Ο Κώστας Ουράνης (πραγματικό όνομα Κλέραχος Νιάρχος ή Νεάρχου) γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γιος του Νικολάου Νεάρχου, με καταγωγή από την Κυνουρία και της Αγγελικής Γιαννούση από το Λεωνίδιο. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, παρακολούθησε το Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Ροβέρτειο Σχολή και στο Λύκειο Χατζηχρήστου στην Κωνσταντινούπολη. Το 1910 αναχώρησε για σπουδές στην Ευρώπη (εμπορικές σπουδές στην Ελβετία και γεωπονικές στο Βέλγιο, χωρίς να τις ολοκληρώσει). Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ακρόπολις ως ανταποκριτής της στο Παρίσι. Εργάστηκε επίσης ως ανταποκριτής άλλων εφημερίδων σε άλλες πόλεις της Ευρώπης (Λονδίνο, Ρώμη). Νοσηλεύτηκε στην Ελβετία λόγω φυματίωσης. Από το 1920 έως το 1924 υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισαβόνα και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Πέθανε το 1953 από καρδιακή προσβολή στο σανατόριο Παπανικολάου. Σε πρώτο γάμο (1918;) παντρεύτηκε την Μανουέλα Σαντιάγκο από την Πορτογαλία και απέκτησαν μία κόρη την Μαρία-Αγγελική (Maria-Angela), μετέπειτα σύζυγο του William Wild.
Ο Κ. Ουράνης, σε δεύτερο γάμο (1930) παντρεύτηκε την Ελένη Νεγρεπόντη, συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας, γνωστή με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Σαν Όνειρα (1909, νεανική συλλογή που αργότερα αποκήρυξε), Spleen (1912), Νοσταλγίες (1920) και Αποδημίες (περιλήφθηκε στην μεταθανάτια έκδοση Ποιήματα, 1953).
Άλλα έργα του: Κάρολος Μπωντλαίρ (1918), Αχιλλεύς Παράσχος. Η ζωή του (1944) και έργα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας: Sol y sombra (1934), Σινά, το θεοβάδιστον Όρος (1944), Γλαυκοί δρόμοι (1947), Ταξίδια στην Ελλάδα (1949) και άλλα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Βιογραφικό του Κ. Ουράνη, αρχείο Τέλλου Άγρα, ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ, υποφ. 7.1.
Βιογραφικά του Κώστα Ουράνη και μια αλληλογραφία για το Sol y sombra, επιμ. Πέτρος Χάρης, Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1979.]

Το Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα είναι το παλαιότερο Ίδρυμα που παραμένει σε λειτουργία και το τρίτο που ιδρύθηκε μετά την επανασύσταση του ελληνικού κράτους, με βασιλικό διάταγμα που υπέγραψε ο Όθωνας στις 29 Αυγούστου 1853. Το όραμα του διαθέτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Χατζηκώνστα υλοποίησε ο Ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος (1853-1869) Γεώργιος Σταύρος, όπου μαζί με τους εκτελεστές της διαθήκης ανήγειραν «εντός του Δήμου της πόλεως των Αθηνών ένα ορφανοτροφικό κατάστημα στο όνομα του Γεωργίου και της Αικατερίνης Χατζηκώνστα». Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ξεκίνησε την λειτουργία του ως ορφανοτροφείο αρρένων με έδρα το κτίριο της οδού Πειραιώς 68, όπου σήμερα σώζεται μόνο το παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου, έργο του Ε. Τσίλερ. Το 1940 επιτάχθηκε και λειτούργησε ως στρατόπεδο χωροφυλακής, στη συνέχεια έγινε στρατόπεδο της ιταλικής φρουράς της Αθήνας και φυλακές, ώσπου στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το κτίριο ανατινάχθηκε. Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ωστόσο συνέχισε την λειτουργία του όσον αφορά την παιδική προστασία από το 1871 στις εγκαταστάσεις του Χαλανδρίου, όπου και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει έργο σε παιδιά άπορων οικογενειών. Πηγή Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα. http://xatzikonsta.gr/?p=58 [τελευταία επίσκεεψη: 9/6/2020].

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 από γονείς Χιώτες και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Καθηγητή της Ιατρικής Δημήτριου Ορφανίδη. Μετά το ξέσπασμα της Ελληνική Επανάστασης, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει και να εγκατασταθεί αρχικά στο Ναύπλιο και έπειτα στη Σύρο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.
Το 1835, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε Υπουργικός Γραφέας στο Υπουργείο Εσωτερικών και επιδόθηκε - μιμούμενος τον Αλέξανδρο Σούτσο - στην πολιτική σάτιρα, εκδίδοντας την ποιητική συλλογή "Ο Μένιππος" (1836) και το περιοδικό "Ο Τοξότης" (1840). Ωστόσο, επειδή ασκούσε δριμεία κριτική κατά της βαυαρικής αντιβασιλείας με τα γραπτά του, απολύθηκε από τη θέση του στο Υπουργείο και φυλακίστηκε για τρείς ημέρες.
Το 1844, με προσωπική παρέμβαση του Πρωθυπουργού, Ιωάννη Κωλέττη - ο οποίος ήθελε να τον απομακρύνει από την Αθήνα - πήγε με υποτροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Παρίσι όπου σπούδασε Φυτολογία κοντά στους διακεκριμένους Καθηγητές Adrien de Jussieu, Adolphe - Théodore Brogniart, Joseph Decaisne και Achille Richard.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίζεται, στις 11 Μαρτίου 1850, Έκτακτος Καθηγητής της Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο και στις 18 Αυγούστου 1854 Τακτικός Καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε για περισσότερο από τριάντα χρόνια.
Το 1862 συμμετείχε ως Πληρεξούσιος του Πανεπιστημίου στη Β’ Εθνική Συνέλευση των Αθηνών, ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1867 - 1868 χρημάτισε Πρύτανης.
Σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας συνέχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση δημοσιεύοντας έργα του στο περιοδικό "Πανδώρα" και συμμετέχοντας είτε ως υποψήφιος είτε ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς σε τρείς από τους οποίους διακρίθηκε.
Υπήρξε ακούραστος ερευνητής της ελληνικής χλωρίδας (chloris hellenica) από το 1848, συλλέγοντας, καταγράφοντας και περιγρά- φοντας τα διάφορα είδη της, με αποτέλεσμα να διαθέτει μια ιδιαίτερα αξιόλογη συλλογή αποξηραμένων φυτών που αριθμούσε 45.000 είδη, η οποία το 1873 αγοράστηκε από τον ομογενή εθνικό ευεργέτη Θεόδωρο Π. Ροδοκανάκη για να παραχωρηθεί στη συνέχεια στο νεοσύστατο Βοτανικό Μουσείο του Πανεπιστημίου. Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα μελετώντας συστηματικά τον φυτικό της πλούτο και δημοσίευσε τα πορίσματα των ερευνών του στο έργο του "Flora Graeca Exciccata". Οι μελέτες του αξιοποιήθηκαν από αρκετούς ευρωπαίους επιστήμονες και τον καθιέρωσαν στον επιστημονικό χώρο. Με την ιδιότητα του Εφόρου του Βοτανικού Κήπου και του Δημόσιου Δενδροκομείου εισήγαγε στην Ελλαδα άγνωστα ως τότε καλλωπιστικά και άλλα φυτά (π.χ. ευκάλυπτος, φυστικιά κ.ά.) και δραστηριοποιήθηκε στο σχεδιασμό και τη δημιουργία δημόσιων πάρκων, προεξάρχοντος του Βασιλικού (Εθνικού) Κήπου. Ανακάλυψε πενήντα περίπου είδη ελληνικών βοτάνων και έθεσε τις βάσεις της ελληνικής ονοματολογίας τους, μελετώντας τους αρχαίους (Λατίνους) συγγραφείς και εντοπίζοντας τις αρχαίες ονομασίες που εκείνοι έδιναν στα βότανα. Ασχολήθηκε με την ελληνική αμπελουργία και διέκρινε 111 ποικιλίες που καλλιεργούνταν στην Αττική από τις 480 και πλέον που καλλιεργούνταν σε όλη την Ελλάδα. Πήρε μέρος σε πολλά επιστημονικά συνέδρια και εξέδωσε το επιστημονικό περιοδικό «Γεωπονικά» (1872 – 1876), του οποίου κυκλοφόρησαν έξι τόμοι. Κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο μια πολύτιμη συλλογή του από ξύλα εκατόν πενήντα, περίπου, ελληνικών ειδών δέντρων. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Αυγούστου του 1886.
Πηγή: http://www.biol.uoa.gr/istorika-stoixeia/8eodwros-orfanidhs.html [τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Βασιλειος Ν. Λαζάρου ή Ορλώφ (1782 - 1862) ήταν καραβοκύρης, Αγωνιστής του 1821 και πρόκριτος του νησιού. Από τους πρώτους Σπετσιώτες Φιλικούς.
Το Ορλώφ είναι επώνυμο οικογένειας Ρώσων ευγενών. Κάποια από τα μέλη της συνδέονται και με την εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων το 1770, τη γνωστή ως «Ορλωφικά». Με το ίδιο επώνυμο φέρεται ελληνική οικογένεια από τις Σπέτσες που καταγόταν από τη Σπάρτη και αρχικά λεγόταν Μανιάτη και αργότερα Λαζάρου αλλά μετά τη συμμετοχή μελών της στα «Ορλωφικά» πήρε το όνομα Ορλώφ. Οι Ορλώφ-Λαζάρου ήταν πλοιοκτήτες και έλαβαν ενεργό δράση στον Αγώνα.

Ο Ιωάννης Ορλάνδος καταγόταν από οικογένεια του Κρανιδίου, η οποία εγκαταστάθηκε τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες. Πλούσιος από το εμπόριο και τη ναυτιλία διέθεσε πολλά πλοία στον Αγώνα, χρημάτισε μέλος της Επιτροπής καταλήψεως του Ναυπλίου και εξελέγη πρόεδρος του Βουλευτικού από την Εθνοσυνέλευση του Άστρους (αξίωμα που αρνήθηκε ο πεθερός του Λάζαρος Κουντουριώτης). Το 1823 διαπραγματεύθηκε με τον Λουριώτη το δάνειο της Ανεξαρτησίας για το οποίο συκοφαντήθηκε και απολογήθηκε το 1841. Πέθανε στην Ύδρα το 1852.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1887 και ήταν γιος του ιατρού Κίμωνα Ορλάνδου, μέλους της οικογένειας Ορλάνδου και απογόνου του Σπετσιώτη πολιτικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ιωάννη Ορλάνδου, της γνωστής οικογένειας Ορλάνδου. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1904-1908). Στην προσπάθεια του να στηρίξει τη μελέτη των μνημείων σε εδραιότερες βάσεις εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε αριστούχος διδάκτορας (1915) με τη διατριβή του «Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος». Στη συνέχεια μετέβη στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος (1927-1951) της Αρχαιολογικής Εταιρείας και γραμματέας της (1951-1979), αρχιτέκτων της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (1910-1917) και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας (1920-1958). Υπηρέτησε ως τακτικός καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίδαξε αρχιτεκτονική μορφολογία και ρυθμολογία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο και βυζαντινή αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926, πρόεδρός της το 1950 και γενικός γραμματέας της από το 1956 έως το 1966. Ακόμη, ήταν αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, τακτικό μέλος του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης, και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου και του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020].

Το Γ/2 Ορεινό Νοσηλευτικό Τμήμα υπαγόταν στην μονάδα 750, που ανήκε στο Γ΄ Σώμα Στρατού.

Ο Οργανισμός Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) ιδρύθηκε σύμφωνα με τη σύμβαση της 29ης Ιουλίου 1954 «περί καταργήσεως της Κεντρικής Επιτροπής Δανείων και ιδρύσεως Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως», η οποία συνομολογήθηκε από το ελληνικό Δημόσιο, την Αποστολή Εφαρμογής Προγραμμάτων των ΗΠΑ και την Τράπεζα της Ελλάδας. Ο ΟΧΟΑ άρχισε να λειτουργεί στις 31 Αυγούστου 1954 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου με σκοπό: α. την επιμέλεια της είσπραξης των δανείων που είχαν χορηγηθεί από την AMAG και την ΚΕΔ, β. τη χορήγηση δανείων μέσω τραπεζών και τη συμμετοχή στο κεφάλαιο ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθώς και επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, και γ. την ενίσχυση με δανειοδότηση ειδικών προγραμμάτων της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας της Ελλάδας. Με νέα σύμβαση της 17ης Μαΐου 1957, ο ΟΧΟΑ απέκτησε επιπλέον τη δυνατότητα: α. να παρέχει εγγυήσεις σε παραγωγικές επιχειρήσεις για την εισαγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών, καθώς και εγγυήσεις για τη διενέργεια πιστοδοτήσεων από το εξωτερικό, και β. να αναλαμβάνει την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα ξένων ή διεθνών οικονομικών οργανισμών, προκείμενου αυτοί να χρηματοδοτήσουν άμεσα ή έμμεσα παραγωγικές επιχειρήσεις. Ο ΟΧΟΑ διαλύθηκε με την ίδρυση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως στις 16 Σεπτεμβρίου 1964, η οποία ανέλαβε και τις αρμοδιότητές του.

Ο Οργανισμός Τουριστικής Πίστεως (αρχικώς Οργανισμός Ξενοδοχειακής Πίστεως) ιδρύθηκε με το Ν.Δ. υπ.αριθ. 181/1946 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 325/30.10.1946) με έδρα την Αθήνα. Ήταν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, υπό την άμεση εποπτεία της Γενικής Γραμματείας Τουρισμού. Σκοπός του ήταν η «άσκησις της εν γένει Ξενοδοχειακής Πίστεως, εκδηλουμένης διά της χορηγήσεως υπ’ αυτού δανείων και πιστώσεων προς ξενοδοχειακάς επιχειρήσεις, επιχειρήσεις Λουτροπόλεων και τουριστικάς εν γένει τοιαύτας, προς συνεταιρισμούς Ξενοδόχων, προς ξενοδοχειακούς οργανισμούς προς τοπικάς οργανώσεις τουρισμού και τας ενώσεις αυτών ως και εις ενίσχυσιν επισκευής οδών αγουσών εις τουριστικούς τόπους». Το 1955 στο Ν.Δ. 3430 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 307/12.11.1955) στο άρθρο 14 προβλέφθηκε η μετονομασία του οργανισμού σε Οργανισμό Τουριστικής Πίστεως με σκοπό τη διεύρυνση της πιστοδότησης προς επιχειρήσεις σχετικές με τον τουρισμό, όπως εστιατόρια, κ.λπ. Η διαχείριση του Oργανισμού ανατέθηκε στην Εθνική Τράπεζα μέχρι τις 30/4/1957 και από τον Μάιο 1957 στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως. Τα δάνεια που χορηγήθηκαν από τον Oργανισμό διακρίνονται σε δάνεια για την ανέγερση ή ίδρυση νέων ξενοδοχειακών μονάδων, διάρκειας 25 χρόνων, δάνεια επέκτασης ή ριζικής ανακαίνισης διάρκειας έως 10 χρόνια, δάνεια βελτίωσης, ανανέωσης και εκσυγχρονισμού διάρκειας έως 5 έτη, δάνεια επείγουσας ανάγκης εξοφλητέα εντός 1-3 ετών, εποχικά δάνεια ανακαίνισης εξοφλητέα εντός 1 έτους, δάνεια ευκολίας εξοφλητέα εντός 10-12 μηνών. Το 1964 ο οργανισμός διαλύεται και απορροφάται από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως.

Το 1948 δημιουργείται ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ) για το συντονισμό του σχεδίου Marshall.
Ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ) μετατρέπεται το 1960 σε Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OΟΣΑ)

Η διαχείριση της περιουσίας της Μονής Πετράκη πέρασε στην αρμοδιότητα του Ο.Δ.Ε.Π. το 1930.