόπολις», Τεύχη του ΕΛΙΑ 2 (1989), σ. 197].

Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης του Λέοντος ήταν δικηγόρος. Διετέλεσε κατά καιρούς νομικός σύμβουλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ρόδου, του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.), του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών (1962-1983) κ.ά. Ο Γαβριηλίδης φαίνεται ότι ήρθε σε σύγκρουση με τον Οργανισμό Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος και ανέλαβε την υπεράσπιση υποθέσεων εβραϊκών περιουσιών που ο Οργανισμός δεν απέδιδε στους δικαιούχους του.
Ο Οργανισμός Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος (Ο.Π.Α.Ι.Ε.) ιδρύθηκε το 1949 (ΒΔ 29/29.3.49) με σκοπό την περίθαλψη και αποκατάσταση των Ισραηλιτών που θα επέστρεφαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βασική αρμοδιότητα ήταν η διαχείριση των περιουσιών των Εβραίων που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η απόδοσή τους στους κληρονόμους τους. Οι χρονικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν για την κατάθεση αιτήσεων εκ μέρους των παθόντων, συντέλεσαν ώστε πολλές περιουσίες Ισραηλιτών να μην αποδοθούν στους δικαιούχους. Ο Γαβριηλίδης ανέλαβε την υπεράσπιση πολλών τέτοιων υποθέσεων.
Ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης ήταν παντρεμένος με την Ναχμούλη Καρολίνα που εκτοπίστηκε στα στρατόπεδα Άουσβιτσς-Μπιρκενάου και Μπέλσεν.

Ο Άνθιμος Γαζής (γεννημένος ως Αναστάσιος Γκάζαλης, Μηλιές Πηλίου, Μάρτιος 1764 – Σύρος, 28 Νοεμβρίου 1828) ήταν Έλληνας κληρικός, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα.

Ηπειρώτης συγγραφέας και βιογράφος, πρώην γραμματέας, μυστικός σύμβουλος και χιλίαρχος του στρατηγού Καραϊσκάκη".
Εργα του: " Βιογραφία των ηρώων Μάρκου Μπότσαρη και Καραϊσκάκη / Συνοπτικώς συγγραφείσα και τύποις εκδοθείσα υπό Γεωργίου Γαζή του εκ Δελβινακίου της Ηπείρου, πρώην γραμματέως, μυστικού συμβούλου και χιλιάρχου του στρατηγού Καραϊσκάκη. Αφιερωθείσα δε παρά του ιδίου τω σεβαστώ Κυβερνήτη της Ελλάδος", 1828.
"Λεξικόν της Επαναστάσεως και άλλα έργα : Αυτοβιογραφικά και πατριδογραφικά, Λόγοι διάφοροι, Βιογραφία Μπότσαρη και Καραϊσκάκη, Τρόπαιον Δελβινακίου, Έγγραφα και Επιστολαί / Γεωργίου Γαζή γραμματικού του Καραϊσκάκη, ιστορικαί σημειώσεις εις το λεξικόν Ν. Πατσέλη, εκδοτική επιμέλεια Λ. Βρανούση", 1971.

Ο Γεώργιος Γαλάβαρης (1926-2003) υπήρξε μαθητής του Kurt Weitzmann, στο Princeton και διακεκριμένος βυζαντινολόγος και ο ίδιος. Ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο McGill του Μόντρεαλ όπου έθεσε τα θεμέλια για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής τέχνης. Σε συνεργασία με τον K. Weitzmann δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Η ιστορία του Λαυρίου και της μεταλλευτικής και μεταλλουργικής δραστηριότητας στην περιοχή ξεκινούν από την αρχαιότητα. Η περιοχή υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μεταλλουργικά κέντρα εκμετάλλευσης αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων και παραγωγής ασημιού. Η δραστηριότητα αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη περίοδο ακμής της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Η παύση των μεταλλευτικών εργασιών κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, σήμανε και το κλείσιμο της εκμετάλλευσης των ορυχείων.

Το νεότερο Λαύριο δημιουργήθηκε με αφετηρία τις έρευνες του Έλληνα μεταλλειολόγου Ανδρέα Κορδέλα, το 1863. Η "Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου", δεύτερο επιχειρηματικό εγχείρημα, στη χώρα μας, του Ιταλού μεταλλειολόγου και επιχειρηματία Jean Baptiste Serpieri, ιδρύθηκε το 1875 στη περιοχή του Κυπριανού. Η εταιρεία υπήρξε μια από τις μακροβιότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Κύρια δραστηριότητα της ήταν η επεξεργασία ποικίλων αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων, με βασικά προϊόντα τον μόλυβδο υψηλής ποιότητας και το ασήμι. Οι μεταλλευτικές-μεταλλουργικές επιχειρήσεις του Λαυρίου, με προεξάρχουσες τη Γαλλική (1875-1981) και την Ελληνική (1873-1917), και η πρώτη ιδιαίτερα, υπήρξαν πρωτοπόρες στην εισαγωγή τεχνολογικών καινοτομιών τόσο στην ίδια την παραγωγή όσο και στο δημόσιο βίο (μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, κατασκευή του σιδηροδρόμου σύνδεσης Λαυρίου - Αθήνας - Πειραιά, οργανωμένα οικιστικά σύνολα στέγασης εργαζομένων κ.ο.κ.) και διαμόρφωσαν την πόλη του Λαυρίου ως την πρώτη «company town» της χώρας, που μετεξελίχθηκε σε βιομηχανική πόλη μετά τον Β’ΠΠ. Ταυτόχρονα, η συσσώρευση του εργατικού δυναμικού από διάφορες περιοχές, η δημιουργία των πρώτων σωματείων και εργατικών κινητοποιήσεων, αποτέλεσαν κομβικά σημεία στην ιστορία του Ελληνικού εργατικού κινήματος. Η μακρόχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα συνέβαλε στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής αλλά και της χώρας, ιδίως κατά τον 19ο και πρώιμο 20ο αι.

Από το 1992 οι εγκαταστάσεις της ΓΕΜΛ έχουν κηρυχθεί ενιαίο διατηρητέο μνημείο εθνικής κληρονομιάς, έχουν περιέλθει στο Δημόσιο και αποδοθεί (1993) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για την αξιοποίησή τους, με την ίδρυση και λειτουργία του Τεχνολογικού και Πολιτιστικού Πάρκου. Φορέας διαχείρισης του χώρου είναι η Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του ΕΜΠ (ΕΑΔΙΠ-ΕΜΠ) που ιδρύθηκε το 1996 για τον σκοπό αυτό.