Η Κασσιανή Πανουτσοπούλου, κοινωνική λειτουργός, εργάστηκε από το 1968 στην κοινωνική υπηρεσία του θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός». Ως προϊσταμένη της υπηρεσίας αυτής συγκέντρωσε τα έτη 1985-1986, τεκμήρια που φωτίζουν την ιστορία του νοσοκομείου και της κοινωνικής υπηρεσίας του, με σκοπό την έκδοση σχετικού λευκώματος.

Η ίδια έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την κοινωνική πρόνοια.

Γόνος των Πανομαραίων του Σουλίου (το επώνυμο της οικογένειας καθιερώθηκε από τον Πάνο Μάρα, αρχηγό μίας ελάσσονος φάρας), συμμάχου του ισχυρού γένους των Τζαβελλάτων. Ο Γιαννούσης Πανομάρας –ο οποίος είχε παντρευτεί τη Κίτσα Ζάρμπα, ανεψιά του Λάμπρου Βέικου (Ζάρμπα), αρχηγού μίας άλλης ισχυρής οικογένειας που ακολουθούσε και αυτή τους Τζαβελλάτες– συμμετείχε ενεργά στους τελευταίους αγώνες του Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (κατά τους οποίους σκοτώθηκαν δύο αδελφοί του) αλλά και των δυνάμεων της Υψηλής Πύλης, και στη συνέχεια κατέβηκε μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του στις επαναστατημένες ελληνικές επαρχίες.
Συμμετείχε σε σειρά συγκρούσεων στη Δυτική Στερεά, διακρίθηκε στη νικηφόρα μάχη της Άμπλιανης (14 Ιουλίου 1824) εναντίον ισχυρών δυνάμεων του Γιουσούφ Πασά Περκόφτσαλη και του Αμπάζ Πασά Ντίμπρα, και στις επιχειρήσεις έξω από το Μεσολόγγι (στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας της πόλης, 1825 – 1826). Ήταν από τους λίγους σουλιώτες καπετάνιους (Γιώτης & Λιώνης Δαγκλής, Νάσης Κουτσονίκας, Γιωργάκης Μαλάμος Νικόλας Καραμέτζιος και Γιάννούσης & Τούλιας Πανομάρας) που εντάχθηκαν στο Α' Σώμα Στρατού της Ανατολικής Στερεάς υπό τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη διάθεση του οποίου έθεσε τους περίπου 200 άνδρες του σώματός του. Τοποθετήθηκε υπασπιστής του Καραϊσκάκη και διακρίθηκε στην μάχη της Αράχωβας (18 – 24 Νοεμβρίου 1826) και στις επιχειρήσεις της Αττικής (1827) εναντίον του βαλή της Ρούμελης Μεχμέτ Ρεσίτ Κιουταχή Πασά.
Κατά την Καποδιστριακή περίοδο ο Πανομάρας εντάχθηκε στους νέους ημιτακτικούς σχηματισμούς που συγκρότησε ο Κυβερνήτης, τις Χιλιαρχίες. Όντας ένας από τους καπετάνιους του Κίτσου Τζαβέλλα, ενός στρατιωτικού που απέκτησε εξαρχής την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Καποδίστρια, ανέλαβε διοικητής–πεντακοσίαρχος της Β' Πεντακοσιαρχίας της Α' Χιλιαρχίας υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα, ενώ στο ίδιο σώμα εντάχθηκε, ως Εκατόνταρχος και ο συγγενής του Τούλιας Πανομάρας. Ο Πανομάρας συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Χιλιαρχίας και άλλων ελληνικών σωμάτων για την ανακατάληψη της Στερεάς και πολέμησε μεταξύ άλλων: στις μάχες για την κατάληψη του Λιδωρικίου και του Μαλανδρίνου (11 Αυγούστου 1828)· στις δύο μάχες των Λομποτινών εναντίον των σωμάτων του Αχμέτ Νεπρεβίστα, Βελή Αγά, Γιουσούφ Μπέη και του Καφτάναγα του Κιουταχή (14 & 20 Οκτωβρίου 1828)· στη μάχη του Γαρδικίου Φθιώτιδας εναντίον των δυνάμεων του Ασλάν Μπέη (8 Νοεμβρίου 1828)· στη μάχη του Καρπενησίου εναντίον των δυνάμεων του Καριοφίλ Μπέη· και στην επιχείρηση που οδήγησε στην παράδοση του Αντιρρίου από τον φρούραρχο Αμπτή Αγά Μουχαφούζη (13 Μαρτίου 1829).
Μετά τη μάχη της Πέτρας (Βοιωτία) στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, και τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων με τους Οθωμανούς, ο Καποδίστριας προχώρησε στη διάλυση των Χιλιαρχιών, τις οποίες αντικατέστησε με τα Ελαφρά (ή Εύζωνα) Τάγματα. Ο Πανομάρας υπήρξε ένας από τους 20 αξιωματικούς που επιλέχθηκαν ως ταγματάρχες και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ' Ελαφρού Τάγματος (με υποταγματάρχη-υποδιοικητή τον Νικόλαο Δράκο) το οποίο είχε έδρα τη Δυτική Στερεά και ήταν επανδρωμένο από σουλιώτες και ηπειρώτες αξιωματικούς, και -ως επί το πλείστον- από ρουμελιώτες στρατιώτες. (Στο Γ' Τάγμα εντάχθηκαν και οι συγγενείς του,Τούλιας Πανομάρας (λοχαγός του Γ’ λόχου) και Φώτος Πανομάρας (ανθυπολοχαγός του Γ ́λόχου).
Πολιτικά ήταν ενταγμένος –όπως και οι Τζαβελαίοι– στο Ρωσικό κόμμα, και κατά την καποδιστριακή περίοδο υπήρξε ένας από τους στρατιωτικούς υποστηρικτές του κυβερνήτη, και του αδελφού του, Αυγουστίνου, όταν ο τελευταίος ανέλαβε μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας –και συμμετείχε στις εμφύλιες συρράξεις εναντίον των Συνταγματικών.
Ο σουλιώτης καπετάνιος παρέμεινε στο στρατό και κατά την οθωνική περίοδο. Συγκεκριμένα, το 1835 με την ίδρυση της Βασιλικής Φάλαγγας (Βασιλικό Διάταγμα 18ης Σεπτεμβρίου 1835) εντάχθηκε στη Βασιλική Φάλαγγα (Εν ενεργεία Βασιλική Φάλαγγα) και διετέλεσε Τετράρχης της Τετραρχίας Ναυπάκτου, την οποία συγκροτούσαν, ως επί το πλείστον, σουλιώτες φαλαγγίτες, καθώς και ταγματάρχης–διοικητής του τάγματος Ηπειροσουλιωτών.
Ο Γιαννούσης Πανομάρας, τον οποίο η σύγχρονη ιστοριογραφία της περιόδου περιγράφει ως έναν εξαιρετικά μικρόσωμο άνδρα (περί το 1.50 μ.), υπήρξε ένας άτακτος ένοπλος με ασυνήθιστη γενναιότητα, χωρίς όμως ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, ο οποίος πολέμησε στις επιχειρήσεις του Αγώνα ως καπετάνιος, πάντοτε όμως υπό τη γενική διοίκηση ισχυρότερων οπλαρχηγών (Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης).
Πέθανε στην Ναύπακτο και θάφτηκε στο σουλιώτικο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής.

Η Πανελλαδική Ένωση Γυναικών (ΠΕΓ) υπήρξε µια µαζική γυναικεία οργάνωση που ιδρύθηκε το Μάιο του 1964 µε βασικούς σκοπούς την πλήρη ισοτιµία της γυναίκας σε πολιτικό, κοινωνικό, νοµικό και οικονοµικό επίπεδο, την προστασία της µητρότητας και του παιδιού, την προβολή των αιτηµάτων των εργαζόµενων γυναικών και γενικότερα τη βελτίωση των όρων ζωής, µόρφωσης και ψυχαγωγίας. Τη προγραµµατική διακήρυξη της ΠΕΓ υπογράφουν γυναίκες από τους χώρους της επιστήµης και της τέχνης, της πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλα και επαγγελµατίες, υπάλληλοι, εργάτριες, νοικοκυρές. Η οργάνωση εξέδιδε το ενηµερωτικό µηνιαίο Δελτίο της ΠΕΓ και ανέπτυξε παραρτήµατα τόσο στις συνοικίες της Αθήνας, όσο και πανελλαδικά στις µεγάλες επαρχιακές πόλεις.

Ως αποτέλεσµα της πρωτοβουλίας µητέρων, συζύγων και στενών συγγενών τόσο των καταδικασµένων σε θάνατο, από τα Στρατοδικεία κρατουµένων, όσο και αυτών που βασανίζονταν στη Μακρόνησο και στα Γιούρα, η ΠΕΟΠΕΦ –Πειραϊκή, αρχικά Ένωσις Οικογενειών- συγκροτήθηκε το 1948. Το 1950 απέκτησε καταστατικό και µε τα σωµατειακού χαρακτήρα παραρτήµατα της κάλυψε όλη την Ελλάδα. Στους σκοπούς της περιλαµβάνονταν η ηθική και υλική ενίσχυση των µελών της, η θέσπιση κρατικής πρόνοιας για τις οικογένειες των κρατουµένων, η υποστήριξη των οικογενειών από τον Ερυθρό Σταυρό, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουµένων και η αποκατάσταση των απολυόµενων. Το σωµατείο διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση το Φεβρουάριο του 1952.

H Πανελλήνιος Ένωσις Θυµάτων Γερµανικής Κατοχής «Ο Φοίνιξ» ιδρύθηκε ως σωµατείο το 1959, µε βασικό σκοπό τη δικαίωση και τη αναγνώριση των µελών του ως πληγέντων από τους Γερµανούς κατακτητές και κατ’ επέκταση την ηθική και υλική αποζηµίωση τους. Μέλη του σωµατείου υπήρξαν είτε άµεσα θύµατα της Κατοχής είτε συγγενείς εκτελεσθέντων οµήρων. Ο «Φοίνικας» οργάνωνε εκδηλώσεις και εξέδιδε ενηµερωτικά έντυπα. Παράλληλα συνέλλεγε υλικά που αφορούσαν την Γερµανική Κατοχή στην Ελλάδα. Συνεργαζόταν επίσης µε τις οργανώσεις αντιστασιακών που συγκροτηθήκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 µε βασικό αιτούµενο την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Εθνικής Αντιστάσεως (Π.Ε.Α.Υ.Ε.Α.) ιδρύθηκε το 1964 με βασικό αίτημα την αναγνώριση και την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός αφορά την αναγνώριση της, αφ’ ετέρου την συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΥΑ καθώς και άλλων μαζικών οργανώσεων αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο, κατά κύριο λόγο υπό την σκέπη της ΕΔΑ.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αναπήρων και Τραυµατιών Εθνικής Αντιστάσεως (ΠΕΑΤΕΑ) συγκροτήθηκε το 1961, διεκδικώντας τα δικαιώµατα των τραυµατιών αντιστασιακών και την εξίσωσή τους µε τους αναπήρους πολέµου. Παράλληλα µε τις άλλες µαζικές οργανώσεις αντιστασιακών που ιδρύθηκαν την ίδια περίοδο και συνδέθηκαν κυρίως µε τη ΕΔΑ, είχαν ως βασικό αίτηµα την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τη συγγραφή της Ιστορίας της.

Η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) ιδρύθηκε το 1964 µε βασικό σκοπό την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός αφορά την αναγνώρισή της, αφ’ ετέρου τη συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΑ καθώς και άλλων µαζικών οργανώσεων αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο, κατά κύριο λόγο υπό την σκέπη της ΕΔΑ.

Ο Αναγνώστης Παναγιώτου ή Παναγιωτάκης ή Πω(ο)λίδης (Σφακιά ca 1790 - ca 1870), υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μαζί με κορυφαίους πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως ο Βασίλειος Χάλης, ο Γεώργιος Δασκαλάκης κ.ά. Μετά το θάνατο του Δασκαλάκη στο Σέλινο, του προτάθηκε η γενική αρχηγία των επιχειρήσεων, θέση την οποία αρνήθηκε. Το 1828 του ανατέθηκε η είσπραξη των φόρων - προστίμων από τους πειρατές της Γραμβούσας. Διετέλεσε Γενικός Καπετάνιος, πρώτο μέλος της προσωρινής Δημογεροντίας των ανατολικών επαρχιών του Μεγάλου Κάστρου ενώ τον Οκτώβριο του 1830 ο Νικόλαος Ρενιέρης του ανέθεσε την συγκρότηση επιτροπής από «φρονίμους» για να διαπραγματευτεί στην Κωνσταντινούπολη τους όρους συμβιβασμού. Μεγάλη υπήρξε η οικονομική του συνεισφορά στον Αγώνα.
Mετά την Επανάσταση έμεινε για λίγο στην Ύδρα και το Ναύπλιο και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μήλο. Το 1839 τιμήθηκε με τον τίτλο του ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγος.
Ο Ιωάννης Παναγιώτου ήταν αδελφός του Αναγνώστη και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αγώνα.

Ο Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1901. Τα τρία μικρότερα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία. Το 1910 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και στη συνέχεια στα Εξάρχεια. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1923. Έκτοτε, ως το 1938, εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός. Δίδαξε στην «Σχολή Μακρή» της οποίας κατέστη και ιδιοκτήτης, και είναι σήμερα γνωστή ως «Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου». Το 1947 διορίστηκε καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Δίδαξε επίσης στο «Αθήναιον» και διετέλεσε διευθυντής του «Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου». Χρημάτισε μέλος του Δ. Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης, μέλος και αντιπρόεδρος του Δ. Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, μέλος του Δ. Σ. του Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Βασικής Βιβλιοθήκης» και το 1974 υπουργός της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή. Το 1976 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982.
Ως ποιητής και κριτικός πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Μούσα το 1920, του οποίου υπήρξε και συνδιευθυντής με τους Λ. Κουκούλα, Μ. Στασινόπουλο και Κ. Παράσχο. Έκτοτε συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες «Πρωία», «Ελευθερία», τη Νέα Εστία και άλλα περιοδικά. Δημοσίευσε διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά βιβλία, κριτικά και δοκιμιακά έργα, ποιητικές συλλογές, ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Συνεργάσθηκε επίσης με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία για θέματα τέχνης και βιογραφίες των καλλιτεχνών.
[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΣΤ΄. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.8.]

Ο Τάσος Παναγιωτόπουλος (1923–2015) γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοιτητής κατά τη Κατοχή οργανώθηκε στην αντίσταση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Ταξιαρχίας, που έδρασε την περίοδο 1942- 1944 μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του. Για τη δράση του συνελήφθη από ιταλούς το 1943 και κρατήθηκε στις φυλακές Καλλιθέας για τρεις μήνες. Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται ξανά σε μπλόκο στο Δουργούτι από τους Γερμανούς, κρατείται στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί μεταφέρεται στη Γερμανία, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Geislingen. Τον Δεκέμβριο του 1944 δραπετεύει από το στρατόπεδο και καταφέρνει να επιστρέψει στη Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945. Στην περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην οργάνωση Ελληνική Μαχητική Αντίσταση. Κατά τη Μεταπολίτευση δραστηριοποιείται ενεργά στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση. Επαγγελματικά εργάστηκε ως χημικός και συνέστησε τη δική του εταιρία ελαστικών ΕΛΤΕΚΑ. Αδελφός της χορογράφου Μαρίας Χορς και σύζυγος της Μαρίας Παναγιωτοπούλου – Αλιβιζάτου (1922 – 2006), διευθύντριας της Σχολής Χιλλ από τη δεκαετία του 1950, με τη οποία απέκτησε τρία παιδιά (Τάκη, Ειρήνη, Μίννη).

Η Ελένη Παμπούκη πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην επαρχία. Έζησε την ενήλικη ζωή της στην Αθήνα. Τελείωσε την Ανώτερη Σχολή Ξεναγών. Το 1975 άνοιξε μαζί με την Μιμή Γαλανοπούλου, το πρώτο ελληνικό βιβλιοπωλείο για γυναίκες "Το Βιβλίο - Το Παιδί" ή "Σελάνα" όπως μετονομάστηκε αργότερα που λειτούργησε ως το 1993. Παράλληλα, δημιούργησε το Αρχείο της Ιστορίας των Γυναικών "Σελάνα", σημαντικό μέρος του οποίου αποτελεί τη δωρεά στη βιβλιοθήκη της ΓΓΙ. Επίσης ήταν υπεύθυνη της ύλης του ετησίου "Ημερολογίου των Γυναικών" το οποίο κυκλοφόρησε από το 1984 έως το 2002. Ήταν και είναι ενεργό μέλος του αυτόνομου φεμινιστικού κινήματος.

Ο Παντελής Σίμωνος Παληός ήταν πατέρας του Μάρκου, του Αντωνίου, Ευαγγελίας και της Ελένης σύζυγο Φυτίλη και μητέρα του Παντελή Φυτίλη
Ο Μάρκος Παληός παντρεύτηκε την Μαρία το γένος Μιχαήλ Πρωΐου. Το 1919 Φεβρ. διορίσθη Γενικός Διευθυντής της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρίας Θαλασσίων Επιχειρήσεων. Το Δεκέμβριο του 1927 παραιτήθη της θέσεως του Γενικού Διευθυντή. Στις 21 Μαρτίου του 1930 κήρυξε πτώχευση της Εταιρίας.
Διορίστηκε και εργάστηκε ως Διευθυντής στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς.

Ο Δημήτρης (Τάκης) Παληός γεννήθηκε το 1934 στη Λαμία, όπου και τελείωσε τη γυμνασιακή του φοίτηση. Το 1956 έφυγε παράνομα από την Ελλάδα για την Ιταλία, όπου στην αρχή παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Γκράμσι του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, ενώ στη συνέχεια σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, αλλά δεν πήρε το πτυχίο του.
Συμμετείχε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας εκπροσωπώντας τους φοιτητές του εξωτερικού στα συνέδρια της ΔΕΣΠΑ και της ΕΦΕΕ και σε διεθνείς συναντήσεις. Από το 1963 ήταν γραμματέας στη Φθιώτιδα της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων “Γρηγόρης Λαμπράκης” (ΔΚΝΓΛ) και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), ενώ συμμετείχε παράλληλα στο μηχανισμό του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης ως διευθυντής και άμεσος συνεργάτης (ιδιαίτερος γραμματέας) του προέδρου της Μίκη Θεοδωράκη.
Για τη δημοκρατική και αντιδικτατορική του δράση πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτοπίστηκε από τη χούντα στη Γυάρο, κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Την περίοδο 1982 - 84 διατέλεσε γραμματέας τηw Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ). Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα (εταιρεία Inde­sit Service). Από τη μεταπολίτευση ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Φθιώτιδα, το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά, το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων και το 1981 με το ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου υπήρξε στέλεχος στην κομματική οργάνωση Αθήνας. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, στο γραφείο των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Εσ., Λεωνίδα Κύρκου και Κώστα Φιλίνη, καθώς επίσης και στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέχρι το 2000. Τα τελευταία χρόνια ζει στο κτήμα του στη Σκάρφεια Λοκρίδας.

Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.

Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.