Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε νομικά στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1926, απέτυχε στις εκλογές του 1928 και προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο και συνέδεσε την πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1933-35 υπηρέτησε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του θείου του, Π. Τσαλδάρη, και μετά το θάνατό του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του κόμματος.

Υπήρξε ο αρχηγός του επανενωμένου Λαϊκού Κόμματος μετά την απελευθέρωση και ο νικητής των εκλογών του 1946, ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων». Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 διετέλεσε πρωθυπουργός. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη μοναρχία τον Αύγουστο του 1946, ενώ ο ίδιος υποστήριξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Υπηρέτησε μέχρι το 1949 ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, θέση από την οποία χειρίστηκε τα κρίσιμα βαλκανικά ζητήματα της εποχής και προσανατόλισε σταθερά την εξωτερική πολιτική της χώρας στη Δύση. Σχημάτισε για δεύτερη φορά βραχύβια κυβέρνηση τον Αύγουστο του 1947. Από το 1950 άρχισε η παρακμή του Λαϊκού Κόμματος, και το 1952 δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρέμεινε στην ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, και το 1956 συμμετείχε στη «Δημοκρατική Ένωση», αντίπαλου εκλογικού σχήματος απέναντι στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Ο ίδιος επανεξελέγη βουλευτής, απέτυχε όμως και πάλι το 1958, επικεφαλής της «Ένώσεως Λαϊκού Κόμματος».

Γεννήθηκε στο χωριό Mουσθένη του όρους Παγγαίου (N. Kαβάλας) το 1916. Σπούδασε στη Nομική Σxολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στην Kαβάλα και από το 1961 στην Aθήνα. Yπηρέτησε στον Στρατό ως Έφεδρος Aξιωματικός Πυροβολικού 7 χρόνια περίπου (83 μήνες), ως έφεδρος Tαγματάρχης. Έλαβε μέρος στη μάχη των Oχυρών Mακεδονίας κατά τη γερμανική εισβολή το 1941. Διέφυγε σχεδόν αμέσως μέσω του Aγίου Όρους και νήσων στην Tουρκία (Tσεσμέ-Πέργαμο). Mε την πρώτη στρατιωτική αποστολή έφθασε (Iούνιος 1941) στην Aίγυπτο, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Στρατιωτική Eλληνική Mονάδα. Έλαβε μέρος: στη μάχη Έλ Aλαμέιν με την 1η Eλληνική Tαξιαρχία, στη μάχη Pίμινι (Iταλίας) με την 3η Oρεινή Tαξιαρχία και στη μάχη των Aθηνών (Δεκέμβριος 1944) με την Tαξιαρχία Pίμινι. Eξελέγη βουλευτής στις εκλογές 1951, 1956, 1958, 1961, 1963, 1974 και 1977. Διετέλεσε: Γενικός Γραμματέας Yπουργείου Bορείου Eλλάδος, από τον Oκτώβριο 1955 μέχρι τον Iανουάριο 1956. Yφυπουργός Eμπορίου, από το 1956 μέχρι το 1958. Yπουργός Bιομηχανίας, από το 1958 μέχρι το 1961. Yπουργός Bορείου Eλλάδος, από το 1974 μέχρι το 1981.

Γεννήθηκε στην Τήνο. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Το 1963-67 χρημάτισε γενικός διευθυντής του υπουργείου Εμπορίου. Το 1974, ο Κ. Καραμανλής τον διόρισε γενικό γραμματέα του ΕΟΤ και την περίοδο 1974-77 ανέλαβε υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού. Στις εκλογές του 1977 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία και διορίστηκε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αρμόδιος για τις σχέσεις με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τη θέση αυτή, υπήρξε βασικό μέλος των διαπραγματεύσεων ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1981 ανέλαβε πρώτος Έλληνας επίτροπος στην ΕΟΚ, θέση που διατήρησε μέχρι το 1985. Το 1989 και το 1990 υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Τουρισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Γρίβα και στην Οικουμενική του Ξ. Ζολώτα αντίστοιχα.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Ο πρωτότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1855 στη Λευκάδα. Μαθήτευσε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο και στο Γυμνάσιο της Λευκάδας συνεχίζοντας τις γυμνασιακές σπουδές του στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1872-1876) και επέστρεψε στη Λευκάδα, όπου διορίστηκε δικηγόρος δικαστηρίων, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του εξακολούθησε να δικηγορεί στη Λευκάδα μέχρι την εγκατάστασή του στα τέλη του 1881 στην Αθήνα και την πρόσληψή του στο δικηγορικό γραφείο του Ξενοφώντα Ψαρρά. Όταν το 1882 ιδρύθηκε η Εταιρεία Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας, ο Ιωάννης Βαλαωρίτης ανέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα διεκπεραιώνοντας πολλές σημαντικές υποθέσεις της Εταιρείας. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1890 προσελήφθη από τον Μάρκο Ρενιέρη ως γραμματέας στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος για να εκλεγεί υποδιοικητής το 1895. Όταν ο διοικητής Στ. Στρέιτ ανέλαβε το υπουργείο Οκονομικών το 1897, ο Βαλαωρίτης ανέλαβε την αναπλήρωσή του στη διοίκηση της Τράπεζας. Ήδη από το 1902 στον εορτασμό των εξήντα χρόνων του πρώτου πιστωτικού ιδρύματος της χώρας, ο Στρέιτ θεωρούσε τον Βαλαωρίτη ως διάδοχό του. Η εκλογή του από τη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας στη θέση του διοικητή έγινε τον Ιανουάριο του 1911.
Η σημαντικότερη οικονομική μελέτη του, μεταξύ πολλών συμβάσεων, νομοσχεδίων και άρθρων είναι το βιβλίο του Ιστορία της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος που εκδόθηκε το 1902.
Το θαυμασμό και το καθήκον προς το όνομα του πατέρα του εκπλήρωσε ο Ιωάννης γράφοντας τη βιογραφία του εμπλουτισμένη με πλήθος ανέκδοτων εγγράφων Αριστοτέλους Βαλαωρίτου, Βίος και έργα που εκδόθηκε από τη Βιβλιοθήκη Μαρασλή το 1907.
Ο Ιωάννης Βαλαωρίτης είχε παντρευτεί το 1891 τη Ζωή, κόρη του Κωνσταντίνου Μουρούζη και της Ελένης Μαυρομιχάλη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Αριστοτέλη (1892-1960), τον Κωνσταντίνο (1893-1936), την Ελοϊσία (1895- ;) και την Ελένη (1902-1985).
Πέθανε σε ναυτικό δυστύχημα στον Πειραιά στις 16 Μαρτίου 1914 και ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Δευτερότοκος γιος του Αριστοτέλη και της Ελοϊσίας Βαλαωρίτη, γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1857 στη Βενετία. Πήγε σχολείο όπως και ο αδελφός του Ιωάννης στη Λευκάδα και στην Κέρκυρα και κατόπιν, το 1873, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και πήρε διπλώματα Φιλοσοφίας από τα πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου και της Ιένας (1875-1878). Η διδακτορική του διατριβή, η οποία εκδόθηκε από τον φίλο του και καθηγητή της Φυσιολογίας W. Preyer, είχε τίτλο “ Η γένεσις του ζωικού ωού” και ήταν αποτέλεσμα μακρόχρονων εργαστηριακών ερευνών.
Ο Αιμίλιος Βαλαωρίτης ο οποίος έπασχε από φυματίωση, αναγκάστηκε λόγω της υγείας του να εγκατασταθεί στη νήσο Μαδέρα των Καναρίων, όπου τον Ιανουάριο του 1882, λίγους μήνες πριν πεθάνει, διορίστηκε επίσημα ως Έλληνας πρόξενος.
Άφησε την τελευταία του πνοή στη Μαδέρα στις 10 Ιουλίου 1882, σε ηλικία 25 ετών, και ετάφη στο αγγλικό κοιμητήριο του νησιού.

Η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής (συναντιέται και με τις συντομευμένες γραφές 5/Ε, Πεντέψιλον, Ε.Ε.Ε.Ε.Ε.) υπήρξε η διάδοχος εταιρεία του οίκου Άμβουργερ & Σα, με έδρα την Πάτρα και μετοχικό κεφάλαιο 2.500.000 δραχμές. Ιδρύθηκε στις 26 Απριλίου 1912 από τους Αλβέρτο και Φραγκίσκο Άμβουργερ (εκπροσώπους της Άμβουργερ & Σα), Αλέξανδρο Καπάζογλου (διευθυντή και εκπρόσωπο της Εθνικής Τραπέζης), Ανδρέα Βρεττό (διευθυντή και εκπρόσωπο της Τραπέζης Αθηνών), Χρήστο Μοσχοβέλη (λογιστή), Κωνσταντίνο Παπαχριστόπουλο (ταμία και εκπρόσωπο της Ιονικής Τραπέζης) και Νικόλαο Ζούλλα (εντολοδόχο και κτηματία). Οι σκοποί της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής (5/Ε) σύμφωνα με το άρθρο 3 του καταστατικού της ήταν: 1) η συνέχιση, εκκαθάριση ή μεταβίβαση των εμπορικών εργασιών και βιομηχανικών επιχειρήσεων του οίκου Άμβουργερ και Σα, 2) η ανάληψη κάθε εμπορικής εργασίας, είτε για λογαριασμό της, είτε για λογαριασμό τρίτου, είτε συνεταιρικά, κυρίως κάθε εισαγωγική και εξαγωγική εργασία, 3) η ίδρυση κάθε βιομηχανικής επιχείρησης με εξουσιοδότηση της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων και ψήφιση των 3/4 του αντιπροσωπευόμενου κοινωνικού κεφαλαίου στη Γενική Συνέλευση. Η Άμβουργερ & Σα σύμφωνα πάντα με το ιδρυτικό καταστατικό, παραχωρούσε και μεταβίβαζε την κυριότητα και επικαρπία της κινητής και ακίνητης περιουσίας της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έναντι των 25.000 μετοχών που της αναλογούσαν. Η διοίκηση της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής αποτελούνταν από ένα επταμελές συμβούλιο που εξέλεγε πρόεδρο και αντιπρόεδρο κάθε δύο χρόνια και μπορούσε να διορίσει έναν ή περισσότερους διευθυντές, ανακλητούς και άμεσα υποκείμενους στις εντολές του. Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο μετείχαν οι: Φρ.Μπάουερ, Αλ.Καπάζογλου, Α.Βρεττός, Π.Αθανασίου και Ν.Ζούλλας, διευθυντές της δε διετέλεσαν και ο Δημοσθένης Αλεξόπουλος και ο Ιωάννης Δ.Χαραλάμπης. Η λειτουργία της Εταιρείας τεκμηριώνεται τουλάχιστον μέχρι το 1957, παρότι η αρχική της σύσταση ήταν τριακονταετής, στα δε Διοικητικά Συμβούλια της Εταιρείας το 1943 και το 1952 πρόεδροι ήταν αντίστοιχα ο Γεώργιος Αργυρόπουλος και ο Αριστομένης Παπανικολόπουλος . Το αρχειακό υλικό που διασώθηκε εδώ καλύπτει και το 1929, χρονιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία δεν γνωρίζουμε εάν και κατά πόσο την επηρέασε.

Το υποκατάστημα του οίκου Φελς & Συντροφία στην Πάτρα, έδρα του οποίου ήταν η Κέρκυρα, ιδρύθηκε το 1846 και αντικείμενό του ήταν το εμπόριο της σταφίδας. Τη διεύθυνση του οίκου Φελς & Σα ανέλαβαν ο Θεόδωρος Άμβουργερ και ο Γουσταύος Κλάους. Ο οίκος Φελς & Σα μαζί με την εταιρεία Βάρφ & Σα κυριάρχησαν στο σταφιδεμπόριο σε όλον τον 19ο αιώνα. Μία απόδειξη της ευρωστίας και φερεγγυότητας των δύο εμπορικών οίκων είναι το γεγονός ότι στον πιστωτικό κατάλογο της Εθνικής Τραπέζης το 1866, οι συγκεκριμένοι έμποροι φέρονται ως δανειοδοτού¬μενοι με το ανώτατο πιστωτικό όριο των 100.000 δραχμών . Ο Βαυαρός Γ.Κλάους (1825-1908) ήρθε στην Πάτρα το 1854 . Υποστήριξε την οινοποιία και το 1873 ίδρυσε μαζί με τον Θεόδωρο Άμβουργερ και με σημαντική ενίσχυση του οίκου Φελς (αρχικό κεφάλαιο 20.000 λίρες) την Οινοποιητική Εταιρεία Αχαΐα στον Ριγανόκαμπο (το 1859 είχε αγοράσει έκταση 60 στρεμμάτων από την οικογένεια Κωστάλη στην περιοχή). Διετέλεσε πρόξενος της Βαυαρίας και αργότερα της Γαλλίας και παντρεύτηκε την ελληνίδα Θωμαΐδα Καρβούνη. Ο Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να αναλάβει τη διεύθυνση του οίκου Φελς. Υποστήριξε και αυτός την οινοποιία αλλά και τη μεταξουργία και συστηματοποίησε το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε να εφοδιάζει μέγαλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναγνωρίστηκε ως πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και υπήρξε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» (1868) και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, Αλβέρτος και Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.
Μετά την αποχώρηση του Φελς και το θάνατο του πατέρα τους, το 1884 τους διαδέχθηκαν στη διεύθυνση της εταιρείας οι αδελφοί Αλβέρτος και Φραγκίσκος Άμβουργερ. Η παλαιά εταιρεία Φελς & Σα διαλύθηκε στις 18 Ιουνίου 1890 και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία Άμβουργερ, Κέλλερ & Σα με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία Άμβουργερ & Σα. Με έδρα την Πάτρα και υποκαταστήματα στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, και στο Ludwigshaven a/Rh. είχε ως κύριες δραστηριότητες το εμπόριο της σταφίδας και άλλων γεωργικών προϊόντων (όπως σύκα, κίτρα, λάδι, ελιές), την οινοποιία, οινοπνευματοποιία και τη γυψοποιία. Διέθετε στην περιοχή Μέση Αγυά Πάτρας εργοστάσιο οινοποιίας, εργοστάσιο καθαρισμού σταφίδας στην Πάτρα όπου βρίσκονταν και το Χημείο και τα Γραφεία της Εταιρείας, εργοστάσιο χημικών προϊόντων, γυψορυχεία στη Ζάκυνθο και Κεφαλληνία και αποθήκες στις κυριότερες σταφιδοπαραγωγικές περιοχές της Πελοποννήσου (Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι, Αίγιο, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Πύργος) αμπελώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Ο οίκος Άμβουργερ ήταν βασικός μέτοχος και συνιδρυτής με τον Πέτρο Μάμο εργοστασίου παραγωγής ζύθου και πάγου με την επωνυμία «Π.Μάμος & Σα» που λειτούργησε στον ίδιο χώρο με το εργοστάσιο οινοποιίας Άμβουργερ.
O Αλβέρτος που ήταν παντρεμένος, όπως και ο αδελφός του, με ελληνίδα σύζυγο ήταν πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής και της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την Άμβουργερ & Σα. «...Ελησμονήσαμεν παραπάνω ένα από τα δραματικότερα θύματα της τελευταίας προ του πολέμου σταφιδικής περιόδου, τον Άμβουργερ. Ο μέγας αυτός οίκος, ο εκ της σταφίδος προελθών, συστήσας ποικίλας εμμέσους επιχειρήσεις, επικερδείς και παραγωγικάς εκλονίσθη αίφνης από το ανεβοκατέβασμα των τιμών της σταφίδος και μίαν ημέραν επί τέλους εσωριάσθη, παρασύρας και πολλούς βιοπαλαιστάς, οι οποίοι είχον τοποθετήσει εις τας επιχειρήσεις αυτάς τα μικροκεφάλαιά των. Και τώρα ο Αλβέρτος ζη, παίζων βιολί σε κάποιο κονσέρτο στην Αμερική...» . Αρκετά χρόνια μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει η μαρτυρία ότι η διάδοχος εταιρεία της Άμβουργερ, η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής φροντίζει τον ιδρυτή της. Γράφει ο Αλβέρτος Άμβουργερ από την Αυστρία στον Δ.Αλεξόπουλο: «... Ένεκα της ασθενείας μας δεν δύναμαι να σας γράψω εν εκτάσει δια να σας ευχαριστήσω δια την γενναιοδωρίαν σας 50 και 25 λιρών. Ο Θεός να σας τα ανταποδώση δια παντός τρόπου [...] να προσφέρητε την μεγάλην ευγνωμοσύνην μου και εις το αξιότιμον συμβούλιον».
Λίγο πριν τη χρεοκοπία του ο οίκος Άμβουργερ φαίνεται ότι προσπάθησε να προσανατολισθεί και να κατακτήσει νέες αγορές για την προώθηση των προϊόντων του. Ανέθεσε τη διαφήμιση, διάδοση και πώληση της σταφίδας, των οίνων και κονιάκ στον Πολύβιο Λεκό, τον οποίο διόρισε γενικό πράκτορα για την Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία . Γενικός πράκτορας για την Αίγυπτο το 1911 αναφέρεται, σε τεκμήριο του αρχείου, ο Σ. Πετσάλης. Τελικά, στις αρχές του 1912, ο εμπορικός οίκος Άμβουργερ & Σα συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών του στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Η Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Ξυλείας (Α.Β.Ε.Ξ.) ιδρύθηκε στην Πάτρα το 1922 με μετοχικό κεφάλαιο 1.100.000 δραχμές (εξ ολοκλήρου καταβεβλημένο) και αρχικούς μετόχους τους Κωνσταντίνο Α. Δρούλια, Βασίλειο Θεοδώροβιτς (Vaso Todorovic) και Πέτρο Α. Ρουσσόπουλο (ο Ρουσσόπουλος εργαζόταν το 1910 στο Χημείο της Οινοποιίας Άμβουργερ). Μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου με πενταετή θητεία ήσαν οι: Κωνσταντίνος Δρούλιας (πρόεδρος), ο οποίος είχε μεταβιβάσει στην Α.Β.Ε.Ξ. την κυριότητα του εργοστασίου βιομηχανικής κατεργασίας ξυλείας στη θέση Άνθεια ή Κρύα της Πάτρας, που είχε αγοράσει από την Ελληνική Εταιρεία Εμπορίας και Βιομηχανίας Ξυλείας, ο Νικόλαος Κριεζής (αντιπρόεδρος), ο Πέτρος Ρουσσόπουλος, ο Σπύρος Σταυρουλόπουλος και ο Βασίλειος Θεοδώροβιτς (μέλη). Η Εταιρεία εργάστηκε επί μία πενταετία με πρόεδρο τον Δρούλια και διευθυντή τον Ρουσσόπουλο, ενώ τον Αύγουστο του 1927 μετά από την παραίτηση του προέδρου της και την αλλαγή κυριότητας των μετοχών προέκυψε νέα σύνθεση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Το νέο συμβούλιο απαρτίστηκε από τους Γεώργιο Ντόντη (πρόεδρο), Ανδρέα Αργυρόπουλο (αντιπρόεδρο) και Γεώργιο Παπαγγελόπουλο, Γεώργιο Θωμόπουλο, Ανδρέα Ζούλλα, Πέτρο Ρουσσόπουλο (μέλη). Ο Ρουσσόπουλος συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή της Εταιρείας μέχρι τον Πόλεμο, όταν ανέλαβε τη θέση του ο Δημήτριος Ντόντης.
Τα πρακτικά συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου της Α.Β.Ε.Ξ. καλύπτουν την περίοδο 1922-1948, ενώ η Εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1957, όπως μαρτυρούν έγγραφα του αρχείου. Η αρχική έδρα της Εταιρείας ήταν επί της οδού Ρήγα Φερραίου 42 (ιδιοκτησίας Ανωνύμου Εμπορικής Εταιρείας «Α. Δρούλιας»), ενώ είχε γραφεία στην Αθήνα (Αριστείδου 11), όπου κατοικούσαν οι Δημήτριος και Κωνσταντίνος Δρούλιας και στο Σεράγεβο.

Ο δικηγόρος Γεώργιος Τασούδης ήταν γιος της αδελφής του Χρύσανθου. Χρησιμοποίησε το αρχειακό υλικό για την έκδοση τριών βιβλίων με θέμα τη ζωή και τη δράση του Χρύσανθου.

Πολιτικός, εμπορος και μέγας εθνικός ευεργέτης.

Η Πηνελόπη Δέλτα, αδελφή του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε το 1874 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη.
Την παιδική και εφηβική της ηλικία πέρασε στην Αλεξάνδρεια, με πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε της παρείχε κάθε δυνατότητα για παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, ενώ η αυταρχική ανατροφή, κυρίως της μητέρας της, διαμόρφωσε μία εύθραυστη προσωπικότητα που αρκετές φορές θεωρούσε ως μόνη διέξοδο το θάνατο.
Ο γάμος της με τον επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα το 1895 ήταν η λύτρωση από το οικογενειακό περιβάλλον και ταυτόχρονα ο δρόμος για την πνευματική της ανάπτυξη και ωριμότητα. Από το γάμο αυτό απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία και την Αλεξάνδρα, τις οποίες ανέθρεψε υποδειγματικά.
Το έμφυτο συγγραφικό της ταλέντο εκδηλώθηκε ήδη από την παιδική της ηλικία. Η προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη του παιδικού βιβλίου, σε μια εποχή που το είδος του εξέλιπε. Τα έργα της, εμπνευσμένα κυρίως από τα εθνικά ιστορικά γεγονότα, γαλούχησαν πολλές γενιές ελληνοπαίδων και παραμένουν επίκαιρα μέχρι τις μέρες μας. Ανεξίτηλα στις παιδικές μας μνήμες έχουν μείνει τα «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου», «Τα Μυστικά του Βάλτου», «Ο Μάγκας», και το πλέον αγαπητό, «Ο Τρελαντώνης», διήγημα για τον αδελφό της, Αντώνη Μπενάκη. Είχε γίνει μέλος σε πολλά επιστημονικά σωματεία και εταιρείες, συμβάλλοντας με κάθε μέσο στην προώθηση των γραμμάτων και του πολιτισμού.
Μεγάλη θεωρείται και η συμβολή της στη συγκέντρωση προφορικών πηγών της σύγχρονης ιστορίας. Ξεκινώντας με τις καταγραφές των απομνημονευμάτων των μακεδονομάχων, οι οποίες αποτελούν σήμερα πολύτιμες ιστορικές πηγές, κατόρθωσε να συλλέξει προφορικές μαρτυρίες και διηγήσεις για τα πιο σημαντικά, πολιτικά και πολεμικά, γεγονότα του καιρού της. Η ευαισθησία της στα εθνικά θέματα και η οικογενειακή της παράδοση δεν την άφηναν αμέτοχη στις δύσκολες στιγμές της χώρας. Το 1918 πήρε μέρος σε δύο αποστολές στην Ανατολική Μακεδονία για να βοηθήσει παλινοστούντες ομήρους από τη Βουλγαρία. Την ίδια ευαισθησία έδειξε κατά τη Μικρασιατική καταστροφή και τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.
Η γεμάτη πατριωτισμό ψυχή της δεν άντεξε τη βαριά ατμόσφαιρα της γερμανικής εισβολής και έτσι πήρε τη μεγάλη απόφαση να θέσει τέλος στη ζωή της το 1941, την ημέρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς ήταν δημοσιογράφος και πολιτικός. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΕΔΕΣ και συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Μετά το τέλος του πολέμου διορίστηκε διευθυντής Ραδιοφωνίας, ενώ διετέλεσε και υπουργός Τύπου και Πληροφοριών.

Ο Γεώργιος Λασσάνης (1793-1870) με καταγωγή από την Κοζάνη υπήρξε λόγιος και αγωνιστής, διακεκριμένο μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ακόλουθος του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Φυλακίστηκε μαζί του σε διαδοχικές φυλακές της Αυστρίας και απελευθερώθηκε αμέσως μετά το θάνατο του τελευταίου. Επέστρεψε στην επαναστατημένη Ελλάδα όπου συμμετείχε σε πλήθος πολεμικών συγκρούσεων, ενώ με την απελευθέρωση της χώρας ανέλαβε σημαντικά διοικητικά πόστα.