Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά

Γιος του Σταύρου Ιωάννου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα

Συγγραφέας και εκδότης, ο οποίος επιμελείτο εκδόσεις για την Ευρυτανία, όπως επίσης και λογοτεχνικά περιοδικά.

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος υπήρξε γενικός γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου (1925-1933). Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στο Λονδίνο όπου και υπηρέτησε στο ελληνικό τμήμα του BBC. Το 1946 διορίστηκε στη νομική υπηρεσία του Ο.Η.Ε. όπου και σταδιοδρόμησε. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στον Ο.Η.Ε. υπήρξε μέλος της μεσολαβητικής αποστολής του Οργανισμού στη Βηρυτό (1947-1948), υποδιευθυντής του Τμήματος Ανάπτυξης και Κωδικοποίησης του Διεθνούς Δικαίου (1949-1950) και διευθυντής του Τμήματος Αμνηστίας και Καταγραφής Συνθηκών. Τον Δεκέμβριο του 1950 στάλθηκε στην Κορέα ενώ το 1978 ήταν αρχηγός της Ελληνικής Αντιπροσωπίας στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας

Κάτοικος Ζήρου Λασιθίου

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Στασινόπουλος ήταν γιος του Μεσολογγίτη Αναστασίου Στασινόπουλου. Δεν εντοπίστηκαν βιογραφικά στοιχεία για τον πατέρα του Αναστάσιο παρά μόνο ότι το 1830-31 βρισκόταν στο Ναύπλιο και πιθανότατα κατείχε κάποιο αξίωμα στη Διοίκηση κοντά στον Βιάρο Καποδίστρια. Υπάρχει μία επιστολή του Γιαννάκη Ραζηκότσικα που τον προσφωνεί “παιδί μου” και κλείνει “ο ως πατήρ σου” στην οποία ζητά τη μεσολάβηση του για ένα δάνειο που είχε ζητήσει. Στη συνέχεια, το 1847, φαίνεται να κατοικεί στην Αθήνα.
Ο γιος του Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1863 και σπούδασε Νομική στην Αθήνα. Διετέλεσε νομάρχης, πιθανότατα στον τόπο καταγωγής του. Από ελάχιστες ενδείξεις φακέλων και εκδοτικών αγγελιών υπάρχουν πληροφορίες ότι κατοίκησε διαδοχικά στις οδούς Καλογερά 20, Σοφοκλέους 64 (1907), Σύρου και Επτανήσου (1925) στην Αθήνα.
Ο Κ.Α. Στασινόπουλος ασχολήθηκε με τη μελέτη και συγγραφή της ιστορίας του Μεσολογγίου, αισθανόμενος χρέος και καθήκον προς την ηρωική πόλη και τους υπερασπιστές της, ενώ εξέδωσε το 1925 στο τυπογραφείο Θ. Τζαβέλλα στην Αθήνα το έργο Το Μεσολόγγι. Α΄ τόμος, Η Λιμνοθάλασσα, το οποίο είχε αρχικά συγγράψει το 1894. Το 1926 εκδόθηκε σε ιδιαίτερο τεύχος η εργασία του Οι Μεσολογγίται. (Η κατά τον Μέγαν Αγώνα δράσις των) με αφορμή την 100ετηρίδα της “Εξόδου των αθανάτων Ηρώων της Φρουράς του Μεσολογγίου” καθώς, όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογό του ο προαναγγελθείς Β΄ τόμος δεν θα ήταν έτοιμος.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γιώργος Σταμπουλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Από το 1956 και για μια δεκαετία εργάστηκε ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη ή διευθυντής παραγωγής σε περισσότερες από πενήντα ελληνικές ταινίες ή ξένες παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα. Το γύρισμα της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους, Ανοιχτή επιστολή, σημαδεύτηκε από την κήρυξη της Δικτατορίας, τον Απρίλη του 1967. Η ταινία, που έφτασε λαθραία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 1968 και τιμήθηκε με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), απορρίφθηκε τον επόμενο χρόνο από τη χουντική επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος απείχε από κάθε δημιουργική κινηματογραφική δραστηριότητα κι ασχολήθηκε βιοποριστικά με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία διαφημιστικών ταινιών, γυρίζοντας πάνω από χίλιες στο διάστημα 1968‒1984. Στο χώρο του κινηματογράφου επανήλθε με τη Μεταπολίτευση (1974), με το σενάριο για την ταινία Νέμεσις, που το απαγόρευσε η Νέο‒Δημοκρατική λογοκρισία και η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ. Ανάλογες ήταν στην ίδια περίοδο και οι απαγορεύσεις για τηλεοπτικές εκπομπές στην ΕΡΤ. Στο διάστημα 1980‒1991 γύρισε τρεις ταινίες μεγάλου μήκους –Και ξανά προς τη δόξα τραβά (1980), Προσοχή κίνδυνος (1983), Δυο Ήλιοι στον ουρανό (1991)– και τηλεταινίες για την κρατική και την ιδιωτική τηλεόραση. Μετά από απουσία δεκαπέντε ετών γύρισε την τελευταία του ταινία, Πανδώρα (2006). Είναι παντρεμένος με τη ζωγράφο Τζούλια Ανδρειάδου και έχουν μια κόρη κι ένα γιο.
[Το βιογραφικό σημείωμα το έχει συντάξει ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος].

Ο Νικηταράς γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστασίτσα (Νέδουσα) το 1787. Γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας το γένος Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Κολοκοτρώνη, μαθήτεψε κοντά στο Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Το 1805, μετά το φόνο του αρματολού πατέρα του και αδελφού του από τους Τούρκους, ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών. Το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Πελοπόννησο, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στις μάχες του Βαλτετσίου και των Δολιανών (αρχηγός και νικητής), στην άλωση της Τριπολιτσάς, στην πολιορκία του Αναπλιού, σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη, στις επιχειρήσεις εναντίον του Δράμαλη και του Ιμπραήμ.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Καποδίστρια και διορίστηκε Διοικητής Συντάγματος Πελοποννησίων και Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου.Στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) ήταν πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Στην Οθωνική περίοδο έζησε παραγκωνισμένος. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη με την κατηγορία ότι ανήκε στη «Φιλορθόδοξη Εταιρεία», η οποία στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, παραπέμφθηκε σε δίκη, αθωώθηκε αλλά παρέμεινε στις φυλακές της Αίγινας 14 μήνες ακόμα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ο Όθωνας του έδωσε το βαθμό του Υποστρατήγου και το 1847 τον έκαναν Γερουσιαστή. Ήταν όμως ανήμπορος για δράση.

Πέθανε στον Πειραιά το 1849, τυφλός και πάμπτωχος, και κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Δημοσιογράφος και λογοτέχνης, διευθυντής του περιοδικού "Μπουκέτο" και αδερφός του γνωστού δημοσιογράφου Σταμάτη Σταματίου (Σταμ - Σταμ)

Ο Γεώργιος Ανάργυρου Σταμίρης γεννήθηκε το 1914 στην κοινότητα Υψούντος του νομού Αρκαδίας. Το επίθετο Σταμίρης συναντάται στα μητρώα αρρένων της συγκεκριμένης κοινότητας αλλά και στους εκλογικούς καταλόγους της Ζακύνθου, όπου κλάδος της οικογένειας φαίνεται να είχε εγκατασταθεί. Πέθανε μετά το 1990 (;).

Γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στη Σορβόνη. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στη Διεύθυνση Αναστηλώσεως του Υπουργείο Παιδείας στην οποία, αργότερα, διετέλεσε διευθυντής.
Πηγή: Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχείο, 170 χρόνια Πολυτεχνείο. Οι μηχανικοί και η τεχνολογία στην Ελλάδα, τ. Β΄, Αθήνα 2012, σ. 250.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1941, ο Ηλίας Στάβερης (Αη Γιώργης Κεφαλλονιάς 1924 - Αθήνα 2010) οργανώθηκε στη συνέχεια στο ΕΑΜ Νέων ως υπεύθυνος νέων εργατών. Ιδρυτικό µέλος της ΕΠΟΝ, µέλος του Κ.Σ. της, ενεργοποιήθηκε στην Εργατική Αχτίνα της ΕΠΟΝ Αθήνας. Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κρατήθηκε επί δέκα χρόνια σε διάφορες φυλακές της χώρας και αποφυλακίστηκε το 1958 από τις φυλακές Αίγινας. Μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ ασχολήθηκε µε τα συνδικαλιστικά και κυρίως µε τον τοµέα οικοδόµων της ΕΔΑ Αθήνας. Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1961. Παράνοµος στην Ελλάδα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και εξελέγη µέλος της Κ.Ε. και του Ε.Γ. το 1969. Υπεύθυνος για τις οργανώσεις της Δ. Ευρώπης έφυγε από την Ελλάδα το 1970. Μετά την επιστροφή του τον Σεπτέµβριο του 1974 ορίστηκε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά της ΚΟΑ. Γραµµατέας του ΑΕΜ την περίοδο 1979-1985. Πλαισίωσε το Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και µέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισµού.

Ο Λάμπρος Σπύρου (Βούνο Χειμάρρας, 1914-Αθήνα ;) ήταν χειρούργος ουρολόγος. Γεννήθηκε στο Βούνο Χειμάρρας αλλά μετά την αποτυχία της Βορειοηπειρωτικής Επανάστασης η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από μικρός ανέπτυξε δραστηριότητα γύρω από την προβολή του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε εθελοντικά ενώ πήρε μέρος στην Αντίσταση στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Κ.Ε.Β.Α.) δίπλα στον μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και τον μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο). Παράλληλα ηγήθηκε και άλλων παρόμοιων οργανώσεων. Ο Σπύρου υπήρξε στέλεχος και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών: της Ελληνικής (και της Διεθνούς) Αστροναυτικής Εταιρείας (θεωρείται ο πρώτος έλληνας γιατρός που ανέπτυξε με τις ομιλίες του την διαστημική ή κοσμική βιολογία στην Ελλάδα), της Εταιρείας Λογοτεχνών Ιατρών, της Αθλητιατρικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας κ.ά. Παράλληλα μετείχε σε πολλά αθλητικά σωματεία και συλλόγους (Ε.Π.Ο, ΣΕΓΑΣ, Παναθηναϊκός), σε φυσιολατρικές και εκδρομικές οργανώσεις (Όμιλος Φίλων της Ακτής κ.ά.). Πολυγραφότατος, έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 άρθρα και πολλά βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γυναικεία αντιστασιακή οργάνωση με ιδρυτικά μέλη τη Λουκία Μεταξά και άλλα στελέχη της ΕΟΝ.

Ο Τώνης Σπητέρης, διανοητής και ιστορικός της τέχνης, ήταν ίσως ο πιο σημαντικός τεχνοκριτικός στην Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Συστηματικός, συγκέντρωσε πλούσιο υλικό για το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τέχνης, το οποίο δώρισε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. το 1984.

Ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1905. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου αποφοίτησε το 1925. Το 1927 εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, με τίτλο «Reeder und Ausruster im heutigen griechishen Rechten» και στην συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Στο διάστημα 1931-1939 διορίζεται υφηγητής του Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1940 διορίζεται τ. καθηγητής Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1941 για σύντομο χρονικό διάστημα απολύεται και επαναπροσλαμβάνεται. Το 1952 διορίζεται τ. καθηγητής στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και τις χρονιές 1955-1956 και 1962-1963 διατελεί και Πρύτανης. Έως τη δεκαετία του 1950 πιθανόν ασκεί παράλληλα το επάγγελμα του δικηγόρου με ειδικότητα το Ναυτικό Δίκαιο.

Ο Βασίλης Κ. Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1864. Πατέρας του καθηγητή Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου Κ. Β. Σπηλιόπουλου. Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών (1883-1932) σε γυμνάσια της επικράτειας και το 1896 διορίστηκε στη Ριζάρειο Σχολή.

Μουσικοδιδάσκαλος από τη Δημητσάνα

Ο Γεράσιμος Σπαταλάς, γιος του Σπυρίδωνα Σπαταλά και της Μαρίας Βασιλά, γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 7 Ιουλίου 1887. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Όπως προκύπτει από δήλωση μη αποδοχής κληρονομίας του πατέρα τους (1922), ο Σπυρίδων Σπαταλάς είχε άλλους τρεις γιους, τον Θεόδωρο (λεμβούχος), τον Απόστολο (ναυτικός και αναλφάβητος) και τον Ιωάννη (καφεπώλης). Ο Γεράσιμος το 1908 ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Κέρκυρα (όπου είχε καθηγητές τον Αντρέα Κεφαλληνό, μαθητή του Ι. Πολυλά και τον Αντώνη Τραυλαντώνη). Το 1908-1909 υπηρέτησε στον στρατό. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών (1910-1916). Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της «Φοιτητικής Συντροφιάς». Ο ίδιος αναφέρει ότι για κάποιο διάστημα συμμετείχε «σε μια σοσιαλιστική κίνηση, που άρχισε στην Κέρκυρα με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και συνεχίστηκε στην Αθήνα με τον Κωστ. Χατζόπουλο, το Σπ. Μελά και το Ν. Γιαννιό», καθώς και ότι έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους. Το 1915-1916 υπηρέτησε στο στρατό, στην Μακεδονία. Την περίοδο 1917-1922 διατηρούσε μαζί με τον αδελφό του Γιάννη το σημαντικό λογοτεχνικό καφενείο «Μαύρος Γάτος» και στα 1919 εξέδιδε το ομώνυμο περιοδικό. Εργάστηκε για μικρό διάστημα (1920-1922;) στο υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Εργάστηκε ως μεταφραστής και ως καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας και στιχουργικής στο Ωδείο Καλλιθέας (1931-1933), ως υπάλληλος στο ΙΚΑ, ως βιβλιοθηκάριος στο Εθνικό Θέατρο. Το 1942 παντρεύτηκε την Έλδα (Ελπίδα) Λαμπίση. Μαζί ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια κτήματος κοντά στο Μεγάλο Πεύκο Αττικής, το οποίο απαλλοτριώθηκε χωρίς αποζημίωση, την περίοδο της δικτατορίας. Ο Σπαταλάς έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο. Μετέφρασε αρχαία ελληνική, λατινική και ιταλική λογοτεχνία. Το πλούσιο δοκιμιακό και κριτικό έργο του επικεντρώνεται στον Δ. Σολωμό, την επτανησιακή λογοτεχνία και ιδιαίτερα την μετρική. Ο Σπαταλάς πέθανε σε ένδεια το 1971.

Το λογοτεχνικό έργο του περιλαμβάνει:
Ποίηση:
Ωδές (1911)
Αιμάτων σταλαχτίτες. Ποιήματα (1915)
Ωδές, μπαλάντες, ελεγείες (1917)
Καθώς αλλάζουν οι εποχές (1919)
Ιτιές και δάφνες (1923)
Ο βίος μιας ψυχής (1930)
Αντίλαλοι (1930)
Ώρα πολέμου (1941)
Ωδή στον κόρακα· κι’ άλλοι δεκαπεντασύλλαβοι (1949)
Καινούργιες παραλλαγές Α΄· Μορφές (1949)
Σ’ ένα δέντρο (1949)
Στο πλοίο μου (1950)
Καινούργιες παραλλαγές Α΄ και Β΄ (1949)
Φραγκμέντα Α΄ (1949-1950)
Δειλινός απόλογος – Πινδαρικά επινίκια (1964)

Πεζογραφία:
Σύγχρονες και παλιές ιστορίες. Διηγήματα (1928)
Περιπέτειες της ζωής. Διηγήματα (1959)

Θέατρο:
Ο κληρονόμος της Τσατσάς. Σάτυρα μονόπραχτη (1930)

Μετάφραση:
Ανθοδέσμη από τη Ρώμη και την Ιταλία (1930)
Ομήρου, Οδύσσεια Α-Ζ (1932)
Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος (1933)
Σοφοκλή, Οιδίπους επί Κολωνώ (1958)
Ευριπίδη, Φοίνισσες (1960)
Δ. Σολωμού, Ιταλικά ποιήματα (1948)
Ε. ντε Αμίτσι, Το πατρικό σπίτι (1921)
Κ. Γκολντόνι, Ο καλόκαρδος γκρινιάρης (1951)
Κ. Γκολντόνι, Ο υπηρέτης δύο αφεντάδων (1937)
Ι. Βοκκάκιου, Το Δεκαήμερο (εκλογές) (1950)
Λ. Πιραντέλο, Ο μακαρίτης Ματτία Πασκάλ (1953)
Γ. ντ’ Αννούντσιο, Οι δύο Παρθένες (1925)
Γ. ντ’ Αννούντσιο, Ιστορίες της Πεσκάρας (1926)
Δ. Αλικαρνασσέως, Περί συνθέσεως ονομάτων (1963)

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

Βιογραφικά και εργογραφικά σημειώματα του Γ. Σπαταλά στο αρχείο. Επιστολή της Έλδας Λαμπίση σε αταύτιστο παραλήπτη (υποφ. 7.2)
Γεράσιμος Σπαταλάς, Η Στιχουργική Τέχνη, μελέτες για τη νεοελληνική μετρική, επιμέλεια: Ευριπίδης Γραντούδης – Άννα Κατσιγιάννη, Αθήνα, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 1997.
Λήμμα Γεράσιμος Σπαταλάς στο αρχείο ελλήνων λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ στο διαδίκτυο.
Βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία για τον Γεράσιμο Σπαταλά, αρχείο Τέλλου Άγρα, υποφάκελοι 7.1-7.2.
Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ, καταγραφή που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς-Έφη Κάννερ-Αιμιλία Σαλβάνου, 1996-1997.