Η «Συμβουλευτική Επιτροπή επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων»(Σ.Ε.) αποτέλεσε ένα αιρετό, γνωμοδοτικό σώμα με περιορισμένη ουσιαστική παρέμβαση, το οποίο λειτούργησε νομιμοποιητικά στις συντακτικές και νομοθετικές αποφάσεις του δικτατορικού καθεστώτος. Τον Απρίλιο του 1970, εν μέσω διεθνούς αποδοκιμασίας της χούντας, ο Γ. Παπαδόπουλος συμπεριέλαβε στις «φιλελεύθερες» εξαγγελίες του τη λειτουργία μιας «αριστίνδην μικράς Βουλής», ενός είδους «θεσμικού υποκατάστατου» της λαϊκής αντιπροσώπευσης. Σύμφωνα με την ιδρυτική της πράξη, το Ν.Δ. 499/1970, αποστολή της Σ.Ε. ήταν «όπως εκφέρη γνώμην επί της αρχής και του εν γένει περιεχομένου» για τα σχέδια Νομοθετικών Διαταγμάτων, τα οποία είχαν προταθεί από τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και είχαν ήδη τύχει επεξεργασίας από την Κεντρική Νομοτεχνική Επιτροπή.
Στις 29 Νοεμβρίου διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Σ.Ε. Η θητεία της ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1971, ενώ φαίνεται ότι διέκοψε τις εργασίες/συνεδριάσεις της παραμονές των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Λειτούργησε σε δύο συνθέσεις. Στην πρώτη αποτελούνταν από 56 μέλη με ενιαύσια θητεία, 46 τελικώς επιλεγμένα από τον Γ. Παπαδόπουλο από το σύνολο των αρχικά 92 εκλεγέντων, και επιπλέον 10 που ήταν επίσης προσωπικές, «αριστίνδην» επιλογές του δικτάτορα. Νέο νομοθετικό διάταγμα, ΝΔ 959/1971 «Περί συστάσεως Συμβουλευτικής Επιτροπής επί της Καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων και Συμβουλίων Περιφερειακών Διοικήσεων», αύξησε τον αριθμό των μελών σε 75, 60 «εκλεγμένα» και 15 «αριστίνδην» και προέβλεπε διετή θητεία. Τα μέλη εκλέγονταν από περιορισμένο σώμα εκλεκτόρων· στην πρώτη σύνθεση οι υποψήφιοι προτείνονταν και προέρχονταν από επαγγελματικές και επιστημονικές οργανώσεις και οργανισμούς της χώρας, ενώ στη δεύτερη προστέθηκαν προτεινόμενοι και από τις περιφέρειες της χώρας. Βάσει της υπ’ αριθ. 9434 της 14ης Οκτωβρίου 1970 απόφασης του πρωθυπουργού καθορίζονταν οι οργανώσεις που είχαν δικαίωμα να προτείνουν μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής καθώς και ο αριθμός των προτεινόμενων μελών κάθε οργάνωσης ( -πρόκειται για τις οργανώσεις που δεν είχε διαλύσει η χούντα: ΓΣΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΒ, Ανώτατη Συνομοσπονδία Βιοτεχνών Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ναυτική Ομοσπονδία, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος). Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες που είχαν δικαίωμα υπόδειξης μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής.
Πρόεδρος της Επιτροπής ορίστηκε, με απόφαση του Γ. Παπαδόπουλου, ο Απόστολος Βογιατζής (1904- ;), Καρδιτσιώτης δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός.
Οι συνεδριάσεις της Συμβουλευτικής Επιτροπής, πραγματοποιούνταν στο κτήριο του Κοινοβουλίου, και σύμφωνα με το άρθρο 15 του Κανονισμού λειτουργίας της, η Γραμματεία της Επιτροπής (αρμόδια για την τήρηση του αρχείου των εργασιών της) διενεργούταν διά των Διευθύνσεων Νομοθετικών Εργασιών, Επισήμων Πρακτικών & Τεκμηριώσεως, Στενογραφίας και Διοικητικού της Βουλής.

1888 Γεννιέται στο Καλέντζι της Αχαΐας ο Γεώργιος, τρίτο παιδί του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου
1901 Τα παιδιά του παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου, Γεώργιος και Νικόλαος, επισημοποιούν με αίτησή τους στη Νομαρχία την αλλαγή του επιθέτου τους από Σταυρόπουλος σε Παπανδρέου.
1904 Ο Γ. Παπανδρέου εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών
1907 Συλλαμβάνεται για συμμετοχή σε απαγορευμένη φοιτητική διαδήλωση και προφυλακίζεται για 27 μέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Γνωρίζεται με τη φοιτήτρια της Φιλολογίας Σοφία Μινέικο.
1909-1911 Αποφοιτά με άριστα από τη Νομική Αθηνών και αφού υπηρετεί (1909-1911) τη στρατιωτική του θητεία, μεταβαίνει στη Γερμανία με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες.
1912 Με την έκρηξη των Bαλκανικών Πολέμων διακόπτει τις σπουδές του και επιστρέφει στην Ελλάδα.
1913 Nυμφεύεται τη Σοφία. Επιστρέφει στη Γερμανία για συνέχιση των σπουδών του
1914 Bερολίνο. Πρώτη συνάντησή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο προσφωνεί εκ μέρους του Ελληνικού Ακαδημαϊκού Συνδέσμου. Επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και εντάσσεται στο Κόμμα των Φιλελευθέρων.
1915 Διορίζεται νομάρχης Λέσβου από τον Ελευθ. Βενιζέλο.
1916 Αναλαμβάνει διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθ. Βενιζέλου.
1917 Διορίζεται γενικός διοικητής Αιγαίου, με έδρα τη Χίο.
1919 Xίος. Tο ζεύγος Γεωργίου και Σοφίας Παπανδρέου αποκτούν το πρώτο παιδί τους, τον Ανδρέα.
1920 Aναμειγνύεται στην πολιτική για πρώτη φορά συμμετέχοντας στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λέσβου, αλλά δεν εκλέγεται.
1921 Καταδικάζεται από Στρατοδικείο σε 18μηνη φυλάκιση για άρθρο του στην εφημερίδα «Πατρίς», με το οποίο ζητούσε την παραίτηση του βασιλέα Κωνσταντίνου. Εκτίει 4 μήνες, καθώς το Αναθεωρητικό Δικαστήριο ακυρώνει την προηγούμενη απόφαση.
1923 Yπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά.
1925 Yπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου. Αντιτάσσεται στη δικτατορία Πάγκαλου και εκτοπίζεται στη Νάξο.
1926 Eκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το Kόμμα των Φιλελευθέρων.
1928 Eπανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. Αποκτά από τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Κυβέλη, τον δεύτερο γιο του, Γιώργο.
1930 Yπουργός Παιδείας μέχρι τον Μάιο του 1932.
1932-1933 Επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το K.Φ. στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου 1932 και της 5ης Μαρτίου 1933. Yπουργός στην τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου.
1935 Διαφωνεί με το Bενιζελικό Kίνημα της 1ης Μαρτίου. Ιδρύει το Δημοκρατικό Κόμμα, που απέχει από τις μονόπλευρες εκλογές της 9ης Ιουνίου. Αντιδρά έντονα στην επαναφορά της βασιλείας. Mετά την παλινόρθωση του Γεωργίου Β΄ εξορίζεται στη Μύκονο.
1936 Εκλέγεται με το κόμμα του Δημοκρατικού Συνασπισμού.
1938-1940 Σφοδρός πολέμιος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εκτοπίζεται στα Κύθηρα και στην Aνδρο. Aπελευθερώνεται τον Nοέμβριο του 1940.
1941-1944 Oργανώνεται στην Αντίσταση.
1942 Συλλαμβάνεται για αντιστασιακή δράση από τις ιταλικές αρχές κατοχής και φυλακίζεται για τρεις μήνες στις φυλακές Αβέρωφ.
1944 Διαφεύγει στην Αίγυπτο. Στις 26 ορκίζεται πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Τον επόμενο μήνα σχηματίζει τη δεύτερή του κυβέρνηση. Πρωταγωνιστεί στη σύναψη της Συμφωνίας της Καζέρτας (26 Σεπτ.). Στις 18 Οκτ. φθάνει πρωθυπουργός στην απελευθερωμένη Αθήνα.
1946 Συναρχηγός της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως, εκλέγεται βουλευτής Αχαΐας. Στη διάρκεια του Εμφυλίου αναλαμβάνει υπουργεία στις κυβερνήσεις Παναγιώτη Πουλίτσα και Δημητρίου Μαξίμου.
1950 Μετά το τέλος του Eμφυλίου, επικεφαλής του «Κόμματος Γ. Παπανδρέου», κερδίζει 35 έδρες. Στην κυβέρνηση Nικολάου Πλαστήρα ορίζεται αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως.
1950-1951 Aντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου, αναλαμβάνει τα υπουργεία Παιδείας και Συντονισμού. Διαφωνεί με τον Σ. Βενιζέλο, παραιτείται από την κυβέρνηση και εγκαταλείπει το Κόμμα Φιλελευθέρων. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής.
1952 Επανεκλέγεται, συνεργαζόμενος με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου.
1953 Συναρχηγός του Κ.Φ. και το 1954 μόνος αρχηγός του.
1956 Στις εκλογές κατέρχεται ως ηγέτης της Δημοκρατικής Παρατάξεως (κεντρώα κόμματα, ΕΔΑ) και κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους.
1957 Αντικαθίσταται στην αρχηγία του K.Φ. από τον Σ. Βενιζέλο και το 1958 αποχωρεί από αυτό.
1961 Aρχηγός της Ενώσεως Κέντρου. Mετά τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου (η ΕΡΕ του Kωνσταντίνου Kαραμανλή πήρε το 50,80% και 176 έδρες και η Eνωση Κέντρου το 33,65% και 100 έδρες), καταγγέλλει το αποτέλεσμα ως προϊόν «βίας και νοθείας» και κηρύσσει τον «Ανένδοτο Αγώνα».
1963 Eκλογές της 3ης Νοεμβρίου. H E.K. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα (42% και 138 έδρες) και σχηματίζει κυβέρνηση
1964 Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου, η E.K. θριαμβεύει (52,8% και 171 έδρες) και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
1965 Στις 15 Ιουλίου, μετά την άρνηση του βασιλιά Kωνσταντίνου να επιτρέψει στον πρωθυπουργό να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, προκαλείται κρίση. Ο Γ. Παπανδρέου γνωστοποιεί στον βασιλιά ότι θα υποβάλει την παραίτησή του και εκείνος σπεύδει να ορκίσει κυβέρνηση από «αποστάτες» βουλευτές της E.Κ.
1967 Δικτατορία. O Γ. Παπανδρέου συλλαμβάνεται και κρατείται για ένα περίπου μήνα στο Πικέρμι.
1968 (31/10) O Γ. Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή. Η κηδεία του, στις 3 Nοεμβρίου, εξελίσσεται σε ένα τεράστιο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο.

Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η πιανίστα Ελένη Βαλαχή φοίτησε αρχικά στη γενέτειρά της, με καθηγητές τους Α. Πλότνικοφ (πιάνο) και Α. Χέμσι (θεωρητικά) και, στη συνέχεια, στο Ωδείο Αθηνών (πτυχίο αντίστιξης και φούγκας). Τελειοποίησε τις σπουδές της στο Ζάλτσμπουργκ (Mozarteum Akademie) και στο Παρίσι, με δάσκαλο τον Raffi Petrossian.

Κατά τη δεκαετία του 1950, ακολούθησε καριέρα, ως σολίστ, στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αυστρία, την Πολωνία και τη Γαλλία.

Εργάστηκε στο Ελληνικό Ωδείο ως καθηγήτρια πιάνου. Από το 1963 και για είκοσι έτη διηύθυνε το παράρτημα του δήμου Ζωγράφου. Από το 1983 ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση, ενώ παράλληλα ίδρυσε δική της σχολή και συνέχισε τις καλλιτεχνικές της εμφανίσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 307. 2) Υλικό του αρχείου.]

Η οικογένεια Βικάτου κατοικούσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Σπυρίδων Βικάτος ήταν ναυτικός. Πατέρας του Σπυρίδωνα και του Γεράσιμου ήταν ο Ιωάννης Βικάτος.

Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιανουαρίου του 1893. Ήταν το νεότερο από τα τρία παιδιά του συνταγματάρχη του πυροβολικού Κωσταντίνου Βυζάντιου και της Μερόπης, το γένος Σαμαρνιωτάκη. Ήταν γόνος παλαιάς Φαναριώτικης οικογένειας, μέλη της οποίας διακρίθηκαν στα γράμματα, στην τέχνη και στο στρατό. Φοίτησε στη Σχολή Μακρή και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Ευάγγελου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά. Τελικά σπούδασε στη σχολή του Παρισιού Ecole des Beaux-Arts. Το 1915 επέστρεψε στην Αθήνα προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Εξαιτίας όμως των συνθηκών της εποχής παρέμεινε στο στρατό μία επταετία. Το 1916 άνοιξε εργαστήρι στην οδό Σολωμού. Το ίδιο έτος πήρε μέρος στην έκθεση ζωγραφικής που οργανώθηκε από τον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» στο ξενοδοχείο Μελά της Κηφισιάς. Το 1917 έγινε μέλος του «Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών». Το 1919 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» και ανέλαβε τα σκηνικά για την Ειρήνη του Αριστοφάνη στην Εταιρεία του Ελληνικού Θεάτρου. Το 1920 συνεργάστηκε με τον Σπύρο Μελά, ως σκηνογράφος, στο Παλιό Βασιλικό Θέατρο, στο θέατρο Τέχνης και στην Ελεύθερη Σκηνή για τις παραστάσεις του Ερωτόκριτου, τους Επτά επί Θήβαις και τη Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ. Την ίδια χρονιά ίδρυσε μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και το ζωγράφο Παύλο Καλλιγά ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στην Πλάκα. Το 1921 ορίστηκε ζωγράφος του στρατού και το 1922 επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι τα σκίτσα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Το 1923 παντρεύτηκε τη Φρόσω Σκουμπουρδή και το 1924 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί ο Κωσταντίνος μετέπειτα διάσημος ζωγράφος ο οποίος έζησε στο Παρίσι. Το 1928 μαζί με τον γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ και τη συνεργασία των ποιητών Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου οργάνωσαν την καλλιτεχνική λέσχη «Ατελιέ». Το 1930 διορίστηκε σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1934 ίδρυσε μαζί με τη ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής που λειτούργησε με επιτυχία έως την Κατοχή. Το 1937 τιμήθηκε με δύο διακρίσεις: το «χαλκούν μετάλλιον» και το «τιμητικό δίπλωμα». Το 1939 εκλέχθηκε διευθυντής της Ανώτατης Σχολής των Καλών Τεχνών στην Ύδρα και στους Δελφούς. Το 1940 με την έναρξη του πολέμου βρέθηκε στους Δελφούς και φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου τα έσοδα του οποίου προορίζονταν για τις οικογένειες των πολεμιστών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρισκόταν στην Αθήνα και στους Δελφούς αντίστοιχα. Τα έτη 1948,1950,1958,1964,1967 οργάνωσε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής. Το 1971 ξεκίνησε την αυτοβιογραφία του «Η ζωή ενός ζωγράφου», που η αρρώστια δεν του επέτρεψε να την τελειώσει. Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1972 στην Αθήνα σε ηλικία 79 ετών.

[Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε το βιβλίο Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αθήνα, ΜΙΕΤ,1994.]

Ο Ανδρέας Γαβριηλίδης ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος σε κυπριακές εφημερίδες. Αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως Κύπρου (ίδρυση 1921). Διατηρούσε στενές επαφές με τον Γρίβα και ήταν σύμβουλος του Μακάριου το 1958, έλαβε μέρος στη σύνταξη της Β΄ Μαύρης Βίβλου για το Κυπριακό.

Ο Γιάννης Γρυπάρης γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1871 στη Σίφνο. Το 1874 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Πόλη. Ο Γρυπάρης φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή (1884-1888). Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (1888-1892). Το 1897 αρίστευσε στις πτυχιακές εξετάσεις. Υπηρέτησε στην εκπαίδευση ως Σχολάρχης στο Σκούταρι Πόλης (1893-1894), στην Αρτάκη (1894-1895), στο Διπλοκιόνιον Πόλης (1895-1896), στη Σίφνο (1897-1899), στις Σπέτσες (1899-1901), στη Σίφνο (1904), καθηγητής στο Γυμνάσιο Άμφισσας (1904-1907), Σχολάρχης στη Μύκονο (1907-1910), καθηγητής στο Αίγιο (1910-1911), καθηγητής στην Αθήνα (1911-1913), καθηγητής Βαρβακείου (1913), Γυμνασιάρχης στο Γύθειο (1914-1915), γυμνασιάρχης στο Μεσολόγγι (1915-1917), Γενικός Επιθεωρητής Θ΄ Περιφερείας στη Χαλκίδα (1917-1920), καθηγητής στην ιδιωτική σχολή Αηδονοπούλου (1921-1922), Τμηματάρχης Α΄ στο Τμήμα Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1923-1926), Διευθυντής Επιστημών και Τεχνών Υπουργείου Παιδείας (1926-1930), διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1930-1935). Παρέμεινε στο εξωτερικό από το 1912 (οπότε και παντρεύτηκε στη Νεάπολη της Ιταλίας) ως το 1914. Πέθανε την 1η Ιουλίου 1942.
Το 1889 εξέδωσε με συμφοιτητές του το περιοδικό Ελικών, όπου συνεργάστηκε με ψευδώνυμο Όλπις ο Γρυπεύς. Το 1892 υπέβαλε στο Φιλαδέλφειο διαγωνισμό τη συλλογή «Δειλινά» και την ίδια χρονιά δημοσίευσε ποιήματα με ψευδώνυμο Γιάννης Αρτεμωνιάτης. Τον Οκτώβριο του 1892 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ποιήμά του στο περιοδικό Εστία. Από το 1893 συνεργάστηκε στο περιοδικό Φιλολογική Ηχώ της Πόλης. Το 1895 δημοσιεύθηκαν δώδεκα «Σκαραβαίοι» του στο περιοδικό Εστία προκαλώντας αντιφατικές αντιδράσεις. Από το 1896 εξέδωσε ο ίδιος τη Φιλολογική Ηχώ. Το 1911 κυκλοφόρησαν στη Βιβλιοθήκη Φέξη τρεις μεταφράσεις του Αισχύλου. Την ίδια χρονιά δημοσιεύθηκαν τα περισσότερα ποιήματά του στο περιοδικό Γράμματα Αλεξανδρείας. Το 1919 εκδόθηκαν οι Σκαραβαίοι και Τερακόττες και βραβεύθηκαν με το Αριστείο Γραμμάτων. Το 1925 εργάστηκε ως διευθυντής Συντάξεως της Εικονογραφημένης της Ελλάδος. Το 1929 παραστάθηκε στις Δελφικές γιορτές ο Προμηθέας Δεσμώτης σε μετάφραση δική του και το 1937 κυκλοφόρησε ολοκληρωμένος ο Αισχύλος του από τις εκδόσεις Εστία.

Ο Γεώργιος Α. Μακκάς (1818-1909) γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε ιατρική στο Μόναχο, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Λειψία, στο Παρίσι και τη Βιέννη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εξάσκησε το επάγγελμά του στη Σύρο (1840-1848) και κατόπιν διορίστηκε καθηγητής στην Αθήνα. Διετέλεσε αρχίατρος του Βασιλιά Γεωργίου, ιδρυτικό μέλος του «Ευαγγελισμού» και πρόεδρος του Δ.Σ. του Δρομοκαϊτίου. Παντρεύτηκε την Μαριγώ (Μαρία) Ταρποχτζή, κόρη του Αργύρη και της Κωστάντζας, με την οποία απέκτησε μαζί της 10 παιδιά: την Ειρήνη, τον Κωνσταντίνο, τον Νικόλαο, τον Πέτρο, την Αγγελική, την Αλεξάνδρα, τον Δημήτριο, την Ελένη, την Ιουλία και τον Στέφανο.

Ο Νικόλαος Γ. Μακκάς (1847-1935), γιος του Γεωργίου Μακκά, ήταν ιατρός. Γεννήθηκε στη Σύρο και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Βιέννη (1870) και στη συνέχεια διετέλεσε τακτικός καθηγητής της φαρμακολογίας, της ειδικής νοσολογίας και της παθολογικής κλινικής (1893-1917). Ήταν ένας από τους διευθυντές και ιδρυτές του περιοδικού Γαληνός. Παντρεύτηκε την Αργυρώ Ροδοκανάκη το 1876. Το ζεύγος απέκτησε τρία παιδιά: τον Γεώργιο, τον Ματθαίο και την Δέσποινα.

Ο Γεώργιος Ν. Μακκάς (1877-1946), γιος του Νικολάου, ήταν παιδίατρος με σπουδές στη Βιέννη, στο Παρίσι και το Βερολίνο. Το 1929 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1935 απολύθηκε για πολιτικούς λόγους (δικτατορία Κονδύλη) και το 1936 επανήλθε στο Πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Νικολαΐδου και απέκτησαν δύο κόρες: την Ρέα και την Έλλη.

Ο Νικόλαος Κ. Μακκάς (1875-1950), πρώτος εξάδελφος του Γεωργίου, ήταν ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Ματθαίος (Μαθιός) Ν. Μακκάς (1879-1965)
Δευτερότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1879. Σπούδασε Ιατρική στη Βιέννη και εργάστηκε ως επιμελητής σε Χειρουργικές Κλινικές στο Μπρεσλάου και στη Βόννη. Υφηγητής το 1912 στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, διετέλεσε διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του «Ευαγγελισμού» (1914-1930) και στη συνέχεια του «Ερυθρού Σταυρού» (1930-1954), ενώ ήταν πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής του νοσοκομείου. Παντρεύτηκε το 1927 την Δότη Βερροιοπούλου (1888-1966) με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.

Αλέξανδρος (Αλέκος) Ν. Μακκάς (1886-1967)
Τριτότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1886. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1902-1906) και Χημεία στο πανεπιστήμιο Μονάχου (1908-1914). Εργάστηκε στο χημικό εργαστήριο του υπουργείου Επισιτισμού (1917-1923) και ως διευθυντής στα εργοστάσια: «Κεραμεία Ζακύνθου» (1925-1929), στην «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών Επιχειρήσεων Γύψου» στον Πειραιά (1929-1934), στην Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Εμπορίου Γεωργικών Προϊόντων (1934-1947). Εργάστηκε επίσης ως υπάλληλος από το 1947 και εντεύθεν στα Κλωστοΰφαντήρια Χαλκίδος, επιχείρηση του γαμπρού του Αντώνη Φωτιάδη. Ασχολήθηκε με τα γενεαλογικά διάφορων χιώτικων οικογενειών και της οικογένειας Μακκά. Πέθανε στην Αθήνα, στα 81 του χρόνια, το 1967.

Δέσποινα Ν. Μακκά (1892-1990)
Κόρη του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1892. Παντρεύτηκε το 1922 τον Αντώνη Φ. Φωτιάδη. Είχε ευρεία εγκυκλοπαιδική μόρφωση και γνώριζε καλά εκτός από ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά λίγα ιταλικά και ινδικά. Ήταν πρώτη εξαδέλφη του γλωσσολόγου Μανόλη Τριανταφυλλίδη και πίστεψε από πολύ νέα στο δημοτικισμό. Είχε ευχέρεια στο γράψιμο και τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγραψε διάφορες αναμνήσεις από τη ζωή της (Ομηρία 1944), την οικογένειά της και τη ζωή των Ελλήνων στην Ινδία. Ήταν βενιζελική και ασχολήθηκε από νέα με φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1940-41 εργάστηκε ως εθελόντρια και ήταν υπεύθυνη για τα συσσίτια και την ψυχαγωγία των ασθενών. Ασχολήθηκε, όπως και ο αδελφός της Αλέκος, με τα γενεαλογικά της πατρικής και μητρικής της οικογένειας. Πέθανε 98 χρονών, στην Αθήνα το 1990.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου. Τα γενεαλογικά και βιογραφικά στοιχεία στο αρχείο αφθονούν και αποτελούν το κυρίως περιεχόμενό του, ώστε οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει ανατρέξουν για πληρέστερες βιογραφικές πληροφορίες στο ίδιο το υλικό].

Ο Παναγιώτης Μακρόπουλος ήταν έμπορος (γενικό εμπόριο και αποικιακά) στην Καλαμάτα.

Το αρχείο της οικογένειας Δεληγεώργη μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία και εξέλιξη της οικογένειας από τον πάππο Μήτρο Δεληγεώργη και τον μετεπαναστατικό και οθωνικό περίγυρο στον οποίο έζησε και έδρασε, μέχρι τον εγγονό του Αλέξανδρο, γέννημα και θρέμμα μιας αστικής πλέον οικογένειας με μεγάλη κτηματική περιουσία και πολιτικές καταβολές, ο οποίος βρέθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου σε δεινή οικονομική κατάσταση. Ο κύκλος της ενασχόλησης της οικογένειας με την πολιτική διεκόπη με τον θάνατο του Επαμεινώνδα το 1879 και έκλεισε γύρω στο 1900, όταν ο αδελφός του Λεωνίδας αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική. Ο κύκλος των κτηματικών εισοδημάτων της οικογένειας του Λεωνίδα στη Θεσσαλία, έκλεισε με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών το 1920. Τα δύο αγόρια της τρίτης γενεάς, γόνοι πολιτικών και γαιοκτημόνων ασχολήθηκαν, περνώντας για ένα διάστημα από το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρωτότοκος Επαμεινώνδας (που πέθανε πολύ νέος) με την ποίηση και τα γράμματα, ο μικρότερος Αλέξανδρος, ως δημόσιος υπάλληλος, με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785-1860)

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Επαμεινώνδας Δ. Δεληγεώργης (1829-1879)

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ.1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερεις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ.Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Λεωνίδας Δ. Δεληγεώρης (1839-1928) - Θεανώ Λ. Δεληγεώργη (1858-1922)

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.

Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Σοφία Λ. Δεληγεώργη (1880-1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.

Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Επαμεινώνδας Λ. Δεληγεώργης (1883-1908)

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολλεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ.Παππά Le Monde Hellenique.

Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ.Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Reve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moreas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ.Παλαμάς, Μ.Μαλακάσης, Κ.Ουράνης, Σπ.Παππάς, Δ.Κακλαμάνος και ο Α.Ανρεάδης.

Δώρα Λ. Δεληγέωργη (1888-1966)

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Αλέξανδρος Λ. Δεληγεώργης (1890-1940)

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Αντιβενιζελικός αξιωματικός, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους στις μάχες Ελασσόνος, Σαρανταπόρου, Ζόροβιρς, Κορυτσάς (Α΄ Βαλκανικός) και Μπέλες, Κρέσνα, Κιλκίς-Λαχανά (Β΄ Βαλκανικός). Για τη συμμετοχή του στους πολέμους αυτούς έλαβε αναμνηστικό μετάλλιο το 1914. Μετείχε στην Αντεπανάσταση του 1923 και αποτάχθηκε μετά την κατάπνιξη του κινήματος μαζί με όλους τους αντιβενιζελικούς. Επανήλθε στην ενεργή δράση το 1925. Προήχθη σε ταγματάρχη το 1932.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Ιάσων Δραγάτσης-Παλαιολόγος ήταν ιατρός χειρουργός, ορθοπεδικός. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στο Παρίσι όπου φαίνεται ότι εργαζόταν ως ιατρός, ενώ παράλληλα ήταν πρόεδρος του Πανελληνίου Πατριωτικού Συνδέσμου και του Συλλόγου των Ελλήνων Φοιτητών στο Παρίσι. Προσπάθησε να οργανώσει ένα εθελοντικό τάγμα γάλλων στρατιωτών για το Ανατολικό Μέτωπο καθώς και να βοηθήσει τους Έλληνες εθελοντές στη Γαλλία, στους στρατευμένους και τραυματίες. Ήταν παντρεμένος με την κόμισσα Ευγενία, το γένος Καπνιστή.

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.

Η Ελληνογαλλική Σχολή Γεωργίου Σ. Μεταξά ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Μεταξά το 1904 στον Πειραιά, ενώ την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Στην Αθήνα, η Σχολή λειτούργησε σε δύο κτίρια, ένα στην οδό Δραγατσανίου 6 και το άλλο στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 1, ανάμεσα στις οδούς Μέρλιν και Σέκερη. Στη Σχολή λειτούργησαν Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Εμπορική Σχολή, Οικοτροφείο ενώ υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις και άλλοι χώροι. Το 1927 τη διεύθυνση της Σχολής ανέλαβε η Αντιγόνη Κροντηρά μαζί με τον άνδρα της Κωνσταντίνο Κροντηρά. Στη διάρκεια της Κατοχής το κτίριο της οδού Μέρλιν χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση των γραφείων των SS. Η λειτουργία της Σχολής σταμάτησε το 1964.

[Για περισσότερα στοιχεία βλ. το άρθρο του Ν. Βατόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή (6/10/1996), φωτοτυπία του οποίου υπάρχει στο αρχείο].

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Η Βάνδα Ζαβιτσιάνου στη διάρκεια της Κατοχής εργαζόταν ως μεταφράστρια της «Επιτροπής Διαχειρίσεως της εν Ελλάδι Αντιπροσωπείας του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού».

Ο Δ. Ζαλούχος γεννήθηκε το 1862. Σπούδασε φυσική, μαθηματικά και νομικά. Εργάστηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στη Σύρο και στη Σμύρνη και ως υφηγητής του φυσικού δικαίου στο πανεπιστήμιο. Συνέγραψε και μετέφρασε αρκετά βιβλία με ποικίλα θέματα (λογοτεχνία, ρητορική, διδακτική, νομική, πτηνοτροφία).

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: «Ζαλούχος, Δημήτριος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τομ. 11. Αθήνα, Πυρσός, 1929, σ. 902.]

Ο Ιωάννης Κακαβογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Διορίστηκε εμπειροτέχνης στην οικονομική εφορία Αττικής (1920-1923). Την περίοδο 1921-1924 σπούδασε στη Νομική Σχολή (πήρε το πτυχίο του το 1943). Εργάστηκε ως φορολογικός δικαστής (πρέπει να διορίστηκε το 1948). Πέθανε το 1982. Ήταν παντρεμένος με τη Ζυχειρία Καλοκάρδη.

Ο Φίλιππος Λαγουδάκης ήταν δικηγόρος στην Αλεξάνδρεια.

Αικατερίνη Λασκαρίδου (Βιέννη 1842-1916). Κόρη του Κωνστ.Α. Χρηστομάνου, εμπόρου από το Μελένικο και αδελφή του καθηγητή και ιδρυτή του Γενικού Χημείου, Αναστασίου Χρηστομάνου. Ασχολήθηκε με τα παιδαγωγικά και ίδρυσε στην Ελλάδα Νηπιαγωγείο και Διδασκαλείο Νηπιαγωγών στην Καλλιθέα που ακολουθούσε τη φροεβελιανή μέθοδο. Παντρεύτηκε το 1859 τον Λάσκαρι Π. Λασκαρίδη και απέκτησε δύο κόρες: την Σοφία (1878-1965) που ήταν ζωγράφος και την Ειρήνη (1882-1958), που ίδρυσε τον Οίκο Τυφλών στην Καλλιθέα και εισήγαγε στην Ελλάδα τη μέθοδο ανάγνωσης Braille για τους τυφλούς.

[Λεπτομερές ιδιόχειρο βιογραφικό (5 σελ.) της Αικατερίνης Λασκαρίδου και άλλες σημειώσεις που μαρτυρούν για τα διαβάσματα και την παιδεία της υπάρχουν στον υποφάκ. 1.1 του αρχείου].

Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Λυκουρέζου, νομικού και υπουργού. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, την Ιένα και τη Λειψία και ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του. Ασχολήθηκε με την πολιτική από νωρίς (εκλογές 1932), πολιτευόμενος τόσο με τον Καφαντάρη όσο και με τον Μεταξά, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την οργάνωση Ένωσις-Πατρίς. Μετά την απελευθέρωση, εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας στις εκλογές του Μαρτίου 1946. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1951 και του 1952 και ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1954). Επίσης στην ίδια κυβέρνηση διετέλεσε προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης και υπουργός παρά τη Προεδρία της Κυβερνήσεως. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας με την Ένωση Κέντρου. Απεβίωσε στο Μιλάνο το 1968. Ήταν παντρεμένος και γιος του είναι ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βικιπαίδεια, λήμμα: Παυσανίας Λυκουρέζος]

Ο Νικόλας Κάλας, γιος του Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Α. Καρατζά, γεννήθηκε το 1907 στη Λωζάνη και έζησε στην Ελλάδα ώς το 1934. Φοιτητής της Νομικής το 1923 έγινε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς και υποστηρικτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Ως δοκιμιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Μ. Σπιέρος και ως ποιητής το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος. Με αυτό εξέδωσε το 1933 τη συλλογή Ποιήματα. Ώς το 1938 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 εξέδωσε το βιβλίο του για τον υπερρεαλισμό με τίτλο Foyers d’ incendie και το 1940 εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε εθελοντικά μαζί με τον Marcuse και άλλους ευρωπαίους διανοούμενος στο Office of War Information. Το 1943 εξέδωσε το βιβλίο Confound the Wise. To 1945 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ως το τέλος της ζωής του το 1988 έζησε στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Columbia “Research in Contemporary Cultures" που διηύθυνε η Margaret Mead και με τη συνεργασία των δύο εκδόθηκε το βιβλίο Primitive Heritage.Δημοσίευσε κείμενα κριτικής τέχνης στα σημαντικότερα περιοδικά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Εργάστηκε ως Associate Professor of Art στο Farleigh Dickinson University. Βιβλία του πάνω στην Τέχνη είναι τα: The Peggy Cuggenheim Collection (1967, μαζί με την Elena Calas), Art in the Age of Risk (1968), Icons and Images of the Sixties (1971), Transfigurations: Art Critical Essays (1985). Το 1982 κυκλοφόρησε στα ελληνικά η συλλογή δοκιμίων του Κείμενα Ποιητικής και Αισθητικής (1929-1938). Το 1977 και το 1988 εκδόθηκαν αντίστοιχα οι ποιητικές συλλογές του Οδός Νικήτα Ράντου και Γραφή και φως.