Το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών (Deutsches Archäologisches Institut Athen, DAI Athen) ιδρύθηκε το 1874 ως παράρτημα του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου με έδρα το Βερολίνο και υπάγεται στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Από το 1888 και εξής στεγάζεται στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Φειδίου 1 στο κέντρο της Αθήνας που κτίστηκε για λογαριασμό του H. Schliemann από τους W. Dörpfeld και Ε. Ziller. Σκοπός του Ινστιτούτου σε διεθνή κλίμακα είναι η έρευνα στον τομέα της αρχαιολογίας και των συγγενών επιστημών μέσω εργασίας πεδίου (ανασκαφών, μελετών, ερευνών επιφανείας), η ανάδειξη και προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς επίσης η στήριξη των νέων ερευνητών. Από το έτος ίδρυσής του και εξής το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών έχει εξελιχθεί σε σταθερό κόμβο συνάντησης για την ελληνική, γερμανική και διεθνή επιστημονική κοινότητα. Σήμερα διαθέτει μια από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες για την αρχαιογνωστική έρευνα στην Ελλάδα, πλούσιες αρχειακές συλλογές και ένα εκτεταμένο φωτογραφικό αρχείο.

Γιος του Παναγή Γκούμα, εμπόρου καυσοξύλων στον Πειραιά. Διετέλεσε μητροπολίτης Ναυπακτίας-Ευρυτανίας (1939-1945) και Ηλείας (1945-1968;). Υπήρξε μέλος της Ιεράς Συνόδου και του Κεντρικού Συμβουλίου της Αποστολικής Διακονίας (κατά το διάστημα 1948-1949 ήταν διευθυντής της Σχολής της Αποστολικής Διακονίας στην Αθήνα). Ήταν επίσης πρόεδρος του παραρτήματος Ηλείας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση πολλών εκκλησιαστικών σχολών, ορφανοτροφείου, νηπιαγωγείου, παιδικού σταθμού και φιλόπτωχων ταμείων. Έγραψε τα φυλλάδια “Σταγόνες αγάπης” (1956) και “Χριστιανική οικογένεια” (1959).

Ο Γεώργιος Γεροντούδης ήταν ο πρωτότοκος γιος του Νικήτα Γεροντούδη, ο οποίος το 1875 εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, Λήμνο, για να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και, αργότερα, στην Ασμάρα της Ερυθραίας, όπου πιθανότατα γεννήθηκε ο Γεώργιος. Η οικογένεια διατηρούσε καπνεργοστάσιο και εμπορικές συναλλαγές, κυρίως με την Ιταλία. Το 1937, ύστερα από περιορισμούς που επέβαλε ο Μουσολίνι στους μη Ιταλούς εμπόρους της Αβησσυνίας, η οικογένεια Γεροντούδη εγκατέλειψε την Ασμάρα και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Ο Γεώργιος Γεροντούδης εγκαταστάθηκε στη Ρόδο.

[Τα στοιχεία προέρχονται από τον ιστότοπο της οικογένειας Γεροντούδη: https://www gerontoudis.gr/οικογένεια-γεροντούδη. Εκεί αναφέρεται ότι ο Γεώργιος εγκατέλειψε την Ασμάρα για τη Ρόδο νωρίτερα από την υπόλοιπη οικογένεια, ωστόσο σε επιστολές της Ασφαλιστικής Εταιρίας «Η Ανατολή» εμφανίζεται ως κάτοικος της Ασμάρα μέχρι και τον Απρίλιο του 1937]

Η "Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή" (Α.Γ.Σ.Α) ιδρύεται με το νόμο 1844 του 1920, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, στο παλιό κτήμα Χασεκή στο Βοτανικό Κήπο. Στον ίδιο χώρο προϋπήρχε η Τριανταφυλλίδειος Γεωργική Σχολή που ιδρύθηκε το 1888 και ήταν τριετούς φοιτήσεως. Πρώτος Διευθυντής της Γεωπονικής Σχολής ήταν ο Σπυρίδων Χασιώτης, πατέρας της Γεωπονικής Επιστήμης, ο οποίος είχε διατελέσει, μεταξύ των άλλων, Διευθυντής της Γεωργικής Σχολής Τίρυνθας το διάστημα 1894-1897, που ήταν η πρώτη γεωργική σχολή που είχε ιδρυθεί ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης Καποδίστρια.

Το 1926 ιδρύθηκε το Ειδικό Ταμείο της Σχολής που έδωσε ώθηση σε όλες τις υποθέσεις της και κυρίως στη επίλυση του κτιριακού προβλήματος, στον εξοπλισμό των Εργαστηρίων και στην καλύτερη οργάνωση των Αγροκτημάτων.

Τον Ιούνιο του 1937 με τον Αναγκαστικό Νόμο 835 της Κυβερνήσης Μεταξά, η Σχολή διαλύθηκε και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1943 δια του Νόμου 672 και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα, επανήλθε στην αρχική της θέση στην Αθήνα (Βοτανικός).

Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1954, χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Ταυτόχρονα η Σχολή αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαϊδα (1.000 στρ) και στη Γιαλού Σπάτων (330 στρ), απαραίτητα για την διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.

Από το 1959 η Σχολή παύει να υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας και περνάει στο Υπουργείο Παιδείας. Εγκαινιάζεται έτσι μία νέα περίοδος για το ίδρυμα που είναι απο τις πιο γόνιμες και φτάνει μέχρι το 1967.

Η περίοδος της δικτατορίας που επέφερε τις γνωστές ανωμαλίες στα Ανώτατα Ιδρύματα, συνδέθηκε με γεγονότα όπως το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας του Βοηθού της Σχολής Θ.Φραγκόπουλου και με απειλές περί μεταφοράς της Σχολής στην Κρήτη, από τον Σ.Παττακό.

Μετά την περίοδο αυτή, η Σχολή προσπαθεί να βρεί το δρόμο της με όλες τις αλλαγές που έχουν στο μεταξύ συντελεστεί (αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, συμμετοχή φοιτητών στα συλλογικά όργανα και αλλαγές στη δομή και λειτουργία της Σχολής).

Το 1982 ο Νόμος Πλαίσιο 1268, αλλάζει το καθεστώς Διοίκησης των Α.Ε.Ι . Οι συζητήσεις και οι νέες εξελίξεις, οδήγησαν το 1985/86 στο χωρισμό σε δύο Τμήματα (Γεωρ. Ανάπτυξης και Γεωργ. Παραγωγής). Πρός το τέλος εξάλλου της δεκαετίας του ΄80 γίνεται η μετονομασία της Σχολής σε Γεωργικό Πανεπιστήμιο (Π.Δ. 377/1989) και ο χωρισμός της σε 7 Τμήματα. Με το Π.Δ. 226/1995 εξάλλου, το Γεωργικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μετονομάζεταιι σε Γεωπονικό.

To Γεωπονικό Χημείο ιδρύθηκε το 1915, με βάση το Νόμο ΒΩΛΔ του 1901, ως «Κεντρικό Γεωπονικό Χημείο» με πρωταρχικό σκοπό τον έλεγχο χημικών λιπασμάτων και άλλων υλικών που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία.

Με το Νόμο 4328/1929 περί «Γενικού Χημείου του Κράτους», τα «Γεωπονικά Χημεία» μετατράπηκαν σε «Εδαφολογικά Εργαστήρια» με βασική αποστολή τη μελέτη των χημικών, βιολογικών, φυσικών και μορφολογικών ιδιοτήτων των εδαφών, τη σύνταξη Εδαφολογικών Χαρτών καθώς και τη διεξαγωγή πάσης φύσεως γεωργο-χημικής έρευνας.

Πηγή Διοικητικής Ιστορίας: Ινστιτούτο Εδαφολογίας Αθηνών (ΙΕΑ) (http://www.ssia.gr/el/to-institoyto)

Ο Κωνσταντίνος Γεωργίου, γιος του Απόστολου, γεννήθηκε την 1.1.1866 στον Αβαρίκο Τριχωνίας. Ήταν στρατιωτικός και έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως το 1923. Μεταξύ του 1897 και των βαλκανικών πολέμων υπηρέτησε ως αστυνόμος στην Πάτρα, στην Κέρκυρα και αλλού. Πολέμησε στους βαλκανικούς και διακρίθηκε στη μάχη της Στρωμνίτσας. Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στη Μακεδονία και στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία κατά την οποία διετέλεσε φρούραρχος στο Εσκί Σεχίρ και στρατιωτικός διοικητής Σαλιχλή. Αποστρατεύθηκε το 1936 με το βαθμό του αντιστράτηγου. Παντρεύτηκε την Ευγενία Μαλακάση, αδελφή του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση.
Ο Αγαμέμνων (Μέμος) Γεωργίου ήταν γιος του Κωνσταντίνου και της Ευγενίας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, έζησε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Παντρεύτηκε τη Στέλλα Γεωργίου. Αδελφή του ήταν η Αικατερίνη (Αίκα) Γεωργίου.
Λόγω της συγγένειάς τους, στο αρχείο του Μέμου Γεωργίου περιλαμβάνεται τμήμα του αρχείου του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση (οικογενειακή αλληλογραφία και χειρόγραφα ποιημάτων του).

[Πηγή: υλικό του αρχείου]

Ο Κλεάνθης Γεωργίου-Αναγνώστης, ανιψιός του Γεωργίου Λογοθέτη Λυκούργου (1772-1850), ήταν Φιλικός, αγωνιστής και ποιητής.

Κόρη του Γεωργίου Γεωργίου (1878-1954) και της συζύγου του Ουρανίας το γένος Ζούλια (1884-1948), η Θούλα (Ευανθία) Γεωργίου γεννήθηκε στο Βόλο. Μαθήτρια της πιανίστας Αννέτας Τσολάκη και στη συνέχεια απόφοιτος του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης (δίπλωμα και πτυχίο Πιάνου και Αρμονίας 1928), ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Fach-Hochschule für Musik und darstellende Kunst της Βιέννης (δίπλωμα 1931). Το 1956 τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στον μουσικό διαγωνισμό της Accademia Musicale Chigiana (Σιένα), έχοντας μελετήσει πλάι στον Guido Agosti. Συνεργάστηκε ως σολίστ με την Ορχήστρα του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, έδωσε πολλά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και δίδαξε πιάνο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Ελληνικό Ωδείο (παράρτημα Ρόδου) και ιδιωτικά. Το 1953 παντρεύτηκε τον Κυριάκο Χιδίρογλου (1901-1983), χρηματομεσίτη με καταγωγή από τη Σελεύκεια. Ο αδελφός της Αντώνης Γεωργίου (1913-1987), χημικός μηχανικός, σταδιοδρόμησε στην Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Εξάδελφός της ήταν ο πιανίστας Τώνης Γεωργίου (1914-2002).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Γεωργίου-Χιδίρογλου Θούλα», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 473-474. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο πρωτοψάλτης Παναγιώτης Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Μαθήτευσε πλάι στον μοναχό του Αγίου Όρους Ακάκιο Βλάχο και τον Γεράσιμο Κανελλίδη. Έψαλλε στην Πάτρα (1907-1910) και στην Αθήνα (1910-1969). Συνέθεσε εκκλησιαστικά έργα και δημοτικότροπα τραγούδια. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ιεροψαλτών «Ρωμανός ο Μελωδός» και του περιοδικού Ιεροψαλτικόν Βήμα (1936-1946).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Τάκης Καλογερόπουλος, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 457].

Έμποροι

Πλοιοκτήτες

Έλληνας αρχιτέκτονας και νομομηχανικός. Ασχολήθηκε με αρχαιολογικές μελέτες και αποπεράτωσε μαζί με τον Σώχο την αναστήλωση του Λέοντα της Χαιρώνειας. Το 1908 όσον αφορά την πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας έκανε πρόταση να ανοιχτούν αρτηρίες εντός των Αθηνών προβλέποντας την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του αυτοκινήτου τα επόμενα χρόνια, έτσι πρότεινε την προέκταση της Κοράη μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου. Δημοσίευσε μελέτες περί αρχαίων λιμανιών, περί της αρμονίας της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, περί σεισμών και αντισεισμικών κατασκευών.

Δικηγόρος και δημοσιογράφος απ’ τη Ρόδο. Κατά την Ιταλοκρατία έδρασε ως κοινοτικός παράγοντας και πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου «Διαγόρας». Το 1926 κατέφυγε στην Αθήνα, όπου δούλεψε στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στο νησί και ανέλαβε διάφορες θέσεις.

Tη δεκαετία του 1860 ιδρύθηκαν διάφορα «τοπικά ταμεία» τα οποία ασχολήθηκαν με την αγροτική πίστη. Το 1883 αυτά τα τοπικά ταμεία μετονομάστηκαν σε «κοινωφελή ταμεία» και συγχωνεύτηκαν σε έναν ενιαίο οργανισμό που ονομάστηκε Γεωργική Τράπεζα. Έτσι προέκυψαν οι Γεωργικές Τράπεζες των Βαλκανικών Χωρών. Στην Ελλάδα λειτουργούσαν τοπικές γεωργικές τράπεζες στη Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο, Αιγαίο και Κρήτη (Κοινωφελές Ταμείο). Το 1915 δημοσιεύτηκε ο Νόμος 603 «περί Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας και Ηπείρου». Με το Ν.Δ. του 1925 «Περί Γεωργικών Τραπεζών Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, Νήσων Αιγαίου και Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης» η τότε Γεωργική Τράπεζα Μακεδονίας και Ηπείρου διαιρέθηκε σε 3 ανεξάρτητες τράπεζες: Μακεδονίας, Ηπείρου και Θράκης . Οι Γεωργικές τράπεζες ήταν αυτόνομοι τραπεζικοί οργανισμοί που εποπτεύονταν από το Υπουργείο Γεωργίας. Και σκοπός τους ήταν η ενίσχυση της γεωργίας κυρίως στην περιφέρεια γι’ αυτό το λόγο παρείχαν δάνεια σε Γεωργικούς Συνεταιρισμούς αλλά και σε ιδιώτες γεωργούς. Η ΑΤΕ μετά την ίδρυσή της απορρόφησε τις γεωργικές τράπεζες και τα γεωργικά ταμεία.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, γιος της αγρότισσας Ευαγγελής Κυριαζή και του φιλολόγου Χρήστου Γεωργουσόπουλου, γεννήθηκε στη Λαμία, όπου μεγάλωσε και τέλειωσε το Γυμνάσιο.
Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ (1955–1961) και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (με δασκάλους τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Γιάννη Σιδέρη, 1958–1960). Δίδαξε φιλολογικά μαθήματα στη δημόσια και την ιδιωτική μέση εκπαίδευση (1964–1999). Το 1978 ανέλαβε με ανάθεση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που ήταν για περισσότερο από δυο δεκαετίες διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια. Από το 1990 μέχρι το 2004 δίδαξε θεατρική κριτική, αρχαίο δράμα και νεοελληνική δραματουργία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, του οποίου αναγορεύτηκε και επίτιμος διδάκτωρ (2006).
Ως θεατρικός κριτικός, δοκιμιογράφος και επιφυλλιδογράφος συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Το Βήμα (1971–1980) και Τα Νέα (από το 1980 έως τη δεκαετία του 2020), ενώ άρθρα, μελέτες και δοκίμιά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά λόγου και τέχνης, εκδόθηκαν σε αυτοτελείς και συλλογικούς τόμους, σε λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων.
Με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης μετέφρασε σειρά αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών (που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα στη σκηνή από σημαντικούς θιάσους και σκηνοθέτες του θεάτρου), έγραψε διηγήματα, ποιήματα και ποιητικές συλλογές, καθώς και στίχους που μελοποιήθηκαν από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, την Ελένη Καραΐνδρου, τον Νίκο Ξυδάκη και άλλους σημαντικούς συνθέτες.
Έλαβε μέρος σε πολλές επιστημονικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις και διετέλεσε μέλος και πρόεδρος ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου και διευθυντής της Δραματικής Σχολής του, πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, ιδρυτικό μέλος της Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Δεσμοί» και πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου, μέλος της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας της Σχολής Μωραΐτη και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού (2009).
Παντρέυτηκε τη φιλόλογο Ναυσικά Μάργαρη († 2012) με την οποία απέκτησαν τη μοναχοκόρη τους Εύα.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε με στοιχεία από το αρχείο του και από το άρθρο του Ιωσήφ Βιβιλάκη «Βίος και έργα Κώστα Γεωργουσόπουλου», Φρέαρ 15 (Απρίλιος 2025): https://mag.frear.gr/vios–kai–erga–kosta–georgoysopoyloy/)]

Ο Μπάμπης Γεωργούλας γεννήθηκε το 1946 στη Λάρισα και σήμερα είναι δημοσιογράφος, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας Η Εποχή, αρθρογράφος στην εφημερίδα Η Αυγή, και έχει μεταφράσει διάφορα βιβλία. Υπήρξε μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, και συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του “Ρήγα Φεραίου”. Διατέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος την περίοδο 1978–1980 και μέλος του Ε.Γ. του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι τη διάσπαση του 1987, όταν μετέσχε στην ίδρυση του “ΚΚΕ Εσωτερικού — Ανανεωτική Αριστερά”. Το 2000 και 2004 ήταν υποψήφιος του “Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου” στη Β΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

Καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών