Ο Αντίγονος Χατζηγεωργίου, πατέρας του Νίκου και του Γιώργου, καταγόταν από τη Στρώμνιτσα. Το 1896 ίδρυσε καπνεμπορικό οίκο στην Αθήνα και παρήγαγε τα χειροποίητα τσιγάρα Στόλος. Από το 1906 έως το 1912 εργάστηκε ως καπνέμπορος στη Στρώμνιτσα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ασχολήθηκε με το καπνεμπόριο. Το 1917 παρήγαγε τα σήματα Αβέρωφ και Κιλκίς. Στον Μεσοπόλεμο συνέχισε τις καπνεμπορικές του δραστηριότητες. Πέθανε το 1939.

[πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1997, συνέντευξη Αντίγονου Χατζηγεωργίου (γιος του Γιώργου) στον Γιώργο Κουμαρίδη και τη Μαργαρίτα Καλαφάτη στις 30.1.2014]

H «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 με σκοπό την καλλιέργεια και διάδοση των γραμμάτων και των τεχνών στην Θεσσαλονίκη και στην υπόλοιπη βόρεια Ελλάδα. Η ίδρυσή της οφείλεται στην πρωτοβουλία των Μωρίς Σαλτιέλ, Γιάννη Τριανταφυλλίδη και Μιχάλη Τσιτσικλή, ενώ ιδιαίτερα γόνιμη υπήρξε η στενή συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθώς οι πρόεδροι (με πρώτο τον Λίνο Πολίτη) και πολλά μέλη του διοικητικού της συμβουλίου ήταν πανεπιστημιακοί. Η «Τέχνη» υπήρξε το πρώτο σωματείο που ασχολήθηκε ενεργά, συστηματικά και με μεγάλη συνέπεια με τα πολιτιστικά και τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Η συμβολή της στη δημιουργία και υποστήριξη καθιερωμένων πλέον θεσμών όπως η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και η Σχολή Καλών Τεχνών υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική.

Το 1920, ιδρύθηκε ο «οίκος Παπαγεωργίου» του οποίου κύριοι μέτοχοι ήταν τέσσερα μέλη της οικογένειας Παπαγεωργίου και ο Δημήτριος Κουκουμπάνης. Ο βασικός μέτοχος και αρχικός ιδιοκτήτης ήταν ο Γεώργιος Παπαγεωργίου.
Ο οίκος ίδρυσε τον ίδιο χρόνο την Α.Ε. «Μακεδονική Γεωργική Εταιρεία» η οποία είχε ως στόχο την αγορά, πώληση, μεταπώληση αγροτικών κτημάτων για καλλιέργεια και πάσης φύσεως εκμετάλλευση (βιομηχανίες, πτηνοτροφία, κ.ά). Τα κτήματα της εταιρίας βρίσκονταν κυρίως στη Μακεδονία και ειδικά στην περιοχή Γέφυρα της Θεσσαλονίκης (κτήμα «Τοψίν» όπου είχε γίνει και η παράδοση της πόλης της Θεσσαλονίκης το 1912). Η εταιρία λειτούργησε κανονικά ως το 1947 οπότε και μπήκε σε καθεστώς εκκαθάρισης αφού το κράτος απαλλοτρίωσε τα 9/10 των κτημάτων του Τοψίν και έτσι κρίθηκε από το Δ.Σ. ότι πλέον δεν υπάρχει λόγος λειτουργίας. Ως εκκαθαριστές τοποθετήθηκαν αρχικά κάποιοι δικηγόροι, όμως από το 1963 και έπειτα ανέλαβε ο Δ. Κουκουμπάνης ενώ όπως φαίνεται πήρε και όλες τις μετοχές της εταιρίας μαζί με τους γαμπρούς και τις κόρες του, Κωνσταντίνο και Καλλιόπη Σαρόγλου, Νίκο και Θέτιδα Βοϊβόδα. Με το θάνατο του Δ. Κουκουμπάνη, εκκαθαρίστριες ορίστηκαν οι κόρες του ενώ η λειτουργία της επιχείρησης συνεχίστηκε ως το τέλος της δεκαετίας του ’80, πουλώντας ότι είχε απομείνει από τα αρχικά κτήματα.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο]

Ο Γ.Α. Μακαρόνας γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα, ενώ η καταγωγή του είναι από τη Σμύρνη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και τα τελευταία χρόνια ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Φύση και Ζωή. Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του Νικολάου Δρίτσα που διετέλεσε πρόεδρος του Πυριτιδοποιείου Καλυκοποιείου, πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς, της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Ο Γ.Α. Μακαρόνας υπήρξε επίσης ιδιαίτερος γραμματέας του τέως δημάρχου Μοσχάτου Ανδρέα Παπαδημητρίου, ενώ συνεργάστηκε με τον βιομήχανο Γεώργιο Δράκο στην έκδοση του περιοδικού της εταιρείας ΙΖΟΛΑ, Ιζολικά Νέα.

Ο Μιχαήλ Μακάρωφ ήταν αρχιτέκτονας-μηχανικός. Ήταν παντρεμένος με την Αγλαΐα Φακάλου, φιλόλογο, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Η «Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική Σωτηρίου Σοφιανοπούλου» βρισκόταν στην Πάτρα.

Η Έλση Μαθιοπούλου-Τορναρίτου, κόρη του Νικόλαου Τορναρίτη και της Άννας Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1927 στη Λεμεσό της Κύπρου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της εκεί. Ο πατέρας της Νικόλαος Χρ. Τορναρίτης ήταν βιβλιοπώλης στη Λεμεσό και παιδονόμος, μετέπειτα καθηγητής στο εκεί Ημιγυμνάσιο. Θείος της ήταν ο φιλόλογος και νομικός Γιάγκος Τορναρίτης. Αδελφός της μητέρας της ήταν ο ποιητής Γλαύκος Αλιθέρσης (=Μιχάλης Χατζηδημητρίου). Η Έλση Μαθιοπούλου σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία-Αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1948-1955). Το 1967 υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο Βόννης, με επόπτη τον καθηγητή Ernst Langlotz και με θέμα «Zur typologie der Göttin Athena im 5 Jahrhundrent v. Ch».
Από το 1969 διορίστηκε με ετήσια σύμβαση ως Wissenschafitliche Mitarbeiterin στο Φιλολογικό Σεμινάριο του Πανεπιστημίου της Βόννης, όπου δίδασκε επίσης βυζαντινά και άλλα μεσαιωνικά κείμενα. Το 1971 διορίστηκε σε θέση λέκτορα Νέων Ελληνικών στο ίδιο σεμινάριο. Από το 1974 είχε μόνιμη θέση ως Akademische Rätin και από το 1987 ως Oberrätin στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Από το 1995 δίδαξε ως καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κολωνίας. Από το 1996 ως το 2000 δίδαξε και στο νεοελληνικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Erlangen στη Βαυαρία.
Συνεργάστηκε ως υπεύθυνη για την νοτιοανατολική Ευρώπη και την Κύπρο στο Graduit Kolleg (ερευνητικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα) της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου της Βόννης που είχε ως θέμα «η Ιταλική Αναγέννηση και η Επίδρασή της στην Ευρώπη». Η έρευνά της είχε επικεντρωθεί στην εποχή της ενετοκρατίας στην Κύπρο και στην Κρήτη. Από το 2006 ήταν ιδρυτικό μέλος του διεθνούς ερευνητικού κέντρου «Centre for the Classical Tradition» της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2022.
Ήταν σύζυγος του δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, γιου του Πέτρου και της Μαργαρίτας Μαθιοπούλου. Κόρη τους είναι η Margarita Mathiopoulos.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα της Έλσης Μαθιοπούλου-Τορναρίτου στο αρχείο της]

Η Αλέκα (Αλεξάνδρα) Μαζαράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν κόρη του γενικού διευθυντή της Τράπεζας Αθηνών Αθανασίου Μαζαράκη και της συζύγου του Λουκίας το γένος Κηλαϊδίτη. Απόφοιτη της Σχολής Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα και της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Εμφανίστηκε στη σκηνή αρχικά στις παραστάσεις χορού της Κούλας Πράτσικα και στη συνέχεια ως ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης (1943, στο έργο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Το πρώτο έργο της Φάννυ). Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης ώς το 1944, οπότε μεταπήδησε στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο τήρησε μακροχρόνια συνεργασία. Η Αλέκα Κατσέλη συνεργάστηκε επίσης με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Εθνική Ραδιοφωνία και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, όπου διετέλεσε επίσης θιασάρχης και συνθιασάρχης. Πρωταγωνίστησε σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές. Διετέλεσε για σειρά ετών ιέρεια και πρωθιέρεια στις τελετές αφής της ολυμπιακής φλόγας, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου πλάι στην Κούλα Πράτσικα (1936) ώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (1964). Ασχολήθηκε και με τη θεατρική μετάφραση, ενώ δίδαξε στη Σχολή Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα (1947) και στη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη, της οποίας ανέλαβε τη διεύθυνση μετά τον θάνατο του συζύγου της και ώς το 1985. Με τον Πέλο Κατσέλη παντρεύτηκαν το 1945 και απέκτησαν δύο κόρες, τη Νόρα και τη Λούκα.

Δικηγόρος

Ο Στέλιος Μαγιόπουλος ήταν λογοτέχνης και μεταφραστής, κυρίως της τουρκικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Μ. Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς και στη συνέχεια υπέστη αρκετές διώξεις. Χάρη στις μεταφράσεις του έγιναν ευρύτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναστρεντίν Χότζα και ο Αρχάν Κεμάλ. Μετέφρασε επίσης στα τούρκικα τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας σπουδάσε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
1993 Εκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ..
1996 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
2004 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. 2007 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
Εκλέγεται Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
Ορίζεται επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.
2005 Εκλέγεται Πρόεδρος τής Ειδικής Επιτροπής τής Βουλής γιά τήν Επεξεργασία καί Κύρωση τής Ευρωπαικής Συνταγματικής Συνθήκης ( Ευρωσύνταγμα).
2006 (Φεβ) Ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος.
2007 Υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες
1974 Ειδικός Νομικός Συνεργάτης τού Υπουργού Προεδρίας τής Κυβερνήσεως, Γ. Ράλλη.
1975 Διευθυντής τού Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών στο Βελιγράδι. Καλύπτει τις επίσημες επισκέψεις τού Κων. Καραμανλή στα πλαίσια τής Διαβαλκανικής Συνεργασίας.
1976 Συντονιστής των Υπηρεσιών Τύπου στις Βρυξέλλες, με την έναρξη τής διαδικασίας ένταξης τής Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ.
1977-1981 Γενικός Διευθυντής τού Ο.Γ.Α.
1979 Α' Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Εκλέγεται Μέλος στη Διοικούσα Επιτροπή (Προεδρία Κων. Καραμανλή).
1982 Εκλέγεται Μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή (Προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ).
1992-1993 Κυβερνητικός Εκπρόσωπος (Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης).
1994-1996 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Τύπου και ΜΜΕ.
1994-2000 Μέλος τής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και Τακτικό Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων τού Συμβουλίου τής Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
1995 Εκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.
1995-1996 Εκπρόσωπος Τύπου τής Νέας Δημοκρατίας (Προεδρία Μιλτιάδη Έβερτ).
1997-2000 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Εξωτερικών.
1999 Επανεκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.

Πηγή: https://web.archive.org/web/20071228034257/http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=666 [τελευταία επίσκεψη: 2/9/2020]

Ο Δημήτρης Μίχος (1890-1963) ήταν Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αντιστασιακός και διοικητής του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο. Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής προσπάθησε να δημιουργήσει τοπική αντιστασιακή οργάνωση με το όνομα "Νέα Φιλική Εταιρεία", αλλά σύντομα ήρθε σε επαφή με το ΕΑΜ στο οποίο και εντάχθηκε. Λόγω της δράσης του φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αχαΐας. Ήταν γνωστός ως «Σταυραετός», "Γέρο-Μίχος" ή "καπετάν Μίχος". Συνέβαλε στη σύσταση αντάρτικων μονάδων, ηγήθηκε της πρώτης μάχης κατά των Ιταλών στο Πυργάκι Αιγιαλείας, αλλά και στο Λεόντιο και αλλού. Ορίστηκε γενικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και τον Απρίλιο του 1944 εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ στην Κυβέρνηση του Βουνού. Το 1945, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της Πάτρας, καταδικάστηκε δε από το «Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων» αρχικά το 1946 σε ποινή 8 ετών και αργότερα το 1950 σε ποινή 10 ετών που συγχωνεύθηκαν σε 15 έτη και εν συνεχεία μειώθηκαν σε 7. Εξέτισε την ποινή του μέχρι το Σεπτέμβριο του 1952 στις φυλακές Πατρών και Αίγινας.

Οικογένεια από το Καστρί Αργολίδας. Τα αδέλφια Ιωάννης και Σταμάτης Μήτσας συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821, ενώ ο Σταμάτης ήταν πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και αργότερα βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Πολιτικό κόμμα που μετείχε στις εκλογές του 1950

Το θέατρο «Σμύρνη» συνδέεται με τον ηθοποιό και θεατρώνη Ζαχαρία Μέρτικα από τη Σμύρνη, ο οποίος μετά τη Μικρασιατική καταστροφή φαίνεται πως έδρασε στα Χανιά (1923), και από το 1924 στην προσφυγική συνοικία της Νέας Κοκκινιάς (σημερινή Νίκαια) στον Πειραιά.
Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό του θεάτρου που απόκειται στο ΕΛΙΑ (της περιόδου 1939‒1945), το θέατρο βρισκόταν στην οδό Κονδύλη της Νέας Κοκκινιάς, ενώ ως ιδιοκτήτες ή διαχειριστές του εμφανίζονται επίσης οι Βασίλειος Αλιφέρης, Στυλιανός Παγώνης και Αναστάσιος Αναστασιάδης.

Ο Κωνσταντίνος Μέρτζιος ήταν ηπειρώτης λόγιος και ιστοριοδίφης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία, Πρόεδρος Επιστράτων Ηπείρου

Ο Χατζηγιάννης Μέξης ή Χατζή Γιάννης Μέξης ή Ιωάννης Μέξης του Θεοδώρου ήταν Φιλικός και πρόκριτος των Σπετσών, με δράση στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε με τέσσερα πλοία του.
Υπήρξε πληρεξούσιος στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος εκλέχτηκε σύμβουλος Επικρατείας, γερουσιαστής και πληρεξούσιος από τις Σπέτσες. Ο Όθωνας τον τίμησε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού.

Ο Αλέξανδρος Μάτσας υπήρξε Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε από το τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του κολλεγίου Christ Church του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η μακρά διπλωματική καριέρα του ξεκίνησε το 1934. Υπηρέτησε ως πρέσβης της Ελλάδας στην Άγκυρα (1959-1962) και την Washington (1962-1967). Παραιτήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1967 και επέστρεψε στην Ελλάδα. Τα λογοτεχνικά έργα του περιλαμβάνουν διάφορες εκδεδομένες ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα.

Γνωστός κυρίως για το θεατρικό έργο του Ο Βασιλικός και για τη φιλία του με το Σπυρίδωνα Τρικούπη και το Διονύσιο Σολωμό, ο Αντώνιος Μάτεσις του Δημητρίου και της Βεατρίκης το γένος Τερτσέτη γεννήθηκε από εύπορους και αριστοκρατικής καταγωγής γονείς (η οικογένειά του ήταν καταχωρημένη στο libro d'oro) το 1794 στη Ζάκυνθο. Σπούδασε ιταλική φιλολογία και φιλοσοφία στη Ζάκυνθο με τον Αββά Ρώσση, υπήρξε επίσης μαθητής του Αντωνίου Μαρτελάου, υπό την επίδραση του οποίου εντάχθηκε στον προοδευτικό κοινωνικό χώρο της εποχής του, του ιταλού λόγιου Palmidessa και του Αν. Καραβία από την Ιθάκη. Συνέχισε μόνος, βελτιώνοντας τις γνώσεις του στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Στη διάρκεια της Επανάστασης ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος επί της Παιδείας και των Εκκλησιαστικών Ζακύνθου. Το 1875 εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο για οικογενειακούς λόγους και πήγε στη Σύρο, όπου πέθανε ένα χρόνο αργότερα.
Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=520 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Ο ζακυνθινός λόγιος Αντώνιος Μάτεσης, δημιουργός του θεμελιώδους για το νεοελληνικό θέατρο δράματος Ο βασιλικός (1829-1830), ήταν γιος του Δημητρίου Μάτεση και της Βεατρίκης Τερτσέτη. Γεννήθηκε το 1794 στη Ζάκυνθο και πέθανε το 1875 στην Ερμούπολη της Σύρου. Από την πλευρά της μητέρας του, ήταν εξάδελφος του Γεωργίου Τερτσέτη (1800-1874). Ο δικαστικός Σπυρίδων Α. Μάτεσης (1835-1919) ήταν γιος του Αντωνίου Μάτεση και της Κιάρας Β. Μανούσου. Ο δικηγόρος Αντώνιος Σπ. Μάτεσης ήταν γιος του Σπυρίδωνος Α. Μάτεση και της Ευτέρπης Παΐτα.

Γεννήθηκε στο χωριό Mουσθένη του όρους Παγγαίου (N. Kαβάλας) το 1916. Σπούδασε στη Nομική Σxολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στην Kαβάλα και από το 1961 στην Aθήνα. Yπηρέτησε στον Στρατό ως Έφεδρος Aξιωματικός Πυροβολικού 7 χρόνια περίπου (83 μήνες), ως έφεδρος Tαγματάρχης. Έλαβε μέρος στη μάχη των Oχυρών Mακεδονίας κατά τη γερμανική εισβολή το 1941. Διέφυγε σχεδόν αμέσως μέσω του Aγίου Όρους και νήσων στην Tουρκία (Tσεσμέ-Πέργαμο). Mε την πρώτη στρατιωτική αποστολή έφθασε (Iούνιος 1941) στην Aίγυπτο, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Στρατιωτική Eλληνική Mονάδα. Έλαβε μέρος: στη μάχη Έλ Aλαμέιν με την 1η Eλληνική Tαξιαρχία, στη μάχη Pίμινι (Iταλίας) με την 3η Oρεινή Tαξιαρχία και στη μάχη των Aθηνών (Δεκέμβριος 1944) με την Tαξιαρχία Pίμινι. Eξελέγη βουλευτής στις εκλογές 1951, 1956, 1958, 1961, 1963, 1974 και 1977. Διετέλεσε: Γενικός Γραμματέας Yπουργείου Bορείου Eλλάδος, από τον Oκτώβριο 1955 μέχρι τον Iανουάριο 1956. Yφυπουργός Eμπορίου, από το 1956 μέχρι το 1958. Yπουργός Bιομηχανίας, από το 1958 μέχρι το 1961. Yπουργός Bορείου Eλλάδος, από το 1974 μέχρι το 1981.

Ο Νίκος Μάργαρης γεννήθηκε στην Αµαλιάδα το 1922. Από το 1941 οργανώθηκε στην Αντίσταση και συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ Ηλείας. Συνεργάτης των παράνοµων εφηµερίδων Σάλπισµα (ΕΠΟΝ Ηλείας) και Μαχητής (ΕΑΜ Ηλείας) µετακινείται από τον Πύργο στην Πάτρα για την έκδοση της εφηµερίδας Ελεύθερη Αχαΐα. Στρατιώτης στη Μακρόνησο από το 1947 έως το 1950, καταγράφει συστηµατικά την καθηµερινή ζωή στο στρατόπεδο. Μετά την λήξη της στρατιωτικής του θητείας εξορίζεται στον Άη Στράτη όπου παραµένει -µε εξαίρεση µια δεκαοκτάµηνη άδεια- από το 1950 ως το 1960. Επιστρέφοντας από την εξορία εργάζεται στην Αυγή, παραδίδει µαθήµατα µουσικής και ταυτόχρονα συγγράφει το κλασσικό του βιβλίο για την ιστορία της Μακρονήσου χρησιµοποιώντας την δική του µαρτυρία και τις µαρτυρίες άλλων κρατουµένων. Παράλληλα συλλέγει µαρτυρίες και τεκµήρια για την Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Από την δεκαετία του ‘60 και σχεδόν ως το θάνατό του συγκροτεί ένα σηµαντικό αρχείο στο οποίο ταξινοµεί συστηµατικά τεκµήρια για την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και τους τόπους εξορίας. Εκτός από το έργο του για την Μακρόνησο, ο Νίκος Μάργαρης, επιµελήθηκε τη Λευκή Βίβλο του ΕΑΜ, την Ιστορία της 10ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Δυτικής Μακεδονίας και τη βιογραφία του Ευριπίδη Μπακιρτζή. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2004.

Ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (Κέρκυρα, 26 Οκτωβρίου 1795 – Κέρκυρα, 12 Απριλίου 1872) ήταν Έλληνας συνθέτης, ιδρυτής της μουσικής Επτανησιακής Σχολής. Θεωρείται ένα από τους ανθρώπους που έβαλαν τις βάσεις για την ελληνική έντεχνη μουσική.

Η Αλεξάνδρα Μάνου γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1905 από τους εκπαιδευτικούς, διευθυντές και δασκάλους στην Καστοριά, Γεώργιο Μάνο και Θωμαΐδα Ιωάννου «Λιμπάνια»-Μάνου, οι οποίοι επιπλέον ασχολήθηκαν επιχειρηματικά με την ποτοποιία στο Βουκουρέστι.
Η Αλ. Μάνου αποφοίτησε το 1923 από το Αρσάκειο στην Αθήνα, όπου φοίτησε με υποτροφία, έπειτα από μέριμνα του ίδιου το Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατόπιν, δίδαξε στην Καστοριά, όπου γνώρισε τον Άγγελο Μαρμαρίδη, τον οποίο νυμφεύθηκε το 1926. Απέκτησαν τον Γεώργιο-Ορφέα αλλά κατόπιν χώρισαν.
Η Αλ. Μάνου εκπόνησε μεταπτυχιακές σπουδές κοντά στον Ν. Εξαρχόπουλο και διπλωματική διατριβή με τίτλο «Παρακολούθησις παιδὸς κατὰ τὰ τρία πρῶτα ἔτη τῆς ζωῆς του καὶ ψυχολογικὴ ἑρμηνεία τῶν παρατηρήσεων».
Το 1931 μετατέθηκε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών έπειτα από πρόσκληση του ιδρυτή του Ν. Εξαρχόπουλου, καθηγητή της Παιδαγωγικής. Επιπλέον, απασχολήθηκε στο Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής, όπου, μεταξύ άλλων, παρέδωσε φροντιστηριακά μαθήματα σε φοιτητές με θέμα το ψυχογράφημα.
Το 1940 αποσπάστηκε στη Διεύθυνση Ραδιοφωνίας και μέχρι τον Απρίλιο του 1941 παρέδιδε μαθήματα μέσω ραδιοφώνου στην εκπομπή «Σχολική Ώρα», χωρίς να λείψει από τα μαθήματά της στο Πειραματικό.
Το 1948 το αλφαβητάριο που συνέταξε και εικονογράφησε μαζί με τη συνάδελφό της Σοφία Ξένου, απέσπασε το Γ΄ Βραβείο στον διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας.
Από το 1946 έως το 1953 υπήρξε μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Δ.Ο.Ε.), στην οποία ανέλαβε τα αξιώματα της ταμίου και της αντιπροέδρου και την οποία εκπροσωπούσε στα πανελλαδικά συνέδρια ως γενική σύμβουλος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και, όπως γράφτηκε, ως «η μοναδική εκπρόσωπος του φύλου της μέσα στη δημοσιοϋπαλληλική οικογένεια».
Το 1950 της απονεμήθηκε το Γέρας για την προσφορά της στην Εκπαίδευση.
Το 1953 διετέλεσε μέλος της επιτροπής επεξεργασίας του νέου προγράμματος Στοιχειώδους Εκπαίδευσης, το οποίο εφαρμόστηκε από το 1959.

Στο Π.Σ.Π.Α. υπήρξε δασκάλα των Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, Νίκου Κούνδουρου, Γεώργιου Αλέξανδρου Μαγκάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Σημίτη και άλλων, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν καταθέσει σε συνεντεύξεις τις εντυπώσεις τους και τα βιώματά τους κοντά στην εξαιρετική εκπαιδευτικό.

Αφυπηρέτησε από το Πειραματικό το 1956.

Διετέλεσε μέλος της Περιηγητικής Λέσχης, της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών που είχε ιδρύσει ο Άγγελος Τανάγρας, του Λυκείου των Ελληνίδων, του Βορειοηπειρωτικού συλλόγου (Κορυτσάς, Ερσέκας και Λεσκοβικίου) «ο Σελασφόρος» (όπου είχε εκλεγεί και διοικητική σύμβουλος τη διετία 1950-1951), της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, του Συνδέσμου Αποφοίτων Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας «Σ.Α.Φ.Ε», της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Καστοριάς, του συλλόγου κυριών Καστοριάς της Αθήνας.

Έδωσε ομιλίες για το ευρύ κοινό και διαλέξεις σε συνέδρια. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εκπαιδευτικά περιοδικά.

Πέθανε το 2005.