Ο Ιωάννης Γιαννίκης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877. Σπούδασε χημεία αρχικά στη Σμύρνη και εν συνεχεία στο Παρίσι. Το 1906, ο αδελφός του Κυριάκος ίδρυσε στη Σμύρνη το «Ελληνογερμανικόν Λύκειον», τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε ο Ιωάννης μετά τον θάνατο του ιδρυτή, το 1912, και μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Συνέταξε στατιστικούς πίνακες ελληνικών ιδρυμάτων και βιομηχανιών στην Μικρά Ασία, οι οποίοι αξιοποιήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις. Μετά την Καταστροφή, ο Ιωάννης Γιαννίκης εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και διετέλεσε επί τριάντα χρόνια διευθυντής της εκεί Διεθνούς Ναυτικής Ενώσεως. Πέθανε στις 15/6/1967.
[Μικρασιατικά χρονικά, τόμος ΙΓ΄, σελ. 579-580.]

Ο Νικόλαος Μιχ. Γιαννιός γεννήθηκε στην Άνδρο στις 23.2.1885 σε οικογένεια ναυτεργατών. Τελείωσε το δημοτικό στη γενέτειρά του, στη Σχολή που ίδρυσε ο Θεόφιλος Καΐρης, και ολοκλήρωσε το γυμνάσιο (Μεγάλη του γένους σχολή, ενώ παράλληλα φοιτούσε στο γαλλικό Λύκειο Saint Benoît) στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε στο μεταξύ εγκατασταθεί η οικογένειά του, καθώς ο πατέρας του είχε βρει εκεί δουλειά ως καπετάνιος στα βαποράκια που έκαναν συγκοινωνία στον Κεράτιο. Εν συνεχεία σπούδασε φιλολογία στη Σορβόννη. Κατά τη διετία 1903-1905 εργάστηκε ως γραμματέας του Γιάννη Ψυχάρη, που επίσης ζούσε στο Παρίσι και δίδασκε νέα ελληνικά στη Σορβόννη.
Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ίδρυσε στις 28.11.1908 την εβδομαδιαία εφημερίδα Λαός, με κατεύθυνση σοσιαλιστική και δημοτικιστική, την οποία διηύθυνε σε συνεργασία με τον Ίωνα Δραγούμη, πρεσβευτή τότε της Ελλάδας στην Πόλη. Από τις αρχές του 1910 μετείχε στην ομάδα «Σοσιαλιστική Δημοτικιστική Ένωσις» και στις 26.6.1910 ξεκίνησε την έκδοση του πρώτου καθαρά σοσιαλιστικού εντύπου, με τίτλο Ο εργάτης, υπό το ψευδώνυμο Νικόλαος Ξενάκης (το επώνυμο ήταν το πατρικό της μητέρας του). Την ίδια εποχή συνέβαλε στην ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κέντρου στην Τουρκία. Το καλοκαίρι του 1910 ταξίδεψε στην Κολωνία και στην Βιέννη προκειμένου να τελειοποιήσει τα γερμανικά του, ενώ στα τέλη του χρόνου εξαναγκάστηκε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του αδελφού του Αλέξανδρου για δράση υπέρ της Ελλάδας και λόγω της δικής του συμμετοχής στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κέντρου Κωνσταντινουπόλεως. Λίγο αργότερα, τον ακολούθησε στην Αθήνα η σύντροφός του Αθηνά Γαϊτάνου με την οποία απέκτησαν μία κόρη, τη Μυρτώ-Αικατερίνη (Οκτώβριος 1914), δωρήτρια του αρχείου στο ΕΛΙΑ. Ο Νίκος Γιαννιός και η Αθηνά Γαϊτάνου παντρεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1920.
Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής ξένων γλωσσών και ανταποκριτής ξένων εφημερίδων. Συνεργάστηκε με τον Πλάτωνα Δρακούλη, με τον οποίον ήδη διατηρούσε αλληλογραφία, στον «Σύνδεσμο Εργατικών Τάξεων» ως γραμματέας του Συνδέσμου, και ως διαχειριστής της εφημερίδας Έρευνα (ξεκίνησε 16.1.1911). Τον Ιανουάριο του 1911 συμμετέσχε στις κινητοποιήσεις συμπαράστασης προς τους απεργούς τροχιοδρομικούς («τραμβαγέρηδες») και μάλιστα συνελήφθη μαζί με απεργούς και ήταν μεταξύ των έντεκα που προφυλακίστηκαν, αθωώθηκαν ωστόσο στο Κακουργιοδικείο. Τον Μάιο του 1911 αποδεσμεύτηκε από τον «Σύνδεσμο Εργατικών Τάξεων» του Δρακούλη και ίδρυσε το «Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών», ενώ τον ίδιο χρόνο υπήρξε συνιδρυτής του «Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» (ΣΚΕ).
Την περίοδο 1912-13, ο Γιαννιός πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως Έφεδρος Αξιωματικός. Έλαβε μέρος στις μάχες Μπιζανίου, Τζουμαγιάς, Κρέσνας, Σαρανταπόρου και Θεσσαλονίκης και παρασημοφορήθηκε. Το 1914 το «Σοσιαλιστικό Κέντρο» επαναδραστηριοποιήθηκε και ο Γιαννιός, με χρήματα που κληρονόμησε από τον πρόωρο θάνατο του αδελφού του Αλέξανδρου, αγόρασε εκτυπωτικές μηχανές και δημιούργησε το δικό του τυπογραφείο επί της οδού Ιωάννου Παπαρρηγοπούλου 15 (απέναντι από το Υπουργείο Ναυτικών). Εξέδωσε την εφημερίδα «Σοσιαλιστικά φύλλα» (1915).
Την περίοδο του Διχασμού, ο Γιαννιός πήρε θέση υπέρ της ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με ευμενή στάση προς τις δυνάμεις της Entente και συγκρούστηκε με τη Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης που, στο πλαίσιο της επιλογής της για πλήρη αποχή από τον πόλεμο, στις εκλογές του Μαΐου του 1915 συνεργάστηκε με το Κόμμα Εθνικοφρόνων του Δ. Γούναρη. Στις 13-14 Μαρτίου 1917 ο Γιαννιός οργάνωσε και καθοδήγησε την απεργία των ηλεκτροτεχνιτών, γεγονός για το οποίο συνελήφθη και κρατήθηκε σαράντα μέρες. Εν συνεχεία κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, όπου η Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης του Ελευθέριου Βενιζέλου τον διόρισε επιθεωρητή εργασίας και κοινωνικής πρόνοιας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.
Επέστρεψε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1917 με τον Βενιζέλο και παραιτήθηκε από τη θέση του στο υπουργείο. Στις 23.7.1917 ανέλαβε την αρχισυνταξία της εφημερίδας Ριζοσπάστης του Ι. Πετσόπουλου. Σύμφωνα με βιογραφικό του Γιαννιού (γραμμένο από την κόρη του Μυρτώ) το οποίο απόκειται στο αρχείο, ο Ριζοσπάστης τυπωνόταν στο τυπογραφείο του στην Παπαρρηγοπούλου. Ο Γιαννιός παρέμεινε αρχισυντάκτης μέχρι τον Νοέμβριο του 1918, όταν αποχώρησε λόγω διαφωνιών από το ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (μετέπειτα ΚΚΕ). Έκτοτε παρέμεινε επικριτικός προς το ΣΕΚΕ/ΚΚΕ και την ευθυγράμμιση με την πολιτική της ΕΣΣΔ. Το 1919 ξεκίνησε την έκδοση της εφημερίδας Κοινωνία. Από το 1920 συνεργάστηκε με την ομάδα των «Κοινωνιολόγων» για τη μετάβαση στην Αβασίλευτη Δημοκρατία ενώ το 1922 τάχθηκε υπέρ της επανάστασης Πλαστήρα και συνεργάστηκε στις εκλογές του 1926 με τη «Δημοκρατική Ένωση» (μετεξέλιξη των «Κοινωνιολόγων» σε πολιτικό φορέα υπό τον Αλ. Παπαναστασίου). Από το 1928 εξέδιδε το περιοδικό Σοσιαλιστική ζωή. Έλαβε μέρος σε διεθνή σοσιαλιστικά συνέδρια (Μασσαλία 1925, Πράγα 1925, Βιέννη 1931) και σε συνέδρια με στόχο τη συνένωση σοσιαλιστικών ομάδων, που είχαν ως αποτέλεσμα την ίδρυση το 1931 ενιαίου σοσιαλιστικού κόμματος, υπό τριμελή γραμματεία: τον Ν. Γιαννιό, τον Χρήστο Χωμενίδη και τον Στρατή Σωμερίτη, από την οποία ο Γιαννιός παραιτήθηκε το 1932 ενώ το 1934 διεγράφη και από μέλος του ΣΚΕ. Στις εκλογές του 1946 το ΣΚΕ του Γιαννιού συνεργάστηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Το 1955, ο Γιαννιός υπέβαλε αίτημα επίσημης επανενεργοποίησης του ΣΚΕ. Πέθανε στην Αθήνα το 1958.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και αυτοβιογραφικές αναφορές στο αρχείο του, καθώς και: «Γιαννιός Νικόλαος». Κοινωνιολογική και Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια τχ. 4 Αθήνα, Απρίλιος 1934.
Κορδάτος Γιάνης, Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1972.
Νούτσος Παναγιώτης, Νίκος Γιαννιός (Άνδρος 1885 – Αθήνα 1958), Τυπωθήτω, Αθήνα 1997.]

Οικογένεια από τη Μονεμβασία.

Αξιωματικός του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) που έδρασε στην περιοχή της Άρτας.

Ο Αλκιβιάδης-Αθανάσιος Γιαννόπουλος γεννήθηκε τον Νοέμβριο 1896 στην Αθήνα. Γονείς του ο Αγησίλαος Γιαννόπουλος Ηπειρώτης (1857-1897) και η Μαρία-Ευρυδίκη Σπηλιάδη (1864-1922), κόρη του γιατρού Νικολάου Σπηλιάδη και αδελφή του κατοπινού αντιστράτηγου Παναγιώτη Σπηλιάδη (η επωνυμία Ηπειρώτης δόθηκε στον παππού του Αλκιβιάδη, Ιωάννη, με βασιλικό διάταγμα επί Όθωνος). Είχε έξι (6) αδέλφια: την Ιωάννα-Λουΐζα (1886-1941), τον Άγι-Νικόλαο (1887-1913), τον Πύρρο-Φιλοποίμενα (1888-1973), τον Ιωάννη και τον Στέφανο (1890-1895, πέθαναν σε μικρή ηλικία) και την Ελένη-Βασιλική (1897-1919). Ύστερα από τις βασικές του σπουδές σε ιταλικό σχολείο, φοιτά στην Πολυτεχνική Σχολή του Μιλάνου, όπου έρχεται σε επαφή με τον φουτουρισμό και τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του (F. T. Marinetti, κ.ά.) κι εκδίδει σε συνεργασία με τον Pietro Niegri το 15νθήμερο φουτουριστικό περιοδικό Freccia Futurista το 1917. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου επιστρέφει στην Ελλάδα για τη στρατιωτική του θητεία, ενώ από το 1920 εργάζεται ως υπάλληλος στην Τράπεζα Credito Italiano στο Μιλάνο. Το 1924 εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα, υπάλληλος στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη και, λίγα χρόνια αργότερα, συμμετέχει στην έκδοση του περιοδικού Μακεδονικές Ημέρες (1932-1939). Το 1942 μετατίθεται στην Αθήνα, όπου παντρεύεται τη ζωγράφο Γεωργία Τερλίδου. Το 1953 παραιτείται από την τράπεζα, ενώ τον επόμενο χρόνο εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό Σημερινά Γράμματα (9 τεύχη, 1954-1955). Το 1958 προσλαμβάνεται στη Διεύθυνση Μελετών του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως κι επιμελείται έως το 1968 το Δελτίον Ελληνικής Βιβλιογραφίας. Από το 1976 έως και τον θάνατό του είναι πρόεδρος της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ τη διετία 1978-1979 μετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο του Θεατρικού Οργανισμού «Άρμα Θέσπιδος». Πεθαίνει στις 2 Ιουλίου 1981.

Έργα του: Κεφάλια στη σειρά (συλλογή διηγημάτων, 1934), Η ηρωική περιπέτεια (συλλογή διηγημάτων, 1938), Το δάσος με τους πιθήκους (συλλογή διηγημάτων, 1944), Ο πίθος των Δαναΐδων (νουβέλα, 1950), Η Σαλαμάντρα (μυθιστόρημα, 1957), Η τυφλόμυγα (συλλογή διηγημάτων, 1962), Νεανική Ιστορία (θεατρικό έργο, 1964), Επτά αστάθμητα διηγήματα (συλλογή διηγημάτων, 1974), Τα ποιήματα (συλλογή, 1978), Η συνέλευση. Επτά παράδοξα διηγήματα (συλλογή διηγημάτων, 1980), Το φως κι οι σκιές (θεατρικό έργο, 1992, μεταθανάτια έκδοση).

Πηγή: Αγλαΐα Κεχαγιά-Λυπουρλή, Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος. Βιβλιογραφική και βιογραφική μελέτη, Α.Π.Θ. 2003 (δακτ. διδακτορική διατριβή).

Στέλεχος Κ.Κ.Ε., πολιτικός εξόριστος

Νομάρχης Αρκαδίας

Ο Γιάνης Γιανουλόπουλος είναι ιστορικός, ομότιμος καθηγητής της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Από τα ιδρυτικά μέλη των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), του Ιστορικού Αρχείου της Ελληνικής Νεολαίας (ΙΑΕΝ) και της ΕΜΙΑΝ, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος από την ίδρυσή της έως το 2006. Γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1965 από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών «Ο Πλάτων», γενικός γραμματέας της ΔΕΣΠΑ (1961–1962) και του πρώτου Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ (1963–1964), πρόεδρος της ΕΦΕΕ (1964–1965), μέλος της συντακτικής επιτροπής της Πανσπουδαστικής και στη συνέχεια αρχισυντάκτης της (1962–1964).Το 1965 ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές (Γαλλία, Αγγλία). Έλαβε ενεργό μέρος στο αντιδικτατορικό κίνημα του εξωτερικού. Διδάκτωρ της Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, εργάστηκε στη συνέχεια ως ερευνητής στο Birk­beck Col­lege (στο Τμήμα Ιστορίας, όπου ανήκε και ο Eric Hob­s­bawm) και στο Kings Col­lege του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1979 και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1979–1984) και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1984–2006). Έγραψε, στα ελληνικά και τα αγγλικά, βιβλία, μελέτες σε συλλογικές εκδόσεις και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Η οικογένεια Γιαρμολίνσκη βρισκόταν εγκατεστημένη στη Θεσσαλονίκη ήδη από τα τέλη του 19ου αι. Ο Μιέτσεσλας Κόρτσακ Γιαρμολίνσκη (Miezcyslas Korczak Jiarmolinski), αρχιμηχανικός του δήμου Θεσσαλονίκης στο επάγγελμα, παντρεύτηκε την Ελένη Ρουμπέν (Helene Roubin), γεννημένη στη Σμύρνη με γαλλική καταγωγή, και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά. Τη Βάντα Γιάντβιγκα (Wanda Jadwiga) το 1896, το Λαδίσλαο (Ladislas) το 1897, το Ρολάνδο Αιμέ (Roland Aime) το 1903 και το Ραούλ Μαρκ (Raoul Mark) το 1905.
Ο Μιέτσεσλας Γιαρμολίνσκη συνδέθηκε με το ελληνικό στοιχείο της πόλης και είχε πολλούς Έλληνες φίλους, ανάμεσά τους και το δικηγόρο Μάρκο Θεοδωρίδη. Ο Γιαρμολίνσκη πέθανε το 1907 και ο Μάρκος Θεοδωρίδης πρότεινε στη χήρα του να τον παντρευτεί και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η Ελένη Ρουμπέν αρνήθηκε αρχικά, ανέθρεψε μόνη της τα παιδιά, τα έστειλε για σπουδές στη Γαλλία και τελικά ύστερα από 14 χρόνια αποδέχτηκε την πρόταση του Θεοδωρίδη. Η Ελένη Ρουμπέν διετέλεσε πρόεδρος του «Ασύλου του Παιδιού» για τριάντα χρόνια και κατάφερε μέσα από το έργο της να το αναδείξει και να το επεκτείνει.
Ο Ραούλ Γιαρμολίνσκη μετά τις σπουδές του στη Γαλλία επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε για τη Shell. Παράλληλα ασχολήθηκε με το τέννις ως αθλητής και διοικητικός παράγοντας του Ομίλου Αντισφαίρισης Θεσσαλονίκης, του οποίου στα τέλη της δεκαετίας του 1960 διέτελεσε πρόεδρος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μετακόμισε στην Αθήνα και παντρεύτηκε. Το 1956, μετά το χωρισμό του, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 1979.
Ο Λαδίσλαος Γιαρμολίνσκη σπούδασε ηλεκτρολόγος-μηχανικός στη Γαλλία κατά τα έτη 1919-1924. Εργάστηκε σε διάφορες εταιρίες και κατά τα έτη 1948-1949 διετέλεσε γενικός διευθυντής της εταιρείας «Γλαύκος» με έδρα την Πάτρα.
Ο Ρολάνδος Γιαρμολίνσκη σπούδασε στη Γαλλία και εργάστηκε ως γεωπόνος-μηχανολόγος. Το 1939 παντρέυτηκε τη Louise Jeanne Raynaly στο Μαρόκο. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, άγνωστο πότε, ασχολήθηκε με την πολιτική και έθεσε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος του δήμου Θεσσαλονίκης.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Ο Ξενοφών Α. Γιαταγάνας (γεν. στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου 1948) είναι νομικός, δικηγόρος Αθηνών, επί σειρά ετών ανώτατο στέλεχος υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μεταφραστής και συγγραφέας. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την περίοδο 1966–1971, όπου ως αριστερός φοιτητής έζησε το κλίμα των σχολών τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας. Στη συνέχεια έφυγε στη Γαλλία όπου απέκτησε στο Παρίσι διπλώματα ανωτέρων σπουδών στις πολιτικές επιστήμες (1972) και στο δημόσιο δίκαιο (1974), ενώ το 1993 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών.Στη μεταπολίτευση, την περίοδο Ιουλίου-Δεκεμβρίου 1974, υπηρέτησε ως ειδικός σύμβουλος Ανωτάτης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας. Από το 1978 εργάσθηκε στις νομικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως ως νομικός σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έχει δώσει μαθήματα και διαλέξεις για ζητήματα κοινοτικού δικαίου και ευρωπαϊκής ενοποίησης σε αρκετά πανεπιστήμια-επιστημονικά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ παράλληλα έχει γράψει βιβλία για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες του σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά. Ως πολύγλωσσος –γνωρίζει άριστα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά– έχει ασχοληθεί ακόμη με μεταφράσεις βιβλίων πολιτικής επιστήμης, φιλοσοφίας και ιστορίας.

Αγωνιστής του 1821 από το χωριό Άρνα του Μυστρά.

Ιστορική μανιάτικη οικογένεια, μέλη της οποίας μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία και συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης.

Ο Φώτος Γιοφύλλης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Σπύρου Μουσούρη) γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στο χωριό Άγιοι Δούλοι. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός. Στην Κέρκυρα τέλειωσε το Γυμνάσιο και σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Καλλιτεχνική Σχολή. Το 1907 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ακρόπολις, ενώ υπήρξε επίσης διευθυντής και εκδότης σε περιοδικά όπως τα Πολιτισμός, Πρωτοπορία, Ελεύθερα Επτάνησα, Εφημερίς των Ιθακησίων και Οικονομική Ζωή. Το 1922 επιμελήθηκε την έκδοση Ανθολογία των νέων ποιητών μας 1900-1920. Τιμήθηκε με του Α΄ Βραβείο της Ελληνικής Γλωσσικής Εταιρείας και ήταν μέλος της Ένωσης Συντακτών, της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, του Συλλόγου Αρχαίου Δράματος Ευριπίδης, του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποίησε το 1905 με τη δημοσίευση ενός ποιήματος στην Εφημερίδα των Ειδήσεων (Κέρκυρας). Ακολούθησαν δημοσιεύσεις στο Νουμά, και το 1913 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Αρχοντικά. Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα και έργα για το θέατρο. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική. Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις και πήρε μέρος σε ομαδικές, ενώ έγραψε και μελέτες για την ελληνική τέχνη. Πέθανε στην Αθήνα.
Πηγή: ιστοσελίδα Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση: 13/5/2021)

Δάσκαλος από την Ηράκλεια Σερρών, καπετάνιος του ΕΛΑΣ κατά τη γερμανική κατοχή και του ΔΣΕ στον εμφύλιο.

Γεννήθηκε στο Βόλο το Δεκέμβριο του 1908. Ήταν γιος του Αχιλλέα Γκέσκου και της Ευανθίας Κυπραίου. Τελείωσε την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1932 μέχρι το 1984 εργάστηκε ως δικηγόρος στον Βόλο. Ασχολήθηκε κυρίως με υποθέσεις του Δημοσίου και των Νομικών του Προσώπων. Υπήρξε επίσης νομικός σύμβουλος της Αγροτικής Τράπεζας ενώ ανέλαβε και πολλές υποθέσεις ιδιωτικού δικαίου. Πέθανε στο Βόλο τον Ιανουάριο του 1999.

Αντάρτης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.).

Ο Απόστολος Γκισδαβίδης του Κωνσταντίνου γεννήθηκε στη Νικήσιανη Καβάλας. Φοίτησε στο Ορφανοτροφείο Σερρών και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Παιδαγωγικά (1929) και Φιλοσοφία (1930). Το 1934 διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση στην Καβάλα. Δίδαξε στο Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης και στο Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης, όπου υπήρξε Γυμνασιάρχης. Από τη δεκαετία του 1950 δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά άρθρα για την ιστορία και τη λαογραφία της Μακεδονίας, ιδίως για το Μελένικο και την περιοχή του Παγγαίου, για το Μακεδονικό, για τα τοπωνύμια. Δημοσίευσε επίσης μελέτες παρομοίων θεματικών. Ορισμένα από τα έργα του:

• Το Μελένικον : αρχαιολογική & ιστορική μελέτη, τόμος Α΄, Θεσσαλονίκη 1958.
• Σελίδες του Μακεδονικού Ελληνισμού, ιστορική και λαογραφική μελέτη, τόμος Β΄ και Γ΄, Θεσσαλονίκη 1959.
• Εξέχουσαι ελληνίδες γυναίκες διά μέσου των αιώνων, Θεσσαλονίκη 1964.
• Η Ολυμπιάς. Μυρτάλη η Αμβρακιώτισσα, μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, Θεσσαλονίκη 1966.
• Λαογραφικά της Μακεδονίας: ήθη-έθιμα-παραδόσεις. Το Παγγαίον, Αθήνα 1977

[Πηγή βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Κωνσταντίνος Γκλέτσος ήταν έμπορος στη Λαμία.

Το 1895 ιδρύθηκε στον Βόλο το Μηχανουργείο «Η Σφύρα» από τον Κωστή Γκλαβάνη (Ζαγορά Πηλίου, 1854 - Βόλος, 1932) και τον μηχανικό Μιχαλάκη (Μιχαήλ) Καζάζη. Ο Γκλαβάνης είχε αναπτύξει εμπορικές δραστηριότητες στη Σμύρνη και την Οδησσό. Παράλληλα είχε ενεργό ανάμιξη με τα κοινά και είναι ο μακροβιότερος δήμαρχος Βόλου (τότε Παγασών) την περίοδο 1908-1925. Στην επιχείρηση ο Γκλαβάνης έβαλε το χρηματικό κεφάλαιο, ενώ ο Καζάζης, έχοντας εργαστεί σε σιδηροβιομηχανίες της Αμερικής και της Αγγλίας, αλλά και στο Λαύριο, είχε τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις. Έτσι, το εργοστάσιό τους δημιουργήθηκε σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα και προδιαγραφές.
Στο εργοστάσιο κατασκευάζονταν κυρίως άροτρα, σβάρνες, εκκοκκιστικές μηχανές, χειραντλίες ύδατος («τουλούμπες»), ενώ η εταιρεία ασχολούνταν και με το εμπόριο γεωργικών μηχανών που εισάγονταν από το εξωτερικό.
Το 1924 η εταιρεία Γκλαβάνη – Καζάζη μετατράπηκε σε Ανώνυμη με ιδρυτές τους Κωνσταντίνο, Ευάγγελο (Βάγγο), Αθανάσιο Γκλαβάνη και Μιχαήλ Καζάζη, και τίτλο «Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρία Γκλαβάνης Α.Ε.», η οποία πέρασε αργότερα στους δύο γιους του Κωστή, αρχικά στον Βάγγο και μετά τη δολοφονία του, το 1944, στον Τζων (Ιωάννη) (1892-1984). Τα δύο αδέλφια επίσης αναμίχθηκαν στα κοινά. Ο μεν Βάγγος εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και με το Προοδευτικό Κόμμα το 1933. Ο δε Τζων, που είχε σπουδάσει γεωργικές επιστήμες στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ασχολήθηκε αναγκαστικά με την επιχείρηση μετά το θάνατο του αδελφού του. Επίσης, εκλέχθηκε βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις δεκαετίες 1940-1950 και με την Ένωση Κέντρου στη δεκαετία 1960, ενώ διετέλεσε και υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις (Ν. Πλαστήρα, Δ. Μάξιμου, Σ. Βενιζέλου, Γ. Παπανδρέου, Σ. Στεφανόπουλου) και σε πολλά υπουργεία (Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, Ανοικοδόμησης, Υγιεινής-Κοινωνικής Πρόνοιας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, Δημοσίων Έργων, Βορείου Ελλάδος και Βιομηχανίας).
Το 1933-34 εγκαινιάστηκε το βιδοποιείο, ενώ το 1935 οι εγκαταστάσεις χυτηρίου χυτοχάλυβα, για την κατασκευή βλητοφόρων και γεφυροσκευών για τον ελληνικό στρατό. Στη μεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 η επιχείρηση, όπως και η βιομηχανία Μποδοσάκη, ασχολήθηκε με την κατασκευή πολεμικού υλικού για τον ελληνικό στρατό.
Στη διάρκεια της Κατοχής δύο από τα τρία εργοστάσια λεηλατήθηκαν από τους Ιταλούς και μετά το 1943 πέρασαν στις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Μετά την απελευθέρωση το εργοστάσιο συνέχισε τη λειτουργία του με προσωπικό 300 ατόμων. Με την ακύρωση μεγάλης παραγγελίας γεωργικών μηχανημάτων από την Τουρκία το 1952, η βιομηχανία υπέστη μεγάλο πλήγμα, απέλυσε τα 9/10 του προσωπικού της και περιήλθε σε πλήρη σχεδόν αργία για 5 χρόνια, μέχρι το 1958, όταν ξανάρχισε την κανονική λειτουργία. Το 1965 απασχολούσε 230 άτομα. Η υπουργοποίηση του Τζων Γκλαβάνη συνέβαλε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της επιχείρησης, η οποία διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα τελευταία χρόνια την επιχείρηση είχε αναλάβει ο γιος του Τζων, Κώστας.

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Ο Σωτ. Γκολφινόπουλος διετέλεσε δικηγόρος, συγγραφέας και Δημοτικός Σύμβουλος.

Λογοτέχνης από την Ηράκλεια Σερρών

Η Ιωάννα Γκουτζιαμάνη γεννήθηκε στον Έξαρχο Γρεβενών, αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων, εργάστηκε ως φιλόλογος σε Γενικά και επαγγελματικά λύκεια. Οργάνωσε εκδηλώσεις με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Κοζάνης, στον οποίο διατέλεσε γραμματέας, εκδηλώσεις με μαθητές λυκείων και γυμνασίων καθώς επίσης και αφιερώματα στο Πολυτεχνείο και σε αρκετούς ποιητές.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1882, από φτωχή οικογένεια με καταγωγή από το Κόρθι της Άνδρου. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα. To 1908 παντρεύτηκε την Άννα Χρόνη και με την οικονομική στήριξη του πεθερού του ο Γληνός έφυγε με τη σύζυγό του για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιένα και κατόπιν στη Λειψία. Στη Γερμανία, η γνωριμία του με τον Γ. Σκληρό τον εξοικείωσε με τις σοσιαλιστικές ιδέες και είχε αποφασιστική επίδραση στη μετέπειτα πορεία του. Το 1911, πίσω στην Αθήνα, δραστηριοποιήθηκε στον Εκπαιδευτικό Όμιλο όπου, μεταξύ άλλων, είχε και το συντονισμό της έκδοσης του περιοδικού του. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Συνδέσμου των Λειτουργών της Μέσης Εκπαιδεύσεως (Φεβρ. 1915). Τοποθετημένος πολιτικά στην αριστερά του βενιζελισμού ο Γληνός, συνήθως σε συνεργασία με τους Αλ. Δελμούζο και Μ. Τριανταφυλλίδη, έδρασε από διοικητικές και μη θέσεις για την επίλυση του γλωσσικού ζητήματος και την αναμόρφωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες: σύνταξη εκπαιδευτικών νομοσχεδίων του 1913, διάταγμα Προσωρινής Κυβέρνησης (1917) για την εισαγωγή της δημοτικής στα σχολεία, οργάνωση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1924-26).

Το 1926 εκτίμησε πως η δυνατότητα προώθησης και στερέωσης μιας ουσιαστικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μέσω των κρατικών μηχανισμών ήταν μηδαμινή και αποφάσισε να απομακρυνθεί οριστικά από τα δημόσια αξιώματα. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού Αναγέννηση, με το οποίο συνεργάστηκαν τακτικά σημαντικοί διανοούμενοι, όπως οι Καζαντζάκης, Βάρναλης, Κορδάτος, Στρ. Σωμερίτης, η Ρόζα Ιμβριώτη κ.άλ.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Γληνός στράφηκε καθαρότερα προς το μαρξισμό, προσεγγίζοντας σταδιακά το ΚΚΕ. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, καθώς και με την εφημερίδα του κόμματος, τον Ριζοσπάστη. Το καλοκαίρι του 1934, μαζί με τον Κώστα Βάρναλη, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, μετά από πρόσκληση της ένωσης των Σοβιετικών συγγραφέων. Οι εντυπώσεις του από το ταξίδι δημοσιεύτηκαν σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα Νέος Κόσμος. Το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής. Στη διάρκεια της 4ης Αυγούστου γνώρισε τη φυλακή και τις εκτοπίσεις αλλά και την πιο γόνιμη, από συγγραφική άποψη, περίοδο της ζωής του. Το 1940 δημοσιεύθηκε η μετάφραση του πλατωνικού Σοφιστή από τον Γληνό. Η εισαγωγή του σε αυτήν την έκδοση θεωρείται από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας.

Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του ΕΑΜ και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό μανιφέστο Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ. Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.

Το πολύπλευρο έργο του Δημήτρη Γληνού είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας όχι μόνο αν κριθεί με τα μέτρα της Ελληνικής κοινωνίας: το International Bureau of Education της UNESCO συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διαννoουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου πολιτισμού έως τις μέρες μας.

(Δρ. Γεώργιος Δ. Μπουμπούς, Γραμματέας του ΔΣ, Υπεύθυνος Αρχείων του Ιδρύματος Γληνού)
[ΠΗΓΗ: Ιστοχώρος Ιδρύματος Γληνού: http://www.glinos.gr]

Γλυκής, Νικόλαος (1619-1693), εκδότης και ιδρυτής εκδοτικού οίκου της Βενετίας παράλληλα ασχολούνταν και με το εμπόριο. Ο εκδοτικός οίκος των Γλυκήδων εξέδωσε πάνω από 1200 ελληνικά βιβλία τα περισσότερα λειτουργικά και θρησκευτικά. Μετά τον θάνατο του τη διεύθυνση του εκδοτικού οίκου ανέλαβαν ο γιος του Μιχαήλ, τα παιδιά αυτού και ο ανιψιός του.

Ο Στυλιανός Γλυκοφρύδης (Λαμία, 1882-Αθήνα ;), ήταν δικηγόρος και διετέλεσε διευθυντής σε διάφορα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Την περίοδο 1915-1917 ήταν διευθυντής Β΄ και Α΄ τάξεως στις φυλακές Συγγρού. Διετέλεσε γενικός επιθεωρητής των ελληνικών φυλακών στη Μ.Ασία (Ιούλιος 1919 - Οκτώβριος 1920), επιθεωρητής φυλακών στην Ελλάδα (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1920), “διευθυντής της διοικήσεως φυλακών Μ. Ασίας επί βαθμώ και μισθώ υπουργικού Διευθυντού Α΄τάξεως" (1921), επιθεωρητής φυλακών (Νοέμβριος 1922 - Μάϊος 1926). Από το 1927 ήταν συμβολαιογράφος. Πολέμησε και τραυματίστηκε στους Βαλκανικούς πολέμους. Ήταν παντρεμένος με την Ευγενία Ιωάννη Γκιών που ήταν ιδιοκτήτης μεταλλείου στην Τήνο.