Η "Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή" (Α.Γ.Σ.Α) ιδρύεται με το νόμο 1844 του 1920, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, στο παλιό κτήμα Χασεκή στο Βοτανικό Κήπο. Στον ίδιο χώρο προϋπήρχε η Τριανταφυλλίδειος Γεωργική Σχολή που ιδρύθηκε το 1888 και ήταν τριετούς φοιτήσεως. Πρώτος Διευθυντής της Γεωπονικής Σχολής ήταν ο Σπυρίδων Χασιώτης, πατέρας της Γεωπονικής Επιστήμης, ο οποίος είχε διατελέσει, μεταξύ των άλλων, Διευθυντής της Γεωργικής Σχολής Τίρυνθας το διάστημα 1894-1897, που ήταν η πρώτη γεωργική σχολή που είχε ιδρυθεί ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης Καποδίστρια.

Το 1926 ιδρύθηκε το Ειδικό Ταμείο της Σχολής που έδωσε ώθηση σε όλες τις υποθέσεις της και κυρίως στη επίλυση του κτιριακού προβλήματος, στον εξοπλισμό των Εργαστηρίων και στην καλύτερη οργάνωση των Αγροκτημάτων.

Τον Ιούνιο του 1937 με τον Αναγκαστικό Νόμο 835 της Κυβερνήσης Μεταξά, η Σχολή διαλύθηκε και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1943 δια του Νόμου 672 και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα, επανήλθε στην αρχική της θέση στην Αθήνα (Βοτανικός).

Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1954, χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Ταυτόχρονα η Σχολή αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαϊδα (1.000 στρ) και στη Γιαλού Σπάτων (330 στρ), απαραίτητα για την διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.

Από το 1959 η Σχολή παύει να υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας και περνάει στο Υπουργείο Παιδείας. Εγκαινιάζεται έτσι μία νέα περίοδος για το ίδρυμα που είναι απο τις πιο γόνιμες και φτάνει μέχρι το 1967.

Η περίοδος της δικτατορίας που επέφερε τις γνωστές ανωμαλίες στα Ανώτατα Ιδρύματα, συνδέθηκε με γεγονότα όπως το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας του Βοηθού της Σχολής Θ.Φραγκόπουλου και με απειλές περί μεταφοράς της Σχολής στην Κρήτη, από τον Σ.Παττακό.

Μετά την περίοδο αυτή, η Σχολή προσπαθεί να βρεί το δρόμο της με όλες τις αλλαγές που έχουν στο μεταξύ συντελεστεί (αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, συμμετοχή φοιτητών στα συλλογικά όργανα και αλλαγές στη δομή και λειτουργία της Σχολής).

Το 1982 ο Νόμος Πλαίσιο 1268, αλλάζει το καθεστώς Διοίκησης των Α.Ε.Ι . Οι συζητήσεις και οι νέες εξελίξεις, οδήγησαν το 1985/86 στο χωρισμό σε δύο Τμήματα (Γεωρ. Ανάπτυξης και Γεωργ. Παραγωγής). Πρός το τέλος εξάλλου της δεκαετίας του ΄80 γίνεται η μετονομασία της Σχολής σε Γεωργικό Πανεπιστήμιο (Π.Δ. 377/1989) και ο χωρισμός της σε 7 Τμήματα. Με το Π.Δ. 226/1995 εξάλλου, το Γεωργικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μετονομάζεταιι σε Γεωπονικό.

To Γεωπονικό Χημείο ιδρύθηκε το 1915, με βάση το Νόμο ΒΩΛΔ του 1901, ως «Κεντρικό Γεωπονικό Χημείο» με πρωταρχικό σκοπό τον έλεγχο χημικών λιπασμάτων και άλλων υλικών που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία.

Με το Νόμο 4328/1929 περί «Γενικού Χημείου του Κράτους», τα «Γεωπονικά Χημεία» μετατράπηκαν σε «Εδαφολογικά Εργαστήρια» με βασική αποστολή τη μελέτη των χημικών, βιολογικών, φυσικών και μορφολογικών ιδιοτήτων των εδαφών, τη σύνταξη Εδαφολογικών Χαρτών καθώς και τη διεξαγωγή πάσης φύσεως γεωργο-χημικής έρευνας.

Πηγή Διοικητικής Ιστορίας: Ινστιτούτο Εδαφολογίας Αθηνών (ΙΕΑ) (http://www.ssia.gr/el/to-institoyto)

Ο Κωνσταντίνος Γεωργίου, γιος του Απόστολου, γεννήθηκε την 1.1.1866 στον Αβαρίκο Τριχωνίας. Ήταν στρατιωτικός και έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως το 1923. Μεταξύ του 1897 και των βαλκανικών πολέμων υπηρέτησε ως αστυνόμος στην Πάτρα, στην Κέρκυρα και αλλού. Πολέμησε στους βαλκανικούς και διακρίθηκε στη μάχη της Στρωμνίτσας. Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στη Μακεδονία και στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία κατά την οποία διετέλεσε φρούραρχος στο Εσκί Σεχίρ και στρατιωτικός διοικητής Σαλιχλή. Αποστρατεύθηκε το 1936 με το βαθμό του αντιστράτηγου. Παντρεύτηκε την Ευγενία Μαλακάση, αδελφή του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση.
Ο Αγαμέμνων (Μέμος) Γεωργίου ήταν γιος του Κωνσταντίνου και της Ευγενίας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, έζησε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Παντρεύτηκε τη Στέλλα Γεωργίου. Αδελφή του ήταν η Αικατερίνη (Αίκα) Γεωργίου.
Λόγω της συγγένειάς τους, στο αρχείο του Μέμου Γεωργίου περιλαμβάνεται τμήμα του αρχείου του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση (οικογενειακή αλληλογραφία και χειρόγραφα ποιημάτων του).

[Πηγή: υλικό του αρχείου]

Ο Κλεάνθης Γεωργίου-Αναγνώστης, ανιψιός του Γεωργίου Λογοθέτη Λυκούργου (1772-1850), ήταν Φιλικός, αγωνιστής και ποιητής.

Κόρη του Γεωργίου Γεωργίου (1878-1954) και της συζύγου του Ουρανίας το γένος Ζούλια (1884-1948), η Θούλα (Ευανθία) Γεωργίου γεννήθηκε στο Βόλο. Μαθήτρια της πιανίστας Αννέτας Τσολάκη και στη συνέχεια απόφοιτος του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης (δίπλωμα και πτυχίο Πιάνου και Αρμονίας 1928), ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Fach-Hochschule für Musik und darstellende Kunst της Βιέννης (δίπλωμα 1931). Το 1956 τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στον μουσικό διαγωνισμό της Accademia Musicale Chigiana (Σιένα), έχοντας μελετήσει πλάι στον Guido Agosti. Συνεργάστηκε ως σολίστ με την Ορχήστρα του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, έδωσε πολλά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δίδαξε πιάνο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Ελληνικό Ωδείο (παράρτημα Ρόδου) και ιδιωτικά. Το 1953 παντρεύτηκε τον Κυριάκο Χιδίρογλου (1901-1983), χρηματομεσίτη με καταγωγή από τη Σελεύκεια. Ο αδελφός της Αντώνης Γεωργίου (1913-1987), χημικός μηχανικός, σταδιοδρόμησε στην Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Εξάδελφός της ήταν ο πιανίστας Τώνης Γεωργίου (1914-2002).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Γεωργίου-Χιδίρογλου Θούλα», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 473-474. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο πρωτοψάλτης Παναγιώτης Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Μαθήτευσε πλάι στον μοναχό του Αγίου Όρους Ακάκιο Βλάχο και τον Γεράσιμο Κανελλίδη. Έψαλλε στην Πάτρα (1907-1910) και στην Αθήνα (1910-1969). Συνέθεσε εκκλησιαστικά έργα και δημοτικότροπα τραγούδια. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ιεροψαλτών «Ρωμανός ο Μελωδός» και του περιοδικού Ιεροψαλτικόν Βήμα (1936-1946).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Τάκης Καλογερόπουλος, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 457].

Έμποροι

Πλοιοκτήτες

Έλληνας αρχιτέκτονας και νομομηχανικός. Ασχολήθηκε με αρχαιολογικές μελέτες και αποπεράτωσε μαζί με τον Σώχο την αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Το 1908 όσον αφορά την πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας έκανε πρόταση να ανοιχτούν αρτηρίες εντός των Αθηνών προβλέποντας την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του αυτοκινήτου τα επόμενα χρόνια, έτσι πρότεινε την προέκταση της Κοράη μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου. Δημοσίευσε μελέτες περί αρχαίων λιμανιών, περί της αρμονίας της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, περί σεισμών και αντισεισμικών κατασκευών.

Δικηγόρος και δημοσιογράφος απ’ τη Ρόδο. Κατά την Ιταλοκρατία έδρασε ως κοινοτικός παράγοντας και πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου «Διαγόρας». Το 1926 κατέφυγε στην Αθήνα, όπου δούλεψε στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στο νησί και ανέλαβε διάφορες θέσεις.

Tη δεκαετία του 1860 ιδρύθηκαν διάφορα «τοπικά ταμεία» τα οποία ασχολήθηκαν με την αγροτική πίστη. Το 1883 αυτά τα τοπικά ταμεία μετονομάστηκαν σε «κοινωφελή ταμεία» και συγχωνεύτηκαν σε έναν ενιαίο οργανισμό που ονομάστηκε Γεωργική Τράπεζα. Έτσι προέκυψαν οι Γεωργικές Τράπεζες των Βαλκανικών Χωρών. Στην Ελλάδα λειτουργούσαν τοπικές γεωργικές τράπεζες στη Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο, Αιγαίο και Κρήτη (Κοινωφελές Ταμείο). Το 1915 δημοσιεύτηκε ο Νόμος 603 «περί Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας και Ηπείρου». Με το Ν.Δ. του 1925 «Περί Γεωργικών Τραπεζών Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, Νήσων Αιγαίου και Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης» η τότε Γεωργική Τράπεζα Μακεδονίας και Ηπείρου διαιρέθηκε σε 3 ανεξάρτητες τράπεζες: Μακεδονίας, Ηπείρου και Θράκης . Οι Γεωργικές τράπεζες ήταν αυτόνομοι τραπεζικοί οργανισμοί που εποπτεύονταν από το Υπουργείο Γεωργίας. Και σκοπός τους ήταν η ενίσχυση της γεωργίας κυρίως στην περιφέρεια γι’ αυτό το λόγο παρείχαν δάνεια σε Γεωργικούς Συνεταιρισμούς αλλά και σε ιδιώτες γεωργούς. Η ΑΤΕ μετά την ίδρυσή της απορρόφησε τις γεωργικές τράπεζες και τα γεωργικά ταμεία.

Γεννήθηκε στη Λαμία . Το 1960 αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (με καθηγητές τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Γιάννη Σιδέρη) και ένα χρόνο αργότερα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας).
Εργάστηκε ως φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση (1964-1999). Το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που αποτέλεσε επί είκοσι πέντε χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια. Από το 1990 μέχρι σήμερα [2010] διδάσκει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ως εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης.
Ως κριτικός θεάτρου, δοκιμιογράφος και επιφυλλιδογράφος εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1971, στην εφημερίδα Το Βήμα. Ακολούθησε συνεργασία του με την εφημερίδα Τα Νέα, όπου αρθρογραφεί μέχρι σήμερα, ενώ έκτακτες συνεργασίες του έχουν δημοσιευτεί και εξακολουθούν να δημοσιεύονται σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Δοκίμια και κριτικές του έχουν συγκεντρωθεί στους τόμους: Κλειδιά και κώδικες θεάτρου Ι: αρχαίο δράμα (1982), Κλειδιά και κώδικες θεάτρου ΙΙ: ελληνικό θέατρο (1984), Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου (1984), Τα μετά το θέατρο (1985, Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου), Προσωπολατρία (1992), Θίασος ποικιλιών (1993), Νήμα της στάθμης (1996), Παγκόσμιο θέατρο Ι: από τον Μένανδρο στον Ίψεν (1998), Παγκόσμιο θέατρο ΙΙ: από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ (1999, Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών), Παγκόσμιο θέατρο ΙΙΙ: από τον Μίλλερ στον Μύλλερ (2000) κ.ά. Δοκίμια και μελέτες του έχουν δημοσιευτεί, επίσης, σε συλλογικούς και αφιερωματικούς τόμους, πρακτικά συνεδρίων κ.ά., ενώ έχει επιμεληθεί θεατρολογικές εκδόσεις, όπως οι: Επίδαυρος: το αρχαίο θέατρο, οι παραστάσεις (2002, επιμέλεια Κώστας Γεωργουσόπουλος, Σάββας Γώγος) και Patrice Pavis, Λεξικό του θεάτρου (2006, μετάφραση Αγνή Στρουμπούλη).
Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει μεταφράσει σειρά αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών (που παρουσιάστηκαν σε πολυάριθμες θεατρικές παραγωγές από σκηνοθέτες όπως ο Robert Sturua, ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιάννης Μαργαρίτης, ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο Βασίλης Νικολαΐδης, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Δημήτρης Ποταμίτης, ο Γιώργος Ρεμούνδος, ο Σταύρος Τσακίρης και ο Σωτήρης Χατζάκης), έχει γράψει και εκδώσει διηγήματα, ποιήματα και ποιητικές συλλογές, καθώς και στίχους πολλών τραγουδιών (που μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος, η Ελένη Καραΐνδρου, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Χρήστος Θηβαίος).
Εξαιρετικά δραστήριο μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής και πολιτιστικής κοινότητας, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έχει λάβει μέρος σε πολλές επιστημονικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις και έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, μέλος και πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, ιδρυτικό μέλος της Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Δεσμοί» και πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, μέλος της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας της Σχολής Μωραΐτη, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου και του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (επιτροπή κληροδοτήματος Αλέξη Μινωτή).
Από το 2003 είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου. Το 2006 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού (2009).

[Τα στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου και από το site του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=1366)].

Ο Μπάμπης Γεωργούλας γεννήθηκε το 1946 στη Λάρισα και σήμερα είναι δημοσιογράφος, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας Η Εποχή, αρθρογράφος στην εφημερίδα Η Αυγή, και έχει μεταφράσει διάφορα βιβλία. Υπήρξε μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, και συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του “Ρήγα Φεραίου”. Διατέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος την περίοδο 1978–1980 και μέλος του Ε.Γ. του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι τη διάσπαση του 1987, όταν μετέσχε στην ίδρυση του “ΚΚΕ Εσωτερικού — Ανανεωτική Αριστερά”. Το 2000 και 2004 ήταν υποψήφιος του “Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου” στη Β΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

Καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών

Ο Γιώργος Γιάνναρης (1936 – 2015) είχε μία ευδόκιμη ακαδημαϊκή παρουσία σε Ελλάδα και Αμερική, αλλά και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο και σημαντική συνεισφορά στη διανόηση, με έμφαση σε θέματα Ελληνισμού και Ελληνικότητας. Στον χώρο της Ομογένειας συντέλεσε καθοριστικά στην καλλιέργεια και προαγωγή της Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορίας, Σκέψης και Πολιτισμού.

Η βιβλιοθήκη του περιλαμβάνει χιλιάδες τόμους στους τομείς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Κριτικής (εκτενείς σειρές έργων μεγάλου αριθμού νεοελλήνων λογοτεχνών -Βάρναλη, Βασιλικού, Εγγονόπουλου, Ελύτη, Καβάφη, Καζαντζάκη, Κάλας, Κάλβου, Κατσαρού, Κωστ. Μητροπούλου, Μυριβήλη, Μωρεάς, Νάκου, Παπαδιαμάντη, Πλασκοβίτη, Ρίτσου, Σεφέρη, Σικελιανού, Χάκκα, Χριστοδούλου κ.α.- και της σχετικής με αυτούς κριτικής), της ελληνικής Λαογραφίας (Δημοτικό Τραγούδι, Παροιμίες, Καραγκιόζης), του Θεάτρου, αλλά και θεωρητικά έργα σχετικά με τη Μουσική, τις Τέχνες, το Ρεμπέτικο, την Κοινωνική Λειτουργία της Τέχνης, καθώς και εξαιρετικές συλλογές ξένης λογοτεχνίας (συλλογές Αγγλοαμερικανικής, Γαλλικής, Ιταλικής, Ρωσικής Λογοτεχνίας), Θεωρία Λογοτεχνίας, Συγκριτική Λογοτεχνία, Ελληνική Ιστορία (Γενική, Αχαΐας, Εθνικής Αντίστασης).
Ακολουθεί βιογραφικό σημείωμα:

Ι. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Διδακτορικό Δίπλωμα 1985 Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας

Master’s 1973 Brooklyn College, City University of New York
Κλάδος: Comparative Literature and Classics

Bachelor 1969 Hunter College, City University of New York
Κλάδος: History and Political Science

Απολυτήριο Γυμνασίου 1956 Γυμνάσιο Νικαίας

ΙΙ. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

St. John’s University,
Associate Professor 1993-1999 Θέματα Διδασκαλίας:
-Modern Greek Literature
-Modern Greek Poetry
-Modern Greek Language

Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Παιδαγωγών,
Επίκουρος Καθηγητής 1986-1993 Θέματα Διδασκαλίας:
-Μεθοδολογία Ερεύνης
-Ανθρώπινος Λόγος κι Επικοινωνία
-Δραματικές Τέχνες και Αγωγή
-Φοιτητικά Κινήματα κι Ελληνική Παιδεία

Deree College of the American College of Greece,
Assistant Professor 1975-1985 Θέματα Διδασκαλίας:
-Classical Civilization and Literature
-Angloamerican Literature
-Nikos Kazantzakis and the World of Ideas
-Social Function of the Arts
-Dramatic Arts
-Research Methodology

Queens College, City University of New York,
Adjunct Lecturer 1972-1975 Θέματα Διδασκαλίας:
-Νεοελληνική Γλώσσα
-Νεοελληνική Λογοτεχνία

ΙΙΙ. ΑΛΛΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ

• Υπουργείο Πολιτισμού,
  Σύμβουλος, 1987-1988 Θέματα Αθλητισμού & Αποδήμου Ελληνισμού

• Βιβλιοθήκη της Βουλής, 1983-1985 Μέλος Επιτροπής για την Εκπόνηση Μελέτης
  Λειτουργίας της Βιβλιοθήκης της Βουλής

• Modern Language Association of America – International Bibliography. Επικεφαλής Ελληνικού Τμήματος, 1972-1977

• Επιτροπή Χορήγησης Άδειας Διδασκαλίας Ελληνικών σε Δασκάλους και Καθηγητές Αμερικανικών Σχολείων, 1970-1975.

• Modern Greek Studies Association, Βιβλιογράφος και Ιδρυ­τικό Μέλος, 1968-1978.

IV. ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

-Τιμητική Διάκριση για το συγγραφικό και πολιτιστικό έργο από τον Σύλλογο Κρητών "Η Ομόνοια" Νέας Υόρκης, 2004.

-Τιμητική Διάκριση για το συγγραφικό έργο, Πολιτιστικός Σύλλογος "Κρίκος" της Νέας Υόρκης, 2001.

-Τιμητική Πλακέτα για το Συγγραφικό και Εκπαιδευτικό Έργο από τον Δήμο Νικαίας, 1998.

-Συνεντεύξεις και δημοσιεύσεις σε περιοδικά, το Ραδιόφωνο, την Τηλεόραση.

V. ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Α. Μελέτες

Η Παροιμία ως Ποίηση και ως Θυμοσοφία. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007.
Ο Σπύρος Πλασκοβίτης και η Τέχνη του Συγγραφέα. Αθήνα: Εκδόσεις Κυριακίδη, 2007.
Η Ελληνική Πρωτοπορία: Νίκολας Κάλλας- Θεόδωρος Ντόρρος. Αθήνα: Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2005.
Πάτρα: Πολιτιστική Πολυμορφία και Εαυτότητα. Δοκίμια και Μελέτες. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2004.
The Greeks Against the Odds: Essays on Literary Bilingualism. New York: Seaburn Publishers, 2004.
Καπιταλιστικός Σοσιαλισμός και Ελληνικές Ιδιαιτερότητες. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2001.
Πολιτιστικοί Ανταγωνισμοί και Ελληνισμός. Αθήνα: Εκδόσεις Α. Σάκκουλα, 2001.
Θεατρική Αγωγή και Παιχνίδι. Αθήνα: Εκδόσεις Γρηγόρη, 1995.
Φοιτητικά Κινήματα και Ελληνική Παιδεία. Τόμος Α΄: Από τον Ρήγα Φεραίο στην Κατοχή. Τόμος Β΄: Από την ΕΠΟΝ στο Πολυτεχνείο. Αθήνα: Εκδόσεις Ποντίκι, 1993.
Ποιητές και Νεοελληνική Μυθογένεια. Πάτρα: Αχαϊκές Εκδόσεις, 1992.
Οι Έλληνες Μετανάστες και το Ελληνοαμερικανικό Μυθιστόρημα.. Αθήνα: Εκδόσεις Φιλιππότη, 1985.
Μελοποιημένη Ποίηση και Μουσικά Έργα. Αθήνα: Εκδόσεις Θεωρία, 1985.
Κίμων Φράιερ: Θεωρητικός και Κριτικός της Ποίησης. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος, 1984.
Βιβλιογραφία Βασίλη Βασιλικού, 1949-1982. Αθήνα: Εκδόσεις Δωρικός, 1984.
Ζαν Μωρεάς ως Έλληνας Συγγραφέας. Αθήνα: Εκδόσεις Δωρικός,  1984.
Mikis Theodorakis: Music and Social Change (Preface by Mikis Theodorakis and Arthur Miller). New York: Praegar Publishers, 1972, London: Allen and Unwin, 1973, Barcelona: Desposa Editiones, 1976.

Β. Ποίηση

Επί Ξύλου Κρεμάμενος. Αθήνα: Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2008.
Η Πόλη και το Σώμα. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2006.
The Aquatic Body of God. New York: Seaburn Publishers, 2003.
Τραγούδια του Κατατρεγμού. Αθήνα: Εκδόσεις Οδός Πανός, 2003.
Ο Εκφυλισμός του Γύγη. Αθήνα: Εκσόδεις Οδός Πανός, 1999.
Ο Εγγαστρίμυθος. Αθήνα: Εκδόσεις Εκάτη, 1996.
The House of Chan. Athens: Efstathiadis Group, 1984.
Ο Έπαφος. Αθήνα: Εκδόσεις Φιλιππότη, 1982.
Υδρόβιο Σώμα. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος, 1980.
Ανθρωπογραφία. Αθήνα: Εκδόσεις Πλειάς, 1978.
Διαβήματα. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Ετερότροπα. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Τρόποι. Αθήνα: Εκδόσεις Π. Λαλιώτη, 1976.
Americadomina. Athens - New York, Lemma / Pleias Publishers, 1975.
Οι Κάτοικοι της Ελλάδας. New York: Athens Printing, 1971.

Γ. Μεταφράσεις

Ευριπίδου Βάκχαι. Αθήνα: Εκδόσεις Κάκτος, 1993.
Γιάννη Ρίτσου The Bridge. New York: BOA Editions, 1989.
Τζακ Λόντον, Ο Αλκοολικός. Αθήνα: Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 1987.
Mikis Theodorakis, Music and Theatre. Athens: Efstathiadis Group, 1983.

Δ. Πρόλογοι – Επιμέλεια

Ξανθίππης Τσίτσαρη. Η Γυναίκα της μεσσάντρας. Μυθιστόρημα. Πάτρα: Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2006.
Χέρμαν Φρανκ Μάγερ. Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Manheim / Αθήνα: Εκδόσεις THETIS, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2003.
Ηeinz A. Richter. Η Eπέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα. Αθήνα: Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 1937.
Μιχάλη Μοίρα. Ο Λαθραίος. Μυθιστόρημα. Αθήνα: Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλου, 1987.

Ε. ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελληνική Εκκλησία στην Αμερική»
«Ελληνικές Παροιμίες: Ποιητικές και Πεζολογικές, Έννοιες και Λεξιλόγιο»
«Ιστορία της Ελληνικής Αποδημίας στην Αμερική»
«Οι Θεατρικοί Μονόλογοι του Γιάννη Ρίτσου»
«Ο Νίκος Καζαντζάκης και ο κόσμος των Ιδεών»

O Γρηγόρης Γιάνναρος, (Σαλµώνη Ηλείας 1936 - Αθήνα 1997) ήταν μέλος της παράνοµης ΕΠΟΝ, ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και στη συνέχεια µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου της Δηµοκρατικής Νεολαίας Λαµπράκη, ο Γρ. Γιάνναρος σπούδασε Οικονοµικές Επιστήµες στην Αθήνα και έπειτα στη Μόσχα (1966-1970). Μετά τη διάσπαση του 1968, τάχθηκε µε το ΚΚΕ εσ. Από το 1972 στην Αθήνα ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Στη µεταπολίτευση υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. και της Ε.ΑΡ. (συµµετοχή στο Εκτελεστικό Γραφείο), και του Συνασπισµού (µέλος της Πολιτικής Γραµµατείας). Διευθυντής της Αυγής (1978-1988) και του περιοδικού Κοµµουνιστική Θεωρία και Πολιτική (1975-1978). Βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισµού (1990-1994). Αναπληρωτής Υπουργός Βιοµηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας στην οικουµενική κυβέρνηση Ξ. Ζολώτα. Ιδρυτικό µέλος των ΑΣΚΙ, γραµµατέας του Διοικητικού Συµβουλίου της Εταιρείας από το 1994 έως το θάνατο του.

Η Αθηνά Γιάνναρου-Νικολάου γεννήθηκε στη Σαλμώνη Ηλείας και υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Με το πραξικόπημα του 1967 εντάχθηκε στο ΚΚΕ και στη διάσπαση συμπαρατάχθηκε με το Γραφείο της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού, συμβάλλοντας, στα χρόνια της παρανομίας αλλά και μετά το 1974, στη συγκρότηση των οργανώσεων της Αθήνας του ΚΚΕ Εσ. Έως σήμερα συνεχίζει να είναι ενταγμένη πολιτικά στο χώρο της τιτλοφορούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς. Το 1988 εξέδωσε το πρώτο λογοτεχνικό της έργο και έκτοτε ασχολείται σταθερά με τη λογοτεχνία. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΜΙΑΝ.

Μακεδονομάχος από την Ιερισσό Χαλκιδικής που δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή των Σερρών.

Στέλεχος της αριστεράς

Ο Μανώλης Γιαλουράκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1921, όπου έζησε ως το 1965, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ως μαθητής του γυμνασίου εξέδιδε το περιοδικό Μαθητικός κάλαμος και δημοσίευε στα μαθητικά περιοδικά Νεοελληνικά Γράμματα της Αθήνας και Δρήρος της Κρήτης. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής της εφημερίδας Ταχυδρόμος της Αιγύπτου. Από το 1950 άρχισε να εκδίδει ταξιδιωτικά βιβλία και από το 1957 να δημοσιεύει κριτικές μελέτες.
Στην Αθήνα διετέλεσε αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία και την επιμέλεια εγκυκλοπαιδικών και λογοτεχνικών εκδόσεων. Εργάσθηκε ως αρχισυντάκτης της παιδικής εγκυκλοπαίδειας Για σας παιδιά, του Ορθογραφικού ερμηνευτικού λεξικού της Νεοελληνικής γλώσσας, και της εγκυκλοπαίδειας Νέα Δομή. Συνεργάστηκε με τον Ταχυδρόμο των Αιγυπτιωτών και την Αυριανή. Μετέφρασε λογοτεχνικά έργα της αγγλικής, γαλλικής και ιταλικής φιλολογίας. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1987 από ανακοπή καρδιάς.
Έργο: Μυθιστορήματα: Η μεγάλη απόφαση (1966), Οι δεινόσαυροι (1976), Το δωμάτιο με τις φωνές (1981), Ο μόνος δρόμος (1984). Μελέτες: Εισαγωγή στο έργο του Πέτρου Μάγνη (1957), Ο Καβάφης του κεφαλαίου Τ (1959), Ιστορία των ελληνικών γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962), Καζαντζάκης (1964), Καζαντζάκης-Μυριβήλης (1970), Καβάφης: Από τον Πρίαπο στο Μαρξ (Κρατικό βραβείο, 1975), Ο κριτικός Νίκος Καζαντζάκης (1978), Δοκίμια για νέους ανθρώπους (1979), Καβάφη: Άπαντα τα ποιήματα – εισαγωγή και σχόλια (1984). Ταξιδιωτικά: Δρόμοι του Νότου (1950), Παρίσι (1956), Κάιρο (1957), Πέτρες και χώματα (1958), Σινά (1960), Κρήτη (1960), Μυστράς (1963), Αλεξάνδρεια (1963), Οδοιπορικά στοχασμού (συγκεντρωτική έκδοση 1980). Χρονικά: Η Αίγυπτος των Ελλήνων (1967), Στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη (1974). Ανθολογίες: Παγκόσμια ανθολογία διηγήματος (1977), Παγκόσμια ποιητική ανθολογία (1977). Εγκυκλοπαιδικά: Γεωγραφία Άτλας, ελληνική και παγκόσμια (1980).

[Πηγή: Β. Χατζηβασιλείου, «Μανώλης Γιαλουράκης. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως την δικτατορία του ’67, τομ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σσ. 86-115, Αρχείο Μανώλη Γιαλουράκη, υποφ. 5.4.]

Ο Ιωάννης Γιαννίκης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877. Σπούδασε χημεία αρχικά στη Σμύρνη και εν συνεχεία στο Παρίσι. Το 1906, ο αδελφός του Κυριάκος ίδρυσε στη Σμύρνη το «Ελληνογερμανικόν Λύκειον», τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε ο Ιωάννης μετά τον θάνατο του ιδρυτή, το 1912, και μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Συνέταξε στατιστικούς πίνακες ελληνικών ιδρυμάτων και βιομηχανιών στην Μικρά Ασία, οι οποίοι αξιοποιήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις. Μετά την Καταστροφή, ο Ιωάννης Γιαννίκης εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και διετέλεσε επί τριάντα χρόνια διευθυντής της εκεί Διεθνούς Ναυτικής Ενώσεως. Πέθανε στις 15/6/1967.
[Μικρασιατικά χρονικά, τόμος ΙΓ΄, σελ. 579-580.]