Την περίοδο του Μεσοπολέμου εκδηλώθηκε έντονα η ανάγκη εκδοτικής δραστηριότητας στον χώρο της οικονομικής πληροφόρησης. Ο Σπύρος Α. Βοβολίνης, αντιλαμβανόμενος αυτή την ανάγκη, προχώρησε στην έκδοση του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρησις, τον Ιούλιο του 1934. Ο ίδιος υπήρξε ιδρυτής, ιδιοκτήτης και διευθυντής από το 1934 έως το 1990. Την περίοδο Δεκεμβρίου 1940-Ιουνίου 1941 χρέη διευθυντή ανέλαβε ο δημοσιογράφος Λάζαρος Πηνιάτογλου, λόγω επιστράτευσης του εκδότη, ενώ από το 1990 μέχρι το 2022 εκδότρια-διευθύντρια ήταν η Αλεξάνδρα Κ. Βοβολίνη.

Αρχικά, στόχος του περιοδικού ήταν η έρευνα και η μελέτη των συνθηκών υπό τις οποίες λειτουργούν οι βιομηχανικές δυνάμεις, η εξάπλωση βιομηχανικών και βιοτεχνικών προϊόντων και η υποστήριξη της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Αργότερα, η θεματολογία του περιοδικού εμπλουτίστηκε καλύπτοντας εν γένει την οικονομία. Το 1997 το περιοδικό μετονομάστηκε σε Βιομηχανική Οικονομική Επιθεώρηση από τις Εκδόσεις Κέρκυρα, το επόμενο έτος σε Οικονομική Βιομηχανική Επιθεώρηση, ενώ το 2004 άλλαξε εκ νέου ο τίτλος σε Οικονομική Επιθεώρηση από τον όμιλο economia. Από τον Ιανουάριο του 2023, το περιοδικό εκδίδεται από την Economia Media S.A. Παράλληλα, κατά το χρονικό διάστημα 1991-1998 κυκλοφόρησε τριμηνιαία έκδοση στα αγγλικά με τίτλο Industrial Review Special Survey Series, η οποία έπειτα μετονομάστηκε σε Business File, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2022 οπότε ανεστάλη η κυκλοφορία της.

Πρόκειται για το μοναδικό οικονομικό περιοδικό που κυκλοφορεί αδιάλειπτα στην Ελλάδα από το 1934 και είναι μέλος της European Business Press (EBP). Η ύλη του περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, άρθρα από το βρετανικό περιοδικό The Economist (αποκλειστική συνεργασία από το 1976), συνεντεύξεις με διακεκριμένα πρόσωπα της επιχειρηματικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, ρεπορτάζ και αφιερώματα για θέματα αιχμής στη ναυτιλία, τις τράπεζες, τον ενεργειακό κλάδο, την αγορά ακινήτων και την εκπαίδευση, τις σημαντικότερες εξελίξεις στον επιχειρηματικό κόσμο με έμφαση στην καινοτομία, στιγμιότυπα που ξεχώρισαν σε ημερίδες, συνέδρια και παρουσιάσεις νέων βιβλίων.

[Πηγές: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τύπου, 1784-1974, επιμ. Λ. Δρούλια – Γ. Κουτσοπανάγου, Αθήνα 2008]

Περιοδικό που εξέδιδε η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος είναι τα αρχικά των συμμάχων: Αγγλία, Ελλάς, Ρωσία, Αμερική.

Μηνιαία έκδοση του Ορειβατικού Συλλόγου Ν. Αγχιάλου

1856: Γεννιέται στο Τουρκοκρατούμενο Ηράκλειο Κρήτης • 1892: Γυμνασιάρχης στο τετρατάξιο «Ελληνικό Γυμνάσιο Χανίων» • 1893: Διευθυντής στο Γυμνάσιο Ηρακλείου • 1899: Γενικός Γραμματέας της Ανωτέρας Δ/νσεως και Γενικός 2 Επιθεωρητής Δημόσιας Εκπαίδευσης της «Κρητικής Πολιτείας» • 1901-5: Ξανά Γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Ηρακλείου (καθηγητής του Ν. Καζαντζάκη) • 1900: Εισηγητής στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο της Κρητικής Πολιτείας, στα Χανιά. • 1904: Γραμματέας του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο (Αθήνα). • 1905: Αποσύρεται από τη Δημόσια Εκπαίδευση και ιδρύει το ιδιωτικό Λύκειο «Κοραής» στο Ηράκλειο • 1909: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών.

Ο Μιχάλης Περίδης, γιος του Ιωάννη και της Αγγελικής, γεννήθηκε στον Άη Στράτη το 1894. Σε πολύ μικρή ηλικία ήρθε στην Αλεξάνδρεια, όπου φοίτησε στην Τοσιτσαία Δημοτική Σχολή και στη συνέχεια στο εμπορικό τμήμα του Αβερωφείου Γυμνασίου. Το 1918 πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές του στην Γενεύη ως διδακτορικός φοιτητής. Στην Αλεξάνδρεια εργάστηκε ως δικηγόρος.
Το 1924 παντρεύτηκε τη ζωγράφο Εριέττα Καμπουράκη και το 1952 μετακόμισαν στην Αθήνα. Εκεί, ο Μιχάλης Περίδης έμεινε μέχρι τον θάνατό του, στις 20 Φεβρουαρίου 1968.
Η ενασχόλησή του με τα γράμματα άρχισε το 1914, όταν γνώρισε τους συνεργάτες του αλεξανδρινού περιοδικού Γράμματα. Το 1915 αρθρογραφούσε στην αλεξανδρινή εφημερίδα Τα νέα του Γιάννη Κασιμάτη με το ψευδώνυμο «Ένας» και παράλληλα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό Γράμματα. Στην πορεία ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε δυναμικό μέλος στην έκδοση του περιοδικού. Το 1920 έγινε αρχισυντάκτης στα Γράμματα μέχρι και το τέλος της έκδοσής τους, το 1921. Η ενασχόλησή του με το περιοδικό υπήρξε η αφορμή να γνωρίσει τον Κ.Π. Καβάφη, να γινεί φίλος με τον Γιάννη Κεφαλληνό και να συνεργαστεί με μια σειρά από σημαντικά πρόσωπα της εποχής. Ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε ένας από τους πρώτους μελετητές του αρχείου Καβάφη και το βιβλίο του Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη μία από τις πρώτες μελέτες που άντλησαν τεκμήρια από αυτό.
Έργα:
Πεζά: Αγωνίες (1916), Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια (1953).
Μελέτες: Costis Palamas: un aperçu de la vie et de l’œuvre du poéte (1938), Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη (1948), Κ.Π. Καβάφης, Ανέκδοτα πεζά κείμενα. Εισαγωγή και μετάφραση Μιχάλης Περίδης (1963), Η ελληνική γλώσσα και η σημερινή μορφή της (1965).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Μαρία Ρώτα, Το περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας (1911-1919), Αθήνα 1994, διδακτορική διατριβή, ΕΚΠΑ. 2. Μιχάλης Περίδης, Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια, Αγωνίες, φιλολογική επιμέλεια Ευριπίδης Γαραντούδης - Μαρία Ρώτα, Αθήνα, Gutenberg, 2018. 3. Υλικό του αρχείου].

Ο Νίκος Περάκης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί κι είχε μεγαλώσει στα Χανιά. Το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός μεταφορών και μετά τη συνθηκολόγηση του 1941 κατέβηκε πεζή στο Γύθειο και με καΐκι στα Χανιά. Τραυματίστηκε στη Μάχη της Κρήτης από πυρά Στούκας και φυγαδεύτηκε τραυματίας στην Αγία Ρουμέλη, κι από εκεί με βάρκα στην Μάρσα Ματρούχ, κοντά στην Αλεξάνδρεια, όπου κατατάχτηκε σε ελληνικό τμήμα. Στην Αλεξάνδρεια γνώρισε και παντρεύτηκε την αιγυπτιώτισσα με κρητική καταγωγή Ειρήνη Παπαδάκη, με την οποία είχαν εξ αγχιστείας μακρινή συγγένεια (μια κοινή θεία). Η Ειρήνη Παπαδάκη είχε σπουδάσει αγροτική οικονομία στην Αγγλία και εργαζόταν εθελοντικά ως γραμματέας του βρετανού Υπουργού Πολέμου. Μετά την Απελευθέρωση, το ζεύγος Περάκη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην ερημιά πάνω από το κτήμα Ζωγράφου, όπου γεννήθηκαν και τα δύο μικρότερα παιδιά τους, η Αντιγόνη και ο Αριστοτέλης. Το 1956, ο Νίκος δεν κατάφερε να μπει στη Βαρβάκειο Σχολή ‒ήταν πρώτος επιλαχών στις εισαγωγικές εξετάσεις‒ ούτε στο 10ο Γυμνάσιο Αμπελοκήπων ‒ όπου δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση. Ο πατέρας του τον έγραψε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η οποία δέχτηκε τότε, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, Έλληνες μαθητές με χαμηλά δίδακτρα. Εκεί (στο Dörpfeld Gymnasium Athen) φοίτησαν λίγο αργότερα και τα δυο αδέλφια του. Ο Νίκος Περάκης ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο από τα σχολικά του χρόνια και δούλεψε με τους βοηθούς του Βασίλη Φωτόπουλου στην Όμορφη πόλη του Μποστ και στην ταινία του Ελία Καζάν Αμέρικα Αμέρικα. Το 1962 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει σκηνογραφία και ενδυματολογία. Πρόλαβε να δουλέψει στα εργαστήρια της Όπερας του Μονάχου, της οποίας σκηνογράφος και τεχνικός διευθυντής ήταν ο Professor Helmut Jürgens (1902‒1963), ο οποίος τον πήρε στην τάξη του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (Akademie der Bildenden Künste). Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως σκηνογράφος σε φοιτητικές παραστάσεις και σε μικρές σκηνές του Μονάχου, κι αργότερα στην εκπαιδευτική δημόσια τηλεόραση .

Το καλοκαίρι του 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία, ως επί το πλείστον στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) ‒ αποσπάστηκε και στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών που τα χαράματα της 21ης Απριλίου του 1967 κατέλαβε τον Πύργο του ΟΤΕ στην Πλατεία Βικτωρίας. Απολύθηκε στα τέλη του 1968 κι έφυγε πάλι για τη Γερμανία. Εκεί συνδέθηκε με το χώρο του κινηματογράφου, αρχικά ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος και σχεδιαστής παραγωγής (production designer), στη συνέχεια και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κινηματογράφου των Δημιουργών» (Autorenfilm) του «Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου» (Junger Deutscher Film).

Ο Περάκης είχε διττή ‒εικαστική και σκηνοθετική‒ παρουσία στον κινηματογράφο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το όνομά του ως εικαστικού συνδέθηκε με περισσότερες από 20 κινηματογραφικές παραγωγές ‒ ανάμεσά τους
το Ταμπούρλο (Die Blechtrommel 1978) και ο Ταξιδιώτης (Homo Faber 1991) του Volker Schlöndorff. Από τη φιλμογραφία του ‒η οποία έως σήμερα αριθμεί 16 παραγωγές με δική του σκηνοθεσία και δικό του (τις περισσότερες φορές) σενάριο‒ ξεχωρίζουν οι ταινίες Bomber und Paganini (1976), Λούφα και παραλλαγή (1984), BIOS και πολιτεία (1987) και Σειρήνες στο Αιγαίο (2005). Εργάστηκε επίσης για τη δημόσια τηλεόραση και τη διαφήμιση.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με τη βιβλιοπώλη Ingrid Lenz (1967), με την art dealer και art director Heidrun Brandt (1982) και με τη φιλόλογο και αργότερα casting director Ανέζα Τζήρου (1991), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Κωστή Περάκη.

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1908. Από το 1926 έως το 1930 σπούδασε φαρμακευτική στο Στρασβούργο. Με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη εργάστηκε ως φαρμακοποιός (1930-1955) και ιατρικός επισκέπτης (1955-1968). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού Κοχλίας, καθώς και των περιοδικών Το 3ο μάτι, Μορφές και Διαγώνιος. Εκτός από λογοτεχνικό έχει και πλούσιο εικαστικό έργο. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1993.

Έργα του Ανδρέας Δημακούδης (1935), Ο πεθαμένος και η ανάσταση (1944), Εικόνες (ποιήματα, 1944), Πραγματογνωσία (1950), Ανακομιδή (ποιήματα, 1961), Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής (1963), Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης (1966), Μητέρα Θεσσαλονίκη (1970), Συνοδεία (1971), Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία (1986), κ.ά.

Πηγή: Γιώργος Αράγης (παρουσίαση – ανθολόγηση), «Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Ζ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1993, σ. 46-115.

Διοικητικό και Πολιτικό όργανο που είχε αναλάβει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στην Πελοπόννησο.

Το Μάιο του 1821, με πρωτοβουλία της Μεσσηνιακής Γερουσίας της Καλαμάτας, συγκλήθηκε παν-πελοποννησιακή συνέλευση. Πρόσκληση για συμμετοχή στάλθηκε και στις αρχές των τριών ναυτικών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά), τα οποία όμως αρνήθηκαν να στείλουν αντιπροσώπους. Οι εργασίες της Συνέλευσης που αρχικά είχε αποφασιστεί να γίνει στο Λεοντάρι, διεξήχθησαν στο χώρο της Μονής των Καλτεζών, ενός χωριού της Μαντινείας νότια της Τριπολιτσάς υπό την προεδρία του επικεφαλής της Μεσσηνιακής Γερουσίας Πέτρου Μαυρομιχάλη. Στη συνέλευση παρευρέθηκαν ισχυροί κοτζαμπάσηδες, ή εκπρόσωποι τους, κληρικοί, και λίγοι στρατιωτικοί και Φιλικοί.

Η συνέλευση εξέδωσε στις 26 Μαΐου ανακοίνωση με την οποία δημοσιοποιούσε την εκλογή Γερουσίας. Το όργανο αυτό, το οποίο αποφάσισε
την αυτοδίκαια υπαγωγή όλων των προηγουμένως υφιστάμενων Τοπικών Διοικήσεων σε αυτήν και πως θα είχε την ευθύνη της διεύθυνσης των επαναστατικών πραγμάτων για ολόκληρη την Πελοπόννησο, μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας Τριπολιτσάς.

Η συνέλευση εξέλεξε εκτελεστική επιτροπή με το όνομα Πελοποννησιακή Γερουσία στην οποία συμμετείχαν όλα τα μεγάλα προυχοντικά τζάκια και ορισμένοι αρχιερείς και πολιτικοί και στρατιωτικοί:
• Θεοδώρητος, επίσκοπος Βρεσθένης (πρόεδρος)
• Σωτήρης Χαραλάμπης [Καλάβρυτα]
• Αθανάσιος Κανακάρης [Πάτρα]
• Αναγνώστης Δεληγιάννης –Παπαγιαννόπουλος [Λαγκάδια]
• Θεοχαράκης Ρέντης (Κόρινθος]
• Νικόλαος Πονηρόπουλος [Κυπαρισσία]
• Ρήγας Παλαμήδης [Στεμνίτσα] (γραμματέας)

Επρόκειτο, στην ουσία, για μία συντονισμένη ενέργεια των ισχυρών της ευρύτερης περιοχής να αντιπαρατεθούν στην εξουσία του Δημητρίου
Υψηλάντη, αδελφού και Πληρεξουσίου του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο οποίος αναμενόταν να αφιχθεί στην
Πελοπόννησο. Στο διάστημα μέχρι την άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη, η Γερουσία προχώρησε στη διοικητική οργάνωση των επαρχιών, διεξήγαγε εκλογές επαρχιακών και κοινοτικών αντιπροσώπων, και προκήρυξε γενική επιστράτευση.

Έτσι, όταν στις 14 Ιουλίου 1821 έφτασε ο Δημήτριος Υψηλάντης στο Στρατόπεδο των Βερβαίνων «γενόμενος [...] δεκτός ως γενικός
πληρεξούσιος από τους στρατιωτικούς.», βρήκε οργανωμένη την Πελοποννησιακή Γερουσία, η οποία έδειξε εξαρχής ότι δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στον Υψηλάντη. Έτσι, το επόμενο διάστημα και μέχρι τη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, στην Πελοπόννησο υπήρχε ένα είδος διαρχίας με τον Υψηλάντη, από τη μία πλευρά, να έχει εκλεγεί από συνέλευση των στρατιωτικών αρχιστράτηγος των σωμάτων που θα πολιορκούσαν την Τριπολιτσά και, από την άλλη πλευρά, τη Πελοποννησιακή Γερουσία να εξακολουθεί να υφίσταται, χωρίς να τον αναγνωρίζει ως τέτοιο.

Το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών ιδρύθηκε το 1929 από τον καθηγητή Παιδαγωγικής Νικόλαο Εξαρχόπουλο και είναι το πρώτο πειραματικό σχολείο της χώρας. Στεγάστηκε σε νεόδμητο τότε διδακτήριο επί των οδών Σκουφά 43 και Λυκαβηττού, στο οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, με την προσθήκη ενός ορόφου το 1956. Στο ίδιο κτήριο λειτούργησε κατά διαστήματα και το Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ίδρυση του Σχολείου αποσκοπούσε αφενός στην πρακτική άσκηση των πτυχιούχων των καθηγητικών σχολών – οι οποίοι ήταν παιδαγωγικά ακατάρτιστοι – και των μετεκπαιδευόμενων στο Πανεπιστήμιο δημοδιδασκάλων, και αφετέρου στην προαγωγή της παιδαγωγικής έρευνας, με ψυχολογικές παρατηρήσεις, σωματικές μετρήσεις, διεξαγωγή πειραμάτων και άλλα, υπό την εποπτεία του εκάστοτε καθηγητή Παιδαγωγικής. Το σχολείο σήμερα, υπαγόμενο από το 1982 στην Α΄ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας, διατηρώντας όμως τους πνευματικούς του δεσμούς με το Πανεπιστήμιο, αποτελείται από ένα Δημοτικό, ένα Γυμνάσιο και ένα Λύκειο, τα δύο τελευταία με κοινή διεύθυνση και ενιαίο σύλλογο διδασκόντων.

Από το 2011 έως το 2015 είχε μετονομαστεί σε Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ιστορία του Σχολείου είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία της Εκπαίδευσης στη χώρα μας, καθώς σε αυτό εφαρμόστηκαν διδακτικές καινοτομίες, αλλά και με τη γενικότερη ιστορία του τόπου. Στα χρόνια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής το διδακτήριο επιτάχθηκε και το αμφιθέατρο ανατινάχθηκε. Ο εξοπλισμός εν μέρει καταστράφηκε ή διηρπάγη. Τα περιστασιακά μαθήματα μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και σε γειτονικές οικίες. Μαθητές του έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των κακουχιών ενώ ο απόφοιτός του Δημήτρης Λόης εκτελέστηκε για τη συμμετοχή του στο πρώτο μεγάλο αντιστασιακό σαμποτάζ στην Ευρώπη, την ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής Ε.Σ.Π.Ο. στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Ο φιλόλογος Νικόλαος Σκιαδόπουλος δολοφονήθηκε από συνεργάτες των ναζί. Καθηγητής Αγγλικής ήταν ο αντιστασιακός Κομνηνός Πυρομάγλου. Η δασκάλα Αλεξάνδρα Μάνου παρέδιδε ραδιοφωνικά μαθήματα για τα παιδιά τής Αθήνας, καθώς τα σχολεία της πόλης υπολειτουργούσαν. Μέλος τής Σχολικής Εφορείας υπήρξε ο παράτολμος κινηματογραφιστής τής κατεχόμενης Αθήνας Άγγελος Παπαναστασίου. Παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν μετά την Απελευθέρωση, το Σχολείο συνέχισε τη λειτουργία του και απέδωσε στη χώρα Πρωθυπουργούς, πολιτικούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες, καθώς και πλήθος κοινωνικά ενεργών πολιτών.

Ως Επόπτες υπηρέτησαν οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Εξαρχόπουλος (1929-1947), Σπυρίδων Καλλιάφας (1947-1956), Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και Γεώργιος Σακελλαρίου (1956-1958), Κωνσταντίνος Σπετσιέρης (1958-1967), Νικόλαος Μελανίτης (1969-1974), Ιωάννης Μαρκαντώνης (1975-1985 και 1987-1996), Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης (1985-1987 και 1996-1998), Γεώργιος Κρουσταλλάκης (1998-2001) και Μιχαήλ Κασσωτάκης (2002-2011, οπότε και καταργήθηκε ο θεσμός).

Από τους Διευθυντές του Σχολείου ξεχωρίζουν για τη δράση τους οι τρεις πρώτοι χρονολογικά, Γεώργιος Παλαιολόγος (1929-1930), Αναστάσιος Λεγάκις (1931-1945) και Ιωάννης Βερώνης (1945-1951).