Ο Κώστας Κρυστάλλης (Συρράκο 1868 - ’Αρτα 1894) ήταν Ποιητής και πεζογράφος της Νέας Αθηναϊκής σχολής.

O Γεώργιος Γάγαρης (Γεροπλάτανος Ιωαννίνων 1869 - Αθήνα 1954) Δημοσιογράφος, Εκδότης της «Φωνής της Ηπείρου (15/09/1892-1918) και Βουλευτής Ιωαννίνων.

Ο Αναστάσιος Κροκίδας (Πειραιάς, 1847-Μανσούρα, 1883). Το 1856 άρχισε σπουδές στη Νομική Σχολή. Την ίδια χρονιά φαίνεται ότι έφυγε στην Αίγυπτο όπου εισήλθε στο προξενικό σώμα ως προξενικός πράκτορας. Από το 1881 ήταν υποπρόξενος στη Μανσούρα, όπου και δολοφονήθηκε για προσωπικούς λόγους από τον Ευάγγελο Νάτσιο, τον Νοέμβριο του 1883. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη το γένος Λεωνίδα Κόντογλου με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Γεώργιο.

Ο Επαµεινώνδας Αντ. Κριεζής ήταν Έλληνας στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1834. Ο πατέρας του –Αντώνιος Δ. Κριεζής– τον ώθησε στην ναυτική σταδιοδροµία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, µε τον βαθµό του δοκίµου, λίγες µέρες µετά την έξωση του Όθωνα. Από το 1874 άρχισε να αναµιγνύεται στην πολιτική βάζοντας υποψηφιότητα ως βουλευτής στην Ύδρα. Εκλέχτηκε το 1874, και αργότερα πολλές ακόµα φορές. Έγινε Υπουργός των Ναυτικών κατά την πρωθυπουργία του Σωτηρίου Σωτηρόπουλου τον Μάιο του 1893 (Κυβέρνηση Σωτηρίου Σωτηρόπουλου 1893). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1894.

Ο Αντώνιος Επαµ. Κριεζής γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1872 στην Ύδρα. Μαθήτευσε στη Βρέστη, στη Γαλλική Ναυτική Πολεµική Σχολή και διετέλεσε αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού όπου έφτασε ως το βαθµό του υποναυάρχου. Ο Αντώνιος Ε. Κριεζής αναγνωρίστηκε ως τακτικός εταίρος από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος το 1923. Συγκρότησε τα κατάλοιπα της οικογένειας Κριεζή που έχουν διασωθεί και παράλληλα συνέλεξε υλικό για την ιστορία του ελληνικού πολεµικού ναυτικού.

Ο Αντώνιος Δηµ. Κριεζής συµµετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε µοίραρχο του Ελληνικού Στόλου. Επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού µε αυτό τον βαθµό) και ονοµάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρµανσπεργκ. Χρηµάτισε επίσης υπουργός Ναυτικών στην βραχύβια Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841. Στις 12 Δεκεµβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία ως τις 16 Μαΐου 1854, σχηµατίζοντας την Κυβέρνηση Κριεζή το 1849. Πέθανε στην Αθήνα το 1865. Ήταν παντρεµένος µε την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Εύβοια.

Η υδραίικη οικογένεια Κριεζή –µε καταγωγή από το χωριό Κριεζά της Ευβοίας– δραστηριοποιήθηκε έως την ελληνική επανάσταση στο χώρο της ναυτιλίας. Ο δωρητής του αρχείου, Αλέξανδρος Ξύδης, υπήρξε προγονός του Αντωνίου Επαµεινώνδα Κριεζή (1872-1943), δηµιουργού της οικογενειακής συλλογής.
Το αρχείο της οικογένειας περιλαµβάνει εκτός από το προσωπικό του αρχείο του Αντωνίου Επαμεινώνδα Κριεζή, τεκµήρια από τη δράση και τη ζωή του παππού του, Αντώνιου Δ. Κριεζή και του πατέρα του, Επαµεινώνδα Αντώνιου Κριεζή. Η Οικογένεια Κριεζή συµµετείχε στον αγώνα της ανεξαρτησίας και µέλη της ανέλαβαν βουλευτικά και κυβερνητικά αξιώµατα στο νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο.

Ο Αντώνιος Δηµ. Κριεζής (1796-1865) συµµετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε µοίραρχο του Ελληνικού Στόλου. Επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού µε αυτό τον βαθµό) και ονοµάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρµανσπεργκ. Χρηµάτισε επίσης υπουργός Ναυτικών στην βραχύβια Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841. Στις 12 Δεκεµβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία ως τις 16 Μαΐου 1854, σχηµατίζοντας την Κυβέρνηση Κριεζή το 1849. Πέθανε στην Αθήνα το 1865. Ήταν παντρεµένος µε την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

Ο Επαµεινώνδας Αντ. Κριεζής (1834-1894) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1834. Ο πατέρας του –Αντώνιος Δ. Κριεζής– τον ώθησε στην ναυτική σταδιοδροµία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, µε τον βαθµό του δοκίµου, λίγες µέρες µετά την έξωση του Όθωνα. Από το 1874 άρχισε να αναµιγνύεται στην πολιτική βάζοντας υποψηφιότητα ως βουλευτής στην Ύδρα. Εκλέχτηκε το 1874, και αργότερα πολλές ακόµα φορές. Έγινε Υπουργός των Ναυτικών κατά την πρωθυπουργία του Σωτηρίου Σωτηρόπουλου τον Μάιο του 1893 (Κυβέρνηση Σωτηρίου Σωτηρόπουλου 1893). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1894.

Ο Αντώνιος Επαµ. Κριεζής (1872-1943) γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1872 στην Ύδρα. Μαθήτευσε στη Βρέστη, στη Γαλλική Ναυτική Πολεµική Σχολή και διετέλεσε αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού όπου έφτασε ως το βαθµό του υποναυάρχου. Ο Αντώνιος Ε. Κριεζής αναγνωρίστηκε ως τακτικός εταίρος από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος το 1923. Συγκρότησε τα κατάλοιπα της οικογένειας Κριεζή που έχουν διασωθεί και παράλληλα συνέλεξε υλικό για την ιστορία του ελληνικού πολεµικού ναυτικού.

Ο Εμμ. Κριαράς γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1906 στον Πειραιά και μεγάλωσε στη Μήλο και στα Χανιά, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Από το 1924 έως το 1929 φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, ως το 1950. Εντωμεταξύ, το 1938, πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη διατριβή του Μελετήματα περί τας πηγάς του Ερωτοκρίτου.

Το 1950 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Μεσαιωνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από όπου η χούντα τον απέλυσε το 1968 για τα δημοκρατικά του φρονήματα. Την επόμενη χρονιά εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του μνημειώδους έργου του Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας (1100-1669), από το οποίο έχουν εκδοθεί έως τώρα 20 τόμοι.

Συνέγραψε δεκάδες βιβλία (ανάμεσά τους μονογραφίες για τον Ψυχάρη, τον Σολωμό, τον Παλαμά, εκδόσεις παλαιότερων κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας κτλ.) και εκατοντάδες άρθρα. Μαχητικός δημοτικιστής, υπήρξε ο κυριότερος συνεχιστής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη στον τομέα αυτό. Διετέλεσε μέλος επιτροπών που συστήθηκαν από το ελληνικό κράτος για να εισηγηθούν σχετικά με την εφαρμογή των αποφάσεων για την αναγνώριση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους (1976, κυβέρνηση Κ. Καραμανλή), για την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος και για τη μεταγλώττιση του Συντάγματος και των δικαστικών Κωδίκων (1982, κυβέρνηση Α. Παπανδρέου). Το 1995 εξέδωσε το Λεξικό της σύγχρονης δημοτικής γλώσσας (Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών). Για το έργο του και για τη γενικότερη προσφορά του έλαβε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (μεταξύ άλλων, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Arcadia της Ρώμης και της Ακαδημίας του Παλέρμο), παράσημα και άλλα βραβεία.

Εκτενή βιογραφία του Εμμ. Κριαρά έχει συγγράψει ο Π. Ζιώγας (Εμμανουήλ Κριαράς: Βιογραφικά-Εργογραφικά, Θεσσαλονίκη, 2001, Εμμανουήλ Κριαράς, Θεσσαλονίκη, 2008, με συμπλήρωμα: Εμμανουήλ Κριαράς: 2008 συμπλήρωμα, Θεσσαλονίκη, 2016), ενώ αυτονόητο ενδιαφέρον έχει και η αυτοβιογραφία του (Μακράς ζωής αγωνίσματα, Αθήνα, 2009). Για την εργογραφία του βλ. επίσης Α. Λαμπράκη-Παγανού, Εργογραφία Εμμανουήλ Κριαρά, Ηράκλειο, 2001, Π. Δ. Μαστροδημήτρης, Το συγγραφικό έργο του Εμμανουήλ Κριαρά: Εβδομήντα χρόνια, Αθήνα, 2000. Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας έχει αναπτύξει τον ιστότοπο “Άπαντα Εμμανουήλ Κριαρά”, όπου αναπαράγονται ψηφιακά τα περισσότερα έργα του.

Ο Κρεστενίτης Λυκούργος καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας και ήταν γιος του Ιωάννη Κρεστενίτη, προκρίτου του Πύργου. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Ζάκυνθο και τις ολοκλήρωσε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Πριν την Επανάσταση είχε αναλάβει το ρόλο του δάσκαλου στον Πύργο. Στα παιδιά μιλούσε για ελευθερία και τα μάθαινε στρατιωτικές κινήσεις. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε για τη διάδοσή της. Η δραστηριότητά του έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο και αναγκάστηκε να κρυφτεί από τους Τούρκους.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε υπό το Χαράλαμπο Βιλαέτη επί κεφαλής πολλών Πυργίων και πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στη Δ. Πελοπόννησο. Με την εισβολή του Δράμαλη βρισκόταν στην Αργολίδα και επηρεασμένος από τον πανικό που απλώθηκε έφυγε με τους συντρόφους του για τον Πύργο.

Κατά την πρώτη φάση του εμφυλίου ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν πολιτικός αντίπαλος του Θ. Κολοκοτρώνη, λόγω της φιλίας του με τον Ανδρέα Ζαΐμη. Μετά την άφιξη του Ιμπραΐμ και την αποφυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη ο Κρεστενίτης διορίστηκε από την κυβέρνηση στην επιτροπή εφοδιασμού του στρατοπέδου που ίδρυσε ο Θ. Κολοκοτρώνης στο Μακρυπλάγι. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ηλείας σε διάφορες Εθνοσυνελεύσεις.

Αργότερα υπηρέτησε σε διάφορες πολιτικές θέσεις και εκλέχτηκε πολλάκις βουλευτής Ηλείας από το 1844 μέχρι το 1869. Διετέλεσε Διοικητής της επαρχίας Κυναίθης, Υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, Πρόεδρος της Βουλής και Γερουσιαστής. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πρωταγωνίστησε σε αρκετά σκάνδαλα μικροκομματικού τύπου και διαφθοράς.

Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν παντρεμένος με τη Μαριγώ Μαυρομιχάλη πρωτότοκη κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, γεγονός που του έδινε πολιτική δύναμη, αφού το συγγενικό δίκτυο της οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν αρκετά ισχυρό.

Πέθανε στον Πύργο Ηλείας το 1873

Ιστορικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος, από τους εισηγητές της λεγόμενης «νέας ιστορίας» στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσσήνη. Ήταν ο πρωτότοκος από τους τέσσερις γιους του Θόδωρου Κρεμμυδά και της Γιώτας Βέργη. Γιος τσαγκάρη, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, σε περιβάλλον απόλυτης ανέχειας.
Από το 1954 σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με υποτροφία του ΙΚΥ. Στη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα ως εκπρόσωπος της Σχολής του και αργότερα ως Γενικός Γραμματέας στη ΔΕΣΠΑ (πρόδρομο της ΕΦΕΕ), με Πρόεδρο τον Απόστολο Κακλαμάνη και αντιπρόεδρο τον Άγγελο Μπρατάκο.
Μετά τις σπουδές και τη στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε αρχικά ως φιλόλογος στο Λύκειο Ζηρίδη, και συγχρόνως, τα απογεύματα, στο φροντιστήριο του Φώτη Αποστολόπουλου. Στο φροντιστήριο γνώρισε και την πρώτη του σύζυγο Έφη Χατζηφόρου, με την οποία απόκτησε αργότερα δύο κόρες, τη Μαργαρίτα και την Ευγενία.
Το 1964 έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία: αρχικά στο Πανεπιστήμιο της Lyon, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα του Pierre Léon διδάσκοντας παράλληλα ο ίδιος τα νέα ελληνικά από τη θέση του λέκτορα, και στη συνέχεια στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού, στην περιώνυμη VΙe Section, όπου συμμετείχε στα σεμινάρια των Robert Mandrou, Alberto Tenenti και Rouggiero Romano. Στη Γαλλία ήρθε σε επαφή με τους νέους κλάδους της ιστοριογραφίας: οικονομική και κοινωνική ιστορία, ιστορία των ιδεών, ιστορική δημογραφία, ιστορία των πόλεων. Παράλληλα, μελέτησε τα γαλλικά αρχεία συλλέγοντας υλικό για το διδακτορικό του, προσανατολισμένο ήδη στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του ελλαδικού χώρου κατά την ύστερη Τουρκοκρατία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1967, εργάστηκε ως φιλόλογος στη Σχολή Μωραΐτη. Εκεί, λίγα χρόνια αργότερα, συμμετείχε με άλλους συναδέλφους του φιλολόγους στην ίδρυση της Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, μιας «όασης σκέψης και προβληματισμού στα χρόνια της δικτατορίας», όπως την περιέγραφε αργότερα. Στην Εταιρία Σπουδών παρέμεινε και μετά την αποχώρησή του από το σχολείο για το πανεπιστήμιο, συνεισφέροντας ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και διαμορφώνοντας επί δεκαετίες, από τη θέση του Διευθυντή Προγράμματος, το πρόγραμμα επιστημονικών εκδηλώσεων αλλά και το εκδοτικό πρόγραμμά της.
Τα χρόνια της δικτατορίας, εκμεταλλευόμενος τις επιστημονικές και προσωπικές επαφές του στη Γαλλία, συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα ως σύνδεσμος.
Το 1972 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το διδακτορικό του, με τίτλο Το εμπόριο της Πελοποννήσου στο 18ο αιώνα (1715-1792), εκδόθηκε και κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά χάρη στη χορηγία του ελληνικού τμήματος του Ιδρύματος Ford. Ακολούθησε, την επόμενη χρονιά, το βιβλίο Αρχείο Χατζηπαναγιώτη, μια μελέτη για την εμπορική ναυτιλία της προεπαναστατικής περιόδου βασισμένη στο ομώνυμο ιδιωτικό αρχείο. Το 1974 κυκλοφόρησαν Οι σαπουνοποιίες της Κρήτης τον 18ο αιώνα, βασισμένες σε οθωμανικά αρχεία της Βικελαίας Βιβλιοθήκης. Με την Εισαγωγή στην ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας, 1700-1821, που κυκλοφόρησε το 1976, πρότεινε μια νέα προσέγγιση των όρων και συνθηκών που οδήγησαν στην επανάσταση του 1821, που είχε ευρεία αποδοχή στο αναγνωστικό κοινό.
Από το 1979, με σχέση ιδιωτικού δικαίου αρχικά και διατηρώντας κάποιες ώρες διδασκαλίας στη Σχολή Μωραΐτη, ξεκίνησε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1981 υπέβαλε υποψηφιότητα για υφηγεσία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με το βιβλίο Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821 (Θεμέλιο 1980), χρονική συνέχεια του διδακτορικού του βασισμένη, και πάλι, στις γαλλικές πηγές. Εξελέγη υφηγητής, δεν έλαβε όμως εντολή διδασκαλίας. Έτσι, την επόμενη χρονιά, 1982, υπέβαλε υποψηφιότητα και εξελέγη τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Από τη θέση του διδάσκοντα αλλά και του Αντιπροέδρου και Προέδρου της Διοικητικής Επιτροπής, αφιερώθηκε τα επόμενα χρόνια στη λειτουργική διοργάνωση της νεοσύστατης τότε Φιλοσοφικής Σχολής στο Ρέθυμνο, όπου μετέφερε και την κατοικία του.
Στο Ρέθυμνο παρέμεινε μέχρι το 1987, οπότε εξελέγη καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και από τη νέα αυτή, αθηναϊκή έδρα, παράλληλα με το διδακτικό του έργο, άσκησε διοικητικά και οργανωτικά καθήκοντα: Ως Πρόεδρος του Τομέα Φιλοσοφίας-Μεθοδολογίας των Κοινωνικών Επιστημών, Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας, τη δημιουργία του οποίου ο ίδιος εισηγήθηκε, εργάστηκε για τον εκσυγχρονισμό του προγράμματος μαθημάτων και την ανανέωση της ύλης. Για τη διδασκαλία του μαθήματος της οικονομικής ιστορίας στους πολυάριθμους φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, χρειάστηκε για πρώτη φορά να προσφύγει στη χρήση συγγράμματος, το οποίο έγραψε ο ίδιος. Κυκλοφόρησε έτσι η Εισαγωγή στην οικονομική ιστορία της Ευρώπης (Εκδόσεις Γνώση 1989).
Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας συνέχισε να διδάσκει επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2002, οπότε και αποχώρησε με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.
Στη διάρκεια της ακαδημαϊκής του πορείας, δίδαξε δύο φορές σε ανώτατα ιδρύματα της Γαλλίας, ως προσκεκλημένος καθηγητής: το 1987 στο Πανεπιστήμιο Paris II και το 1991 στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales.
Παράλληλα με το επιστημονικό του έργο, έγραψε, σε συνεργασία με άλλους ιστορικούς, εγχειρίδια για τη διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας. Σειρά πέντε τέτοιων εγχειριδίων κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Γνώση τη δεκαετία του 1980 και αργότερα ανατυπώθηκε στις Εκδόσεις Gutenberg. Το 1983 του ανατέθηκε η συγγραφή του σχολικού βιβλίου ιστορίας για την Γ΄ τάξη του Γυμνασίου. Το βιβλίο, με τίτλο Νεότερη ιστορία, ελληνική και ευρωπαϊκή, συνέχισε να διδάσκεται στα σχολεία μέχρι το 1991.
Επί τριάντα χρόνια, από το 1983 μέχρι το 2013, επιφυλλιδογραφούσε στις εφημερίδες Το Βήμα και Τα Νέα. Μία επιλογή από τα κείμενα αυτά αναδημοσίευσε το 2013 στο βιβλίο του Επιφυλλίδες, Σελίδες από την πρόσφατη ιστορία μας, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Gutenberg.
Εκτός πανεπιστημίου, απασχολήθηκε κατά καιρούς σε διάφορες διοικητικές θέσεις σε πολιτιστικούς φορείς, αρχεία και βιβλιοθήκες: Διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Υπήρξε μέλος και Αντιπρόεδρος της Εφορίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής των Ελλήνων. Το 2002 με 2004 ανέλαβε την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του Ιστορικού Αρχείου της Εμπορικής Τράπεζας. Το 2004 με 2005 διετέλεσε Διευθυντής της νεοσύστατης τότε δημόσιας υπηρεσίας Αρχείων Πρωθυπουργού, στην οποία ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης κατέθεσε το υπηρεσιακό αρχείο του.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από το πανεπιστήμιο αφιερώθηκε στο γράψιμο, αγαπημένη του ασχολία σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το 2005 ανέλαβε να επιμεληθεί την επανέκδοση, από το Ίδρυμα της Βουλής, της Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Στο πολύτομο έργο του Τρικούπη προέταξε έναν δικό του εισαγωγικό τόμο, όπου πρότεινε μια νέα προσέγγιση της ιστορίας του Εικοσιένα βασισμένη στα πιο πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα. Η πεντάτομη συνολικά έκδοση κυκλοφόρησε το 2007.
Το 2009 κυκλοφόρησε από το Μουσείο Μπενάκη το βιβλίο του Διπλό Ταξίδι, μια επιλεκτική αναδρομή στο σύνολο της αρθρογραφίας του, με πολυσέλιδο αυτοβιογραφικό αφήγημα στην εισαγωγή.
Στο ώριμο συγγραφικό έργο του περιλαμβάνονται επίσης παιδικά βιβλία, όπως οι βραβευμένες Καθημερινές ιστορίες για τα καράβια (Καλειδοσκόπιο 2006) και συνοπτικές ιστορικές μελέτες που απευθύνονται σε ευρύ αναγνωστικό κοινό, όπως η Σύντομη ιστορία του ελληνικού κράτους (Καλλιγράφος 2012) ή, στο ίδιο πνεύμα, η Ελληνική Eπανάσταση του 1821 (Gutenberg 2016). Παράλληλα, δημοσίευσε και βιωματικά, αυτοβιογραφικού τύπου κείμενα, όπως εκείνα που συμπεριλήφθηκαν στις συλλογές Τα εντός μου (Καλλιγράφος 2012) και Πέρασαν εβδομήντα χρόνια (Gutenberg 2017).
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου του 2017, αφήνοντας πίσω του πλούσιο και πολύπλευρο συγγραφικό έργο: δεκάδες βιβλία, εκατοντάδες άρθρα στον επιστημονικό αλλά και τον καθημερινό τύπο. Το επιστημονικό αρχείο και η βιβλιοθήκη του έχουν κατατεθεί στη Βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο όπου αναμένουν τους δικούς τους μελλοντικούς μελετητές.

[Πηγή: Βασίλης Κρεμμυδάς, Το Εικοσιένα, μύθοι και πραγματικότητες, (επιμέλεια: Ευγενία Κρεμμυδά, προλογίζει: ο Γιάννης Στουρνάρας), Εκδόσεις Καλλιγράφος, Αθήνα 2021]

Σύμφωνα με το διάταγμα της 1614/16 Φεβρουαρίου 1972 «Περί κανονισμού, οργανώσεως και προσωπικού της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας» (ΦΕΚ 25 Α΄ 1972) (άρθρο 15) το Τμήμα Εσόδων και Εκμισθώσεων αποτελούσε το έκτο τμήμα της Διεύθυνσης Διοικητικού – Οικονομικού τους Διεθνούς Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών. Αρμοδιότητά του ήταν η είσπραξη και απόδοση των εσόδων και η συλλογή στοιχείων οικονομικών μεγεθών. Το Τμήμα έφερε κωδικό ΚΑΑ/ΔΟ/ΣΤ
Με το ΠΔ 647 της 22/26 Ιουνίου 1981 «Περί του Οργανισμού της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας του Υπουργείου Συγκοινωνιών» (ΦΕΚ Α' 163) (άρθρο 61) το Τμήμα μετονομάστηκε σε Τμήμα Εσόδων και Εκμισθώσεων και αποτελεί έκτοτε το τέταρτο από τα πέντε τμήματα της Διεύθυνσης Διοικητικού – Οργανωτικού. Αρμοδιότητες του τμήματος είναι:
• ο υπολογισμός, η είσπραξη και η απόδοση των πάσης φύσεως εσόδων του αερολιμένα,
• η τήρηση οικονομικών στοιχείων
• η παρακολούθηση και έλεγχος εφαρμογής των οικονομικών όρων των συμβάσεων εκμεταλλεύσεως του αερολιμένος

Τον ίδιο τίτλο διατήρησε και με το ΠΔ 56 της 30 Ιανουαρίου / 1 Φεβρουαρίου 1989 Οργανισμός της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (Υ.Π.Α.) του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών (ΦΕΚ Α΄ 28) (άρθρο 35)

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης (25 Σεπτεμβρίου 1947 - 14 Σεπτεμβρίου 1999) ήταν Κύπριος διεθνολόγος, διπλωμάτης και πολιτικός, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, συνιδρυτής της ΕΔΕΚ (κυπριακού σοσιαλιστικού κόμματος) και σύμβουλος στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 25 Σεπτεμβρίου 1947. Ήταν γιος του Κύπριου διπλωμάτη, ποιητή και συγγραφέα Νίκου Κρανιδιώτη. Αποφοίτησε με Άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις στο Χάρβαρντ των ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν επίσης επίτιμος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Από το 1976 ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ και την περίοδο 1981-1984 υπηρέτησε ως σύμβουλος στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για το Κυπριακό. Την περίοδο 1981–1989 διετέλεσε ειδικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών με αρμοδιότητα τα ευρωπαϊκά θέματα, και κατόπιν ως γενικός γραμματέας (1993-1994), από το 1988 ως το 1990 ήταν πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και από τις 8 Ιουλίου 1994 υφυπουργός Εξωτερικών έως τον Ιανουάριο του 1995. Το 1995 έγινε ευρωβουλευτής στη θέση του Χρήστου Παπουτσή, ο οποίος ορίστηκε τότε Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 3 Φεβρουαρίου 1997 ορίστηκε ξανά υφυπουργός Εξωτερικών. Τον Μάρτιο του 1999 το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον εξέλεξε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής, ενώ στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ανέλαβε αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, στις 14 Σεπτεμβρίου 1999.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Η Μιμίκα (Δήμητρα) Κρανάκη γεννήθηκε το 1922 στη Λαμία. Πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Ιωάννης Κρανάκης και μητέρα της η Δέσποινα Μακροπούλου, αδελφή του Ιωάννη Μακρόπουλου, υπουργού της αντιβενιζελικής παράταξης, και Δημητρίου Μακρόπουλου, μεγαλοεπιχειρηματία. Σε ηλικία τεσσάρων ετών η συγγραφέας έχασε τη μητέρα της και μεγάλωσε κοντά στους αδελφούς της. Φοίτησε στο Παρθεναγωγείο του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συνδέσμου και στο Αρσάκειο και σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, σπούδασε μουσική (πιάνο και αρμονία) στο Ωδείο Αθηνών (1942-1945). Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη για συμμετοχή σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις (1937, 1939), ενώ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ, από όπου διαγράφηκε το 1947. Από το τέλος του 1945 ζει στο Παρίσι με γαλλική υπηκοότητα. Εκεί σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε έρευνα στο C.R.N.S. (1949-1957), εκπόνησε διδακτορική διατριβή με τίτλο Emil Lask et le neocantisme και εργάστηκε ως καθηγήτρια γερμανικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Nanterre (1967-1985). Συνεργάστηκε με τον τηλεοπτικό σταθμό France-Culture. Παντρεύτηκε το συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας Yvon Belaval, από τον οποίο χώρισε το 1967.
Πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων το 1933, το 1944 και το 1945 δημοσίευσε δύο κοινωνιολογικές μελέτες στο Αρχείο Κοινωνιολογίας και Θεωρίας των Επιστημών. Το 1947 εκδόθηκε στην Αθήνα το μυθιστόρημά της Contre temps, και το 1950 τη συλλογή από νουβέλες Τσίρκο. Το τελευταίο έργο της στα ελληνικά είναι το μυθιστόρημα Φιλέλληνες (είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας). Επίσης έχει σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων και μεταφράσεων στη γαλλική γλώσσα.

Σημ: Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από το ηλεκτρονικό αρχείο των ΕΚΕΒΙ-ΕΛΙΑ «Έλληνες λογοτέχνες από τον νεοελληνικό Διαφωτισμό έως το 1940» ( Έρευνα-επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη).

1) Ο Σταμάτιος Δ. Κρίνος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1815, όπου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα. Το 1829 πήγε στη Χίο, όπου ο αδελφός του Αθανάσιος διατηρούσε ιδιόκτητο φαρμακείο και ασκήθηκε εκεί για πέντε χρόνια στη φαρμακευτική τέχνη. Συγχρόνως διδάχθηκε φιλοσοφία από τον Νεόφυτο Βάμβα και αρχαία ελληνικά από τον Οικονομίδη Πεζάρο. Το 1835 πήγε στην Αθήνα και αφού παρακολούθησε μαθήματα στο αρτισύστατο φαρμακευτικό σχολείο, υποβλήθηκε σε εξετάσεις από το Ιατροσυνέδριο, και πήρε το δίπλωμα του φαρμακοποιού. Για να συμπληρώσει τις σπουδές του γράφτηκε στο Γυμνάσιο και το 1837 ίδρυσε φαρμακείο που έφερε το όνομά του. Το 1841 πήγε στην Πίζα όπου έμεινε δύο χρόνια παρακολουθώντας μαθήματα βοτανικής και χημείας και από εκεί στο Παρίσι όπου έμεινε μέχρι το 1846 συμπληρώνοντας τις γνώσεις του. Όταν επανήλθε στην Αθήνα έγινε υφηγητής της οργανικής χημείας και το 1861 διορίστηκε τακτικός καθηγητής φαρμακολογίας και φαρμακευτικής στην Ιατρική Σχολή. Δίδαξε επίσης και στο Σχολείο των Τεχνών.
Διετέλεσε μέλος του Iατροσυνεδρίου από το 1853 μέχρι το 1886, μέλος του αδελφάτου του νοσοκομείου «Η Ελπίς» (1854-1858, 1863), ελλανοδίκης της επί της Εμψυχώσεως της Εθνικής Βιομηχανίας Επιτροπής (1858, 1863, 1865) και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής δια την Παγκόσμιον Έκθεσιν (1862).
Ήταν παντρεμένος με τη Βικτωρία Ζενεβράκη με την οποία είχε δύο παιδιά: τη Μαρία, σύζυγο του στρατιωτικού γιατρού Παναγιώτη Διαμαντόπουλου και τον Αθανάσιο που ήταν επίσης φαρμακοποιός.
Δημοσίευσε 1) Περί στύρακος (1881) και 2) Περί επιστημονικού προσδιορισμού των αρχαίων ελληνικών φυτών δια των ονομάτων του λαού κατά τόπους και χρόνους και της εκ τούτων ωφελείας εις την ετυμολογίαν και λεξικογραφίαν της ελληνικής γλώσσης (1881). Εξέδωσε το περιοδικό Ασκληπιός την περίοδο 1856-1859.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Γεώργιος Α. Κρίνος, γιος του Αθανασίου, γεννήθηκε στη Χίο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1872 και στη συνέχεια μετέβη στη Γερμανία για να συμπληρώσει τις σπουδές του. Το 1881 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της φαρμακευτικής χημείας και συνταγολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε μέχρι το 1891. Συνέγραψε Περί χημικής συνθέσεως και της σπουδαιότητος αυτής εις την φαρμακευτικήν.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Αθανάσιος, γιος του Σταματίου Κρίνου, φοιτητής της φιλολογίας το 1881, ανέλαβε μετά το θάνατό του πατέρα του, το 1886, το φαρμακείο. Διετέλεσε πάρεδρος του Ιατροσυνεδρίου (1892). Παντρεύτηκε την Αργυρώ (;) και απέκτησε δύο γιους: τον Πέτρο, έμπορο στην Ερμούπολη και τον Κωνσταντίνο.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Αγωνιστής του ΕΛΑΣ από το Κρίκελλο Ευρυτανίας.

Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839 – 1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών από το Στείρι Βοιωτίας. Πατέρας του ήταν ο Αραχωβίτης Πανάγος Γ. Κρέμος, αγωνιστής του 1821 στο ένοπλο σώμα του Γεώργιου Καραϊσκάκη.

Ιστορικός από την Αράχωβα. Σπούδασε στη Γερμανία και δούλεψε σε γυμνάσια της Αθήνας και της επαρχίας, ενώ έγινε και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες και συνέταξε τον πρώτο κατάλογο χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Ο Γρηγόριος Κούππας, γιος του κεφαλονίτη Σπύρου Κούππα και της μυτιληνιάς Αικατερίνης Βασιλείου, γεννήθηκε στην πόλη της Μυτιλήνης προς τα τέλη της δεκαετίας του 1840. Φοίτησε στο εκεί γυμνάσιο και αμέσως μετά μετανάστευσε στα μεγάλα εμπορικά λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, όπου ήδη εργαζόταν ως εμπορικός υπάλληλος ο πατέρας του. Τις δεκαετίες 1860-1870 ήταν υπάλληλος σε ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά εμπορικά δίκτυα της εποχής, τον οίκο των αδελφών Σεβαστόπουλου. Από τις εμπορικές του δραστηριότητες συγκέντρωσε σημαντικά κεφάλαια, με τα οποία συμμετείχε, το 1882, στην ίδρυση του Μηχανουργείου Κούππα στον Πειραιά, μαζί με τους μικρότερους αδελφούς του Επαμεινώνδα και Αχιλλέα. Την ίδια περίοδο, παντρεύτηκε την Ερατώ Ιωάννου, γόνο αστικής οικογένειας της Μυτιλήνης, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Στυλιανό, μετέπειτα διευθυντή του μηχανουργείου. Σε ώριμη ηλικία, ο Γρηγόριος Κούππας επέστρεψε στη Μυτιλήνη, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως γαιοκτήμονας.

Ο Τίτος Κούνδουρος, γιος του Ρούσου Κούνδουρου, γεννήθηκε στη Νεάπολη Κρήτης το 1931 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δικηγόρησε στην Αθήνα από το 1957 μέχρι το 1963 οπότε εισήχθη στο Συμβούλιο της Επικρατείας εξελιχθείς μέχρι του βαθμού του Αντιπροέδρου του Δικαστηρίου. Αποχώρησε “επί τιμή” το 1998.
Διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου σε όλη την περίοδο της δεκαετούς θητείας του και έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων.

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Ο Ρούσος Α. Κούνδουρος γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές του στη Νεάπολη και στο Ηράκλειο, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1914.

Παντρεύτηκε το 1921 και εγκαταστάθηκε στην Νεάπολη Λασιθίου, όπου είχε και το δικηγορικό του γραφείο. Η σύζυγός του Μαρία Παντερμαράκη ήταν δασκάλα, ανιψιά του μητροπολίτη Κρήτης Τίτου Ζωγραφίδη.

Ο Ρούσος Κούνδουρος αγωνίστηκε στο Μακεδονικό Mέτωπο το 1915 - 17 εθελοντικά, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού, μαζί με τον Σοφοκλή Βενιζέλο και άλλους Κρητικούς.

Πολιτεύτηκε και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου το 1926 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου το 1928.

Το 1935 έλαβε μέρος στο κίνημα του Βενιζέλου, μαζί με τον εξάδελφό του Σήφη Ρ. Κούνδουρο και για το λόγο αυτό φυλακίστηκε.

Κατά τον πόλεμο του 1940 δεν στρατεύτηκε αλλά με άρθρα στις εφημερίδες, με ομιλίες και γράμματα προς τους αγωνιζόμενους στη Αλβανία αλλά και με αποστολές τροφίμων και ρουχισμού εξύψωνε τον πατριωτισμό των μαχητών. Την περίοδο της γερμανικής και ιταλικής κατοχής ήταν ηγέτης τη εθνικής αντίστασης ανατολικής Κρήτης, πρόεδρος της νομαρχιακής Επιτροπής του Ε.Α.Μ και παρείχε βοήθεια στους αντάρτες του βουνού αλλά και στους φυλακισμένους αγωνιστές, ενώ βρισκόταν σε επικοινωνία με την εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο.

Συνελήφθη από τους ναζί στο σπίτι του στη Νεάπολη τα ξημερώματα της 4η Αυγούστου 1944 και, αφού βασανίστηκε στα μπουντρούμια της γκεστάπο στο Ηράκλειο, μεταφέρθηκε την 27η Αυγούστου στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων όπου και εκτελέστηκε στις 29/8/1944.

Η μετακομιδή των οστών του στον οικογενειακό τάφο στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου έγινε στις 2/10/1948. Έτυχε τιμητικών διακρίσεων και του απονεμήθηκε, μετά θάνατον, μετάλλιο εθνικής αντίστασης.

Για να τιμηθεί η μνήμη του, ιδρύθηκε στον Άγιο Νικόλαο, με μέριμνα της αδερφής του Χρυσούλας Ξανθουδίδου, η Κουνδούρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη και στήθηκαν ανδριάντας του στον Άγιο Νικόλαο και προτομή του στη Νεάπολη. Δόθηκε το όνομά του σε δρόμους των πόλεων του νομού Λασιθίου και στα Χανιά, στη συνοικία Λενταριανά.

Στη μνήμη του, επίσης, εκδόθηκε το βιβλίο του καθηγητή Γιάννη Παυλάκη με τίτλο «ΡΟΥΣΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ 1891 - 1944».

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Ο Βασίλης Ι. Κούκος γεννήθηκε στη Σπερχειάδα το 1927 και διαμένει στην Αθήνα. Είναι δικαστικός και επίτιμος διευθυντής της Βουλής.
Από το 1959 άρχισε να δημοσιεύει κείμενά του (δοκίμια, ποιήματα, διαλόγους) σε εφημερίδες και περιοδικά.