Ο Ευθύμιος Μαλαγαρδής γεννήθηκε στη Νάξο το 1904. Ο πατέρας του Νικόλαος Μαλαγαρδής ήταν καθηγητής κλασικής φιλολογίας στην εκεί εδρεύουσα Σχολή των Ουρσουλίνων. Μητέρα του ήταν η ξένη υπήκοος Irene Tobler.
Από το 1912 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Ευθύμιος ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο 3ο Γυμνάσιο. Το 1921 εισήχθη με εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο από όπου αποφοίτησε το 1926 με το δίπλωμα του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του Πολυτεχνείου για μελέτη εφαρμογής ηλεκτροκίνησης στη «γραμμή Κηφισιάς» των τότε Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του ως Αρχικελευστής στο Βασιλικό Ναυτικό. Εκεί, είχε την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις γνώσεις του στη μηχανική παρακολουθώντας από κοντά τις δοκιμές και την έναρξη λειτουργίας του νέου θερμοηλεκτρικού σταθμού του Ναυστάθμου. Στη συνέχεια, στον Κεντρικό Ηλεκτρικό Σταθμό του Νέου Φαλήρου, τέθηκε επικεφαλής αγήματος μαθητευομένων που θα αναλάμβανε καθολικά τη λειτουργία του σταθμού σε περίπτωση απεργίας.
Από το 1928 εργάστηκε ως μηχανικός στους Ελληνικούς Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους. Συμμετείχε σε έργα που πρώτη φορά εφαρμόζονταν στην Ελλάδα, όπως η εγκατάσταση συστήματος αυτόματης σήμανσης, η εγκατάσταση αντλιοστασίων, μηχανών Diesel κ.ά.. Συμμετείχε επίσης στην εγκατάσταση των εναερίων γραμμών της γραμμής Πειραιά-Περάματος, των υποσταθμών και του τροχαίου υλικού. Την ίδια περίοδο άρχισε να διδάσκει στη νυχτερινή Σχολή της Βιοτεχνικής Εταιρίας.
Το 1930 διορίστηκε επιμελητής στα εργαστήρια μηχανολογίας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων και το 1933 προάχθηκε σε καθηγητή στην έδρα της θερμοδυναμικής.
Το 1939 του απονεμήθηκε υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, της οποίας δεν έκανε χρήση λόγω του πολέμου.
Το 1941, με την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων σε παύση λειτουργίας, μεταφέρθηκε ως επιμελητής στην έδρα της θεωρητικής μηχανολογίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Το 1945 εξελέγη μέλος της αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος και μέλος της τότε συσταθείσης επιτροπής του Υπουργείου Μεταφορών για τη μελέτη του ενεργειακού προβλήματος της χώρας.
Παράλληλα, κάνοντας χρήση της προπολεμικής υποτροφίας της γαλλικής κυβέρνησης, αναχώρησε τον Δεκέμβριο για το Παρίσι, όπου πραγματοποίησε έρευνες στο Centre de Recherches et d’Expériences Techniques de Bellevue πάνω στο αντικείμενο του ιοντισμού των στασίμων φλογών, με εφαρμογή στους κινητήρες εσωτερικής καύσεως και τους στροβίλους. Στο πλαίσιο των ερευνών αυτών κατασκεύασε μία δική του βελτιωμένη συσκευή για την εφαρμογή των πειραμάτων. Συγχρόνως, έκανε την εγγραφή του ως υποψήφιος διδάκτορας στη Σορβόννη με καθηγητή τον J. Villey.
Με απόφαση του Υπουργού Συντονισμού εξελέγη το 1948 μέλος της Επιτροπής των Πολεμικών Επανορθώσεων. Με την ιδιότητα αυτή μετέβη στη Γερμανία, όπου μελέτησε από κοντά τις προόδους της γερμανικής βιομηχανίας στον τομέα των θερμοηλεκτρικών εγκαταστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποίησε αυτοψίες σε περισσότερες από πενήντα βιομηχανικές εγκαταστάσεις του κλάδου που βρίσκονταν εντός της τότε βρετανικής ζώνης (εργοστάσια Otto Schickert, Germania Werff, Harstedt Steam Power Plant κ.ά.). Τα πορίσματά του συμπεριλήφθηκαν σε πολυάριθμες εκθέσεις, με στόχο τη διεκδίκηση από το ελληνικό κράτος τμημάτων των εγκαταστάσεων. Παράλληλα, ανέλαβε τον σχεδιασμό και την επίβλεψη των εργασιών αποσυναρμολόγησης και αποστολής στην Ελλάδα του εν λόγω μηχανολογικού εξοπλισμού.
Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ανέλαβε προϊστάμενος στη Διεύθυνση Βιομηχανίας και Ενεργείας του Υπουργείου Συντονισμού, από όπου αποχώρησε τον Νοέμβριο, μετά την πρόσληψή του από την EBASCO.
Από το 1952 η Δ.Ε.Η του ανέθεσε την παρακολούθηση της κατασκευής του μηχανολογικού εξοπλισμού του πρώτου ενεργειακού προγράμματός της. Για τον σκοπό αυτό παραιτήθηκε από το Υπουργείο Συντονισμού και μετέβη στο εξωτερικό, (Γερμανία και Ιταλία), όπου ανέλαβε την θέση του επιθεωρητή των παραγγελιών της Δ.Ε.Η. για την ηλεκτροδότηση της Ελλάδας (στρόβιλοι Αλιβερίου κατασκευής AEG, υδροηλεκτρικός εξοπλισμός της Societa Edison) μέχρι τον Απρίλιο του 1955.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα του ανατέθηκε από τη Διοίκηση της Δ.Ε.Η. ο συντονισμός της μελέτης και κατασκευής του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού στην Πτολεμαΐδα, Μονάδα Ι και ΙΙ. Παράλληλα ξεκίνησε να διδάσκει ως καθηγητής της θεωρητικής μηχανολογίας στη Σχολή Αξιωματικών Τεχνικού Σώματος.
Το 1958 συστάθηκε και του ανατέθηκε η Διεύθυνση Μελετών Παραγωγής Μεταφοράς της Δ.Ε.Η.. Εκεί, ανέλαβε υπεύθυνος για το δεύτερο ενεργειακό πρόγραμμα. Διοργάνωσε την Υδρολογική Υπηρεσία προς έρευνα των ποταμών και κυρίως του Αχελώου, ενώ παράλληλα πραγματοποίησε τη μελέτη επέκτασης των σταθμών Αγίου Γεωργίου, Πτολεμαΐδας και Αλιβερίου και συμμετείχε σε έργα όπως η επέκταση των γραμμών μεταφοράς ρεύματος, η βύθιση υποβρυχίου καλωδίου 150.000 Volts και η ηλεκτροδότηση της Κρήτης.
Το 1963 πραγματοποίησε αποστολή στη Νέα Υόρκη, όπου επισκέφθηκε τα εργοστάσια κατασκευής μηχανολογικού εξοπλισμού για το έργο του Αχελώου από την EBASCO , την Transformers Factory Pittsfield και άλλους κατασκευαστές.
Το 1965 ορίστηκε εισηγητής εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Άνθρακος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (Ε.Ο.Σ.Α.).
Το 1966 συμμετείχε στα έργα πλήρωσης της λίμνης του Αχελώου και ελέγχου των διαρροών με τσιμεντενέσεις.
Την ίδια χρονιά, του απονεμήθηκε ο Χρυσούς Σταυρός του Φοίνικος.
Ως μέλος της Υποεπιτροπής Άνθρακος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (Ο.Ο.Σ.Α.) αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στις Συνόδους της Επιτροπής στη Γενεύη, το Παρίσι και το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, όπου έγινε και το συμπόσιο για την ιπτάμενη τέφρα του 1967.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, το στρατιωτικό καθεστώς τον έθεσε εκτός υπηρεσίας. Τον Αύγουστο του 1968, μετά από σειρά ενστάσεων, του κοινοποιήθηκε από τον Υπουργό Κ. Κυπραίο η απόλυσή του από τη Δ.Ε.Η..
Ο Ευθύμιος Μαλαγαρδής πέθανε το 1984 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω του πλούσια επιστημονική αρθρογραφία. Θερμός υποστηρικτής της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας, συνέγραψε άρθρα και μελέτες με ποικίλη θεματολογία. Ιδιαιτέρως τον απασχόλησαν η ηλεκτροκίνηση των σιδηροδρόμων, οι εφαρμογές της γαιοθερμικής ενέργειας, ο ιοντισμός των στάσιμων φλογών και η χρήση της ιπτάμενης τέφρας στην τσιμεντοβιομηχανία.
[Τα στοιχεία του βιογραφικού σημειώματος προέρχονται από βιογραφικά σημειώματα και από το υλικό του αρχείου ευρύτερα]

Ο Τίμος (Τιμολέων) Μαλάνος γεννήθηκε το 1897 στον Πειραιά και καταγόταν από τα Κύθηρα. Η οικογένεια εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1906. Ο πατέρας του Ιωάννης Μαλάνος πέθανε στο Σουδάν το 1926. Ο Τίμος Μαλάνος εργάστηκε σε εταιρεία βάμβακος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από το 1923 ως το 1966 οπότε εγκαταστάθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας και παρέμεινε εκεί ως το θάνατό του το 1984. Σύζυγός του ήταν η Αλκμήνη Ακριβιάδου του Κωνσταντίνου, γεννημένη στο Μπελκάς της Τουρκίας το 1915.

Ο Μαλάνος πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1918 εκδίδοντας το βραχύβιο περιοδικό Προπύλαια, ενώ το 1922 με ομάδα συνεργατών το περιοδικό Σκέψη, το 1923 το περ. Αργώ και το 1927 το περ. Σημειώματα. Το ποιητικό του έργο αποτυπώνεται στις συλλογές Ρόδα θαλάμου (1918), Λυρικά ταξίδια (1922), Ρόδα θαλάμου (1939), Ρόδα θαλάμου (1979).

Η κύρια προσφορά του Μαλάνου θεωρείται το κριτικό του έργο και μάλιστα οι μελέτες του για τον Κ.Π.Καβάφη. Περιλαμβάνει τις εξής εκδόσεις

Ο ποιητής Κ.Π.Καβάφης (1933), Περί Καβάφη.Συμπληρωματικά σχόλια (1935), Ένας ηγησιακός-Καρυωτάκης (1938), Κριτικά δοκίμια (1940), Η μυθολογία της Καβαφικής Πολιτείας (1943), Ο ποιητής Κ. Βάρναλης (1944) - Το έργο του Παπαδιαμάντη (Εισαγωγή, 1944), Η ποίηση του Σεφέρη (1951), Καβάφης-Έλιοτ . είναι πράγματι παράλληλοι; (1953), Δειγματολόγιο (1962), Καβάφης 2 (1963), Ο Σεφέρης κήνσωρ (1965), Καβάφης 3 (1978), Ο Καβάφης απαραμόρφωτος (1981), Ο Καβάφης έλεγε (μεταθανάτιο, 1986). Αυτοβιογραφικό είναι το έργο του Αναμνήσεις ενός Αλεξανδρινού (1971).

Ο Παναγιώτης Μακρόπουλος ήταν έμπορος (γενικό εμπόριο και αποικιακά) στην Καλαμάτα.

Ο Στέφανος Μακρυμίχαλος (Πύργος Αν. Ρωμυλίας 1902 - Αθήνα ?) ήταν ασφαλιστής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (διδάκτορας της Νομικής) και οικονομικά στο Λονδίνο. Υπήρξε πρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας «Αδελφοί Μακρυμίχαλοι» που ιδρύθηκε το 1914. Η εταιρεία διέθετε τμήματα Ασφαλειών (αντιπρόσωπος της The London Assurance) και δραστηριοποιούνταν στους κλάδους θαλάσσης - πυρός (εταιρεία «Πρόοδος»), ατυχημάτων αεροπορικών μεταφορών (αντιπροσώπευε ξένες εταιρείες). Στη δεκαετία του 1960 ήταν εισαγωγείς του φωταερίου Pibigas.

Ο Μακρυμίχαλος ήταν φιλοτελιστής (από τους ιδρυτές της Ελληνικής Φιλοτελικής Εταιρείας και εκδότης - υπεύθυνος του περιοδικού Φιλοτέλεια για πολλά χρόνια), τέκτονας και μέλος του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών (διετέλεσε ανώτατο στέλεχος και στις δύο εταιρείες)

Ήταν παντρεμένος με την Αικαταερίνη Τρωϊάνου (ήταν απόγονος του δημάρχου Μυκόνου Μ. Σολωμού την περίοδο 1863-1866) και είχε δύο παιδιά.

Τα ενδιαφέροντά του ήταν ποικίλα και έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα ιστοριοδιφικού ενδιαφέροντος (περίπου 150).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Το υλικό του αρχείου]

Οπλαρχηγός από τη Γαβαλού της Αιτωλίας. Πριν το 1821 ήταν αρματολός του Ζυγού· πρωτοστάτησε στην ελευθέρωση της Αιτωλίας και διακρίθηκε στην πολιορκία του Μεσολογγιού.

Το αρχείο παρέχει τα εξής στοιχεία για την Κατίνα Μακρή-Ηλιοπούλου: καταγόταν από την Κεφαλονιά. Ήταν εγγονή του Σπυρίδωνος Τυπάλδου-Φορέστη και της συζύγου του Αικατερίνης, το γένος Γεωργίου Βουτσινά. Ο Σπυρίδων και η Αικατερίνη απέκτησαν δύο κόρες: τη Βικτωρία και την Αναστασία, κατόπιν Μακρή, που απέκτησε δύο κόρες, την Αικατερίνη (Κατίνα) και τη Μαρίκα. Η Κατίνα Μακρή παντρεύτηκε δύο φορές· την πρώτη με τον Δημήτρη (Μίμη) Γιαννόπουλο και τη δεύτερη με τον (;) Ηλιόπουλο. Διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον ενδυματολόγο Αντώνη Φωκά, με τον ποιητή Ροδόλφο Κράους και με το δημοσιογράφο και λογοτέχνη Γεώργιο Φτέρη.

Ιερέας

Ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Ο Γεώργιος Ν. Μακκάς, παιδίατρος, υπήρξε ομότιμος Καθηγητής Παιδιατρικής στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και διετέλεσε διευθυντής του Νοσοκομείου «Η Αγία Σοφία». Διετέλεσε επίσης πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας (1931-1935), η σύσταση της οποίας έγινε με δική του πρωτοβουλία. Τιμήθηκε με τον Αργυρούν Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος για την προσφορά του κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Ο Γεώργιος Α. Μακκάς (1818-1909) γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε ιατρική στο Μόναχο, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Λειψία, στο Παρίσι και τη Βιέννη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εξάσκησε το επάγγελμά του στη Σύρο (1840-1848) και κατόπιν διορίστηκε καθηγητής στην Αθήνα. Διετέλεσε αρχίατρος του Βασιλιά Γεωργίου, ιδρυτικό μέλος του «Ευαγγελισμού» και πρόεδρος του Δ.Σ. του Δρομοκαϊτίου. Παντρεύτηκε την Μαριγώ (Μαρία) Ταρποχτζή, κόρη του Αργύρη και της Κωστάντζας, με την οποία απέκτησε μαζί της 10 παιδιά: την Ειρήνη, τον Κωνσταντίνο, τον Νικόλαο, τον Πέτρο, την Αγγελική, την Αλεξάνδρα, τον Δημήτριο, την Ελένη, την Ιουλία και τον Στέφανο.

Ο Νικόλαος Γ. Μακκάς (1847-1935), γιος του Γεωργίου Μακκά, ήταν ιατρός. Γεννήθηκε στη Σύρο και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Βιέννη (1870) και στη συνέχεια διετέλεσε τακτικός καθηγητής της φαρμακολογίας, της ειδικής νοσολογίας και της παθολογικής κλινικής (1893-1917). Ήταν ένας από τους διευθυντές και ιδρυτές του περιοδικού Γαληνός. Παντρεύτηκε την Αργυρώ Ροδοκανάκη το 1876. Το ζεύγος απέκτησε τρία παιδιά: τον Γεώργιο, τον Ματθαίο και την Δέσποινα.

Ο Γεώργιος Ν. Μακκάς (1877-1946), γιος του Νικολάου, ήταν παιδίατρος με σπουδές στη Βιέννη, στο Παρίσι και το Βερολίνο. Το 1929 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1935 απολύθηκε για πολιτικούς λόγους (δικτατορία Κονδύλη) και το 1936 επανήλθε στο Πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Νικολαΐδου και απέκτησαν δύο κόρες: την Ρέα και την Έλλη.

Ο Νικόλαος Κ. Μακκάς (1875-1950), πρώτος εξάδελφος του Γεωργίου, ήταν ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Ματθαίος (Μαθιός) Ν. Μακκάς (1879-1965)
Δευτερότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1879. Σπούδασε Ιατρική στη Βιέννη και εργάστηκε ως επιμελητής σε Χειρουργικές Κλινικές στο Μπρεσλάου και στη Βόννη. Υφηγητής το 1912 στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, διετέλεσε διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του «Ευαγγελισμού» (1914-1930) και στη συνέχεια του «Ερυθρού Σταυρού» (1930-1954), ενώ ήταν πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής του νοσοκομείου. Παντρεύτηκε το 1927 την Δότη Βερροιοπούλου (1888-1966) με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.

Αλέξανδρος (Αλέκος) Ν. Μακκάς (1886-1967)
Τριτότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1886. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1902-1906) και Χημεία στο πανεπιστήμιο Μονάχου (1908-1914). Εργάστηκε στο χημικό εργαστήριο του υπουργείου Επισιτισμού (1917-1923) και ως διευθυντής στα εργοστάσια: «Κεραμεία Ζακύνθου» (1925-1929), στην «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών Επιχειρήσεων Γύψου» στον Πειραιά (1929-1934), στην Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Εμπορίου Γεωργικών Προϊόντων (1934-1947). Εργάστηκε επίσης ως υπάλληλος από το 1947 και εντεύθεν στα Κλωστοΰφαντήρια Χαλκίδος, επιχείρηση του γαμπρού του Αντώνη Φωτιάδη. Ασχολήθηκε με τα γενεαλογικά διάφορων χιώτικων οικογενειών και της οικογένειας Μακκά. Πέθανε στην Αθήνα, στα 81 του χρόνια, το 1967.

Δέσποινα Ν. Μακκά (1892-1990)
Κόρη του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1892. Παντρεύτηκε το 1922 τον Αντώνη Φ. Φωτιάδη. Είχε ευρεία εγκυκλοπαιδική μόρφωση και γνώριζε καλά εκτός από ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά λίγα ιταλικά και ινδικά. Ήταν πρώτη εξαδέλφη του γλωσσολόγου Μανόλη Τριανταφυλλίδη και πίστεψε από πολύ νέα στο δημοτικισμό. Είχε ευχέρεια στο γράψιμο και τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγραψε διάφορες αναμνήσεις από τη ζωή της (Ομηρία 1944), την οικογένειά της και τη ζωή των Ελλήνων στην Ινδία. Ήταν βενιζελική και ασχολήθηκε από νέα με φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1940-41 εργάστηκε ως εθελόντρια και ήταν υπεύθυνη για τα συσσίτια και την ψυχαγωγία των ασθενών. Ασχολήθηκε, όπως και ο αδελφός της Αλέκος, με τα γενεαλογικά της πατρικής και μητρικής της οικογένειας. Πέθανε 98 χρονών, στην Αθήνα το 1990.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου. Τα γενεαλογικά και βιογραφικά στοιχεία στο αρχείο αφθονούν και αποτελούν το κυρίως περιεχόμενό του, ώστε οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει ανατρέξουν για πληρέστερες βιογραφικές πληροφορίες στο ίδιο το υλικό].

Ο Αντίγονος Χατζηγεωργίου, πατέρας του Νίκου και του Γιώργου, καταγόταν από τη Στρώμνιτσα. Το 1896 ίδρυσε καπνεμπορικό οίκο στην Αθήνα και παρήγαγε τα χειροποίητα τσιγάρα Στόλος. Από το 1906 έως το 1912 εργάστηκε ως καπνέμπορος στη Στρώμνιτσα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ασχολήθηκε με το καπνεμπόριο. Το 1917 παρήγαγε τα σήματα Αβέρωφ και Κιλκίς. Στον Μεσοπόλεμο συνέχισε τις καπνεμπορικές του δραστηριότητες. Πέθανε το 1939.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]

H «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 με σκοπό την καλλιέργεια και διάδοση των γραμμάτων και των τεχνών στην Θεσσαλονίκη και στην υπόλοιπη βόρεια Ελλάδα. Η ίδρυσή της οφείλεται στην πρωτοβουλία των Μωρίς Σαλτιέλ, Γιάννη Τριανταφυλλίδη και Μιχάλη Τσιτσικλή, ενώ ιδιαίτερα γόνιμη υπήρξε η στενή συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθώς οι πρόεδροι (με πρώτο τον Λίνο Πολίτη) και πολλά μέλη του διοικητικού της συμβουλίου ήταν πανεπιστημιακοί. Η «Τέχνη» υπήρξε το πρώτο σωματείο που ασχολήθηκε ενεργά, συστηματικά και με μεγάλη συνέπεια με τα πολιτιστικά και τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Η συμβολή της στη δημιουργία και υποστήριξη καθιερωμένων πλέον θεσμών όπως η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και η Σχολή Καλών Τεχνών υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική.

Το 1920, ιδρύθηκε ο «οίκος Παπαγεωργίου» του οποίου κύριοι μέτοχοι ήταν τέσσερα μέλη της οικογένειας Παπαγεωργίου και ο Δημήτριος Κουκουμπάνης. Ο βασικός μέτοχος και αρχικός ιδιοκτήτης ήταν ο Γεώργιος Παπαγεωργίου.
Ο οίκος ίδρυσε τον ίδιο χρόνο την Α.Ε. «Μακεδονική Γεωργική Εταιρεία» η οποία είχε ως στόχο την αγορά, πώληση, μεταπώληση αγροτικών κτημάτων για καλλιέργεια και πάσης φύσεως εκμετάλλευση (βιομηχανίες, πτηνοτροφία, κ.ά). Τα κτήματα της εταιρίας βρίσκονταν κυρίως στη Μακεδονία και ειδικά στην περιοχή Γέφυρα της Θεσσαλονίκης (κτήμα «Τοψίν» όπου είχε γίνει και η παράδοση της πόλης της Θεσσαλονίκης το 1912). Η εταιρία λειτούργησε κανονικά ως το 1947 οπότε και μπήκε σε καθεστώς εκκαθάρισης αφού το κράτος απαλλοτρίωσε τα 9/10 των κτημάτων του Τοψίν και έτσι κρίθηκε από το Δ.Σ. ότι πλέον δεν υπάρχει λόγος λειτουργίας. Ως εκκαθαριστές τοποθετήθηκαν αρχικά κάποιοι δικηγόροι, όμως από το 1963 και έπειτα ανέλαβε ο Δ. Κουκουμπάνης ενώ όπως φαίνεται πήρε και όλες τις μετοχές της εταιρίας μαζί με τους γαμπρούς και τις κόρες του, Κωνσταντίνο και Καλλιόπη Σαρόγλου, Νίκο και Θέτιδα Βοϊβόδα. Με το θάνατο του Δ. Κουκουμπάνη, εκκαθαρίστριες ορίστηκαν οι κόρες του ενώ η λειτουργία της επιχείρησης συνεχίστηκε ως το τέλος της δεκαετίας του ’80, πουλώντας ότι είχε απομείνει από τα αρχικά κτήματα.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο]

Ο Γ.Α. Μακαρόνας γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα, ενώ η καταγωγή του είναι από τη Σμύρνη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και τα τελευταία χρόνια ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Φύση και Ζωή. Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του Νικολάου Δρίτσα που διετέλεσε πρόεδρος του Πυριτιδοποιείου Καλυκοποιείου, πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς, της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Ο Γ.Α. Μακαρόνας υπήρξε επίσης ιδιαίτερος γραμματέας του τέως δημάρχου Μοσχάτου Ανδρέα Παπαδημητρίου, ενώ συνεργάστηκε με τον βιομήχανο Γεώργιο Δράκο στην έκδοση του περιοδικού της εταιρείας ΙΖΟΛΑ, Ιζολικά Νέα.

Ο Μιχαήλ Μακάρωφ ήταν αρχιτέκτονας-μηχανικός. Ήταν παντρεμένος με την Αγλαΐα Φακάλου, φιλόλογο, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Η «Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική Σωτηρίου Σοφιανοπούλου» βρισκόταν στην Πάτρα.

Η Έλση Μαθιοπούλου-Τορναρίτου, κόρη του Νικόλαου Τορναρίτη και της Άννας Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1927 στη Λεμεσό της Κύπρου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της εκεί. Ο πατέρας της Νικόλαος Χρ. Τορναρίτης ήταν βιβλιοπώλης στη Λεμεσό και παιδονόμος, μετέπειτα καθηγητής στο εκεί Ημιγυμνάσιο. Θείος της ήταν ο φιλόλογος και νομικός Γιάγκος Τορναρίτης. Αδελφός της μητέρας της ήταν ο ποιητής Γλαύκος Αλιθέρσης (=Μιχάλης Χατζηδημητρίου). Η Έλση Μαθιοπούλου σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία-Αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1948-1955). Το 1967 υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο Βόννης, με επόπτη τον καθηγητή Ernst Langlotz και με θέμα «Zur typologie der Göttin Athena im 5 Jahrhundrent v. Ch».
Από το 1969 διορίστηκε με ετήσια σύμβαση ως Wissenschafitliche Mitarbeiterin στο Φιλολογικό Σεμινάριο του Πανεπιστημίου της Βόννης, όπου δίδασκε επίσης βυζαντινά και άλλα μεσαιωνικά κείμενα. Το 1971 διορίστηκε σε θέση λέκτορα Νέων Ελληνικών στο ίδιο σεμινάριο. Από το 1974 είχε μόνιμη θέση ως Akademische Rätin και από το 1987 ως Oberrätin στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Από το 1995 δίδαξε ως καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κολωνίας. Από το 1996 ως το 2000 δίδαξε και στο νεοελληνικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Erlangen στη Βαυαρία.
Συνεργάστηκε ως υπεύθυνη για την νοτιοανατολική Ευρώπη και την Κύπρο στο Graduit Kolleg (ερευνητικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα) της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου της Βόννης που είχε ως θέμα «η Ιταλική Αναγέννηση και η Επίδρασή της στην Ευρώπη». Η έρευνά της είχε επικεντρωθεί στην εποχή της ενετοκρατίας στην Κύπρο και στην Κρήτη. Από το 2006 ήταν ιδρυτικό μέλος του διεθνούς ερευνητικού κέντρου «Centre for the Classical Tradition» της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2022.
Ήταν σύζυγος του δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, γιου του Πέτρου και της Μαργαρίτας Μαθιοπούλου. Κόρη τους είναι η Margarita Mathiopoulos.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα της Έλσης Μαθιοπούλου-Τορναρίτου στο αρχείο της]

Η Αλέκα (Αλεξάνδρα) Μαζαράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν κόρη του γενικού διευθυντή της Τράπεζας Αθηνών Αθανασίου Μαζαράκη και της συζύγου του Λουκίας το γένος Κηλαϊδίτη. Απόφοιτη της Σχολής Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα και της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Εμφανίστηκε στη σκηνή αρχικά στις παραστάσεις χορού της Κούλας Πράτσικα και στη συνέχεια ως ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης (1943, στο έργο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Το πρώτο έργο της Φάννυ). Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης ώς το 1944, οπότε μεταπήδησε στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο τήρησε μακροχρόνια συνεργασία. Η Αλέκα Κατσέλη συνεργάστηκε επίσης με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Εθνική Ραδιοφωνία και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, όπου διετέλεσε επίσης θιασάρχης και συνθιασάρχης. Πρωταγωνίστησε σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές. Διετέλεσε για σειρά ετών ιέρεια και πρωθιέρεια στις τελετές αφής της ολυμπιακής φλόγας, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου πλάι στην Κούλα Πράτσικα (1936) ώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (1964). Ασχολήθηκε και με τη θεατρική μετάφραση, ενώ δίδαξε στη Σχολή Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα (1947) και στη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη, της οποίας ανέλαβε τη διεύθυνση μετά τον θάνατο του συζύγου της και ώς το 1985. Με τον Πέλο Κατσέλη παντρεύτηκαν το 1945 και απέκτησαν δύο κόρες, τη Νόρα και τη Λούκα.

Δικηγόρος

Ο Στέλιος Μαγιόπουλος ήταν λογοτέχνης και μεταφραστής, κυρίως της τουρκικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Μ. Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς και στη συνέχεια υπέστη αρκετές διώξεις. Χάρη στις μεταφράσεις του έγιναν ευρύτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναστρεντίν Χότζα και ο Αρχάν Κεμάλ. Μετέφρασε επίσης στα τούρκικα τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας σπουδάσε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
1993 Εκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ..
1996 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
2004 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. 2007 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
Εκλέγεται Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
Ορίζεται επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.
2005 Εκλέγεται Πρόεδρος τής Ειδικής Επιτροπής τής Βουλής γιά τήν Επεξεργασία καί Κύρωση τής Ευρωπαικής Συνταγματικής Συνθήκης ( Ευρωσύνταγμα).
2006 (Φεβ) Ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος.
2007 Υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες
1974 Ειδικός Νομικός Συνεργάτης τού Υπουργού Προεδρίας τής Κυβερνήσεως, Γ. Ράλλη.
1975 Διευθυντής τού Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών στο Βελιγράδι. Καλύπτει τις επίσημες επισκέψεις τού Κων. Καραμανλή στα πλαίσια τής Διαβαλκανικής Συνεργασίας.
1976 Συντονιστής των Υπηρεσιών Τύπου στις Βρυξέλλες, με την έναρξη τής διαδικασίας ένταξης τής Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ.
1977-1981 Γενικός Διευθυντής τού Ο.Γ.Α.
1979 Α' Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Εκλέγεται Μέλος στη Διοικούσα Επιτροπή (Προεδρία Κων. Καραμανλή).
1982 Εκλέγεται Μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή (Προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ).
1992-1993 Κυβερνητικός Εκπρόσωπος (Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης).
1994-1996 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Τύπου και ΜΜΕ.
1994-2000 Μέλος τής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και Τακτικό Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων τού Συμβουλίου τής Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
1995 Εκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.
1995-1996 Εκπρόσωπος Τύπου τής Νέας Δημοκρατίας (Προεδρία Μιλτιάδη Έβερτ).
1997-2000 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Εξωτερικών.
1999 Επανεκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.

Πηγή: https://web.archive.org/web/20071228034257/http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=666 [τελευταία επίσκεψη: 2/9/2020]

Ο Δημήτρης Μίχος (1890-1963) ήταν Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αντιστασιακός και διοικητής του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο. Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής προσπάθησε να δημιουργήσει τοπική αντιστασιακή οργάνωση με το όνομα "Νέα Φιλική Εταιρεία", αλλά σύντομα ήρθε σε επαφή με το ΕΑΜ στο οποίο και εντάχθηκε. Λόγω της δράσης του φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αχαΐας. Ήταν γνωστός ως «Σταυραετός», "Γέρο-Μίχος" ή "καπετάν Μίχος". Συνέβαλε στη σύσταση αντάρτικων μονάδων, ηγήθηκε της πρώτης μάχης κατά των Ιταλών στο Πυργάκι Αιγιαλείας, αλλά και στο Λεόντιο και αλλού. Ορίστηκε γενικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και τον Απρίλιο του 1944 εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ στην Κυβέρνηση του Βουνού. Το 1945, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της Πάτρας, καταδικάστηκε δε από το «Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων» αρχικά το 1946 σε ποινή 8 ετών και αργότερα το 1950 σε ποινή 10 ετών που συγχωνεύθηκαν σε 15 έτη και εν συνεχεία μειώθηκαν σε 7. Εξέτισε την ποινή του μέχρι το Σεπτέμβριο του 1952 στις φυλακές Πατρών και Αίγινας.

Οικογένεια από το Καστρί Αργολίδας. Τα αδέλφια Ιωάννης και Σταμάτης Μήτσας συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821, ενώ ο Σταμάτης ήταν πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και αργότερα βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Πολιτικό κόμμα που μετείχε στις εκλογές του 1950

Το θέατρο «Σμύρνη» συνδέεται με τον ηθοποιό και θεατρώνη Ζαχαρία Μέρτικα από τη Σμύρνη, ο οποίος μετά τη Μικρασιατική καταστροφή φαίνεται πως έδρασε στα Χανιά (1923), και από το 1924 στην προσφυγική συνοικία της Νέας Κοκκινιάς (σημερινή Νίκαια) στον Πειραιά.
Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό του θεάτρου που απόκειται στο ΕΛΙΑ (της περιόδου 1939‒1945), το θέατρο βρισκόταν στην οδό Κονδύλη της Νέας Κοκκινιάς, ενώ ως ιδιοκτήτες ή διαχειριστές του εμφανίζονται επίσης οι Βασίλειος Αλιφέρης, Στυλιανός Παγώνης και Αναστάσιος Αναστασιάδης.

Ο Κωνσταντίνος Μέρτζιος ήταν ηπειρώτης λόγιος και ιστοριοδίφης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία, Πρόεδρος Επιστράτων Ηπείρου

Ο Χατζηγιάννης Μέξης ή Χατζή Γιάννης Μέξης ή Ιωάννης Μέξης του Θεοδώρου ήταν Φιλικός και πρόκριτος των Σπετσών, με δράση στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε με τέσσερα πλοία του.
Υπήρξε πληρεξούσιος στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος εκλέχτηκε σύμβουλος Επικρατείας, γερουσιαστής και πληρεξούσιος από τις Σπέτσες. Ο Όθωνας τον τίμησε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού.