Γεννήθηκε στον Βόλο, όπου και μεγάλωσε. Η οικογένειά του είχε ρίζες στην Αργαλαστή και στην Άνω Κερασιά του Πηλίου, στην Κωνσταντινούπολη και στην Μπόκα Κοτόρσκα του Μαυροβουνίου.
Το 1968 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το Γ΄ Έτος επέλεξε να ακολουθήσει το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών (κατόπιν Τμήμα Διεθνούς Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών).
Το 1976 εντάχτηκε στην εκδοτική ομάδα της μηνιαίας επιθεώρησης βιβλίου Διαβάζω, που είχε τότε ξεκινήσει την κυκλοφορία της και με την οποία συνεργάστηκε έως το 1984 κυρίως σε θέματα γραμματείας σύνταξης, ενώ για μακρά χρονικά διαστήματα διετέλεσε και μέλος της συντακτικής επιτροπής της.
Το 1983 δημιούργησε στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας την αφιερωμένη στην παρουσίαση της εκδοτικής κίνησης εκπομπή Το Βιβλίο στο Μικρόφωνο (συνεντεύξεις, κείμενα, παραγωγή, παρουσίαση, μουσική επιμέλεια), την οποία διατήρησε έως το 1991. Μεταδόθηκαν συνολικά 347 εκπομπές.
Το 1984 άρχισε τη συνεργασία του με την εφημερίδα Τα Νέα, ως πολιτιστικός συντάκτης για θέματα κυρίως του θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και του βιβλίου, της μουσικής, της όπερας, του χορού και του κινηματογράφου. Στις 25 Νοεμβρίου 1999 δημιούργησε στα Νέα τη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι» που δημοσιευόταν κάθε Πέμπτη επί 13 χρόνια παρά έναν μήνα. Συνταξιοδοτήθηκε το 2011, αλλά διατήρησε ως εξωτερικός συνεργάτης τη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι» μέχρι τον Οκτώβριο του 2012.
Από το 1987 έως το 1988 κράτησε τη στήλη κριτικής παρουσίασης θεατρικών παραστάσεων στις σελίδες του εβδομαδιαίου περιοδικού Πάνθεον. Από το 1990 συνεργάστηκε με το μηνιαίο περιοδικό Marie Claire, κυρίως ως συντάκτης κριτικής παρουσίασης θεατρικών παραστάσεων, συνεργασία η οποία μονιμοποιήθηκε το 1991 και διατηρήθηκε μέχρι το 2005.
Συνεργάστηκε επίσης με το εβδομαδιαίο περιοδικό Ταχυδρόμος ­­(στην ένθετη στα Νέα-Σαββατοκύριακο έκδοσή του, από το 2000 έως το 2011) όπου δημοσίευσε κριτικές παρουσιάσεις θεατρικών παραστάσεων αλλά και πορτρέτα, άρθρα και συνεντεύξεις καθώς και με την ετήσια πολιτιστική έκδοση Επίλογος (τόμοι 1995-1998), στην παρουσίαση του ανοιξιάτικου θεατρικού γίγνεσθαι.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί και στα περιοδικά Διαβάζω, Η λέξη, Εκκύκλημα, Ταχυδρόμος (στην ανεξάρτητη έκδοσή του), Athens Magazine, Hellas Culture, στην Εφημερίδα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε πρόγραμμα της Ορχήστρας των Χρωμάτων, στα προγράμματα του Φεστιβάλ Αθηνών 1995 και του Φεστιβάλ Βύρωνα «Στη Σκιά των Βράχων» 1995, καθώς και στην έκδοση Οι Έλληνες του Κόσμου των εκδόσεων Άποψη. Συνέταξε, ως προσφορά στον Λευτέρη Βογιατζή, την ελληνική παραστασιογραφία για το Σχολείο των γυναικών του Μολιέρου, που δημοσιεύτηκε στο πρόγραμμα της παράστασης του έργου από τη «Νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή, με δική του σκηνοθεσία.
Από τον Νοέμβριο του 1994 έως τον Απρίλιο του 1995 είχε την ευθύνη της δημοσιογραφικής έρευνας, των συνεντεύξεων και των κειμένων στην εκπομπή για το θέατρο με τον δικής του έμπνευσης τίτλο Τρίτο Κουδούνι της ΕΤ1, σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Στέλιου Παυλίδη.
Τον Οκτώβριο του 2011 δημιούργησε με την τεχνική συμβολή του συντρόφου του Ljupcho Αngelov την ιστοσελίδα για το θέατρο και τις τέχνες totetartokoudouni.blogspot.com, η οποία έχει δεχτεί έως σήμερα (26 Μαΐου 2025) 4.099.310 επισκέψεις και στην οποία συνεχίζει, όχι τακτικά πια, τη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι».
Διετέλεσε μέλος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής για τις Επιχορηγήσεις Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού (για τις περιόδους 1997-1998, 1998-1999 και 1999-2000). Παραιτήθηκε το 2000, με επιστολή του που δημοσιοποιήθηκε, καθώς δεν είχαν τηρηθεί από το ΥΠΠΟ οι υποσχέσεις έγκαιρης σύγκλησης. Έχει επίσης διατελέσει μέλος της Επιτροπής για το Βραβείο «Δημήτρης Χορν», στις δύο πρώτες χρονιές απονομής του (2001 και 2002).
Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας «Αθανασίου Βασ. Μπότση» «για την προσπάθειά του ανανέωσης του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ στον ημερήσιο Τύπο, τις αποκλειστικότητές του και την προβολή του πολιτισμού». Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ από το 1992. Ζει στην Αθήνα.

[Αυτοβιογραφικό σημείωμα Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη]

Ο Γιάννης Σαραλής γεννήθηκε το 1906 στην Αρίστη (τότε ακόμη Αρτσίστα) Ζαγορίου. Την εγκύκλιο εκπαίδευση ολοκλήρωσε στην Ριζάρειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (Ξάνθη – Ιωάννινα – Αθήνα) και διετέλεσε Γυμνασιάρχης και Γενικός Επιθεωρητής Εκπαίδευσης.
Ως λογοτέχνης, ο Γιάννης Σαραλής καταπιάστηκε με την ποίηση και την πεζογραφία. Πέρα από συνεργασίες με ηπειρωτικά περιοδικά, πίσω από τα ψευδώνυμα Λίνος Αγράμπελης ή Γ. Αριστινός, εξέδωσε την Ποιητική Συλλογή «Ροζέτες» (Αθήνα, 1947) και το οδοιπορικό πεζογράφημα «Ζαγόρι» (Αθήνα, 1956). Τέλος, έγραψε ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο «Στη Ρίζα της Φτελιάς» (Αθήνα, 1962), εμπνευσμένος από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και τις μάχες που έλαβαν χώρα στην «Γραμμή Καλπακίου» και ειδικότερα στο ύψωμα της Γκραμπάλας.
Ως ερασιτέχνης μελετητής του πολιτισμού και της ιστορίας του τόπου του, ο Γιάννης Σαραλής συνέγραψε κείμενα για τη λαογραφία του Ζαγορίου που εκδόθηκαν στην Ηπειρωτική Εστία τη διετία 1974-76.
Επιπλέον, μαζί με τον συγχωριανό του αρχαιολόγο Φώτιο Πέτσα, συνέθεσαν το βιβλίο «Αρίστη και Δυτικό Ζαγόρι» (Αθήνα, 1982) που περιέχει πληθώρα ιστορικών, αρχαιολογικών και λαογραφικών στοιχείων για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αποδεικνύοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον των συγγραφέων για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου τους.
Πριν ακόμη αρχίσει να απειλείται το φυσικό περιβάλλον με ανεπανόρθωτες καταστροφές, ο Γιάννης Σαραλής υποστήριζε στο βιβλίο του «Ζαγόρι, ένας απίθανος κόσμος», ότι «η αγάπη για το περιβάλλον αποτελεί τη μόνη ελπίδα να ζωντανέψει ξανά το Ζαγόρι».

Ο Ροβέρτος Σέργιος Σαραγάς ήταν χορευτής, χορογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης στις 9 Νοεμβρίου του 1927 και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο χορό. Εμφανίστηκε ως σολίστ και χορογράφος του κλασικού μπαλέτου σε πλήθος παραστάσεων στην Ελλάδα. Πραγματοποίησε αρκετές εμφανίσεις στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία και την Αγγλία. Στο Λονδίνο εγκαταστάθηκε μόνιμα τη δεκαετία του 1960. Συνεργάστηκε με το Mary Wigman Studio, το Lamda Theatre του Λονδίνου και τη γνωστή σαιξπηρική ηθοποιό Dorothy Tutin, ενώ είχε πολυετή συνεργασία με το Stratford Royal Shakespeare Company. Ο Σαραγάς δίδαξε στην περίφημη R.A.D.A, τη Βασιλική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης του Λονδίνου. Ανάμεσα στα έργα που δίδαξε, χορογράφησε και σκηνοθέτησε: ‘Οι Τρωάδες’, ‘Αγαμέμνων’, ‘Βάκχαι’, ‘Οιδίπους Τύραννος’. Τέλος, συνεργάστηκε με το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, ενώ πραγματοποίησε αρκετές εμφανίσεις στην τηλεόραση. Πέθανε στο σπίτι του στο Λονδίνο στις 26 Φεβρουαρίου του 1979.

Ο Γεώργιος Σαρής του Χριστόφορου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1921. Το 1963 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής και εκμετάλλευσης κινηματογραφικών ταινιών, «Athena Films Productions», από κοινού με την Ασπασία Σωτήρχου.

[Πηγή: Υλικό του αρχείου].

Τριτοετής φοιτητής της Νοµικής Σχολής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, ο Στέφανος Σαράφης (Τρίκαλα Θεσσαλίας 1890 - Αθήνα 1957) κατατάχτηκε εθελοντικά στο στρατό το 1912 και έλαβε µέρος στους Βαλκανικούς πολέµους. Στη συνέχεια φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωµατικών. Προσχώρησε στο κίνηµα της Θεσσαλονίκης και συµµετείχε στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία προαγόµενος συνεχώς επ’ ανδραγαθία. Το 1920, διώχτηκε από τους "µοναρχικούς" και εξορίστηκε.. Επανερχόµενος στο στράτευµα µετά την επικράτηση της "επανάστασης του 1922" µε το βαθµό του αντισυνταγµατάρχη (1923), µετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία (1924) και φοίτησε στη Σχολή Πολέµου (1925-1926). Στρατιωτικός ακόλουθος στη Γαλλία το 1934, αποτάχθηκε από το στρατό και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, µετά το Κίνηµα το 1935. Ιδρυτής το 1941, µαζί µε άλλους στρατιωτικούς, της µυστικής οργάνωσης 3Α, βγήκε στο βουνό το 1943 για να οργανώσει αντάρτικο. Προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, µετά τη πρόσκαιρη σύλληψή του, και έγινε ο στρατιωτικός αρχηγός του. Το 1946 εκτοπίστηκε στην Σέριφο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Το 1951, εξόριστος στον Αη Στράτη, εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Γραµµατέας της ΕΔΑ και µέλος της Διοικούσας της Επιτροπής από το 1951, εκλέχτηκε βουλευτής Λαρίσης το 1956. Το 1957 σκοτώθηκε στον Άλιµο.

Η Έφη Σαπουνά - Σακελλαράκη είναι αρχαιολόγος και έχει υπηρετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού από διάφορες θέσεις και ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες στα νησιά Εύβοια και Κρήτη (Αρχάνες και Ζώμινθος). Ο σύντροφός της Γιάννης Σακελλαράκης (1934-2010) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος διεθνούς βεληνεκούς που ειδικεύτηκε στη Μινωική προϊστορία. Ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες, όπως τις Αρχάνες, το Ιδαίον Άντρο και τη Ζώμινθο στην Κρήτη, καθώς και στα Κύθηρα.

Το σανατόριο "Η Ζωοδόχος Πηγή" ήταν το πρώτο ορεινό σανατόριο για φυματικούς στην Ελλάδα αλλά και το πρώτο πρεβαντόριο (ίδρυμα προληπτικής θεραπείας για παιδιά), που ιδρύθηκε στη Δράκεια του Πηλίου από τον γιατρό Γεώργιο Καραμάνη (1873-1964) που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Δράκεια και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Πριν την ίδρυση του σανατορίου, ο Καραμάνης άσκησε για δεκατρία χρόνια το επάγγελμα του γιατρού στη γενέτειρά του.
Το κτίριο που στέγασε αρχικά την ιδέα του ήταν ένα μικρό υπάρχον χάνι με δύο μόνο δωμάτια. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, το θεραπευτήριο διέθετε 50 κλίνες.
Το 1922 ο Καραμάνης παντρεύτηκε την Άννα Καμπανάρη, μια εξωστρεφή Αθηναία 27 χρόνια νεότερή του με ανήσυχο πνεύμα και σημαντικές κοινωνικές γνωριμίες. Η Άννα υπήρξε εμπνεύστρια και υπεύθυνη για τη λειτουργία του πρεβαντορίου «Τα Χελιδόνια», μια νέα θεραπευτική πτέρυγα που θα φιλοξενούσε φιλάσθενα παιδιά. Εκμεταλευόμενη τις γνωριμίες της, η Άννα κατόρθωσε ώστε η βιβλιοθήκη του πρεβαντορίου να δημιουργηθεί με την φροντίδα του Μανόλη Τριανταφυλλίδη καθηγητή γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το σχολικό πρόγραμμα να σχεδιαστεί από τον παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο. Το πρεβαντόριο, όμως, λειτούργησε για ένα πολύ μικρό διάστημα, αφού το 1939 η Άννα εγκατέλειψε τον Καραμάνη για να παντρευτεί τον Άγγελο Σικελιανό, τον οποίο γνώρισε την προηγούμενη χρονιά στο σανατόριο, όπου είχε φιλοξενηθεί ως απλός επισκέπτης.
Ο πόλεμος που ακολούθησε ήταν καταστροφικός για τις εγκαταστάσεις. Στις 6 Αυγούστου 1942 ανατινάχθηκε από τους Ιταλούς η γεννήτρια παραγωγής ηλεκτρισμού και στις 16 Σεπτεμβρίου 1943 βομβαρδίστηκαν από του Γερμανούς βασικές πτέρυγες του σανατορίου.
Το 1946-1947 κατόπιν συμφωνίας με την Εβραϊκή Φιλανθρωπική Οργάνωση της Αμερικής Joint νοσηλεύτηκαν στο σανατόριο φυματικοί Εβραίοι από την Ελλάδα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας. Το 1951 ο Καραμάνης αναγκάστηκε να λάβει ένα μεγάλο δάνειο από την Εθνική Τραπεζα για να ανακατασκευάσει τις εγκαταστάσεις. Αν και το σανατόριο επαναλειτούργησε κανονικά, οι πολλές οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν στην πτώχευση το 1960.

Ο Μωρίς Σαλτιέλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1922. Γιος του Ισαάκ Σαλτιέλ, εμπόρου υφασμάτων, και της Σάρας Σαλτιέλ, το γένος Σερρέρο. Αποφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών στην Αθήνα. Το 1942 κι ενώ είχε επιστρέψει για διακοπές στη Θεσσαλονίκη φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου και κρύφτηκε σε σπίτι φιλικού του προσώπου ως το τέλος της Κατοχής. Οι γονείς του μεταφέρθηκαν την άνοιξη του 1943 στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου όπου εξοντώθηκαν.
Ο Σαλτιέλ με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη το 1946, άνοιξε ξανά το εμπορικό κατάστημα του πατέρα του στην οδό Βηλαρά 3. Το 1970 έκλεισε το κατάστημα και εργάστηκε για τρία χρόνια ως εμπορικός αντιπρόσωπος στην εταιρία Δαυίδ Καράσσο.
Παράλληλα με τις εγκύκλιες σπουδές του ο Σαλτιέλ σπούδασε μουσική (βιολί) ενώ σε μεγαλύτερη ηλικία έκανε θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Σόλωνα Μιχαηλίδη.
Ανήσυχος και ευαίσθητος, δραστηριοποιήθηκε για πολλά χρόνια στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλο-νίκης. Με πρωτοβουλία δική του και των φίλων του Γιάννη Τριανταφυλλίδη και Μιχάλη Τσιτσικλή ιδρύθηκε το 1951 η «Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη», σωματείο που πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην πολι¬τιστική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ο Σαλτιέλ υπηρέτησε την «Τέχνη» για παραπάνω από 30 χρόνια από τις θέ¬σεις του μέλους του διοικητικού συμβουλίου, του γε¬νικού γραμματέα και του αντιπροέδρου. Υπήρξε, σύμ¬φωνα με τις μαρτυρίες των συνεργατών του, ο κύριος μοχλός πίσω από την πετυχημένη πορεία του συγκεκριμένου σωματείου.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για ένα σύντομο διάστημα το 1974. Διορίστηκε ξανά στο διοικητικό συμβούλιο του ΚΘΒΕ το 1981. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης την περίοδο 1986-1987.
Ο Μωρίς Σαλτιέλ αρθρογραφούσε συχνά για τα πολιτιστικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης και πρωτοστάτησε στην ίδρυση το 1975 της Συντονιστικής Επιτροπής Εκπολιτιστικών Σωματείων Βορείου Ελλάδος καθώς και στην ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Παντρεύτηκε το 1963 την Ελένη Νικολάου. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σίμο και τον Άρη, ο οποίος πέθανε το 1994.
Πέθανε μετά από μακρά ασθένεια το 1998 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Ανδρέας Σακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1875. Ήταν γιος του διακεκριμένου δικαστικού Νικολάου Σακόπουλου, που είχε διατελέσει γενικός πρόξενος και μέλος των Μικτών δικαστηρίων της Αιγύπτου. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι (1895-1897), διετέλεσε υφηγητής της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (1898-1899) και το 1901 αναχώρησε για την Αίγυπτο, όπου έζησε και εργάστηκε ως δικηγόρος. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα (;) η οποία ασχολιόταν με τη μουσική και το πιάνο. Ο Σακόπουλος πέθανε στο Κάϊρο στις αρχές Ιανουαρίου του 1944.

Ο Βασίλειος Σακέττας γεννήθηκε το 1907 στο χωριό Λάττα Ηλείας κοντά στην Αμαλιάδα. Ήταν ξάδερφος του Νίκου Μπελογιάννη. Τελείωσε τη Σχολή Υπαξιωματικών και υπηρέτησε στην Έδεσσα, στο Ρίο και τη Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο με τον βαθμό του υπολοχαγού. Το 1943 κατά την διάρκεια απόπειρας φυγής του στη Μέση Ανατολή συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Μετά την απελευθέρωσή του, εντάχθηκε στο ένοπλο τμήμα του ΕΛΑΣ, πολέμησε στη Νιγρίτα και στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Λόγω της πολιτικής ένταξής του στο χώρο της αριστεράς και της γενικότερης αντιστασιακής του δράσης εξορίστηκε για πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα εξορίστηκε από το 1947 έως το 1951 στη Μακρόνησο και από το 1953 έως και το 1962 (με ορισμένα διαλλείματα) στον Άη Στράτη. Κατά την διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών εκτοπίστηκε πρώτα στην Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι Λέρου μέχρι και το 1970.

Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και των αγωνιστών της, κυρίως μέσα από την Πανελλήνια Ένωση Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Εθνικής Αντίστασης, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.

Συνταξιοδοτήθηκε από τον στρατό με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Είχε τιμηθεί με τον Σταυρό της Ανδρείας και με άλλες ατομικές διακρίσεις.

Παντρεύτηκε τη Μαρίκα Λαμπίδου το 1937 στη Θεσσαλονίκη και απέκτησαν 2 παιδιά, τον Σπύρο και την Καίτη. Πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 22 Σεπτεμβρίου 2007.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, νεκρολογία στον Ριζοσπάστη, 25.9.2007, διαθέσιμη ηλεκτρονικά στο http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4221848 (τελευταία επίσκεψη 9.3.2015)

Ο Βαγγέλης Σακκάτος (1930) γεννήθηκε στο Νιοχώρι του Καλού Όρους της Κεφαλονιάς. Εκεί και στο διπλανό χωριό της μάνας του, τα Κομητάτα, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Μετά τη σφαγή των Ιταλών από τη Βέρμαχτ, το Σεπτέμβρη του 1943, πήρε μέρος στα Αετόπουλα του ΕΑΜ. Αργότερα βρέθηκε και έζησε στην Ιθάκη μέχρι το τέλος του πολέμου και από το 1945 ως το 1960 στην Αθήνα, όπου εργαζόμενος φοίτησε σε νυχτερινό Γυμνάσιο. Μετείχε στο αριστερό κίνημα, φυλακίστηκε για πολιτικούς λόγους και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τις εκδόσεις βιβλίων. Το Σεπτέμβρη του 1960 μετανάστευσε στη Δυτική Γερμανία, ύστερα από καταδρομή της Ιεράς Συνόδου εναντίον του, για έκδοση έργου του Ανατόλ Λουνατσάρσκυ περί της Ιστορίας των θρησκευμάτων. Εκεί έζησε 32 χρόνια (1960-1992), από τα οποία 8 ως πολιτικό πρόσφυγας με ακυρωμένο διαβατήριο (1966-1974), εργαζόμενος ως μηχανουργός, στέλεχος του Συνδικάτου Μετάλλου (IG-METALL) επί 25 χρόνια και ως δημοσιογράφος (Deutsche Welle, «Μεταναστευτικά Νέα» της Βόννης κ.λπ.). Υπήρξε μέλος της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων (DJU), της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ) και της Ομοσπονδίας Γερμανών Συγγραφέων (VDS), του Συνδικάτου ΜΜΕ (IG-MEDIEN), σήμερα VER.DI (Σύνδεσμος Συνδικάτων Παροχής Υπηρεσιών), μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εξελεγκτικής Επιτροπής της Ένωσης Ανταποκριτών Ελληνικού Τύπου του Εξωτερικού, όπως και τ. πρόεδρος της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Μελέτης Ελληνικής Σύγχρονης Ιστορίας (ΙΜΕΣΙ). Στη Γερμανία έπαιξε κεντρικό ρόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη δημιουργία των Ελληνικών Κοινοτήτων και της Ομοσπονδίας τους. Ασχολήθηκε επί 32 χρόνια με τα πολιτιστικά του και καθιέρωσε τη συνεργασία τους με τα γερμανικά Λαϊκά Πανεπιστήμια (VHS) στον τομέα της λαϊκής επιμόρφωσης. Κεντρικός επίσης ήταν ο ρόλος του στον αντιδικτατορικό αγώνα, ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Ένωσης Περιοχής Ρήνου-Βούππερ και Λεβερκούζεν και ως εκδότης της αντιδικτατορικής εφημερίδας «Ελληνικός Εργατικός Τύπος». Βιβλία, άρθρα του και διηγήματά του έχουν μεταφραστεί, δημοσιευτεί και εκδοθεί στα ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.

H Γαλάτεια Σακκά, ιδρύτρια και ισόβια Πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνίδας Νοικοκυράς, γεννήθηκε το 1926 και έφυγε απ' τη ζωή στις3 Ιουλίου 2003, στην Κηφισιά. Στην πολύχρονη θητεία της, αγωνίστηκε να φανερώσει τη μειονεκτική θέση της νοικοκυράς, τις ευθύνες, το φόρτο της, την καταπίεση της και πόσο αυτά δεν αναγνωρίζονται από κανένα. Κάθε δυο μήνες, έβγαζε μια τετρασέλιδη εφημεριδούλα με τίτλο: "Σύλλογος Ελληνίδας Νοικοκυράς, Ενημερωτικό Δελτίο", που μέσα είχε συνοπτικά όλα τα νέα για τις γυναίκες, τα συνέδρια, τις εκδηλώσεις, τις συναντήσεις των γυναικών, τους νέους νόμους, τα πάντα. Για πολλά χρόνια, ήταν μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού, μέσα από το οποίο αγωνιζόταν για τον έλεγχο των γεννήσεων. Ήταν επίσης μέλος στο ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών, ενώ συμπεριέλαβε στις δραστηριότητές της και τα Δικαιώματα της Τρίτης Ηλικίας.

Αρκετά μέλη της οικογένειας Σακελλαρίου ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο, ενώ άλλα πάλι, όπως ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου, διακρίθηκαν για το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.).

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948. Ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου είναι θείος του. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ε’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Το 1970 έλαβε δίπλωμα Αγρονόμου & Τοπογράφου Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1975 έλαβε δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού από το ΕΜΠ. Το 1983 έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών MSc in Engineering Rock Mechanics από το Imperial College of Science & Technology του University of London. To 1989 ολοκλήρωσε τις διδακτορικές σπουδές στον Τομέα Μηχανικής του Ε.Μ.Π. και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Μηχανικός

Το 1971-73 εκπλήρωσε τη στρατιωτική θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός του Μηχανικού. Αρχικά εργάστηκε ως βοηθός Εργαστηρίου Δομικής Μηχανικής & ΣΤΕ, ΣΑΤΜ, ΕΜΠ. Στην συνέχεια ως συνεργάτης και σύμβουλος διαφόρων τεχνικών εταιρειών πραγματοποίησε μελέτες γεωτεχνικών έργων σε υδραυλικά, συγκοινωνιακά και οικοδομικά έργα. Το 1986 διδάσκει στην Τεχνική Μηχανική & Γεωτεχνική Μηχανική στη Σχολή Τοπογραφίας ΓΥΣ. Το 1991-96 εκλέγεται λέκτορας. Παράλληλα εργάζεται ως γεωτεχνικός σύμβουλος σε υψηλά χωμάτινα επιχώματα οδοποιίας και υψηλά επιχώματα οπλισμένης γης. Το 1996-2001 αναγορεύεται σε επίκουρο καθηγητή. Το 1997-2011 διευθύνει το Εργαστήριο Δομικής Μηχανικής & Στοιχείων Τεχνικών Έργων. Το 2001-2007 ήταν αναπληρωτής καθηγητής Τεχνικής Μηχανικής & Γεωτεχνικών Έργων. Το 2002-2008 διετέλεσε διευθυντής του Τομέα Έργων Υποδομής & Αγροτικής Ανάπτυξης. Από το 2007 είναι καθηγητής Γεωμηχανικής & Τεχνικών Έργων του ΕΜΠ. Έχει διατελέσει μέλος διαφόρων επιστημονικών επιτροπών. Έχει συνεργαστεί σε σειρά ερευνητικών προγραμμάτων με εθνικά και διεθνή ιδρύματα

Το 1975 έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) για τις σπουδές του στο ΕΜΠ. Το 1981-82 έλαβε υποτροφία από το British Council για μεταπτυχιακές σπουδές στο Imperial College. Το 2003 και 2007, με την υποστήριξη του ΙΚΥ και του British Council, ήταν επισκέπτης σε πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου. Από το 2011 είναι Professor Emeritus στο Institute for Geotechnical Engineering IGT του ETH στη Ζυρίχη.

Ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου, διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, αρθρογράφησε σε αρκετές εφημερίδες, ενώ υπήρξε εκδότης και αρχισυντάκτης στην ημερήσια εφημερίδα Πελοπόννησος τα χρόνια 1914-1917, εποχή κατά την οποία ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση. Επίσης ασχολήθηκε με το Σταφιδικό Ζήτημα. Νυμφεύθηκε την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Ακαδημαϊκός και Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

Άγγελος Σακελλαρίου, Μακεδονομάχος ιατρός

Ιατρός, φιλόλογος και πολιτευτής της Λάρισας με μακρά θητεία στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο Γιάννης Σακελλαράκης ήταν Έλληνας αρχαιολόγος διεθνούς βεληνεκούς που ειδικεύτηκε στη Μινωική προϊστορία. Ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες, όπως τις Αρχάνες, το Ιδαίον Άντρο και τη Ζώμινθο στην Κρήτη, καθώς και στα Κύθηρα. Η σύντροφός του και αρχαιολόγος Έφη Σαπουνά - Σακελλαράκη έχει υπηρετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού από διάφορες θέσεις και ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες στα νησιά Εύβοια και Κρήτη (Αρχάνες και Ζώμινθος).

Ο Γεώργιος Κ. Σακελλάριος ήταν Έλληνας ιατροφιλόσοφος και ποιητής από την Κοζάνη. Σπούδασε Ιατρική στη Βιέννη στο ελληνικό περιβάλλον της μακεδονικής παροικίας και συνεργάστηκε με τον Ρήγα Βελεστινλή στην έκδοση της, ήδη μεταφρασμένης από τον ίδιο, «Περιηγήσεως του νέου Αναχάρσιδος εις την Ελλάδα». Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα, άσκησε το ιατρικό επάγγελμα σε πολλές ελληνικές πόλεις και διατέλεσε ιατρός πολλών αξιωματούχων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως του Ιμπραήμ πασά στο Μπεράτι και του Αλή πασά στα Γιάννενα.

Βαλκανιολόγος, ποιητής.

Η Μαίρη Σαγιάννου γεννήθηκε στα Δαρδανέλλια. Ήταν κόρη του Γεωργίου Σαγιάννου από τη Μάδυτο και της συζύγου του Καλλιόπης το γένος Πρόκου από το Κάστρο της Σίφνου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Σαγιάννου εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Η Μαίρη Σαγιάννου φοίτησε στο Ωδείο Πειραιά, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου, όπου γνωρίστηκε με τον Πέλο Κατσέλη. Παντρεύτηκαν το 1929 και χώρισαν λίγους μήνες πριν από το θάνατό της. Από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1920 ως τον πρόωρο θάνατό της από τύφο, η Σαγιάννου πήρε μέρος σε παραστάσεις του Θεατρικού Φοιτητικού Ομίλου, της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, θιάσων όπως «Των Νέων» και της «Εταιρείας Ελλήνων Καλλιτεχνών», και διακρίθηκε ως πρωταγωνίστρια στον κινηματογράφο και στο Εθνικό Θέατρο.

Mελετητής και καθηγητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ Φιλολογίας το 1966 με την διατριβή Oι Kαβαφικές Eκδόσεις (1891-1932). Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξεως το 1971 και επανήλθε το 1974 ως τακτικός καθηγητής για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, Harvard University από το 1977 έως το 1984 (οικειοθελής παραίτηση). Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως Tο Bήμα και Tα Nέα). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Δαπόντε και άλλων.

Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης: 15 Απρ. 2007).

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Είναι οδοντίατρος στο Νοσοκοµείο Παίδων. Το 1968 εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Στη δικτατορία ήταν εκπρόσωπος της σχολής του στο Διασχολικό των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν πρόεδρος της Γ.Σ. Ιατρικής-Οδοντιατρικής. Φυλακίστηκε το 1972 και το 1973 στην Ασφάλεια, τον Κορυδαλλό και την ΕΣΑ. Στρατεύτηκε υποχρεωτικά. Στη µεταπολίτευση ήταν Γραµµατέας Σπουδάζουσας του Ρήγα και αργότερα Β΄ Γραµµατέας του Κεντρικού Συµβούλιου. Στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος της Πολιτικής Γραµµατείας του Συνασπισµού από το 2000 έως το 2010. Ιδρυτικό στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Ο Γεώργιος Σίμωσις, χημικός, διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή Μηχανικών Σύρου

Γεννήθηκε στην Ήπειρο το 1868 και πέθανε στην Αθήνα το 1935. Γιος του Μιχαήλ Σίμου, ήταν δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδος Πατρίς στο Βουκουρέστι. Εξελέγη βουλευτής Άρτας στη Βουλή του 1910 και διετέλεσε υπουργός Περιθάλψεως της προσωρινής κυβέρνησης Θεσσαλονίκης (Σεπτ. 1916-Ιούνιος 1917) και της μετέπειτα κυβέρνησης Βενιζέλου (1917-1920). Τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών, τη Γαλλική Λεγεώνα Τιμής, το παράσημο Ταξιαρχών Στέμματος Ρουμανίας, το δίπλωμα του βασιλέως της Σερβίας και το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αγίου Σάββα.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1961 (ΦΕΚ Δ.Α.Ε.496/21.10.1961) από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) με σκοπό την ίδρυση στην Ελλάδα βιομηχανικής μονάδας σιδήρου και χάλυβα. Είχε προηγηθεί η εκπόνηση μελέτης από τον Dr. Friedrich Lüth, σε συνεργασία με τις υπηρεσίες του ΟΒΑ, από την οποία προέκυψε ότι υφίστανται δυνατότητες ίδρυσης τέτοιου είδους μονάδας. Τις εργασίες για τη δημιουργία της βιομηχανίας ανέλαβε υπηρεσία του ΟΒΑ, η οποία προέβη στην εκπόνηση σειράς μελετών σχετικών με την τοποθεσία εγκατάστασης του εργοστασίου, των πρώτων υλών, κ.ά. Την οριστική μελέτη του έργου ανέλαβε ο οίκος KOPPERS. Λόγω της επέκτασης της βιομηχανίας Χαλυβουργική Α.Ε., της ίδρυσης της Μεταλλουργίας Λαρύμνης, καθώς και της σύμβασης περί χαλυβουργείου μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του Τομ Πάππας αποφασίστηκε, στη Γενική Συνέλευση της εταιρείας στις 29 Μαΐου 1964, η μη ανάληψη από τον ΟΒΑ του έργου ίδρυσης της μονάδας και η διάλυση της εταιρείας.