Η ιστορία του Λαυρίου και της μεταλλευτικής και μεταλλουργικής δραστηριότητας στην περιοχή ξεκινούν από την αρχαιότητα. Η περιοχή υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μεταλλουργικά κέντρα εκμετάλλευσης αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων και παραγωγής ασημιού. Η δραστηριότητα αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη περίοδο ακμής της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Η παύση των μεταλλευτικών εργασιών κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, σήμανε και το κλείσιμο της εκμετάλλευσης των ορυχείων.

Το νεότερο Λαύριο δημιουργήθηκε με αφετηρία τις έρευνες του Έλληνα μεταλλειολόγου Ανδρέα Κορδέλα, το 1863. Η "Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου", δεύτερο επιχειρηματικό εγχείρημα, στη χώρα μας, του Ιταλού μεταλλειολόγου και επιχειρηματία Jean Baptiste Serpieri, ιδρύθηκε το 1875 στη περιοχή του Κυπριανού. Η εταιρεία υπήρξε μια από τις μακροβιότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Κύρια δραστηριότητα της ήταν η επεξεργασία ποικίλων αργυρομολυβδούχων μεταλλευμάτων, με βασικά προϊόντα τον μόλυβδο υψηλής ποιότητας και το ασήμι. Οι μεταλλευτικές-μεταλλουργικές επιχειρήσεις του Λαυρίου, με προεξάρχουσες τη Γαλλική (1875-1981) και την Ελληνική (1873-1917), και η πρώτη ιδιαίτερα, υπήρξαν πρωτοπόρες στην εισαγωγή τεχνολογικών καινοτομιών τόσο στην ίδια την παραγωγή όσο και στο δημόσιο βίο (μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, κατασκευή του σιδηροδρόμου σύνδεσης Λαυρίου - Αθήνας - Πειραιά, οργανωμένα οικιστικά σύνολα στέγασης εργαζομένων κ.ο.κ.) και διαμόρφωσαν την πόλη του Λαυρίου ως την πρώτη «company town» της χώρας, που μετεξελίχθηκε σε βιομηχανική πόλη μετά τον Β’ΠΠ. Ταυτόχρονα, η συσσώρευση του εργατικού δυναμικού από διάφορες περιοχές, η δημιουργία των πρώτων σωματείων και εργατικών κινητοποιήσεων, αποτέλεσαν κομβικά σημεία στην ιστορία του Ελληνικού εργατικού κινήματος. Η μακρόχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα συνέβαλε στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής αλλά και της χώρας, ιδίως κατά τον 19ο και πρώιμο 20ο αι.

Από το 1992 οι εγκαταστάσεις της ΓΕΜΛ έχουν κηρυχθεί ενιαίο διατηρητέο μνημείο εθνικής κληρονομιάς, έχουν περιέλθει στο Δημόσιο και αποδοθεί (1993) στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για την αξιοποίησή τους, με την ίδρυση και λειτουργία του Τεχνολογικού και Πολιτιστικού Πάρκου. Φορέας διαχείρισης του χώρου είναι η Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του ΕΜΠ (ΕΑΔΙΠ-ΕΜΠ) που ιδρύθηκε το 1996 για τον σκοπό αυτό.

Ο εκδότης και ποιητής Χρυσόστομος Γανιάρης γεννήθηκε στην Καλλιμασιά Χίου στις 7 Ιουλίου 1894. Γιος του Παναγιώτη και της Ανθούλας (το γένος Ψαλτάκη) είχε άλλα πέντε αδέλφια. Πήγε στο δημοτικό σχολείο της Καλλιμασιάς, στο γυμνάσιο της Χώρας και συνέχισε τις σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, από όπου αποφοίτησε το 1913. Αμέσως μετά διορίστηκε δάσκαλος στο Β΄Δημοτικό Σχολείο της Χίου. Τον Φεβρουάριο του 1918 παντρεύτηκε την Ευφημία, κόρη του τραπεζίτη Εμ. Δάνου, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Την ίδια εποχή ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Χ. Γανιάρη εκδίδοντας στην αρχή για κάποιο διάστημα το περιοδικό Νουμάς και στη συνέχεια πάνω από 150 έργα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Σταμάτησε τις προσωπικές εκδοτικές επιχειρήσεις, που οικονομικά ήταν τελείως ασύμφορες, το 1935. Έκτοτε εργάστηκε στις εκδοτικές εταιρείες «Πυρσός» και «Αετός» μέχρι το 1954 που πήρε σύνταξη.
Στη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε για οκτώ μήνες, ενώ οι Γερμανοί σκότωσαν τη γυναίκα του στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944. Έγραψε και τύπωσε δύο ποιητικές συλλογές την Ευφημία (1946) και τα Καλλιμασιώτικα (1949) και άλλα πεζά αφηγήματα που δημοσιεύθηκαν στην Χιακή Επιθεώρηση.
Ο Γανιάρης απέκτησε δύο παιδιά, την Ανθούλα και τον Ανδρέα, τα οποία συνέχισαν τη βιβλιοδετική τέχνη που είχε ξεκινήσει πρωτοποριακά η μητέρα τους στη «Βιβλιοφιλική Γωνιά».
Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Ιουλίου 1966 ύστερα από μακροχρόνια αρρώστια.

Ο υποστράτηγος Παναγιώτης Γαργαλίδης (Μεσσήνη, 1870 - Καλαμάτα, 1942) πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στη διάρκεια της Ουκρανικής Εκστρατείας ήταν διοικητής της β΄ μεραρχίας πεζικού και διακρίθηκε στη διάσωση της συμμαχικής φρουράς Χερσώνας. Το 1922 ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού στον Έβρο. Τον Οκτώβριο του 1923 έλαβε μέρος στο φιλομοναρχικό κίνημα του Λεοναρδόπουλου και καταδικάστηκε σε θάνατο χωρίς όμως η ποινή να εκτελεστεί. Αποκαταστάθηκε το 1935.

Ο Κωνσταντίνος Γαρουφαλιάς του Δήμου γεννήθηκε στις Μηλιές Πηλίου το 1874. Εκεί τελείωσε το σχολείο και διδάχτηκε βυζαντινή μουσική από τον ιερομόναχο και αρχιμανδρίτη Άνθιμο και τον πρωτοψάλτη Γεώργιο Βόλτο. Στη συνέχεια φοίτησε στο Δημοδιδασκαλείο Φερρών, πέτυχε στις εξετάσεις του Διδασκαλείου Αθηνών και το 1892 διορίστηκε δημοδιδάσκαλος στον Άγιο Λαυρέντιο και ιεροψάλτης στο ναό του Αγίου Αποστόλου του Νέου. Εργάστηκε ως δάσκαλος σε χωριά του Πηλίου και διετέλεσε ψάλτης και πρωτοψάλτης σε πολλούς ναούς, καθώς και γραμματέας της Μητρόπολης Δημητριάδος. Συνέθεσε εκκλησιαστικά τροπάρια και εξέδωσε το βιβλίο Οδηγός της υπηρεσίας των ενοριακών ναών (1931, δεύτερη –συμπληρωμένη– έκδοση το 1936, με τίτλο Εκκλησιαστικοί νόμοι).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Γεννήθηκε στο Μακροχώρι (Μπακίρκιοϊ) της Κωνσταντινούπολης, τον Αύγουστο του 1880. Το επώνυμό της ήταν Γαϊτάνογλου, το οποίο μόλις πήγε σχολείο εξελληνίστηκε σε Γαϊτανοπούλου (του αδελφού της αντίστοιχα έγινε Γαϊτανίδης). Όταν ήρθε στην Ελλάδα, άρχισε να χρησιμοποιεί κανονικά το επώνυμο του πατέρα της, Παναγιώτη Γαϊτάνου. Τέλειωσε το Ζωγράφειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης και συμπλήρωσε τις σπουδές της επί τρία χρόνια στην Αθήνα. Το 1901 έγινε βοηθός διευθύντρια του Παρθεναγωγείου του Μακροχωρίου, τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε πλήρως το 1903 και τη διατήρησε μέχρι το 1907. Από το 1897 άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και άλλα κείμενα σε περιοδικά, ετήσια ημερολόγια και άλλα έντυπα. Το 1908 εξέδωσε στην Αθήνα τόμο διηγημάτων με τίτλο Οράματα υπό το ψευδώνυμο Σίβυλλα. Την περίοδο 1909-1911 υπήρξε συνεργάτιδα και, εν συνεχεία, διευθύντρια του εβδομαδιαίου περιοδικού της Κωνσταντινούπολης Νέον Πνεύμα. Το 1911 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Εργάστηκε αρχικά ως δασκάλα και το 1914 διορίστηκε (κατόπιν συμμετοχής σε διαγωνισμό) στο Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας. Το 1916 εξέδωσε τη μελέτη Η καταγωγή του ανθρώπου και η εξέλιξίς του στην Κοινωνία. Lamarck, Darwin, Marx. Την ίδια εποχή συμμετέσχε ενεργά —μέχρι και με παράνομες αφισοκολλήσεις— στον αγώνα για αβασίλευτη δημοκρατία, ενώ τη διάρκεια των «Νοεμβριανών» τραυματίστηκε από σφαίρα στο πόδι, καθώς βοηθούσε στη νοσηλεία τραυματισμένων Γάλλων στρατιωτών στον λόφο του Φιλοπάππου. Το 1919 ίδρυσε τον «Σοσιαλιστικό Όμιλο Γυναικών» και το 1921 τον «Διεθνή Σύνδεσμο Γυναικών», δημιουργήματα του οποίου ήταν το «Σπίτι του Κοριτσιού» (1921), ο «Ξενώνας της Γυναίκας» (1932), η «Νυχτερινή Σχολή Αγραμμάτων» και η «Σχολή διά Νηπιοκόμους» (1933). Το 1921, η Αθηνά Γαϊτάνου υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Συνδέσμου των Δικαιωμάτων Γυναικός» (με τον οποίον αργότερα ήρθε σε αντίθεση με αφορμή τη στάση του στο ζήτημα της ψήφου στις γυναίκες), του «Συνδέσμου Αναγεννήσεως», του «Συνδέσμου Προστασίας Μεταναστών» και του «Συνδέσμου Προστασίας Γυναικών και Ανηλίκων Κρατουμένων». Το 1925 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συνδέσμου «Λαϊκόν Πανεπιστήμιον», ενώ την ίδια χρονιά εξέδωσε στην Αθήνα το Γυναίκα και πολιτική. Υπήρξε τακτική συντάκτρια του Ριζοσπάστη από το 1916 και πολλών σοσιαλιστικών εντύπων, όπως ο Εργάτης, τα Εργατικά δίκαια, ο Σοσιαλισμός, τα Σοσιαλιστικά φύλλα, η Εργατική Άμυνα και το Δελτίον του Ελληνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Από το 1919 ήταν τακτική συντάκτρια και ρεπόρτερ της καθημερινής εφημερίδας Κοινωνία και συνεργάτιδα του Ελεύθερου Τύπου και της Πολιτείας (1930-1932) για φεμινιστικά θέματα. Το 1921 συνίδρυσε το περιοδικό Ελληνίς, του οποίου υπήρξε διευθύντρια μέχρι τον Δεκέμβριο του 1932. Συνέταξε λήμματα για οικονομικά, πολιτικά και φεμινιστικά θέματα στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία και στο Λεξικό Ελευθερουδάκη. Άρθρα και μελέτες δημοσιεύτηκαν σε πολλά ξένα περιοδικά, όπως το Femme Socialiste και το Pour les Femmes. Πρότεινε και επιμελήθηκε το αφιέρωμα του πολωνικού περιοδικού Kobieta Współczesna (Σύγχρονη Γυναίκα) στην Ελληνίδα γυναίκα (Φεβρουάριος 1930). Το καλοκαίρι του 1931 πήρε μέρος στην Δ΄ Διεθνή Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη Γυναικών στη Βιέννη ως εκπρόσωπος του «Σοσιαλιστικού Ομίλου Γυναικών» και συνδέθηκε φιλικά με τη γερμανίδα σοσιαλίστρια Λουίζα Κάουτσκι, με την οποία άρχισε να αλληλογραφεί, καθώς και με άλλες σοσιαλίστριες και φεμινίστριες από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 και κυρίως από την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά (1936) ανεστάλη η λειτουργία του Σοσιαλιστικού Ομίλου καθώς και των περισσότερων Συνδέσμων και η Γιαννιού στράφηκε κυρίως στο συγγραφικό της έργο, με έμφαση στην τοπική και πολιτιστική ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας της («Από την Ανατολικήν Θράκην, η επαρχία Δέρκων», περιοδικό Θρακικά, 1940· «Τα φιλολογικά σαλόνια της Πόλης», περιοδικό Νέα Εστία, 1948· Το πνευματικό Μακροχώρι του καιρού μου, Κωνσταντινούπολη 1951). Στη διάρκεια της Κατοχής χώρισε με τον Νίκο Γιαννιό κι έζησε με την κόρη τους Μυρτώ, διατηρώντας ωστόσο καλή και στενή σχέση μαζί του. Πέθανε στην Αθήνα, στις 19.2.1952

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και αυτοβιογραφικές αναφορές στο αρχείο καθώς και: Ίρις Αυδή-Καλκάνη, Μια αντάρτισσα της Πόλης στην ταραγμένη Αθήνα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997.]

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1904 και σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία, παιδαγωγικά και ψυχολογία στα πανεπιστήμια του Αμβούργου, της Ιένας και της Βιέννης, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας (1934). Το 1933-1934 εργάσθηκε ως έκτακτη βοηθός στο Ψυχολογικό Ινστιτούτο της Βιέννης και κατόπιν ως βοηθός και επιμελήτρια του Πανεπιστημιακού Εργαστηρίου Πειραματικής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (ως το 1937). Το 1937 ορίστηκε μέλος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του οποίου αργότερα χρημάτισε αντιπρόεδρος (1963-1964). Διετέλεσε καθηγήτρια της Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς (ΑΒΣΠ, 1954-1968) και πρόεδρος της Επιτροπής του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών για την κατοχύρωση του επαγγέλματος του ψυχολόγου (1979). Δίδαξε στην Σχολή Επιμορφώσεως Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης το διάστημα 1977-1983. Λόγω πολιτικών πεποιθήσεων απομακρύνθηκε από την υπηρεσία της τα διαστήματα 1946-1952, 1953-1955, 1955-1960, 1967, για να αποκατασταθεί οριστικά κατά την Μεταπολίτευση. Εξελέγη ομότιμη καθηγήτρια της ΑΒΣΠ, επίτιμη εκπαιδευτική σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και υφηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ως μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου υποστήριξε την σύνταξη της γραμματικής της δημοτικής καθώς και τον Οργανισμό Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων. Εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έλαβε μέρος στην οργάνωση της «Σχολικής Ώρας» και θέσπισε τις σχολικές ραδιοφωνικές εκπομπές του Υπουργείου Παιδείας κατά την διάρκεια του Πολέμου (1940-1941). Αργότερα, ως καθηγήτρια της ΑΒΣΠ ίδρυσε το Εργαστήριο Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας (1960). Συμμετείχε επίσης στην ίδρυση της Σχολής Κοινωνικής Προνοίας της ΧΕΝ, του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (1963-1968) της Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, της οποίας διετέλεσε και αντιπρόεδρος, του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος και άλλων κοινωνικών φορέων.

Έργο:
Παιδομετρικαί έρευναι εν Ελλάδι (1934), Η αυθόρμητη συμπεριφορά των ενηλίκων προς τα παιδιά μέσα στην οικογένεια (1934, διδακτορική διατριβή), Ο θεσμός της συνεργασίας των μαθητών ως μέσον κοινωνικής αγωγής (1937, διατριβή για υφηγεσία), Επίτομη Κοινωνική Ψυχολογία (1958).

[Πηγές: Λήμμα «Γεδεών-Καρανικόλα, Σοφία», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών].

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1851 στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιωάννη Γεδεών (1812-1878, κάλφα ή αρχιτέκτονα το επάγγελμα) και την Άννα, οι οποίοι κατάγονταν από την Λέρο. Παντρεύτηκε την Ευγενία Λαγουδάκη και απέκτησαν δύο κόρες την Σοφία και την Ισαβέλλα. Το 1921 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου και απεβίωσε το 1943.
Απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής (1863-1869), συνεργάστηκε αρχικά με εφημερίδες και περιοδικά της Πόλης. Ένα από τα πρώτα του δημοσιεύματα φιλοξένησε η εφημερίδα Ομόνοια του Β. Γαβριηλίδη τον Μάιο του 1870. Αρθρογράφησε επίσης
στην Πανδώρα, την Κωνσταντινούπολη, την Μικρά Ασία και την Ανατολή. Ο ίδιος εξέδωσε την εφημερίδα Πρωία (1876). Καθοριστική όμως ήταν η συμβολή του στην περιοδική έκδοση της Εκκλησιαστικής Αλήθειας, το επίσημο όργανο του Πατριαρχείου, όπου προσελήφθη, ήδη από το 1880, από τον Πατριάρχη Ιωάννη Γ΄. Έκτοτε διετέλεσε αρχισυντάκτης, διευθυντής και επίτιμος διευθυντής της μέχρι το 1920.
Μελέτησε ιδιαίτερα την ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά την Άλωση, καθώς και τις σχέσεις της ελληνικής κοινότητας μαζί του. Ασχολήθηκε επίσης με τον ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως και των άλλων Εκκλησιών και κοινοτήτων της Ανατολής.
Ερεύνησε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, συνέλεξε χειρόγραφα, περιέγραψε μνημεία και τόπους, λαϊκές παραδόσεις και αναμνήσεις για την Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι και το 1900.
Για την μελέτη κωδίκων και χειρογράφων, πραγματοποίησε περιοδείες στο Άγιο Όρος, την Πάτμο, τα νησιά της θάλασσας του Μαρμαρά, τα παράλια της Προποντίδας, τη Βιθυνία, την Θεσσαλονίκη, την Θράκη και τις Μικρασιατικές επαρχίες. Εργασίες του δημοσιεύθηκαν σε ημερολόγια, εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά και εφημερίδες ή εκδόθηκαν σε αυτοτελείς μελέτες και συνολικά αριθμούν πάνω από 800. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Βυζάντιος, Συνέσιος κ.ά, ενώ δημοσίευε και ανωνύμως.
Ήδη από το 1871 έγινε πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου «Πιερία», το 1873 συμμετείχε ως ιδρυτής και ταμίας στον «Σύλλογο των Μεσαιωνικών Ερευνών» (μετέπειτα «Σύλλογος Μεσαιωνικών Σπουδών») και το 1874 ορίσθηκε πρόεδρος του συλλόγου «Σωκράτης». Το 1926 ίδρυσε στην Αθήνα τον Σύλλογο Μεσαιωνικών Γραμμάτων του οποίου και διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του.
Ως αναγνώριση της αφοσίωσής του στην έρευνα γύρω από την ιστορία του Πατριαρχείου, έλαβε από τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο Ε΄ το αξίωμα του Μεγάλου Χαρτοφύλακος (1897), και από τον Πατριάρχη Ιωακείμ, τον διορισμό του ως Χρονογράφου της Μεγάλης Εκκλησίας (1901), θέση που ιδρύθηκε ειδικά για αυτόν. Έλαβε επίσης τον τίτλο του Υπομνηματογράφου της Εκκλησίας Ιεροσολύμων από τον Πατριάρχη Δαμιανό (1919). Η επιστημονική του έρευνα έλαβε διεθνή αναγνώριση με την εκλογή του ως αντεπιστέλλοντος μέλους στο ιστορικό τμήμα της Ρουμανικής Ακαδημίας (1891) και ως μέλους της Ακαδημίας της Ρουέν (1893). Το 1903 ονομάσθηκε αξιωματικός της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως από το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας. Το 1929 εξελέγη πρόσεδρο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Κάποια από τα σημαντικότερα αυτοτελή έργα του είναι:

Μεσαιωνικά ανάλεκτα (1874), Χρονικά της Πατριαρχικής Ακαδημίας (1883), Χρονικά του Πατριαρχικού οίκου και του ναού (1884), Ο Άθως. Αναμνήσεις, έγγραφα, σημειώσεις (1885), Η Ζωοδόχος Πηγή και τα ιερά αυτής προσαρτήματα (1886, με το ψευδ. Ευγένιος ιερεύς), Πατριαρχικοί πίνακες (1890), Αποσημειώματα χρονογράφου, 1800-1913 (1932), Μνεία των προ εμού, 1800-1863-1913 (1936), Ειδήσεις εκ της ημετέρας εκκλησιαστικής ιστορίας, 1500-1912 (1936-1938, 5 τεύχη), Πατριαρχικαί εφημερίδες, 1500-1912 (1938), Κύριλλος ο Λούκαρης (1938), Ιστορία των του Χριστού πενήτων, 1453-1913 (1939 κ.ε., σε τεύχη) κ.ά.

[Πηγές: Φ. 3.1 του αρχείου όπου βρίσκονται τα δημοσιεύματα: Γ. Βαλέτας, Μανουήλ Ιω. Γεδεών, ανάτυπο από τη Νέα Εστία, τχ. 396 1.12.1943), τχ. 396)· Μανουήλ Γεδεών ο Άρχων τιμάται στη γη των πατέρων του, ανατύπωση από τα Λεριακά Νέα τχ. 68 (Απρίλιος 1982)· Λεριακά, τόμ. Α΄, Εις μνήμην Μανουήλ Γεδεών, Αθήνα 1986· Φ. 3.4 του αρχείου, όπου βρίσκεται χειρόγραφο αταύτιστο βιογραφικό σημείωμα του Μ. Γεδεών και το έργο του Χ.Γ. Πατρινέλη, Δημοσιεύματα Μανουήλ Γεδεών Αναλυτική περιγραφή, Αθήναι 1974· Α. Ζήρας, «Γεδεών, Μανουήλ», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Πατάκης, 2007, σ. 360].

Σύμφωνα με το ΠΔ 396 της 14/16 Ιουν. 1989 (ΦΕΚ Α΄ 172) «Οργανισμός της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας» η 2η Διεύθυνση κλαδικής βιομηχανικής πολιτικής αποτελεί οργανική μονάδα της Κεντρικής Υπηρεσίας της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας. Στην Γραμματεία λειτουργούν 4 διευθύνσεις κατά κλάδους βιομηχανικής πολιτικής που ασκούν τις παρακάτω αρμοδιότητες σύμφωνα με το άρθρο 5
Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής

1. Οι Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας, που υπάγονται σε αυτές σύμφωνα με τα άρθρα 6, 7, 8 και 9, τις εξής αρμοδιότητες:

2. Παρακολουθούν και αναλύουν όλα τα οικονομικά μεγέθη και τα τεχνικά στοιχεία που αφορούν τη διάρθρωση, τη δραστηριότητα, τις εξελίξεις και τις προοπτικές του οικείου κλάδου βιομηχανιών στην Ελλάδα και διεθνώς.

3. Εξασφαλίζουν τη διαρκή και πλήρη ενημέρωση της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας για τις υπάρχουσες ή σχεδιαζόμενες βιομηχανίες του κλάδου, για τα οικονομικά, τεχνικά και εμπορικά τους στοιχεία και για τα στοιχεία της αγοράς των προϊόντων τους στην Ελλάδα και διεθνώς.

4. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων την πλήρη απασχόληση του παραγωγικού δυναμικού, την αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας των βιομηχανιών του κλάδου, καθώς και για την εξειδίκευση των γενικών μέτρων της βιομηχανικής πολιτικής στις συνθήκες και τις ανάγκες του κλάδου.

5. Λαμβάνουν μέτρα για την ανταπόκριση της προσφοράς εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων στην εγχώρια και διεθνή ζήτηση και για το σχεδιασμό και παραγωγή νέων βιομηχανικών προϊόντων.

6. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ασφάλειας των προϊόντων και για τη διακίνηση και διάθεση στην αγορά κατάλληλων προϊόντων. Βεβαιώνουν την ποσότητα και την καταλληλότητα των πρώτων υλών των ενδιαμέσων και τελικών προϊόντων που χρησιμοποιεί ή παράγει η ελληνική βιομηχανία.

7. Ελέγχουν την ποιότητα των κυκλοφορούντων βιομηχανικών – βιοτεχνικών προϊόντων καθώς και των πρώτων υλών που εισάγονται – παράγονται και χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των παραπάνω αναφερομένων προϊόντων.

8. Επιβάλλουν διοικητικές και οικονομικές κυρώσεις στους διακινούντας ελαττωματικά προϊόντα (κατασκευαστές – εισαγωγείς – εμπόρους).

Όπως διευκρινίζεται στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 5 η ταξινόμηση των βιομηχανιών κατά κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας γίνεται με βάση την ταξινόμησή τους από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας (ΕΣΥΕ).

Η 2η Διεύθυνση Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής διαρθρώνεται στα παρακάτω Τμήματα (σύμφωνα με το άρθρο 7):
α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών.
β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών.
γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών.
δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών.
ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων.

2. Τα τμήματα της 2ης Διεύθυνσης Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν τις αρμοδιότητες του άρθρου 5 παρ. 1 για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας που υπάγονται σε αυτά.
   α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών:
   Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Χημικές βιομηχανίες», εκτός των υποκλάδων «Βιομηχανίας φαρμακευτικών προϊόντων» και «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας».
   • «Λοιπές βιομηχανίες μη αλλαχού αναφερόμενες».
     β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από ελαστικό», εκτός του υποκλάδου «κατασκευή υποδημάτων από ελαστικό».
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από πλαστική ύλη»,εκτός του υποκλάδου «Παραγωγή υποδημάτων από
     πλαστική ύλη»
     γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες φαρμακευτικών προϊόντων»
   • «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας»
     δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγεται ο κλάδος:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από μη μεταλλικά ορυκτά, εκτός των παραγωγών πετρελαίου και άνθρακα».
     ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται όλες οι βιομηχανίες, ανεξαρτήτως ταξινόμησής τους από την ΕΣΥΕ, που παράγουν προϊόντα ζυμώσεων.

• Σύσταση Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών το 1936 από το καθεστώς Μεταξά. Υπαγόταν στο υπουργείο Εξωτερικών
• Ν.Δ. 22/1941 συνιστάται Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας, υπαγόμενη στον Πρωθυπουργό
• Συντακτική Πράξη 2/1944 συνιστάται Υφυπουργείο Τύπου και Διαφωτίσεως, το οποίο καταργείται με Συντακτική Πράξη της 15 Ιανουαρίου 1945. Με την ίδια Συντακτική Πράξη συνιστάται Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών
• Το Μάιο του έτους 1945, με τον Αναγκαστικό Νόμο 308/45, συνιστάται Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών, το οποίο το Νοέμβριο του ίδιου έτους μετατρέπεται σε Υπουργείο
• Τον Οκτώβριο του έτους 1946, με το Νομοθετικό Διάταγμα 158/46, ανασυνιστάται το Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών παρά τω Υπουργείω Εξωτερικών
• Το έτος 1951, με τον Αναγκαστικό Νόμο 1671/51 καταργείται το Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών και όλες οι αρμοδιότητές του υπάγονται στην Προεδρία της Κυβέρνησης ως Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών.
• Το έτος 1970, με το Νομοθετικό Διάταγμα 744/70 (ΦΕΚ 204/Α/10.12.1970) η Γενική Διεύθυνση Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας υπάγεται στον Πρωθυπουργό και μετονομάζεται σε Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών
• Το έτος 1974, με το Νομοθετικό Διάταγμα 216/74 συνιστάται το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, στο οποίο μεταφέρεται από τον Πρωθυπουργό, η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών, στην οποία – κατά κανόνα- προΐσταται Υφυπουργός. Με το σχήμα και την ονομασία αυτή η Υπηρεσία λειτουργεί έως το 1994
• Το έτος 1994, με το Π.Δ 181/1994 (ΦΕΚ 116/Α/7.7.1994) η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών συγκροτείται σε Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
• Το έτος 1996, με το Π.Δ. 136/96 (ΦΕΚ 107/Α/10.6.1996) συνιστάται Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης στο Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και καθορίζονται οι αρμοδιότητές της
• Με το άρ. 2 του Νόμου 3242/2004 (ΦΕΚ 102/Α/24.5.2004) καταργείται το Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι αρμοδιότητες του Υπουργού Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μεταφέρονται στον Πρωθυπουργό και συνιστώνται δύο Γενικές Γραμματείες : η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, στις οποίες περιέρχονται οι αρμοδιότητες του καταργούμενου Υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού εκχωρήθηκαν στον Υπουργό Επικρατείας με τη με αρ. Υ93/26.5.2004 απόφαση του Πρωθυπουργού «Καθορισμός αρμοδιοτήτων του Υπουργού Επικρατείας»
• Σύμφωνα με το Π.Δ 73/2011 η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας που υπάγονταν στον Πρωθυπουργό μετονομάζονται σε Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης και Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας αντιστοίχως

Η εταιρεία συστήθηκε από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ) (ΦΕΚ975/31.12.1965) με σκοπό την εκτέλεση ερευνητικών και μεταλλευτικών εργασιών. Είχε προηγηθεί η υπογραφή σύμβασης μεταξύ των Υπουργείων Οικονομικών, Συντονισμού και Βιομηχανίας και της ΕΤΒΑ για την εκτέλεση των παραπάνω εργασιών με βάση τις διατάξεις του Ν.Δ. 4433/1964 «περί μεταλλευτικών ερευνών του Δημοσίου». Το 1970 είχε οργανώσει 16 ερευνητικά εργοτάξια για την έρευνα μεταλλευμάτων και ορυκτών, είχε πραγματοποιήσει 50 περίπου γεωλογικές και κοιτασματολογικές αναγνωρίσεις χώρων, μεγάλο αριθμό χημικών προσδιορισμών, γεωτρήσεις συνολικού μήκους 55.000 μέτρων και γεωλογικές χαρτογραφήσεις 175.000 στρεμμάτων. Από το 1971 συνέβαλε στην ανάπτυξη των δημιουργούμενων από την ΕΤΒΑ Βιομηχανικές Περιοχές (ΕΤΒΑ ΒΙ.ΠΕ.) βιομηχανικών περιοχών σε διάφορα διαμερίσματα της χώρας αναλαμβάνοντας διάφορα βασικά έργα και μελέτες υποδομής. Το 1972, με σκοπό τη συστηματική έρευνα και ανάπτυξη των μεταλλευτικών δικαιωμάτων της εταιρείας σε διάφορες περιοχές της χώρας, η ΓΕΜΕΕ προχώρησε στη σύσταση νέου φορέα με τη μορφή Α.Ε. από κοινού με το συγκρότημα Εταιρειών Μποδοσάκη της εταιρείας «Γενική Μεταλλευτική» (κυριότητας Μποδοσάκη-Αθανασιάδη 70%, ΓΕΜΕΕ 30%). Το 1977, με την αλλαγή της νομοθεσίας (Ν. 273/76 περί ΙΓΜΕ), το Ινστιτούτο Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών παρέμεινε ο μόνος φορέας μεταλλευτικών ερευνών, με αποτέλεσμα να αποστερηθεί η ΓΕΜΕΕ όλων των προβλεπόμενων από το καταστατικό της αντικειμένων. Όμως διατηρήθηκε ως απλή εργολαβική εταιρεία που αναλάμβανε εργολαβίες από κρατικούς φορείς (ΙΓΜΕ, Δ.Ε.Π., ΒΙΠΕΤΒΑ, ΕΟΤ κ.λπ.). Το έτος 2000, με συνολικό μετοχικό κεφάλαιο 699.868.000 δρχ. και ποσοστό συμμετοχής ΕΤΒΑ 100% η εταιρεία βρισκόταν σε εκκαθάριση βάσει του Ν. 2000/91.

Ξεκίνησε τις εργασίες της ως Ο.Ε. το 1955 με αντικείμενο τις εισαγωγές και αντιπροσώπευση ηλεκτρολογικού και τηλεπικοινωνιακού υλικού. Το 1968 ίδρυσε βιομηχανική μονάδα κατασκευής ηλεκτρολογικού, ηλεκτρονικού και τηλεπικοινωνιακού υλικού υψηλής τεχνολογίας και ειδικών βιομηχανικών εφαρμογών καθώς και υλικού για την εθνική άμυνα στα Οινόφυτα Βοιωτίας. Μετατράπηκε σε Α.Ε. το 1974 (ΦΕΚ 1770/31.8.74) με έδρα την Αττική-οδός Στουρνάρη 25, διάρκεια μέχρι το 2074 και αρχικό μετοχικό κεφάλαιο δρχ. 74 εκατ. όπου Γρ. Χιδίρογλου (ποσοστό 50%) και Ι. Λάμπρου (ποσοστό 50%). Το καταστατικό τροποποιήθηκε σε διάφορες περιπτώσεις (ΦΕΚ 1812/1974, 2468/1976, 2715/1977, 2474/1978, 3474/1984, 234/1985, 223/1986). Το 1987 η εταιρεία αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες Ελληνικές επιχειρήσεις στο κλάδο της με πελάτες τη ΔΕΗ, ΟΤΕ, Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, Υπουργείο Οικονομικών. Απασχολούσε σε μόνιμη βάση 70 άτομα. Στο μετοχικό κεφάλαιο, κατανεμημένο σε 675.334 μετοχές μετείχαν η ΕΤΒΑ με ποσοστό 79%, Ι. Λάμπρου με 10,5% και Γρ. Χιδίρογλου με 10,5%. Η εταιρεία μετείχε επίσης με ποσοστό 91,8% (δρχ. 77.400.000) στην Α.Ε. ''ΙΝΦΟΚΑΡΤΑ'' ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΑΡΤΟΥ και στην Α.Ε. ASEA-ΓΕΝΙΚΗ. Η ΕΤΒΑ εισήλθε στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας με την υπ' αριθ. 15820/15.6.87 απόφαση του Νομάρχη Αθηνών όπου εγκρίθηκε η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου δια συμμετοχής της ΕΤΒΑ με ποσό δρχ. 48.600.000. Το έτος 2000 με συνολικό μετοχικό κεφάλαιο δρχ. 337.667.000 και ποσοστό συμμετοχής ΕΤΒΑ 78,973% η εταιρεία βρισκόταν σε εκκαθάριση του Ν. 2000/91.

Η εταιρία Γενικαί Ασφάλειαι Θεσσαλονίκης είχε έδρα στη Θεσσαλονίκη στην οδό Κωστή Παλαμά 9-11 και υποκατάστημα στην Αθήνα στην οδό Πραξιτέλους 3. Ασφάλιζε καπνά και άλλα εμπορεύματα, τα οποία στη συνέχεια αντασφάλιζε. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου διετέλεσε ο Νίκος Χατζηγεωργίου.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]