Ο Δημήτριος Σταύρου Δήμου γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 στην Επανωμή. Το 1921 τελείωσε το 2ο εξατάξιο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Το 1922 έφυγε για σπουδές φαρμακευτικής στο Μάρμπουργκ. Συνέχισε τις σπουδές του στο Γκρατς από όπου πήρε πτυχίο το 1931. Τον Δεκέμβριο του 1933 διορίσθηκε «φαρμακοποιός, γραμματεύς Β/» στο Δήμο Θεσσαλονίκης, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1939. Στη συνέχεια εργάστηκε στη Bayer, αρχικά στο υποκατάστημα της Θεσσαλονίκης και έπειτα, από το 1950 ως το 1972 ως διευθυντής στο επιστημονικό της τμήμα, στην Αθήνα. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 1990.

Ασχολήθηκε με τη μετάφραση και τον σχολιασμό σημαντικών εκπροσώπων της γερμανικής και της κεντροευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Είναι ο πρώτος μεταφραστής του Κάφκα στην Ελλάδα. Εκτός από Κάφκα μετέφρασε Γέοργκ Τρακλ, Πάουλ Τσέλαν, Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Χέρμαν Έσσε, Τόμας Μαν και κείμενα του συμπεριλήφθηκαν σε λογοτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά (κυρίως στη Νέα Πορεία). Ο Δήμου ήταν τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, η οποία εξέδωσε εκτός εμπορίου το πρωτότυπο έργο του Ονειρολόγιο.

Βουλευτής Θεσσαλονίκης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, δικηγόρος και πολιτικός από την περιοχή της Νάουσας. Διετέλεσε πρώτος διοικητής της απελευθερωμένης Μακεδονίας, βουλευτής Σερρών και Θεσσαλονίκης με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Συμμετείχε στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης, ήταν υπουργός Δικαιοσύνης και Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.

Η Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Λευκάδα, από όπου καταγόταν ο πατέρας της και το 1909 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της για την Αθήνα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της με μαθήματα κατ’ οίκον και φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, χωρίς να αποφοιτήσει. Την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε σε ηλικία δώδεκα χρόνων με τη δημοσίευση ποιημάτων σε παιδικά περιοδικά. Ακολούθησαν συνεργασίες της με την Πινακοθήκη του Δ.Καλογερόπουλου, το Νουμά του Δ.Ταγκόπουλου τη Νέα Εστία και άλλα έντυπα. Το 1922 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή που είχε τίτλο Στο διάβα μου και ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων Για λίγη αγάπη (1929), για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές και πεζογραφήματα και το 1938 τιμήθηκε από την Έκθεση Παιδικού Βιβλίου για το έργο της Ιστορίες για μεγάλα παιδιά. Εκτός από την ποίηση και την πεζογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική μετάφραση και δημοσίευσε άρθρα και ταξιδιωτικά κείμενα. Πέθανε στην Αθήνα.

1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Κλεαρέτης Δίπλα – Μαλάμου βλ. Δημ.Γ[ιάκος], «Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου», Νέα Εστία101, ετ.ΝΑ΄, 15/1/1977, αρ.1189, σ.124-125 και
   Μαυροειδή – Παπαδάκη Σοφία, «Μαλάμου – Δίπλα Κλεαρέτη», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 9. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.

Ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής γεννήθηκε στο Αγρίνιο και φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Στους Βαλκανικούς πολέµους διετέλεσε επιτελάρχης του Γενικού Στρατηγείου και αρχηγός του Στρατού Ηπείρου. Το 1914 εισήλθε στην πολιτική, προσχωρώντας στο Κόµµα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και το 1915 έγινε Υπουργός Στρατιωτικών. Μαζί µε τον Ελ. Βενιζέλο και τον Παύλο Κουντουριώτη αποτέλεσαν την ηγετική τριανδρία στην προσωρινή κυβέρνηση της Εθνικής Άµυνας στη Θεσσαλονίκη, στην περίοδο του εθνικού διχασµού. Το 1921 διαδέχτηκε τον Ελ. Βενιζέλο στην αρχηγία του Κόµµατος των Φιλελευθέρων. Ο στρατηγός Π. Δαγκλής εφηύρε το πυροβόλο όπλο που ονοµάστηκε Σνάιντερ-Δαγκλή και σήµερα εκτίθεται στο Πολεµικό Μουσείο.

Ο Ευγένιος Δαλέζιος, καταγόµενος από τη Σύρο, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Οκτωßρίου 1888, στην οποία και μεγάλωσε. Ήταν µέλος της Ακαδηµίας de Stanislas του Νανσύ, µέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών του Παρισιού καθώς και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης µέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου στην Κωνσταντινούπολη. Έλαßε µέρος στη διοργάνωση του Στρατιωτικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης που πραγµατοποιήθηκε την περίοδο 1910-1912 από τον Αχµέτ Μουχτάρ Πασά. Με αρχαιολογικά και ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας δηµοσίευσε πολλά άρθρα πάνω στην τοπογραφία και ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Με τον Severien Salaville δηµοσίευσε µια τρίτοµη ßιßλιογραφία των Καραµανλίδικων ßιßλίων, ßιßλίων γραµµένων στην Τουρκική γλώσσα αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες. Στο ßιßλίο του Les Philhellènes et la guerre de l’ indépendance δηµοσίευσε το χειρόγραφο της διπλωµατικής αλληλογραφίας του Ιωάννη Ορλάνδου και του Ανδρέα Λουριώτη, το οποίο βρήκε ο ίδιος και δώρισε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.Τιµήθηκε και παρασηµοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1983.

[Σηµείωση: Οι πληροφορίες για το βιογραφικό σημείωμα προέρχονται από: Παµπούκη Ιορδάνη, Αναγραφή δηµοσιευµάτων Ευγενίου Δαλεζίου, Αθήνα 1958]

Ο Ευάγγελος Δαμάσκος φοίτησε στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και στη δραματική σχολή του εν Αθήναις Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου (Ωδείου Αθηνών). Από το 1895 ώς το τέλος της τρίτης δεκαετίας του 20ού αιώνα συνεργάστηκε με τους θιάσους του Νικολάου Λεκατσά, του Δημητρίου Κοτοπούλη, του Ευάγγελου Παντόπουλου, του Διονυσίου Ταβουλάρη, με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και με το Βασιλικό Θέατρο, και με τους μουσικούς θιάσους της Έλσας Ένκελ και του Γεωργίου Δράμαλη.
Η Ολυμπία Λαλαούνη-Δαμάσκου, το γένος Φωκαέως, ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο δραματικό και στο μουσικό θέατρο από το 1894 ώς το 1929. Συνεργάστηκε με τους θιάσους του Μιχαήλ Αρνιωτάκη, του Δημητρίου Κοτοπούλη, του Δημοσθένη Αλεξιάδη, με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και με το Βασιλικό Θέατρο, με την Ελληνική Οπερέττα του Γιάννη Παπαϊωάννου και με την Αθηναϊκή Οπερέττα του Γεωργίου Δράμαλη. Έκανε δύο γάμους, με τους ηθοποιούς Παναγιώτη Λαλαούνη και Ευάγγελο Δαμάσκο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Η ηθοποιός Ξένη Δαμάσκου, κόρη των ηθοποιών Ευάγγελου Δαμάσκου και Ολυμπίας Λαλαούνη-Δαμάσκου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε παιδική ηλικία, και επαγγελματικά το 1922, με την Αθηναϊκή Οπερέττα του Γεωργίου Δράμαλη. Συνεργάστηκε με πρωταγωνιστικούς θιάσους του μουσικού και του δραματικού θεάτρου ώς το 1949 και διακρίθηκε κυρίως σε ρόλους σουμπρέτας. Παντρεύτηκε τον αρχιμουσικό Τότη Καραλίβανο και σε δεύτερο γάμο τον αδελφό του Κώστα και του Σπύρου Μουσούρη Στέφανο. Με το δεύτερο σύζυγό της μετανάστευσε στη Βραζιλία, από όπου επέστρεψε μετά το θάνατό του, το 1965.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Ο Ιωάννης Δαμβέργης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1858 ή το 1859 και πέθανε στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1938. Καταγόταν από γνωστή κρητική οικογένεια, η οποία κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1866 αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε επίσης πατρίδα του. Ηταν γιος της Ειρήνης και του «προγεγραμμένου πρόσφυγος» Μιλτιάδη (Ρέθυμνο 1814, +Αθήνα, 5 Φεβρουάριου 1889) και είχε ακόμη έναν αδελφό, τον Τίτο, και τέσσερις αδελφές την Ελένη, τη Μαρία, την Αριάδνη και την Ευθαλία.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήλθε στην Αθήνα μικρός, φοίτησε επί τρία χρόνια στο Λύκειο Σουρμελή, συνέχισε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου είχε διαπρεπείς καθηγητές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Καρολίδης, και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αμέσως μετά τις σπουδές του άρχισε ν’ ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Από το 1887 έως το 1892 ήταν διευθυντής της «Κοινωνικής καί Φιλολογικής Επιθεωρήσεως» Εβδομάς, στην κυριότητα της οποίας διαδέχθηκε τον Δ. Γρ. Καμπούρογλου. Από το 1898 ήταν ο κυριότερος έκτακτος συνεργάτης της εφημερίδας Εστία και από το 1917 έως το 1938 τακτικός. Για μικρό διάστημα διετέλεσε διευθυντής της Εφημερίδος τών Συζητήσεων, κατά τη Β' περίοδο έκδοσης μετά το 1893, ενώ ο ίδιος αναφέρει ότι εργάστηκε και στην Εφημερίδα του Κορόμηλά. Από το 1902 και έως το 1916 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και διευθυντής της εφημερίδας Τά Πάτρια. Διετέλεσε, επίσης, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας του Μιλάνου Σέκολο και γενικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της εφημερίδας της Σμύρνης Αμάλθεια. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, στην οποία λίγο πριν από τον θάνατό του δώρισε τη βιβλιοθήκη του.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήταν στενός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ένθερμος οπαδός, συνεργάτης του και για κάποιο διάστημα διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου. Και γι’ αυτό, τον Νοέμβριο του 1916 κατηγορήθηκε επ’ εσχάτη προδοσία, φυλακίστηκε στο «Άβερώφειον Έφηβείον» και στη συνέχεια εξορίστηκε. Μετά την αποτυχία της βενιζελικής παράταξης στις εκλογές, τον Δεκέμβριο του 1920, ακολούθησε τον Ελευθέριο Βένιζέλο στην εξορία του στο Παρίσι.
Εκτός από δημοσιογράφος ήταν γνωστός ποιητής, πεζογράφος και συγγραφέας ιστορικών, πολιτικών και κοινωνιολογικών μελετών, καθώς επίσης χρονογράφος με το ψευδώνυμο I. Μαράνος.
Πηγή: Δώρα Φ. Μαρκάτου, Τα κατάλοιπα του Ιωάννη Δαμβέργη (1887-1937), Βιβλιοθήκη Γενικών Αρχείων του Κράτους 30, Αθήνα 1996.

Ο Ιωάννης Δαμιανός (Αθήνα,1861-1920) υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, πρώτος κυβερνήτης του θωρηκτού “Αβέρωφ”, αρχηγός των μοιρών Αμβρακικού και Ευδρόμων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Προήχθη σε υποναύαρχο κατ’ εκλογήν το 1914. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη μετά το κίνημα στο Γουδί (15/8/1909-18/1/1910) και στις φιλοβασιλικές κυβερνήσεις Καλογερόπουλου και Λάμπρου (21/6/1916-21/4/1917). Μετά την φυγή του βασιλιά και την άνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εξορίστηκε στην Κρήτη.

Ο Κωνσταντίνος Δαμιανός (1853-1915), αδελφός του Ιωάννη, ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, αρχηγός της στρατιάς που κατέλαβε την Κορυτσά στους Βαλκανικούς πολέμους και αρχηγός του 4ου σώματος στρατού στην Καβάλα μετά τη λήξη των πολέμων.

Ο Δανιήλ (Διαμαντής) Παπαπαναγιωτόπουλος ήταν αρχιεπίσκοπος Ακώβων και μετά Τριπολιτσάς.

Κόρη της πεζογράφου Πέπης Δαράκη και του λογίου Λουκά Δαράκη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Δεκατεσσάρων χρονών δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία, ενώ το ίδιο έτος εξέδωσε και την ποιητική συλλογή Εσπερινοί περίπατοι, με την προτροπή του Νίκου Καρούζου. Από το 1960 ως το 1964 σπούδασε και εργάστηκε στην Οικιστική Σχολή του Κ. Δοξιάδη, κοντά στον Ε. Παπανούτσο, ενώ το 1963 παντρεύτηκε τον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο. Το 1964 διορίστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων, όπου εργάσθηκε ως το 1985, με μία διακοπή κατά τα έτη 1967-1974, λόγω πολιτικών φρονημάτων. Δημοσίευσε ποιήματά της σε πολλά περιοδικά, όπως Γράμματα και Τέχνες, Επιθεώρηση Τέχνης, Η Λέξη, Καινούρια Εποχή, Ποίηση, Το Δέντρο κ.ά.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Μεταπτώσεις (1967), Διαβάσεις (1969), Εμπλοκή (1971), Ο κήπος με τα εγκαύματα (1973), Έκλειψη (1974), Το ημικύκλιο αίμα (1974), Ο αρχάγγελος καθρέπτης (1976), Ο άνεμος και τα ρολόγια (1977), Ο λύκος του μεσονυχτίου (1978), Τα αόριστα γεγονότα (1980), Το μοναχικό φάντασμα της Λένας Όλεμ και Θάλεια (1982), Το τελευταίο γράμμα (1982), Η κρεμασμένη (1984), Το ιερό κενό (1988), Κοιμήθηκα η αχάριστη (1992), Η θλίψη καίει τις σκιές μας (1995), Ωσάν λέξεις (1998), Εκλογή 1971-1992 (1999), Το σώμα δίχως αντικλείδι (2000), Το ακίνητο εν οδύνη (2002), Τα ποιήματα 1967-1982, Τα ποιήματα 1984-2004 (2005), Ο απέναντι χρόνος (2006), Σε ονομάζω θα πει σε χάνω (2008, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) και Ερήμωνε... (2012).
Εξέδωσε επίσης τα πεζά: Μάρθα Σόλγκερ (1985), Ευγένιος και Ισαβέλλα (1986) και Η Όνειρος (1990). Την ποιητική συλλογή για παιδιά Το παιχνίδι να ονειρεύεσαι (1981).
Οι πρώτες (αποκηρυγμένες) ποιητικές συλλογές της ήταν: Εσπερινοί περίπατοι (1954), Φύση (1956), Λυρικοί στοχασμοί (1958) και Το τραγούδι των νέων καιρών (1963).
Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε ξενόγλωσσες ανθολογίες στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά, ιταλικά.

Η οικογένεια Δασκαλάκη κατάγεται από τα Σφακιά της Κρήτης και έλαβε ενεργό συμμετοχή τόσο στην Επανάσταση του ΄21όσο και στις μετέπειτα Κρητικές Επαναστάσεις.

Γεννήθηκε στο Γύθειο (Νιοχώρι) στις 24 Σεπτεμβρίου 1903 και σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία (Σορβόνη, Παρίσι) λαμβάνοντας δίπλωμα Ανωτάτων Σπουδών Ιστορίας και Γεωγραφίας. Εργάστηκε ως ανταποκριτής στον αθηναϊκό και ελληνοαμερικανικό Τύπο. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Ναζί για υποκίνηση αντιστασιακής δράσης κατά την περίοδο της Κατοχής. Από το 1943 ως το 1944 διετέλεσε γενικός διευθυντής του υπουργείου Παιδείας στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, με καθήκοντα υπουργού.[4] Ίδρυσε πολλά ελληνικά σχολεία στην Αίγυπτο και στην Παλαιστίνη. Ήταν καθηγητής της Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.[4] Από το 1953 ως το 1954 ήταν πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έλληνας επιστήμονας και συγγραφέας του 19ου αιώνα. Μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε στη Σαντορίνη, σπούδασε σε Φλωρεντία, Λιβόρνο, Πίζα κ.ά.

Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφά-νοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ.Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 18 Αυγούστου 1887. Ήταν γιος του στρατηγού Νικόλαου Δελαγραμμάτικα.
Το 1902 εισάγεται στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων και το 1906 κατατάσσεται σημαιοφόρος στο Βασιλικό Ναυτικό. Το 1911 προάγεται σε ανθυποπλοίαρχο και το 1913 σε υποπλοίαρχο Α΄τάξεως. Τον Φεβρουάριο του 1920 προάγεται σε πλωτάρχη και το 1925 σε αντιπλοίαρχο. Το διάστημα 1926-1930 στέλνεται από το υπουργείο στην Brest της Γαλλίας για την επίβλεψη της κατασκευής υποβρυχίων και την παραλαβή τους. Τον Μάρτιο του 1933 προάγεται σε πλοίαρχο, τον Δεκέμβριο του 1938 σε υποναύαρχο και το 1945 σε αντιναύαρχο, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 25 χρόνια υπηρεσίας.
Την περίοδο 1928-1939 έκανε με επιτυχία ασκήσεις καταδύσεων με υποβρύχια συμπληρώνοντας τριάντα ώρες κατάδυσης. Τα έτη 1923- 1925 και 1945-1946 ήταν σε αποστρατεία.
Διετέλεσε ακόμη Διοικητής Στολίσκου Αντιτορπιλικών (πλοίαρχος στο «Ύδρα» και το «Σπέτσαι») από το 1936 μέχρι το 1937, Ανώτερος Διευθυντής Υποβρυχίων (πλοίαρχος στο υποβρύχιο «Ήφαιστος») από το 1937 μέχρι το 1939, αρχηγός του Ναύσταθμου (1939-1941) και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1941).
Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας παντρεύτηκε το 1914 την Μαρία Π. Παύλου, κόρη του Παύλου και της Αμαλίας Παύλου και απέκτησαν ένα παιδί τον Νίκο, που απεβίωσε σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Ο Χ. Ν. Δελαγραμμάτικας πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947.

Φρούραχος Μεσολογγίου, 1825-1826

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Σύζυγος Λεωνίδα Δ. Δεληγεώργη. Ήταν κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Το αρχείο της οικογένειας Δεληγεώργη μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία και εξέλιξη της οικογένειας από τον πάππο Μήτρο Δεληγεώργη και τον μετεπαναστατικό και οθωνικό περίγυρο στον οποίο έζησε και έδρασε, μέχρι τον εγγονό του Αλέξανδρο, γέννημα και θρέμμα μιας αστικής πλέον οικογένειας με μεγάλη κτηματική περιουσία και πολιτικές καταβολές, ο οποίος βρέθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου σε δεινή οικονομική κατάσταση. Ο κύκλος της ενασχόλησης της οικογένειας με την πολιτική διεκόπη με τον θάνατο του Επαμεινώνδα το 1879 και έκλεισε γύρω στο 1900, όταν ο αδελφός του Λεωνίδας αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική. Ο κύκλος των κτηματικών εισοδημάτων της οικογένειας του Λεωνίδα στη Θεσσαλία, έκλεισε με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών το 1920. Τα δύο αγόρια της τρίτης γενεάς, γόνοι πολιτικών και γαιοκτημόνων ασχολήθηκαν, περνώντας για ένα διάστημα από το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρωτότοκος Επαμεινώνδας (που πέθανε πολύ νέος) με την ποίηση και τα γράμματα, ο μικρότερος Αλέξανδρος, ως δημόσιος υπάλληλος, με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785-1860)

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Επαμεινώνδας Δ. Δεληγεώργης (1829-1879)

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ.1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερεις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ.Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Λεωνίδας Δ. Δεληγεώρης (1839-1928) - Θεανώ Λ. Δεληγεώργη (1858-1922)

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.

Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Σοφία Λ. Δεληγεώργη (1880-1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.

Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Επαμεινώνδας Λ. Δεληγεώργης (1883-1908)

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολλεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ.Παππά Le Monde Hellenique.

Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ.Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Reve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moreas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ.Παλαμάς, Μ.Μαλακάσης, Κ.Ουράνης, Σπ.Παππάς, Δ.Κακλαμάνος και ο Α.Ανρεάδης.

Δώρα Λ. Δεληγέωργη (1888-1966)

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Αλέξανδρος Λ. Δεληγεώργης (1890-1940)

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.
Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ. 1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ. Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ. Παππά Le Monde Hellenique.
Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ. Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Rêve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moréas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ. Παλαμάς, Μ. Μαλακάσης, Κ. Ουράνης, Σπ. Παππάς, Δ. Κακλαμάνος και ο Α. Ανρεάδης.

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.
Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.
Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Ο Ιωάννης Δεληγιάννης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο συμβολαιογράφος Θεσσαλονίκης Γεώργιος Δεληγιάννης και μητέρα του η Βασιλική Μήτσα. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1951. Άσκησε δικηγορία για πολλά χρόνια. Το 1955 αναγορεύθηκε υφηγητής του Αστικού Δικαίου στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1962 εξελέγη από την ίδια σχολή έκτακτος και το 1966 τακτικός Καθηγητής. Συνταξιοδοτήθηκε το 1988, αλλά συνέχισε να διδάσκει ως Ομότιμος Καθηγητής μέχρι το 1997. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ι. Δεληγιάννης δίδαξε το οικογενειακό δίκαιο, το ενοχικό δίκαιο, το κληρονομικό δίκαιο και το εργατικό δίκαιο. Δημοσίευσε μονογραφίες, άρθρα, γνωμοδοτήσεις και συγγράμματα και υπήρξε μέλος πολλών διεθνών και ελληνικών νομικών επιστημονικών εταιρειών και συλλόγων.

Στο ΑΠΘ διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών το έτος 1969-1970, μέλος της συγκλήτου τα έτη 1968-1969 και 1974-1975, αντιπρύτανης το έτος 1974-1975 και πρύτανης το έτος 1976-1977. Το 1983 εκλέχθηκε από την Ακαδημία Αθηνών αντεπιστέλλον μέλος της. Ως δικηγόρος ανέλαβε πλήθος υποθέσεων και εξέδωσε πλήθος γνωμοδοτήσεων. Ο Ι. Δεληγιάννης συμμετείχε ως πρόεδρος ή μέλος σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την ανανέωση του οικογενειακού δικαίου από το 1975 και καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Το 1964 διετέλεσε για τρεις μήνες υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος. Στο ίδιο Υπουργείο, που μετονομάστηκε σε Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, επανήλθε ως Υπουργός των κυβερνήσεων Ι. Γρίβα (προέδρου του Αρείου Πάγου και υπηρεσιακού Πρωθυπουργού) και Ξ. Ζολώτα (12.10.1989-12.4.1990). Υπήρξε για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Διετέλεσε μέλος Δ.Σ. ή απλό μέλος σε πολλά κοινωφελή ιδρύματα και πολιτιστικά σωματεία. Δώρισε εν ζωή την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ που φέρει το όνομά του.

Ο Ι. Δεληγιάννης παντρεύτηκε το 1949 την Ελένη Πίσπα. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες, τη Βασιλική, τη Χριστίνα και την Έλσα.

Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.
Βιογραφικό στη wikipedia: https://rb.gy/0zknoo

Ο Ιωάννης Δεληγιάννης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο συμβολαιογράφος Θεσσαλονίκης Γεώργιος Δεληγιάννης και μητέρα του η Βασιλική Μήτσα. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1951. Άσκησε δικηγορία για πολλά χρόνια. Το 1955 αναγορεύθηκε υφηγητής του Αστικού Δικαίου στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1962 εξελέγη από την ίδια σχολή έκτακτος και το 1966 τακτικός Καθηγητής. Συνταξιοδοτήθηκε το 1988, αλλά συνέχισε να διδάσκει ως Ομότιμος Καθηγητής μέχρι το 1997. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ι. Δεληγιάννης δίδαξε το οικογενειακό δίκαιο, το ενοχικό δίκαιο, το κληρονομικό δίκαιο και το εργατικό δίκαιο. Δημοσίευσε μονογραφίες, άρθρα, γνωμοδοτήσεις και συγγράμματα και υπήρξε μέλος πολλών διεθνών και ελληνικών νομικών επιστημονικών εταιρειών και συλλόγων.
Στο ΑΠΘ διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών το έτος1969-1970, μέλος της συγκλήτου τα έτη 1968-1969 και 1974-1975, αντιπρύτανης το έτος 1974-1975 και πρύτανης το έτος 1976-1977. Το 1983 εκλέχθηκε από την Ακαδημία Αθηνών αντεπιστέλλον μέλος της.
Ως δικηγόρος ανέλαβε πλήθος υποθέσεων και εξέδωσε πλήθος γνωμοδοτήσεων
Ο Ι. Δεληγιάνης συμμετείχε ως πρόεδρος ή μέλος σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την ανανέωση του οικογενειακού δικαίου από το 1975 και καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.
Το 1964 διετέλεσε για τρεις μήνες υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος. Στο ίδιο Υπουργείο, που μετονομάστηκε σε Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, επανήλθε ως Υπουργός των κυβερνήσεων Ι. Γρίβα (προέδρου του Αρείου Πάγου και υπηρεσιακού Πρωθυπουργού) και Ξ. Ζολώτα (12.10.1989-12.4.1990). Υπήρξε για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Διετέλεσε μέλος Δ.Σ. ή απλό μέλος σε πολλά κοινωφελή ιδρύματα και πολιτιστικά σωματεία. Δώρισε εν ζωή την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ που φέρει το όνομά του.
Ο Ι. Δεληγιάννης παντρεύτηκε το 1949 την Ελένη Πίσπα. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες, τη Βασιλική, τη Χριστίνα και την Έλσα.

Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Βιογραφικό στη wikipedia: https://rb.gy/0zknoo

Έλληνας πρόκριτος, οπλαρχηγός του 1821 και πολιτικός από τα Λαγκάδια Γορτυνίας.