H Βασιλική Παπανικολάου, το γένος Κονδύλη, γεννήθηκε το 1922 στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης το 1944 και στην συνέχεια εργάστηκε στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Από το 1947 έως το 1961 δούλεψε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Σοχού Θεσσαλονίκης και από το 1961 έως το 1975 σε διάφορα σχολεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα νεανικά της χρόνια ασχολήθηκε με το άλμα εις ύψος και δραστηριοποιήθηκε στη ΧΕΝ. Υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια κατηχήτρια στην επαρχία Λαγκαδά, στη Θεσσαλονίκη και στη Χριστιανική Ένωση Γονέων.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου

Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πολιτικός, βουλευτής και πρώην πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (8 Φεβρουαρίου 2004 – 18 Μαρτίου 2012), ενώ διετέλεσε και 11ος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011), μετά τη νίκη του κόμματος στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009.

Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St. Paul) της Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ). Την περίοδο εκείνη ο πατέρας του, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (University of Minnesota). Μητέρα του είναι η Μαργαρίτα Τσαντ, από το Έλμχερστ (Elmhurst) του Ιλινόι των ΗΠΑ. Είναι επίσης εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Γενέτειρα της πολιτικής οικογένειας Παπανδρέου είναι το Καλέντζι της Αχαΐας.

Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασσαχουσέττη των ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Harvard. Έχει εργαστεί στις Η.Π.Α., στη Σουηδία και στον Καναδά. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και σουηδικά.

Οικογένεια με αφετηρία τη Σμύρνη.
Χαράλαμπος (1857-1929), Κωνσταντίνος, γιος του Χαράλαμπου (1894-1970), Χαράλαμπος, γιος του Κωνσταντίνου (1926-2004) και Σωτήρης, γιος του Χαράλαμπου (γεν. 1960).
Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια πήγε στην Αθήνα, στη συνέχεια μετακινήθηκε στα Χανιά της Κρήτης, για να καταλήξει στον Βόλο.

Αρχιμανδρίτης, θεολόγος και επικεφαλής της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή".

Ο Άγγελος Παπακώστας γεννήθηκε στην Αρίστη Ζαγορίου το 1903. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Διορίστηκε Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην Πρέβεζα, στην Κόνιτσα, στην Ιερατική Σχολή Κορίνθου, στην Εμπορική Σχολή Πειραιώς, σε Γυμνάσια της Αθήνας και, μεταπολεμικά, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Υπήρξε βοηθός του ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη κατά τα τελευταία έτη της ζωής του (1941-1945). Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
Έχει δημοσιεύσει τα ακόλουθα άρθρα και μελέτες:
• Η παρά την Αρίστην Ιερά Μονή Παναγίας της Σπηλαιωτίσσης, 1936
• Το εις Γεράνια Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου, 1939
• Γνωστά και άγνωστα χειρόγραφα του Βηλαρά, 1941
• Αγώνες και θυσίες Βορειοηπειρωτών στο Είκοσι Ένα, 1945
• Σύντομος Χρονογραφία της Ηπείρου, 1945
• Οι Παναγίες του Παπαδιαμάντη, 1947 (αυτοτελής έκδοση)
• Γιάννης Βλαχογιάννης, Νέα Εστία, 1948
• Το έργο του Κοσμά του Αιτωλού στη Β. Ήπειρο, 1949
• Άνθη Ευλαβείας εις την μετάστασιν της Θεομήτορος Μαρίας (επιμέλεια, σημειώσεις), 1950 (αυτοτελής έκδοση)
• Η Αλύτρωτος Ήπειρος, 1951
• Εκλογή από την προσωπική αλληλογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Νέα Εστία, 1955
• 28 Οκτωβρίου 1940, 1960
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στο Ζαγόρι, 1962
• Ιστορίας της πολιορκίας των Ιωαννίνων εξ ανεκδότου χειρογράφου Ψαλίδα αποκειμένου εις τα ιστορικά αρχεία Βλαχογιάννη, 1962 (αυτοτελής έκδοση)
• Η συμβολή της Ηπείρου εις την επανάστασιν του Εικοσιένα (Ζαγόρι), 1966
• Ιστορική ανθολογία Ηπείρου (ανέκδοτα Σουλιωτών αγωνιστών του Εικοσιένα), 1973
• Απομνημονεύματα Σουλιώτου αγωνιστού του Εικοσιένα Σ. Τζίπη γραμμένα στην Κέρκυρα από τον Κουμπάρο του Ιω. Δουσμάνη, 1979 (αυτοτελής έκδοση)
• Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» (μεταγραφή, εισαγωγή, σημειώσεις), Αθήνα 1983 (post mortem αυτοτελής έκδοση)

[Πηγή βιογραφικού: https://izagori.gr, με δικές μας διορθώσεις και προσθήκες]

Η Κατερίνα Παπακώστα είναι Ελληνίδα πολιτικός και πρώην βουλευτής. Είναι πρόεδρος του νέου κόμματος «Νέα Ελληνική Ορμή» (Ν.Ε.Ο.), ενώ έχει διατελέσει υφυπουργός Υγείας στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2014 και υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα το 2015.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Ο Νίκος Παπακυριαζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ. Απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογικής Ανατομικής το 1969 και της Κυτταρολογίας το 1970. Το διάστημα 1971-1972 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και το 1972 έγινε διδάκτορας στο ΑΠΘ.

Το 1965 διορίστηκε σε θέση βοηθού στο Εργαστήριο Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Επιμελητής στο ίδιο εργαστήριο από το 1975 και Λέκτορας από το 1982. Το 1984 εκλέχθηκε σε θέση Επίκουρου Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 1991 διορίστηκε Διευθυντής (του Εθνικού Συστήματος Υγείας) του τμήματος Παθολογικής Ανατομικής στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά Διευθυντής του Εργαστηριακού Τομέα του ίδιου νοσοκομείου. Εργάστηκε ακόμη στο Ερευνητικό Τμήμα του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Ινστιτούτου από το 1969 έως το 1977. Από το 2001 έως το θάνατό του ήταν πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Α΄ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Κεντρικής Μακεδονίας.

Ο Ν. Παπακυριαζής ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του. Το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του δημάρχου Θεοχάρη Μαναβή. Από το 1983 έως το 1985 διετέλεσε Αντιδήμαρχος, υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού, Παιδείας, Νέας Γενιάς και Αθλητισμού.

Το 1984 πήρε μέρος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά το θάνατο του ευρωβουλευτή Νίκου Βγενόπουλου, ο Ν. Παπακυριαζής πήρε τη θέση του. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής από το 1986 έως το 1989. Πήρε μέρος στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 ως υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α΄ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου 1994.

Ο Ν. Παπακυριαζής διετέλεσε ακόμη πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (1981-1982) καθώς και πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημονικού και Διδακτικού Προσωπικού του ΑΠΘ (1975-1985).

Ήταν παντρεμένος από το 1966 με τη Λένα Ψωμογερίδου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Λίνα και την Ευδοκία.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Διοικητική Ιστορία
Η Μακεδονική Εκπαιδευτική Εταιρεία (M.E.E.) ιδρύθηκε το 1925 με σκοπό την προαγωγή της εκπαίδευσης στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πρώτος πρόεδρός της ο Αντ. Α. Χρηστομάνος και σύμβουλοι οι: Α. Κεραμόπουλος, Κ. Άμαντος, Ναταλία Π. Μελά, Άννα Τριανταφυλλίδου, Κωνστ. Δ. Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, Δημ. Ανδρεάδης, Αθαν. Βρυζάκης, Κλέων Χατζηλάζαρος, Α. Αθηνογένης, Αλεξ. Σβώλος, Β. Χατζηλίας, Γρ. Τηλικίδης, Σ. Λιούμπης, Κωνστ. Τσιμινάκης, Γ. Παπαθανασίου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η οικογένεια Παπαθανασίου καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα γύρω στο 1916. Ο Γεώργιος Α. Παπαθανασίου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για τουλάχιστον 45 χρόνια στην Αθήνα. Ήταν νομικός σύμβουλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, με τον οποίο διατηρούσαν δικηγορικό γραφείο (Θησέως 12, Αθήνα), εργάστηκαν επί 20 χρόνια στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση διοικητικών και συνταξιοδοτικών υποθέσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Γ. Παπαθανασίου ήταν ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια γραμματέας της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Υπήρξε στενότατος συνεργάτης του μακεδόνα καθηγητή Αντώνιου Χρηστομάνου, πολιτευτή και υπουργού, πρόεδρου της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Ήταν επίσης ιδρυτής και εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης «Νέαι Χώραι», οργάνου της Εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου, μέλος του Ελληνογιουγκοσλαυϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος του ομίλου «Οι φίλοι της αμυγδαλιάς και της ομορφιάς της υπαίθρου», νομικός σύμβουλος του εκδρομικού σωματείου «Υπαίθριος ζωή».[Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να συγκεντρώσουμε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία, εκτός από τα παραπάνω που προκύπτουν από τα τεκμήρια του αρχείου].

Η Ασπασία Παπαθανασίου, κόρη του φιλολόγου, καθηγητή στη Μέση Εκπαίδευση Ευθυμίου Παπαθανασίου († 1940), γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα. Αποφοίτησε με Άριστα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εμφανίστηκε αρχικά σε παραγωγές του ως βοηθητική ηθοποιός. Στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής συνεργάστηκε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κατερίνας Ανδρεάδη. Την ίδια περίοδο εντάχτηκε μαζί με τον σύντροφό της (και σύζυγό της από τον Νοέμβριο του 1944) Κώστα Μαυρομμάτη στο ΕΑΜ, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, έγινε μέλος στο ΚΚΕ, είχε ενεργή δράση στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ και υπέστη συλλήψεις από τις κατοχικές αρχές και διώξεις και αποκλεισμούς στα χρόνια του Εμφυλίου. Στη σύντομη περίοδο της Απελευθέρωσης ήταν μέλος του βραχύβιου Λαϊκού Θεάτρου που διαλύθηκε στα Δεκεμβριανά, και από το 1945 έως το 1946 ήταν στέλεχος του θιάσου των Ενωμένων Καλλιτεχνών. Το 1952 ίδρυσε μαζί με τον Τζαβαλά Καρούσο την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου (1952–1953) και κατόπιν συνεργάστηκε με τον Μάνο Κατράκη (1953-1954) και με τον Σπύρο Μουσούρη και την Κρινιώ Παπά (1954). Ιδρυτικό μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη, η Ασπασία Παπαθανασίου ήταν πρωταγωνίστριά του από το 1957 έως το 1966, τον πρώτο χρόνο σε έργα κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 στο αρχαίο δράμα (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια του Ευριπίδη, Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για την ερμηνεία της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας σε 33 χώρες. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), με το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), με το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη Ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), και με το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964).
Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, με το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και με το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο. Η 21η Απριλίου βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Σ’ όλη τη διάρκεια της χούντας έζησε αυτοεξόριστη με έδρα της το Λονδίνο. Συνεργάστηκε με αντιδικτατορικές οργανώσεις, πήρε μέρος σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές στην Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη και δέκα εννέα επιφανή πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με στόχο τη θεατρική και την πολιτιστική αποκέντρωση. Οι «Δεσμοί» παρουσίασαν αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του νέου ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου σε περιοδείες και φεστιβάλ από το 1975 έως το 1994. Το 1991 συστάθηκε το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ) «Δεσμοί», του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου χρημάτισε Διευθύνουσα Σύμβουλος (έως το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών υποκριτικής (1991-1993) και σεμιναρίων θεατρικής αγωγής για ηθοποιούς, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών. Για τη συνολική προσφορά της στην τέχνη, η Ασπασία Παπαθανασίου αναγορεύτηκε Αξιωματικός της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων (Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres) από τη Γαλλική Δημοκρατία (1991) και παρασημοφορήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από την Ελληνική Δημοκρατία (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της "Σελίδες μνήμης" (Εκδόσεις Καστανιώτη), το 2010 η συλλογή δοκιμίων της Γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Εκδόσεις Νέδα).

[Το βιογραφικό σημείωμα βασίστηκε στο υλικό του αρχείου της]

Καταγόταν από παλιά οικογένεια της Άμφισσας, ήταν γιος του αγωνιστή του 1821 και πολιτικού Ασημάκη Παπαηλιόπουλου. Ήταν φιλοβασιλικός και είχε χρηματίσει νομάρχης σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Ως Νομάρχης Ευβοίας εργάστηκε για την κατασκευή της κινητής γέφυρας του Ευρίπου που εγκαινιάστηκε το 1858 με την παρουσία του βασιλικού ζεύγους. Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος την περίοδο 1859 - 1862 , το 1862 κατά την νομαρχία του ξέσπασε στην Πάτρα στάση κατά του Όθωνα. Λόγω της φιλοβασιλικής του στάσης έφυγε από την νομαρχία. Είχε εκλεγεί βουλευτής Παρνασσίδος στις εκλογές του 1881, ενώ ήταν υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Δημήτριου Βάλβη 1886. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [Τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Λιδωρίκης, Αθανάσιος. Αξιωματούχος του Αλή Πασά και φιλικός. Φυλακίστηκε αφού θεωρήθηκε ύποπτος από τις οθωμανικές αρχές ενώ συνευρισκόταν με φιλικούς. Δεν συμμετείχε στον ένοπλο αγώνα αλλά συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις . Με την άφιξη του Καποδίστρια έγινε διοικητής Λιβαδειάς και αργότερα Καρύταινας. Το 1835 έγινε σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα γερουσιαστής.

Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονοµικά στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς και από το 1956 εργάστηκε κοντά στον πατέρα του, στις Εκδόσεις "Παπαζήση". Το 1962 ανέλαβε τη διεύθυνση της επιχείρησης, η οποία στη συνέχεια µετατράπηκε σε Ανώνυµη Εταιρεία. Το 1969 ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τις αρχές της δικτατορικής κυβέρνησης, βασανίστηκε, δικάστηκε µε τη "Δηµοκρατική Άµυνα" και παρέµεινε σε διάφορες φυλακές µέχρι το καλοκαίρι του 1973. Από τη µεταπολίτευση και µετά, ο Βίκτωρ Παπαζήσης ασχολήθηκε µε τις εκδόσεις και τον επαγγελµατικό συνδικαλισµό. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2009.

Βλ. "Μεταξουργία Χρυσαλλίς"

Ο Σάββας Παπαδόπουλος ήταν «νομάρχης παρά τω πρωθυπουργώ» στη διάρκεια τη Κατοχής.

Δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων των Σερρών.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο όπου και άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών. Μαθήτευσε στο Ωδείο Αθηνών στο Ελληνικό Ωδείο και στο Εθνικό Ωδείο από όπου πήρε δίπλωμα πιάνου το 1949. Το 1938 διορίστηκε επιμελητής μουσικού προγράμματος του νεοσύστατου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Συνέπραξε ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών και τη Συμφωνική της ΕΡΤ. Έγινε επίσης γνωστός και στα Ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα, παίζοντας ως σολίστ υπό τη διεύθυνση διακεκριμένων μαέστρων και συμπράττοντας με εκλεκτούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες σε συναυλίες μουσικής δωματίου και Lied. Υπήρξε ο πρώτος πιανίστας που έπαιξε τα πιανιστικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι και έχει μάλιστα καταγράψει σε παρτιτούρα μερικά από αυτά, προκειμένου να εκδοθούν. Έχει επίσης εμφανιστεί στο πλαίσιο της "Ελληνικής Σύγχρονης Μουσικής". Εκτελέσεις του ηχογραφήθηκαν σε δίσκους γνωστών δισκογραφικών εταιρειών.

Έλληνας αξιωματικός που ηγήθηκε του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας των συνταγματαρχών έως το 1973 όταν ανατράπηκε από τον Ιωαννίδη.

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος-Γκρέκας παραθέτει τα πιο κάτω στοιχεία, σε αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1976: «Συγγραφέας, συνθέτης και μουσικολόγος. Γεν. στον Πειραιά το 1897. Από πολύ μικρός –4 χρόνων– πήγε στο Σχολείο και άρχισε να διαβάζει πιάνο με τη μητέρα του, Τσέχα στην καταγωγή. Ο πατέρας του Επτανήσιος – από τα Κύθηρα. Το 1912 με προτροπή του Σπύρου Σαμάρα έγινε μαθητής του Γεωργίου Λαμπελέτ, διευθυντού του “Πειραϊκού Ωδείου”. Την ίδια εποχή του ανέθεσαν να διδάξει σε 7 μαθητές του Ωδείου, τα προκαταρκτικά της μουσικής, σολφέζ κλπ. Το 1920 έλαβε δίπλωμα Ανωτέρων θεωρητικών. Υπηρέτησε στη μουσική του Πολεμικού Ναυτικού ως βοηθός του αρχιμουσικού Μιχ. Σπινέλλη. Συνεπλήρωσε τις σπουδές του στη Λειψία της Γερμανίας. Το 1916 ιδρύει την ανδρική χορωδία στο Ωδείο Πειραιώς – Πειραϊκού Συνδέσμου. Προξενεί κατάπληξη η εμφάνισή της. Τον επόμενο χρόνο γίνεται μέλος του Διοικ. Συμβουλίου του Πειρ. Συνδέσμου. Διευθύνει τη χορωδία στο Δημοτικό Θέατρο. Γίνεται ιδρυτής της Μελοδραματικής. Είχε γράψει πολλά Σχολικά τραγούδια, γράφει και ένα μονόπρακτο μελόδραμα του Λαέρτη Λάρμη. Φεύγει για τη Γερμανία. Επιστρέφει και γράφει μουσική στην ηθογραφική επιθεώρηση: “Βάλτου ρίγανη” του Χάρη Σταματίου. Το 1927 γίνεται ιδρυτής της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Το 1929 ιδρυτής της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας και διευθυντής των Λαϊκών Συμφωνικών Συναυλιών του Πειραιώς. Παρουσιάζει όλους τους Έλληνες συνθέτες να διευθύνουν έργα τους: Γεώρ. Λαμπελέτ, Διον. Λαυράγκας, Μάριος Βάρβογλης, Θ. Σπάθης κ.ά. Το 1932 ιδρυτής και διευθ. Σύμβουλος του Ελληνικού Μελοδράματος. Στο διάστημα αυτό γράφει τη μουσική στον “Κύκλωπα” για το θέατρο Β. Ρώτα. Επίσης την μουσική στο δράμα “Στη μέση του δρόμου” του Γιάννη Σιδέρη, “Μοντερνισμός” του Ευαγ. Λισμάνη, διδάσκει στη Δραματική Σχολή του Μιχ. Κουνελάκη, παίζει στο Κουκλοθέατρο του Σωκράτη Καραντινού, διδάσκει στην Κινηματογραφική Ακαδημία κλπ, κλπ. Συνολικά έγραψε για το θέατρο 20 έργα και εδίδαξε 60 χρόνια σε διάφορα Ωδεία δωρεάν θεωρητικά, Ιστορία, Μορφολογία και Αισθητική της Μουσικής. Έγραψε διάφορα έργα για συμφωνική ορχήστρα, μουσική δωματίου, μπαλλέτα και μουσική στην κινηματογραφική ταινία Ανδρ. Παπαγιαννόπουλου – Παπαδούκα: “Αρχαιότητες των Αθηνών”. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε η δημοσιογραφία, η ποίηση και η ιστορία. Σε ηλικία 12 χρόνων έγραφε σατυρικούς στίχους, που είναι δημοσιευμένοι σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά ποιήματά του είναι μελοποιημένα από τον ίδιο ή και άλλους συνθέτες. Προσέφερε τη συνεργασία του πολλά χρόνια στον “Χρονογράφο”. Μετά από διαγωνισμό ήλθε πρώτος και έγινε συντάκτης το 1917 της εφημ. “Ακρόπολις” του Βλ. Γαβριηλίδη. Μετά στην “Πρωία” και άλλες εφημερίδες. Έγραψε εκατοντάδες άρθρων. Διευθ. του περιοδικού “Μουσικά Χρονικά”, τόμοι 6. Του περιοδ. “Ραδιόφωνο” κλπ, κλπ. Ίδρυσε το “Μουσικό Ιστορικό Φωνητικό Αρχείο” και το συντηρεί 65 ολόκληρα χρόνια».

Ο Εμμανουήλ Παπαδόπουλος του Αποστόλου και της Μαρίας γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας (παρότι στο πιστοποιητικό εγγραφής του στο μητρώο αρρένων του Δήμου Θεσσαλονίκης στον υποφάκελο 1.3 φαίνεται ως έτος γέννησης το 1881). Αποφοίτησε από το ελληνικό γυμνάσιο Φιλιππούπολης. Συνέχισε τις σπουδές του στη Βασιλική Βαυαρική Ανωτάτη Τεχνική Σχολή του Μονάχου όπου σπούδασε αρχιτεκτονική από το 1899 έως το 1907. Από το 1909 μέχρι και το 1925 εξάσκησε το επάγγελμα του αρχιτέκτονα στη Βουλγαρία. Τον Φεβρουάριο του 1926 κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη όπου και εργάστηκε ως αρχιτέκτονας μέχρι το θάνατό του, το 1947.
Ήταν παντρεμένος από το 1922 με την Χρυσάνθη Δανιήλ (1900-1978), κόρη του εμπόρου Βασίλειου και της Πηνελόπης Δανιήλ. Ο γάμος τους έγινε στη Σόφια της Βουλγαρίας και απέκτησαν ένα παιδί, την Μαίρη Παπαδοπούλου.
Η Χρυσάνθη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1900 στη Στενήμαχο (παρότι στο απολυτήριο γυμνασίου του Ζαππείου Παρθεναγωγείου στον υποφάκελο 3.2 φαίνεται ως έτος γεννήσεως το 1905). Πέθανε μάλλον το 1978.
Η Μαίρη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1923 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας. Δούλεψε για πολλά χρόνια ως καθηγήτρια στο κρατικό ωδείο της Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 2010.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου, πληροφορίες του δωρητή, Δημήτρη Ιωάννου.

Η Άννα Μελά-Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1871 στη Μασσαλία. Ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μελά, αριστοκρατικής οικογένειας της Ηπείρου. Ήταν αδελφή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και κόρη του Μιχαήλ Μελά ο οποίος ήταν άνθρωπος με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα. O πατέρας της διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Την περίοδο 1891-1894 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηνών.
Η ίδια ήταν πνεύμα ανήσυχο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μορφώθηκε κατ΄ οίκον και υπήρξε ερασιτέχνιδα ζωγράφος. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον Απόστολο Παπαδόπουλο γνωστό γαιοκτήμονα της Βόρειας Εύβοιας επιθυμώντας να ξεφύγει από τον αυταρχικό έλεγχο της μητέρας της. Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ροβιές Ευβοίας.
Η Άννα Παπαδοπούλου μετά τον θάνατο του αδελφού της Παύλου Μελά, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελόντρια νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από τους Βαλκανικούς (1912-1913), πήρε μέρος, διορισμένη από το υπουργείο Στρατιωτικών ως αδελφή νοσοκόμα, με το βαθμό της υπολοχαγού, στον Βορειοπειρωτικό Αγώνα του 1914, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Η δράση της δεν περιορίστηκε μόνο στην περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Παράλληλα προσπαθούσε να ασκεί πολιτική επιρροή.Υπήρξε προσωπική φίλη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το 1914 αρρώστησε σοβαρά απο τύφο ή χολέρα. Κατάφερε να αναρρώσει και να λάβει μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία ιδρύοντας την οργάνωση «Μάννα του Στρατιώτη», όνομα με το οποίο έμεινε και η ίδια γνωστή. Το 1921 κατηγορήθηκε για προπαγάνδα υπέρ του Βενιζέλου με πρόσχημα την φράση του τελευταίου «Θαρσείν χρη», η οποία αναγραφόταν στις φωτογραφίες της που έδινε στους τραυματισμένους στρατιώτες.
Μετά την αποπομπή της από το Μικρασιατικό Μέτωπο γύρισε στις Ροβιές, γεγονός που το θεώρησε ως «εξορία» και δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά εναγωνίως, μέσω της αλληλογραφίας της με πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά πρόσωπα της εποχής, την επάνοδό της στο Μέτωπο. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ασχολήθηκε με την περίθαλψη των προσφύγων και από το 1923 δραστηριοποιήθηκε έντονα για την δημιουργία σανατορίου με σκοπό την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το σανατόριο, το οποίο χτίστηκε στην Κορφοξυλιά, στα Μαγούλιανα Γορτυνίας κοντά στην Βυτίνα, άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1930.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου τιμήθηκε με 12 παράσημα και ήταν από τις λίγες γυναίκες που παρασημοφορήθηκαν το 1914 με τον Σταυρό του Σωτήρος. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή σωματεία και συνέβαλε στην ίδρυση της Πολυκλινικής Αθηνών. Πέθανε από φυματίωση το 1938 στην Αθήνα και θάφτηκε στις Ροβιές της Εύβοιας. Το 1938 έπαυσε να λειτουργεί και το σανατόριο που ίδρυσε.
[Πηγές : Σταυρίδης Αντώνης, Άννα Παπαδοπούλου Μελά, Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2007. Υλικό του αρχείου.]