Το 1999, η Alpha Τράπεζα Πίστεως προέβη σε εξαγορά του 51% των μετοχών της Ιονικής Τράπεζας, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση που είχε γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Η συγχώνευση των δύο τραπεζικών ιδρυμάτων ολοκληρώθηκε το επόμενο έτος, ενώ το 2000 η νέα διευρυμένη Τράπεζα που προέκυψε ονομάστηκε Alpha Bank.

Την 1 Φεβρουαρίου 2013, σε συνέχεια σχετικής συμφωνίας που υπεγράφη την 16 Οκτωβρίου 2012, το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας μεταβιβάσθηκε από την Crédit Agricole στην Alpha Bank, ενώ την 28 Ιουνίου του ίδιου έτους ολοκληρώθηκε η νομική συγχώνευση, δι’ απορροφήσεως της Εμπορικής Τράπεζας.

Η Τράπεζα ξεκίνησε από τον Εμπορικό Οίκο Ι.Φ. Κωστοπούλου, ο οποίος, λίγο καιρό μετά την ίδρυσή του το 1879 στην Καλαμάτα, ανέπτυξε και τραπεζικές δραστηριότητες. Σταθμός σε αυτή την πορεία υπήρξε το έτος 1916, όταν ο Ιωάννης Φ. Κωστόπουλος, με τη συνεργασία της Λαϊκής Τράπεζας, δημιούργησε, με έδρα πάντοτε την Καλαμάτα, την Τράπεζα Ι.Φ. Κωστοπούλου με τη μορφή της Ετερόρρυθμης Εταιρίας, η οποία το 1918 έδωσε τη θέση της στην Τράπεζα Καλαμών, που λειτουργούσε πλέον ως Ανώνυμη Εταιρία.

Το 1924 η Τράπεζα Καλαμών συγχωνεύθηκε με το τραπεζικό τμήμα του οίκου Ι.Φ. Κωστοπούλου και δημιουργήθηκε η Τράπεζα Ελληνικής Εμπορικής Πίστεως, με έδρα την Αθήνα, που ανέπτυξε ένα περιφερειακό δίκτυο υποκαταστημάτων στη Νότιο Πελοπόννησο. Κατά την οικονομική ανασυγκρότηση που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τράπεζα Ελληνικής Εμπορικής Πίστεως, η οποία το 1947 μετονομάσθηκε σε Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως, ήταν η μοναδική Τράπεζα του μεγέθους της που κατάφερε να ξεπεράσει τις δύσκολες συνθήκες εκείνης της περιόδου και να στραφεί πλέον στην ανάπτυξη ενός εθνικού δικτύου υποκαταστημάτων. Από τη δεκαετία του 1970, η Τράπεζα Πίστεως, όπως ονομάστηκε το 1972, υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα του εκσυγχρονισμού του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ενώ μετά την απελευθέρωσή του, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, έχει ήδη διαμορφώσει τη φυσιογνωμία ενός τραπεζικού Ομίλου που της επιτρέπει να παρέχει ευρύ φάσμα καινοτόμων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.

Το 1999, η Alpha Τράπεζα Πίστεως -επωνυμία που υιοθετήθηκε το 1994- προέβη σε εξαγορά του 51% των μετοχών της Ιονικής Τράπεζας, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση που είχε γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Η συγχώνευση των δύο τραπεζικών ιδρυμάτων ολοκληρώθηκε το επόμενο έτος, ενώ το 2000 η νέα διευρυμένη Τράπεζα που προέκυψε ονομάστηκε Alpha Bank.

Την 1 Φεβρουαρίου 2013, σε συνέχεια σχετικής συμφωνίας που υπεγράφη την 16 Οκτωβρίου 2012, το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας μεταβιβάσθηκε από την Crédit Agricole στην Alpha Bank, ενώ την 28 Ιουνίου του ίδιου έτους ολοκληρώθηκε η νομική συγχώνευση, δι’ απορροφήσεως της Εμπορικής Τράπεζας.

Ο Μπόλτον Αρμάο ήταν έμπορος στη Σμύρνη, τουλάχιστον από το 1919 ως το 1922, οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν πολίτης των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την ακόλουθη αναφορά:

Στο “American-Turkish claims settlement. Under the Agreement of December 24, 1923, and supplemental agreements between the United States and Turkey. Opinions and report preared by Fred K. Nielsen. In accordance with the Act of March 22, 1935m 49 Stat. 67”, έκδοση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, 1937, περιλαμβάνεται μνεία στην υπόθεση “The United States of America on behalf of Bolton Armao v. the Republic of Turkey”, σχετικά με απαίτηση αποζημίωσης 18.877$ για περιουσιακά στοιχεία του Μπόλτον Αρμάο που καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της Σμύρνης το 1922.

Συνεργάστηκε με την εταιρεία Γ. Α. Αφεντούλη, με το φαρμακείου Μπακάκου και με την αρωματοποιία LautierFills. Σε μια άλλη βιβλιογραφική αναφορά χαρακτηρίζεται «φραγκολεβαντίνος»:

«…Εκεί στο φαρμακείο [του Μπακάκου στην Ομόνοια το 1946] γνωρίστηκα με τον Bolton Armao, έναν φραγκολεβαντίνο αντιπρόσωπο του οίκου αρωμάτων LautierFills της Grasse, ένα σπίτι με μεγάλη εμπειρία στην αρωματοποιία (από το 1795). Από τις κουβέντες που είχαμε ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά μου και με σύστησε με θερμά λόγια στον Πρόεδρο της εταιρείας, τον Πέτρο τον Μπακάκο».

[Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Ένας γεροχημικός θυμάται… Η ιστορία μιας προσπάθειας μέσα στη δίνη μιας πολυτάραχης εποχής, Αθήνα 2011, σ. 38-39]

Ο Frank Cole Babbitt αποφοίτησε από το Andover το 1885, δίδαξε σε σχολεία στο Warren, Connecticut για δύο χρόνια, έπειτα εισήχθη στο Harvard από το οποίο έλαβε το πτυχίο του το 1890, το μεταπτυχιακό του το 1892 και το διδακτορικό του το 1895. Το 1895-1896 ήταν ο πρώτος συνεργάτης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα στην Αρχαιολογία, με μισθό 600$. Όταν επέστρεψε, δίδαξε στο Harvard μέχρι το 1898, όταν διορίστηκε καθηγητής Ελληνικών στο Trinity College στο Hartford, CT, μία θέση που κατείχε μέχρι το θάνατό του το 1935. Μετέφρασε πέντε τόμους των Ηθικών του Πλουτάρχου για την Κλασσική Βιβλιοθήκη Λεμπ (Loeb Classical Library). Το 1931-1932 ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή.

Ο Francis H. Bacon σπούδασε αρχιτεκτονική και αποφοίτησε από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης το 1876. Μαζί με τον Joseph T. Clarke έκαναν ανασκαφές στη Άσσο, κοντά στα Δαρδανέλια, την πρώτη κλασική ανασκαφή του νεοσύστατου Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής. Ο Bacon είναι ένας από τους τρεις συν-συγγραφείς της τελικής έκδοσης των ανασκαφών, « Investigations at Assos», (1921). Μετά την Άσσο, ο Bacon έγινε σχεδιαστής εσωτερικών χώρων που εργαζόταν για τον A.H. Davenport.

Ο Bacon ήταν ένας από τους λίγους αρχιτέκτονες που συνέχισαν να παράγουν αρχιτεκτονικά σχέδια με λεπτομέρειες σε πλήρη κλίμακα στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτός και η σύζυγός του Alice Calvert είναι θαμμένοι στα Δαρδανέλια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Francis H. Bacon: Bearer of Precious Gifts from the Dardanelles," in From the Archivist's Notebook, June 9, 2019.

Σημαντικός Γάλλος γεωγράφος, ασχολήθηκε με την έρευνα ευρωπαίων περιηγητών και του έργου τους, με κορυφαία μεταξύ των έργων του την ενασχόλησή του με τον Στράβωνα και τα «Γεωγραφικά» του. Μέρος της βιβλιογραφίας του χρησιμοποιήθηκε στη διδακτέα ύλη των Πανεπιστημίων της Γαλλίας. Υπήρξε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια στα Πανεπιστήμια Lille, Paris X (Nanterre) και Bordeaux III, όπου διετέλεσε και Διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου στο πλαίσιο της μακροχρόνιας αφοσίωσής του στον Ελληνισμό. Κατά την περίοδο 1970-1975 υπήρξε Υπεύθυνος του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) στη Γαλλία.

Η Janet Barton Morgan, γεννήθηκε στο Worcester της Μασαχουσέτης το 1907, σπούδασε ιταλικά, πιάνο και ξιφασκία στη Φλωρεντία, και Ελισαβετιανό Δράμα στην Οξφόρδη. Έζησε στην Ελλάδα με τον σύζυγό της Charles Morgan από το 1933 έως το 1938, και έπειτα στο Amherst. Έγινε η πρώτη γυναίκα διάκονος της Επισκοπής Δυτικής Μασαχουσέτης σε ηλικία 72 ετών.
Βλ. επίσης R. Hood, Faces of Archaeology in Greece: Caricatures by Piet de Jong, 1998, σελ. 187-188.

Ο George Fletcher Bass (γεννημένος στις 9 Δεκεμβρίου 1932, Columbia, South Carolina) είναι γνωστός σε πολλούς στον αρχαιολογικό κόσμο ως ο ιδρυτής της ναυτικής αρχαιολογίας. Ήταν ο διευθυντής της πρώτης αρχαιολογικής αποστολής για την αποκλειστική ανασκαφή ενός αρχαίου ναυαγίου: το ακρωτήριο Χελιδωνίας (1960). Έχει κάνει ανασκαφές σε πλοία από την Εποχή του Χαλκού έως τον εντέκατο αιώνα μ.Χ. Οι ανασκαφές του στην ξηρά τον έχουν πάρει σε μέρη όπως η Τουρκία, Ιταλία και Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των ετών 1955-1957, ο George Bass ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Το 1973 ο Bass ίδρυσε το Ινστιτούτο Ναυτικής Αρχαιολογίας το οποίο έχει παραγματοποιήσει μερικές από τις πιο σημαντικές υποβρύχιες ανασκαφές του 20ου αιώνα, και τα ευρήματά του ρίχνουν φως σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως το σύστημα ελεύθερης επιχείρησης, τη χρονολόγηση της Οδύσσειας του Ομήρου, τις χρονολογίες των Αιγυπτιακών δυναστειών και Ελλαδικών πολιτισμών, και τις ιστορίες τεχνολογίας, οικονομικών, μουσικής, τέχνης και θρησκείας.

Ο Samuel Eliot Bassett γεννήθηκε το 1873 στο Wilton, Connecticut. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Yale, όπου ήταν με υποτροφία από το Ίδρυμα Macy στο Πρόγραμμα Ελληνικής Αρχαιολογίας. Του απονεμήθηκε υποτροφία Soldier’s Memorial για να σπουδάσει στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1899-1900, όπου ήταν υπότροφος το 1901–1902. Με την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, δίδαξε ελληνικά στο Yale μέχρι που έλαβε το διδακτορικό του το 1905. Αποδέχθηκε αμέσως μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Vermont όπου, ως Καθηγητής Ελληνικών, δίδαξε μέχρι τον πρόωρο θάνατό του την παραμονή της αναχώρησής του για να δώσει διαλέξεις (The Sather Lectures) με θέμα τον Όμηρο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1936.

Ο Samuel Bassett ήταν μέλος της Επιτροπής Διαχείρισης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, 1905-1936, Πρόεδρος της Επιτροπής Υποτροφιών, 1917-1936, και Καθηγητής Αρχαιολογίας, 1932. Έγραψε πολλά άρθρα στην Αμερικανική Εφημερίδα της Αρχαιολογίας, όπως το «The Palace of Odysseus» (AJA 23, 1919) και «The Terra-cotta Lamps» (AJA 7, 1903), που προέκυψαν από τη συμμετοχή του στην ανασκαφή του Σπηλαίου στη Βάρη. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του - πάνω από εκατό άρθρα - ασχολήθηκε με κλασικούς συγγραφείς που κυμαίνονται από τον Όμηρο έως τον Κικέρωνα. Ήταν η συμβολή του στην υποτροφία για τον Όμηρο, η οποία είχε ως αποκορύφωμα το βιβλίο του, The Poetry of Homer, κάτι για το οποίο τον θυμούνται.

Ο Bruce Heiden, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Ohio, έγραψε, ότι «μετά το θάνατό του, η παρακαταθήκη του Bassett ως Ομηριστής ήταν σε μεγάλο βαθμό αζήτητη. . . . Ωστόσο, αρκετά απροσδόκητα, το βιβλίο του The Poetry of Homer και πολλά άρθρα του άρχισαν να επηρεάζουν την υποτροφία για τον Όμηρο στα μέσα της δεκαετίας του '60, με γρήγορη επιτάχυνση από τα μέσα της δεκαετίας του '80, όπως αποδεικνύεται από τις αναγνωρίσεις στο έργο πολλών μελετητών. Η υποτροφία για τον Όμηρο του Bassett ήταν σίγουρα ‘μπροστά από την εποχή της’».

Τα έγγραφα του Samuel Eliot Bassett βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο Yale, Manuscripts and Archives, Humanities and Fine Arts Collection, 1813–1965, Collection Number MS 590; και στο Πανεπιστήμιο του Vermont. Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα κατέχει μόνο εκείνα τα έγγραφα που σχετίζονται με τη σύνδεση του Bassett με την Αμερικανική Σχολή.

Ο Daniel Baud-Bovy (1870-1958), συντηρητής, κριτικός τέχνης και Διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης στις αρχές του 20ού αιώνα, υπήρξε συνοδοιπόρος του Fred Boissonnas σε πολλά από τα ταξίδια του στον Ελλαδικό χώρο.

Ο Daniel Baud-Bovy έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τον Fred Boissonnas το 1903. Το υλικό που προκύπτει από το ταξίδι τους αυτό αφορά κυρίως στη φωτογραφική αποτύπωση της Στερεάς Ελλάδας και της Κέρκυρας, την οποία θα συμπληρώσουν το 1907-1908, μαζί με την αποτύπωση της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου.
Από το 1913 οι φωτογραφικές περιηγήσεις των δύο αντρών αποκτούν και επίσημα, μετά από προηγούμενα σχετικά αιτήματά τους, την υποστήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Φωτογραφίζοντας με μια απλή μηχανή Kodak, o Baud-Bovy κατέγραψε στιγμιότυπα από τα ταξίδια του με τον Fred Boissonnas, μεταξύ άλλων και από την Ήπειρο. Εικόνες από την Κέρκυρα μέχρι την Άρτα και από τους Άγιους Σαράντα μέχρι το Μέτσοβο, από μικρά χωριά αλλά και ιστορικές περιοχές που μόλις είχαν απελευθερωθεί από τους Οθωμανούς, συνθέτουν ένα ενδιαφέρον οδοιπορικό.

Η Sara C. Bisel, φυσική ανθρωπολόγος και κλασική αρχαιολόγος, ήταν πρωτοπόρος στη δημιουργία της μελέτης ανθρώπινων σκελετικών ερειπίων από αρχαιολογικούς χώρους στην ανατολική Μεσόγειο (Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ) και στενή συνεργάτις του Lawrence Angel. Η έρευνά της άνοιξε νέους δρόμους στη μελέτη της αρχαίας υγείας και διατροφής προωθώντας τον τομέα της παλαιοδημογραφίας. Ήταν Ερευνήτρια Συνεργάτις και Μέλος στο Smithsonian Institution, και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.

Η Elizabeth Denny Pierce γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1888 στο Allegheny, Pennsylvania. Παρακολούθησε μαθήματα στο Vassar College, 1906-1910, και το 1912 της απονεμήθηκε μεταπτυχιακό στα Λατινικά. Στο Vassar, το ενδιαφέρον της για την ελληνική αρχαιολογία κινητοποιήθηκε από την Ida Thallon (Hill), η οποία θα γινόταν η δια βίου φίλη της. Η Elizabeth συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Columbia, το 1912-1915, και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το 1922 με μια διατριβή για το Ρωμαίο Ύπατο και ιστορικό, G. Asinius Pollio. Μεταξύ 1915 και 1922, δίδαξε ιστορία τέχνης στο Vassar και ήταν βοηθός επιμελητή στην Πινακοθήκη Vassar. Το 1921 η Elzabeth ταξίδεψε στην Ελλάδα με την Ida Thallon και το 1922-23 παρακολούθησε το ετήσιο πρόγραμμα της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Προσφέρθηκαν αρκετές θέσεις στην Elizabeth μεταξύ του 1922 και του 1924. Η Gisela M. A. Richter την προσκάλεσε να κάνει πρακτική άσκηση στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Αν και δεν αποδέχτηκε τη θέση, πέρασε την άνοιξη του 1924 εργαζόμενη για την Ρίχτερ στο Μουσείο. Ο Edward Capps, πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, της ζήτησε επίσης να εργαστεί ως Γραμματέας ή Κοσμήτορας Γυναικών της Σχολής , αλλά επίσης απέρριψε αυτήν την προσφορά. Το καλοκαίρι του 1924, η Elzabeth παντρεύτηκε τον Carl Blegen και η Ida παντρεύτηκε τον Bert Hodge Hill. Το 1929, οι οικογένειες Blegen και Hill εγκαταστάθηκαν στην οδό Πλουτάρχου 9. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, τα δύο ζευγάρια κατοικούσαν στην οδό Πλουτάρχου, το σπίτι ήταν τόπος συγκέντρωσης αρχαιολόγων και μαθητών όλων των εθνικοτήτων όπου ανταλλάχθηκαν ιδέες και ανακαλύψεις με τσάι ή δείπνο.
Η Elizabeth με τον Carl Blegen έκαναν ανασκαφές στην Πρόσυμνα, Τροία και Πύλο, καταγράφοντας ευρήματα και συνεισφέροντας κεφάλαια, βιβλιογραφίες και δείκτες στις δημοσιεύσεις αυτών των χώρων. Εργάστηκε επίσης με τον Bert Hodge Hill στην Κύπρο. Από το 1925 έως το 1952, η Elizabeth Blegen έγραψε το «Newsletter from Greece» για το American Journal of Archaeology. Οι περιλήψεις των ανασκαφικών δραστηριοτήτων της, που εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους συναδέλφους της αρχαιολόγους, εξαρτιόνταν από την εμπιστοσύνη που της είχαν οι ανασκαφείς για να περιγράψουν το έργο τους. Το 1963, κληροδότησε το σπίτι της οικογένειας στην οδό Πλουτάρχου στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.

Η Elizabeth Blegen πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 1966. Είναι θαμμένη στο Προτεσταντικό τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

1887: Γέννηση 27 Ιανουαρίου
1904: Πτυχίο (B.A. University of Minnesota)
1907: Πτυχίο (B.A. Yale University); ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές
1910-1911: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1911 - 1913: Υπότροφος στην Αρχαιολογία, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1911: Ανασκαφή, Λοκρίδα
1911 - 1914: Ανασκαφές, Κόρινθος
1912 - 1915: Ταξίδια με τον Emerson Swift
1913 - 1920: Γραμματέας, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1915 - 1916: Ανασκαφή ,Κοράκου (έκδοση 1921)
1918 - 1919: Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος, ανθρωπιστική βοήθεια στη Μακεδονία και τη Βουλγαρία. Απονομή Τάγματος του Σωτήρα από το Ελληνικό Κράτος το 1919.
1920: Διδακτορικό, Πανεπιστήμιο Yale
1920 - 1926: Βοηθός Διευθυντή , Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1921 - 1922: Ανασκαφή, Ζυγουριές (έκδοση 1927)
1923 - 1924: Ανασκαφή, Υμηττός (έκδοση 1924)
1924: Ανασκαφή, Φλειούς
1924: Παρασκευή, 11 Ιουνίου, γάμος με την Elizabeth Denny Pierce στο Lake Placid, Νέα Υόρκη
1925: Ανασκαφή, Πρόσυμνα
1926 - 1927: Αναπληρωτής Διευθυντής, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1926 - 1928: Ανασκαφή , Πρόσυμνα (έκδοση 1937)
1927: Έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού στο Πανεπιστήμιο Cincinnati ως Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας
1931: Η Elizabeth Blegen αγόρασε το σπίτι στην οδό Πλουτάρχου 9 στην Αθήνα
1932 - 1938: Ανασκαφές, Τροία
1939: Ανασκαφές, Πύλος
1942 - 1945: Έγινε μέλος του Office of Strategic Services (OSS) στην Washington, D.C.
1948 - 1949: Διευθυντής, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα
1950 - 1957: Πρόεδρος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, University of Cincinnati
1951: Τιμητικά πτυχία από το Πανεπιστήμια του Oslo και της Θεσσαλονίκηςi
1952 - 1969: Συνέχιση Ανασκαφών στην Πύλο
1957: Συνταξιοδότηση από το Πανεπιστήμιο Cincinnati; απονομή τιμητικού πτυχίου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (D.Litt.)
1958: Απονομή τιμητικού πτυχίου από το Πανεπιστήμιο Cincinnati (LL.D.)
1963: Τιμητικά πτυχία από το Πανεπιστήμιο Cambridge(Litt.D.), Πανεπιστήμιο Αθηνών (Διδάκτωρ), Hebrew Union College, Jewish Institute of Religion, Jerusalem.
1965: Χρυσό Μετάλλιο από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αμερικής
1966: 21 Σεπτεμβρίου, πεθαίνει η σύζυγός του Elizabeth; Χρυσό Μετάλλιο από την Society of Antiquaries, Λονδίνο
1967: Μετάλλιο Wilbur Lucius Cross , Yale Graduate School
1969: Χρυσό Μετάλλιο από το Πανεπιστήμιο Cincinnati
1971: 24 Αυγούστου, θάνατος˙ κηδεύεται στις 25 Αυγούστου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών

Ο Fred Boissonnas γεννήθηκε στη Γενεύη. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη φωτογραφική τεχνική του αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Daniel Baud-Bovy, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Το έργο του, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα θεωρείται εν γένει πρωτοποριακό, αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα.

Ο Xavier Bordes, Γάλλος ποιητής και μεταφραστής, ξεκίνησε τη μετάφραση της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη το 1979 σε συνεργασία με τον R. Longueville. Εκείνη την εποχή δεν κυκλοφορούσαν παρά ελάχιστα μεταφρασμένα έργα του Ελύτη στη Γαλλία. Από το 1972 έως το 1984 ο Bordes ζούσε στο Μαρόκο και η αλληλογραφία με τον Ελύτη είναι μεταξύ Αθήνας και Mohammedia. Με μουσικές και κλασικές σπουδές ο Bordes εργάστηκε ως εκπαιδευτικός και κριτικός και συνεργάστηκε με μεγάλους εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας. Η μετάφραση της Μαρίας Νεφέλης κυκλοφόρησε το 1982 και ακολούθησαν άλλα έργα αργότερα. Ο Ελύτης είχε εντυπωσιαστεί από τις μεταφραστικές ικανότητες του Bordes—του γράφει σχετικά ότι πρόκειται για “un vrai tour de force” (επιστολή 28/5/81).

Ο Oscar Broneer γεννήθηκε στη Σουηδία το 1984. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1913 και σπούδασε στο Augustana College και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Berkeley, από όπου πήρε το διδακτορικό το 1931. Ήταν φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1924. Το 1947-1948 υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Διευθυντής στη Σχολή. Από το 1948 μέχρι που παραιτήθηκε το 1960, ο Broneer ήταν καθηγητής στην Αρχαιολογία στο Τμήμα Κλασικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, και διηύθυνε τις ανασκαφές του Πανεπιστημίου του Σικάγο στα Ίσθμια από το 1952 έως το 1956. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Greek War Relief Association στη Νέα Υόρκη. Ο Broneer πέθανε στην Κόρινθο το 1992

Η Dorothy Burr γεννήθηκε το 1900 στη Philadelphia. Μέχρι τη στιγμή που μπήκε στο κολέγιο Bryn Mawr το 1919, είχε ήδη ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές και την αρχαιολογία μέσω οικογενειακών φίλων, ειδικά της Edith Hall Dohan, της οποίας οι συναρπαστικές ιστορίες της ανασκαφής στην Κρήτη της έκαναν μεγάλη εντύπωση. Έγινε η πρώτη φοιτήτρια του Bryn Mawr που είχε ειδίκευση στα Ελληνικά και την αρχαιολογία και επηρεάστηκε βαθιά από τον καθηγητή της, Rhys Carpenter. Όταν αποφοίτησε το 1923, ξεκίνησε για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών στην Ελλάδα, απέκτησε πολύτιμη ανασκαφική εμπειρία στο Φλειούντα υπό τον Carl W. Blegen και στην Εύτρηση υπό την Hetty Goldman. Στο τέλος του προγράμματος στην Εύτρηση, προσφέρθηκε με ενθουσιασμό να μείνει μόνη της στη Θήβα κατά τη διάρκεια του χειμώνα για να μελετήσει τα κεραμικά που βρέθηκαν εκεί.

Οι δημοσιεύσεις της Dorothy Burr Thompson 'The Terra-cottas from Myrina in the Museum of Fine Arts', Βοστώνη (1934), 'Miniature Sculpture from the Athenian Agora' (1959), 'Troy: The Terracotta Figurines of the Hellenistic Period' (1963), τα πάνω από πενήντα άρθρα και κριτικές σε Hesperia και άλλα επαγγελματικά περιοδικά και ως Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, το Bryn Mawr College, το Πανεπιστήμιο Princeton και το Oberlin Colege, την καθιέρωσαν ως ειδική στον τομέα της. Αλλά τα ενδιαφέροντά της δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Το 1948, μετέφρασε και δημοσίευσε μια συλλογή ελληνικής λυρικής ποίησης, ‘Swans and Amber’. Το ενδιαφέρον της για τους κήπους την οδήγησε στη συγγραφή του ‘Garden Lore of Ancient Athens’ (1963). Η προσπάθειά της να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με τη χρονολόγηση της ελληνιστικής γλυπτικής είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση του ‘Ptolemaic Oinochoai and Portraits in Faience’ (1973) και, εκμεταλλευόμενη τα μεγάλα επιστημονικά μυαλά στο Institute for Advanced Study όπως ο Robert Oppenheimer, συγκέντρωσε αρχαιολόγους και επιστήμονες για να μελετήσουν τη δυνατότητα εφαρμογής των μεθόδων πυρηνικής έρευνας στη μελέτη της κλασικής αρχαιολογίας (συγκεκριμένα τη χρονολόγηση του υφάσματος από τερακότα, που τίθεται ως θέμα σε διάφορα γράμματα που βρέθηκαν σε αυτήν τη συλλογή). Το 1987, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχαιολογίας τίμησε τη συνεισφορά της Dorothy Burr Thompson στον τομέα, απονέμοντάς της το Χρυσό Μετάλλιο για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα. Το 2001, μετά από μια πολύ μακρά και παραγωγική ζωή, η Dorothy Burr Thompson πέθανε.

(Christine Mitchell Havelock, “Dorothy Burr Thompson (b. 1900): Classical Archaeologist” in Women as Interpreters of the Visual Arts, 1820-1979, ed. Claire Richter Sherman, 1981)

Η Katharine Butterworth ίδρυσε και διύθυνε το πρόγραμμα «Study in Greece» (Σπουδάζω στην Ελλάδα) για 25 χρόνια. Ήταν ένα αναγνωρισμένο κολλεγιακό πρόγραμμα σπουδών διάρκειας πέντε μηνών για νέους και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Το πρόγραμμα σπουδών επικεντρώθηκε στη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ζωής και ως εκ τούτου ήταν το πρώτο στο είδος του. Η Butterworth ήταν επίσης συγγραφέας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα Ρεμπέτικα. Είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο ‘Rebetika’ μαζί με τη Sara Sneider, και ήταν φίλη του Ηλία Πετρόπουλου. Το αρχείο περιλαμβάνει επίσης αλληλογραφία του Ηλία Πετρόπουλου με την KB όταν εκείνος ήταν στη φυλακή κατά τη διάρκεια της ελληνικής χούντας και υλικό που σχετίζεται με τα Ρεμπέτικα.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1836 / 12 Ιανουαρίου 1837 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως Βασιλικό Διάταγμα για την ίδρυση Σχολείου που θα εκπαιδεύει αρχιτεχνίτες («μαΐστορες») «εις την αρχιτεκτονικήν», ύστερα από πρόταση της «επί των Εκκλησιαστικών Γραμματείας και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως», πάντοτε όμως με τη σύμφωνη γνώμη «των Υπουργείων των Εσωτερικών και των Στρατιωτικών». Πρότυπο του Σχολείου ήταν αντίστοιχα ιδρύματα στη Δυτική Ευρώπη, κυρίως στη Βαυαρία και τη Γαλλία.Το «Βασιλικόν Σχολείον των Τεχνών» ή «Σχολείον Πολυτεχνικόν», όπως καθιερώθηκε να αποκαλείται, στεγάσθηκε προσωρινά σε μία από τις τρεις οικίες της οικογένειας Βλαχούτση επί της οδού Πειραιώς.
Στις 22 Οκτωβρίου 1843 δημοσιεύεται Διάταγμα που επισημοποιεί τρία τμήματα: το Σχολείο των Κυριακών, προορισμένο για τους επαγγελλόμενους «διαφόρους τέχνας», το Καθημερινό Σχολείο, «διά τας βιομηχάνους τέχνας», και το Ανώτερο Σχολείο, «διά καθημερινήν διδασκαλίαν των ωραίων τεχνών». Σε αυτό, προβλέπεται η διδασκαλία καθαρά καλλιτεχνικών μαθημάτων, από τη ζωγραφική και την αγαλματοποιία έως τη χαρακτική.
Το 1887 με τη θεσμοθέτηση των τετραετούς φοίτησης σχολών «πολιτικών μηχανικών» και «μηχανουργών» (μετέπειτα μηχανολόγων) το Πολυτεχνικό Σχολείο ή Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπως γίνεται ευρύτερα γνωστό, «καταρτίζει άνδρες ανώτατης τεχνικής μόρφωσης για τη δημόσια υπηρεσία, τη βιομηχανία και την οικοδομή» εφάμιλλους «προς τους αποφοιτούντας εκ των μεγάλων τεχνικών της Ευρώπης σχολών».
Με νομοσχέδιο του Φεβρουαρίου 1910, το καλλιτεχνικό τμήμα θα αποχωρισθεί διοικητικά από το τμήμα των Βιομηχάνων Τεχνών, θα γίνει δηλαδή αυτοδιοικούμενο, και θα υπαχθεί στο Υπουργείο των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Ο Γεώργιος Ιακωβίδης, Έφορος της Πινακοθήκης, θα είναι και ο πρώτος διευθυντής της αυτόνομης Σχολής Καλών Τεχνών, η οποία ωστόσο συνεχίζει να λειτουργεί στο πλαίσιο του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.), ονομασία που καθιερώθηκε με νόμο του 1914.

Η Doreen αποφοίτησε από το Bryn Mawr College το 1936, φοιτήτρια του Rhys Carpenter και της Mary Hamilton Swindler, με πτυχίο B.A. με έπαινο στην αρχαιολογία. Είχε ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τους γονείς της και το Σεπτέμβριο του 1936, η Doreen επέστρεψε στην Ελλάδα μόνη της, σε ηλικία 21 ετών, ως φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή.
Η Doreen συνέχισε την ανασκαφή στην Αρχαία Κόρινθο την άνοιξη του 1937, ένα «κίνητρο για γρήγορη εκμάθηση των ελληνικών», προκειμένου να μάθει «όλες τις διαφορετικές πλευρές της διεξαγωγής μιας ανασκαφής». Με συναδέλφους μαθητές από τη Σχολή, ταξίδεψε επίσης στην Αίγυπτο και την Τουρκία, και πάντα ενεργητική και ανταγωνιστική, κολύμπησε στον Ελλήσποντο. Επέστρεψε στην Ελλάδα και την Κόρινθο μέχρι το 1939. Παντρεύεται τον Lyman Spitzer (καθηγητής Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton) το 1940. Το 1948, μετακομίζουν στο Princeton, όπου ζουν το υπόλοιπο της ζωής τους και αφιερώνεται σε μια μεγάλη ποικιλία εθελοντικών δραστηριοτήτων.
Στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Doreen καθώς και η μητέρα της βοήθησαν να συγκεντρώσουν κεφάλαια για την Ένωση για Ανθρωπιστική Βοήθεια στην Εμπόλεμη Ελλάδα (Greek War Relief Association). Μετά τον πόλεμο, παρακολούθησε τη βαθιά ενασχόληση του πατέρα της ως πρόεδρος του Διοιηκητικού Συμβουλίου της Σχολής στην αναγέννηση των Ανασκαφών της Αγοράς και την κατασκευή της Στοάς του Αττάλου.
Στα πολλά χρόνια της ενασχόλησής της με την Αμερικανική Σχολή ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου που ξεκίνησε το 1978, η Doreen πίστευε ότι η Σχολή έπρεπε να προωθήσει το δημόσιο πρόσωπό της, όχι μόνο για να συγκεντρώσει χρήματα αλλά για να μεταδώσει σε ένα ευρύ κοινό τον πλούτο του ελληνικού πολιτισμού. Προώθησε την ανάπτυξη του Ενημερωτικού Δελτίου και των Φίλων της Σχολής, με διαλέξεις και συνέδρια στις Η.Π.Α. και ταξίδια στην Ελλάδα.
Εκτιμώντας πάντα τη σημασία της λεπτομέρειας για την κατανόηση της ζωής και της ιστορίας, και υποκινούμενη από τη δική της αυξανόμενη συσσώρευση εγγράφων, προχώρησε με κάθε τρόπο την ανάπτυξη των Αρχείων της Σχολής στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. Catherine de Grazia Vanderpool for the Newsletter of the American School of Classical Studies at Athens, AKOUE, Fall 2010, no. 63, pp. 2, 27.

Βλ. επίσης: Natalia Vogeikoff-Brogan, "They Returned... but stay I did": Doreen Canaday's Experience of Interwar Greece," From the Archivist’s Notebook, 3 October 2018.

Μετά την αποφοίτησή του από το Yale, ο Lacey D. Caskey φοίτησε στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και με υποτροφία από το 1902 έως το 1904, και εργάστηκε ως Γραμματέας μεταξύ των 1905 και 1908. Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα εργάστηκε πάνω σε ένα λεξικό τεχνικών αρχιτεκτονικών όρων και μαζί με τον Gordon Allen διερεύνησε τη Ανατολική Στοά του Ασκληπιείου στην Αθήνα και δημοσίευσαν την εργασία τους στο American Journal of Archaeology. Σύμφωνα με το History of the American School (1947, p. 113) του Louis Lord, «ήταν ο Caskey που κατά την απουσία του Διευθυντή William Bates υπέστη το βάρος της απροσδόκητης επίσκεψης του Βασιλιά Edward και της Βασίλισσας Αλεξάνδρας , της Μεγάλης Βρετανίας, συνοδευόμενοι από το Βασιλιά Γεώργιο Α’ και τη Βασίλισσα Όλγα της Ελλάδας…». Μετά την επιστροφή του στις Η.Π.Α. ο Caskey διορίστηκε Βοηθός Επιμελητή Κλασικής Τέχνης στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης. Πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale το 1912 και αμέσως διορίστηκε Επιμελητής στο Μουσείο της Βοστώνης, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Ο Caskey ήταν επίσης ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του Erechtheum, Measured, Drawn and Restored (1927). Υπηρέτησε στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα για είκοσι χρόνια (1920-1940).

Η Λουτσιάνα Καστελίνα γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1929 στη Ρώμη. Υπήρξε σύζυγος του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς στην Ιταλία Alfredo Reichlin. Είναι γνωστή στην Ελλάδα για τις ανταποκρίσεις της στον Ιταλικό κυρίως Τύπο για την πολιτική κατάσταση τη περίοδο των εκλογών του 1961, των Ιουλιανών και κυρίως για την ανταπόκριση των γεγονότων τη περίοδο του Απριλιανού Πραξικοπήματος. Υπήρξε βουλευτής και ευρωβουλευτής επί σειρά ετών ενώ είναι και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων το ‘’50 χρόνια Ευρώπης, μια αντιρητορική ανάγνωση’’ και ‘’Η ανακάλυψη του κόσμου’’. Ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στην Ιταλία από τα εφηβικά της χρόνια μέχρι και σήμερα. Ειδικεύεται σε θέματα επικοινωνίας και κουλτούρας αλλά και των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Έχει τιμηθεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με την εκλογή της στη θέση της προέδρου της επιτροπής υποθέσεων κουλτούρας, επικοινωνίας και ΜΜΕ.

Ο Frank (François Louis) Choisy (1872-1966) γεννήθηκε στη Γάνδη [1]. Γονείς του ήταν ο Ελβετός Horace Charles Choisy (1834-1877) και η Βελγίδα σύζυγός του Hélène Henriette το γένος Eyckholt (1845-1922). Είχε τρία αδέλφια: τον Georges Auguste, τον Louis Henri και τη Fanny Maria. Σπούδασε στο Βασιλικό Ωδείο της Λιέγης (Conservatoire Royal de Liège) και ειδικεύτηκε στο βιολί, με δάσκαλο τον César Thomson. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του Ωδείου. Στη συνέχεια έλαβε μέρος σε συναυλίες στο Βέλγιο, την Ελβετία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία, ενώ διετέλεσε κορυφαίος βιολιστής στο Mulhouse της Αλσατίας, όπου ίδρυσε την Εταιρεία Μουσικής Δωματίου (Société de Musique de Chambre).
Από το 1897 έως το 1907 ο Choisy δίδαξε βιολί, αντίστιξη και μουσική δωματίου στο Ωδείο Αθηνών με πρόσκληση του Γεωργίου Νάζου. Στη διάρκεια της εργασίας του στο Ωδείο εισήγαγε στο πρόγραμμα σπουδών το μάθημα της ιστορίας της μουσικής, στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποίησε και ανοιχτά στο κοινό σεμινάρια· παράλληλα, σε συνεργασία με τον Νάζο, διοργάνωσε και διηύθυνε τις πρώτες συμφωνικές συναυλίες του Ωδείου, με έργα του Μπετόβεν, του Τσαϊκόφσκι και του Μποροντίν (ορισμένα σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα), αλλά και με έργα νεότερων συνθετών (Έλγκαρ, Σιμπέλιους, Γκλαζούνοφ κ.ά.).
Το 1903 παντρεύτηκε τη μαθήτριά του στο Ωδείο Ασπασία Παπαθεοδώρου (1884-1983), κόρη του γενικού αρχιάτρου του ελληνικού στρατού, Ιωάννου Παπαθεοδώρου (1853-1936) [2], και της συζύγου του Ζωής, το γένος Σουρμελή (1865-1959)· ο Frank και η Ασπασία Choisy απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη (Jean ή Yannaki, 1904-2000) και τη Μύριαμ (Myriam ή Mariam, 1920-2006) [3]. Από το 1907 και για είκοσι χρόνια η οικογένεια έζησε στη Γενεύη, όπου ο Frank Choisy εργάστηκε ως μουσικός, δάσκαλος μουσικής και αρθρογράφος. Το 1909 ίδρυσε την École Populaire de Musique (από το 1921 μετονομάστηκε σε Conservatoire Populaire de Musique), που λειτούργησε με έδρα τη Γενεύη και με παραρτήματα σε άλλες πόλεις της Ελβετίας (Λωζάνη, Neuchâtel και αλλού).
Το 1927 ο Frank Choisy γύρισε με την οικογένειά του στην Αθήνα και μέχρι το 1940 συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Το 1928 το Κουαρτέτο (Εγχόρδων) Frank Choisy (Frank Choisy α΄ βιολί, Γεώργιος Χωραφάς β΄ βιολί, Δημήτριος Μαγειρόπουλος βιόλα και Αχιλλεύς Παπαδημητρίου βιολοντσέλο) έδωσε συναυλίες στην Αθήνα και στην Πάτρα. Από το 1928 και για τα δέκα επόμενα χρόνια ο Choisy δίδαξε στο Εθνικό Ωδείο, υπό τη διεύθυνση του Μανώλη Καλομοίρη. Την ίδια περίοδο δημοσίευσε ως μουσικός κριτικός, αρθρογράφος και ανταποκριτής ποικίλα κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και του εξωτερικού. Στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής αποχωρίστηκε την οικογένειά του και διέφυγε στην Ελβετία. Μετά την Απελευθέρωση επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Frank Choisy μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ελβετία, «δύο μικρά έθνη που αναδείχτηκαν μεγάλα από τις αρετές τους», όπως έλεγε [4]. Τυπικό παράδειγμα πληθωρικού πνευματικού ανθρώπου της εποχής του, πέρα από το έργο του ως συνθέτη και ιστορικού της μουσικής, ο Choisy ανέπτυξε πολλές και ποικίλες δραστηριότητες (ομιλίες, διαλέξεις, αρθρογραφία, δημοσιεύσεις μελετών, διοργανώσεις εκθέσεων και εκδηλώσεων), τις οποίες συχνά υπαγόρευαν τα φιλελληνικά του αισθήματα [5].

[1] Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε με τα στοιχεία που προσφέρει το υλικό του αρχείου. Η χρονολογία θανάτου του Choisy αντλήθηκε από το άρθρο του Αλκιβιάδη Ε. Μαργαρίτη «Μπουασσονά παραλειπόμενα», Νέα Εστία 134/1584 (1 Ιουλίου 1993), 865-868. Η κηδεία έγινε στις 9 Μαΐου 1966, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (βλ. «Πένθη», Τα Νέα, 10/5/1966). Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και το έργο του Frank Choisy, βλ. κυρίως τα αυτοβιογραφικά κείμενά του «Causons avec la chouette 1872-1949» (υποφάκελος 7.1), «Un journaliste parle» (υποφάκελος 7.2) και «Ce que j’ai vu en Grèce occupée» (υποφάκελος 3.1), καθώς επίσης, το ημερολόγιο «Tournée en Fionie et Jutland 1894» και τα βιογραφικά και εργογραφικά σημειώματα στον υποφάκελο 14.1.
[2] Για τον Ιωάννη Παπαθεοδώρου βλ. Αρ.[ιστ.] Π. Κ.[ούζης], «Παπαθεοδώρου, Ιωάννης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Τόμος δέκατος ένατος, Αθήναι, «Πυρσός», 1932, 569, καθώς και τους φακέλους 13-14 του αρχείου.
[3] Για την ημερομηνία θανάτου της Μύριαμ Choisy (2 Νοεμβρίου 2006) ευχαριστώ θερμά τη Λίλυ Στυλιανούδη και τον Αλέξανδρο Χαρκιολάκη.
[4] «deux petites nations, mais grandes par leurs vertus» (παράθεμα από ατιτλοφόρητη μεταπολεμική ομιλία του Frank Choisy στη Γενεύη, υποφάκελος 14.1, σ. 8).
[5] Βλ. ενδεικτικά: Αλκιβιάδης Ε. Μαργαρίτης, «Μπουασσονά παραλειπόμενα», ό.π., καθώς και τα αυτοβιογραφικά κείμενά του.

Τον Νοέμβριο του 1922 ο Γενικός Διευθυντής και ιδρυτής της Εμπορικής Τράπεζας Γρηγόριος Εμπεδοκλής, μαζί με μια ομάδα κεφαλαιούχων που διατηρούσαν επιχειρηματικά συμφέροντα στο Λονδίνο, αποφάσισαν να ιδρύσουν την Commercial Bank of the Near East Ltd. Η τράπεζα είχε έδρα το Λονδίνο και εποπτευόταν από τις αρχές της Μεγάλης Βρετανίας.
Μια από τις άμεσες προτεραιότητες της Commercial Bank of the Near East ήταν να αποκτήσει το κατάστημα που διατηρούσε η Εμπορική Τράπεζα στην Κωνσταντινούπολη. Η παρουσία της Commercial Bank of the Near East στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ιδιαίτερα σημαντική λόγω των ευκαιριών που παρουσίαζε η αγορά χρυσού (bullion market).
Το 1923 οι μετοχές της Commercial Bank of the Near East εισήχθησαν προς διαπραγμάτευση στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Ο εμπορικός οίκος Ι.Φ. Κωστοπούλου ήταν ένας από τους πρώτους μετόχους της τράπεζας.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1926, επέκτεινε την παρουσία της στην Αίγυπτο, ιδρύοντας κατάστημα στην Αλεξάνδρεια. Τον επόμενο χρόνο οι μετοχές της τράπεζας εισήχθησαν και στο χρηματιστήριο της Αλεξάνδρειας.
Το 1950 άνοιξε δεύτερο κατάστημα στην Αίγυπτο, στο Κάιρο.
Στα μεταπολεμικά χρόνια το δίκτυο της Commercial Bank of the Near East δοκιμάστηκε από βίαιες αλλαγές.
Μετά τις οργανωμένες διώξεις που υπέστησαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955, η τράπεζα αναγκάστηκε να αναστείλει τη λειτουργία του καταστήματός της εκεί τον επόμενο χρόνο.
Για να αποφύγει τις συνέπειες των γεγονότων που ακολούθησαν τον αποκλεισμό της διώρυγας του Σουέζ, η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας κατέφυγε σε διαπραγματεύσεις με τις αιγυπτιακές αρχές.
Τελικά τα καταστήματα της Commercial Bank of the Near East εντάχθηκαν στο δίκτυο της Εμπορικής Τράπεζας. Έτσι, διασφαλίστηκε η απρόσκοπτη λειτουργία τους.
H Commercial Bank of the Near East συνέχισε να αποτελεί εταιρεία του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας, διατηρώντας ένα μόνο κατάστημα, εκείνο του Λονδίνου.
Το 1964 ο εφοπλιστής Στρατής Ανδρεάδης εξαγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών που κατείχε η Εμπορική Τράπεζα. Έτσι, απέκτησε τον άμεσο έλεγχο της Commercial Bank. Μετά τον θάνατό του, ο έλεγχος πέρασε στους κληρονόμους του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η τράπεζα σημείωσε σημαντική ανάπτυξη. Η δυναμική πορεία της τράπεζας οδήγησε το 1990 στην απόφαση για αλλαγή της επωνυμίας της σε Commercial Bank of London.
Τον Νοέμβριο του 1994 η Alpha Τράπεζα Πίστεως την εξαγόρασε και τη μετονόμασε σε Alpha Bank London. Παράλληλα, στα σημεία εξυπηρέτησης του κοινού προστέθηκε ένα ακόμη κατάστημα στο Mayfair.
Με την ένταξή της στον Όμιλο της Alpha Τράπεζας Πίστεως, η τράπεζα αναδιοργάνωσε τις υπηρεσίες της, με έμφαση στην παροχή επενδυτικών προϊόντων και τη χρηματοδότηση ακινήτων.
Το 1997 η Alpha Bank London προχώρησε στην ίδρυση της Alpha Bank Jersey για την πραγματοποίηση υπεράκτιων τραπεζικών εργασιών.

Γεννήθηκε στο Sewickley, Pennsylvania, στις 12 Δεκεμβρίου 1936. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Yale το 1959 και απόκτησε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο του Pittsburgh το 1962. Το 1970 πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, όπου το επίκεντρο της μελέτης του ήταν η Ελληνική και Ρωμαϊκή τέχνη, σύγχρονη τέχνη και Πρώιμη Ιταλική τέχνη. Πριν να ξεκινήσει την καριέρα του ως εκπαιδευτικός, ήταν πρόεδρος εταιρείας πολιτικών μηχανικών /τοπογράφησης, ένα υπόβαθρο που τον διαφώτισε στις μετέπειτα αρχαιολογικές του επιδιώξεις. Δίδαξε για σύντομο διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Pittsburgh, Temple University, και στο Northwestern University πριν να γίνει μέλος του διδακτικού προσωπικού του Πανεπιστημίου της Minnesota το 1971.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ήταν επικεφαλής του προγράμματος για την αρχαιολογική έρευνα και εξερεύνηση στην Πελοπόννησο του Πανεπιστημίου της Minnesota, MARWP (Minnesota Archaeological Researches in the Western Peloponnese),διευθύνοντας τρία προγράμματα υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Σχολής.
Έλαβε πολλά βραβεία για την αριστεία του στη διδασκαλία. Επίσης δημοσίευσε και έδωσε διαλέξεις ευρέως. Η μελέτη του για το Ναό του Απόλλωνα στις Βάσσες, που ξεκίνησε με την άδεια της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας το 1969, ήταν το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής και παρέμεινε πάθος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η τετράτομη σειρά για το Ναό του Απόλλωνα που εκδόθηκε από τη Σχολή το 1992 και το 1996, έχει αναγνωριστεί ως η καθοριστική έκδοση για την αρχιτεκτονική του ναού και τη γλυπτική του. Στις αρχές του 1980 εργάστηκε πάνω στο πρόγραμμα ανακατασκευής του Ναούς του Δία στη Νεμέα. Τα σχέδια από αυτό το πρόγραμμα παρουσιάστηκαν σε έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη και με σχολιασμό στον οδηγό της έκθεσης το 1983.
Στην Πύλο, η ομάδα του εφάρμοσε σύγχρονες ερευνητικές δυνατότητες για να συνεχίσει, μετά από 20 χρόνια αρχιτεκτονικής αδράνειας, ανασκαφές στο Παλάτι του Νέστορα. Αυτό το πρόγραμμα που είχε διάρκεια περίπου 10 χρόνια είχε ως αποτέλεσμα την ανάκτηση χιλιάδων θραυσμάτων κεραμικών και τοιχογραφιών και θραύσματα της Γραμμικής Β’ καθώς επίσης και την ανακάλυψη εκ νέου και χαρτογράφηση αρκετών τάφων.

Γάλλος διπλωμάτης και ποιητής. Γεννήθηκε στη Falaise, στην περιοχή του Calvados, το 1772 και πέθανε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1846. Υπηρέτησε στο υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1795 έως το 1798, ως γραμματέας πρεσβείας στο Μιλάνο το 1798, γραμματέας προξενείου στη Στουτγάρδη το 1799 και στη Μάλτα 1802-1806. Διορίστηκε πρόξενος για πρώτη φορά στη Βοσνία, όπου παρέμεινε από το 1806 έως το 1814 και εργάστηκε με επιτυχία για το εμπόριο της Ανατολής, εξασφαλίζοντας δρόμους και την προστασία του Ιμπραήμ Χαλήμ Πασά και στις 16 Σεπτεμβρίου του 1819 διορίστηκε γενικός πρόξενος της Γαλλίας στη Σμύρνη και στo Aρχιπέλαγος. Στη Σμύρνη ο David διέσωσε από βέβαιη σφαγή περίπου 2000 Έλληνες που κατέφυγαν στο γαλλικό προξενείο τον Απρίλιο του 1821 στους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι ως αντίποινα στην κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, πράξη για την οποία παρασημοφορήθηκε με την Legion d’ honneur. Ο David απέδειξε τα φιλελληνικά του αισθήματα στους Έλληνες και κυρίως στους Ψαριανούς σε πολλές περιστάσεις κατά την παραμονή του στη Σμύρνη. Ανακλήθηκε στις 30 Νοεμβρίου του 1826, ύστερα από συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον του, που προέρχονταν από τη γαλλική πρεσβεία στην Κων/πολη και αναφέρονταν σε υποτιθέμενες διοικητικές παρατυπίες και σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες, οι οποίες επίσημα δεν του ανακοινώθηκαν ποτέ, και συνταξιοδοτήθηκε παρά τη θέλησή του. Είχε παντρευτεί την Marie Jeanne Huet (;) και είχε τρεις γιους. Έγραψε μεταξύ άλλων «La Bataille d’Iena » (1808), «Athenes assiegee» (1827) με το ψευδώνυμο Sylvain Phallantee, «L’Alexandreide ou la Grece vengee » (1829), «Selim III, Tragedie en cinq actes» (1836). [Οι πληροφορίες προέρχονται από το Nouveau Larousse Illustre, την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και τον υπηρεσιακό του φάκελο στο υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας και τα έργα του εντοπίστηκαν στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.]