Ο Ιορδάνης Μαρίνος του Παναγιώτη και της Κοραλίας (το γένος Σμυρλόγλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το καλοκαίρι του 1945, στον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη). Στην κρατική σκηνή παρέμεινε ώς το 1946, για να επανέλθει την περίοδο 1951-1953, ενώ από το 1961 ώς το 1963 εμφανίστηκε σε παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στο μεσοδιάστημα και στα χρόνια που ακολούθησαν, συνεργάστηκε με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου (θίασος Γιώργου Παππά 1946-1947, Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου Τζαβαλά Καρούσου 1947, θίασος Μίμη Κοκκίνη και Ορέστη Μακρή 1948-1949, Θυμελικός Θίασος Λίνου Καρζή 1949-1950, 1952, 1955, 1959, 1960, 1963, 1972, 1973, θίασος θεάτρου Κοτοπούλη 1955-1957, θίασος Νίκου Χατζίσκου 1954, 1957, Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1964-1967 κ.ά.). Συνέστησε προσωπικούς θιάσους, στους οποίους διετέλεσε και σκηνοθέτης (Άρμα Διονύσου 1955, Αστυνομική Αυλαία 1960, Λαϊκή Σκηνή 1963-1971, Κέντρο Θεάτρου και Τεχνών «Η Μνήμη» 1976-1983), ενώ το 1971 ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου Μπουρνέλλη. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (1993), δίδαξε την τέχνη της υποκριτικής σε πολλές δραματικές σχολές και το 1976 ίδρυσε δική του σχολή, στην οποία παραχωρούσε επί σειρά ετών δωρεάν φοίτηση. Αρθρογράφος και μελετητής του θεάτρου, μεταφραστής και διασκευαστής για το θέατρο και το ραδιόφωνο, ο Ιορδάνης Μαρίνος έγραψε και θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία, τα: Ο καιρός του απιέναι, Οι τζουτζέδες των Αγίων Πάντων, Οι δημοκράτες του ιερού βουνού, Αποκριάτικη ιστορία και Το τίμιο καλικαντζαράκι.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 265-267 και 315-316. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. 3. Υλικό του αρχείου].

Η Κυβέλη Αδριανού γεννήθηκε πιθανότατα στη Σμύρνη, μάλλον το 1887 (χωρίς, ωστόσο, μπορούν να αποκλειστούν και τα έτη 1886 και 1888). Καθώς θεωρείται ότι υπήρξε παιδί εκτός γάμου, εγκαταλείφθηκε από τη φυσική της μητέρα στο Βρεφοκομείο Αθηνών. Από το ίδρυμα αυτό την υιοθέτησαν η Μαρία και ο Αναστάσιος Αδριανός λίγα χρόνια αργότερα.
Το 1901 προσλαμβάνεται στη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και ξεκινά την πορεία της στο θέατρο. Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται τον Μήτσο Μυράτ, με τον οποίο θα αποκτήσει δύο παιδιά (τον Αλέξανδρο και τη Μιράντα Μυράτ) το 1905. Το επόμενο έτος, εγκαταλείπει την οικογένειά της και φεύγει στο Παρίσι, ακολουθώντας τον Κώστα Θεοδωρίδη, με τον οποίο θα αποκτήσει μια κόρη (την Αλίκη Θεοδωρίδη, μετέπειτα Μουσούρη και τελικά Νορ) το 1907, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα. Από τότε και μετά ξεκινά η προσωπική θιασαρχική πορεία της, η οποία θα αποτελέσει βασικό σημείο αναφοράς στη θεατρική ιστορία της χώρας. Το 1920 γνωρίζει στη Χίο τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, με τον οποίο σύντομα συνάπτει σχέση. Μαζί του θα αποκτήσει (το 1927) και το τελευταίο παιδί της, τον Γεώργιο (Γιωργάκη) Παπανδρέου.
Η επαγγελματική της πορεία χαρακτηρίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τη δημιουργία και συντήρηση του δίπολου Κυβέλη – Μαρίκα Κοτοπούλη, χωρίς όμως να λείψουν και συνεργασίες επί σκηνής των δύο ηθοποιών. Το 1934 ξεκινά η 15ετής αποχή της Κυβέλης από το θεατρικό γίγνεσθαι της Ελλάδας (με εξαίρεση τις εμφανίσεις της το 1936 και το 1941), καθώς αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην οικογένειά της και τα προβλήματα που αυτή είχε να αντιμετωπίσει (ο μικρός της γιος χρειαζόταν μακρόχρονες και επίπονες θεραπείες, ενώ ο τελευταίος της σύζυγος εξορίστηκε και φυλακίστηκε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και χρειαζόταν, γενικά, τη στήριξή της). Μετά το τέλος του πολέμου, η σχέση της με τον Γ. Παπανδρέου φαίνεται να έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. Την περίοδο 1946-1949 έζησε στην Ελβετία, τη Γερμανία και την Αμερική, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του μικρού της γιού. Η Κυβέλη επέστρεψε στην Ελλάδα το 1950, οπότε και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Από τότε και μέχρι το 1967 επέστρεψε στην ενεργό δράση, εμφανιζόμενη τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στις δύο κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Πέθανε το 1978, μετά από μακρά νοσηλεία λόγω σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου.

Το «δικαστήριον Πρωτοδικών εν Πειραιεί» συστάθηκε σύμφωνα με το Νόμο 1547/18 «περί συστάσεως Πρωτοδικείου εν Πειραιεί» (ΦΕΚ 233, 7 Νοεμβρίου 1918, τεύχος Α΄) και υπάγεται στο Εφετείο Αθηνών. Με το Βασιλικό Διάταγμα Περί δικαιοδοσίας του Πρωτοδικείου Πειραιώς του 1918 (ΦΕΚ 246, 28 Νοεμβρίου 1918, τεύχος Α΄) το Πρωτοδικείο Πειραιώς, με έδρα τον Πειραιά, περιλαμβάνει στη δικαιοδοσία του το Ειρηνοδικείο Πειραιώς, Σαλαμίνας, Αίγινας, Καλαυρίας (Πόρου) και Ύδρας. Με το ίδιο διάταγμα ορίστηκε η 15η Δεκεμβρίου 1918 ως ημέρα έναρξης των εργασιών του Πρωτοδικείου Πειραιώς. Το πρώτο Πρωτοδικείο εγκατεστάθηκε σε διόροφο οικοδόμημα, επί της πλατείας Κοραή, έργο του αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν. Το Πρωτοδικείο Πειραιώς διευθύνεται από τριμελές Συμβούλιο Διεύθυνσης, που εκλέγεται με κλήρωση μεταξύ των αρχαιότερων Δικαστών. Τα σχετικά με τη λειτουργία του Πρωτοδικείου προβλέπονται στον Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών. Οι αρμοδιότητες των Πρωτοδικείων ορίζονται στα άρθρα 16 και 17 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

Ο Καλλίνικος καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και βρισκόταν στη Λειψία κατά το έτος 1813, όταν η στρατιά του Ναπολέοντα είχε ηττηθεί από τον αντιγαλλικό συνασπισμό Ρώσων, Αυστριακών, Πρώσων και Σουηδών κατά τη «Μάχη των Εθνών» και ο νικητής τσάρος Αλέξανδρος είχε γιορτάσει τα επινίκια στη Λειψία, στην ελληνορθόδοξη «καπέλλα" του Αγίου Γεωργίου της οποίας εφημέρευε ο Καλλίνικος. Ο τελευταίος κατέγραψε αυτό και άλλα γεγονότα από τη ζωή της παροικίας, τα οποία έχουν συμπεριληφθεί στον κώδικα «Α» (1805-1873) του αρχείου της Ελληνικής Κοινότητας της Λειψίας.

Ο Άνθιμος Γαζής (γεννημένος ως Αναστάσιος Γκάζαλης, Μηλιές Πηλίου, Μάρτιος 1764 – Σύρος, 28 Νοεμβρίου 1828) ήταν Έλληνας κληρικός, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα.

Ο Αργύρης Σφουντούρης είναι Ελληνοελβετός φυσικός, δάσκαλος, ποιητής και μεταφραστής. Ως επιζών της σφαγής του Διστόμου έκανε γνωστή τη σφαγή του Διστόμου στο ευρύτερο γερμανικό και ευρωπαϊκό κοινό και ο ίδιος έγινε γνωστός για τον επί δεκαετίες αγώνα του για την αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου από το γερμανικό κράτος και την αποζημίωση των θυμάτων. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 1967 και την επακόλουθη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο Σφουντούρης δραστηριοποιήθηκε κατά της δικτατορίας από την Ελβετία. Έργα που απαγορεύτηκαν στην Ελλάδα δημοσιεύτηκαν στο πολιτιστικό περιοδικό «Περιοδικό για την Ελλάδα» ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ το οποίο εξέδωσε στη Ζυρίχη.

Ο Νικήτας Λιοναράκης ως φοιτητής της Νομικής Σχολής συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα. Αποτέλεσε μέλος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων (ΕΚΙΝ) και της Ελληνικής Κοµµουνιστικής Νεολαίας Ρήγας Φεραίος. Για τη δράση του συνελήφθη από το στρατιωτικό καθεστώς και βασανίστηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Ο Τάσος Κουκιόγλου γεννήθηκε στον Πλατανότοπο Καβάλας το 1946. Το 1963 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Παντρεύτηκε την Αθηνά Τριφτανίδου και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σταύρο και τη Βάλια.
Εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος-συντηρητής στους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους. Τον Νοέμβριο του 1970 ξεκίνησε να δουλεύει ως συντηρητής των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων του Κεντρικού (ή Παλαιού) Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, όπου εργάστηκε για τα επόμενα τριάντα έξι χρόνια. Με τη δουλειά του συνέβαλε στη διάσωση της αρχικής επίπλωσης της Αίθουσας Συνεδριάσεων της Συγκλήτου, των πορτραίτων των καθηγητών του ΑΠΘ, ζωγραφικών έργων και της προσωπογραφίας του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Χάρη και στις προσπάθειες του δημιουργήθηκε η Πινακοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής. Η προσφορά του αυτή, ιδιαίτερα σημαντική για τη διάσωση τεκμηρίων που σχετίζονται με την ιστορία του ΑΠΘ, αναγνωρίσθηκε δημόσια από τις πανεπιστημιακές αρχές σε τιμητική εκδήλωση τον Δεκέμβριο του 2006.
Παράλληλα με την κύρια δουλειά του, ο Τάσος Κουκιόγλου συγκέντρωνε για χρόνια φωτογραφικό υλικό και άλλα τεκμήρια που σχετίζονται με την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής και του ΑΠΘ. Σημαντικό μέρος του φωτογραφικού του αρχείου προέρχεται από λήψεις που τράβηξε ο ίδιος.
Η ενασχόληση του Τ. Κουκιόγλου με την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής και του ΑΠΘ τον οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου: Το Πανεπιστημιακόν Μέγαρον. Το παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από περιέργεια και αγάπη, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2012, όπου και χρησιμοποίησε μέρος του φωτογραφικού του αρχείου. Πέθανε στις 16 Ιουλίου του 2013.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Βιογραφικό σημείωμα στο: Τάσος Κουκιόγλου, Το Πανεπιστημιακόν Μέγαρον. Το παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από περιέργεια και αγάπη, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2012.