Ο Χαρίσιος Βαμβακάς γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1872. Πήγε σχολείο στην πατρίδα του και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια στην Ελβετία, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του δικαίου και των πολιτικών επιστημών. Έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεργάστηκε ως δικηγόρος με τον Βορειοηπειρώτη δικηγόρο Γ. Τσάκο.
Διετέλεσε βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τον βουλευτή Κων. Δρίζη. Υπήρξε μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως που ιδρύθηκε από τον Α. Σουλιώτη-Νικολαΐδη με σκοπό την ανάσχεση της βουλγαρικής επιρροής στη Μακεδονία.
Το 1913 και το 1914 υπήρξε απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Βιέννη, Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, Αγία Πετρούπολη) με σκοπό την άσκηση επιρροής στις κυβερνήσεις και την κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί υπήρξε εκδότης και διευθυντής της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune με την οποία διαφώτιζε το γαλλόφωνο κοινό για τα ελληνικά πράγματα.
Το 1919 διορίστηκε από τον Ελ. Βενιζέλο αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Θράκης υπό τον Γάλλο στρατηγό C.A. Charpy. Από τη θέση αυτή εργάστηκε για την ενσωμάτωση της περιοχής στην ελληνική επικράτεια. Τον Μάιο του 1920 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης [1]. Τον Σεπτέμβριο του 1920 (2.9.1920) διορίστηκε Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την κυβερνητική αλλαγή του Νοεμβρίου του 1920.
Εξελέγη γερουσιαστής στις 21 Απριλίου 1929 και διετέλεσε αντιπρόεδρος της Γερουσίας. Παραιτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1930 για να βάλει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε δήμαρχος της πόλης από το 1931 μέχρι τον Ιούλιο του 1933, όταν παύθηκε, αφού προηγήθηκε διαχειριστικός έλεγχος και του επιβλήθηκε ποινή αργίας από τον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, Φίλιππο Δραγούμη, στο πλαίσιο των πολιτικών διώξεων των βενιζελικών.
Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις δημιουργώντας τη «Βιομηχανία Τροχοφόρων Χαρίσιου Ηλ. Βαμβακά». Ήταν ακόμη μέτοχος της Ανωνύμου Εταιρείας Υφασμάτων «Υφανέτ» και νομικός σύμβουλος της βελγικής εμπορικής εταιρείας πετρελαίων SOCOMBEL.
Ήταν επίσης μέλος του Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου της Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας (1924-1930), της Ανωτέρας Ενοριακής Αντιπροσωπείας Θεσσαλονίκης (1927), επίτιμο μέλος του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και του Γυμναστικού Συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος».
Είχε παντρευτεί την κόρη του δικηγόρου Γ. Τσάκου, με την οποία αργότερα χώρισε. Απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ευφημία, σύζυγο του γιατρού και βουλευτή Έβρου Αλέκου Παπαθανάση, τη Νίνα, σύζυγο του Τάκη (Χάνου;), την Καίτη ή Κατίνα, σύζυγο του Γιώργου Βοσνιάκου και τους Πέτρο και Ηλία Βαμβακά.

[1] Διορίστηκε Διοικητής Δυτικής Θράκης με Βασιλικό Διάταγμα της 21.5.1920 δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 110 (τχ. Γ΄) 23.5.1920.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από τα βιβλία: Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης. Από το αρχείο του Χαρίσιου Βαμβακά, επιμέλεια Καλλιόπης Παπαθανάση-Μουσιοπούλου, Αθήνα, 1975 και Παν. Λιούφη, Ιστορία της Κοζάνης, εν Αθήναις 1924, ανατύπωση 1994, και από υλικό του αρχείου].

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

1872: Γέννηση στην Κοζάνη.
1909 Φεβρ. ‒ 1912 Σεπτ.: Βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως, εκδότης της «Πολιτικής Επιθεωρήσεως» συνεργάτης και αρθρογράφος της γαλλόφωνης εφημερίδας La Tribune des Nationalités.
1913 Φεβρ. ‒ 1914 Ιούνιος: Ο Ελ. Βενιζέλος του αναθέτει διπλωματικές αποστολές σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Πετρούπολη, κλπ.) για τη διεκδίκηση των εθνικών δικαίων. Καταδίκη του ερήμην σε θάνατο από την τουρκική κυβέρνηση για την εθνική του δράση.
1912-1919: Εκδότης της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune στη Θεσσαλονίκη.
1918 Οκτ. ‒ 1919 Σεπτ.: Λαμβάνει μέρος στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης για τα ζητήματα της Θράκης και του αλύτρωτου ελληνισμού.
1919 Σεπτ. 29: Διορίζεται αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διασυμμαχική Κυβέρνηση Δυτικής Θράκης. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχιστράτηγου Fr. d’ Esperey και του διοικητή της Διασυμμαχικής Κυβέρνησης C.A. Charpy.
1920 Μαΐου 14: Κατάληψη Δυτικής Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα.
1920 Μαΐου 21: Διορίζεται πρώτος Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης.
1920 Ιουλ. 30: Υπογραφή Συνθήκης Παρισίων με την οποία μεταβιβαζόταν η Δυτική Θράκη από τις Συμμαχικές Δυνάμεις στην Ελλάδα.
1920 Σεπτ. 5 – Νοεμ. 26: Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας.
1929 Απρ. 21 – 1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται γερουσιαστής και διατελεί αντιπρόεδρος της Γερουσίας.
1930 Δεκ. 23: Εκλέγεται δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
1931 Οκτ.: Παίρνει μέρος στο Β΄ Βαλκανικό Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη.
1931 Οκτ. 26: Επίσκεψη Προέδρου Δημοκρατίας Αλεξ. Ζαΐμη στη Θεσσαλονίκη.
1933 Ιούλ. 1: Αποχωρεί από τη δημαρχία.
1935: Αποσύρεται από την πολιτική.
1952: Πεθαίνει μετά από μακρά ασθένεια.

Τον Δεκέμβριο του 1942 ο Νίκος και ο Γιώργος Χατζηγεωργίου συνέστησαν Ομόρρυθμο Καπνεμπορική Εταιρία με την επωνυμία Αδελφοί Χατζηγεωργίου η οποία είχε ως αντικείμενο την εμπορία καπνών σε φύλλα. Η Καπνεμπορική κληρονόμησε την ακίνητη περιουσία της καπνεμπορικής του πατέρα τους Αντίγονου Χατζηγεωργίου και τα αποθηκευμένα καπνά του. Η ακίνητη περιουσία απαρτιζόταν από αρκετά εμπορικά ακίνητα στην οδό Κωστή Παλαμά και Ολύμπου. Δεν εντοπίστηκε ακόμη πότε διαλύθηκε η Καπνεμπορική. Μετά πάντως από τον θάνατο του Νίκου Χατζηγεωργίου, ο Γιώργος συνέχισε να ασκεί για πολλά χρόνια το επάγγελμα του καπνέμπορου στη Θεσσαλονίκη.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]

Ιερέας

Η κοινότητα Ψιανών (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943 η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας από το νομό Αιτωλοακαρνανίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Δομνίστας και η κοινότητα καταργήθηκε.

Η Κοινότητα Σαρκίνι (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Το 1940 το όνομα της κοινότητας διορθώθηκε σε κοινότητα Σαρκίνης. Η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Προυσού και η κοινότητα καταργήθηκε.

Ο Κωνσταντίνος Γεωργίου, γιος του Απόστολου, γεννήθηκε την 1.1.1866 στον Αβαρίκο Τριχωνίας. Ήταν στρατιωτικός και έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως το 1923. Μεταξύ του 1897 και των βαλκανικών πολέμων υπηρέτησε ως αστυνόμος στην Πάτρα, στην Κέρκυρα και αλλού. Πολέμησε στους βαλκανικούς και διακρίθηκε στη μάχη της Στρωμνίτσας. Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στη Μακεδονία και στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία κατά την οποία διετέλεσε φρούραρχος στο Εσκί Σεχίρ και στρατιωτικός διοικητής Σαλιχλή. Αποστρατεύθηκε το 1936 με το βαθμό του αντιστράτηγου. Παντρεύτηκε την Ευγενία Μαλακάση, αδελφή του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση.
Ο Αγαμέμνων (Μέμος) Γεωργίου ήταν γιος του Κωνσταντίνου και της Ευγενίας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, έζησε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Παντρεύτηκε τη Στέλλα Γεωργίου. Αδελφή του ήταν η Αικατερίνη (Αίκα) Γεωργίου.
Λόγω της συγγένειάς τους, στο αρχείο του Μέμου Γεωργίου περιλαμβάνεται τμήμα του αρχείου του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση (οικογενειακή αλληλογραφία και χειρόγραφα ποιημάτων του).

[Πηγή: υλικό του αρχείου]

Ο Γεώργιος Γεροντούδης ήταν ο πρωτότοκος γιος του Νικήτα Γεροντούδη, ο οποίος το 1875 εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, Λήμνο, για να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και, αργότερα, στην Ασμάρα της Ερυθραίας, όπου πιθανότατα γεννήθηκε ο Γεώργιος. Η οικογένεια διατηρούσε καπνεργοστάσιο και εμπορικές συναλλαγές, κυρίως με την Ιταλία. Το 1937, ύστερα από περιορισμούς που επέβαλε ο Μουσολίνι στους μη Ιταλούς εμπόρους της Αβησσυνίας, η οικογένεια Γεροντούδη εγκατέλειψε την Ασμάρα και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Ο Γεώργιος Γεροντούδης εγκαταστάθηκε στη Ρόδο.

[Τα στοιχεία προέρχονται από τον ιστότοπο της οικογένειας Γεροντούδη: https://www gerontoudis.gr/οικογένεια-γεροντούδη. Εκεί αναφέρεται ότι ο Γεώργιος εγκατέλειψε την Ασμάρα για τη Ρόδο νωρίτερα από την υπόλοιπη οικογένεια, ωστόσο σε επιστολές της Ασφαλιστικής Εταιρίας «Η Ανατολή» εμφανίζεται ως κάτοικος της Ασμάρα μέχρι και τον Απρίλιο του 1937]

Σωματείο που, σύμφωνα με το καταστατικό του (31.7.1945), σκοπό είχε «την καλλιέργειαν, ενίσχυσιν, ανάπτυξιν και κατοχύρωσιν των Δημοκρατικών θεσμών», «την εξασφάλισιν αβασιλεύτου δημοκρατίας» και την «εξουδετέρωσιν κάθε αποπείρας και τάσεως αντιδημοκρατικής, φασιστικής και δικτατορικής». Το καταστατικό εγκρίθηκε με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών στις 7.9.1945.

Μετά από πρόταση του υπουργού Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως ιδρύεται στις 17 Οκτωβρίου του 1844 με διάταγμα του Όθωνα η «Εταιρεία των Ωραίων Τεχνών».
Πρόκειται ουσιαστικά για φορέα που αναλαμβάνει να υπηρετήσει την εθνική ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους: την αναγέννηση των τεχνών, ώστε να εξασφαλισθεί η καταξίωση
στα μάτια της Ευρώπης, αλλά και την ανάληψη εκ μέρους του κράτους ρόλου εθνικού κέντρου με εκπολιτιστική δράση προς τον ελληνισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η σύσταση της Εταιρείας συνδυάστηκε με την αναδιοργάνωση του Σχολείου των Τεχνών που έγινε με διάταγμα του Όθωνα το 1843, σύμφωνα με το οποίο απομακρύνθηκαν όλοι οι Βαυαροί καθηγητές και τη διεύθυνση ανέλαβε ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου. Σκοπός της Εταιρείας ορίσθηκε «η πρόοδος των λεγομένων ωραίων τεχνών, τουτέστι της Ζωγραφικής, της Γλυπτικής, της Αρχιτεκτονικής και της Μουσικής, η συλλογή καλλιτεχνημάτων και η σύστασις Τεχνοδιδακτικού σχολείου, προσηκόντως διωργανωμένου κατά σχολάς».
Η σημασία που δόθηκε στο ρόλο και στην αποστολή της Εταιρείας φαίνεται στα πρόσωπα που αποτέλεσαν το διοικητικό της συμβούλιο: πρόεδρος αναγορεύθηκε παμψηφεί η βασίλισσα Αμαλία, πρώτος αντιπρόεδρος ο πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέττης και δεύτερος ο Ανδρέας Μεταξάς. Η δράση της Εταιρείας μαρτυρείται μέχρι το 1853

Στις 31 Δεκεμβρίου 1836/12 Ιανουαρίου 1837 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διάταγμα ίδρυσης του Σχολείου των Τεχνών, το οποίο αποτέλεσε τον πρόδρομο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1843 το Σχολείον των Τεχνών αποτελείται από :
Σχολείον των Κυριακών και Εορτών
Σχολείον Καθημερινόν των Βιομηχάνων Τεχνών
Σχολείον Ανώτερον Καθημερινόν των Ωραίων Τεχνών
Μέχρι το 1910 η μετέπειτα ΑΣΚΤ είναι Σχολή του ΕΜΠ και απαντάται σαν Σχολείον των Καλών Τεχνών
Το 1910 το Σχολείον των Καλών Τεχνών διαχωρίζεται διοικητικά από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και υπάγεται στο Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεων.
Το 1930 μετονομάζεται σε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ισότιμη του ΕΜΠ

Ο Γρηγόριος Παπαδόπουλος υπήρξε Έλληνας λόγιος και συγγραφέας του 19ου αιώνα, γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα, καθηγητής Ιστορίας των εικαστικών Τεχνών και ερμηνείας πινάκων στο «Σχολείον των Τεχνών», καθώς και καθηγητής της καλλιτεχνικής Μυθολογίας και της Ιστορίας των Εικαστικών Τεχνών στο Πολυτεχνείο Αθηνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1863. Το 1849 ίδρυσε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο.
Το 1870 διορίστηκε τμηματάρχης στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Απεβίωσε στις 21 Δεκεμβρίου 1873 στη Θεσσαλονίκη.

Μετά την Απελευθέρωση, με την, ανακήρυξη από τη Βαυαρική Αντιβασιλεία της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, ιδρύθη η Επισκοπή Αττικής, που περιελάμβανε όλο τον σημερινό νομό (εκτός από τα νησιά) και είχε έδρα την Αθήνα. Πρώτος ποιμενάρχης διορίστηκε ο ώς τότε Επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξάς, ο οποίος είχε διακριθεί στον Απελευθερωτικό Αγώνα.
Με την έκδοση του Πατριαρχικού Τόμου της 29ης Ιουνίου 1850, που παραχωρούσε το Αυτοκέφαλο στην Ελλαδική Εκκλησία (και τη συνακόλουθη έκδοση των Νόμων Σ’ και ΣΑ’ της 9-7-1852), στις 2-9-1850 με Διάταγμα η Επισκοπή Αττικής ονομάστηκε Αθηνών και ανυψώθη σε μοναδική Μητρόπολη του Ελληνικού Κράτους και ο Μητροπολίτης της ορίστηκε μόνιμος Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου. Δύο χρόνια αργότερα, με την παραίτηση του αρχιερέα Σαμουήλ της προσωρινής Επισκοπής Αιγίνης, Αγκιστρίου και Σαλαμίνος, τα νησιά αυτά υπήχθησαν στη Μητρόπολη Αθηνών. Με το άρθρο 2 του Ν. 2891/21-7-1922 (ΦΕΚ 124/25-7-1922, τ. Α’), όλες οι Επισκοπές της χώρας ανυψώθηκαν σε Μητροπόλεις, ενώ στον Μητροπολίτη Αθηνών δόθηκε ο τίτλος «Μακαριώτατος Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης της Ελλάδος». Με τον Καταστατικό Νόμο της Εκκλησίας της Ελλάδος της 31ης Δεκεμβρίου 1923 (ΦΕΚ 387 τ. Α’), που καταρτίσθηκε μετά την εκλογή, χειροτονία και εγκατάσταση στον θρόνο των Αθηνών του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, υλοποιήθηκε πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο Μητροπολίτης Αθηνών έλαβε τον τίτλο «Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος», τίτλο που διατηρεί ώς σήμερα

Το 1936, λόγω της αλματώδους αύξησης του πληθυσμού του λεκανοπεδίου, με τον ΑΝ 136 ιδρύθη η Μητρόπολη Αττικής και Μεγαρίδος, στην οποία υπήχθησαν όλη σχεδόν η επαρχία Μεγαρίδος, η νήσος Σαλαμίνα, η Λαυρεωτική και πολλές περιοχές της Βόρειας Αττικής (έδρα η Κηφισιά). Το ίδιο έτος η Αίγινα υπήχθη στη μητρόπολη Ύδρας και Σπετσών. Το 1947 προστέθηκαν στη Μητρόπολη Αττικής και Μεγαρίδος και οι πόλεις Αμαρούσιο, Αχαρνές, Ασπρόπυργος, Ελευσίνα και η Ιερά Μονή Κλειστών. Το 1962, μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου (18-1-1962), ο Πειραιάς, το Νέο Φάληρο και η Νίκαια απετέλεσαν τη νέα Μητρόπολη Πειραιώς, που είχε ιδρυθεί με τον Ν. 3952/1959 (ΦΕΚ 272, τ. Α’), ενώ το 1974 αποσπάσθηκαν πολλά εδάφη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και ιδρύθηκαν οι τέσσερις μητροπόλεις Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού, Νέας Σμύρνης, Νέας Ιωνίας, Νέας Φιλαδέλφειας, και Περιστερίου. Το 2002 από τη μητρόπολη Νέας Σμύρνης απεσπάσθη το ανατολικό τμήμα της και ιδρύθη η Μητρόπολη Γλυφάδας. Το 2010 η Μητρόπολη Αττικής διχοτομήθηκε στις Μητροπόλεις Κηφισιάς και «Ιλίου, Πετρουπόλεως και Αχαρνών».

Σήμερα, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών περιλαμβάνει τούς δήμους Αθηναίων, Δάφνης, Ζωγράφου, Παλαιού Ψυχικού, Νέου Ψυχικού, Καλλιθέας, Μοσχάτου, Ηλιουπόλεως, Αγίου Δημητρίου, Χαλανδρίου, Πεντέλης, Βριλησσίων, Ταύρου, Αγίας Παρασκευής, Χολαργού, Παπάγου, Φιλοθέης, Γαλατσίου και Αγίων Αναργύρων.
Πηγή: ιστοσελίδα Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών http://iaath.gr/node/29 (τελευταία πρόσβαση: 6/4/2021)

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Στασινόπουλος ήταν γιος του Μεσολογγίτη Αναστασίου Στασινόπουλου. Δεν εντοπίστηκαν βιογραφικά στοιχεία για τον πατέρα του Αναστάσιο παρά μόνο ότι το 1830-31 βρισκόταν στο Ναύπλιο και πιθανότατα κατείχε κάποιο αξίωμα στη Διοίκηση κοντά στον Βιάρο Καποδίστρια. Υπάρχει μία επιστολή του Γιαννάκη Ραζηκότσικα που τον προσφωνεί “παιδί μου” και κλείνει “ο ως πατήρ σου” στην οποία ζητά τη μεσολάβηση του για ένα δάνειο που είχε ζητήσει. Στη συνέχεια, το 1847, φαίνεται να κατοικεί στην Αθήνα.
Ο γιος του Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1863 και σπούδασε Νομική στην Αθήνα. Διετέλεσε νομάρχης, πιθανότατα στον τόπο καταγωγής του. Από ελάχιστες ενδείξεις φακέλων και εκδοτικών αγγελιών υπάρχουν πληροφορίες ότι κατοίκησε διαδοχικά στις οδούς Καλογερά 20, Σοφοκλέους 64 (1907), Σύρου και Επτανήσου (1925) στην Αθήνα.
Ο Κ.Α. Στασινόπουλος ασχολήθηκε με τη μελέτη και συγγραφή της ιστορίας του Μεσολογγίου, αισθανόμενος χρέος και καθήκον προς την ηρωική πόλη και τους υπερασπιστές της, ενώ εξέδωσε το 1925 στο τυπογραφείο Θ. Τζαβέλλα στην Αθήνα το έργο Το Μεσολόγγι. Α΄ τόμος, Η Λιμνοθάλασσα, το οποίο είχε αρχικά συγγράψει το 1894. Το 1926 εκδόθηκε σε ιδιαίτερο τεύχος η εργασία του Οι Μεσολογγίται. (Η κατά τον Μέγαν Αγώνα δράσις των) με αφορμή την 100ετηρίδα της “Εξόδου των αθανάτων Ηρώων της Φρουράς του Μεσολογγίου” καθώς, όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογό του ο προαναγγελθείς Β΄ τόμος δεν θα ήταν έτοιμος.

Η Μαίρη Αλκ. Μαργαρίτη, το γένος Νικολάου Λιβανού γεννήθηκε το 1912. Αδέλφια της η Ελένη, ο Γεώργιος (εργαζόταν στην Eastern Telegraph Co.) και ο De Livanos (;) που εργαζόταν στο Comptoir National d’Escompte. Η Μαίρη παντρεύτηκε τον Αλκιβιάδη στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σάτμπυ, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Τριπόλεως Θεοφάνη. Τον Νοέμβριο του 1941 εμφανίζεται να παρέχει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στην Υπηρεσία Προνοίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, φροντίζοντας για τη διανομή άρτου στους απόρους των περιοχών Ψυχικού, Γηροκομείου ως και Καλογρέζας. Τον Μάρτιο του 1942 διορίστηκε τιμητικά και άνευ αποδοχών στη Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης. Τον Ιούλιο του 1942 της ανατέθηκε η ίδρυση, οργάνωση και διοίκηση της Β΄ Στέγης Αλληλεγγύης Ψυχικού, της οποίας και ορίστηκε Πρόεδρος. Από έγγραφο του αρχείου προκύπτει ότι παρέμεινε στη θέση μέχρι τουλάχιστον και τον Αύγουστο του 1944.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Ο Νικόλαος Γ. Οικονομίδης ήταν γιος του φιλολόγου Γεωργίου Οικονομίδη (1813-1887) και ανιψιός του Ιωάννη Οικονομίδη (1812-1884), επίσης φιλολόγου, καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας, πολιτικού (υπουργός Παιδείας) και γραμματέως του Γεωργίου Α΄. Η οικογένεια Οικονομίδη κατάγεται από την Κύπρο. Διέφυγαν το 1821 μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης και εγκαταστάθηκαν πρώτα στην Τεργέστη και το 1825 στην Κέρκυρα. Ο θείος του Γεωργίου και του Ιωάννη, Πέτρος Οικονομίδης, ήταν δημογέροντας στη Λευκωσία. Συνελήφθη από τους Τούρκους με την κατηγορία ότι ήταν Φιλικός και αποκεφαλίστηκε στις 10 Ιουλίου 1821.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.ΙΗ, Αθήνα: Πυρσός, 1932: 747.]

Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου, το 1983, συνεχίζει ο γιος του Μίκος (Μιχάλης) Αλ. Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Ο θεολόγος και ιστοριοδίφης Ερμής Μουδόπουλος γεννήθηκε στη Ρουμανία το έτος 1917. Πατέρας του ήταν ο Θωμάς Χαρίση Μουδόπουλος από την Αρίστη Ζαγορίου και μητέρα του η Πολυξένη Αντύπα από την Κεφαλονιά. Σπούδασε Θεολογία στο Βουκουρέστι. Ήρθε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας και μεταδημότευσε στο Λαύριο. Διορίστηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Το 1952 παντρεύτηκε την Χριστοφίλη-Αρετή Καρολίδου που είχε γεννηθεί στο Βουκουρέστι το έτος 1924. Έμενε μόνιμα στο Λαύριο στο γυμνάσιο του οποίου δίδαξε τον περισσότερο χρόνο κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του. Συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του Γυμνασιάρχου Β. Πέθανε στο Λαύριο τον Απρίλιο του 1996.

Ο Γιάννης Σαραλής γεννήθηκε το 1906 στην Αρίστη (τότε ακόμη Αρτσίστα) Ζαγορίου. Την εγκύκλιο εκπαίδευση ολοκλήρωσε στην Ριζάρειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (Ξάνθη – Ιωάννινα – Αθήνα) και διετέλεσε Γυμνασιάρχης και Γενικός Επιθεωρητής Εκπαίδευσης.
Ως λογοτέχνης, ο Γιάννης Σαραλής καταπιάστηκε με την ποίηση και την πεζογραφία. Πέρα από συνεργασίες με ηπειρωτικά περιοδικά, πίσω από τα ψευδώνυμα Λίνος Αγράμπελης ή Γ. Αριστινός, εξέδωσε την Ποιητική Συλλογή «Ροζέτες» (Αθήνα, 1947) και το οδοιπορικό πεζογράφημα «Ζαγόρι» (Αθήνα, 1956). Τέλος, έγραψε ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο «Στη Ρίζα της Φτελιάς» (Αθήνα, 1962), εμπνευσμένος από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και τις μάχες που έλαβαν χώρα στην «Γραμμή Καλπακίου» και ειδικότερα στο ύψωμα της Γκραμπάλας.
Ως ερασιτέχνης μελετητής του πολιτισμού και της ιστορίας του τόπου του, ο Γιάννης Σαραλής συνέγραψε κείμενα για τη λαογραφία του Ζαγορίου που εκδόθηκαν στην Ηπειρωτική Εστία τη διετία 1974-76.
Επιπλέον, μαζί με τον συγχωριανό του αρχαιολόγο Φώτιο Πέτσα, συνέθεσαν το βιβλίο «Αρίστη και Δυτικό Ζαγόρι» (Αθήνα, 1982) που περιέχει πληθώρα ιστορικών, αρχαιολογικών και λαογραφικών στοιχείων για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αποδεικνύοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον των συγγραφέων για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου τους.
Πριν ακόμη αρχίσει να απειλείται το φυσικό περιβάλλον με ανεπανόρθωτες καταστροφές, ο Γιάννης Σαραλής υποστήριζε στο βιβλίο του «Ζαγόρι, ένας απίθανος κόσμος», ότι «η αγάπη για το περιβάλλον αποτελεί τη μόνη ελπίδα να ζωντανέψει ξανά το Ζαγόρι».