Αγωνιστής του 1821, αδελφός του Μάρκου Μπότσαρη, υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά, συμμετείχε σε σημαντικές πολεμικές επιχειρήσεις κατά την Ελληνική Επανάσταση. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε τη δράση του συμμετέχοντας στην επιτροπή που πήγε στο Μόναχο για να υποβάλλει τα σέβη της στον νέο βασιλιά Όθωνα, αναδείχθηκε πληρεξούσιος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, έγινε γερουσιαστής ενώ προσλήφθηκε και ως υπασπιστής του Όθωνα.

Υποστράτηγος, δισέγγονος του Νότη Μπότσαρη, συμμετείχε στους Βαλκανικούς , στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Εκστρατεία της Μικράς Ασίας και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο. Διατέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών (1924) και Ναυτικών (1929-30) καθώς και μέλος ή πρόεδρος πολλών επιστημονικών και πολιτιστικών σωματείων, συλλόγων και εταιρειών όπως της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (1955-80)

Γεννήθηκε στις Σπέτσες. Ο πατέρας του, Δημήτριος Μπότασης (1839-1924), ήταν λόγιος και βουλευτής. Ο Νικόλαος ακολούθησε σπουδές στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και εν συνεχεία μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία. Ως διπλωμάτης υπηρέτησε ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικές πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 8 Ιανουαρίου 1926 διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο ως υπουργός Ναυτικών μέχρι τις 19 Ιουλίου 1926.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%94._%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020]

Μπότασης, οικ. Ιστορική σπετσιώτικη οικογένεια ηπειρωτικής καταγωγής που από τον 17ο αιώνα εγκαταστάθηκε στο Κρανίδι. Γενάρχης της σπετσιώτικης οικογένειας θεωρείται ο Νικόλαος Μπότασης (1730-1812) που αναγκάστηκε να μεταφερθεί το 1736 στις Σπέτσες και απέκτησε μεγάλη περιουσία από την ενασχόληση του με το εμπόριο και τη ναυτιλία. Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα ενώ μετά την απελευθέρωση διατέλεσε Σύμβουλος της Επικρατείας και Υπουργός Οικονομικών.

Ο Ιωάννης Μπρισιμιτζάκης γεννήθηκε στην Κρήτη. Σπούδασε νομικά, ήταν ανθυπολοχαγός πυροβολικού με ενεργό ρόλο στην Κρητική Επανάσταση του 1896-1897. Διετέλεσε αξιωματικό της στρατιωτικής δικαιοσύνης και συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Διετέλεσε βουλευτής Αττικοβοιωτίας και ήταν μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του Παναθηναϊκού.

O Αντώνης Μπριλλάκης (Χανιά 1924 - Αθήνα 1995) υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τις γερµανικές αρχές κατοχής το 1944, αλλά τελικά οδηγήθηκε στις γερµανικές φυλακές Λάντσµπεργκ, από όπου απελευθερώθηκε το 1945. Γραµµατέας της ΕΠΟΝ Κρήτης και µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου, εκτοπίστηκε το 1947 στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Μετά την απόλυσή του, το 1950, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ (µέλος της Διοικούσας και Εκτελεστικής Επιτροπής και βουλευτής από το 1951 έως το 1964). Στη δικτατορία, ως µέλος του Εθνικού Συµβουλίου του ΠΑΜ, συντόνιζε τις αντιδικτατορικές δραστηριότητες στη Δυτική Ευρώπη. Μέλος του Γραφείου του ΚΚΕ εσωτερικού, µετά τη διάσπαση. Στη µεταπολίτευση διετέλεσε διευθυντής της εφηµερίδας Αυγή (1976 -1978). Ιδρυτικό στέλεχος της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.), βουλευτής και κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος (1987-1989). Το 1989 προσχώρησε στη Δηµοκρατική Συµπαράταξη και συµµετείχε στις βουλευτικές εκλογές στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Η έκδοση "Αντώνης Μπριλλάκης, Διαδροµές και αναζητήσεις της Αριστεράς µετά τον Εµφύλιο, Επιλογή κειµένων, Βιογραφικό σχεδίασµα", που επιµελήθηκαν ο Ηλίας Νικολακόπουλος και η Ευδοκία Ολυµπίτου, στηρίχτηκε σε κείµενα προερχόµενα από το αρχείο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στον Μελιγαλά Μεσσηνίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οικονομικά στη σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου. Εξελέγη διαδοχικά βουλευτής Μεσσηνίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων (1950, 1956), της Ριζοσπαστικής Ενώσεως – ΕΡΕ (1961, 1963, 1964) της Νέας Δημοκρατίας – Ν.Δ. (1974, 1977, 1981). Το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και τον Ιούνιο του 1985 βουλευτής και πάλι Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας.

Διετέλεσε μέλος πολλών κυβερνήσεων: υφυπουργός Συντονισμού (1961 – 1963 και 1967), υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και στη συνέχεια υπουργός Εμπορίου (1974), αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού (1975-1976) και υπουργός Γεωργίας (από τον Σεπτέμβριο του 1976) στην κυβέρνηση της Ν. Δ. υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως τις εκλογές του 1977, υπουργός Οικονομικών (Νοέμβριος 1977 – Μάιος 1978) και Γεωργίας (ως τον Μάιο του 1980) υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, υπουργός Συντονισμού (από τον Μάιο του 1980 ως την παραίτησή του στις 10 Οκτωβρίου 1981) στην κυβέρνηση Ν.Δ. υπό τον Γεώργιο Ράλλη.

Στις 15 Ιουλίου 1985, ο Ι. Μπούτος αποχώρησε από την Ν.Δ., διαφωνώντας με την απόφαση της ηγεσίας του κόμματός του να παραιτηθεί από την ιδιότητα του ευρωβουλευτή μετά την εκλογή του το 1985 ως βουλευτή Μεσσηνίας και διατήρησε την έδρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ως ανεξάρτητος μέχρι το 1989. Ταυτόχρονα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προσχώρησε στην Ομάδα του Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού Συνασπισμού, της οποίας εξελέγη αντιπρόεδρος.

Στις εκλογές του Ιουνίου 1989 δεν πήρε μέρος. Κατά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989 και της 8ης Απριλίου 1990 αναδείχθηκε βουλευτής Επικρατείας ως υποψήφιος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Τον Σεπτέμβριο του 1990 προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και εξελέγη από το Συνέδριό του μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Τέλος, διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος από 1/12/1993 έως 26/10/1994.

Άρθρα και συνεντεύξεις του, πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου, έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.

Ο Γεώργιος Μπούσιος (Γρεβενά, 1875 – Αθήνα, 1929) ήταν από τους πρωτοπόρους του Μακεδονικού Αγώνα στην περιφέρειά του. Βουλευτής στο οθωμανικό κοινοβούλιο το 1908, μέλος της «Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως» υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των εθνοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1915 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Κοζάνης στο ελληνικό κοινοβούλιο, ως ηγετικό στέλεχος του ανεξάρτητου συνδυασμού του Ίωνα Δραγούμη. Ανέλαβε μάλιστα την ηγεσία του συνδυασμού μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Βουλευτής για μακρύ χρονικό διάστημα (1915-1922, 1926-1928) φιλοβασιλικός αλλά αντίθετος του Γούναρη, αρνήθηκε την πρόταση να σχηματίσει κυβέρνηση τον Μάρτιο του 1922. Ανέλαβε ωστόσο υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Η οικογένεια Μπούσιου κατείχε κτήματα στην περιοχή των Γρεβενών, όπου καλλιεργούσε καπνά, σιτηρά, οπωροκηπευτικά κ.ά.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας ήταν δικηγόρος, έφεδρος λοχίας Πεζικού και τέως Αστυφύλακας του Δ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών. Γεννήθηκε στο Μελιγαλά Μεσσηνίας και διέμενε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής έλαβε μέρος σε αντιστασιακές οργανώσεις .Υπήρξε μέλος της Απελευθερωτικής Γερμανικής Κατοχής Οργάνωση Νέων ( Α.Γ.Κ.Ο.Ν. ή Α.Γ.Κ.Ω.Ν.) που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1941. Στη συνέχεια υπήρξε συνεργάτης της οργάνωσης ΜΙΔΑΣ 614 , υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε. Μετά το θάνατο του Τσιγάντε και τη διάλυση της ΜΙΔΑΣ 614 ο Μπούρας υπήρξε μέλος της οργάνωσης «ΕΚΚΑ» (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), της οποίας αρχηγός ήταν ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός. Ο Μπούρας συνελήφθη στις 28 Απριλίου 1943. Οδηγήθηκε στην οδό Αβέρωφ στα κρατητήρια της Γκεστάπο όπου και βασανίστηκε. Εκτελέστηκε μαζί με άλλους πατριώτες στις 19 Ιουνίου 1943 στην Καισαριανή.

Ο Κώστας, Ζαφείρης και Παναγιώταρος Μπούρας κατάγονταν από το χωριό Κωνσταντίνους της επαρχίας Μονεμβασίας. Η οικογένεια Μπούρα πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 με δικό τους στρατιωτικό σώμα. Πολέμησαν στη μάχη του Βαλτετσίου. Ο Παναγιώταρος σκοτώθηκε στη μάχη της Τριπολιτσάς, ενώ τα άλλα δύο αδέρφια στις μάχες εναντίον του Δράμαλη το 1821.

Η Ανδρονίκη Μπούμη είναι οικονομολόγος με μακρόχρονη προϋπηρεσία στον τραπεζικό κλάδο. Υπήρξε Γενική Διευθύντρια της Εθνικής Τράπεζας Επενδύσεων Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΕΒΑ) και Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Διετέλεσε επίσης μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων άλλων τραπεζών και Συμβούλου Διοίκησης της Τράπεζας Eurobank Ergasias. Συνταξιοδοτήθηκε το 2015. Το 2017 διορίστηκε Μη Εκτελεστικός Σύμβουλος της Τράπεζας Eurobank Ergasias AE και Εκπρόσωπος Ελληνικού Δημοσίου κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Ν.3723/2008.

Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στις 30 Απριλίου 1882. Ξεκίνησε σπουδές μουσικής σε ηλικία δέκα ετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Σεβαστιανού και σε ηλικία 17 ετών του απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Βρυξελλών με δάσκαλο βιολιού τον Cesar Thomson. Μετά από τρία χρόνια σπουδών, το 1902, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο με διάκριση και έλαβε μέρος ως σολίστ σε συναυλίες στην πατρίδα του καθώς και στις Βρυξέλλες όπου συνέχισε τις σπουδές του ως το 1903. Τότε επέστρεψε στην Ισπανία όπου μελέτησε αρμονία με δάσκαλο τον μαέστρο don Emilio Serrano. Παράλληλα έπαιρνε μέρος σε συναυλίες, μεταξύ αυτών και μία στα βασιλικά ανάκτορα της Ισαβέλλας των Βουρβόνων.

Το 1904, μετά από σύσταση του καθηγητή Thomson προς τον τότε διευθυντή του Ωδείου Αθηνών Γεώργιο Νάζο, διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο αυτό. Το 1906 διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Πειραιώς (Πειραϊκός Σύνδεσμος). Τις πρώτες συναυλίες μουσικής δωματίου έδωσε το 1905 με τον καθηγητή πιάνου Βασενχόβεν και τις μαθήτριες του τελευταίου, Φούλα Πάλμα και Ήβη Πανά. Από την ίδια χρονιά ως το 1920 έδωσε ρεσιτάλ και συμμετείχε σε συναυλίες στην Ισπανία, την Αυστρία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελλάδας και στη Σμύρνη. Το 1906 έδωσε συναυλίες κουαρτέτου εγχόρδων με τους καθηγητές Αρμάνδο Μαρσίκ, Σούλτσε, Μπέμερ και στη συνέχεια διοργάνωσε άλλο κουαρτέτο με τη σύζυγό του Ελένη, τον Αχ. Παπαδημητρίου και την Α. Κοψίδα. Από το 1904 ως το 1921 ήταν το 1ο βιολί της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Το 1922 ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Α. Μαρσίκ, τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, το οποίο από το επόμενο έτος του απένειμε τον τίτλο του δεύτερου διευθυντή ορχήστρας. Στα 1922-1924 οργάνωσε με τους Φιλ. Οικονομίδη και Σπ. Φαραντάτο τις πρώτες λαϊκές συναυλίες στην αίθουσα Αττικόν. Στα 1928-1930 διηύθηνε τη συμφωνική ορχήστρα στο Σαν Σεμπαστιάν, της οποίας έγινε επίτιμος διευθυντής. Από το 1930 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς. Το 1931 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πατρών με τον Βελούδιο και από το 1945 ήταν επίτιμος διευθυντής του. Από το 1939 ως το 1959 ήταν διευθυντής της ορχήστρας του Ραδιοφωνικού σταθμού και επί τρία χρόνια ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Παντρεύτηκε την βιολίστρια και μαθήτριά του Ελένη Γεωργαντοπούλου (γεν. 30.11.1888) και απέκτησαν δύο κόρες την Ιουλία και την Μαρία. Πέθανε το 1964. Το 1947; ο Ι. Μπουστίντουι απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.

Τιμητικές διακρίσεις: αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας Καλών Τεχνών αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος της Villaviciosa (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Αλφόνσου X του σοφού (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα), έκτακτο μέλος της Ακαδημίας και Ιππότης του τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία).

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.

Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].

Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφ. Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι, πατέρας της Ιουλίας Ιατρίδη, γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στις 30 Απριλίου 1882. Ξεκίνησε σπουδές μουσικής σε ηλικία δέκα ετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Σεβαστιανού και σε ηλικία 17 ετών του απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Βρυξελλών με δάσκαλο βιολιού τον Cesar Thomson. Μετά από τρία χρόνια σπουδών, το 1902, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο με διάκριση και έλαβε μέρος ως σολίστ σε συναυλίες στην πατρίδα του καθώς και στις Βρυξέλλες όπου συνέχισε τις σπουδές του ως το 1903. Τότε επέστρεψε στην Ισπανία όπου μελέτησε αρμονία με δάσκαλο τον μαέστρο don Emilio Serrano. Παράλληλα έπαιρνε μέρος σε συναυλίες, μεταξύ αυτών και μία στα βασιλικά ανάκτορα της Ισαβέλλας των Βουρβόνων.
Το 1904, μετά από σύσταση του καθηγητή Thomson προς τον τότε διευθυντή του Ωδείου Αθηνών Γεώργιο Νάζο, διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο αυτό. Το 1906 διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Πειραιώς (Πειραϊκός Σύνδεσμος). Τις πρώτες συναυλίες μουσικής δωματίου έδωσε το 1905 με τον καθηγητή πιάνου Βασενχόβεν και τις μαθήτριες του τελευταίου, Φούλα Πάλμα και Ήβη Πανά. Από την ίδια χρονιά ως το 1920 έδωσε ρεσιτάλ και συμμετείχε σε συναυλίες στην Ισπανία, την Αυστρία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελλάδας και στη Σμύρνη. Το 1906 έδωσε συναυλίες κουαρτέτου εγχόρδων με τους καθηγητές Αρμάνδο Μαρσίκ, Σούλτσε, Μπέμερ και στη συνέχεια διοργάνωσε άλλο κουαρτέτο με τη σύζυγό του Ελένη, τον Αχ. Παπαδημητρίου και την Α. Κοψίδα. Από το 1904 ως το 1921 ήταν το 1ο βιολί της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Το 1922 ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Α. Μαρσίκ, τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, το οποίο από το επόμενο έτος του απένειμε τον τίτλο του δεύτερου διευθυντή ορχήστρας. Στα 1922-1924 οργάνωσε με τους Φιλ. Οικονομίδη και Σπ. Φαραντάτο τις πρώτες λαϊκές συναυλίες στην αίθουσα Αττικόν. Στα 1928-1930 διήυθηνε τη συμφωνική ορχήστρα στο Σαν Σεμπαστιάν, της οποίας έγινε επίτιμος διευθυντής. Από το 1930 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς. Το 1931 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πατρών με τον Βελούδιο και από το 1945 ήταν επίτιμος διευθυντής του. Από το 1939 ως το 1959 ήταν διευθυντής της ορχήστρας του Ραδιοφωνικού σταθμού και επί τρία χρόνια ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Παντρεύτηκε την βιολίστρια και μαθήτριά του Ελένη Γεωργαντοπούλου (γεν. 30.11.1888) και απέκτησαν δύο κόρες, την Ιουλία και την Μαρία. Πέθανε το 1964. Το 1947 (;) ο Ι. Μπουστίντουι απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.
Τιμητικές διακρίσεις: αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας Καλών Τεχνών αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος της Villaviciosa (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Αλφόνσου X του σοφού (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα), έκτακτο μέλος της Ακαδημίας και Ιππότης του τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία).

Αγωνιστής του 1821 από την Χίο.

Γιος του Υδραίου προύχοντα Νικολάου Μπουντούρη, ο Βασίλειος Μπουντούρης (Βουδούρης) ήταν Δημογέροντας Ύδρας, πλοιοκτήτης που έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση.

Υδραίικη οικογένεια με μέλη, μεταξύ άλλων, τον πρόκριτο Βασ.Ν. Μπουντούρη (1775-; ) που είχε δραστηριοποιηθεί στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας, ενίσχυσε σημαντικά τον Αγώνα και συμμετείχε ενεργά στη διοίκηση και πολιτική εξουσία του νέου κράτους, τον γιο του Νικόλαο (Νικολό) Β. Μπουντούρη (Υδρα 1805-Χαλκίδα 1868) που έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του Αγώνα (1821-1827), υπηρέτησε στο Υγειονομείο Πειραιά (1837-1844) και εγκαταστάθηκε στην Χαλκίδα το 1845, όπου εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1853 και κατόπιν δήμαρχος (1855-57) και διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Δ. Κυριακού (1863) και Μπ. Ρούφου (1866). Ο Βασ. Ν. Μπουντούρης και οι απόγονοί του αποτέλεσαν τον κλάδο Εύβοιας της οικογένειας, μιας που εγκαταστάθηκαν και έζησαν στην Εύβοια, αξιοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης που είχαν αγοράσει εκεί μαζί με άλλους Υδραίους γύρω στο 1830. Ο γιος του Νικολού, Βασίλειος Βουδούρης (Χαλκίδα 1840-Αθήνα 1910) ήταν μεγαλοκτηματίας, ιδιοκτήτης μεταλλείων, επιχειρηματίας και πολιτικός. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1868, πρόεδρος της Βουλής την περίοδο 1892-95, και διετέλεσε υπουργός Ναυτικών και Στρατιωτικών στις κυβερνήσεις Γ. Θεοτόκη (1899-1901) και Δ.Γ. Ράλλη (1905). Η κόρη του Νικολού Μπουντούρη, Σκεύω ( ; -1904) ήταν σύζυγος του αρεοπαγίτη Θ. Βώκου και ο γιος του Δημήτριος (1842-1911) ήταν αξιωματικός του Ναυτικού, υπασπιστής του Γεωργίου Α΄, κυβερνήτης των πλοίων "Αμφιτρίτη" και "Σφακτηρία" και σύζυγος της Ιωσηφίνας Declaux.

Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Διετέλεσε δήμαρχος Λάρισας.

Ο Γιάννης Μπεράτης γεννήθηκε το 1904 στην Αθήνα. Ο πατέρας του Σπυρίδων Μπεράτης ήταν αντισυνταγματάρχης Μηχανικού, καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Η μητέρα του Ευγενία ήταν κόρη του Ιωάννου Δέδε, μηχανικού της Εθνικής Τράπεζας. Ο Μπεράτης έχασε τον πατέρα του το 1907 και το 1908 η μητέρα του παντρεύτηκε με τον Χρήστο Θεοδωρακόπουλο. Κατά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στα σχολεία «Μακρή» όπου ήταν συμμαθητής του Κ.Θ.Δημαρά, Β΄ Γυμνάσιο της οδού Σολωμού, «Παλλάδιο Λύκειο». Το 1921 διορίστηκε στο υποκατάστημα Παξών της Εθνικής Τράπεζας και το 1923 μετατέθηκε στην Κέρκυρα. Το 1924 παντρεύτηκε την Ελένη Μελίτα με την οποία απέκτησε τον γιο του Ανδρέα. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας ως γραμματέας του στρατιωτικού ακόλουθου. Το 1927 επέστρεψε στη θέση του στην Εθνική Τράπεζα της Κέρκυρας και την επόμενη χρονιά μετατέθηκε στην Αθήνα. Το 1930 παραιτήθηκε από την Τράπεζα και πραγματοποίησε «τυχοδιωκτικό» ταξίδι στη Συρία, την Αραβία και την Αίγυπτο, χωρίς αποτελέσματα. Από το 1931 συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πολιτεία και άλλα έντυπα και συνδέθηκε ξανά με την παιδική και εφηβική του αγάπη Νίτσα Καράλη που είχε μετεγκατασταθεί στην Ελλάδα από τη Ρωσία όπου μεγάλωσε. Το 1936 διορίστηκε στο τμήμα «Ελέγχου Κινηματογραφικών Ταινιών, Θεατρικών Έργων, Διαλέξεων και Φωνοληψιών» της μεταξικής δικτατορίας, υπηρεσία στην οποία είχε αποσπαστεί και ο στενός του φίλος Τέλλος Άγρας, και με την έναρξη του πολέμου εργάστηκε και στο τμήμα Ελέγχου Ξένων Ανταποκριτών. Το 1941 η Νίτσα πέθανε και ο ίδιος κατετάγη, ύστερα από επίμονες προσπάθειες και χάρη στην ιταλομάθειά του, ως εθελοντής στρατιώτης και σε λίγο πήρε το βαθμό του εφ. ανθυπασπιστού διερμηνέως. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, γνωρίστηκε με την Άννα Χάνδακα, μετέπειτα σύζυγό του, ενώ αρνήθηκε να συνεργαστεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές γερμανικής προπαγάνδας. Το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΔΕΣ ως διερμηνέας για ιταλούς αιχμαλώτους. Το 1944 επέστρεψε στην Αθήνα και από 1945 εργάστηκε στη Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών του Υπουργείου Εξωτερικών, υπηρεσία από την οποία τέθηκε σε τρίμηνη διαθεσιμότητα το 1946 και απολύθηκε το 1948 λόγω της δημοσίευσης του έργου του Οδοιπορικό του ’43. Από το 1949 εργάστηκε ως μεταφραστής στις εκδόσεις Γκοβόστη. Το 1957 εργάστηκε στη Νάξο ως επόπτης του λατομείου της εταιρείας Μαρνάξ στην οποία είχε διευθυντική θέση ο πατριός του Χ. Θεοδωρακόπουλος. Το 1958 προσελήφθη στο περιοδικό Ταχυδρόμος όπου συνεργαζόταν με μεταφράσεις και με τη στήλη «Η Ιστορία όπως δεν εγράφη». Το 1959 παντρεύτηκε την Άννα Χάνδακα. Από το 1962 διαπιστώθηκε η προσβολή του από «χρονία λοίμωξη του νευρικού συστήματος και δη του νωτιαίου μυελού» και το 1968 πέθανε, ύστερα από πολύμηνη ασθένεια.

Δημοσιευμένα έργα του Μπεράτη είναι τα: Διασπορά (1930), Αυτοτιμωρούμενος. Μυθιστορηματική βιογραφία του Μπωντλαίρ (1935), Στιγμές (1940), Οδοιπορικό του ’43 (1946), Στρόβιλος (1961), Το Πλατύ ποτάμι (ολοκληρωμένη έκδοση 1965, είχαν προηγηθεί τμηματικές δημοσιεύσεις από το 1942).

Συνέγραψε όμως περισσότερα πεζογραφικά έργα τα οποία τελικά κατέστρεψε ή δεν δημοσίευσε ποτέ: «Σκέψεις» (1924), «Μπαρόκο» (1927), «Ένα ταξιδάκι τωρινό και ωφέλιμο», διήγημα (1928), «Δοστογιέβσκυ, ο άνθρωπος» (1936), «Σωσίας» (1957).

Συνθέτης και μαέστρος

Πολιτικός, εμπορος και μέγας εθνικός ευεργέτης.

Ο Αντώνης Μπενάκης (Αλεξάνδρεια 1873, Αθήνα 31 Μαΐου 1954) ήταν επιχειρηματίας, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός και ιδρυτής του Μουσείου Μπενάκη. Η παιδική του ζωή περιγράφεται λεπτομερώς στο γνωστό βιβλίο "Τρελλαντώνης" που έγραψε η αδελφή του, Πηνελόπη Δέλτα.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ήταν γιος του Εμμανουήλ Μπενάκη, επιχειρηματία και πολιτικού, και της Βιργινίας Χωρέμη. Υπήρξε μέλος των ισχυρών οικογενειών Μπενάκη και Χωρέμη και αδέλφια του ήταν οι Αλέξανδρος Μπενάκης, σύζυγος Μαρίας Συναδινού, Αργυρώ Μπενάκη, σύζυγος Μιχαήλ Σαλβάγου, Πηνελόπη Δέλτα, σύζυγος του Στέφανου Δέλτα και Αλεξάνδρα Μπενάκη, σύζυγος του Τόμας Ντέϊβις. Μεγάλωσε στο αυστηρό κλίμα της οικογενειακής εστίας στην Αλεξάνδρεια, για την καθημερινότητα της οποίας διασώζονται αρκετές μαρτυρίες μέσα από τα βιβλία της αδελφής του, Πηνελόπης Δέλτα.
Παρακολουήθησε ξενόγλωσσα σχολεία στην Αλεξάνδρεια και εν συνεχεία μετέβη ως οικότροφος στο "Rossal School" στη Βρετανία. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε στον οικογενειακό οίκο εμπορίας βάμβακος "Χωρέμη-Μπενάκη". Παράλληλα ανέπτυξε σημαντική εθνική δράση λαμβάνοντας μέρος στην ελληνοτουρκική σύρραξη του 1897, ενισχύοντας οικονομικά τον το Μακεδονικό Αγώνα με τον εξοπλισμό της ομάδας Γαρέφη και προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες του στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.
Μετά την εγκατάσταση του πατέρα του, Εμμανουήλ Μπενάκη, στην Ελλάδα το 1911, ο Αντώνης ανέλαβε την διοίκηση του οικογενειακού εμπορικού οίκου μέχρι και 1926. Παράλληλα ανέλαβε για βραχύ χρονικό διάστημα υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε δεκάδες δωρεές μεταξύ των οποίων αρκετές προς την ελληνική κοινότητα και τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αλεξανδρείας, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος.
Υπήρξε ένθερμος οπαδός του προσκοπισμού και ιδρυτής του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων Αλεξάνδρειας καθώς και λάτρης της ιστιοπλοΐας. Για τον σκοπό αυτό ίδρυσε μαζί με άλλα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας τον Ναυτικό Όμιλος Ελλάδος, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος μέχρι και τον θάνατό του το 1952.

Γραμματέας και Λογιστής του Αχιλλοπούλειου Δημοτικού Νοσοκομείου Βόλου

Ο Γιώργης Μπελαβίλας (Πειραιάς 1925-1998), µέλος της ΕΠΟΝ από τα φοιτητικά του χρόνια στο Πολυτεχνείο, φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι από τους Γερµανούς. Έλαβε µέρος στα Δεκεµβριανά, συνελήφθη από τους Εγγλέζους και φυλακίστηκε ξανά. Εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο και καταδικάστηκε το 1948 σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε το 1956. Στέλεχος της ΕΔΑ και του κινήµατος ειρήνης. Το 1967 εκτοπίστηκε στη Γυάρο. Ιδρυτικό µέλος του ΚΚΕ εσ., της Ε.ΑΡ. και του Συνασπισµού.

Φιλόλογος και Γυμνασιάρχης.

Η Λουίζα (Τζίνα) Μπαχάουερ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου του 1910. Το 1916 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη του πιάνου όπου μαθήτευσε με τον Πολωνό πιανίστα Woldemar Freeman. Το 1926 αποφοίτησε με βαθμό άριστα και Χρυσό Μετάλλιο Ανδρέα και Ιφιγενείας Συγγρού (την ανώτερη διάκριση). Ο Γάλλος πιανίστας Aldfred Cortot επισκεπτόμενος το Ωδείο Αθηνών για συναυλίες, άκουσε την Μπαχάουερ και αποφάσισε να την δεχθεί ως μαθήτρια στο Παρίσι. Έτσι η Μπαχάουερ φοίτησε στην École Normale για τρία χρόνια. Κατά τις σπουδές της στο Παρίσι γνώρισε τον Ρώσο πιανίστα και συνθέτη Sergei Rachmaninov με τον οποίο έκανε μαθήματα. Το 1930 άρχισε να διδάσκει πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, ενώ η καριέρα της άρχισε να παίρνει διεθνή χαρακτήρα. Ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος την βρήκε στην Αλεξάνδρεια όπου ζούσε από το 1936 με τον πρώτο της σύζυγο, τον επιχειρηματία Ιωάννη Χριστοδούλου, ο οποίος αποβίωσε αιφνιδίως το 1950. Το 1951 παντρεύτηκε τον Βρετανό αρχιμουσικό Alec Sherman. Αποβίωσε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι της στο Χαλάνδρι στις 22 Αυγούστου του 1976, ενώ προετοιμαζόταν για μια συναυλία στο Ηρώδειο. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε ο διεθνής διαγωνισμός «Gina Bachauer» στο Salt Lake των ΗΠΑ. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πιανίστριες του 20ού αιώνα.

Αντιπρόεδρος της Βουλής, γιος του Μακεδονομάχου ιατρού Μενέλαου Μπατρίνου από την Καστοριά. Γεννήθηκε το 1893 στην Καστοριά και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέστρεψε στην Καστοριά, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1926. Το 1935 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα στον νομό Φλωρίνης. Μέλος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών (1941-43) μαζί με τον Αλ. Σβώλο και άλλους, διορίστηκε σε διάφορες σημαντικές θέσεις από τις κατοχικές κυβερνήσεις (στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και στην Προεδρία της Κυβερνήσεως). Μετείχε ως εθελοντής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επανεξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές του 1952 ως βουλευτής Καστοριάς και με την ΕΡΕ το 1956 ως βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης και το 1958 ως βουλευτής Καστοριάς. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1956-1958.

Του απονεμήθηκε ο Αργυρούς Σταυρός του Γεωργίου Α΄ και άλλα πολεμικά μετάλλια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who 1965

Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.