Το «Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Αιτούντων Άσυλο Αλλοδαπών Λαυρίου» ιδρύθηκε το 1949. Πρόκειται για το πρώτο επίσημο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων του Ελληνικού Κράτους, σκοπός του οποίου ήταν η φιλοξενία και η παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες που ζητούν άσυλο στη χώρα.

Από το 1969 δραστηριοποιούταν στον χώρο ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και από το 2003 το κέντρο λειτουργούσε υπό την πλήρη ευθύνη του.

Οι πρόσφυγες ήταν κυρίως από Συρία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκία, Κουρδικής καταγωγής και από το Αφγανιστάν.

Τον Σεπτέμβριο του 2016 το Κέντρο υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τον Μάρτιο του 2017, σύμφωνα με απόφαση του Υπουργείου, δεν συμπεριλαμβάνεται στις μόνιμες δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.

Στις 31 Ιουλίου 2017, ο Ερυθρός Σταυρός αποχωρεί λόγω έλλειψης κονδυλίων.

Το Κέντρο λειτουργεί πλέον αυτό-οργανωμένα, υπό την ευθύνη των προσφύγων Κούρδων πολιτικών προσφύγων.

Η Χαρτογραφική Υπηρεσία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών συστάθηκε το 1935 από τη Μέλπω Μερλιέ, με τη συμμετοχή ειδικού επιστημονικού προσωπικού από την Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού.

Το Mουσικό Λαογραφικό Αρχείο αποτελεί τον αρχικό πυρήνα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και το παλαιότερο κέντρο μελέτης της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα. Η έρευνα της Mέλπως Mερλιέ και των επιφανών συνεργατών της (Nίκος Σκαλκώτας, Πέτρος Πετρίδης, Γιώργος Πονηρίδης, Nικόλαος Xρυσοχοΐδης, Aγλαΐα Aγιουτάντη, Δέσποινα Mαζαράκη, Samuel Baud-Bovy, Μάρκος Δραγούμης) κατέγραψε και ανέδειξε μουσικό και γλωσσολογικό υλικό ανεκτίμητης αξίας.

Από το 1975 ως σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από πενήντα αποστολές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπου καταγράφηκαν και ηχογραφήθηκαν πολλά τραγούδια, με άγνωστους στο ευρύ κοινό τραγουδιστές και μουσικούς του κάθε τόπου, με σκοπό αφ' ενός τη μελέτη της μουσικής-γλωσσολογικής-λαογραφικής ιδιαιτερότητας και παράδοσης της συγκεκριμένης περιοχής και αφ' ετέρου την έρευνα σε σχέση με την επίδραση που υφίστανται ή ασκούν στις μουσικές των άλλων περιοχών, τόσο της Ελλάδας όσο και των γειτονικών λαών.

Ο σημερινός υπεύθυνος του M.Λ.A. Mάρκος Φ. Δραγούμης, πλαισιωμένος από τον συνεργάτη Θανάση Mωραΐτη αλλά και φίλους που προσφέρουν εθελοντική εργασία, φροντίζει και εμπλουτίζει με νέο υλικό το αρχείο του M.Λ.A.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών δημιουργήθηκε όταν, με την καταστροφή του 1922, έγινε κοινή συνείδηση στην ελληνική κοινωνία η ανάγκη αποτύπωσης του πολιτισμού και της ιστορίας των μικρασιατικών κοιτίδων του προσφυγικού πληθυσμού που συνέρρευσε στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Τότε, η μουσικολόγος Μέλπω Λογοθέτη-Μερλιέ και ο σύζυγός της ελληνιστής Οκτάβιος Μερλιέ τέθηκαν επικεφαλής μιας κίνησης για τη διάσωση της πρόσφατης μικρασιατικής ιστορίας. Η επιστημονική έρευνα αρχίζει κατά το μεσοπόλεμο με καταγραφές δημοτικών τραγουδιών σε πανελλαδική κλίμακα: η μουσική συνιστά τον αρχικό πυρήνα. Γι’ αυτό και στην πρώιμη μορφή του αποκαλείται Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο (1930-1933) και φέρει διαδοχικές επωνυμίες. Όταν το ίδρυμα διευρύνει τους ορίζοντές του και περνά από τη λαογραφία στην ιστορία, μεταπολεμικά, οριστικοποιεί μορφή, θέμα και περιεχόμενο ερευνητικών στόχων και τότε ονομάζεται "Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών – Ίδρυμα Μέλπως και Οκτάβιου Μερλιέ".

Έως το 1962, η ιδιότητα του Οκτάβιου Μερλιέ ως διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου υπήρξε καθοριστική για τη συνεργασία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών με το γαλλικό κράτος, το οποίο στάθηκε ουσιαστικός αρωγός στο εκδοτικό έργο και στην επιστημονική του αποστολή.

Από το 1962, το Κέντρο, ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, εποπτεύεται και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.) συστάθηκαν με το άρθρο 31 του νόμου 3013/2002 (Φ.Ε.Κ. 102/Α), στις Περιφέρειες, τις Ενιαίες Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τις Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τους Δήμους και τις Κοινότητες, με αποστολή την παροχή διοικητικών πληροφοριών και διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες.

Η σύσταση των ΚΕΠ έγινε με το άρθρο 31 του Ν. 3013/2002. Αποστολή των
ΚΕΠ που συστάθηκαν σε όλες τις τότε Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις και τους Δήμους, είναι η «παροχή διοικητικών πληροφοριών και η διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής διοικητικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες».
Με την υπ' αριθμ. ΥΑΠ/Φ.19.7/14/380 – ΦΕΚ Β 1561 – 23.09.2010 "Οργάνωση, Λειτουργία και Αρμοδιότητες των Ενιαίων Κέντρων Εξυπηρέτησης (ΕΚΕ) – Ηλεκτρονική Διεκπεραίωση Διαδικασιών από τα ΕΚΕ", το ΚΕΠ Ν.Α. Κιλκίς ορίστηκε να λειτουργεί και ως Ενιαίο Κέντρο Εξυπηρέτησης.

Ο Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1924 στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και το 1947 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Το 1966 εξελέγη διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από όπου απολύθηκε από τη χούντα. Επανήλθε το 1974 και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το θάνατό του, το 1998. Έγραψε ποίηση και δοκίμια και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιητής, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και ήταν διπλωματούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης σκηνοθεσία για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση στη Βιέννη και τη Ρώμη. Από το 1953 εργάστηκε στο ραδιόφωνο, από το 1960 στην τηλεόραση. Εγκαινίασε την κρατική τηλεόραση και διετέλεσε διευθυντής τηλεόρασης της ΕΡΤ1 και πρώτος διευθυντής τηλεόρασης-ραδιοφωνίας στην ΕΡΤ2. Υπήρξε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και γενικός γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Υπήρξε επίσης συνεργάτης του περιοδικού «Εκλογή» κ.ά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Ακροατής, Παν, Αλέξ. Πιζάνης. Ξεκίνησε την εκδοτική του δραστηριότητα στην ηλικία των 17 χρόνων και μέχρι το τέλος της ζωής του εξέδωσε 45 βιβλία: ποίηση, δοκίμιο, κριτική θεάτρου, ενώ ήταν από τους πρώτους που εξέδωσαν βιβλία σχετικά με την κριτική του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Η ποίησή του έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι εμφανείς και οι απηχήσεις από τον υπερρεαλισμό, κυρίως στη χρήση τολμηρών συμβολισμών. Χαρακτηριστικό του ποιητικού του λόγου είναι η εκφραστική πυκνότητα. Για το πνευματικό και ποιητικό του έργο έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (2000). Βραβεύτηκε πολλάκις για το πνευματικό και ποιητικό του έργο, από την Ακαδημία Αθηνών, την ΕΤ3, το Ίδρυμα Αθ. Μπότση, τον Δήμο της Κέρκυρας με το «Μετάλλιο Αξιοσύνης», τον Δήμο Φλωρεντίας με αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του επίτιμου δημότη, τον Δήμο Αχιλλείων με τιμητικό μετάλλιο και από διάφορους άλλους πολιτιστικούς φορείς. Για τα 50 χρόνια της παρουσίας του στα γράμματα τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση στον «Παρνασσό».

Kορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος

Ο Νικόλας Κάλας, γιος του Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Α. Καρατζά, γεννήθηκε το 1907 στη Λωζάνη και έζησε στην Ελλάδα ώς το 1934. Φοιτητής της Νομικής το 1923 έγινε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς και υποστηρικτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Ως δοκιμιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Μ. Σπιέρος και ως ποιητής το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος. Με αυτό εξέδωσε το 1933 τη συλλογή Ποιήματα. Ώς το 1938 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 εξέδωσε το βιβλίο του για τον υπερρεαλισμό με τίτλο Foyers d’ incendie και το 1940 εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε εθελοντικά μαζί με τον Marcuse και άλλους ευρωπαίους διανοούμενος στο Office of War Information. Το 1943 εξέδωσε το βιβλίο Confound the Wise. To 1945 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ως το τέλος της ζωής του το 1988 έζησε στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Columbia “Research in Contemporary Cultures" που διηύθυνε η Margaret Mead και με τη συνεργασία των δύο εκδόθηκε το βιβλίο Primitive Heritage.Δημοσίευσε κείμενα κριτικής τέχνης στα σημαντικότερα περιοδικά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Εργάστηκε ως Associate Professor of Art στο Farleigh Dickinson University. Βιβλία του πάνω στην Τέχνη είναι τα: The Peggy Cuggenheim Collection (1967, μαζί με την Elena Calas), Art in the Age of Risk (1968), Icons and Images of the Sixties (1971), Transfigurations: Art Critical Essays (1985). Το 1982 κυκλοφόρησε στα ελληνικά η συλλογή δοκιμίων του Κείμενα Ποιητικής και Αισθητικής (1929-1938). Το 1977 και το 1988 εκδόθηκαν αντίστοιχα οι ποιητικές συλλογές του Οδός Νικήτα Ράντου και Γραφή και φως.

Ο Μιχαήλ Κάββας (τέλη 19ου αι. - Τρίπολη, 1840) υπήρξε διακεκριμένος γιατρός επί τουρκοκρατίας και αγωνιστής της επανάστασης.

Ο Βασίλειος Κάββας (Άργος, 1824 - Αθήνα, 1915) ήταν ο μικρότερος γιος του Μιχαήλ Κάββα. Υπήρξε Βασιλικός Επίτροπος σε διάφορες θέσεις και πρόεδρος της “Εταιρίας Μεταλλουργίων Λαυρίου” το 1915. Το 1871 παντρεύτηκε την Ασπασία Αντωνοπούλου, χήρα Ιωάννη Δαμιανού.