Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η πιανίστα Ελένη Βαλαχή φοίτησε αρχικά στη γενέτειρά της, με καθηγητές τους Α. Πλότνικοφ (πιάνο) και Α. Χέμσι (θεωρητικά) και, στη συνέχεια, στο Ωδείο Αθηνών (πτυχίο αντίστιξης και φούγκας). Τελειοποίησε τις σπουδές της στο Ζάλτσμπουργκ (Mozarteum Akademie) και στο Παρίσι, με δάσκαλο τον Raffi Pétrossian.
Κατά τη δεκαετία του 1950, ακολούθησε καριέρα, ως σολίστ, στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αυστρία, την Πολωνία και τη Γαλλία.
Εργάστηκε στο Ελληνικό Ωδείο ως καθηγήτρια πιάνου. Από το 1963 και για είκοσι έτη διηύθυνε το παράρτημα του δήμου Ζωγράφου. Από το 1983 ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση, ενώ παράλληλα ίδρυσε δική της σχολή και συνέχισε τις καλλιτεχνικές της εμφανίσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 307. 2) Υλικό του αρχείου.]

Σύζυγος Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Δευτερότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας Βαλαωρίτη, γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1857 στη Βενετία. Πήγε σχολείο όπως και ο αδελφός του Ιωάννης στη Λευκάδα και στην Κέρκυρα και κατόπιν, το 1873, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και πήρε διπλώματα Φιλοσοφίας από τα πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου και της Ιένας (1875-1878). Η διδακτορική του διατριβή, η οποία εκδόθηκε από τον φίλο του και καθηγητή της Φυσιολογίας W. Preyer, είχε τίτλο “ Η γένεσις του ζωικού ωού” και ήταν αποτέλεσμα μακρόχρονων εργαστηριακών ερευνών.
Ο Αιμίλιος Βαλαωρίτης ο οποίος έπασχε από φυματίωση, αναγκάστηκε λόγω της υγείας του να εγκατασταθεί στη νήσο Μαδέρα των Καναρίων, όπου τον Ιανουάριο του 1882, λίγους μήνες πριν πεθάνει, διορίστηκε επίσημα ως Έλληνας πρόξενος.
Άφησε την τελευταία του πνοή στη Μαδέρα στις 10 Ιουλίου 1882, σε ηλικία 25 ετών, και ετάφη στο αγγλικό κοιμητήριο του νησιού.

Πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Α. Βαλαωρίτη και της Ζωής, το γένος Μουρούζη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1892 και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Έλαβε μέρος ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και το 1926 εξελέγη βουλευτής της περιφέρειας Λευκάδας-Άρτας-Πρέβεζας με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ι. Μεταξά, ενώ απέτυχε στις εκλογές του 1928. Από τις 30 Νοεμβρίου 1935 μέχρι τις 4 Αυγούστου 1936 διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων Κ. Δεμερτζή και Ι. Μεταξά.
Μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (1924-1953), παραιτήθηκε όταν αποφασίστηκε, με νόμο και χωρίς τη συγκατάθεση των μετόχων, η συγχώνευση με την Τράπεζα Αθηνών. Ήταν επίσης αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εράνου Βορείων Επαρχιών, μέλος της Επιτροπής του Δημοψηφίσματος για την επαναφορά του Γεωργίου Β΄, μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης και διαφόρων αθλητικών σωματείων. Έλαβε μέρος σε πολλούς διεθνείς οπλομαχητικούς αγώνες ως μέλος της ελληνικής ομάδας.
Τιμήθηκε με το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Φοίνικος, με τον Ταξιάρχη του Γεωργίου Α΄, τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Ιταλικού Στέμματος και με τα μετάλλια των Βαλκανικών Πολέμων.
Παντρεύτηκε την Πολύμνια Μηνιάτη με την οποία απέκτησε μία κόρη την Ελένη, σύζυγο Λ. Καραπαναγιώτη.
Πέθανε στην Αθήνα το 1960.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από το Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν του Βοβολίνη και από χειρόγραφο σημείωμα του ιδίου που βρίσκεται στο αρχείο του.]

Ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γεννήθηκε το 1824 στη Λευκάδα. Γονείς του ήταν ο Ιωάννης Βαλαωρίτης που ασχολήθηκε με το εμπόριο και τις ναυτικές επιχειρήσεις και έλαβε ενεργό μέρος στην πολιτική ως βουλευτής και γερουσιαστής στα Επτάνησα, και η Αναστασία Τυπάλδου Φορέστη. Η οικογένεια Βαλαωρίτη ή Βαλαώρα, καταγόταν από το χωριό Βαλαώρα της Ευρυτανίας. Εκεί σε εξέγερση εναντίον των Τούρκων το 1684-1715 μαρτυρείται η συμμετοχή του Χρήστου Βαλαωρίτη και του μοναδικού γιου του Μόσχου. Την ίδια περίοδο η Βενετία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία, οπότε μετά τη λήξη της εξέγερσης οι πρωτοστάτες της που είχαν καταφύγει στην ενετοκρατούμενη Λευκάδα, ανταμείφθηκαν με την παραχώρηση κτημάτων και τίτλων ευγενείας και την εγγραφή της οικογενείας στο Libro d’ oro. Προπάππος του ποιητή ήταν ο Αθανάσιος Βαλαωρίτης, γιος του Μόσχου. Ο πάππος του ποιητή Χαράλαμπος, ήταν ο μοναδικός γιος του Αθανασίου που επέζησε. Απέκτησε με τη σειρά του τρεις γιους: τον Αθανάσιο που έγινε ιερομόναχος, τον Ευστάθιο που αφού σπούδασε στη Γαλλία και την Ιταλία κατέλαβε σημαντικές πολιτικές θέσεις στα Επτάνησα, και τον Ιωάννη, πατέρα του ποιητή.
Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης μαθήτευσε στο Λύκειο Λευκάδας και φοίτησε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Το 1842 ταξίδεψε με τον πατέρα του στην Ευρώπη περνώντας από την Ιταλία στη Γενεύη όπου και παρέμεινε για σπουδές ως το 1844. Συνέχισε στο Παρίσι με σπουδές στη Νομική Σχολή (1844-1846), τις οποίες τελικά ολοκλήρωσε στην Πίζα (1846-1848). Στο τελευταίο αυτό διάστημα συμμετείχε στα απελευθερωτικά κινήματα εναντίον των Αυστριακών, και έλαβε μέρος σε επαναστατική εξέγερση στην Ουγγαρία. Το 1852 παντρεύτηκε στη Βενετία την Ελοϊσία, κόρη του Αιμιλίου Τυπάλδου και δύο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκαν στη Λευκάδα. Απέκτησαν επτά παιδιά που -εκτός από τον Ιωάννη- δεν ευτύχησαν να ζήσουν αρκετά. Με τη σειρά της γέννησής τους ήταν: η Μαρία (1853-1855), ο Ιωάννης (1855-1914), ο Αιμίλιος (1857-1882), η Μαρία (; -1866), ο Ανδρέας (1867-1887), η Όλγα (1869-1897) και η Ναταλία (1870-1875). Στο διάστημα 1860-1864 ο Βαλαωρίτης έκτισε την έπαυλη της οικογένειας στο ιδιόκτητο νησάκι Μαδουρή. Έζησε κυρίως στη Λευκάδα από τις έγγειες προσόδους της κτηματικής περιουσίας του που καλλιεργούσε ή υπενοικίαζε, χωρίς να αποφεύγει τις οικονομικές δυσχέρειες, κυρίως λόγω της συμμετοχής του στον απελευθερωτικό αγώνα των αλύτρωτων περιοχών και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Από το 1857 ως το 1868 συμμετείχε στην πολιτική ως βουλευτής Λευκάδας, αρχικά στην Ιόνιο Βουλή και μετά την ένωση της Επτανήσου στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Όπως φαίνεται είχε καλή σχέση με τον βασιλέα Γεώργιο και με τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο που ως πρωθυπουργός του είχε κατ’ επανάληψη προτείνει το υπουργείο Εξωτερικών, χωρίς εκείνος να το δεχτεί. Ως το τέλος της ζωής του συμμετείχε ενεργά στα απελευθερωτικά κινήματα της Ηπείρου και της Κρήτης, σε συνεργασία με ανάλογα κινήματα των Βαλκανίων όπως του Μαυροβουνίου, παίρνοντας μέρος στις σχετικές οργανώσεις, διακινώντας πολεμοφόδια, περιθάλποντας γυναικόπαιδα. Πέθανε στη Λευκάδα στις 24 Ιουλίου 1879 σε ηλικία μόλις πενήντα πέντε ετών.
Ο Βαλαωρίτης εμφανίστηκε στα γράμματα το 1847 με τα Στιχουργήματα ενώ δέκα χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε η συλλογή Μνημόσυνα και ακολούθησαν η Κυρά Φροσύνη (1859), ο Αθανάσιος Διάκος και ο Αστραπόγιαννος (1867), ο ανδριάς του αοιδίμου Γρηγορίου Ε΄, Πατριάρχου Κωνστανστινουπόλεως (1872), ο ημιτελής Φωτεινός (1879). Το έργο του είχε σημαντική απήχηση, κυρίως στην καλούμενη γενιά του 1880, καθώς θεωρήθηκε ότι εξέφραζε την εθνική ταυτότητα και το ηρωϊκό ιδανικό σύμφωνα με το πρότυπο του κλέφτικου δημοτικού τραγουδιού που επίμονα προβαλλόταν ως παράδειγμα προς μίμηση. Οπωσδήποτε ο Βαλαωρίτης, και παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του στους προλόγους των έργων του, υπήρξε ένας ρομαντικός ποιητής της εποχής του, τον οποίο πάντως ομόφωνα η κριτική διαχωρίζει από τον κύκλο των μαθητών και επιγόνων του Σολωμού. Καλλιέργησε με πάθος και ως τη λεξιθηρική εκζήτηση τη δημοτική γλώσσα, γι’ αυτό και η πρόσκλησή του από το Πανεπιστήμιο να προσφωνήσει τον ανδριάντα του Πατριάρχη το 1872, και η εξαιρετική υποδοχή του ποιήματός του θεωρήθηκαν, πιθανώς περισσότερο από όσο δικαιολογούσαν τα ίδια τα πράγματα, μία νίκη της δημοτικής. Ο Βαλαωρίτης παρέμεινε σε όλη του τη ζωή προσανατολισμένος σε ένα ηρωικό απελευθερωτικό συλλογικό όραμα, παρ' όλες τις προσωπικές του δυσχέρειες και τις αναπόφευκτες απογοητεύσεις. Το ίδιο όραμα εξέφρασε ενιαία με το λογοτεχνικό του έργο, με τη συμμετοχή του στην πολιτική και στα απελευθερωτικά κινήματα του δικού του τόπου ή άλλων ελληνικών περιοχών, του δικού του λαού ή άλλων λαών της Ευρώπης και των Βαλκανίων.

Ο πρωτότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1855 στη Λευκάδα. Μαθήτευσε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο και στο Γυμνάσιο της Λευκάδας συνεχίζοντας τις γυμνασιακές σπουδές του στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1872-1876) και επέστρεψε στη Λευκάδα, όπου διορίστηκε δικηγόρος δικαστηρίων, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του εξακολούθησε να δικηγορεί στη Λευκάδα μέχρι την εγκατάστασή του στα τέλη του 1881 στην Αθήνα και την πρόσληψή του στο δικηγορικό γραφείο του Ξενοφώντα Ψαρρά. Όταν το 1882 ιδρύθηκε η Εταιρεία Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας, ο Ιωάννης Βαλαωρίτης ανέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα διεκπεραιώνοντας πολλές σημαντικές υποθέσεις της Εταιρείας. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1890 προσελήφθη από τον Μάρκο Ρενιέρη ως γραμματέας στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος για να εκλεγεί υποδιοικητής το 1895. Όταν ο διοικητής Στ. Στρέιτ ανέλαβε το υπουργείο Οκονομικών το 1897, ο Βαλαωρίτης ανέλαβε την αναπλήρωσή του στη διοίκηση της Τράπεζας. Ήδη από το 1902 στον εορτασμό των εξήντα χρόνων του πρώτου πιστωτικού ιδρύματος της χώρας, ο Στρέιτ θεωρούσε τον Βαλαωρίτη ως διάδοχό του. Η εκλογή του από τη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας στη θέση του διοικητή έγινε τον Ιανουάριο του 1911.
Η σημαντικότερη οικονομική μελέτη του, μεταξύ πολλών συμβάσεων, νομοσχεδίων και άρθρων είναι το βιβλίο του Ιστορία της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος που εκδόθηκε το 1902.
Το θαυμασμό και το καθήκον προς το όνομα του πατέρα του εκπλήρωσε ο Ιωάννης γράφοντας τη βιογραφία του εμπλουτισμένη με πλήθος ανέκδοτων εγγράφων Αριστοτέλους Βαλαωρίτου, Βίος και έργα που εκδόθηκε από τη Βιβλιοθήκη Μαρασλή το 1907.
Ο Ιωάννης Βαλαωρίτης είχε παντρευτεί το 1891 τη Ζωή, κόρη του Κωνσταντίνου Μουρούζη και της Ελένης Μαυρομιχάλη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Αριστοτέλη (1892-1960), τον Κωνσταντίνο (1893-1936), την Ελοϊσία (1895- ;) και την Ελένη (1902-1985).
Πέθανε σε ναυτικό δυστύχημα στον Πειραιά στις 16 Μαρτίου 1914 και ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Γιος του Ιππότη Ευσταθίου Χαρ. Βαλαωρίτη και της Μαρίας Τουρληνό γεννήθηκε το 1820 στη Λευκάδα. Διδάκτωρ Νομικής της Ιονίου Ακαδημίας συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι.
Ο Σπυρίδων Βαλαωρίτης είχε εκλεγεί πληρεξούσιος Λευκάδος στην Ιόνιο Βουλή το 1849. Μετά την ένωση της Επτανήσου εξελέγη και πάλι βουλευτής το 1868 και διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Μπ. Ρούφου (1866) και Θρ. Ζαΐμη 1869) και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη (1868). Το 1874 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδος στο Λονδίνο με ειδική αποστολή να πείσει την αγγλική κυβέρνηση να συγκατατεθεί στη μεταβολή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, περιορίζοντας τις ελευθερίες του λαού, αλλά στη συνέχεια ανακλήθηκε από τον πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη. Επανεξελέγη βουλευτής τον Δεκέμβριο του 1881, ακολουθώντας τον Τρικούπη μετά το θάνατο του Κουμουνδούρου, και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής την περίοδο 1882-1883.
Είχε παντρευτεί την Μαρία Ρόζα, το γένος Παναγιώτη Στεφάνου, με την οποία είχαν αποκτήσει τρία παιδιά: την Ονορίνα, τον Ευστάθιο-Ερρίκο και τον Περικλή.
Πέθανε και ετάφη στην Αθήνα το 1887.

Κλάδος κεφαλλονίτικης οικογένειας που το 19ο αι. εγκαταστάθηκε στην Πόλη και ύστερα στη Σμύρνη. Από άλλο κλάδο της προέρχονται οι ομώνυμοι βαθύπλουτοι ευεργέτες της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, γεννημένος στην Κέρκυρα. Σε ώριμη ηλικία έζησε και δημιούργησε στη Σάμο. Τα έργα του, που παίζονταν στο Δημοτικό Θέατρο, θεωρείται ότι έφεραν νέα πνοή στη θεατρική πραγματικότητα της Σάμου κατά τα τελευταία χρόνια της Ηγεμονίας.

Ο Επαμεινώνδας Βαλσαμάκης (Ολτενίτζα Ρουμανίας, 1887 - Αθήνα ; ), ήταν γιος του εμποροκτηματία Αντωνίου Βαλσαμάκη και της Αμαλίας. Οι γονείς του, εγκατεστημένοι στη Ρουμανία, κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Το 1906 η οικογένεια διώχτηκε από την Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ο Επαμεινώνδας σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες και ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Δικαίου, της Φιλοσοφίας και των Πολιτικών Επιστημών.
Έλαβε μέρος στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τραυματίστηκε μάλιστα στη μάχη των Γιαννιτσών. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αρχηγός λεγεώνας ελλήνων εθελοντών στο πλευρό των Γάλλων. Ο ίδιος τραυματίστηκε και προβιβάστηκε σε λοχαγό, τιμήθηκε δε από τον πρόεδρο της γαλλικής Βουλής και τον γάλλο υπουργό Στρατιωτικών.
Ο Επαμεινώνδας Βαλσαμάκης υπήρξε εξέχων δικηγόρος και αρθρογραφούσε σε εφημερίδες για δικαστικές υποθέσεις. Παράλληλα αναμίχθηκε στην πολιτική, αρχικά ως βενιζελικός υποψήφιος βουλευτής Κεφαλλονιάς (στις εκλογές του Μαΐου του 1915), κατόπιν ως υποστηρικτής του βασιλιά Κωνσταντίνου. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1923 συμμετείχε στο κρυφό μνημόσυνο για τον Κωνσταντίνο, που έγινε στο σπίτι της Ελένης Αναστασίου Μεταξά όπου και απήγγειλε το ποίημά του «Στον θάνατό του». Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος του Βασιλικού Αντιδημοκρατικού Συνδυασμού στην Κεφαλλονιά. Το 1935 εμφανίζεται φανατικός υποστηρικτής του Κονδύλη, και της επαναφοράς της βασιλείας. Στις 28/11/1936, δημοσίευσε στην εφημερίδα Εθνική δύο ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη του Κωνσταντίνου («Στον θάνατό του» και «Επιστροφή»), με την ευκαιρία της μετακομιδής των λειψάνων της βασιλικής οικογένειας στην Ελλάδα.
Επίσης ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, όπως τις επιθεωρήσεις «Παρί-Ψυρρή» (1926) και «Πιφ-Παφ-Πουφ» (με το ψευδώνυμο Όντας Βήτα) και το δράμα «Κοντέσσα Θεοτόκη», που ερμηνεύτηκαν από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Την περίοδο 1932-1935 υπήρξε συνεργάτης του εβδομαδιαίου παρισινού περιοδικού Détéctive, ενώ το 1935 έθεσε υποψηφιότητα ως έκτακτος καθηγητής Πολιτικής και Διπλωματικής Ιστορίας, και του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Την ίδια χρονιά προσπάθησε να οργανώσει τμήμα ελλήνων εθελοντών για να πολεμήσουν με τα ιταλικά στρατεύματα στην Αιθιοπία.
Ο Βαλσαμάκης υπήρξε δεινός ξιφομάχος, υποστηρικτής του θεσμού της μονομαχίας. Το 1931 δημοσιεύτηκε σειρά συνεντεύξεών του στην εφημερίδα Ελληνική με θέμα την επαναφορά του θεσμού και την εξιστόρηση διαφόρων μονομαχιών.
Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Διακεκριμένος δικηγόρος και βουλευτής Τρικάλων.

Ο Χαρίσιος Βαμβακάς γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1872. Πήγε σχολείο στην πατρίδα του και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια στην Ελβετία, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του δικαίου και των πολιτικών επιστημών. Έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεργάστηκε ως δικηγόρος με τον Βορειοηπειρώτη δικηγόρο Γ. Τσάκο.
Διετέλεσε βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τον βουλευτή Κων. Δρίζη. Υπήρξε μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως που ιδρύθηκε από τον Α. Σουλιώτη-Νικολαΐδη με σκοπό την ανάσχεση της βουλγαρικής επιρροής στη Μακεδονία.
Το 1913 και το 1914 υπήρξε απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βιέννη, Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, Αγία Πετρούπολη) με σκοπό την άσκηση επιρροής στις κυβερνήσεις και την κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί υπήρξε εκδότης και διευθυντής της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune με την οποία διαφώτιζε το γαλλόφωνο κοινό για τα ελληνικά πράγματα.
Το 1919 διορίστηκε από τον Ελ. Βενιζέλο αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Θράκης υπό τον Γάλλο στρατηγό C.A. Charpy. Από τη θέση αυτή εργάστηκε για την ενσωμάτωση της περιοχής στην ελληνική επικράτεια. Τον Μάιο του 1920 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης [1]. Τον Σεπτέμβριο του 1920 (2.9.1920) διορίστηκε Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την κυβερνητική αλλαγή του Νοεμβρίου του 1920.
Εξελέγη γερουσιαστής στις 21 Απριλίου 1929 και διετέλεσε αντιπρόεδρος της Γερουσίας. Παραιτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1930 για να βάλει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε δήμαρχος της πόλης από το 1931 μέχρι τον Ιούλιο του 1933, όταν παύθηκε, αφού προηγήθηκε διαχειριστικός έλεγχος και του επιβλήθηκε ποινή αργίας από τον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, Φίλιππο Δραγούμη, στο πλαίσιο των πολιτικών διώξεων των βενιζελικών.
Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις δημιουργώντας τη «Βιομηχανία Τροχοφόρων Χαρίσιου Ηλ. Βαμβακά». Ήταν ακόμη μέτοχος της Ανωνύμου Εταιρείας Υφασμάτων «Υφανέτ» και νομικός σύμβουλος της βελγικής εμπορικής εταιρείας πετρελαίων SOCOMBEL.
Ήταν επίσης μέλος του Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου της Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας (1924-1930), της Ανωτέρας Ενοριακής Αντιπροσωπείας Θεσσαλονίκης (1927), επίτιμο μέλος του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και του Γυμναστικού Συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος».
Είχε παντρευτεί την κόρη του δικηγόρου Γ. Τσάκου, με την οποία αργότερα χώρισε. Απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ευφημία, σύζυγο του γιατρού και βουλευτή Έβρου Αλέκου Παπαθανάση, τη Νίνα, σύζυγο του Τάκη (Χάνου;), την Καίτη ή Κατίνα, σύζυγο του Γιώργου Βοσνιάκου και τους Πέτρο και Ηλία Βαμβακά.

[1] Διορίστηκε Διοικητής Δυτικής Θράκης με Βασιλικό Διάταγμα της 21.5.1920 δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 110 (τχ. Γ΄) 23.5.1920.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από τα βιβλία: Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης. Από το αρχείο του Χαρίσιου Βαμβακά, επιμέλεια Καλλιόπης Παπαθανάση-Μουσιοπούλου, Αθήνα, 1975 και Παν. Λιούφη, Ιστορία της Κοζάνης, εν Αθήναις 1924, ανατύπωση 1994, και από υλικό του αρχείου].

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

1872: Γέννηση στην Κοζάνη.
1909 Φεβρ. ‒ 1912 Σεπτ.: Βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως, εκδότης της «Πολιτικής Επιθεωρήσεως» συνεργάτης και αρθρογράφος της γαλλόφωνης εφημερίδας La Tribune des Nationalités.
1913 Φεβρ. ‒ 1914 Ιούνιος: Ο Ελ. Βενιζέλος του αναθέτει διπλωματικές αποστολές σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Πετρούπολη, κλπ.) για τη διεκδίκηση των εθνικών δικαίων. Καταδίκη του ερήμην σε θάνατο από την τουρκική κυβέρνηση για την εθνική του δράση.
1912-1919: Εκδότης της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune στη Θεσσαλονίκη.
1918 Οκτ. ‒ 1919 Σεπτ.: Λαμβάνει μέρος στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης για τα ζητήματα της Θράκης και του αλύτρωτου ελληνισμού.
1919 Σεπτ. 29: Διορίζεται αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Δυτικής Θράκης. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχιστράτηγου Fr. d’ Esperey και του διοικητή της Διασυμμαχικής Κυβέρνησης C.A. Charpy.
1920 Μαΐου 14: Κατάληψη Δυτικής Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα.
1920 Μαΐου 21: Διορίζεται πρώτος Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης.
1920 Ιουλ. 30: Υπογραφή Συνθήκης Παρισίων με την οποία μεταβιβαζόταν η Δυτική Θράκη από τις Συμμαχικές Δυνάμεις στην Ελλάδα.
1920 Σεπτ. 5 – Νοεμ. 26: Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας.
1929 Απρ. 21 – 1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται γερουσιαστής και διατελεί αντιπρόεδρος της Γερουσίας.
1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
1931 Οκτ.: Παίρνει μέρος στο Β΄ Βαλκανικό Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη.
1931 Οκτ. 26: Επίσκεψη Προέδρου Δημοκρατίας Αλεξ. Ζαΐμη στη Θεσσαλονίκη.
1933 Ιούλ. 1: Αποχωρεί από τη δημαρχία.
1935: Αποσύρεται από την πολιτική.
1952: Πεθαίνει μετά από μακρά ασθένεια.

Μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Το επίθετο του ήταν Λεοντίδης και ο ίδιος το αντικατέστησε σε Βαρβάκης (βαρβάκι = είδος μικρού γερακιού). Αρχικά ναυτικός, τάχθηκε υπέρ των Ρώσων στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1768-1774. Μετά από μία οικονομική καταστροφή ζητάει βοήθεια από την Αικατερίνη η οποία του παραχωρεί δικαίωμα αλιείας στην Κασπία και ξεκινάει το εμπόριο χαβιαριού που του αποφέρει τεράστια κέρδη. Διαθέτει χρήματα σε κοινωφελή έργα και αργότερα θα βοηθήσει και στον Αγώνα του 1821 προσφέροντας χρήματα, πολεμοφόδια και τρόφιμα. Κληροδοτεί μεγάλος μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό δημόσιο αλλά διαθέτει χρήματα και για την ανέγερση σχολείου (Βαρβάκειο).

Ο Κυριάκος Βαρβαρέσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1884. Το 1906 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1908 συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Μονάχου στις οικονομικές επιστήμες και τη στατιστική, ενώ παράλληλα έκανε πρακτική άσκηση στο Πρωσικό Στατιστικό Γραφείο. Το 1911 διορίστηκε Τμηματάρχης Στατιστικής στο νεοσύστατο τότε Υπουργείο Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας και το 1913 διορίστηκε Διευθυντής της Διεύθυνσης Στατιστικής. Το 1916 αποσπάστηκε στην Υπηρεσία Επισιτισμού ως Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Επισιτισμού, όπου παρέμεινε έως το 1918. Το 1918 εξελέγη έκτακτος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ κατά το ίδιο έτος συμμετείχε ως ένας εκ των Τεχνικών Συμβούλων της ελληνικής αποστολής στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης στο Λονδίνο και το Παρίσι. Το 1919 ανέλαβε εκ νέου Διευθυντής Στατιστικής, θέση από την οποία παραιτήθηκε στις αρχές του 1920. Το 1924 εξελέγη τακτικός Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στη Νομική Σχολή Αθηνών και το ίδιο έτος διορίστηκε ως Οικονομικός Σύμβουλος στην Εθνική Τράπεζα. Το 1928 ανέλαβε τη διεύθυνση του Τμήματος Οικονομικών Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος.
Την περίοδο 1927-1928 μετείχε σε όλες τις διεθνείς διασκέψεις στη Γενεύη και συνεργάστηκε με εκπροσώπους της Κοινωνίας των Εθνών ως αντιπρόσωπος της Εθνικής Τράπεζας για την κατάρτιση σχεδίων, συμβάσεων, νόμων, διαταγμάτων κ.λπ. Το 1932 κλήθηκε από τον Ελ. Βενιζέλο να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών. Εισηγήθηκε το Νόμο 5422/1932 «περί αναστολής της υποχρεώσεως της Τραπέζης της Ελλάδος προς εξαργύρωσιν των τραπεζικών γραμματίων αυτής και περί ρυθμίσεως της αγοράς και πωλήσεως συναλλάγματος». Σχεδόν ταυτόχρονα, εξέδωσε και το διάταγμα «περί μετατροπής σε δραχμές των οφειλών σε συνάλλαγμα» (δραχμοποίηση). Το ίδιο έτος διορίστηκε Υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ασκώντας παράλληλα και τα καθήκοντα του τακτικού Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1936 εξελέγη Ακαδημαϊκός. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 4ης Αυγούστου 1939 διορίστηκε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Κατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής Κατοχής 1941-1944 ο Κ. Βαρβαρέσος με τα μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης και τον Βασιλιά κατέφυγαν αρχικά στην Κρήτη και έπειτα στο Κάιρο καταλήγοντας στο Λονδίνο. Διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Λονδίνο, ενώ διαχειρίστηκε και το χαρτοφυλάκιο της εμπορικής ναυτιλίας. Το 1945 ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα Αντιπροέδρου και Υπουργού Εφοδιασμού της κυβέρνησης Π. Βούλγαρη. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε από την κυβέρνηση και από τη Διοίκηση της Τράπεζας και εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α., όπου εργάσθηκε πρώτα ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και έπειτα ως Οικονομικός Σύμβουλος στη Διεθνή Τράπεζα (IBRD, Ουάσιγκτον). Το 1951, ο Ν. Πλαστήρας κάλεσε τον Κυριάκο Βαρβαρέσο να συμβάλει ως Οικονομικός Σύμβουλος της κυβέρνησης στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα. Επέστρεψε και προσέφερε τις υπηρεσίες του, συντάσσοντας την Έκθεση επί του Οικονομικού Προβλήματος της Ελλάδος (1952). Παράλληλα υπέβαλε εμπιστευτικό παράρτημα για την αναπροσαρμογή της δραχμής, το οποίο δημοσιεύτηκε μετά την υποτίμηση του 1953. Με την ολοκλήρωση της αποστολής του επανήλθε στην Ουάσιγκτον, όπου και απεβίωσε στις 22 Φεβρουαρίου 1957. Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται «Η θεωρία του πληθυσμού» (1913), «Αἱ οἰκονομικαί συνέπειαι τῆς συνθήκης τῶν Βερσαλλιῶν» (1922), κ.ά. Η πλούσια βιβλιοθήκη του δωρήθηκε, κατόπιν επιθυμίας του, στη Νομική Σχολή. Τιμήθηκε από τον Βασιλιά Παύλο Α’ με τον Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού του Τάγματος του Φοίνικος (1952).

Ο Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Σπούδασε Νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Φράιμπουργκ της Γερμανίας και ειδικεύτηκε στο Δίκαιο των εταιρειών. Το 1960 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1961 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής. Έκτοτε επανεξελέγη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (1963, 1964 με την ΕΡΕ και 1974, 1977, 1981, 1985, Ιούνιο 1989, Οκτώβριο 1989, 1990, 1993, 1996, 2000 με τη Νέα Δημοκρατία). Κατά το χρονικό διάστημα 1961-1967 διετέλεσε γραμματέας προεδρείου και κοσμήτωρ της Βουλής, γραμματέας της Επιτροπής Αναθεωρήσεως του Συντάγματος, μόνιμο μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Συνδέσεως Ελλάδας - ΕΟΚ. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη και φυλακίστηκε. Από το 1974 έως σήμερα χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών, υφυπουργός Εξωτερικών, υπουργός Εμπορίου (δύο φορές), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, υπουργός Εθνικής Άμυνας (δύο φορές), υπουργός Δικαιοσύνης. Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η θητεία του ως αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996), ενώ έχει διατελέσει κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, γενικός γραμματέας της Κοινοβουλευτικής ομάδας και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Από τον Ιανουάριο του 1998 είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου "Κωνσταντίνος Καραμανλής". Στις εκλογές της 13ης Ιουνίου 2004 εξελέγη ευρωβουλευτής και είναι επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχει τιμηθεί με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, καθώς και με άλλα ανώτερα παράσημα διαφόρων κρατών, και έχει γράψει πολλές νομικές και πολιτικές μελέτες.

Έλληνας λόγιος και διδάσκαλος του Γένους.

Εξέχουσα προσωπικότητα του Άργους. Γεννήθηκε στο Άργος το 1847 και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε μέχρι το θάνατό του δικηγορία στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Ήταν ασκητικός και δεν αγαπούσε την κοινωνική ζωή. Του άρεσε να εργάζεται ώρες ατέλειωτες. Σε όλη του τη ζωή ήταν αφοσιωμένος στο λειτούργημά του και στο συγγραφικό του έργο.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αργείων «Ο ΔΑΝΑΟΣ», από τον οποίο αποχώρησε το 1900, επειδή διαφώνησε με τον πρόεδρο Χρήστο Παπαοικονόμο ως προς την τακτική του συλλόγου, καθότι επιθυμούσε να έχει ο σύλλογος ιστορικό προσανατολισμό, αποσκοπώντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού για την ιστορία του Άργους.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Σπ. Καλμούχου την τετραετία 1883-87, οπότε δεν επανεκλέγεται. Ηταν οπαδός του Θ. Δηλιγιάννη, τον οποίο μάλιστα προσφώνησε, όταν πέρασε από το Άργος. Αργότερα εμφανίζεται οπαδός του Χαρ. Τρικoύπη. Με το Σπήλιο Καλμούχο είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις και τον υποστήριξε στην αρθρογραφία του. Ο ίδιος εξέδιδε την εφ. «Άργος» από το 1885 έως το 1889. Μετά την επανάσταση στο Γουδί ανήκε στους μετριοπαθείς αντιβενιζελικούς. Αλλά όταν επήλθε η ρήξη ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο, ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση κατά του Βενιζέλου, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το Φεβρουάριο 1918 σε ηλικία 71 χρονών στη Μυτιλήνη, από όπου επέστρεψε ύστερα από λίγους μήνες ταλαιπωρημένος.

Το πνευματικό έργο του Βαρδουνιώτη άφησε τη σφραγίδα του στα γράμματα του Άργους για 50 ολόκληρα χρόνια. Με εμφανή τα ίχνη του ρομαντισμού έγραψε ποιήματα και διηγήματα, τα οποία όμως δεν άντεξαν στο σαρωτικό πέρασμα του χρόνου. Αλλά το ιστορικό και ιστοριοδιφικό του έργου είναι πολύ σημαντικό και προσελκύει ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον. Ακούραστος στην ιστορική έρευνα, με μεθοδικότητα και υπευθυνότητα συνέβαλε στην εξακρίβωση της ιστορικής αλήθειας και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το έπος του 1821 και για πολλές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Ιδιαίτερη θέση κατέχει «Η καταστροφή του Δράμαλη», που αναφέρεται στη μάχη των Δερβενακίων. Επίσης, έγραψε για τη δίκη του Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα και άλλους ήρωες και αγωνιστές του 1821. Άλλα σημαντικά του έργα είναι η «Εκδρομή εις τας Μυκήνας», «Η Αφνειός Κόρινθος», «Η Φρύνη», «Παρά τον Ερασίνον» κ.ά. Πολλά δημοσιεύματά του φιλοξενήθηκαν στον τύπο του Άργους, στα ημερολόγια Σκόκκου και Σβορώνου και αλλού. Υπέγραφε πολλές φορές με τα ψευδώνυμα Έσπερος και Τίμων.

Ο Βαρδουνιώτης απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στο Άργος το 1924.

Ο Χρίστος Βαρλέντης, πρωτότοκος γιος της οικογένειας του Νικολάου Βαρλέντη-Χριστοδούλου, καταγόταν από τη Ζάχουλη (Ζαχόλη) Κορινθίας. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη, όπου ο Βαρλέντης έζησε τα παιδικά του χρόνια και ολοκλήρωσε το γυμνάσιο. Γεννήθηκε με περιορισμένη όραση και αργότερα υπέστη τραυματισμό στο υγιές μάτι του. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα και άρθρα, στα οποία υποστήριξε τον δημοτικισμό.
Το διάστημα 1904-1909 εξέδωσε το περιοδικό Επιθεώρηση, όπου δημοσίευσε την κωμωδία «Οι μαλλιαροί» (1904), τη μετάφραση του Προμηθέα του Αισχύλου (1906), της Ηλέκτρας του Σοφοκλή (1906) και της Ιφιγένειας εν Ταύροις του Ευριπίδη (1907). Το 1909 κυκλοφόρησε ως τόμος του περιοδικού η συλλογή διηγημάτων Χαμοζωή.
Δημοσίευσε τα έργα: Σύννεφα. Συλλογή έργων πεζών και εμμέτρων (1897), Φλόγες. Του πολέμου – Από παντού – Νέος κόσμος (ποιητική συλλογή, 1898), Φώτα και σκιές. Ποιήματα και διηγήματα 1898-1899 (1899), Ζαΐρα (διήγημα, 1900), Στροφές (ποιητική συλλογή, 1904), Δόξα και ζωή (συλλογή διηγημάτων 1907), Αητοί και λελέκια (συλλογή διηγημάτων, 1908), Θρύλοι (ποιητική συλλογή, 1910), Η βουβή (δράμα, 1911, πρώτη δημοσίευση σαν επιφυλλίδα στην εφημερίδα Πύρρος), Ξύπνα Ρωμιέ (άρθρα και λογοτεχνήματα, 1912), Επάνω απ’ το βυθό (ποιητική συλλογή, 1918), Αέρα-Αέρα (ποιητική συλλογή, 1919), Μπουκετάκι (ποιητική συλλογή, 1919), Σκέρτσο (ποιητική συλλογή, 1921), Κάλμα (ποιητική συλλογή, 1924).
Διετέλεσε διευθυντής του φιλολογικού περιοδικού Αττική Ίρις και της εφημερίδας Πύρρος.

Πηγή: Αρχείο Χρ. Βαρλέντη (υποφάκ. 4). Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 3. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1929, τομ. ΣΤ΄.

Κτήση της Βενετικής Δημοκρατίας την περίοδο 1688-1715.

Ο Γεράσιμος Βασιλάτος (Φισκάρδο Κεφαλονιάς, 1901 - Αθήνα, 1987) ήταν δικηγόρος και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δικηγόρος, ποινικολόγος στην Αθήνα από το 1923. Αναμίχθηκε στην πολιτική και εκλέχτηκε βουλευτής Σάμης – Κεφαλληνίας με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού (1952), πρώην Δήμου Αθηνών με το Κόμμα των Προοδευτικών (1961), Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου (1963-1964). Διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Βουλής από το Νοέμβριο του 1963 ως τον Μάρτιο του 1964. Το 1939 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Αθηνών. Υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του συνταγματάρχη Πυροβολικού Αλέξανδρου Παπατέρπου στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ (1966).
Ο Γεράσιμος Βασιλάτος συμμετείχε σε οργανισμούς και έλαβε μέρος σε επιστημονικά συνέδρια. Ήταν μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνορουμανικού Κοινοβουλευτικού Συνδέσμου. Το 1963 έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Νομικών το 1963.
Ο Βασιλάτος ήταν εκδότης της εφημερίδας Εφημερίς των Κεφαλληνίων, ενώ αρθρογραφούσε για νομικά και πολιτικά θέματα στον Τύπο. Εξέδοσε δύο βιβλία: Οι υπεύθυνοι της Αγγλο-Τουρκικής, Εφημερίς των Κεφαλληνίων, [1956] και Η δίκη καί η εκτέλεση των εξ : Αποκορύφωμα πολιτικού φανατισμού, Αθήνα, Εκδοτική Ειρήνη, 1980.
Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Αρ. Μάνεση με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Η Βιργινία Βασιλείου γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και στα χρόνια της Κατοχής εισήλθε στις γραµµές της εαµικής Εθνικής Αντίστασης. Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, δοκίµασε τις ικανότητές της στη γλυπτική, στη µικροτεχνία, στην εικονογράφηση. Μετά την απελευθέρωση, έζησε τις περιπέτειες του κόσµου της εαµικής Αριστεράς. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Όταν εξέτισε την ποινή της, δεν απελευθερώθηκε αλλά εκτοπίστηκε στο Τρίκερι. Μετά την εξορία δούλεψε πλάι στον χαράκτη Τάσσο στο εργοστάσιο γραφικών τεχνών ΕΛΚΑ και µαθήτευσε κοντά του στη χαρακτική. Δούλεψε επίσης ως ζωγράφος στον "Κεραµεικό" και αργότερα σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε αποκατάσταση πινάκων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Η συµµετοχή της µε λίγα έργα της σε οµαδικές εκθέσεις στη Μόσχα και στο Παρίσι οφείλεται σε προσπάθειες άλλων, µεταξύ των οποίων ο άντρας της, ζωγράφος Νέστορας Παπανικολόπουλος.

1) Ο Γεράσιμος Βασ. Βασιλειάδης, γιος του στρατιωτικού Βασιλείου Π. Βασιλειάδη και της Ιφιγένειας Ξαβερίου Λάνδερερ (†1926), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1903 μέχρι το 1928. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως υποπλοίαρχος στο θωρηκτό «Αβέρωφ» και το 1916 προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα. Παραιτήθηκε το 1920 και επανήλθε το 1922 ως κυβερνήτης του θωρηκτού «Λήμνος». Στη συνέχεια υπηρέτησε ως υπασπιστής του Προέδρου της Δημοκρατίας ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1923-1925) και ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο (Οκτώβριος 1925-Ιούνιος 1927). Το 1928 αποστρατεύθηκε με το βαθμό του πλοιάρχου και πολιτεύθηκε, όπως ο πατέρας του στην περιφέρεια Λοκρίδας. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1928 και εξελέγη με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Επανεξελέγη βουλευτής του ίδιου κόμματος στην περιφέρεια Φθιώτιδας-Φωκίδας το 1932, 1936, 1946 και 1950. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών και Αεροπορίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1932), υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Καΐρου (1944), υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Θ.Σοφούλη και Αλ.Διομήδη (1949-1950) και υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950). Μετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου (1944), στο Συμαχικό Συνέδριο Εμπορικής Ναυτιλίας στο Λονδίνο (1944) και στο Συνέδριο Πανευρώπης στη Χάγη το 1951. [Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν κυρίως από το Who is who, εκδ.1965].

Παντρεύτηκε την Ελένη Γ. Λεβίδη το 1917 και το 1918 απέκτησε ένα γιό, τον Γεώργιο, δικηγόρο και εκδότη της εφημερίδας Express.

2) Βασίλειος Π. Βασιλειάδης (1842-1909). Πατέρας του προηγούμενου. Αξιωματικός του Πεζικού, το 1868 βρισκόταν στο Παρίσι για μετεκπαίδευση και το 1871 υπηρετούσε στο πρώτο σύνταγμα των Ζουάβων. Το 1891 είχε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, ενώ στη συνέχεια πολιτεύθηκε στην εκλογική περιφέρεια της Λοκρίδας. Διετέλεσε βουλευτής τις περιόδους 1895-1898, 1899-1902 και 1906-1910. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα, μεταξύ των οποίων με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, το Σταυρό των Ταξιαρχών και τη γαλλική Legion d` Honneur. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1909.

Το Βασιλικό Ίδρυμα Πρόνοιας ή Βασιλική Πρόνοια ήταν ένας οργανισμός με σκοπό τη φροντίδα των παιδιών. Δημιουργήθηκε το 1955, ως συνέχιση της Ερανικής Επιτροπής «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος» που ιδρύθηκε στις 11 Ιουλίου 1947 με την πρωτοβουλία της Βασίλισσας Φρειδερίκης.
Αρχικά το έργο της Πρόνοιας (με το πλήρες όνομα «Έρανος "Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος" υπό την Υψηλήν Προστασίαν της ΑΜ της Βασιλίσσης») ήταν οι παιδουπόλεις (περίπου 52 στο απόγειό τους) αλλά με την επιστροφή της πλειοψηφίας των παιδιών στα σπίτια τους το 1950, άλλαξε κατεύθυνση ιδρύοντας τα Σπίτια του Παιδιού (αναφέρονται ως «εγκατεστημένα σε 260 Ακριτικά χωριά»), δύο Αγροτικές Οικοκυρικές Σχολές για κορίτσια (μετεξέλιξη Παιδουπόλεων), μια πρωτοβάθμιος Αγροτική Σχολή, μια τεχνική σχολή για αγόρια, πρόγραμμα οικοτεχνίας (ιδιαίτερα η ταπητουργία), η εθνικοθρησκευτική αγωγή, έργα κοινής ωφελείας, νηπιαγωγεία, έκδοση περιοδικών («Το Σπίτι του Παιδιού», «Η Παιδούπολη») και αργότερα Ομάδες Βοήθειας Υπαίθρου, «Αστικά Κέντρα» (15 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καβάλα για εξωσχολική επαγγελματική εκπαίδευση και ψυχαγωγία), Κέντρα Νεότητας (σε άλλες πόλεις).
Η Βασιλική Πρόνοια δεν ήταν κρατικός οργανισμός, αλλά είχε σημαντική υποστήριξή του και με νομικές πράξεις αλλά και με χρηματοδότηση μέσω έμμεσης φορολογίας και διάθεση εκτάσεων.
Η «Βασιλική Πρόνοια» μετεξελίχθηκε το 1970 σε «Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας» (Ε.Ο.Π.) (ΦΕΚ 125/2.6.1970).

Βασιλική φάλαγγα ονομάσθηκε το από τον Βασιλιά Όθωνα συσταθέν το έτος 1835 σώμα αξιωματικών στο οποίο κατατάχθηκαν «τιμής ένεκεν» οι κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήρωες και αγωνιστές οπλαρχηγοί οι οποίοι είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω έλλειψης στοιχειώδους μόρφωσης και άλλων απαιτουμένων προσόντων ήταν αδύνατον να καταταχθούν στον τακτικό στρατό. Οι καταταχθέντες σ΄ αυτή τη φάλαγγα ονομάσθηκαν «Φαλαγγίτες» και έλαβαν, ανάλογα με το χρόνο (διάστημα) των υπηρεσιών τους στον Αγώνα της Εθνεγερσίας, διάφορους βαθμούς από του ανθυπολοχαγού μέχρι του συνταγματάρχη. Μισθοδοτούνταν από το δημόσιο ταμείο όπως και οι λοιποί αξιωματικοί του τακτικού στρατού, εκτός ορισμένων στους οποίους προς αμοιβή των υπηρεσιών τους παραχωρήθηκαν εθνικές γαίες. Παράλληλα τους δόθηκε το δικαίωμα της κατοχής και αναγνώρισης ιδιαίτερης σφραγίδας με το όνομά τους για να τους παρέχονται κάποιες «ατέλειες» (απαλλαγές).
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1 [τελευταία επίσκεψη 22/5/2020].

Το κτίριο του Βασιλικού Θεάτρου σχεδιάστηκε από
τον Ερνέστο Τσίλλερ κι η ανέγερσή του έγινε με χορηγίες ομογενών και με πόρους του Δημοσίου. Το Βασιλικόν Θέατρον εγκαινιάστηκε στις 24 Νοεμβρίου 1901, λειτούργησε υπό τον έλεγχο του Γεωργίου Α΄ και έδωσε την τελευταία του παράσταση στις 29 Απριλίου 1908. Πρώτος διευθυντής του τοποθετήθηκε ο Άγγελος Βλάχος, που παραιτήθηκε προτού να ξεκινήσουν οι παραστάσεις. Τον διαδέχτηκε ο επιμελητής των ανακτόρων Νικόλαος Θων ώς το 1906. Μετά το θάνατο του Θων (Μάρτιος 1906), ο Βλάχος ανέλαβε και πάλι διευθυντής έως τη λήξη της λειτουργίας του Θεάτρου. Γραμματέας του Βασιλικού ήταν ο Στέφανος Στεφάνου, σκηνοθέτης του ο Θωμάς Οικονόμου από το 1901 έως το τέλος της θεατρικής περιόδου 1905-1906. Τα καθήκοντα του Θωμά Οικονόμου ανέλαβε κατόπιν ο έως τότε κοσμητής σκηνής Χριστόφορος Ταβουλάρης (γιος του ηθοποιού Διονυσίου Ταβουλάρη), υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Άγγελου Βλάχου.

Το 1908, μετά το οριστικό κλείσιμο του Βασιλικού Θεάτρου, το κτίριο του Τσίλλερ έμεινε στην ιδιοκτησία του πρίγκιπα Νικολάου. Το 1923 απαλλοτριώθηκε από τη στρατιωτική κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά, και το 1925 παραχωρήθηκε από τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου στην Επιτροπή Αεροπορικής Αμύνης, η οποία το διαχειριζόταν μέχρι το 1929.

Από το 1908 έως το 1929, η σκηνή της οδού Αγίου Κωνσταντίνου φιλοξένησε περισσότερες από 170 θεατρικές παραγωγές ξένων αλλά και ελληνικών επαγγελματικών θιάσων, μαθητικές και σπουδαστικές παραστάσεις, συναυλίες, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, κύκλους ομιλιών, χορούς συλλόγων και σωματείων.

Ενδεικτική βιβλιογραφία:
—Ανδρέας Μ. Ανδρεάδης, Το Βασιλικόν Θέατρον (1901-1908), Διάλεξις γενομένη εις τον σύλλογον Παρνασσόν την 10 Ιανουαρίου 1933, Εν Αθήναις, Εκδοτικός οίκος Δημ. Ν. Τζάκα, Στεφ. Δελαγραμμάτικα & σία, 1933.
—Ελίζα Άννα Δελβερούδη, «Θέατρο», στο: Χρήστος Χατζηιωσήφ (επιμ.), Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Οι απαρχές 1901-1922, Α΄ τόμος, μέρος δεύτερο, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 1999, σ. 389-399.
—Michalis Georgiou, The Reception of German Theater in Greece, Establishing a Theatrical Locus Communis: The Royal Theater in Athens (1901-1906), Βερολίνο, Peter Lang, 2019.
—Αντώνης Γλυτζουρής, «Η δημιουργία θέσης σκηνοθέτη στο “Βασιλικόν Θέατρον” (1898-1902)», Μνήμων 18 (1996), σ. 61-88.
—Αντώνης Γλυτζουρής, Η σκηνοθετική τέχνη στην Ελλάδα, Η ανάδυση και η εδραίωση της τέχνης του σκηνοθέτη στο νεοελληνικό θέατρο, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2011, σ. 37-60.
—Σώτος Πετράς, Βασιλικό Θέατρο – Ελληνική Οπερέττα, Ιστορία και ανέκδοτα με 100 εικόνες, Αθήνα, Καλλιτεχνική Βιβλιοθήκη, 1960.
—Λυδία Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου,
Αθήνα, ΜΙΕΤ, 2011, σ. 77-92.
—Γιάννης Σιδέρης, Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου 1794-1944, τόμος πρώτος (1794-1908), Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1990, σ. 229-278.
—Γιάννης Σιδέρης, Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου 1794-1944, τόμος δεύτερος, μέρος πρώτο, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, σ. 134-181.
—Δημήτρης Σπάθης, «Το θέατρο 1901-1922», στο: Βασίλης Παναγιωτόπουλος (επιμ.), Ιστορία του νέου ελληνισμού 1770-2000, 6ος τόμος, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, εφημ. Τα Νέα, 2003, σ. 195-212.
—Δημήτρης Σπάθης, «Θωμάς Οικονόμου», «Οι προσπάθειες για τη σκηνική αξιοποίηση του αρχαίου δράματος. Ο σκηνοθέτης και η παράσταση της Ορέστειας στο Βασιλικό Θέατρο», Από τον Χορτάτση στον Κουν, Μελέτες για το νεοελληνικό θέατρο, Αθήνα, ΜΙΕΤ,
2015, σ. 631-635, 636-671.
—Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, «Θέατρον επίσημον, μόνιμον, επιχορηγούμενον από το δημόσιον. Η πορεία προς την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου», Εθνικό Θέατρο. Τα πρώτα χρόνια (1930‒1941), Αθήνα, ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, 2013, σ. 31‒75.
— Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ, Η αρχιτεκτονική του ελληνικού θεάτρου, τόμοι Α΄-Β΄. Αθήνα, 1994.
— Θόδωρος Χατζηπανταζής, Διάγραμμα ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2014, σ. 307-338.

Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στην Καβάλα στις 18 Νοεμβρίου 1934. Γονείς του είναι ο Νικόλαος Βασιλικός, νομικός, από το Θεολόγο της Θάσου και η Αικατερίνη Ζαφειρίου από την Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου έμεινε ως το 1957 - με σύντομη επιστροφή στην Καβάλα μετά το τέλος του πολέμου- και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως αξιωματικός διερμηνέας. Ακολούθησε ολιγόχρονη παραμονή του στην Αθήνα και το 1959 έφυγε για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Yale, για σπουδές τηλεσκηνοθεσίας στη σχολή της R.C.A. στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1960 και έμεινε στην Αθήνα ως το 1967. Τότε άρχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα εργάστηκε περιστασιακά ως σεναριογράφος, βοηθός σκηνοθέτη, ηθοποιός και κειμενογράφος στο χώρο του ξένου και ελληνικού κινηματογράφου. Μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1967 αυτοεξορίστηκε σε χώρες της δυτικής Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη, όπου ανέπτυξε αντικαθεστωτική δράση μαζί με τη γυναίκα του Μιμή, με την οποία δημιούργησε και τον εκδοτικό οίκο 8 ½ , όπου κυκλοφόρησε πολλά βιβλία του. Στη Ελλάδα επέστρεψε με τη μεταπολίτευση και συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά όπως η Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, η Καθημερινή, η Αυγή, το Βήμα, η Νέα Εστία, η Επιθεώρηση τέχνης, η Καινούργια Εποχή, Το Δέντρο, το Αντί. Έχει διατελέσει αναπληρωτής γενικός διευθυντής της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης την περίοδο 1981-1984. Από το 1994 έως το 1996 ήταν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην ΟΥΝΕΣΚΟ τα έτη 1996-2004. Μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων (της οποίας ήταν και πρόεδρος από το 2001 έως το 2005). Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις, με τον ανώτατο τίτλο του Commandeur (Ταξιάρχου ) για τις Τέχνες και τα Γράμματα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 1994 έως τον Ιούνιο του 2013 επιμελήθηκε και παρουσίασε την εκπομπή για το βιβλίο ‘Άξιον εστί’ στην κρατική τηλεόραση. Είναι παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μια κόρη, την Ευρυδίκη.

Δημοσίευσε ποιήματα του για πρώτη φορά το 1949 στην εφημερίδα Μακεδονία. Το 1953 εξέδωσε τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα. Ακολούθησε το αποτελούμενο από τις νουβέλες Το φύλλο, το πηγάδι και Τ’ αγγέλιασμα τρίπτυχο. Το 1962 βραβεύεται με το έπαθλο ‘Κώστα Ουράνη.’ Γνωστός όμως τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο έγινε το 1966 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος Ζ, φανταστικό ντοκυμανταίρ ενός εγκλήματος με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που έγινε και κινηματογραφική ταινία τρία χρόνια αργότερα σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά. Τιμήθηκε με το βραβείο Mediteranneo στο Παλέρμο της Σικελίας για το σύνολο του έργου του (1978). Έχει εκδώσει περί τα 100 βιβλία. Είναι ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας πεζογράφος μετά το Νίκο Καζαντζάκη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες.

Στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος έχουν αντληθεί από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ, από βιογραφικά σημειώματα του συγγραφέα σε εκδόσεις βιβλίων του καθώς και από το αφιέρωμα στο Βασίλη Βασιλικό του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, Απρίλιος 2011.

Ο δικηγόρος Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στο Θεολόγο της Θάσου στις 30 Σεπτεμβρίου 1898. Το 1917 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη (1918-1919) και στη συνέχεια στο Μικρασιατικό μέτωπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τον Ιούνιο του 1923. Τον Σεπτέμβριο του 1925 εγκαταστάθηκε ως δικηγόρος στην Καβάλα. Πολιτεύθηκε και στις 26 Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα από όπου μετακόμισε οριστικά το 1947. Πολιτεύθηκε με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά δεν εκλέχθηκε στη Θάσο. Τον Απρίλιο του 1959 ανέλαβε την υπόθεση Πόλκ με την οποία και έγινε ευρύτερα γνωστός.Ο Νίκος Βασιλικός ήταν ο συνήγορος του κατηγορουμένου δημοσιογράφου Γ. Στακτόπουλου στην πολύκροτη δίκη. Μετά τη συνταξιοδότησή του διέμενε στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Καίτη Βασιλικού απέκτησε δύο παιδιά, την Έλζα και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό.
[Στοιχεία για το σύντομο βιογραφικό του Ν.Β. έχουν αντληθεί από την έκδοση Νίκος Βασιλικός, Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Βασίλης Βασιλικός, Η Δίκη των Έξ, Εκδόσεις Γνώση (1993) και από το άρθρο του Κωνσταντίνου Χιόνη για τον Ν. Βασιλικό δημοσιευμένο στα Θασιακά, περιοδική έκδοση της Θασιακής Ένωσης Καβάλλας, Τόμος Β’, 5.]