Μετά από πρόταση του υπουργού Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως ιδρύεται στις 17 Οκτωβρίου του 1844 με διάταγμα του Όθωνα η «Εταιρεία των Ωραίων Τεχνών».
Πρόκειται ουσιαστικά για φορέα που αναλαμβάνει να υπηρετήσει την εθνική ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους: την αναγέννηση των τεχνών, ώστε να εξασφαλισθεί η καταξίωση
στα μάτια της Ευρώπης, αλλά και την ανάληψη εκ μέρους του κράτους ρόλου εθνικού κέντρου με εκπολιτιστική δράση προς τον ελληνισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η σύσταση της Εταιρείας συνδυάστηκε με την αναδιοργάνωση του Σχολείου των Τεχνών που έγινε με διάταγμα του Όθωνα το 1843, σύμφωνα με το οποίο απομακρύνθηκαν όλοι οι Βαυαροί καθηγητές και τη διεύθυνση ανέλαβε ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου. Σκοπός της Εταιρείας ορίσθηκε «η πρόοδος των λεγομένων ωραίων τεχνών, τουτέστι της Ζωγραφικής, της Γλυπτικής, της Αρχιτεκτονικής και της Μουσικής, η συλλογή καλλιτεχνημάτων και η σύστασις Τεχνοδιδακτικού σχολείου, προσηκόντως διωργανωμένου κατά σχολάς».
Η σημασία που δόθηκε στο ρόλο και στην αποστολή της Εταιρείας φαίνεται στα πρόσωπα που αποτέλεσαν το διοικητικό της συμβούλιο: πρόεδρος αναγορεύθηκε παμψηφεί η βασίλισσα Αμαλία, πρώτος αντιπρόεδρος ο πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέττης και δεύτερος ο Ανδρέας Μεταξάς. Η δράση της Εταιρείας μαρτυρείται μέχρι το 1853

Εταιρεία ασφαλίσεων

Η πρώτη συνέλευση των μετόχων (10/6/1884) που έγινε στους χώρους του Δημαρχείου της Αθήνας και είχε πρόεδρο τον Π. Κυριακό και γραμματέα τον Ιάκωβο Καγκάδη, είχε σκοπό τη “σύσταση ανωνύμου Εταιρίας προς ίδρυσιν Προτύπου Γυμνασίου επί τη βάσει του εσχάτως εις τα εν Δρέσδη της Σαξωνίας πρακτικά Γυμνάσια (Real gymnasien) …”. Σύμφωνα με το σχέδιο του καταστατικού η Εταιρεία εθεωρείτο καταρτισμένη με τη διάθεση διακοσίων μετοχών. Τα πρώτα μέλη του Δ.Σ. ήσαν οι: Π. Κυριακός, Ανδρέας Κορδέλλας, Δημ. Καλλιφρονάς, Αντώνιος Δαμασκηνός και Αθανάσιος Παπαγεωργίου. Η συνέλευση των μετόχων διόρισε διευθυντή του Λυκείου τον Παναγιώτη Αντωνιάδη, διευθυντή του “Εμπορικού Εκπαιδευτηρίου” από το 1855 στη Σύρο και από το 1864 στην Αθήνα, που είχε πρώτος την ιδέα της σύστασης μετοχικής εταιρείας, με αντιμισθία 800 δρχ. το μήνα και ποσοστό 5% επί των καθαρών κερδών. Σε έκτακτη συνέλευση των μετόχων στις 10/2/1885 επαύθη από τη θέση του ο Π. Αντωνιάδης ο οποίος είχε δώσει την παραίτησή του δύο μήνες νωρίτερα. Στη συνέλευση της 20/10/1885 τροποποιήθηκε το καταστατικό, η επωνυμία και ο σκοπός της Εταιρείας , ο οποίος έγινε “η σωματική, διανοητική και ηθική διάπλασις των νέων κατά τους παρ’ ημίν νόμους και τα τελειώτερα των εν Γαλλία και Γερμανία εκπαιδευτικών συστημάτων…”. Στις 18/6/1886 οι μέτοχοι της Εταιρείας συμφώνησαν να παραχωρηθεί η χρήση του Λυκείου.

Η Εταιρεία των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι το παλαιότερο σωματείο Φίλων Μουσείων. Ιδρύθηκε το 1933 με πρωτοβουλία του Μιχαήλ Βλαστού γνωστού νομισματολόγου και δωρητού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Συλλογής, γνωστής ως Δωρεά Βλαστού-Σερπιέρη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια της κατοχής η δράση της Εταιρείας, όπως είναι φυσικό, ανεστάλη.
Επανέλαβε τη δραστηριότητά της μετά τον πόλεμο, όταν η Χριστίνα Σταθάτου, από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας, συγκέντρωσε τα παλαιά μέλη.
Πηγή: https://www.namuseum.gr/friends/home-gr.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Επιθεωρητής Φυτοπαθολογίας του Υπουργείου Γεωργίας και γεωπόνος.

Ταξίαρχος. Διοικητής 25ης Ταξιαρχίας 1947-48.

Μηχανικός και λογοτέχνης, από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας.

Ο Νίκος Ευθυμίου, ηθοποιός με θεατρική και κινηματογραφική δραστηριότητα, γεννήθηκε το 1917. Φοίτησε στη Νέα Δραματική Σχολή του Σωκράτη Καραντινού (1935) και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1936-1938). Μαθητής στη δραματική σχολή ακόμη, εμφανίστηκε στο θέατρο με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη (1935-1936). Στον ίδιο θίασο εργάστηκε και κατά τις περιόδους 1939-1940 και 1943. Έλαβε μέρος, επίσης, σε παραστάσεις των θιάσων: Παμφίλης Αργυροπούλου & Κώστα Σαντοριναίου (1938-1939), «Νεοελληνικό Θέατρο» Νίκου Δελούδη (1939), Βέρας Δελούδη (1943-1944), «Ελληνικό Θέατρο» Άννας Σταυρίδου & Νώντα Χέλμη (1944), «Νεοελληνική Σκηνή» Κώστα Παπαγεωργίου (1945-1946), «Νέα Σκηνή» Φώτη Μπογράκου (1946-1947), Κρινιώς Παππά & Σπύρου Μουσούρη (1948), Αδαμάντιου Λεμού (1950, 1952-1954), Βασίλη Αργυρόπουλου (1950-1951), Άννας Λώρη & Γιώργου Ολύμπιου (1951). Το 1940, ιδρυτικό μέλος, με τον Αδαμάντιο Λεμό, τη Μαίρη Γιατρά-Λεμού και άλλους νέους τότε ηθοποιούς, του θιάσου «Νεοελληνική Σκηνή», εμφανίστηκε σε σειρά παραστάσεων στο θέατρο «Ζέφυρος» στον Πειραιά, ενώ στη διάρκεια του πολέμου (1940-1941) πραγματοποίησε παραστάσεις στα θέατρα «Λουξ», «Καλιφόρνια» και «Ταμπούρια», με τον θίασο «Θέατρο του Λαού», που ίδρυσε από κοινού με τον ηθοποιό Πέτρο Ντούγκα. Το 1951 ίδρυσε τον θίασο «Οργανισμός Παιδικού Θεάματος» και έδωσε σειρά παραστάσεων για παιδιά στο θέατρο «Κρυστάλ» στην Καλλιθέα ως το 1952. Το 1953 εμφανίστηκε με δικό του θίασο στο θέατρο «Ραντάρ». Από το 1954 εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου παρακολούθησε σπουδές σκηνοθεσίας (Nationaltheater Mannheim) και, στη συνέχεια, διοργάνωσε θεατρικές παραστάσεις για ομογενείς.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θόδωρος, «Νίκος Ευθυμίου», Έλληνες ηθοποιοί: Αναζητώντας τις ρίζες. Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα / Γιάννενα, Δωδώνη, 1996, σ. 137. 2. Υλικό του αρχείου.]

Η Νένη Ευθυμιάδη (Αθήνα, 1946-2008) υπήρξε ακτιβίστρια και ιδιότυπη πεζογράφος· παρά τον πρόωρο θάνατό της, άφησε πίσω της πλούσιο και πολυδιάστατο έργο που περιμένει τον μελετητή του. Σπούδασε Νομικά στο ΑΠΘ, αλλά από πολύ νωρίς αφοσιώθηκε στην πεζογραφία. Το 1973 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο Εγώ κι εσύ μοιάζουμε λιγάκι, το οποίο η ίδια απέσυρε από την κυκλοφορία. Ακολούθησε μια συστηματική παραγωγή δώδεκα μυθιστορημάτων. Παράλληλα, δημοσίευσε πολλά διηγήματα, κριτικά άρθρα και χρονογραφήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση ιδίως δοκιμίων από τα γαλλικά, τα γερμανικά και αγγλικά, καθώς επίσης και με το ποιητικό έργο του βραβευμένου με το Βραβείο Πούλιτζερ (1988) αμερικανού συγγραφέα William Meredith. Από το 1992 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης, συνυπεύθυνη για τη διοργάνωση εκδηλώσεων για τη λογοτεχνία, εκπροσωπώντας την σε διεθνή συνέδρια κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Επιπλέον, διετέλεσε ταμίας της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων. Δίδαξε Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών.

Έφυγε σε ηλικία 62 ετών, νικημένη από την επάρατη νόσο. Η πρωτοποριακή γραφή της Ευθυμιάδη, η οποία θεωρείται αιρετική εκπρόσωπος του αστυνομικού ελληνικού μυθιστορήματος, υπό τον μανδύα της αστυνομικής πλοκής ασκεί κριτική στην κοινωνικοπολιτική ζωή, θέτει ερωτήματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα και, συγχρόνως διερευνά ζητήματα της λογοτεχνικής γραφής. Το 1996, η κριτική βασισμένη στον πρωτοποριακό χαρακτήρα της γραφής της εύστοχα την χαρακτήρισε «απειλητικά νέα πεζογράφο». Με την ενδελεχή μελέτη του έργου της θα διακριβωθεί η θέση της στην κλίμακα της νεοελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η Νένη Ευθυμιάδη έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, κριτικά άρθρα.

1911
Η Φρόσω Ευθυμιάδη γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν κόρη του Άγγελου Ευθυμιάδη και της Δέσποινας Νικολαΐδη και είχε τρία αδέλφια, την Έλλη, την Έφη και τον Μίμη.

1922
Η οικογένειά της κατέφυγε στην Αθήνα. Η Φρόσω φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο θηλέων και στη Γαλλική Σχολή. Έκανε επίσης μουσικές σπουδές στο πιάνο.

1930-1933
Την περίοδο 1 Οκτωβρίου 1930 έως 30 Ιουνίου 1933 σπούδασε κεραμική και πηλογλυπτική στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αυστριακού Μουσείου Τέχνης και Βιομηχανίας (Kunstgewerbeschule des Österreichischen Museums für Kunst und Industrie), μετέπειτα Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών (Universität für Angewandte Kunst), με καθηγητές τους Μίκαελ Ποβόλνυ (Michael Powolny) και Ρόμπερτ Ομπζίγκερ (Robert Obsieger).

1933
Τον Ιούλιο επέστρεψε στην Ελλάδα και οργάνωσε εργαστήριο κεραμικής. Άρχισε να επισκέπτεται πολλές περιοχές για να βρει την πρώτη ύλη για τη δουλειά της, συγκεντρώνοντας πληροφορίες και είδη πηλού σε πολλές αποχρώσεις και ποιότητες. Πολλά τέτοια δείγματα σε μικρές πλάκες βρέθηκαν στο εργαστήριό της.

1939
Ο Κώστας Κοτζιάς, τότε υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης, της ανέθεσε να διακοσμήσει με ζώα σε τερακότα με υελώδες επίχρισμα ή απλή πατίνα δημόσιους κήπους της Αθήνας: τα άλση Κηφισιάς, Παγκρατίου, Ευαγγελισμού και Παλαιού Φαλήρου, τις πλατείες Ελευθερίας, Αγίου Ιωάννου, Μεσολογγίου, Ιωάννου Μεταξά, Κυριακού και συμβολής Αλεξάνδρας και Πατησίων. Επίσης, πλατείες στη Φιλοθέη, το Ψυχικό και τη Γλυφάδα, το Άντρο Πανός και τις οδούς Φωκίωνος Νέγρη και Κωνσταντινουπόλεως. Η έναρξη του πολέμου δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου, στο αρχείο της όμως βρέθηκαν αρκετά σχέδια για τα έργα και τον τόπο τοποθέτησής τους, όπως επίσης το σχέδιο και αντίγραφα του συμβολαίου ανάθεσης, που είχε υπογραφεί στις 5 Ιουνίου 1939.

1940
Διακόσμησε με γλυπτά τον περίβολο της Κηπουρικής Έκθεσης της Κηφισιάς και της απονεμήθηκε σχετικό δίπλωμα.

1945
Τον Δεκέμβριο έφυγε για το Παρίσι με την πρώτη μεταπολεμική ομάδα υποτρόφων της γαλλικής κυβέρνησης.

1946
Παρακολούθησε μαθήματα κοντά στον Μαρσέλ Ζιμόν.

1947
Τον Αύγουστο έφυγε για τη Νότια Αμερική, όπου είχε συγγενείς, με την ελπίδα να σταδιοδρομήσει. Μαζί της πήρε περισσότερα από 80 έργα και τον ηλεκτρικό της κλίβανο. Αρχικά εγκαταστάθηκε στο Μοντεβιδέο και στη συνέχεια στο Μπουένος Άιρες.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ο αδελφός της Μίμης, που είχε παραμείνει στη Βιέννη μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους και εργαζόταν ως σκηνογράφος και γελοιογράφος, πνίγηκε στο Δούναβη. Η Φρόσω πληροφορήθηκε το θάνατό του αρκετά αργότερα.

1948
Ο ομογενής Νίκος Κονιαλίδης αγόρασε το έργο της Ζεύγος ζαρκαδιών και, μέσω του Έλληνα πρέσβη Κίμωνα Κόλλα, το δώρισε στο Museo Nacional de Bellas Artes του Μπουένος Άιρες. Με ανάλογο τρόπο το Museo de Bellas Artes de la Boca απέκτησε ένα Καθισμένο ζαρκάδι. Επιπλέον, η παρουσίαση της πρώτης ατομικής της έκθεσης και η συμμετοχή σε ομαδικές διοργανώσεις της έδωσαν τη δυνατότητα να λάβει παραγγελίες και από ιδιώτες. Από την αλληλογραφία της με τον μετέπειτα σύζυγό της Μανώλη Μενεγάκη φαίνεται ότι επιθυμούσε και επιχείρησε να κάνει προτομή της Εβίτας Περόν, χωρίς όμως τελικά να το καταφέρει.

Επισκέφθηκε τη Βολιβία και το Περού για να μελετήσει τον πολιτισμό των Ίνκας και την παραδοσιακή τέχνη των Ινδιάνων.

1949
Τον Ιούνιο επέστρεψε στην Ελλάδα, αφού οι συνθήκες διαβίωσης στη Νότια Αμερική αποδείχθηκαν δύσκολες και οι δυνατότητες επαγγελματικής επιτυχίας περιορισμένες.

Παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μανώλη Μενεγάκη, ο οποίος, στη διάρκεια της απουσίας της, είχε φροντίσει για την οικοδόμηση του σπιτιού τους στην οδό Γρυπάρη 10, στην περιοχή Κυπριάδου, σε σχέδια του Δημήτρη Πικιώνη.

1950
Τον Οκτώβριο γράφτηκε στο εργαστήριο του Μαρσέλ Ζιμόν, στην Ακαδημία Ζυλιάν, για να συνεχίσει τις σπουδές της το σχολικό έτος 1950-1951.

1951-1953
Ταξίδευε συχνά στη Ρώμη, το Μιλάνο και το Παρίσι, κυρίως για να χυτεύσει έργα της.

1953
Ταξίδεψε στο Μαρόκο.

1954
Συμμετείχε στην ίδρυση του «Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων».

1955
Εξελέγη αντιπρόεδρος του «Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων».

1955, 1956
Ταξίδεψε στην Αίγυπτο.

1957
Στο πλαίσιο ενός διεθνούς εκπαιδευτικού προγράμματος ανταλλαγών ταξίδεψε στην Αμερική ως υπότροφος της αμερικανικής κυβέρνησης, για να επισκεφθεί μουσεία, καλλιτεχνικά κέντρα και πανεπιστήμια, να συναντηθεί με προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου και να μελετήσει τη σύγχρονη τέχνη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επισκέφθηκε επίσης το Μεξικό και μελέτησε τον πολιτισμό των Μάγια. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα δημοσίευσε άρθρα σχετικά με τα μουσεία και τη γλυπτική της Αμερικής.

1959
To έργο της Αίγαγρος σε μεγάλο μέγεθος τοποθετήθηκε στο περίπτερο της Εμπορικής Τράπεζας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Με αφορμή τη συμμετοχή της στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο, ταξίδεψε στο Σάο Πάολο και επισκέφθηκε το Περού και την Κολομβία.

1960-1970
Επισκέφθηκε την Ιαπωνία, την Ινδία, την Ταϋλάνδη, την Καμπότζη, την Ιάβα, το Μπαλί, τη Νέα Υόρκη, την Κίνα, το Ιράκ, την Περσία, το Νεπάλ και την Ινδία. Ταξίδευε επίσης συχνά στη Ρώμη και το Παρίσι, ενώ είχε επισκεφθεί το Λονδίνο, την Ελβετία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.

1970
Το Νοέμβριο, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ρυθμός και κίνηση στην τέχνη» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, η χορογράφος Karen Kanner παρουσίασε χορογραφίες εμπνευσμένες από την «κίνηση» έργων της Φρόσως Ευθυμιάδη.

Στις 21 Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός της, Μανώλης Μενεγάκης. Ο θάνατός του ήταν καθοριστικός για τη ζωή και την καλλιτεχνική της δημιουργία, που έκλεισε μετά από μια πολύ αξιόλογη πορεία από την αναπαράσταση ως την αφαίρεση. Από τότε η καλλιτεχνική της δραστηριότητα περιορίστηκε σε συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις με παλαιότερα έργα της.

1973
Κυκλοφόρησε το λεύκωμα Φρόσω Ευθυμιάδη, που είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία του Μανώλη Μενεγάκη.

1974
Με αφορμή την έκδοση του λευκώματος, στις 28 Δεκεμβρίου τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου της.

1976
Ολοκλήρωσε σε μάρμαρο και σε μεγάλο μέγεθος το έργο της Γυναίκα του Λωτ και το τοποθέτησε στον τάφο του συζύγου της.

1977
Κυκλοφόρησε η μονογραφία Froso Eftimiadi, που εκδόθηκε στο Παρίσι με κείμενο του Ionel Jianou.

1980
Η Φρόσω Ευθυμιάδη ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για την Ακαδημία Αθηνών στην έδρα Γλυπτικής. Την θέση τελικά κατέλαβε ο Γιάννης Παππάς.

1995
Πέθανε στην Αθήνα στις 22 Ιουλίου.

Φιλικός και αγωνιστής του 1821 που ως επικεφαλής σώματος έλαβε μέρος σε πολλές μάχες με μεγάλες επιτυχίες. Επί Καποδίστρια διορίστηκε διοικητής χιλιαρχίας στην Αν. Ελλάδα και μετά την Απελευθέρωση ονομάστηκε συνταγματάρχης της Φάλαγγας.

Το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.) ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με στόχο τη δημιουργία στους Δελφούς ενός ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πνευματικού κέντρου. Οι πρώτες σκέψεις και συζητήσεις ξεκινούν τη δεκαετία του ’50. Το 1957 υποβάλλεται από ομάδα Ελλήνων βουλευτών πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης για ίδρυση Πνευματικού Κέντρου στους Δελφούς, η οποία γίνεται αποδεκτή. Το 1966, σε γήπεδο που παραχωρείται για τον σκοπό αυτό από τον Ε.Ο.Τ., αρχίζουν οι εργασίες για την κατασκευή συνεδριακού συγκροτήματος και ξενώνα σε σχέδια του αρχιτέκτονα και καθηγητή του Πολυτεχνείου Κώστα Κιτσίκη και του συνεργάτη του αρχιτέκτονα Αντώνη Λαμπάκι και ολοκληρώνονται το 1970. Το κόστος καλύπτεται από κρατικούς πόρους και με εφάπαξ οικονομική συμβολή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 1977, με το Νόμο 645 ιδρύεται το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού και υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο, σκοπός του Ε.Π.Κε.Δ. είναι η «εξυπηρέτησις διεθνούς πολιτιστικού συμφέροντος» και «η ανάπτυξις των κοινών πολιτιστικών στοιχείων, τα οποία ενώνουν τους λαούς της Ευρώπης» με «σύνταξιν μελετών Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, την διοργάνωσιν συναντήσεων και πάσης φύσεως δραστηριοτήτων πολιτιστικού περιεχομένου…». Πηγή: ιστοσελίδα Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού κέντρου Δελφών (https://www.eccd.gr/el/to-kentro/istoria/) (τελευταία πρόσβαση 13/5/2021).

Όταν ο Κωνσταντίνος Βάρκας πεθαίνει το 1919, η καπνοβιομηχανία Κωνταντίνος Βάρκας & Σία περνά στους αδελφούς Λέρτα, οι οποίοι κάποια στιγμή τη μετονομάζουν σε Ε. Κ. Λέρτα & Σία.

Η εταιρεία παρουσίασε ιδιαίτερη άνθιση ώσπου ο ξαφνικός θάνατος του Ευστάθιου Κ. Λέρτα το 1926 έφερε την αρχή μιας περιόδου ύφεσης. Η επιχείρηση έμεινε επί της ουσίας ακέφαλη αν και για κάποιο διάστημα ανέλαβε τη διοίκηση της ο Νικόλαος Ν. Γαβαλάς , αδελφός της συζύγου του Ευστάθιου, Καλλιόπης Λέρτα [1]. Το 1931 η εταιρεία εγκαταστάθηκε στο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν. Επωνυμίες τσιγάρων που κυκλοφόρησε η εταιρεία ήταν: «Πρώτα», «Δεύτερα», «Ντάμα», «Τριήρης».

Ο Ευστάθιος κληροδότησε στη σύζυγό του και τα επτά ανήλικα τέκνα τους (Κωνσταντίνο, Δημήτριο, Νικήτα, Μαρία, Νικόλαο, Αικατερίνη και Ανδρέα) μεγάλη περιουσία αλλά και πληθώρα χρεών τα οποία σε συνδυασμό με τους φόρους κληρονομιάς που έπρεπε να πληρωθούν έφεραν την οικογένεια σε δεινή θέση. Τα αδέλφια Κωνσταντίνος και Νικήτας κατάφεραν να συστήσουν το 1940 ετερόρρυθμη εταιρεία με την επωνυμία «Καπνοβιομηχανία Κ.Ε. Λέρτα & Σία», συνέχεια ουσιαστικά της προηγούμενης.

[1] Ο Νίκος Γαβαλάς, πολιτικός μηχανικός του Ε.Μ.Π. (απόφοιτος του 1918), υπήρξε ιδιοκτήτης εργοστασίου κουφωμάτων και από το 1920 εργολήπτης μεγάλων οικοδομικών έργων οδοποιίας, μεταλλικών κατασκευών κ.ά. Σε αυτόν ανατέθηκε και η εργολαβία του καπνεργοστασίου της οδού Λένορμαν, το 1928.
«Μητρώον μελών του ΤΕΕ», Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος τ. Β΄, Αθήνα 1934 και http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=5&lang=gr&CategoryID=6&ArticleID=421

[Πηγές σύνταξης Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, ΕΛΙΑ, Αθήνα 1997, υλικό του αρχείου]

Ο Λάμπρος Ευταξίας, γιος του διοικητή της ΕΤΕ Ιωάννη Ευταξία, σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα, στη Λειψία, στη Βιέννη και στο Παρίσι. Σε νεαρή ηλικία αναμίχθηκε στην πολιτική και εκλέχτηκε βουλευτής (Λοκρίδας ή Φθιωτιδοφωκίδας ή Φωκίδας) σε όλες τις βουλές της περιόδου 1932-67 ως οπαδός διαδοχικά του Λαϊκού Κόμματος, του Ελληνικού Συναγερμού, της ΕΡΕ, της Ενώσεως Λαϊκού Κόμματος και πάλι της ΕΡΕ. Χρημάτισε επίσης υφυπουργός Γεωργίας (1946) και Οικονομικών (1946-47) σε κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υφυπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων (1955-56) σε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού (1948-49) στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη και υφυπουργός (1952-54) και υπουργός Οικονομικών (1955) στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου. Αργότερα διατέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων (1955-56) σε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού στην κυβέρνηση (1973) του Σπ. Μαρκεζίνη. Ο Ευταξίας προώθησε από το 1959 τη δημιουργία του ιδρύματος «Σταματίου Δεκόζη-Βούρου» προς τιμήν του παππού του (από τη μητέρα του), που ιδρύθηκε με κληροδότημα του εξαδέλφου του Αλέξανδρου Βούρου-Δεκόζη, με σκοπό την προαγωγή των γραμμάτων και των τεχνών. Για τους ίδιους σκοπούς ίδρυσε το 1973 το «Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία», στο οποίο πρόσφερε πολλά ακίνητα της περιουσίας του, όπως το αρχοντικό των Βούρων στην πλατεία Κλαυθμώνος της Αθήνας, που στεγάζει από το 1980 το Μουσείο της πόλεως των Αθηνών. Ο Λάμπρος Ευταξίας υπήρξε και πρωτεργάτης της δημιουργίας του Μεγάρου των Φίλων της Μουσικής.​