Ο Νικόλαος Ποριώτης, δραματικός ποιητής και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1870 στην Καλλίπολη της Θράκης, μετοίκησε στη Σμύρνη και σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή εκεί. Σπούδασε αρχαία ελληνική και λατινική ποίηση, ιταλική, γαλλική, αγγλική και αραβική γλώσσα και λογοτεχνία. Το αρχείο μαρτυρεί επίσης καλή γνώση της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Από το 1889 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1890 κατατάχθηκε στον οικονομικό κλάδο του πολεμικού ναυτικού και στη συνέχεια εργάστηκε ώς το 1912 στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της πρωτεύουσας. Από το 1912 στρατεύθηκε ως έφεδρος και υπηρέτησε περίπου για μία δεκαετία στο ναυτικό. Εμφανίστηκε στα γράμματα με μεταφράσεις και κριτικές του στο περιοδικό Νουμάς και με παιδαγωγικά έργα στη Διάπλαση των Παίδων. Μεταφράσεις και πρωτότυπα έργα του δημοσίευσε επίσης στο περ. Παναθήναια, στην εφ. Εστία κ.α.
Έργα του τυπωμένα σε βιβλία είναι τα: Τα συναλλάγματα (1909), Ο Ξένος (1910), Ροδόπη, τραγωδία σε στίχους (1913), Κρυπτογραφικά αβάκια (1925).
Έχει μεταφράσει αρχαία ελληνική ποίηση, πλήθος ξένων θεατρικών έργων και με ιδιαίτερο ζήλο έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση έργων λυρικής μουσικής. Ο Ποριώτης πέθανε το 1945.

Γεννήθηκε το 1892 στη Χαλκηδόνα Κωνσταντινούπολης. Σπούδασε βιολί και θεωρητικά στο Ωδείο Βρυξελλών (1910-1912) και στη Schola Cantorum του Παρισιού (1919-1925). Εργάστηκε ως βιολιστής στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία καθώς και ως διευθυντής χορωδίας στη γαλλική πρωτεύουσα. Διετέλεσε τμηματάρχης μουσικής στο Υπουργείο Παιδείας (1943-1959) και μέλος του Ανωτάτου Διοικητικού Συμβουλίου Μουσικής.

Ο Γεώργιος Πονηρίδης είναι μια διακριτική φιγούρα στο χώρο της λόγιας Ελληνικής μουσικής, γνωστός από τα συμφωνικά του έργα, τα έργα για πιάνο και τα τραγούδια του. Από τα παιδικά του χρόνια αγάπησε τη βυζαντινή μουσική και βρήκε στην παράδοση μια πηγή συνθετικής έμπνευσης, την οποία προσάρμοσε σε νέα συνθετικά ιδιώματα και τεχνικές. Στο μουσικό του ύφος κυριαρχεί η ρέουσα μελωδική γραμμή, ενώ είναι εμφανής η επίδραση της βυζαντινής και δημοτικής παράδοσης εξίσου στα τονικά, μελωδικά και ρυθμικά στοιχεία των έργων του. Παράλληλα δεν τον άφησαν αδιάφορο τα σύγχρονα συνθετικά ρεύματα και οι ασυνήθιστοι οργανικοί συνδυασμοί.

Καπετάνιος του Ι/34 Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά.

Γεννήθηκε στα Κοτύωρα, φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Αναλαμβάνει διάφορα αξιώματα στους κόλπους της Εκκλησίας και το 1899 χειροτονείται Μητροπολίτης Κολωνίας και Νικοπόλεως του Πόντου. Το 1911 μετατίθεται στη Μητρόπολη Νεοκαισάρειας και Κοτυώρων. Μετά το 1922 χειροτονείται Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου.

Η Αργυρώ Πολυχρονάκη-Κοκοβλή (Δρακώνα Κυδωνίας 1927 -) συµµετείχε στην Αντίσταση οργανωµένη στην ΕΠΟΝ. Το 1947 συλλαµβάνεται και κρατείται στη φυλακή. Αποφυλακίζεται ελλείψει στοιχείων. Το 1948 βγαίνει στο βουνό και εντάσσεται στο Δηµοκρατικό Στρατό όπου γνωρίζει και τον Νίκο Κοκοβλή.

Γεννήθηκε στο Μελένικο, σπούδασε νομικά στη Βιέννη. Συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, γραμματέας του Εκτελεστικού και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και σφοδρός πολέμιος του Καποδίστρια. Διορίστηκε πρόεδρος του δικαστηρίου που δίκασε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα αρνούμενος να υπογράψει την καταδίκη τους. Μετά την αποκατάστασή του με την ενηλικίωση του Όθωνα διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών και νομάρχης Αττικοβοιωτίας.

Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902. Μεγάλωσε στο Γύθειο και τα Φιλιατρά, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας της ως γυμνασιάρχης και τελείωσε το γυμνάσιο στην Καλαμάτα το 1918. Στην συνέχεια, κατόπιν διαγωνισμού, προσλήφθηκε ως υπάλληλος στη Νομαρχία Μεσσηνίας.
Το 1922, δύο χρόνια μετά τον θάνατο των γονέων της, η Μαρία Πολυδούρη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική για δύο χρόνια και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και τη Σχολή Κουνελάκη. Στη Νομαρχία Αττικής όπου εργαζόταν, γνώρισε τον Κ. Γ. Καρυωτάκη, με τον οποίο συνδέθηκε.
Το 1925 πήγε στο Παρίσι, όπου φοίτησε στη Σχολή Ραπτικής Pigier. Η υγεία της όμως είχε κλονιστεί από τις δυσμενείς συνθήκες της ζωής της και το 1928 επέστρεψε στην Αθήνα με φυματίωση. Πέρασε στο σανατόριο Η Σωτηρία τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της. Πέθανε τον Απρίλιο του 1930 στην κλινική Καρυοφίλη στα Πατήσια.
Τα πρώτα ποιήματά της δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Οικογενειακός αστήρ το 1916. Πολύ αργότερα εξέδωσε δύο συλλογές ποιημάτων: Οι τριλογίες που σβύνουν (1928) και Ηχώ στο χάος (1929).
[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 8. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11.]

Το Πολιτικό Μικρασιατικό Κέντρο ιδρύθηκε το 1924. Ιδρυτές ήταν ο Απ. Ορφανίδης, Εμμ. Εμμανουηλίδης, Στ. Χατζήμπεης, Δημ. Μαρσέλλος, κ.ά Πρώτος πρόεδρος ήταν ο Απ. Ορφανίδης και γενικός γραμματέας ο Εμμ. Εμμανουηλίδης. Στις πρώτες συνεδριάσεις συμμετείχε και ο Κονδύλης ως αρχηγός του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος, με το οποίο κατέβηκαν οι πρόσφυγες στις εκλογές του 1923 και το οποίο υποστήριξαν μέχρι το 1925, όταν διασπάστηκε. Το ΠΜΚ ίδρυσε από την αρχή πολλά παραρτήματα σε διάφορες περιοχές της χώρες και κάλεσε όλους τους προσφυγικούς συλλόγους να συμμετάσχουν σε αυτό. Στόχος ήταν η πολιτική δραστηριοποίηση των προσφύγων για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους απέναντι στις διάφορες κυβερνήσεις. Αρκετά από τα ιδρυτικά του μέλη διετέλεσαν βουλευτές.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου

Η υπηρεσία του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού ιδρύθηκε στις 7/20 Σεπτεμβρίου 1917 βάσει του νόμου 866 «περί συστάσεως Πολιτικού Γραφείου Πρωθυπουργού». Για τη στέγαση της υπηρεσίας μισθώθηκε μέχρι τον Οκτώβριο του 1922 η τριώροφη οικία του ιδιώτη Μιχαήλ Γαλάτη επί της οδού Ηπίτου 15, όπου σήμερα στεγάζεται το 1ο Ενιαίο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Το Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο ήταν: «αυτοτελής υπηρεσία υπαγομένη εις τας αμέσους διαταγάς του Προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου». Σκοπός της σύστασης του Πολιτικού Γραφείου, σύμφωνα με το άρθρο 2 του νόμου 866, ήταν:

1. Να τηρεί την αλληλογραφία του προέδρου του υπουργικού συμβουλίου

2. Να δέχεται και να εξετάζει τις αιτήσεις, τις αναφορές ή τα παράπονα των πολιτών και να μεριμνά για την νόμιμη ικανοποίησή τους

3. Να εισηγείται στον πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου τα απαραίτητα στοιχεία για τη διεκπεραίωση υποθέσεων στις οποίες κρίνεται αναγκαία η παρέμβασή του.

Η οργάνωση και λειτουργία της υπηρεσίας καθορίστηκαν από το οργανόγραμμα και τον εσωτερικό κανονισμό που συντάχθηκαν από τον πρώτο γενικό διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου Α. Αδοσίδη. Σύμφωνα με αυτά, το Πολιτικό Γραφείο διαιρέθηκε σε δύο Τμήματα και οκτώ Γραφεία. Το Α΄ Τμήμα που διαιρούνταν σε πέντε Γραφεία, είχε στην αρμοδιότητά του:

1) Tη συγκέντρωση, αποσφράγιση και κατανομή της όλης αλληλογραφίας, 2) Tα γενικά ζητήματα και τις υποθέσεις εμπιστευτικής φύσεως, 3) Tα ζητήματα που αφορούν τα υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Οικονομικών, Παιδείας, Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, 4) Tα ζητήματα που αφορούν τις εισφορές που αποστέλλονται προς τον πρόεδρο της Κυβερνήσεως υπέρ του Εθνικού Aγώνα και την πολιτική οργάνωση εν γένει, 5) την υπηρεσία του Πρωτοκόλλου αρχείου και διεκπεραιώσεως καθώς και την προμήθεια και τη διαχείριση της γραφικής ύλης.

Οι αρμοδιότητες του Α΄ Τμήματος επιμερίζονταν στα πέντε Γραφεία που περιλάμβαναν, συγκεκριμένα:

Γραφείο Α΄: αρμόδιο για τη συγκέντρωση, αποσφράγιση και κατανομή της όλης αλληλογραφίας, για την τήρηση του μητρώου των υπαλλήλων καθώς και για την προμήθεια και διαχείριση της γραφικής ύλης.

Γραφείο Β΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών.

Γραφείο Γ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση ζητημάτων που αφορούν εισφορές προς τον πρόεδρο της Κυβερνήσεως υπέρ του Εθνικού Αγώνα, για τις απαντήσεις συγχαρητηρίων τηλεγραφημάτων και επιστολών, καθώς και για την πολιτική οργάνωση.

Γραφείο Δ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Παιδείας, Εθνικής Οικονομίας και Γεωργίας.

Γραφείο Ε΄: αρμόδιο για την τήρηση του βιβλίου πρωτοκόλλου και ευρετηρίου, για την αντιγραφή και παραβολή των τελικώς υπογεγραμμένων εγγράφων και για τη διεκπεραίωση της όλης αλληλογραφίας.

Επιπλέον, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του εντάσσεται η τήρηση του γενικού αρχείου του Γραφείου και ειδικώς των σειρών της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, η τήρηση βιβλίου προσωπικού του Γραφείου, η διενέργεια των αναγκαίων διατυπώσεων που σχετίζονται με τις μεταβολές του προσωπικού του Πολιτικού Γραφείου και η εν γένει λογιστική υπηρεσία.

Το Β΄ Τμήμα διαιρούνταν σε τρία Γραφεία και είχε στην αρμοδιότητά του:

1) υποθέσεις της δικαιοδοσίας των υπουργείων Περιθάλψεως, Συγκοινωνίας, Επισιτισμού, Εξωτερικών, Ανωτάτης Διευθύνσεως Μεταφορών 2) ζητήματα που ανάγονται σε σχέσεις με ξένα κράτη.

Οι αρμοδιότητες του Β΄ Τμήματος επιμερίζονταν στα τρία Γραφεία, συγκεκριμένα:

Γραφείο Ζ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπάγονται στην αρμοδιότητα των υπηρεσιών ξένων κρατών της χώρας.

Γραφείο Η΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Συγκοινωνίας, Περιθάλψεως και των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.

Γραφείο Θ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Επισιτισμού, Εξωτερικών και της Ανωτάτης Διευθύνσεως Μεταφορών.

Ξεχωριστή υπηρεσία στο πλαίσιο του Πολιτικού Γραφείου που τηρούσε ξεχωριστό πρωτόκολλο και είχε διαβιβαστικά έγγραφα με δική του σφραγίδα αποτελούσε το Στρατιωτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού ή Γραφείο Ι΄, στην αρμοδιότητα του οποίου ήταν τα ζητήματα στρατιωτικής και ναυτικής φύσης. Μάλιστα το προσωπικό του Στρατιωτικού Γραφείου, σε αντίθεση με το υπόλοιπο προσωπικό της υπηρεσίας, αποτελούνταν από αποσπασμένους στρατιωτικούς. Επιπλέον, το Πολιτικό Γραφείο τηρούσε σε ξεχωριστούς φακέλους τα έγγραφα που χαρακτηρίζονταν εμπιστευτικά και τα οποία έφεραν ειδική σφραγίδα και αριθμό πρωτοκόλλου.
Το προσωπικό του Πολιτικού Γραφείου, σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο, αποτελούνταν από ένα γενικό διευθυντή, δύο τμηματάρχες, έξι με οκτώ γραμματείς, δύο με τέσσερις δακτυλογράφους και τέσσερις κλητήρες. Ο νόμος προβλέπει επίσης την ενίσχυση του προσωπικού της υπηρεσίας με αποσπάσεις υπαλλήλων από τις Κεντρικές Υπηρεσίες των Υπουργείων. Την περίοδο 1917-1918 το προσωπικό του Πολιτικού Γραφείου αριθμούσε 19 υπαλλήλους, χωρίς να προσμετρούνται σε αυτούς οι υπάλληλοι του Στρατιωτικού Γραφείου.
Την περίοδο 1919-1920 η πληθώρα των υποθέσεων που διαχειριζόταν το Πολιτικό Γραφείο οδήγησε σε αύξηση των Γραφείων σε σχέση με την περίοδο 1917-1918 και κατά συνέπεια σε μεγαλύτερο επιμερισμό των αρμοδιοτήτων της υπηρεσίας. Συγκεκριμένα, το Α΄ Τμήμα περιλάμβανε πλέον επτά Γραφεία με τις εξής αρμοδιότητες:

Γραφείο Α΄: αρμόδιο για τη ρύθμιση ζητημάτων λειτουργίας της εσωτερικής υπηρεσίας του Πολιτικού Γραφείου.

Γραφείο Β΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εσωτερικών.

Γραφείο Γ΄: αρμόδιο για την διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Γραφείο Δ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Δημόσιας Εκπαίδευσης και Εκκλησιαστικών.

Γραφείο Ε΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Οικονομικών.

Γραφείο Ζ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.

Γραφείο Η΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Γεωργίας.

Το Β΄ Τμήμα, με τη σειρά του, περιλάμβανε τέσσερα Γραφεία τα οποία είχαν τις εξής αρμοδιότητες:
Γραφείο Θ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Συγκοινωνίας και της Ανώτατης Διεύθυνσης Μεταφορών.
Γραφείο Ι΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Επισιτισμού.
Γραφείο Κ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Περιθάλψεως.
Γραφείο Λ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Εξωτερικών.
Το Στρατιωτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού ή Γραφείο Σ΄ που ήταν υπεύθυνο για ζητήματα αρμοδιότητας των υπουργείων Στρατιωτικών και Ναυτικών εξακολουθούσε να λειτουργεί, όπως και στην προηγούμενη διετία, ως ξεχωριστή υπηρεσία.
Η αύξηση των Γραφείων του Πολιτικού Γραφείου συνεπαγόταν και την αύξηση του προσωπικού της υπηρεσίας. Έτσι, με το νόμο 1143 του 1918 «περί προσθήκης θέσεων εις το προσωπικόν του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού» οι υπάλληλοι της υπηρεσίας αυξάνονται σε 29 από 19 που προέβλεπε ο ιδρυτικός νόμος, ενώ συνεχιζόταν η στελέχωση και με αποσπάσεις δημοσίων υπαλλήλων και στρατιωτικών.
Το 1921 τροποποιείται η οργάνωση της υπηρεσίας του Πολιτικού Γραφείου με σχετική ημερήσια διαταγή του νέου γενικού διευθυντή Χ. Χρηστουλάκη. Το Πολιτικό Γραφείο διαιρείται πλέον σε 12 Τμήματα με τις ακόλουθες αρμοδιότητες:
Τμήμα Προσωπικού: αρμόδιο για την επίβλεψη των υπαλλήλων, για  τα μητρώα και τους ατομικούς φακέλους του προσωπικού καθώς και για τα ζητήματα τα σχετικά με τον Τύπο.
Τμήμα Διεκπεραίωσης: αρμόδιο για τις υπηρεσίες Πρωτοκόλλου και Αρχείου, για τα ζητήματα που ανάγονται στη δικαιοδοσία των ύπατων αρμοστών Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης, για τα ζητήματα που ανάγονται στη δικαιοδοσία των Γενικών Διοικήσεων καθώς και για τις απαντήσεις στις γενικής φύσεως επιστολές και στα τηλεγραφήματα.
Τμήμα Ναυτικών: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Ναυτικών.
Τμήμα Στρατιωτικών: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Στρατιωτικών.
Τμήμα Χωροφυλακής και Αστυνομίας: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Αρχηγείου Χωροφυλακής και των Αστυνομικών Διευθύνσεων.
Τμήμα Εσωτερικών και Παιδείας: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Εσωτερικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Τμήμα Επισιτισμού και Περιθάλψεως: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Επισιτισμού και Περιθάλψεως.
Τμήμα Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας.
Τμήμα Εξωτερικών και Οικονομικών: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών.
Τμήμα Δικαιοσύνης: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Τμήμα Συγκοινωνίας και Δημοσίων Έργων: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του υπουργείου Συγκοινωνίας και Δημοσίων Έργων.
Τμήμα Γενικού Λογιστηρίου και Ελεγκτικού Συνδέσμου: αρμόδιο για τη διαχείριση του προϋπολογισμού του Πολιτικού Γραφείου και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων.

Η δομή αυτή του Πολιτικού Γραφείου διατηρήθηκε σε γενικές γραμμές την περίοδο 1921-1924, με μικρές μόνο αλλαγές που επέφεραν η αφαίρεση ή προσθήκη αρμοδιοτήτων στην υπηρεσία. Έτσι, με την επανάσταση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου το Σεπτέμβριο του 1922 και την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης της «Επαναστατικής Επιτροπής-Επανάστασης 1922» μέρος των αρμοδιοτήτων του Πολιτικού Γραφείου, που συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία του, μεταβιβάζεται στο υπουργείο Στρατιωτικών και συγκεκριμένα στο ΙΙ Γραφείο της Επανάστασης. Το Δεκέμβριο του 1923, οπότε γίνονται εκλογές στην Ελλάδα που σηματοδοτούν την επαναφορά στην κοινοβουλευτική άσκηση της εξουσίας, το ΙΙ Γραφείο της Επανάστασης μεταβίβασε τις αρμοδιότητές του στα υπουργεία Στρατιωτικών, Εξωτερικών και στο Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού. Σύμφωνα με τηλεγράφημα του Αρχηγού της Επανάστασης Νικολάου Πλαστήρα, το ΙΙ Γραφείο της Επανάστασης μεταβιβάζει στο Πολιτικό Γραφείο την αρμοδιότητα για τις υποθέσεις αντικατασκοπίας και για όλα τα άλλα ζητήματα, εκτός από εκείνα που αφορούν τη δράση της κομμουνιστικής προπαγάνδας στο στράτευμα, την κατασκοπεία εις βάρος του στρατεύματος και τη δράση και τις ενέργειες της εξωτερικής προπαγάνδας για τα οποία αρμόδια ήταν τα δύο προαναφερθέντα υπουργεία. Επιπλέον, το ΙΙ Γραφείο παραδίδει και τα οικεία τμήματα του αρχείου του στα δύο παραπάνω υπουργεία και στο Πολιτικό Γραφείο. Επίσης, με ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης το Μάιο του 1924 συστήνεται Επιτροπή Οικονομιών με αρμοδιότητα τον περιορισμό των δαπανών και του προσωπικού των δημόσιων υπηρεσιών, η οποία εξαρτάται από το Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού.

Οι πολιτικές αλλαγές της περιόδου 1921-1924, η αύξηση ή ο περιορισμός αρμοδιοτήτων του Πολιτικού Γραφείου επιφέρουν και αλλαγές στο προσωπικό της υπηρεσίας. Το γενικό διευθυντή του Πολιτικού Γραφείο Χ. Χρηστουλάκη αντικαθιστούν μετά το Σεπτέμβριο του 1922 οι Κ. Πολυχρονιάδης, Π. Τσιμπιδάρος και Γ. Βουτσινάς. Ανάλογες αλλαγές γίνονται και στο υπόλοιπο προσωπικό της υπηρεσίας. Οι οργανικές θέσεις του προσωπικού του Πολιτικού Γραφείο συνεχίζουν να ρυθμίζονται από τον ιδρυτικό νόμο του 1917 και το νόμο 1143 του 1918. Ωστόσο, το 1921 το Πολιτικό Γραφείο αριθμεί 15 μόνιμους υπαλλήλους, αντί για 29 που προέβλεπε ο νόμος 1143. Την επόμενη χρονιά το προσωπικό της υπηρεσίας αποτελείται από 12 μόνιμους υπαλλήλους και 13 αποσπασμένους. Τον Οκτώβριο του 1924 με το νομοθετικό διάταγμα «περί περιορισμού των θέσεων του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού» ο αριθμός των υπαλλήλων της υπηρεσίας μειώνεται σε σχέση με όσους προέβλεπε ο νόμος 1143 του 1918. Σημειώνεται, επίσης, ότι η υπηρεσία του Πολιτικού Γραφείου μεταστεγάστηκε τον Οκτώβριο του 1922 στο μέγαρο Συγγρού επί της οδού Κηφισίας (σημερινή Βασιλίσσης Σοφίας), στο κτήριο, δηλαδή, όπου σήμερα στεγάζεται το υπουργείο Εξωτερικών.
Νέα αλλαγή στη διοικητική διάρθρωση του Πολιτικού Γραφείου πραγματοποιήθηκε το 1925 επί καθεστώτος Θ. Πάγκαλου. Σύμφωνα με την ημερήσια διαταγή του τότε γενικού διευθυντή Μ. Μανιατόπουλου, η νέα δομή της υπηρεσίας έχει ως εξής:

Τμήμα Α΄ - Γενικό: αρμοδιότητα του Γενικού Τμήματος είναι να τηρεί πίνακα των υπηρετούντων υπαλλήλων και των διευθύνσεών τους, να βοηθά στη διεκπεραίωση των υποθέσεων του Γραφείου του Γενικού Διευθυντή, να φυλάει τη σφραγίδα του Πολιτικού Γραφείου και να τηρεί υπευθύνως κατάσταση των επίπλων και των σκευών του Πολιτικού Γραφείου. Το Α΄ Τμήμα διαιρείται σε δύο επιμέρους τμήματα: α) Γραφείο Πρωτοκόλλου και Διεκπεραιώσεως και β) Αρχείο.

Τμήμα Β΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Στρατιωτικών, Ναυτικών και Δικαιοσύνης.

Τμήμα Γ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Οικονομικών, Συγκοινωνίας και Εσωτερικών.

Τμήμα Δ΄: αρμόδιο για τη διεκπεραίωση των εγγράφων και υποθέσεων που υπόκεινται στη δικαιοδοσία των υπουργείων Εξωτερικών, Γεωργίας, Παιδείας, Εθνικής Οικονομίας και Πρόνοιας.

Γραφείο Γενικού Διευθυντή : περιλαμβάνει τα εξής δύο γραφεία: α) Γραφείο α΄, αρμόδιο για την παρακολούθηση όλων των εφημερίδων του ελληνικού και ξένου Τύπου καθώς και για την εκτέλεση μεταφράσεων ή τη σύνταξη απαντήσεων σε ξένη γλώσσα. β) Γραφείο β΄, αρμόδιο για τη συλλογή πληροφοριών του ΙΙ Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθώς και του υπουργείου Εσωτερικών.

Ιδιαίτερο Γραφείο Πρωθυπουργού: αρμοδιότητα του Ιδιαίτερου Γραφείου του Πρωθυπουργού είναι να τηρεί την ατομική αλληλογραφία του Πρωθυπουργού και να απαντά επ’ αυτής σύμφωνα με τις οδηγίες του προέδρου της Κυβερνήσεως. Επιπλέον, το γραφείο αυτό δέχεται τα άτομα και τις αντιπροσωπείες που είναι εφοδιασμένες με δελτίο ακροάσεως και κανονίζει τη σειρά παρουσίασής τους στον πρωθυπουργό.

Η παραπάνω δομή του Πολιτικού Γραφείου διατηρήθηκε σε γενικές γραμμές την περίοδο 1925-1928. Ωστόσο, την παραπάνω περίοδο, η προσθήκη αρμοδιοτήτων στην υπηρεσία επέφερε και κάποιες μικρότερες αλλαγές στη δομή της, οι οποίες όμως δεν επηρέασαν το γενικό πλαίσιο της διοικητικής διάρθρωσης του Πολιτικού Γραφείου, όπως καθορίστηκε από την ημερήσια διαταγή του 1925. Έτσι, τον Ιούλιο του 1925 με απόφαση του προέδρου της Κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου συγκροτήθηκε ΙΙ Γραφείο Πληροφοριών και Κατασκοπείας με τον τίτλο «Γραφείο Πληροφοριών του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού». Το Γραφείο Πληροφοριών αναλάμβανε την αλληλογραφία με τις στρατιωτικές, αστυνομικές και πολιτικές αρχές για ζητήματα πληροφοριών, κατασκοπείας και προπαγάνδας, τηρούσε ανεξάρτητο αρχείο και δική του σφραγίδα με τον τίτλο «Πολιτικό Γραφείο Πρωθυπουργού ΙΙ Γραφείο». Το Γραφείο Πληροφοριών διαιρούνταν σε πέντε τμήματα με τις εξής αρμοδιότητες:

Τμήμα Ι – Γραμματεία: αρμοδιότητά του η παραλαβή, η αποσφράγιση, ο χαρακτηρισμός, η πρωτοκόλληση και η διανομή των εγγράφων. Η παραλαβή των εκδιδόμενων διαταγών, η πρωτοκόλληση, δακτυλογράφηση, παραβολή και διεκπεραίωση των εγγράφων. Η τήρηση του αρχείο των σχεδίων των διαταγών, της σφραγίδας και των κρυπτογραφικών λεξικών.

Τμήμα ΙΙ – Κομμουνιστική Κίνηση: αρμοδιότητά του τα ζητήματα που αφορούν τον κομμουνισμό, το μπολσεβικισμό, τους κομμουνιστικούς συλλόγους, το Εργατικό Κέντρο, τους Παλαιούς Πολεμιστές, τα θύματα πολέμου Μοπρ (αρχικά στα ρωσικά Διεθνής Ένωση για την Περίθαλψη των Επαναστατών) και τις απεργίες.

Τμήμα ΙΙΙ – Εφεδρικό Ζήτημα: αρμοδιότητά του τα ζητήματα που αφορούν τις εφεδρικές οργανώσεις και τα αιτήματά τους, την εθνικιστική οργάνωσή τους, τον τάφο του Αγνώστου Στρατιώτη και τα μνημόσυνα υπέρ των πεσόντων.

Τμήμα IV – Εσωτερική Κίνηση: αρμοδιότητά του η παρακολούθηση του ελληνικού Τύπου και της κίνησης των διαφόρων πολιτικών ομάδων.

Τμήμα V – Εξωτερική Κίνηση: αρμοδιότητά του η παρακολούθηση του ξένου Τύπου, των ξένων προπαγανδών στην Ελλάδα και της κίνησης των πρακτόρων.

Το Γραφείο Πληροφοριών του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού συνέχισε να υφίσταται μέχρι και τις αρχές του 1926 οπότε και αντικαθίσταται από την Υπηρεσία Γενικής Ασφάλειας του Κράτους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα της 29ης Ιανουαρίου 1926 «περί συστάσεως Υπηρεσίας Γενικής Ασφάλειας του Κράτους» η νέα υπηρεσία εξαρτάται άμεσα από τον πρόεδρο της Κυβέρνησης αναλαμβάνοντας ουσιαστικά τις αρμοδιότητες του Γραφείου Πληροφοριών του Πολιτικού Γραφείου. Το 1927 η Υπηρεσία Γενικής Ασφάλειας του Κράτους καταργήθηκε και οι αρμοδιότητές της μεταβιβάστηκαν στο υπουργείο Εσωτερικών.
Με το νομοθετικό διάταγμα της 16ης Ιανουαρίου 1926 «περί συστάσεως θέσεως Υφυπουργού του Υπουργικού Συμβουλίου», στις αρμοδιότητες του Πολιτικού Γραφείου προστέθηκαν και αυτές του επίσημου Γραφείου του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ ο γενικός διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου έλαβε και τη θέση του υφυπουργού του υπουργικού συμβουλίου. Σύμφωνα με το παραπάνω νομοθετικό διάταγμα, ο υφυπουργός είχε στην αρμοδιότητά του την έγκριση των σχεδίων νόμων των διαφόρων υπουργείων προτού υποβληθούν στο υπουργικό συμβούλιο, τη θεώρηση των δοκιμίων της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, ενώ ασκούσε πειθαρχική δικαιοδοσία και στο προσωπικό του Εθνικού Τυπογραφείου. Με νομοθετικό διάταγμα στις 30 Αυγούστου 1926 η θέση και οι αρμοδιότητες του υφυπουργού του υπουργικού συμβουλίου καταργήθηκαν.
Ο αριθμός των υπαλλήλων του Πολιτικού Γραφείου καθορίστηκε εκ νέου με το νομοθετικό διάταγμα της 13ης Σεπτεμβρίου 1925 «περί τροποποιήσεως διατάξεων τινών του Νόμου 866 περί ιδρύσεως Πολιτικού Γραφείου Πρωθυπουργού». Συγκεκριμένα, προβλεπόταν η προσθήκη μιας θέσης ιδιαίτερου γραμματέα του Πρωθυπουργού, ενώ ρυθμιζόταν το ζήτημα της αναπλήρωσης του γενικού διευθυντή σε περίπτωση απουσίας καθώς και τα ζητήματα που αφορούσαν την απόσπαση υπαλλήλων στο Πολιτικό Γραφείο. Σύμφωνα λοιπόν με ημερήσια διαταγή του Πολιτικού Γραφείου το Σεπτέμβριο του 1925 που καθόριζε τις τοποθετήσεις του προσωπικού, η υπηρεσία στελεχωνόταν από 15 μόνιμους «τακτικούς» υπαλλήλους και 11 αποσπασμένους. Νέα τροποποίηση στον αριθμό των οργανικών θέσεων επέφερε απόφαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής επί των Οικονομιών το Νοέμβριο του 1927 περιορίζοντας τον αριθμό των υπαλλήλων της υπηρεσίας.
Το προσωπικό του Πολιτικού Γραφείου, και ιδιαίτερα τα υψηλόβαθμα στελέχη και οι αποσπασμένοι υπάλληλοι, εξαρτούσε την παραμονή του στην υπηρεσία από την εκάστοτε πολιτική κατάσταση. Συνεπώς, οι συχνές αλλαγές κυβερνήσεων και οι στρατιωτικές επαναστάσεις της περιόδου 1925-1928 (σε διάστημα τεσσάρων ετών αλλάζουν έξι διαφορετικές κυβερνήσεις) είχαν αποτέλεσμα και συχνές απολύσεις και διορισμούς υπαλλήλων στο Πολιτικό Γραφείο. Η άνοδος του Θ. Παγκάλου στην εξουσία τον Ιούνιο του 1925 είχε επακόλουθο την αντικατάσταση του γενικού διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου Γεράσιμου Σολδάτου με τον Μιλτιάδη Μανιατόπουλο. Με την ανάληψη του πρωθυπουργικού αξιώματος από τον Αθ. Ευταξία τον Ιούλιο του 1926 διορίστηκε νέος γενικός διευθυντής ο Α. Πανόπουλος. Ένα μήνα αργότερα τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο στρατηγός Γ. Κονδύλης και νέος γενικός διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου ανέλαβε ο Γ. Βουτσινάς. Το Δεκέμβριο, τέλος, του 1926 ορκίστηκε η κυβέρνηση Αλ. Ζαΐμη και στη θέση του γενικού διευθυντή διορίστηκε ο Ε. Ζαχαρόπουλος. Ανάλογες αλλαγές έγιναν βέβαια και στο κατώτερο προσωπικό της υπηρεσίας του Πολιτικού Γραφείου.
Το Πολιτικό Γραφείο του Πρωθυπουργού συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας τη λειτουργία του. Οι αρμοδιότητες βέβαια και η διοικητική διάρθρωση του έχουν τροποποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Μόνο το Ιδιαίτερο Γραφείο του Πρωθυπουργού και το Γραφείο Τύπου διατηρήθηκαν στο οργανόγραμμα της υπηρεσίας από την περίοδο 1917-1928 μέχρι σήμερα. Πάντως, όπως και στο παρελθόν, σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα 98/2005, το Πολιτικό Γραφείο, που θεωρείται αυτοτελής δημόσια υπηρεσία, έχει κύριο σκοπό την υποβοήθηση και εξυπηρέτηση του πρωθυπουργού στην άσκηση των αρμοδιοτήτων του.

Έλληνας δημοσιογράφος.

Ο Κοσμάς Πολίτης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Πάρη Ταβελούδη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888. Το 1890 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, όπου και μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο της Σμύρνης και στη συνέχεια εργάστηκε ως υπάλληλος σε τράπεζες της ίδιας πόλης. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή προσλήφθηκε σε τράπεζες της Μασσαλίας, του Παρισιού και του Λονδίνου. Το 1924 εργάστηκε στο υποκατάστημα της Ιονικής Τραπέζης στο Λονδίνο και την ίδια χρονιά μετατέθηκε στην Αθήνα. Το 1942 υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την Τράπεζα λόγω έντονων ψυχολογικών προβλημάτων του ύστερα από το θάνατο της κόρης του. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΔΑ το 1951 και υποψήφιος βουλευτής του κόμματος στις εκλογές του ίδιου χρόνου. Συνελήφθη από την Ασφάλεια μετά το πραξικόπημα του 1967 και απελευθερώθηκε ύστερα από προσπάθειες της Τατιάνας Μιλλιέξ. Πέθανε το 1974.
Ο Κοσμάς Πολίτης υπήρξε από τους πιο αξιόλογους πεζογράφους της γενιάς του ’30 και δεινός μεταφρα-στής. Μετά την αποχώρησή του από την Τράπεζα και ως το θάνατό του πηγή βιοπορισμού του, εκτός από το συγγραφικό του έργο, ήταν οι μεταφράσεις λογοτεχνίας. Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν το Λεμονοδάσος (1930) και ακολούθησαν η Εκάτη (1934), η Eroica (1938) που πήρε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος, η Κορομηλιά (1959, κρατικό βραβείο διηγήματος), Στου Χατζηφράγκου (1963, Α΄κρατικό βραβείο μυθιστορήματος) κ.ά.
Το πλούσιο μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία μεγάλων συγγραφέων όπως των Βοκκάκιου, Λ. Αραγκόν, Π. Μπακ, Α. Κρόνιν, Χ. Τζαίημς, Ρ. Κίπλινγκ, Σ. Μωμ, Α. Μορουά, Ε. Α. Πόε, Φ. Σαγκάν κ.ά.

Ο Αθανάσιος Γ. Πολίτης (1893‐1967) ήταν διπλωμάτης. Υπηρέτησε στο Γενικό Προξενείο της Αλεξάνδρειας από το 1923, καθώς και στο Κάιρο. Εκπόνησε τη δίτομη ιστορική μελέτη Ο Ελληνισμός και η νεωτέρα Αίγυπτος, η οποία κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Γράμματα (1928, 1930).
Πηγή: https://cavafy.onassis.org/el/creator/politis-athanasios-g-el/ [τελευταία επίσκεψη: 13/8/2020]

Η εταιρεία «Δ.Πολάτ και Σία» διελύθη το 1922 όταν πέθανε ο γιατρός Βασίλειος Θ. Κανταρτζής και διορίστηκε γενικός πληρεξούσιος των κληρονόμων, ο αδελφός του και συγκληρονόμος, Ιωάννης Θ. Κανταρτζής. Στη νέα εταιρεία με την ίδια επωνυμία και έδρα την Αθήνα, συνέταιροι ήσαν οι Γεώργιος Β.Μαυρολέων, Ιωάννης Θ. Κανταρτζής και Δ. Πολάτ.
Η εμπορική εταιρεία «Οίκος Παπαγεωργίου – Γενικαί επιχειρήσεις εμπορίου, βιομηχανίας, γεωργίας κτλ.» είχε έδρα την Αθήνα και συνεταίρους τους Γεώργιο, Δημήτριο και Ιωάννη Στυλιανού Παπαγεωργίου και τον Δημήτριο Γ.Κουκουμπάνη. Συνεργάστηκε με την «Δ.Πολάτ και Σία» για την προμήθεια σακχάρεως στο ελληνικό δημόσιο για τις ανάγκες του στρατού.
Η Ανώνυμος Εταιρεία «Γενικαί Επιχειρήσεις» με έδρα την Αθήνα ασχολήθηκε, όπως προκύπτει από το υπάρχον αρχειακό υλικό, με τεχνικά και κατασκευαστικά έργα. Σε αυτήν εργαζόταν ο Δάνος Πολάτ στην Αθήνα και ο αδελφός του, Αρίστος Πολάτ, στη Θεσσαλονίκη και στις Σέρρες ως αντιπρόσωπός της.

Το σωματείο με επωνυμία Πνευματική Εστία Ελλήνων Αλεξανδρείας ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1946. Μέλη του σωματείου ήταν Έλληνες και Ελληνίδες -στην υπηκοότητα ή το γένος – επιστήμονες, λογοτέχνες και καλλιτέχνες. Σύμφωνα με το καταστατικό του, το σωματείο στόχευε στην καλλιέργεια των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών στην Παροικία, στη σύσφιγξη των πνευματικών δεσμών μεταξύ Ελλήνων και Αιγύπτιων επιστημόνων και στη δημιουργία πνευματικών δεσμών με την Ελλάδα. Πρώτος Πρόεδρος του Σωματείου διετέλεσε ο λογοτέχνης και κριτικός λογοτεχνίας Τίμος Μαλάνος (1946-1948). Το 1948 εξελέγη Πρόεδρος ο ζωγράφος Δημήτρης Λίτσας. Στο πλαίσιο της δραστηριότητάς της, η Πνευματική Εστία διοργάνωσε σειρά διαλέξεων, εκθέσεων και συναυλιών.

Ο Μάριος Πλωρίτης είχε γεννηθεί στις 6 Ιανουαρίου 1919 στον Πειραιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μάριος Στυλιανός Παπαδόπουλος. Ήταν γιος του Βασιλείου Παπαδόπουλου και της συζύγου του Αντωνίας, το γένος Καρρά. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σαντορίνη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (πτυχίο Νομικής 1939, πτυχίο Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών 1940). Συνεργάτης του Κάρολου Κουν και ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης το 1942, ο Μάριος Πλωρίτης συνδέθηκε στενά με την τέχνη της σκηνής ως μεταφραστής πλήθους έργων της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής δραματουργίας, ως κριτικός και αρθρογράφος, ως ιστορικός και θεωρητικός, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, αλλά και ως δραματουργός και σκηνοθέτης. Στον αθηναϊκό ημερήσιο Τύπο εμφανίστηκε το 1945 από τις σελίδες της εφημερίδας "Ελευθερία" ‒ αρχικά ως κριτικός θεάτρου, στη συνέχεια και ως ένας από τους πρώτους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Αποχώρησε από την "Ελευθερία" μετά τα Ιουλιανά του 1965. Το ίδιο έτος ξεκίνησε τη μακρόχρονη συνεργασία του με την εφημερίδα "Το Βήμα", όπου αρθρογραφούσε κυρίως για το θέατρο και για πολιτικά θέματα.

Στη διάρκεια της χούντας έζησε στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τις αντιδικτατορικές οργανώσεις Δημοκρατική Άμυνα και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Μέτωπο, διηύθυνε το περιοδικό Courrier de la résistance grecque (1968‒1969) και συνεπιμελήθηκε το αφιέρωμα «Aujourd’hui la Grèce» του περιοδικού Temps modernes (1969). Από το 1970 έως το 1972 δίδαξε στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Paris VIII (Vincennes), εστιάζοντας κυρίως στο έργο του Σαίξπηρ. Στο Δημοψήφισμα του 1974 ήταν μέλος της Επιτροπής Αντιμοναρχικού Αγώνα και πρώτος ομιλητής της δημοκρατικής παράταξης στην ελληνική τηλεόραση (28 Νοεμβρίου 1974).

Συνιδρυτής με τον Αλέκο Πατσιφά και τον Νίκο Καρύδη των εκδόσεων Ίκαρος (1943), δάσκαλος στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1955‒1967), διευθυντής στον ετήσιο τόμο "Θέατρο" του Θεόδωρου Κρίτα (1957‒1967) και πρώτος διευθυντής στην εφημερίδα "Νίκη" (1962‒1963), ο Μάριος Πλωρίτης είχε επίσης διδάξει στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (1991) και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (1991‒2001) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), είχε διευθύνει το θεατρικό τμήμα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1950‒1952) και είχε διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κέντρου Εξαρτημένων Ατόμων. Ήταν μέλος του Ιδρύματος Λαμπράκη, του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της Ορχήστρας των Χρωμάτων, του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, της ΕΣΗΕΑ και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την αρχαιολόγο Μαρίκα Ανεμογιάννη και με την ηθοποιό Κάτια Δανδουλάκη.

Από το 1943 έως το 2000 εκδόθηκαν 36 τόμοι λογοτεχνικών και θεατρικών του μεταφράσεων. Από το 1965 έως το 2002 εκδόθηκαν τα βιβλία του:

• Πρόσωπα του νεώτερου δράματος (1965),
• Τα λοφία και οι παγίδες (1966),
• Τα προσωπεία (1967),
• Δυναστείες και δυνάστες (1974),
• Μέγιστον μάθημα (1975),
• Πολιτικά 1975‒1976,
• Πολιτικά 1977‒1979 (1980),
• Μπρεχτ και Χίτλερ (1984),
• Τέχνη, γλώσσα και εξουσία (1989),
• Της σκηνής και της τέχνης (1990),
• Νέα Πολιτικά Α΄‒Β΄ (1990),
• Μίμος και μίμοι (1991),
• Έρως ελευθερίας και δημοκρατίας Α΄: Ο αρχαίος κόσμος (1992),
• Το θέατρο στο Βυζάντιο (1999) και
• Ο πολιτικός Σαίξπηρ (2002).

Μετά το θάνατό του (2006), το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων εξέδωσε δύο τόμους με συγκεντρωμένα άρθρα του, τις "Επιφυλλίδες (1989‒2004)" (2010).

[Το βιογραφικό σημείωμα είναι βασισμένο στο υλικό του αρχείου του, που απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ].

Ο Δημήτριος Πλούμης γεννήθηκε στην Αμπελακιώτισσα Ναυπακτίας το 1894 και ήταν αξιωματικός του Στρατού Ξηράς. Πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1917 ως το 1949 και ανέλαβε διάφορες επιτελικές θέσεις. Στη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ήταν αρχηγός της Μυστικής Εθνικής Οργανώσεως Ναυπακτίας - Δωρίδος (Νοέμβριος 1942 - Ιούνιος 1943). Στις 30 Ιουνίου 1943 η οργάνωση υπάχθηκε στον Ε.Δ.Ε.Σ. και ο Πλούμης διορίστηκε από το Ζέρβα αρχηγός του Ε.Δ.Ε.Σ. νοτίου Ελλάδος (υπαρχηγεία στη Ναύπακτο και τη Δωρίδα) σε σύνδεσμο με την Ε.Κ.Κ.Α. Μετά τη διάλυση της τελευταίας κατέφυγε στην Πάτρα. Στις 7 Ιουνίου 1944 τον συνέλαβαν οι Γερμανοί και κρατήθηκε στο Χαϊδάρι έως τις 14 Σεπτεμβρίου 1944 όπου βασανίστηκε. Στον Εμφύλιο Πόλεμο υπηρέτησε διοικητής της 42ας Ταξιαρχίας Πεζικού στη Βορειοδυτική Θεσσαλία με το βαθμό του ταξίαρχου (Ιανουάριος 1947 - Μάρτιος 1948). Από τη θέση αυτή διηύθυνε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή Κόζιακα και οργάνωσε τις τοπικές μονάδες Μ.Α.Υ. (Μονάδες Αυτοαμύνης Υπαίθρου). Την περίοδο Μαρτίου 1948 - Ιουλίου 1949 ήταν βοηθός του Α΄ υπαρχηγού ΓΕΣ υπεύθυνος για την οργάνωση των Τ.Ε.Α. (Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας).
Τον Ιούλιο του 1949 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία με το βαθμό του ταξίαρχου.
Πολιτικά ο Πλούμης υπήρξε βενιζελικών πεποιθήσεων. Έλαβε μέρος στο κίνημα Εθνικής Αμύνης (1917), και ήταν προσωπικός φίλος του Νικολάου Πλαστήρα, είχε μάλιστα μυηθεί στο κίνημα του 1935. Μετά την απελευθέρωση ήταν υποψήφιος της Ε.Π.Ε.Κ. (1950, 1951) και στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου. Το 1966 ήταν πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αδικηθέντων Πολεμιστών.
Έγραψε τα βιβλία: Η σωματική αγωγή (1928), Η στρατιωτική σωματική αγωγή (1937), Ο Γολγοθάς του Έθνους. Οι μαύρες μέρες της σκλαβιάς στη Ρούμελη και το στοιχειωμένο Χαϊδάρι (1971), Η ελληνική τραγωδία 1946-1949 (1973). Είχε ετοιμάσει και πολλά άλλα, που απ’ ότι φαίνεται δεν μπόρεσε να εκδώσει.
Ήταν παντρεμένος με την Παναγιώτα Τόλια και απέκτησαν ένα γιο που πέθανε όταν ήταν μωρό και μία κόρη, την Αικατερίνη. Ο Δ. Πλούμης πέθανε το 1993.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πλήρες βιογραφικό σημείωμα στο φάκ. 1.1]

Ο ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας τον Δεκέμβριο του 1902 και το 1924 διορίστηκε δάσκαλος στην περιοχή της Ελασσόνας. Οι άμεσες κοινωνικές εμπειρίες και η πλούσια συνδικαλιστική του δράση τον οδήγησαν σύντομα στην Αριστερά, όπως και αρκετούς δασκάλους την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1935, γνώρισε την πρώτη μακρά εμπειρία παρανομίας στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην οργάνωση της μαζικής και ένοπλης αντίστασης στην Αθήνα, όπου και παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Το 1947 θα περάσει και πάλι στην παρανομία και μετά το τέλος του Εμφυλίου θα συμβάλει καθοριστικά στην επάνοδο της Αριστεράς στη νομιμότητα και την κοινοβουλευτική ζωή, αρχικά με τη δημιουργία της Δημοκρατικής Παράταξης στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, και στη συνέχεια με την ίδρυση της ΕΔΑ.
Η "υπόθεση Πλουμπίδη" θα παραμείνει για αρκετά χρόνια ανοιχτό τραύμα στην Αριστερά γιατί συμπυκνώνει, στην πιο ακραία εκδοχή, τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες διαδρομές των Ελλήνων κομμουνιστών, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια του Εμφυλίου και στη συνέχεια υπό το βάρος της ήττας. (Η. Νικολακόπουλος, από την έκδοση)

Ο Μανούσος Πλουμίδης ήταν δημοσιογράφος και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Το Βήμα.

Το 1889 ο Αντώνιος Μαρκεζίνης ίδρυσε στην Μεσσαριά της Σαντορίνης ένα μικρό πλεκτήριο καλτσών που λειτουργούσε με δύο χειροκίνητες καλτσομηχανές. Το εργοστάσιο σταδιακά επεκτάθηκε και κατά τους Βαλκανικούς πολέμους προμήθευε με κάλτσες τον ελληνικό στρατό.
Από την δεκαετία του 1920 η επιχείρηση εξελίχθηκε σε ανώνυμη εταιρία με συμμετοχή και των δύο γιων του ιδρυτή, Βασίλειου και Γεώργιου Μαρκεζίνη. Προς τα τέλη του Μεσοπολέμου τα «Πλεκτήρια Μαρκεζίνη» είχαν εκσυγχρονιστεί σε μία ηλεκτροκίνητη, πλέον, μονάδα, με 200 μηχανές πλέξης και παραγωγή περί τις 300 δωδεκάδες κάλτσες την ημέρα. Τα προϊόντα της διοχετεύονταν απευθείας σε εμπόρους λιανικής ανά την επικράτεια.
Παράλληλα με το πλεκτήριο, η οικογένεια Μαρκεζίνη εμφανίζεται να δραστηριοποιήθηκε και στο χώρο της παραγωγής σαντορινιού κρασιού, με ετικέτες όπως οι Atlantis και Santino. Σε πολύ μεταγενέστερη περίοδο της επιχειρηματικής δραστηριότητας της οικογένειας, κατά την δεκαετία του 1970, οι δύο επιχειρήσεις εμφανίζονται πλέον ως μία ενιαία εταιρία με την επωνυμία «Καλτσοποιία - Οινοποιία Γ. Α. Μαρκεζίνης Α.Ε.» και έδρα της την Αθήνα.