ΑΝ 2116/1939 (ΦΕΚ Α΄ 517)
ΝΔ 470/1947 (ΦΕΚ Α΄ 247)
Σκοπός του Ασφαλιστικού Οργανισμού Κινδύνων Πολέμου ήταν η ασφάλιση των πληρωμάτων των ελληνικών εμπορικών ατμοπλοίων από κινδύνους πολέμου. Τα ασφάλιστρα κατέβαλαν οι πλοιοκτήτες και εφοπλιστές.
Με το άρθρο 18 προβλέφθηκε η σύσταση Ειδικού Ταμείου παρά τω ΑΟΚΠ για την ασφάλιση των επιτάκτων πλοίων και φορτίων.
Ο Οργανισμός λειτούργησε από το 1939-1957.
Η εσωτερική οργάνωση του Οργανισμού σύμφωνα με το ΒΔ 26/6/1940 (ΦΕΚ 199/Α)

Γιος του Κωνσταντίνου Ασώπιου, ο Ειρηναίος ήταν γιατρός, δημοσιογράφος και χρονογράφος.

Ο Κωνσταντίνος ήταν Ηπειρώτης λόγιος. Σπούδασε στην Ιταλία και τη Γερμανία κι έγινε καθηγητής και πρύτανης στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μάρκος Αυγέρης (Γιάννενα 1884-Αθήνα 1973). Σπούδασε στην ιατρική σχολή, υπηρέτησε από 1912 ως το 1922 ως έφεδρος γιατρός, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι και στη Γερμανία, εργάστηκε ως επιθεωρητής επαγγελματικής υγιεινής του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ως το 1947 οπότε απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Το θεατρικό του Μπροστά στους ανθρώπους παραστάθηκε από τον Κ. Χρηστομάνο στη Νέα Σκηνή. Δημοσίευσε κυρίως ποίηση και κριτικές μελέτες και μετά τη στροφή του στο μαρξισμό κινήθηκε ως κριτικός στο χώρο της κομματικής ορθοδοξίας. Μετέφρασε επίσης έλληνες κλασικούς.

[Πηγή: Α. Αργυρίου, Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, τομ. 2].

Ο Μάρκος Αυγέρης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Ν. Παπαδόπουλου) γεννήθηκε το 1884 στην Καρίτσα της Ηπείρου. Αποφοίτησε το 1907 από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέβη αρχικά στο Παρίσι το 1929 για σπουδές στην Επαγγελματική Υγιεινή και αργότερα στη Γερμανία όπου ασχολήθηκε με τον θεσμό των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Υπηρέτησε ως έφεδρος γιατρός στον στρατό τη δεκαετία 1912-1922 και πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εντάχθηκε στην αριστερή παράταξη και, εξαιτίας των πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεών του, απολύθηκε από το Υπουργείο Εργασίας όπου υπηρετούσε ως Επιθεωρητής της Υγιεινής της Εργασίας από το 1926. Πέθανε τον Ιούνιο του 1973. Ασχολήθηκε με την ποίηση και το θέατρο, καθώς και με την κριτική και το δοκίμιο. Η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε από τις στήλες του Νουμά με το ποίημα «Η βάβω η Τασιά» το 1904, ενώ την ίδια χρονιά ο Κ. Χρηστομάνος ανέβασε στη «Νέα Σκηνή» το θεατρικό Μπροστά στους ανθρώπους. Έργα του: Το Τραγούδι της τάβλας (1908), Αντίδρομα και Παράλληλα (1969) κ.ά. Το σύνολο του ποιητικού του έργου βρίσκεται συγκεντρωμένο στον τόμο Άπαντα Ποιητικά (Κέδρος 1975).

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), «Μάρκος Αυγέρης 1884-1973», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Η ανανεωμένη παράδοση, τ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 140-153.

Ο Δημήτρης Αυγερινόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως εθελοντής στον πόλεμο του 1940 – 1941. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας υπηρετώντας στο 2ο Τάγμα Ευζώνων Πελοποννήσου. Στον Εμφύλιο υπηρετούσε στο 44ο Τάγμα Εθνοφρουράς ως ανθυπασπιστής και τραυματίστηκε σοβαρά τον Σεπτέμβριο του 1948 σε μάχη στην Επισκοπή Νάουσας. Μετά τον τραυματισμό του τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα φτάνοντας στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Παράλληλα με τη στρατιωτική του καριέρα ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, συγγράφοντας λογοτεχνικά κείμενα, ιστορικές και θρησκευτικές μελέτες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά. Ήταν μέλος διαφόρων πνευματικών – πολιτιστικών συλλόγων και σωματείων, όπως οι Δελφικές Αμφικτυονίες, ο Σύλλογος των εν Αθήναις Πατρέων κ.ά.

Ο Ανδρέας Αυγερινός υπήρξε υπουργός Ναυτικών (1876,1879) και πρόεδρος της Βουλής (1889).

Με το Νομοθετικό Διάταγμα 1053/1942 τα τέσσερα Γραφεία Προστασίας Ελληνικού Καπνού (Βόλος, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Αγρίνιο) που είχαν συσταθεί το 1925 συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία διοικητική δομή τον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού, αποτελώντας τις περιφερειακές υπηρεσίες του. Το 1957 ο Αυτόνομος Οργανισμός μετονομάζεται σε Εθνικό Οργανισμό Καπνού.

Με το Νομοθετικό Διάταγμα 1053/1942 τα τέσσερα Γραφεία Προστασίας Ελληνικού Καπνού (Βόλος, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Αγρίνιο) που είχαν συσταθεί το 1925 συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία διοικητική δομή τον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού, αποτελώντας τις περιφερειακές υπηρεσίες του. Το 1957 ο Αυτόνομος Οργανισμός μετονομάζεται σε Εθνικό Οργανισμό Καπνού.

Το 1874 ιδρύθηκε στο Βόλο η Φιλελεήμων αδελφότητα ή αδελφάτο, με στόχο την ίδρυση ενός νοσοκομείου. Στα τέλη του 1884 ο δήμαρχος Ιωάννης Καρτάλης πρότεινε να αναγραφεί στον προϋπολογισμό του επόμενου έτους το ποσό των 10.000 δρχ για την ανέγερση νοσοκομείου σε οικόπεδο του δήμου, καθώς ο πληθυσμός του Βόλου συνεχώς αυξάνονταν και η δημιουργία ενός πολιτικού νοσοκομείου αποτελούσε πλέον επιτακτική ανάγκη. Η πρόταση του δημοτικού συμβουλίου για την ανέγερση πολιτικού νοσοκομείου έγινε τελικά δεκτή από τη βουλή και έτσι στις 19 Μαίου του 1885 εκδόθηκε βασιλικό διάταγμα, με το οποίο αποφασίστηκε η μετατροπή του κανονισμού του αδελφάτου. Το αδελφάτο στο εξής ανέλαβε μια σειρά από αρμοδιότητες, όπως την αναζήτηση κτιρίου όπου θα στέγαζε το νοσοκομείο, την εύρεση του απαραίτητου εξοπλισμού για το νοσοκομείο, το διορισμό προσωπικού, καθώς και τη μέριμνα για την οργάνωση, τη συντήρηση, την επέκταση και την ορθή λειτουργία του νοσοκομείου.
Στις 15 Οκτωβρίου του 1900, με τη χορηγία των ευπατρίδων Κων/νου και Νικολάου Αχιλλοπούλου, στη μνήμη του πατέρα τους Ευάγγελου από την Τσαγκαράδα και άλλων εύπορων δημοτών, θεμελιώθηκε το πρώτο νοσοκομείο σε οικόπεδο που επιλέχθηκε στη τοποθεσία του Αναύρου. Τη μεγάλη αυτή δωρεά των αδερφών Αχιλλοπούλου αποδέχθηκε με ευγνωμοσύνη το διοικητικό συμβούλιο της αδελφότητας και εξέδωσε ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο το νοσοκομείο θα είχε την επωνυμία Αχιλλοπούλειο.
Το κτίριο άρχισε να κατασκευάζεται το 1900 σε σχέδια του βολιώτη αρχιτέκτονα Κώστα Αργύρη, στη σημερινή του θέση, με πρόσοψη προς τη θάλασσα, αλλά και προς την οδό Πολυμέρη. Το 1903 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου Βόλου, χωρητικότητας 28 κρεβατιών. Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας μετά τον Ευαγγελισμό των Αθηνών.
Παρά το μεγάλο αριθμό των δωρεών, το νοσοκομείο συντηρούνταν κυρίως από ετήσιες χορηγίες του δήμου Παγασών, έτσι μετετράπη σε δημοτικό ίδρυμα το 1908.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, με βασιλικό διάταγμα της 28ης Απριλίου, καταργείται η Φιλελεήμων αδελφότητα και το ίδρυμα γίνεται κρατικό, ανήκοντας πλέον στο υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας και υγείας.
Το 2007 εγκαινιάστηκε η νέα του πτέρυγα, συνολικού εμβαδού 33500 τ.μ.

Η Αχιλλοπούλειος Σχολή ιδρύθηκε το 1865 και ήταν αρχικά αστική, ενώ το 1905 έγινε εμπορική, όπου φοιτούσαν άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Με πλήρη οικονομική στήριξη από τα κληροδοτήματα των αδελφών «Αχιλλόπουλοι», η Εμπορική Σχολή λειτούργησε αδιάλειπτα, ακόμα και κατά την διάρκεια των πολέμων, μέχρι το 1955. Το 1955 ισχυροί σεισμοί έπληξαν την στατικότητα του κτηρίου με αποτέλεσμα οι λειτουργίες της σχολής να μεταφερθούν στη «Νανοπούλειο» Σχολή Τσαγκαράδας.
Στα επόμενα χρόνια της λειτουργίας της Σχολής δεν απουσίασαν τα προβλήματα που συνοψίστηκαν στην οικονομική δυσπραγία και στη μείωση των μαθητών.