Γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπουδές: Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Έλαβε το πτυχίο του 1954, τον τίτλο του διδάκτορος το 1955 και την ειδικότητά της Παιδιατρικής το 1961. Το 1978 έγινε Υφηγητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σταδιοδρομία: 1957-1960, βοηθός διαδοχικά της Α' παθολογικής Κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Α Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Dudley Road Hospital Birmingham (Αγγλία), 1961-1962 Research Associate Department Paediatrics Πανεπιστήμιο Birmingham, 1962-1966 επιμελητής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία. 1966-1972 διευθυντής προγράμματος στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού (Αθήνα), 1974-1980, διευθυντής του ίδιου ινστιτούτου, 1980-1997 διευθυντής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, συνελήφθη, καταδικάστηκε και φυλακίσθηκε.
Διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας (1974-1976), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Ερεύνης "Αλ. Φλέμιγκ" μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΙΚΠΑ, του ΚΕΘΕΑ, πρόεδρος του Ιδρύματος Ερευνών για το Παιδί "Σπύρος Δοξιάδης".
Μέλος της Royal Society of Medecine, Association for Research in Childhood and Child Development, British Diabetic Association, European Association for the Study of Diabetes, Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, εταιρείας Ιατρικών Σπουδών (τ. αντιπρόεδρος), Εταιρείας αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων, Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, Association for the study of Medical Education, European Society for Pediatric Research, Ιδρυτικό μέλος και τ. αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, μέλος της Association for Paedriatic Education in Europe, ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Μελέτης Ιατρικής Εκπαιδεύσεως. Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 260 επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά.

Η Ελμίνα Παντελάκη το γένος Αριστόβουλου Ζάννου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου 1894. Μετά το τέλος των εγκυκλίων σπουδών της πήγε στο Παρίσι όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.
Το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με θέματα εκπαιδεύσεως, αγωγής και προστασίας του παιδιού στο Τμήμα Νηπιαγωγείων του Πατριωτικού Ιδρύματος και από το 1922 στο Εκπαιδευτικό Τμήμα του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων. Από το 1922 συμμετείχε στην τριμελή Επιτροπή του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.
Συμμετείχε στις προσπάθειες για την ίδρυση του Ορφανοτροφείου Προσφύγων Κορασίδων «Εθνική Στέγη» και υπήρξε μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου από το 1923 -1929.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων Αθηνών από το 1929-1942. Συνεργάσθηκε στενά με τη Ζωή Φράγκου στην οργάνωση ομιλιών για τις μητέρες που δίνονταν στην αίθουσα της Εταιρείας Ωφελίμων Βιβλίων. Διεύθυνε το περιοδικό του Συλλόγου Γονέων Αθηνών με τίτλο «Πρακτικές Οδηγίες Ανατροφής».
Εξελέγη Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων το 1947 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1966 όταν λόγοι υγείας την ανάγκασαν να παραιτηθεί.
Διετέλεσε μια από τις πρώτες Δημοτικές Συμβούλους του Δήμου Αθηναίων μαζί με την Αλέκα Μαντζουλίνου 1949-1951.
Η Ελμίνα Παντελάκη αγωνίστηκε για την ισότητα των δύο φύλων στην Ελλάδα. Επί υπουργίας Φωκίωνος Ζαϊμη και με τη συνεργασία της Λίνας Παναγή Τσαλδάρη πέτυχαν να ψηφίζουν οι γυναίκες στις γενικές εκλογές.
Διετέλεσε μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών από το 1948-1954.
Η Ελμίνα Παντελάκη αντιπροσώπευσε τη χώρα μας σε διάφορα συνέδρια του εξωτερικού. Με την ιδιότητα της ως Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων έλαβε μέρος σε πολλές διεθνείς διασκέψεις όπως στο Συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών το 1948 στη Γενεύη. Μετείχε στις διεθνείς διασκέψεις της Οξφόρδης το 1952, του Reading το 1952, της Βιέννης το 1959, της Ρώμης το 1962 και του Interlaken το 1964. Υπήρξε βασικός συντελεστής της οργάνωσης και υποδοχής των συνέδρων του Πρώτου Παγκοσμίου Γυναικείου Συνεδρίου που οργανώθηκε στην Αθήνα το 1951.

Εξ’ αιτίας όλης αυτής της δράσης η Ελμίνα Παντελάκη προσκαλέστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση σαν αρχηγός της γυναικείας κίνησης της χώρας μας για να περιοδεύσει για ένα τετράμηνο στις ΗΠΑ όπου έδωσε σειρά ομιλιών σχετικές με την ελληνική πραγματικότητα.
Για τη δραστηριότητά της η Πολιτεία την τίμησε με τον «Ταξιάρχη της Ευποιίας» και το ανώτερο γυναικείο παράσημο «Ανώτερος Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας». Ο Δήμος Αθηναίων της πρόσφερε το χρυσό κλειδί της Πόλεως των Αθηνών
Η Ελμίνα Παντελάκη πέθανε τον Απρίλιο του 1968 στην Αθήνα.

Η Κασσιανή Πανουτσοπούλου, κοινωνική λειτουργός, εργάστηκε από το 1968 στην κοινωνική υπηρεσία του θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός». Ως προϊσταμένη της υπηρεσίας αυτής συγκέντρωσε τα έτη 1985-1986, τεκμήρια που φωτίζουν την ιστορία του νοσοκομείου και της κοινωνικής υπηρεσίας του, με σκοπό την έκδοση σχετικού λευκώματος.

Η ίδια έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την κοινωνική πρόνοια.

Γόνος των Πανομαραίων του Σουλίου (το επώνυμο της οικογένειας καθιερώθηκε από τον Πάνο Μάρα, αρχηγό μίας ελάσσονος φάρας), συμμάχου του ισχυρού γένους των Τζαβελλάτων. Ο Γιαννούσης Πανομάρας –ο οποίος είχε παντρευτεί τη Κίτσα Ζάρμπα, ανεψιά του Λάμπρου Βέικου (Ζάρμπα), αρχηγού μίας άλλης ισχυρής οικογένειας που ακολουθούσε και αυτή τους Τζαβελλάτες– συμμετείχε ενεργά στους τελευταίους αγώνες του Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (κατά τους οποίους σκοτώθηκαν δύο αδελφοί του) αλλά και των δυνάμεων της Υψηλής Πύλης, και στη συνέχεια κατέβηκε μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του στις επαναστατημένες ελληνικές επαρχίες.
Συμμετείχε σε σειρά συγκρούσεων στη Δυτική Στερεά, διακρίθηκε στη νικηφόρα μάχη της Άμπλιανης (14 Ιουλίου 1824) εναντίον ισχυρών δυνάμεων του Γιουσούφ Πασά Περκόφτσαλη και του Αμπάζ Πασά Ντίμπρα, και στις επιχειρήσεις έξω από το Μεσολόγγι (στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας της πόλης, 1825 – 1826). Ήταν από τους λίγους σουλιώτες καπετάνιους (Γιώτης & Λιώνης Δαγκλής, Νάσης Κουτσονίκας, Γιωργάκης Μαλάμος Νικόλας Καραμέτζιος και Γιάννούσης & Τούλιας Πανομάρας) που εντάχθηκαν στο Α' Σώμα Στρατού της Ανατολικής Στερεάς υπό τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη διάθεση του οποίου έθεσε τους περίπου 200 άνδρες του σώματός του. Τοποθετήθηκε υπασπιστής του Καραϊσκάκη και διακρίθηκε στην μάχη της Αράχωβας (18 – 24 Νοεμβρίου 1826) και στις επιχειρήσεις της Αττικής (1827) εναντίον του βαλή της Ρούμελης Μεχμέτ Ρεσίτ Κιουταχή Πασά.
Κατά την Καποδιστριακή περίοδο ο Πανομάρας εντάχθηκε στους νέους ημιτακτικούς σχηματισμούς που συγκρότησε ο Κυβερνήτης, τις Χιλιαρχίες. Όντας ένας από τους καπετάνιους του Κίτσου Τζαβέλλα, ενός στρατιωτικού που απέκτησε εξαρχής την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Καποδίστρια, ανέλαβε διοικητής–πεντακοσίαρχος της Β' Πεντακοσιαρχίας της Α' Χιλιαρχίας υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα, ενώ στο ίδιο σώμα εντάχθηκε, ως Εκατόνταρχος και ο συγγενής του Τούλιας Πανομάρας. Ο Πανομάρας συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Χιλιαρχίας και άλλων ελληνικών σωμάτων για την ανακατάληψη της Στερεάς και πολέμησε μεταξύ άλλων: στις μάχες για την κατάληψη του Λιδωρικίου και του Μαλανδρίνου (11 Αυγούστου 1828)· στις δύο μάχες των Λομποτινών εναντίον των σωμάτων του Αχμέτ Νεπρεβίστα, Βελή Αγά, Γιουσούφ Μπέη και του Καφτάναγα του Κιουταχή (14 & 20 Οκτωβρίου 1828)· στη μάχη του Γαρδικίου Φθιώτιδας εναντίον των δυνάμεων του Ασλάν Μπέη (8 Νοεμβρίου 1828)· στη μάχη του Καρπενησίου εναντίον των δυνάμεων του Καριοφίλ Μπέη· και στην επιχείρηση που οδήγησε στην παράδοση του Αντιρρίου από τον φρούραρχο Αμπτή Αγά Μουχαφούζη (13 Μαρτίου 1829).
Μετά τη μάχη της Πέτρας (Βοιωτία) στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, και τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων με τους Οθωμανούς, ο Καποδίστριας προχώρησε στη διάλυση των Χιλιαρχιών, τις οποίες αντικατέστησε με τα Ελαφρά (ή Εύζωνα) Τάγματα. Ο Πανομάρας υπήρξε ένας από τους 20 αξιωματικούς που επιλέχθηκαν ως ταγματάρχες και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ' Ελαφρού Τάγματος (με υποταγματάρχη-υποδιοικητή τον Νικόλαο Δράκο) το οποίο είχε έδρα τη Δυτική Στερεά και ήταν επανδρωμένο από σουλιώτες και ηπειρώτες αξιωματικούς, και -ως επί το πλείστον- από ρουμελιώτες στρατιώτες. (Στο Γ' Τάγμα εντάχθηκαν και οι συγγενείς του,Τούλιας Πανομάρας (λοχαγός του Γ’ λόχου) και Φώτος Πανομάρας (ανθυπολοχαγός του Γ ́λόχου).
Πολιτικά ήταν ενταγμένος –όπως και οι Τζαβελαίοι– στο Ρωσικό κόμμα, και κατά την καποδιστριακή περίοδο υπήρξε ένας από τους στρατιωτικούς υποστηρικτές του κυβερνήτη, και του αδελφού του, Αυγουστίνου, όταν ο τελευταίος ανέλαβε μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας –και συμμετείχε στις εμφύλιες συρράξεις εναντίον των Συνταγματικών.
Ο σουλιώτης καπετάνιος παρέμεινε στο στρατό και κατά την οθωνική περίοδο. Συγκεκριμένα, το 1835 με την ίδρυση της Βασιλικής Φάλαγγας (Βασιλικό Διάταγμα 18ης Σεπτεμβρίου 1835) εντάχθηκε στη Βασιλική Φάλαγγα (Εν ενεργεία Βασιλική Φάλαγγα) και διετέλεσε Τετράρχης της Τετραρχίας Ναυπάκτου, την οποία συγκροτούσαν, ως επί το πλείστον, σουλιώτες φαλαγγίτες, καθώς και ταγματάρχης–διοικητής του τάγματος Ηπειροσουλιωτών.
Ο Γιαννούσης Πανομάρας, τον οποίο η σύγχρονη ιστοριογραφία της περιόδου περιγράφει ως έναν εξαιρετικά μικρόσωμο άνδρα (περί το 1.50 μ.), υπήρξε ένας άτακτος ένοπλος με ασυνήθιστη γενναιότητα, χωρίς όμως ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, ο οποίος πολέμησε στις επιχειρήσεις του Αγώνα ως καπετάνιος, πάντοτε όμως υπό τη γενική διοίκηση ισχυρότερων οπλαρχηγών (Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης).
Πέθανε στην Ναύπακτο και θάφτηκε στο σουλιώτικο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής.

Η Πανελλαδική Ένωση Γυναικών (ΠΕΓ) υπήρξε µια µαζική γυναικεία οργάνωση που ιδρύθηκε το Μάιο του 1964 µε βασικούς σκοπούς την πλήρη ισοτιµία της γυναίκας σε πολιτικό, κοινωνικό, νοµικό και οικονοµικό επίπεδο, την προστασία της µητρότητας και του παιδιού, την προβολή των αιτηµάτων των εργαζόµενων γυναικών και γενικότερα τη βελτίωση των όρων ζωής, µόρφωσης και ψυχαγωγίας. Τη προγραµµατική διακήρυξη της ΠΕΓ υπογράφουν γυναίκες από τους χώρους της επιστήµης και της τέχνης, της πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλα και επαγγελµατίες, υπάλληλοι, εργάτριες, νοικοκυρές. Η οργάνωση εξέδιδε το ενηµερωτικό µηνιαίο Δελτίο της ΠΕΓ και ανέπτυξε παραρτήµατα τόσο στις συνοικίες της Αθήνας, όσο και πανελλαδικά στις µεγάλες επαρχιακές πόλεις.

Ως αποτέλεσµα της πρωτοβουλίας µητέρων, συζύγων και στενών συγγενών τόσο των καταδικασµένων σε θάνατο, από τα Στρατοδικεία κρατουµένων, όσο και αυτών που βασανίζονταν στη Μακρόνησο και στα Γιούρα, η ΠΕΟΠΕΦ –Πειραϊκή, αρχικά Ένωσις Οικογενειών- συγκροτήθηκε το 1948. Το 1950 απέκτησε καταστατικό και µε τα σωµατειακού χαρακτήρα παραρτήµατα της κάλυψε όλη την Ελλάδα. Στους σκοπούς της περιλαµβάνονταν η ηθική και υλική ενίσχυση των µελών της, η θέσπιση κρατικής πρόνοιας για τις οικογένειες των κρατουµένων, η υποστήριξη των οικογενειών από τον Ερυθρό Σταυρό, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουµένων και η αποκατάσταση των απολυόµενων. Το σωµατείο διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση το Φεβρουάριο του 1952.

H Πανελλήνιος Ένωσις Θυµάτων Γερµανικής Κατοχής «Ο Φοίνιξ» ιδρύθηκε ως σωµατείο το 1959, µε βασικό σκοπό τη δικαίωση και τη αναγνώριση των µελών του ως πληγέντων από τους Γερµανούς κατακτητές και κατ’ επέκταση την ηθική και υλική αποζηµίωση τους. Μέλη του σωµατείου υπήρξαν είτε άµεσα θύµατα της Κατοχής είτε συγγενείς εκτελεσθέντων οµήρων. Ο «Φοίνικας» οργάνωνε εκδηλώσεις και εξέδιδε ενηµερωτικά έντυπα. Παράλληλα συνέλλεγε υλικά που αφορούσαν την Γερµανική Κατοχή στην Ελλάδα. Συνεργαζόταν επίσης µε τις οργανώσεις αντιστασιακών που συγκροτηθήκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 µε βασικό αιτούµενο την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Εθνικής Αντιστάσεως (Π.Ε.Α.Υ.Ε.Α.) ιδρύθηκε το 1964 με βασικό αίτημα την αναγνώριση και την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός αφορά την αναγνώριση της, αφ’ ετέρου την συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΥΑ καθώς και άλλων μαζικών οργανώσεων αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο, κατά κύριο λόγο υπό την σκέπη της ΕΔΑ.

H Πανελλήνιος Ένωσις Αναπήρων και Τραυµατιών Εθνικής Αντιστάσεως (ΠΕΑΤΕΑ) συγκροτήθηκε το 1961, διεκδικώντας τα δικαιώµατα των τραυµατιών αντιστασιακών και την εξίσωσή τους µε τους αναπήρους πολέµου. Παράλληλα µε τις άλλες µαζικές οργανώσεις αντιστασιακών που ιδρύθηκαν την ίδια περίοδο και συνδέθηκαν κυρίως µε τη ΕΔΑ, είχαν ως βασικό αίτηµα την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τη συγγραφή της Ιστορίας της.

Η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) ιδρύθηκε το 1964 µε βασικό σκοπό την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός αφορά την αναγνώρισή της, αφ’ ετέρου τη συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΑ καθώς και άλλων µαζικών οργανώσεων αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο, κατά κύριο λόγο υπό την σκέπη της ΕΔΑ.

Φωτογράφος

Ο Αναγνώστης Παναγιώτου ή Παναγιωτάκης ή Πω(ο)λίδης (Σφακιά ca 1790 - ca 1870), υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μαζί με κορυφαίους πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως ο Βασίλειος Χάλης, ο Γεώργιος Δασκαλάκης κ.ά. Μετά το θάνατο του Δασκαλάκη στο Σέλινο, του προτάθηκε η γενική αρχηγία των επιχειρήσεων, θέση την οποία αρνήθηκε. Το 1828 του ανατέθηκε η είσπραξη των φόρων - προστίμων από τους πειρατές της Γραμβούσας. Διετέλεσε Γενικός Καπετάνιος, πρώτο μέλος της προσωρινής Δημογεροντίας των ανατολικών επαρχιών του Μεγάλου Κάστρου ενώ τον Οκτώβριο του 1830 ο Νικόλαος Ρενιέρης του ανέθεσε την συγκρότηση επιτροπής από «φρονίμους» για να διαπραγματευτεί στην Κωνσταντινούπολη τους όρους συμβιβασμού. Μεγάλη υπήρξε η οικονομική του συνεισφορά στον Αγώνα.
Mετά την Επανάσταση έμεινε για λίγο στην Ύδρα και το Ναύπλιο και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μήλο. Το 1839 τιμήθηκε με τον τίτλο του ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγος.
Ο Ιωάννης Παναγιώτου ήταν αδελφός του Αναγνώστη και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αγώνα.

Δήμαρχος Πειραιά 01.12.1925 - 14.12.1931

Ο Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1901. Τα τρία μικρότερα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία. Το 1910 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και στη συνέχεια στα Εξάρχεια. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1923. Έκτοτε, ως το 1938, εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός. Δίδαξε στην «Σχολή Μακρή» της οποίας κατέστη και ιδιοκτήτης, και είναι σήμερα γνωστή ως «Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου». Το 1947 διορίστηκε καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Δίδαξε επίσης στο «Αθήναιον» και διετέλεσε διευθυντής του «Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου». Χρημάτισε μέλος του Δ. Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης, μέλος και αντιπρόεδρος του Δ. Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, μέλος του Δ. Σ. του Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Βασικής Βιβλιοθήκης» και το 1974 υπουργός της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή. Το 1976 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982.
Ως ποιητής και κριτικός πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Μούσα το 1920, του οποίου υπήρξε και συνδιευθυντής με τους Λ. Κουκούλα, Μ. Στασινόπουλο και Κ. Παράσχο. Έκτοτε συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες «Πρωία», «Ελευθερία», τη Νέα Εστία και άλλα περιοδικά. Δημοσίευσε διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά βιβλία, κριτικά και δοκιμιακά έργα, ποιητικές συλλογές, ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Συνεργάσθηκε επίσης με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία για θέματα τέχνης και βιογραφίες των καλλιτεχνών.
[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΣΤ΄. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.8.]

Ο Τάσος Παναγιωτόπουλος (1923–2015) γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοιτητής κατά τη Κατοχή οργανώθηκε στην αντίσταση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Ταξιαρχίας, που έδρασε την περίοδο 1942- 1944 μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του. Για τη δράση του συνελήφθη από ιταλούς το 1943 και κρατήθηκε στις φυλακές Καλλιθέας για τρεις μήνες. Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται ξανά σε μπλόκο στο Δουργούτι από τους Γερμανούς, κρατείται στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί μεταφέρεται στη Γερμανία, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Geislingen. Τον Δεκέμβριο του 1944 δραπετεύει από το στρατόπεδο και καταφέρνει να επιστρέψει στη Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945. Στην περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην οργάνωση Ελληνική Μαχητική Αντίσταση. Κατά τη Μεταπολίτευση δραστηριοποιείται ενεργά στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση. Επαγγελματικά εργάστηκε ως χημικός και συνέστησε τη δική του εταιρία ελαστικών ΕΛΤΕΚΑ. Αδελφός της χορογράφου Μαρίας Χορς και σύζυγος της Μαρίας Παναγιωτοπούλου – Αλιβιζάτου (1922 – 2006), διευθύντριας της Σχολής Χιλλ από τη δεκαετία του 1950, με τη οποία απέκτησε τρία παιδιά (Τάκη, Ειρήνη, Μίννη).

Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών το 1971 - 1973

Ο Γιάννης Πανίτσας ήταν Έλληνας ποιητής και συγγραφέας, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Γιάννης Γαλανός. Γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε φιλοσοφία στο Λονδίνο και νομικά στην Αθήνα. Πέθανε το 2014.

Ο Πλούταρχος Πανέρης ήταν κτηματίας, έμπορος αποικιακών ειδών που ζούσε στο Καρλόβασι Σάμου. Είχε παντρευτεί την Παρασκευή Μαρούκη.