Στην αρμοδιότητα του γραφείου ανήκει η τρέχουσα παρακολούθηση και ενημέρωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για όλα τα σχετιζόμενα με τις διεθνείς σχέσεις θέματα και η προετοιμασία των επισκέψεων του Προέδρου στο εξωτερικό. Επίσης η οργάνωση εκδηλώσεων και η ρύθμιση κάθε θέματος εθιμοτυπίας σχετικά με τις επαφές του Προέδρου με Αρχηγούς ξένων Κρατών, με ξένους επισήμους, το Διπλωματικό Σώμα, διεθνείς οργανώσεις και ελληνικά ιδρύματα, οργανώσεις και ομογενείς του εξωτερικού.

[πηγή: http://www.presidency.gr/organosi-leitourgia/armodiothtes-grafeion/]

Στην αρμοδιότητα του γραφείου ανήκουν όλα τα θέματα του προσωπικού, ο συντονισμός και η εποπτεία των διαχειριστικών ζητημάτων της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η τήρηση του γενικού πρωτοκόλλου καθώς και η εποπτεία των κτιρίων και εγκαταστάσεων της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

[πηγή: http://www.presidency.gr/organosi-leitourgia/armodiothtes-grafeion/]

1909: Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο.

1928: Πρώτη εμφάνιση στα γράμματα με το έργο του Στρατιώτες.

1935: Διδακτορικό από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με τη διατριβή Ο Γκρέκο στην Κρήτη και την Ιταλία.

1937-1941: Διευθυντής της Διεύθυνσης Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας.

1938: Εξέδωσε το πεζογράφημα Το Χρονικό μιας Πολιτείας.

1939: Κυκλοφόρησε η νουβέλα του Ο Θάνατος του Μέδικου κοσμημένο με ξυλογραφίες του Γιάννη Κεφαλλινού.

1939-1974: Καθηγητής Ιστορίας και επιστήμης της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

1941: Εξέδωσε τη μονογραφία Ο Γκρέκο στη Ρώμη.

1945: Παντέρμη Κρήτη. Χρονικό του Σηκωμού του ΄66.

1948: Εκδόθηκε Ο Κρητικός - Το Δέντρο, πρώτο βιβλίο της μυθιστορηματικής τριλογίας με τίτλο Ο Κρητικός.

1952: Το θεατρικό έργο Το Ιερό Σφάγιο.

1958: Βραβείο Δοκιμίου της Ομάδας των Δώδεκα για την πραγματεία Ο Ποιητής και το Ποίημα της Οδύσσειας.

1959: Εκδόθηκε Ο ήλιος του Θανάτου. Για το έργο αυτό τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

1962: Έλαβε το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το θεατρικό έργο Το Ηφαίστειο.

1965: Δημοσίευσε σχολιασμένα τα Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη.

1967: Αποποιήθηκε την εκλογή του ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών.

1972: Αρνήθηκε να δεχτεί το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

1973: Κυκλοφόρησε παράνομα το λυρικό έπος Ο Νέος Ερωτόκριτος.

1977: Έλαβε το Αριστείο Γραμμάτων και εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

1984: Επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

1985: Έλαβε τον τίτλο του 'Αρχοντος διδασκάλου του Γένους από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο.

1986: Πέθανε στην Αθήνα.

1986: Μεταθανάτια εκδόθηκε συλλογή με παλιές μελέτες του υπό τον τίτλο Δείχτες Πορείας.

1993: Το Πανεπιστήμιο Κρήτης παράλαβε τη βιβλιοθήκη και το αρχείο του.

Γεννήθηκε το 1909 στο Ρέθυμνο της Κρήτης, όπου και έζησε τα μαθητικά του χρόνια. Ήταν γόνος ιστορικής οικογένειας των Πρεβέληδων-Πρεβελάκηδων τα μέλη της οποίας υπήρξαν ονομαστοί ιερωμένοι, αγιογράφοι, δάσκαλοι, οπλαρχηγοί και μάρτυρες στον απελευθερωτικό αγώνα της Κρήτης στην προσπάθειά της να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική σχολή της Αθήνας (1925-1930), οπότε συνδέθηκε και με τον συμπατριώτη του Νίκο Καζαντζάκη, και κατόπιν ιστορία της τέχνης και αισθητική στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1930-1932). Το 1928 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Στρατιώτες. Τη διδακτορική του διατριβή εκπόνησε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με τίτλο Ο Γκρέκο στην Κρήτη και την Ιταλία (1935). Από το 1937 ως το 1941 (οπότε παύθηκε από την κυβέρνηση Κατοχής) διετέλεσε διευθυντής Καλών Τεχνών του υπουργείου Παιδείας, ενώ από το 1939 κατέλαβε την έδρα της Ιστορίας και Επιστήμης της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, όπου δίδαξε ως το 1974. Το 1977 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ως μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφραστής αναγνωρίσθηκε και τιμήθηκε για το έργο του, μέρος του οποίου μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Πέθανε στην Αθήνα το 1986.
Πεζογραφία
Χρονικό μιας Πολιτείας (1938), Παντέρμη Κρήτη, Χρονικό του Σηκωμού του 66 (1945), Κρητικός (τριλογία: Το δέντρο [1948], Η πρώτη λευτεριά [1949], και Η Πολιτεία [1950]), Οι δρόμοι της δημιουργίας (τριλογία: Ο ήλιος του θανάτου [1959], Η κεφαλή της Μέδουσας [1963] και Ο άρτος των Αγγέλων [1966]), Ερημίτες και αποσυνάγωγοι (ανολοκλήρωτη τριλογία: Αντίστροφη μέτρηση [1969] και Ο άγγελος στο πηγάδι. Μια μεγαλοβδομάδα [1970]).
Ποίηση
Η γυμνή ποίηση (1939), Η πιο γυμνή ποίηση (1941), Νέος Ερωτόκριτος (1973 παράνομη έκδοση, 1978² και 1985³ σε οριστική μορφή).
Θεατρικά έργα
Η αρρώστια του αιώνα (τριλογία: Το ιερό σφάγιο [1952], Ο Λάζαρος [1954] και Τα χέρια του ζωντανού Θεού [1955]). Το ηφαίστειο (1962, Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου), Το χέρι του σκοτωμένου (1971), Δύο κρητικά δράματα (Η δεύτερη εντολή και Το τρελό αίμα [1974]) και η κωμωδία Μουσαφιραίοι στο Στεπαντσίκοβο (1972, διασκευή από διήγημα του Ντοστογιέφσκι).
Μελέτες
Ο ποιητής και το ποίημα της Οδύσσειας (1958), Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη (1965), Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Συνολική θεώρηση του έργου του (1981), Άγγελος Σικελιανός (1985) και Δείχτες πορείας (1986, συλλογή με παλαιότερα κείμενά του που κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό του).
Μετέφρασε Ιταλούς, Γάλλους και Ισπανούς θεατρικούς συγγραφείς (Καλντερόν, Μοντερλάν, Μολιέρο) καθώς και τη Μήδεια και τις Βάκχες του Ευριπίδη. Σε κάποιες μεταφράσεις που δημοσίευσε την περίοδο της Δικτατορίας χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Π. Βερνάρδος.
Έλαβε τις εξής διακρίσεις και βραβεία: Διεθνές βραβείο Herder (1974), Βραβείο Δοκιμίου (1959, από την Ομάδα των Δώδεκα), Α΄ Κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος (1960), Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1977), τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα των Πανεπιστημίων Αθηνών (1982) και Κρήτης (1984) καθώς και του «άρχοντος διδασκάλου του Γένους» (1985).
[Βιβλιογραφικές πηγές: Στυλιανός Αλεξίου, «Πρεβελάκης, Παντελής», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 8, Εκδοτική Αθηνών· Μανώλης Γιαλουράκης, «Πρεβελάκης Παντελής», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 11, Χάρη Πάτση· Στυλιανός Αλεξίου, «Παντελής Πρεβελάκης», Νέα Εστία 166/1828 (Δεκέμβριος 2009) 971-977].
Η «Στέγη Καλών Τεχνών και Γραμμάτων» ιδρύθηκε το 1938 με την εποπτεία του υπoυργείου Παιδείας, για την προαγωγή των γραμμάτων και της ελληνικής τέχνης. Αναλυτικότερα οι σκοποί της ήταν: δημιουργία εντευκτηρίου για τους λογοτέχνες και τους καλλιτέχνες, οργάνωση εκθέσεων ζωγραφικής, διαλέξεων και συναυλιών, καλλιέργια πνευματικών και καλλιτεχνικών σχέσεων με ανάλογες οργανώσεις του εξωτερικού, έκδοση διαφόρων δελτίων και δημοσιευμάτων, οργάνωση έκθεσης και καταστήματος ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου και τέλος σύσταση βιβλιοθήκης και αναγνωστηρίου.
Η διοίκησή του αποτελείτο από συμβούλιο διορισμένο από το υπουργείο Παιδείας και τελούσε υπό τη διεύθυνση του διευθυντή εικαστικών τεχνών του τμήματος Καλών Τεχνών του υπουργείου.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Σπύρος Τσίρος, «Στέγη Καλών Τεχνών και Γραμμάτων», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Δ΄· Αν Βαρβαρέσος «Υπουργεία-Παιδείας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Δ΄].

Tο σχολικό έτος 1928-29 ιδρύθηκε ως τριτάξιο, το Πρακτικό Λύκειο Hρακλείου. Tο 1931-32 έγινε εξατάξιο, ενώ καταργήθηκε το σχολικό έτος 1943-44. Διευθυντής του διετέλεσε για πολλά χρόνια ο Eλευθέριος Aλεξίου.

Ο Ζαχαρίας Πρακτικίδης γεννήθηκε το 1784 στο Ηράκλειο Κρήτης και ήταν Ιερομόναχος και διδάσκαλος. Το πραγματικό όνομα της οικογένειάς του ήταν Τσιριγώτης. Το 1822 διορίστηκε γραμματέας της Καγκελαρίας Σφακίων αλλά σύντομα παραιτήθηκε και πήγε στο Ναύπλιο. Διετέλεσε Παραστάτης της Κρήτης στη Β’ και Γ’ Εθνοσυνέλευση. Το 1830 εγκαταστάθηκε στη Σύρο και μετά στην Πάρο, όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος στα εκεί σχολεία. Πέθανε το 1845.

Η Πρακτική Γεωργική Σχολή ΠΑΝΑΓΗ ΒΑΛΛΙΑΝΟΥ ιδρύθηκε το 1906 από τη Διαχειριστική Επιτροπή του Κληροδοτήματος Παναγή Α. Βαλλιάνου και προικοδοτήθηκε με ένα κτήμα 140 περίπου στρεμμάτων με κτιριακές εγκαταστάσεις και ετήσια επιχορήγηση από το Κληροδότημα για την κάλυψη των εξόδων λειτουργίας της.
Η Γεωργική Σχολή (τίτλος που συνήθως χρησιμοποιείται από τους Κεφαλονίτες) σκοπό είχε την αρωγή των μικροκαλλιεργητών και των απόρων αγροτών της εποχής εκείνης. Έτσι δημιουργήθηκε πρότυπο σπουδαστήριο για την εκμάθηση σύγχρονων μεθόδων καλλιέργειας της ελιάς και της αμπέλου και εξίσου πρότυπο φυτώριο για τη δωρεάν παροχή οπωροφόρων δέντρων και φυτών.
Στην άνθησή της, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, η Γεωργική Σχολή, με επικεφαλής τον Αυστριακό Γεωπόνο Βρέμετς, εκπαιδεύει περίπου 20 με 25 οικότροφους μαθητές και το κτήμα καλλιεργείται σ' όλη του την έκταση. Ο πόλεμος και στη συνέχεια οι σεισμοί, φέρνουν το τέλος αυτής της περιόδου και ταυτόχρονα στην ιστορική εξέλιξη του αγροτικού τομέα της Κεφαλονιάς.
Η περίοδος που ακολουθεί χαρακτηρίζεται από κοινωνική και οικονομική συρρίκνωση και η Σχολή παραμελημένη και χωρίς στόχους έρχεται αντιμέτωπη με το οριστικό κλείσιμο και διαμελισμό της περιουσίας της.
Στο τέλος της 10ετίας του ΄80 επιδιώκεται από το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου η αναγέννηση της Γεωργικής Σχολής, όπου ανά χρονικά διαστήματα παρουσιάζει σημαντικό έργο τόσο στο χώρο των καλλιεργειών, όσο και της αγροτικής εκπαίδευσης.
Η Γεωργική Σχολή δεν περιορίστηκε μόνο στον αγροτικό τομέα, δραστηριοποιήθηκε κοινωνικά και συνεχίζει να το κάνει, είτε διαθέτοντας προσωρινά χώρους της ακίνητης περιουσίας της για κοινωφελή σκοπό, είτε συμβάλλοντας οικονομικά σε ερευνητικό και εκπαιδευτικό επίπεδο.
Η Διοικητική Επιτροπή της Γεωργικής Σχολής που είναι εκλεγμένη από το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου με τριετή θητεία, φιλοδοξεί για το μέλλον να δρομολογήσει δράσεις σε τομείς που το περιεχόμενό τους θα συμφωνεί με τις ανάγκες του αγροτικού κλάδου του τόπου και θα ενισχύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις προϋποθέσεις βιωσιμότητάς της.

Νομικός, φιλικός με δραστηριότητα κατά την Ελληνική Επανάσταση. Γραμματέας του Αλ. Μαυροκορδάτου που επηρέαζε από τη θέση του τα πολιτικά και στρατιωτικά πράγματα στη Ρούμελη. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε στέλεχος του αγγλικού κόμματος, προσέφερε τις υπηρεσίες του στο νεοσύστατο κράτος. Επί αντιβασιλείας ορίστηκε γραμματέας της Δικαιοσύνης και μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 εργάστηκε για την οργάνωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Λογοτέχνης και μεταφραστής.

Ο Λύσανδρος Πράσινος γεννήθηκε στα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης το 1888, από τον Αλέξανδρο Πράσινο και την Αρετή Κουρτόγλου. Το 1905 αποφοίτησε από το Λύκειο Χατζηχρήστου και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1910 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στην Πόλη, το οποίο λειτούργησε ως το 1914. Έκτοτε ο Πράσινος εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών και γαλλικής λογοτεχνίας στο Εθνικό Ελληνογαλλικό Λύκειο της Πόλης. Το 1915 παντρεύτηκε την ιταλοελληνικής καταγωγής Βικτορίν Μάσιμο. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάριο (1916) και την Gisele (1920), γνωστή στα γαλλικά γράμματα για το λογοτεχνικό της έργο. Από το 1918 ο Πράσινος εξέδιδε τον Λόγο. Διευθυντές του περιοδικού ήταν ο Όμηρος Μπεκές και ο Γιάννης Χαλκούσης. Λίγους μήνες αργότερα ανέλαβε ο ίδιος την διεύθυνση της ύλης, από την οποία παραιτήθηκε το 1922. Στον Λόγο δημοσίευσε σε συνέχειες το μυθιστόρημά του Μια ζωή και την μετάφραση της Θείας Κωμωδίας (Νοέμβριος 1920-Απρίλιος 1921). Μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Ναντέρ (Nanterre), προάστιο του Παρισιού. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1936, εννιά χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του (1927). Το έργο του Σομάλη, γραμμένο το 1932, δημοσιεύθηκε στα Νεοελληνικά Γράμματα το 1938 (Ιούνιος-Δεκέμβριος).
[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11]

Ο Γιώργος Πούπης ξεκίνησε να ασχολείται με τη φωτογραφία κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Μιλάνο, μαθητεύοντας κοντά σε διάσημους φωτογράφους, και από το 1975 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας και πλαστικών τεχνών.

Φωτογράφισε πόλεις και χωριά, τοπία, αρχαιολογικούς χώρους, βυζαντινά και νεότερα μνημεία, έργα τέχνης και πορτρέτα ανθρώπων. Πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στο Παρίσι, στο Μιλάνο, στην Αθήνα, στην Πάτρα, στη Σίφνο, αλλά κυρίως στη Θεσσαλονίκη (γκαλερί «Ειρμός», Αγιορειτική Εστία, πολυχώρος «Μύλος», Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης).

Πολλές από τις δουλειές του έχουν εκδοθεί σε βιβλία:
Παναγία Πορταΐτισσα: Αέναος ευλογία, Ιερά Μονή Ιβήρων, 2002,
Σίφνος: Φως και σκιές στου γλαυκού το γειτόνεμα, Θεσσαλονίκη 2004,
Παπαρούνες: Οι κοκκινοσκουφίτσες του ανέμου, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες 2005,
Πρόσωπα, γκαλερί «Ειρμός» 2004,
Εορδαίας εγκώμιον, Επίκεντρο 2008,
Υδάτινοι δρόμοι της Βόρειας Ελλάδας, Εταιρεία Ύδρευσης & Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης [2012],
Λίμνες της Βόρειας Ελλάδας, Εταιρεία Ύδρευσης & Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης [χ.χ.],
Οι θαυματουργές εικόνες στο περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες 2013,
Λέσβος: Φύση, Παράδοση, Πολιτισμός, Άνθρωποι, εκδ. Tartarouga, Λέσβος [2014],
Ύψωσις, Αγιορειτική Εστία 2020

Ο Ιωάννης Πούμπουρας, γιος του Αντωνίου και της Καλλιόπης, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1870 στην Επισκοπή (Πισκοπειό) Κορθίου, στην Άνδρο. Είχε έναν αδελφό, τον Γεώργιο, που πέθανε σε ηλικία 3 ετών. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ιδιοκτήτης βυρσοδεψείου στην Άνδρο. Φοίτησε στο Αλληλοδιδακτικό και το Ελληνικό Σχολείο της Άνδρου. Ολοκλήρωσε την πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο Γυμνάσιο Σύρου και συνέχισε στο 2ο Γυμνάσιο Αθηνών. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1890. Χρημάτισε για σύντομο διάστημα βοηθός στην κλινική Καραμήτσα και στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι, όπου παρέμεινε 3 1/2 έτη και ειδικεύθηκε στον κλάδο της Μαιευτικής-Γυναικολογίας. Το 1893 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άνοιξε το πρώτο του ιατρείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι καθιέρωσε αμέσως μία ημέρα της εβδομάδας κατά την οποία δεχόταν δωρεάν τους απόρους, ενώ προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του στις συζύγους των εργατών, πιλοποιών, κουρέων και ξυλουργών. Το 1899 προσελήφθη ως πραγματογνώμων ιατρός της ασφαλιστικής εταιρίας Bulgaria. Το ίδιο έτος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Σπ. Μερκούρη και ορίστηκε μέλος των δημοτικών επιτροπών «Ευαγών Οίκων» και «Καθαριότητας και Υγιεινής». Διορίσθηκε μέλος της Επιτροπής του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών (1900) και το 1903 εξελέγη μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου στοιχειώδους εκπαιδεύσεως του Νομού Αττικής καθώς και της Νομαρχιακής Επιτροπής για την εξέταση άδειας επαγγέλματος των μαιών (1903). Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Πολυκλινικής (1903), στο Μαιευτικό-Γυναικολογικό τμήμα της οποίας υπηρέτησε μέχρι το 1905, χρονιά ιδρύσεως του Δημοτικού Μαιευτηρίου (κατόπιν προτάσεως του ιδίου). Διετέλεσε άμισθος διευθυντής του τις περιόδους 1905-1914, 1921-1922 και 1929-1935. Το διάστημα 1922-1929 είχε την ανώτατη επιστημονική εποπτεία του ιδρύματος, ενώ τα έτη 1929 και 1935 ανακηρύχθηκε από το Αδελφάτο του Νοσοκομείου επίτιμος Διευθυντής. Χρημάτισε διευθύνων σύμβουλος του Δημοτικού Νοσοκομείου (1932). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μαιευτικής Εταιρείας (1931), πρόεδρος (1938-1939) και επίτιμο μέλος της (1952). Το 1934 ίδρυσε την ιδιωτική Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική Πούμπουρα, στην οδό Σκουφά 13, στο Κολωνάκι, όπου εργάστηκε μαζί με τον, επίσης μαιευτήρα, γιο του Δημήτρη.

Υπήρξε ενεργό μέλος πολλών συλλόγων και επιτροπών: το 1894 εξελέγη μέλος της Εταιρείας των Φίλων του Λαού και ασχολήθηκε με την εκλαϊκευτική διδασκαλία θεμάτων υγείας (διαλέξεις «περί ενδυμασίας», «περί αλκοολισμού» κ.ά). Μέλος του Συλλόγου Ανδρίων (1896) και αργότερα αντιπρόεδρος και πρόεδρος, ενώ το ίδιο έτος μυήθηκε στον τεκτονισμό (σταμάτησε να ασχολείται με τις εργασίες της Στοάς το 1905). Μέλος και ιατρός της Societé Française de secours et de bienfaisance en Grèce (1897). Μέλος της Μουσικής Εταιρείας (1898). Διοργάνωσε παραστάσεις όπερας και οπερέττας σε συνεργασία με το Ν. Στράτο. Επίσης, μέλος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου (1898), της Εταιρείας των Φιλοτέχνων (1899) και της Εθνικής Εταιρείας Ελληνισμού (1899), αργότερα διευθυντής του Αναγνωστηρίου και αντιπρόεδρός της. Ως μέλος της τελευταίας, ανέλαβε την επιστασία της φόρτωσης και αποστολής πολεμοφοδίων στην Κρήτη. Διετέλεσε μέλος του συμβουλίου της Alliance Française pour la propagation de la langue (1901), της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Βουρπιάνης Ηπείρου (1901), του Συλλόγου Κολυμβητών (1903), της Φιλαρμονικής Εταιρείας (1906) και της Ιατρικής Εταιρείας (1907). Τέλος, της Επιτροπής Αλληλοβοηθείας Αρχιεπισκόπου (1923) και της Επιτροπής Προστασίας Εγκαταλειπομένων Παίδων (1930).

Το 1905 παντρεύτηκε την Καλλιόπη, το γένος Δημητρίου Σπυρίδη, και απέκτησε δύο παιδιά, τον Αντώνιο και τον Δημήτριο. Πέθανε το 1954, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Αντώνιος Πούμπουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906 και ακολούθησε διπλωματική καριέρα.

Πηγή: Αρχείο Πούμπουρα (χφο χρονολόγιο – ημερολόγιο του Ιωάννη Αντ. Πούμπουρα) και Κ. Αλεξανδρόπουλος. «Ιωάννης Αντων. Πούμπουρας, 1870-1954, Ο βίος και το έργο του». Ανάτυπο από τα Αρχεία Μαιευτικής και Γυναικολογίας εν Ελλάδι, τ.23, τεύχος 1, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1954.

Ο Δημήτριος Πούμπουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και το Παρίσι και ειδικεύθηκε στον κλάδο της Μαιευτικής και Γυναικολογίας. Διορίστηκε επιμελητής του Δημοτικού Μαιευτηρίου (1935;). Εργάστηκε στην ιδιωτική κλινική Πούμπουρα, που διατηρούσε από κοινού με τον πατέρα του, Ιωάννη. Διετέλεσε γενικός γραμματέας της Μαιευτικής Εταιρείας Αθηνών. Παντρεύτηκε την Λούλη Βυζαντίου. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 1961, σε ηλικία 52 ετών.

Πηγή: Αρχείο Πούμπουρα (χφο χρονολόγιο – ημερολόγιο του Ιωάννη Αντ. Πούμπουρα) και Κ. Αλεξανδρόπουλος. «Ιωάννης Αντων. Πούμπουρας, 1870-1954, Ο βίος και το έργο του». Ανάτυπο από τα Αρχεία Μαιευτικής και Γυναικολογίας εν Ελλάδι, τ.23, τεύχος 1, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1954.

Στην περιοχή του Βόλου, όπου ο κλάδος της ποτοποιίας είχε μεγάλη άνθηση, ξεχώρισε η επιχείρηση «Η Νίκη» της οικογένειας Ψιώτα (1936-2000), που λειτούργησε επί δύο γενιές και παρήγαγε λικέρ, τσίπουρο και αρώματα.

Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός του 19ου αιώνα, διατέλεσε και πρόεδρος της Βουλής. Παντρεύτηκε την Ασπασία Ποταμιάνου.

Δώρα Ποτήρη 1908 Κάιρο – 1998 Αθήνα.
Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1908, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Εμμανουήλ Αύγουστο και αργότερα τον ζωγράφο και συγγραφέα Νίκο Νικολαΐδη. Στην Αθήνα πήρε μαθήματα και από τον ζωγράφο Μίκη Ματσάκη. Πρώτη της ατομική έκθεση στο Κάιρο το 1953. Στην Ελλάδα εκθέτει για πρώτη φορά το 1955 στην γκαλερί Ζαχαρίου 43 έργα με θέματα από την Αίγυπτο. Το 1962 εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα.

Ατομικές της εκθέσεις: Πάτρα, ξενοδοχείο Σεσίλ (1956), Αθήνα, Μεγάλη Βρετανία (1957), Χαρτούμ, Σουδάν (1962), Γκαλερί Ζυγός (1963), στο εργαστήριό της στην Ύδρα (1967), στο εργαστήριό της στην Αθήνα
(1969), Salisbury, Ροδεσία (1970), Αναδρομική της έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (1975), Αίθουσα Διογένης, Θεσσαλονίκη (1976), Εταιρεία Γραμμάτων και τεχνών (1978), Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (1979), στο εργαστήριό της στην Αθήνα (1981, 1982), Κέντρο Κεφαλληνίων & Ιθακησίων, Πειραιάς
(1984), Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ύδρας (1985), ξενοδοχείο Greco, Ύδρα (1986), Αίθουσα Ζυγός, Αθήνα (1988).

Ομαδικές εκθέσεις: Πανελλήνιος Έκθεση 1960, 1975), Σάμος (1965), Έκθεση Ελληνικών Προϊόντων, Σικάγο (1970), Ροδεσία (1972), Βιέννη (1976), Grand Palais, Παρίσι (1980), Έκθεση Αιγυπτιωτών Ελλήνων Ζωγράφων στην Εθνική Πινακοθήκη (1983), Πειραιάς (1983), Κεφαλλονιά (1984), Εταιρεία Κυθηραϊκών Μελετών, Αθήνα (1988).

Ο λυρικός ποιητής Λάμπρος Πορφύρας (κατά το φιλολογικό του ψευδώνυμο) γεννήθηκε στα Καρδάμυλα της Χίου. Λίγο αργότερα η οικογένειά του μετακόμισε στη Σύρα και μετά στον Πειραιά. Γράφτηκε στη Νομική σχολή αλλά δεν πήρε πτυχίο. Δεκαπέντε χρονών δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα και το 1920 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Σκιές». Μία άλλη συλλογή, οι «Μουσικές φωνές», εκδόθηκε μεταθανάτια (1934). Ξεχώρισε για την ευαισθησία του και για τη μουσικότητα των στίχων του. Εκτός από το πρωτότυπο έργο του μετέφρασε ποιήματα των Βερλαίν, Ουγκώ, Σέλλεϋ κ.λπ. Ο νεότερος αδερφός του Θεόδωρος Σύψωμος έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Αγριά Βόλου 1903 - Τσεχοσλοβακία 1958) γεννήθηκε στην Αγριά Βόλου στις 25/2/1903 και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Βόλου το 1925 και το 1929 µετατέθηκε στην Αθήνα. Έγινε µέλος του ΚΚΕ το 1926 και το 1929 ανέλαβε την ηγεσία της Εργατικής Βοήθειας της οργάνωσης που φρόντιζε τους πολιτικούς κρατούµενους και τις οικογένειές τους. Το 1932 και το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής στο Βόλο και το 1934 ήταν υποψήφιος δήµαρχος Βόλου µε το ΚΚΕ. Η δικτατορία της 4 ης Αυγούστου τον εκτόπισε διαδοχικά στην Ανάφη, την Ακροναυπλία και την Κίµωλο, όπου και τον βρήκε ο πόλεµος. Μετά την κήρυξη του πολέµου απέδρασε από την Κίµωλο και βρέθηκε στην Κρήτη, καθοδηγώντας και συντονίζοντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Συµµετείχε στις διαπραγµατεύσεις Λιβάνου και Καζέρτας και το 1944 ανέλαβε Υπουργός εργασίας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Το 1944 εκλέχθηκε µέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εµφυλίου αντιπροσώπευσε το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Κ.Κ. Γαλλίας όπου και εξήγγειλε τη σύσταση της Κυβέρνησης του βουνού και παράλληλα ο ίδιος ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά την υποχώρηση του Δηµοκρατικού Στρατού εκπατρίστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ενώ κατέβηκε παράνοµα δύο φορές στην Ελλάδα την περίοδο 1954-1956. Μετά την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη από την αρχηγία του ΚΚΕ το 1956, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης τέθηκε σε αποµόνωση από την νέα ηγεσία του κόµµατος. Πέθανε το 1958 στην Τσεχοσλοβακία.