Γεννήθηκε το 1880 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και φυσικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού με πολύ καλές γνώσεις οικονομικών επιδόθηκε στη μελέτη οικονομικών συστημάτων και συνέβαλε στην ίδρυση και αναδιοργάνωση του Ταμείου Εθνικού Στόλου, του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων και των Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων. Διετέλεσε διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου και γενικός διευθυντής της Ιονικής Τράπεζας στην Ελλάδα καθώς και πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Ελλάδι Ανωνύμων Εταιρειών. Διακρίθηκε για τη συμβολή του στη διευθέτηση παγκοσμίων και ελληνικών οικονομικών προβλημάτων και τιμήθηκε με διπλώματα και μετάλλια.

1898-1901 Βοηθός καθηγητής Χημείας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων

1901 Οργάνωσε το Ταμείο του Εθνικού Στόλου και με τη συνεργασία του Γ.Σακκαλή αναδιοργάνωσε το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο

1911-1914 Εστάλη στην Αγγλία ύστερα από πρόταση της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής και στη συνέχεια προσελήφθη στο Επιτελείο του αρχηγού της ναυάρχου Καρρ

1917-1920 Διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου

1918-1919 Αρχηγός της Ελληνικής Οικονομικής Αποστολής στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι (με Ε.Τσουδερό και Γ.Κέπετζη)

1920 Συμμετοχή στη Διεθνή Οικονομική Διάσκεψη στις Βρυξέλλες (με Ι. Κορομηλά και Αλ.Διομήδη)

1921-1950 Γενικός Διευθυντής Ιονικής Τραπέζης

[Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από τον Ν.Ιγγλέση, Οδηγός Ανωνύμων Εταιρειών 1937-1938. Αι Ελληνικαί Τράπεζαι. Τα Ιδρύματα, Ιονική Τράπεζα Limited. Αθήναι, 1938 και από τη Μ.Ε.Β του Βοβολίνη.]

Η Βάσω Λειβαδίτη (το γένος Γωργίου Διαούρτα) γεννήθηκε στην Πάτρα. Την προσχολική, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έλαβε στο Αρσάκειο Πατρών, όπου και αρίστευσε. Πανεπιστημιακές σπουδές έκανε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην παιδιατρική, στην Πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου Παίδων "Αγία Σοφία", όπου επίσης εκπόνησε και τη διδακτορική της διατριβή. Άσκησε την παιδιατρική στην Αθήνα και την Καλλιθέα, στον τομέα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιώτικό τομέα, με παράλληλο αξιόλογο επιστημονικό έργο. Στο γυναικείο κίνημα ασχολείται από το 1978 μέσα από γυναικείες επιτροπές και γυναικεία τμήματα αριστερών κομμάτων. Ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής Γυναικών ΟΜΕ-ΟΤΕ και της Γραμματείας Γυναικών της ΓΣΕΕ. Μέλος του Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών, του ΔΣ του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων, του ελληνικού τμήματος του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών και του Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών. Η συμμετοχή της ήταν ενεργή και ουσιαστική.

Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Εκλέχθηκε επανειλημμένως βουλευτής Αττικής από το 1881 ως το 1920. Για τη ρητορική του δεινότητα τον αποκάλεσαν «αηδόνι της Βουλής». Διετέλεσε υπουργός των Ναυτικών (1895), υπουργός Δικαιοσύνης (Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη του 1903), και υπουργός Εσωτερικών (1908). Δυο φορές, επίσης, διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής. Δώρισε την προσωπική του βιβλιοθήκη στον Σύλλογο «Παρνασσός», ο οποίος κατήρτησε ιδιαίτερη αίθουσα για την τοποθέτηση των βιβλίων, μεταξύ άλλων, πλήρεις προϋπολογισμούς και απολογισμούς του ελληνικού κράτους μιας ολόκληρης εκατονταετίας, όλους τους τόμους της εφημερίδας της κυβερνήσεως, όλες τις συζητήσεις των νομοθετικών σωμάτων από ίδρυση του Ελληνικού κράτους, φακέλους όλων των μεγάλων ζητημάτων του Ελληνικού κράτους, καθώς και όλα τα έργα που δημοσίευσε ο Λεβίδης σε τόμους, περιοδικά και εφημερίδες. Η αίθουσα αυτή ονομάστηκε «αίθουσα Νικόλαου Λεβίδη».
Ως συγγραφέας ο Ν. Λεβίδης υπήρξε πληθωρικός. Έγραψε πολλά άρθρα και μελέτες από τις οποίες οι πιο αξιόλογες είναι: «Τα μοναστηριακά κτήματα» (1892) και «Βασιλεία συνταγματική μετά κοινοβουλευτισμού» (1934). Τη σημαντική βιβλιοθήκη του την κληροδότησε στον Φ. Σ. «Παρνασσός», του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος.

Ο Δημήτριος Λεβίδης, συνθέτης που έζησε και εργάστηκε στην Ελλάδα και στην Γαλλία, Σπούδασε μουσική στα Ωδεία Λόττνερ και Αθηνών, στη Λωζάννη και στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου. Το 1910 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία . Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1932. Το 1934 ίδρυσε το Φαληρικό Ωδείο και διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών την περίοδο 1945-1947. Το Αρχείο Λεβίδη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη αποτελείται από χειρόγραφες παρτιτούρες έργων του συνθέτη, αρκετά από τα οποία θεωρούνταν χαμένα, καθώς και από έντυπες εκδόσεις έργων του. Συμπεριλαμβάνονται επίσης έργα άλλων.

1) Ο Γεώργιος Λεβίδης, γιός του Δημητρίου Λεβίδη (1808-1893) και της Αικατερίνης Γεωργαντά (†1905), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1857. Σπούδασε Νομικά και υπηρέτησε ως διπλωματικός υπάλληλος στο υπουργείο Εξωτερικών στις παρακάτω θέσεις: γραμματέας στο προξενείο Χανίων (Μάιος 1882), στην Αλεξάνδρεια -υπό τις διαταγές του Δ. Στεφάνου αντιπροσώπου της κυβέρνησης στη Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων (Φεβρ.1883). Στις 3/10/1883 μετατέθηκε στο γενικό προξενείο Ιωαννίνων, στις 27/4/1884 στο προξενείο Θεσσαλονίκης, στις 16/11/1884 στη Φιλιππούπολη και στις 19/3/1886 διορίστηκε Β΄ γραμματέας στην ελληνική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη. Στις 14/11/1890 διορίστηκε Α΄ γραμματέας στην πρεσβεία στην Πετρούπολη και το 1891 διετέλεσε για μερικούς μήνες προσωρινός επιτετραμμένος στην πρεσβεία στη Μαδρίτη. Το 1893 υπηρετούσε στο υπουργείο στην Αθήνα ενώ στις 2/7/1894 έγινε δεκτή η παραίτησή του.

Αδέλφια του ο βουλευτής και υπουργός Νικόλαος Δ. Λεβίδης (πρωτότοκος), ο Στέφανος, ο Μιχαήλ, ο Κωνσταντίνος και η Ελένη που πέθανε το 1881. Ο Γεώργιος Λεβίδης παντρεύτηκε το 1894 την Καλλιόπη Τραπάντζαλη και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά: τον Αλέκο και την Ελένη.

2) Η Καλλιόπη ήταν κόρη του Αλεξάνδρου Τραπάντζαλη (1824-1869) από τη Σμύρνη, εγκατεστημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αδέλφια της ο Γεώργιος που γεννήθηκε το 1867 και η Όλγα που γεννήθηκε το 1868 και πέθανε σε ηλικία μόλις δύο χρόνων. Πρέπει να έχασε και τους δύο γονείς της σε μικρή ηλικία.

Ο Χρήστος Λεβάντας γεννήθηκε στον Πειραιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κυριάκος Χατζιδάκης και καταγόταν από το Φόδελε του νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και η ανέχεια τον ανάγκασε να εργαστεί από μικρός και του στέρησε τη δυνατότητα σπουδών. Από το 1922 μπήκε στο χώρο της επαγγελματικής δημοσιογραφίας αρθρογραφώντας σε πειραϊκές εφημερίδες. Πέθανε στον Πειραιά. Από την καθημερινή ζωή στη γενέτειρά του, την οποία παρακολουθούσε από κοντά λόγω επαγγέλματος, άντλησε και τα θέματα των πεζογραφικών έργων του. Ήδη από το 1921 άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα στο περιοδικό Μποέμ, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Λογοτεχνικού και Καλλιτεχνικού Ομίλου Πειραιώς και συνεργάτης της Εφημερίδας των Νέων. Το 1923 πραγματοποίησε την πρώτη έκδοση έργου του, της συλλογής διηγημάτων Στο μεθύσι του πόνου. Από το 1958 και για δύο χρόνια επανεξέδωσε το Περιοδικό μας, που είχε ιδρύσει ο Γεράσιμος Βώκος. Ο Χρήστος Λεβάντας τοποθετείται ανάμεσα στους έλληνες πεζογράφους του μεσοπολέμου. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Ο Κώστας Λαχάς (ψευδώνυμο του Κώστα Λαχανίδη) γεννήθηκε το 1936 στο Κάτω Θεοδωράκι Κιλκίς. Σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Α.Π.Θ. Το διάστημα 1961-1965 εργάζεται ως γραμματέας στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και, εν συνεχεία, ως καλλιτεχνικός συντάκτης στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης Μακεδονική Ώρα και Θεσσαλονίκη. Εξελέγη δύο φορές δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Θεσσαλονίκης και διετέλεσε διευθυντής του Βελλιδείου Πολιτιστικού Κέντρου. Από το 1999 είναι καλλιτεχνικός σύμβουλος στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ασχολήθηκε με το θέατρο (Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν), τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή Ασκήσεις επί Αμμοδόχου.

Πηγή: Κώστας Λαχάς [βιογραφικό σημείωμα], Πλους Ονείρου. Απ’ τον Εχέδωρο στον Θερμαϊκό, Θεσσαλονίκη, Ιανός 1998, σ. 3.

Ο Γεώργιος Λασσάνης (1793-1870) με καταγωγή από την Κοζάνη υπήρξε λόγιος και αγωνιστής, διακεκριμένο μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ακόλουθος του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Φυλακίστηκε μαζί του σε διαδοχικές φυλακές της Αυστρίας και απελευθερώθηκε αμέσως μετά το θάνατο του τελευταίου. Επέστρεψε στην επαναστατημένη Ελλάδα όπου συμμετείχε σε πλήθος πολεμικών συγκρούσεων, ενώ με την απελευθέρωση της χώρας ανέλαβε σημαντικά διοικητικά πόστα.

Αικατερίνη Λασκαρίδου (Βιέννη 1842-1916). Κόρη του Κωνστ.Α. Χρηστομάνου, εμπόρου από το Μελένικο και αδελφή του καθηγητή και ιδρυτή του Γενικού Χημείου, Αναστασίου Χρηστομάνου. Ασχολήθηκε με τα παιδαγωγικά και ίδρυσε στην Ελλάδα Νηπιαγωγείο και Διδασκαλείο Νηπιαγωγών στην Καλλιθέα που ακολουθούσε τη φροεβελιανή μέθοδο. Παντρεύτηκε το 1859 τον Λάσκαρι Π. Λασκαρίδη και απέκτησε δύο κόρες: την Σοφία (1878-1965) που ήταν ζωγράφος και την Ειρήνη (1882-1958), που ίδρυσε τον Οίκο Τυφλών στην Καλλιθέα και εισήγαγε στην Ελλάδα τη μέθοδο ανάγνωσης Braille για τους τυφλούς.

[Λεπτομερές ιδιόχειρο βιογραφικό (5 σελ.) της Αικατερίνης Λασκαρίδου και άλλες σημειώσεις που μαρτυρούν για τα διαβάσματα και την παιδεία της υπάρχουν στον υποφάκ. 1.1 του αρχείου].

Ο Βασίλης Θ. Λασκαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα (Καλλιθέα), το 1923, τρεις μήνες μετά την άφιξη των γονιών του από την Κωνσταντινούπολη. Από μικρός μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες και έτσι, στις αρχές του 1942, εντάσσεται στο ΚΚΕ και εργάζεται στην ΕΠΟΝ, σε διάφορα τμήματα, έως την απελευθέρωση. Μεταβαίνει στη Θήβα, όπου εκλέγεται γραμματέας και μέλος της περιφερειακής του ΚΚΕ και γραμματέας του Νομού Βοιωτίας. Τον Μάρτιο του 1946 επιστρέφει στην Αθήνα και από τον Ιούλιο του 1947, όταν και συλλαμβάνεται, ξεκινά η πρώτη περίοδος του εκτοπισμού του: Αϊ-Στράτης, Μακρόνησος και ξανά Αϊ-Στράτης. Τον Μάρτιο του 1958 παίρνει άδεια, εργάζεται στην ΕΔΑ Καλλιθέας, ξανασυλλαμβάνεται τον Ιούνιο του 1959 και εξορίζεται εκ νέου στον Αϊ-Στράτη έως τον Μάρτιο του 1961. Στη συνέχεια εργάζεται ως γραμματέας της ΕΔΑ Νέας Σμύρνης, αλλά και στο βιομηχανικό τομέα μεγάλων μονάδων. Με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου του 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στα Γιούρα και στο Παρθένι Λέρου. Στη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάσσεται με την ανανεωτική πτέρυγα και εν συνεχεία εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Με τη Μεταπολίτευση υπηρετεί το ΚΚΕ Εσωτερικού από διάφορες θέσεις και δημιουργεί την κομματική οργάνωση της βιομηχανικής ζώνης των μεγάλων εργοστασίων. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού υποστηρίζει την "αναβάθμιση" και γίνεται στέλεχος αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και αργότερα της ΑΚΟΑ.

Ο Ν. Λαπαθιώτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888. Ο πατέρας του, μαθηματικός και στρατιωτικός (ως το βαθμό του αντιστράτηγου) διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών (1909) και η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χ. Τρικούπη. Ο Ν. Λαπαθιώτης σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών καθώς και γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και μουσική. Δημοσίευσε ποίηση, κριτική, μεταφράσεις κ.ά. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της εποχής. Υπηρέτησε στο στρατό από το 1912 και ως ανθυπολοχαγός διερμηνέας γνώρισε τον Ε. Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη (1916). Το 1939 εξέδωσε επιλογή από ποιήματά του. Αυτοκτόνησε στις 8.1.1944.
Πηγή: Κ. Κωστίου, «Λαπαθιώτης, Ναπολέων», Βιογραφικό Λεξικό Εκδοτικής Αθηνών.

Ο Γ. Λαμπρινός (ψευδώνυμο του Γ. Μπαστουνόπουλου) γεννήθηκε το 1909 στην Αλαγωνία Μεσσηνίας. Γιος δικαστικού, πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στις πόλεις Καλαμάτα, Σπάρτη, Τρίπολη, Λαμία. Το 1926 οργανώθηκε στο ΚΚΕ, συνελήφθη στο Γύθειο, καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός μηνός και εκτοπίστηκε στη Σπάρτη. Το 1927 γράφτηκε στη Νομική σχολή αλλά μετά από ένα χρόνο αποβλήθηκε και κρατήθηκε στη φυλακή για ενάμιση μήνα ύστερα από επεισόδιο. Παντρεύτηκε το 1936, εξορίστηκε από το μεταξικό καθεστώς στη Σίκινο και αργότερα νοσηλεύθηκε με φυματίωση. Ήταν ήδη μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Δημοσίευσε κείμενά του στο περιοδικό Νεοελληνικά γράμματα και στις στήλες της φιλολογικής Καθημερινής. Στην Κατοχή ήταν μέλος του ΕΑΜ και, μαζί με τη Μέλπω Αξιώτη, υπεύθυνος για το παράνομο περιοδικό Νέοι πρωτοπόροι. Το 1944 συνελήφθη και βασανίστηκε από τους Γερμανούς. Από το 1945 ήταν υπεύθυνος της καλλιτεχνικής σελίδας του Ριζοσπάστη και του Ρίζου της Δευτέρας όπου συνέχισε να αρθρογραφεί και μετά από τη διαγραφή του, για ένα διάστημα, από τον Ν. Ζαχαριάδη. Με την έναρξη του εμφυλίου έφυγε στη Γαλλία και από εκεί επέστρεψε στο βουνό, σαν ανταποκριτής της εφημερίδας του Δημοκρατικού Στρατού. Το 1949 συνελήφθη και εκτελέστηκε, παγιδευμένος, σύμφωνα με μαρτυρίες, σ’ ένα καταφύγιο, όταν η φυματίωση δεν του επέτρεπε να προχωρήσει άλλο με τον ΔΣΕ.

Έργα του: Μορφές του ’21 (1945), Η μοναρχία στην Ελλάδα (1945, 1962, 1973), Το δημοτικό τραγούδι (1947, 1981).

Πηγή: Ευρετήριο αρχείου Γ. Λαμπρινού. Επιμέλεια Άννα Μπαλλή, 1989.

Ο Ιωάννης Λαμπρινίδης γεννήθηκε στον Βουτζά (προάστιο βορειοανατολικά της Σμύρνης) στη Μικρά Ασία, στις 15 Ιουνίου του 1888.

Ήταν γιος του εμπόρου Γεωργίου Λαμπρινίδη και της Φωτεινής, το γένος Νικολάου Καρίπη. Είχε άλλα δύο αδέλφια: την Ερμιόνη (1883-1973;), σύζυγο σε πρώτο γάμο του Αντώνη Χατζαντώνη και σε δεύτερο του Γεωργίου Βηθλεμίδη, και τον Πάρι (1885-1965), σύζυγο Άρτεμης Μπερτζοβίτη.

Ο πατέρας του Γεώργιος, ο οποίος πέθανε από καρδιακή συγκοπή το 1903, ήταν ανηψιός του Επαμεινώνδα Λαμπρινίδη που εγκαταστάθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στο Γαλάζιο της Ρουμανίας και απέκτησε εκεί μεγάλη περιουσία. Ο Γεώργιος ήταν στη Σμύρνη συνέταιρος με τον έμπορο Διονύσιο Μαρκόπουλο (που είχε βαφτίσει και τα τρία του παιδιά) και τον Μιμίκο Χατζή Αντωνίου. Συνεργάστηκαν για 20 χρόνια (1882-1903) στην εκμετάλλευση ατμόμυλων και στο εμπόριο δημητριακών.

Ο Ιωάννης πήγε στο σχολείο του άγγλου Holton στον Βουτζά (ή Μπουτζά) όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε για πέντε χρόνια στο πανεπιστήμιο της Λιέγης στο Βέλγιο, στην Ecole Speciale des Arts et Manufactures des Mines, από όπου πήρε το δίπλωμα του μηχανικού μεταλλειολόγου το 1913. Μιλούσε και έγραφε άπταιστα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά.

Παντρεύτηκε σε ηλικία 26 χρόνων, το 1914 στη Σμύρνη, την Έλλη (1888-1968), το γένος Πέτρου Ταρλατζή και απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: τον Γεώργιο (1914-1975), την Φωτεινή (γεννήθηκε το 1916 αλλά πέθανε ένα χρόνο περίπου αργότερα), και την Φωφώ (1918-2013), σύζυγο Γεωργίου Πορτόλου (1916-2004).

Αμέσως μετά το γάμο του ήρθε στην Ελλάδα και εργάστηκε τα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στα μεταλλεία λευκολίθου της Γερακινής στη Χαλκιδική, που ανήκαν τότε στην εταιρεία Αλλατίνι. Το 1918 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του.

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τις επιχειρηματικές και εμπορικές του δραστηριότητες συνόδευσαν οι επιστημονικές αναζητήσεις και οι πειραματισμοί στα θέματα των προϊόντων του μαγνησίτη. Πιο συστηματικά ασχολήθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου με τις ιδιότητες και εφαρμογές του Ciment Sorel (Steinholz ή Xylolithe). Για τις ανάγκες των ερευνών του μετέφρασε στα γαλλικά το βιβλίο του Richard Fasse “Das Steinholz" και την μελέτη του W.Feitknecht.

Ασχολήθηκε επίσης με τις ιδιότητες και την ορολογία της καυστικής και των ποιοτήτων της διπύρου μαγνησίας, τα βασικά προϊόντα του λευκολίθου, που έχουν πολλές και διαφορετικές εφαρμογές, καθώς και με τις συνθήκες πώλησης, δειγματοληψίας και ανάλυσής τους. Να σημειώσουμε εδώ ότι η καυστική και η δίπυρος μαγνησία χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία πυρίμαχων υλικών, στη χαλυβουργία, στην τσιμεντοβιομηχανία, στη φαρμακοβιομηχανία και στην κατασκευή γεωργικών λιπασμάτων ενώ έχουν και χρήσεις περιβαλλοντολογικές.

Μετά την παραμονή και εργασία του (1914-1918) στο μεταλλείο Γερακινής της εταιρείας Αλλατίνι, συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Σολωμό, τον κατά 6 χρόνια μεγαλύτερό του, απόφοιτο της ίδιας σχολής στη Λιέγη και το 1921 συνέστησαν την εταιρεία “Ι.Σολωμός & Ι. Λαμπρυνίδης, μηχανικοί μεταλλειολλόγοι" (J.Solomos & J.Lambrinidis A.I. Lg). Δούλεψαν μαζί το διάστημα (1921-1924) προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τα λιγνιτορυχεία Κύμης και Αλιβερίου (στα οποία είχαν εργαστεί αντίστοιχα, στην Κύμη ο Σολωμός το 1919-1920, στο Αλιβέρι ο Λαμπρινίδης το 1919-1922) και στη συνέχεια το μεταλλείο λευκολίθου της Βάβδου. Εμπορεύτηκαν διάφορα μεταλλεύματα ειδικότερα όμως χρώμιο, μαγνησίτη και καυστική μαγνησία.

Ο Λαμπρινίδης συνέχισε την εκμετάλλευση και το εμπόριο του ωμού λευκολίθου και της καυστικής μαγνησίας μόνος, με τη σύσταση το 1928 ατομικής επιχείρησης με την επωνυμία “Ι.Γ.Λαμπρινίδης, μηχανικός μεταλλειολόγος" (J.G.Lambrinidi. Ingenieur des mines A.I.Lg). Μισθώνοντας, εκμισθώνοντας, εξορύσσοντας, καμινεύοντας, μεσολαβώντας μεταξύ αγοραστών και προμηθευτών, συνεργαζόμενος και εμπορευόμενος το ίδιο πάντα προϊόν, τον μαγνησίτη (λευκόλιθο), που προερχόταν από τα μεταλλεία στη Μονή Γαλατάκη, στον Δαφνώντα, στο Τρούπι, στον Δαφνοπόταμο, στον Ταμβακά και στα Βαθειά Κανάλια, στα Λειβαδάκια, στη Φοράδα, στο Αφράτι στην Εύβοια και τα μεταλλεία Βάβδου, Καρκάρας, Γερακινής στη Χαλκιδική.

Το 1934 δημιούργησε ένα εταιρικό σχήμα στο οποίο συμμετείχαν εκτός από τον ίδιο, ο Πλάτων Κουτρουβής και ο Δημήτριος Παπαστρατής για την εκμετάλλευση των μεταλλείων Δαφνώντα, Τρούπι και Δαφνοποτάμου. Το 1938 από το εταιρικό αυτό σχήμα αποχώρησε ο Πλ.Κουτρουβής και έγινε απογραφή και εκκαθάριση των λογαριασμών μεταξύ των συνεταίρων. Τα χρόνια του Πολέμου ήταν καταστροφικά και για τα μεταλλεία της Εύβοιας, όπου όλες οι εγκαταστάσεις έπαψαν να λειτουργούν, λεηλατήθηκαν και σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκαν. Τα χρόνια 1940-1946 η εταιρεία έπαψε να λειτουργεί και η επανεκκίνηση των εργασιών ξεκίνησε το 1948, όταν μετατράπηκε σε ομόρρυθμη με την επωνυμία “Ι.Γ.Λαμπρινίδης και Δ.Παπαστρατής" και πήρε δάνειο 211.000$ από την αμερικανική οικονομική βοήθεια (American Mission for Aid to Greece /AMAG). Λίγα χρόνια αργότερα, το 1951, η εταιρεία δανειοδοτήθηκε ξανά στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ. Το 1949 ο Λαμπρινίδης προχώρησε παράλληλα στην ίδρυση της “Μεταλλεύματα & Λατομικά Ορυκτά ΕΠΕ" (Ores & Minerals Ltd) με μετόχους τον ίδιο, τον Δημ. Παπαστρατή και τον γαμπρό του Γεώργιο Πόρτολο, με σκοπό την εκμετάλλευση του μεταλλείου Αφρατίου στην Εύβοια και του μεταλλείου Καρκάρας στη Χαλκιδική. Το 1959 ιδρύθηκε η ανώνυμη εταιρεία “Ελληνικοί Λευκόλιθοι ΑΕ" (Grecian Magnesite Co Ltd) με κύριο μέτοχο τον Γ.Πόρτολο με σκοπό την εξαγορά των μεταλλείων Γερακινής που ανήκαν μέχρι τότε στην Αγγλοελληνική Εταιρεία (Anglogreek Magnesite Company Ltd), η οποία και ολοκληρώθηκε το 1960.

Παράλληλα με την εκμετάλλευση των μεταλλείων λευκολίθου ο Λαμπρινίδης ίδρυσε, το 1957, το εργοστάσιο ΒΙΕΦΑΛ (Βιομηχανικαί εφαρμογαί λευκολίθου) που στεγάστηκε στον Πειραιά στην οδό Πολυδεύκους 30 (σε κτίριο διαστάσεων 24x14 μέτρων και ιδιοκτησίας Σπ. Ασλάνη). Το εργοστάσιο της ΒΙΕΦΑΛ κατασκεύαζε και δομικές / μονωτικές πλάκες, κατοχυρωμένες με το εμπορικό σήμα Magnelith τις οποίες προωθούσε και εμπορευόταν ένα δίκτυο αντιπροσώπων ανά την Ελλάδα.

Ο Ι.Γ. Λαμπρινίδης ήταν μέλος των Δ.Σ. του Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου Αθηνών και του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων.

Πέθανε στις 18 Ιανουαρίου 1963 στο Λονδίνο, ύστερα από διετή ταλαιπωρία, μετά από ένα ατύχημα που υπέστη λόγω πτώσης, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Γερακινή της Χαλκιδικής. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο στο Γ΄ Κοιμητήριο στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: το υλικό του αρχείου και προφορικές πληροφορίες του Δ.Πόρτολου]

Ο Γεώργιος Λαμπελέτ γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Γόνος οικογένειας μουσικών, ήταν γιος του Εδουάρδου Λαμπελέτ (1820-1903) και αδελφός του Ναπολέοντα Λαμπελέτ (1864-1932). Πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Ιταλία (Νάπολη). Διδάχτηκε τα πρώτα στοιχεία της μουσικής (πιάνο, θεωρητικά, αρμονία) από τους γονείς του. Δεκαέξι ετών γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1895 μέχρι το 1901 φοίτησε στο ωδείο San Pietro a Majella στη Νάπολη, όπου σπούδασε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τον Paolo Serrao. Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αθήνα δημοσίευσε στο περιοδικό Παναθήναια το άρθρο «Η εθνική μουσική» (1901), που προκάλεσε αίσθηση, γέννησε αντιδράσεις από τους συντηρητικούς κύκλους της εποχής του και τον ανέδειξε πρωτοπόρο της Εθνικής Σχολής. Θεωρητικός πολέμιος του Γεωργίου Νάζου, αλλά και του Μανώλη Καλομοίρη, ο Λαμπελέτ υποστήριξε με συνέπεια τις απόψεις του μέσα από τις σελίδες περιοδικών, όπως Το περιοδικόν μας (του Γ. Βώκου, 1900-1902), η Κριτική (που εξέδωσε ο ίδιος μαζί με τον Γεώργιο Αξιώτη το 1903), Μουσική Επιθεώρησις (του Νικολάου Γ. Παππά, 1921-1922), τα Μουσικά Χρονικά (του Ιωσήφ Παπαδόπουλου-Γκρέκα, 1925 και 1928-1933). Το 1921 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Εργάστηκε στο Ωδείο Πειραιώς και στο Πειραϊκό Ωδείο και επί σειρά ετών παρέδιδε ιδιωτικά μαθήματα θεωρίας της μουσικής. Το συνθετικό του έργο παραμένει σε μεγάλο ποσοστό ζητούμενο καταγραφής και έρευνας? από τα γνωστά του έργα, πιο σημαντικά θεωρούνται Η ελληνική δημώδης μουσική. 60 τραγούδια και χοροί. Κριτική μελέτη, μεταγραφή, εναρμόνισις (1930) και η συλλογή παιδαγωγικών τραγουδιών Τα χελιδόνια, σε στίχους του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1920). Συνέθεσε, επίσης, συμφωνικά έργα, έργα για πιάνο, για χορωδία, τραγούδια κ.ά. Δημοσίευσε πολλά θεωρητικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Στις αυτοτελείς εκδόσεις έργων του περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές Στίχοι (1909) και Παληοί και νέοι ρυθμοί (1930), τα δοκίμια Το δραματικόν θέατρον (το θέατρο του Γαβριήλ δ’Αννούντσιο, η αντίθεσίς του με το ιψενικό) (1929) και Η γένεσις της ομοιοκαταληξίας εις την ποίησιν και η σχέσις αυτής προς την μουσικήν (1932) και η μετάφραση του μονόπρακτου θεατρικού έργου του Gabriele d’Annunzio Sogno di un mattino di primavera (Όνειρο εαρινής πρωίας. Δράμα εις πράξιν μίαν, χ.χ.).

Η Φούλα Λαμπελέ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 2010 (6 Οκτωβρίου). Ο πατέρας της ήταν χημικός-φαρμακοποιός από την Ιστιαία Ευβοίας. H μητέρα της ήταν από τη Μακρινίτσα Πηλίου. Η Λαμπελέ σπούδασε ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ελβετία, όπου ειδικεύτηκε στην εργαστηριακή ιατρική και στη μικροβιολογία, στα πανεπιστήμια Λωζάνης και Ζυρίχης. Εκλέχθηκε Διδάκτωρ Βακτεριολογίας του Πανεπιστημίου Ζυρίχης. Στη συνέχεια γύρισε για ένα μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη όπου διετέλεσε διευθύντρια του εργαστηρίου της Πανεπιστημιακής Κλινικής. Σύντομα επέστρεψε στη Ζυρίχη όπου άσκησε την εργαστηριακή ιατρική στη Ζυρίχη ως το 1980. Στη συνέχεια στράφηκε στη μοριακή βιολογία και στην έρευνα στο ινστιτούτο ιολογίας του Πανεπιστημίου Ζυρίχης.

Παντρεύτηκε τον Albert Lambelet στη Ζυρίχη, όπου έζησε έως το 1996. Έκτοτε έζησε στη Θεσσαλονίκη.

Εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία από τα μαθητικά της χρόνια. Εμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1973 με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται Πράσινη Γάτα. Δημοσίευσε κυρίως συλλογές διηγημάτων, ορισμένες νουβέλες και μυθιστορήματα.

Για ένα μικρό διάστημα ασχολήθηκε εντατικά με το νεανικό βιβλίο. Συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά (Νέα Πορεία, Εντευκτήριο, Ακτή, Λέξη, Τετράμηνα, Πόρφυρας, κ.ά.) και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου γεννήθηκε το 1933 στη Μύρινα της Λήμνου. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Σορβόννη (θεατρικές σπουδές, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης). Έχει γράψει πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, δοκίμια. Έχει τιμηθεί με τα βραβεία: της ομάδας των Δώδεκα, της Ακαδημίας Αθηνών, του Ιδρύματος Ουράνη κ.ά. Η ποιητική της συλλογή Μυστικό Πέρασμα προτάθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για το Αριστείο της Ευρώπης το 1991. Η ίδια συλλογή μεταφράστηκε στη γαλλική γλώσσα από τον Jacques Lacarriere και στη σουηδική από τον Ingemar Rhedin.

Έργα της:
Πεζογραφία: Το όραμα του Αλέξη Φερά (1960), Μικρό κλουβί (1965), Χάρτινα πρόσωπα (1968), Γκρίζα Πολιτεία (1971), Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο (1982), Νύχτες του φεγγαριού (1984), Σπίτι μου της Μικρασίας (1986), Η Μαρούλα της Λήμνου (1986), Η υπεροχή (1987), Η Δοξανιώ (1990), Σώμα θυμήσου (1990), Λυκόφως της μοναξιάς (1991), Νικηφόρος Φωκάς (1992), Με τη λάμπα θυέλλης (1993), Ναταλία και Χριστίνα (1996), Πήραν την Πόλη πήραν την (1996), Η έκτη σφραγίδα (1999), Ο άγγελος της στάχτης (2001), Η επέτειος των ρόδων (2002), Ο ιερός ποταμός (2003), Το ξύλινο τείχος (2006), Υγρό φεγγαρόφωτο (2009), Υψιπύλη, η βασίλισσα του αίματος (2010), Ζωή μια μέρα μόνο (2011), Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις (2012), Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι (2013), Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου (2014).
Ποίηση: Συναντήσεις (1959), Σπουδή (1961), Μικροί κόσμοι (1963), Τοπία εφηβείας (1969), Το φως του προσώπου σου (1973), Στους προδομένους καιρούς μας (1975), Το παιδάκι εκείνο ήταν ένα άστρο που έσβησε (1979), Περπατώ και ονειρεύομαι (1984), Μυστικό πέρασμα (1989), Επί πτερύγων ανέμων (1995), Και θέα προς το αμίλητο (1998), Μαζεύω τα υπάρχοντά μου (συγκεντρωτική, 2007), Κι η άβυσσος μου ανέβηκε ως το γόνατο (2012).
Θέατρο: Μικρό κλουβί (1965), Οι σχεδίες (1969), Το γυάλινο κιβώτιο (1970), Αντιγόνη ή Νοσταλγία της τραγωδίας (1971), Ο χορός της Ηλέκτρας (1971), Χάρτινο φεγγάρι (1978), Το Μπλόκο (1981), Ένας δημόσιος υπάλληλος (1983), Το τελευταίο παιχνίδι (1989), Σ’ αποχαιρετώ με το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι (1986), Παιχνίδι με το χρόνο (1991), Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο (1997), Πλωτή νύχτα (2000).
Δοκίμια: Samuel Beckett. Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης (1980). Οδυσσέας Ελύτης. Ένα όραμα του κόσμου (1982).
Έχει κάνει ακόμα μεταφράσεις (Μπέκετ, Λακαριέρ, Λάγκερλοφ, Ντυράς), ραδιοφωνικές εκπομπές κ.ά.

Η Έλδα (Ελπίδα) Λαμπίση γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1888 ή το 1902. Ο πατέρας της, Δημήτριος Λαμπίσης, ήταν δικηγόρος. Όπως αναφέρει η Λαμπίση, ο παππούς της, Λαμπίκη πασάς, ήταν γιατρός του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ και είχε αποπεμφθεί και εξοριστεί στο Αϊδίνι, μετά την άρνησή του να συνεργήσει στην εκθρόνιση του αδελφού του, Μουράτ. Εκτός από τον Δημήτριο, είχε άλλον ένα γιο, τον Γεώργιο και τρεις θυγατέρες. Ο Δημήτριος Λαμπίσης παντρεύτηκε την Βιργινία Οικονομίδου, κόρη δημογέροντα και μεγαλέμπορου του Τσεσμέ. Απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ελπίδα, τη Νίνα, τη Γαλάτεια, την Λευκή (;) και τον Ζαχαρία. Από τον Τσεσμέ μετοίκησαν στη Σμύρνη. Ο πατέρας της σκοτώθηκε στη μικρασιατική καταστροφή. Η Λαμπίση πρωτοδημοσίευσε ποιήματά της στο περιοδικό Αιολικός Αστήρ σε πολύ μικρή ηλικία. Αρθρογραφούσε σε περιοδικά της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, του Αδραμυττίου. Κατά τη μικρασιατική εκστρατεία ήταν πολεμική ανταποκρίτρια. Στη συνέχεια περιόδευσε στη χώρα δίνοντας διαλέξεις και συγκεντρώνοντας στοιχεία για τους πεσόντες «της δεκαετούς πολεμικής περιόδου της Ελλάδος (1912-1922)», με σκοπό την έκδοση λευκώματος, για το οποίο είχε την έγκριση του Στυλιανού Γονατά και των υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών. Υπήρξε γραμματέας του γυναικείου εκπαιδευτικού και φιλανθρωπικού συλλόγου Νέας Φιλαδελφείας «Η Στοργή» και μέλος του Διεθνούς συνδέσμου Γυναικών. Είχε προσβληθεί από φυματίωση.

Έργα της:
Στα χωριά του Βοσπόρου (Σονέτα, 1921)
Πολεμικά απομνημονεύματα (1921)
Τραγικός ηρωισμός (μυθιστόρημα, 1922)
Ζωγραφιά της ψυχής μου (1925)
Οι στρατιωτικοί της Άγκυρας (Σονέτα, 1925)
Αντίχτυπος (μυθιστόρημα, 1926)
Γύρω από μια δίκη
Ταξίδι στην Αίγυπτο (1926)

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

Υλικό του αρχείου: επιστολή της Έλδας Λαμπίση σε αταύτιστο παραλήπτη (υποφ. 7.2)
Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ, καταγραφή που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς-Έφη Κάννερ-Αιμιλία Σαλβάνου, 1996-1997.
Λήμμα Λαμπίση Έλδα, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τόμος 9, σ. 330.

Ο Σπυρίδων Λαμπίρης του Θεοδοσίου (Κεφαλλονιά 1902 – Αθήνα ;) ήταν γιατρός. Εργάστηκε στην Χειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών (1927-1948;) ενώ το 1939 ανακηρύχθηκε επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής και το 1948 έκτακτος καθηγητής. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Ελπίς» (1943-1964).

Ξεχωριστή πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, η Έλλη Λαμπέτη (Έλλη Λούκου) ήταν κόρη του Κώστα Λούκου και της συζύγου του Αναστασίας, το γένος Σταμάτη. Γεννήθηκε στις 12/25 Απριλίου 1922, στα Βίλια Αττικής. Οι γονείς της είχαν νωρίτερα αποκτήσει πέντε παιδιά, τη Φωτούλα, την Κούλα, την Ειρήνη, την Αντιγόνη και τον Τάσο, ενώ η Έλλη ήταν δίδυμη με το Σταμάτη (που έμελλε να πεθάνει πρόωρα, το 1941). Το 1928, η οικογένεια Λούκου μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1941, η Έλλη Λούκου υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Έλλη Λαμπέτη —που της είχε προτείνει ο θείος της Τάσος Σταμάτης*— και γράφτηκε στη δραματική σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ο πρώτος της ρόλος ήταν η Χάννελε στο έργο του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν Η Χάννελε πάει στον παράδεισο (Gerhart Hauptmann, Hanneles Himmelfahrt, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη, σκηνοθεσία Ρενάτο Μόρντο). Παρέμεινε στο θίασο Κοτοπούλη μέχρι το 1945, και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, με το Εθνικό Θέατρο και με το θίασο του Κώστα Μουσούρη. Το 1951 ήταν η πρώτη ηθοποιός που τιμήθηκε με το βραβείο Κοτοπούλη. Από το 1952 ως το 1955 ήταν συνθιασάρχις με το Γιώργο Παππά και το Δημήτρη Χορν, και από το 1956 ως το 1959 με το Δημήτρη Χορν. Από το 1961 ως το 1981, η Έλλη Λαμπέτη ήταν επικεφαλής δικού της θιάσου. Σημαντική, και διεθνή, απήχηση είχε και η παρουσία της στον κινηματογράφο (1946‒1968). Πέθανε από καρκίνο, στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, στο νοσοκομείο Mount Sinai της Νέας Υόρκης.

*Τη δεκαετία του 1940, ο Τάσος Σταμάτης ερμήνευσε βοηθητικούς ρόλους στο αθηναϊκό θέατρο, με το ψευδώνυμο Λαμπέτης (από τον ομώνυμο ήρωα στον Αστραπόγιαννο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο υλικό του αρχείου].

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο και το σχολαρχείο, εργάσθηκε στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα του, (γωνία Αιόλου και Μητροπόλεως). Με τη φωτογραφία άρχισε να ασχολείται γύρω στα 1870. Το 1873 συνεργάσθηκε με το φωτογράφο Ε. Φιλιππίδη, φωτογραφίζοντας κυρίως βυζαντινά χειρόγραφα και εκκλησίες. Πιθανώς για λογαριασμό του αδελφού του Γεωργίου. Το 1875 συμμετείχε στα Γ' Ολύμπια των Αθηνών, εξέθεσε φωτογραφίες του με "πορτραίτα διαφόρων" και βραβεύτηκε με έπαινο. Γύρω στα 1880 συνεργάστηκε με το φωτογραφείο των Μαργαρίτη & Κωνσταντίνου: στην αρχή βοηθός, αργότερα συνεταίρος και η φίρμα έγινε « Μαργαρίτης-Κωνσταντίνου-Λαμπάκης» . Το 1890 ο Ι. Λαμπάκης φωτογράφισε τις αποκριάτικες εκδηλώσεις για τον Καρνάβαλο, που είχαν τότε αναβιώσει στην Ελλάδα, με την επωνυμία Διονύσια. Τα στιγμιότυπα του από τα άρματα και τους μασκαρεμένους καταγράφουν παραστατικά τον αυθορμητισμό του κόσμου. Το 1892 φωτογράφισε τους γυμναστικούς και αθλητικούς αγώνες. Το 1896 φωτογράφισε τους πρώτους Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα και στην συνέχεια εξέδωσε το μοναδικό μέχρι στιγμής γνωστό Λεύκωμα, που έχει κυκλοφορήσει για τους αγώνες αυτούς. Στο Λεύκωμα αυτό παρουσιάζει, μέσα από 35 φωτογραφίες, την δική του ολοκληρωμένη πρωτοποριακή άποψη, αποφεύγοντας να φωτογραφήσει τους αθλητές σε στημένες πόζες πριν ή μετά τα αγωνίσματα και παρουσιάζοντας την γενική εικόνα του αθλήματος, την ώρα της δράσης (με την σημερινή ορολογία : « reportage »). Χαρακτηριστική είναι και η φωτογραφία από το Ν. Φάληρο, όπου θα γινότανε η λεμβοδρομία και η οποία ματαιώθηκε λόγω τρικυμίας. Ως φωτογράφος συνεργάσθηκε και με τα άλλα δύο του αδέρφια, τους Γεώργιο Δ. Λαμπάκη (1854-1914) και Εμμανουήλ Δ. Λαμπάκη (1858-1909) Στον πόλεμο του 1897, ο Λαμπάκης φωτογράφισε την βασίλισσα Όλγα να περιποιείται τραυματίες. Λέγεται ότι πολλοί νεώτεροι φωτογράφοι υπήρξαν μαθητές του: οι Ι. Ξυθάλης, Ι. Στεργιάκης, Π. Κόντος, ο Κανδρεβιώτης, ο Ευστ. Μπούκας, ο διάσημος γιατρός Δ. Δημητριάδης, καθώς και ο Αν. Γαζιάδης. Το 1897, παντρεύτηκε την Σοφία Παπαϊωάννου, από την Σάμο, και απέκτησε τέσσερα παιδιά τους: Γεώργιο(1899-1982), Μαργαρίτα (1901-1964), Νικόλαο (1903-1988) και Εμμανουήλ (1907-1995). Το 1901 ο Λαμπάκης χειροτονήθηκε ιερεύς. Πέθανε στην Αθήνα το 1916.

Ο Εμμανουήλ Λαμπάκης (Ε.Λ.) μικρότερος αδελφός του Γεωργίου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1858. Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας. Το 1881 συνέχισε την εκπαίδευση του στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Ν. Γύζη, με υποτροφίες του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου. Μαθητής και θερμός φίλος του Ν. Γύζη επηρεάστηκε από το έργο του δασκάλου του.

Το 1883 μετέχει στην τακτική έκθεση του Καλλιτεχνικού Συλλόγου στο Μόναχο, με το έργο του «Κεφαλή γραίας χωρικής». Μεταξύ των μελών της νεοϊδρυθείσης Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας (ΧΑΕ), το 1884 εκτός από τον αδελφό του Γεώργιο Λαμπάκη, ο οποίος πρωτοστάτησε στην ίδρυση της, βρίσκεται και ο Ε.Λ. καθώς και ο θείος τους Νικόλαος Πλατής ή Πλατύς, ζωγράφος / χαράκτης. Το 1885 επιστρέφει από τις σπουδές του στο Μόναχο και στις 8 Ιουλίου εξέθεσε έργο του στο «σπουδαστήριο» του γλύπτη Γεωργίου Βρούτου.

Το 1886 ο Νικόλαος Γύζης κληρονομεί το πατρικό του σπίτι στο Σκλαβοχωριό της Τήνου. Ζητά από τον φίλο του Ε.Λ. να τον ενημερώσει για αυτή την κληρονομιά. Ο Ε.Λ. πήγε στο Σκλαβοχωριό, όπου ζωγράφισε το πατρικό σπίτι του Γύζη, και στη συνέχεια έστειλε τον πίνακα ταχυδρομικώς στο Μόναχο. Σήμερα ο πίνακας βρίσκεται στο Ε.Π.Μ.Α.Σ.

Το 1888 στο πλαίσιο του εορτασμού της συμπλήρωσης 25 χρόνων από την άνοδο στο θρόνο του Γεωργίου του Α΄, τελούνται στο Ζάππειο τα Δ΄ ΟΛΥΜΠΙΑ. Συμμετέχουν και καλλιτέχνες με έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, ξυλογραφίας και ξυλογλυπτικής. Συμμετείχε και ο Ε.Λ. με εννέα έργα και του απενεμήθη έπαινος «δι’ ελαιογραφία κεφαλής βοός». Είναι η δεύτερη φορά που ο Ε.Λ. συμμετέχει στις εκθέσεις «ΟΛΥΜΠΙΑ». Έχει λάβει μέρος και στα Γ΄ ΟΛΥΜΠΙΑ το 1875, ως μαθητής του Πολυτεχνείου φέρεται να εξέθεσε τα έργα του: Αγία Ειρήνη ( ξυλογραφία), 9 διάφοροι άγιοι ( ξυλογραφία, Υιός της Νιόβης (ιχνογραφία), και Υιός της Νιόβης ( ιχνογραφία).

Το 1889 συνεργάζεται με τους αδελφούς του, τον βυζαντινολόγο Γεώργιο Λαμπάκη και τον φωτογράφο Ιωάννη Λαμπάκη, στην αναστήλωση της Μονής Δαφνίου, όπου εργάστηκε στη συντήρηση των ψηφιδωτών της Μονής και αντέγραψε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη και Ιχνογράφησε την «Πλατυτέρα». Τη ίδια χρονιά έλαβε μέρος στην Παγκόσμια έκθεση των Παρισίων, την Exposition Universelle με μία ηθογραφία και με την προσωπογραφία της μητέρας του Μαργαρίτας. Για τη προσωπογραφία αυτή πήρε το πρώτο βραβείο.

Τον Ιανουάριο του 1893 εξέθεσε στο δικό του εργαστήριο στην οδό Σπευσίππου 22 στο Κολωνάκι, τις εικόνες που προορίζονταν για τον Άγιο Στέφανο των Παρισίων. Την αγιογράφηση του ελληνορθόδοξου αυτού ναού είχε αναλάβει ο L. Thiersch, όπου ο Ε.Λ. ζωγράφισε το Δωδεκάορτο. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε σύμβουλος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Τον Ιανουάριο του 1894 εξέθεσε στο επί της οδού Σταδίου κατάστημα Πέπα το έργο του «Παρθενών». Τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου, στο ίδιο κατάστημα, εξέθεσε τα έργα του «Τυφλή γυναίκα» και «Βοϊδοκεφαλή». Τον Φεβρουάριο του 1895 εκθέτει στο πιλοπωλείο Κατσίμπαλη έργο του, που εικονίζει «Δύο παλικάρια να χαριεντίζονται με ωραία χωριατοπούλα». Την ίδια χρονιά συμμετέχει ως ιδρυτικό μέλος στην ίδρυση της «Καλλιτεχνικής Ενώσεως» και εκλέγεται μέλος του διοικητικού της συμβουλίου.

Το 1896 εξέθεσε στο φωτογραφείο Κωνσταντίνου και Αθανασίου «άπαντα τα έργα αυτού» και τον ίδιο χρόνο επαινείται για το έργο του «Αρχισιδηρουργός» που εκτέθηκε στο καφενείο «Παράδεισος».Τον Φεβρουάριο του 1897 εξέθεσε το έργο του « Ο εκατονταετής», στο ανθοπωλείο Σταματάκη στην οδό Σταδίου.Το 1898 έλαβε μέρος και στη «διαρκή έκθεση της Εταιρείας των Φιλοτέχνων».Το 1889 φιλοτέχνησε το πορτρέτο του «μεγαλοεπιχειρηματία», Παππούδωφ, και πρώτου πρόεδρου της ΧΑΕ, ο οποίος είχε πεθάνει πριν πολλά χρόνια, από περιγραφή μόνο των διαφόρων χαρακτηριστικών του προσώπου του. Το έργο αυτό το ανέθεσε στο Ε.Λ. ο γιος του Παππούδωφ, Αριστείδης Παππούδωφ.
Το 1901 διορίστηκε καθηγητής ιχνογραφίας στο Αρσάκειο της Λάρισας μέχρι και το 1902. Από το 1903 ως το 1907, δίδαξε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας.

Το 1905 ίδρυσε στην οδό Βουλής, Ιδιωτική Σχολή Ζωγραφικής για κορίτσια, ύστερα από τη διάλυση του τμήματος θηλέων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, που όμως και αυτή διαλύθηκε σύντομα. Υπήρξε ταυτόχρονα υποστηρικτής της ιδέας ίδρυσης μιας έδρας βυζαντινής ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.

Πέθανε το 1909 στο Δρομοκαΐτειο θεραπευτήριο, ύστερα από παθολογική μελαγχολία στην οποία περιέπεσε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του και στην οποία φαίνεται να συνέτεινε και η χρόνια ραχίτιδα που τον βασάνιζε.

Ο Γεώργιος Δ. Λαμπάκης (Γ.Λ.) γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1854 στην Αθήνα, υιός του Δημητρίου Λαμπάκη και της Τήνιας Μαργαρίτας Πλατή/ύ, τρίτος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας (Ιωάννης, Ελένη, Γεώργιος, Εμμανουήλ). Η μητέρα του, από οικογένεια που πιθανότατα είχε καταφύγει στο Μουντάδος της Τήνου μετά την καταστροφή της Χίου, είχε ανατραφεί στο περιβάλλον της Μονής Κεχροβουνίου και του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου (ΠΙΙΕΤ), και μετέδωσε στα παιδιά της μια παράδοση ευσέβειας που σφράγισε τις επιλογές και την πορεία του Γ.Λ. Τα ίχνη του πατέρα χάθηκαν σε αναζήτηση διεξόδων εργασίας, και η οικογένεια στηρίχτηκε αποκλειστικά στη μητέρα. Τη δύσκολη αυτή στιγμή αρωγός στη Μαργαρίτα Λαμπάκη ήρθε το οικείο τηνιακό περιβάλλον του της Μονής του Κεχροβουνίου και του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας. Με υποτροφία του τελευταίου ο Γ.Λ. φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, ενώ με την προστασία του Ναυάρχου Κανάρη συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία, στα Πανεπιστήμια Μονάχου, Λειψίας, Βερολίνου και Ερλάγγης. Από το τελευταίο έλαβε και τον τίτλο του διδάκτορος της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, υποβάλλοντας διατριβή με θέμα τις χριστιανικές αρχαιότητες της Αττικής. Επιστρέφοντας από τη Γερμανία, 29χρονος διδάκτορας, δημοσίευσε στην εφημερίδα «Αιών» (30.09.1883) το άρθρο: « Κατάστασις των παρ' ημιν χριστιανικών αρχαιοτήτων », ανακινώντας ένα θέμα πρωτόγνωρο για την τότε ελληνική πραγματικότητα. Σε μικρό χρονικό διάσημα, στις 23 Δεκεμβρίου 1884, ιδρύθηκε η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία (ΧΑΕ) από μια ολιγάριθμη ομάδα λογίων και με Γενικό Γραμματέα τον Γ.Λ., που το 1885 τοποθετήθηκε και πρώτος Γενικός Έφορος Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Στη θέση αυτή ο Γ.Λ. παρέμεινε για ελάχιστο διάστημα καθώς σύντομα προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας της Βασίλισσας Όλγας, η οποία και έθεσε την ΧΑΕ υπό την προστασία της. Η θέση του βασιλικού γραμματέα άνοιξε για τον Γ.Λ. νέους ορίζοντες προσφέροντας δύο μεγάλες δυνατότητες: γνωριμίες και ελευθερία κινήσεων. Στις άμεσες αρμοδιότητες του βασιλικού γραμματέα ήταν και το φιλανθρωπικό έργο της βασίλισσας, που εκτεινόταν στα γεωγραφικά όρια όχι μόνο του ελεύθερου αλλά και του υπόδουλου ελληνισμού, και υποστηριζόταν από φορείς, συλλόγους και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών. Μ' αυτό τον τρόπο δόθηκε στον Γ.Λ. η ευκαιρία αλλεπάλληλων ταξιδιών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και τη Μικρά Ασία, μια ευκαιρία που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον για να ερευνήσει μνημεία και κειμήλια, να διασώσει ή να αναδείξει ό,τι μπορούσε, και κυρίως να οργανώσει και να αφήσει πίσω του πυρήνες ανθρώπων με ενδιαφέρον και φροντίδα για τις χριστιανικές αρχαιότητες του τόπου τους. Το υλικό που συγκεντρώθηκε εμπλούτισε το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης το οποίο είχε ιδρύσει το 1884 και στο οποίο ήταν Διευθυντής. Το Χριστιανικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Τέχνης υπήρξε ο πυρήνας του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών. Το 1890 προκλήθηκε η έκδοση δύο εγκυκλίων, μία της Ι. Συνόδου και μία του Υπουργείου των Εκκλησιαστικών προς τους επισκόπους, ιερείς ηγουμένους και επιτρόπους προκειμένου να αποστείλουν στο Μουσείο παλαιά κειμήλια. Ο Γ.Λ. « φιλάνθρωπος και ελεήμων, προστάτης πρόθυμος παντός έχοντος ανάγκην .... πιστός, τίμιος και αφοσιωμένος εκτελεστής των βουλών της Βασιλίσσης Όλγας », κατά τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ανέπτυξε και έντονη εθνική δραστηριότητα, κυρίως μέσα από τις περιοδείες του στις περιοχές του υπόδουλου ελληνισμού, και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε σχετικές ζυμώσεις, όπως π.χ. στην υποψηφιότητα του μετέπειτα εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου για το μητροπολιτικό θρόνο της Σμύρνης. Παραμένοντας πάνω απ' όλα θεολόγος, ο Γ.Λ. προσπάθησε να συμβάλει και στο όραμα για τη χριστιανική ενότητα και ανέπτυξε σχέσεις με ετεροδόξους, κυρίως της Αγγλικανικής Εκκλησίας, την ένωση με την οποία υποστήριξε ένθερμα χωρίς να αποφύγει τις υπερβολές. Το 1912 ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η έδρα Βυζαντινής Τέχνης και Πολιτισμού. Από το πρώτο ενθουσιώδες δημοσίευμα του Γ.Λ., 29 χρόνια νωρίτερα, μια νέα γενιά αρχαιολόγων έχει ανατείλει. Για τη γενιά αυτή έχει παρατηρηθεί πως « τη χωρίζει με την προηγούμενη βαθιά τομή: η ανάπτυξη της ίδιας της επιστημονικής έρευνας για το Βυζάντιο ». Η ανάγκη για επιστημονική πλέον έρευνα θα υποσκελίσει την ενθουσιαστική Χριστιανική Αρχαιολογία του Γ.Λ. και ο ίδιος δεν θα κερδίσει την Πανεπιστημιακή θέση που πίστευε ότι του ανήκε δικαιωματικά. Πλήρης πικρίας πεθαίνει πρόωρα σε ηλικία 60 ετών στις 15.3.1914. Δέκα χρόνια νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1904, είχε παντρευτεί την Ευθαλία Δημητριάδη. Ο Γ.Λ. άφησε πίσω του ένα εκπληκτικό σε όγκο έργο τεκμηρίωσης χριστιανικών μνημείων, με πλήθος φωτογραφιών, σχεδίων και δημοσιεύσεων, καθώς και μεγάλο αριθμό δημοσιευμάτων . Παράλληλα, στο αρχείο της Οικογένειας Λαμπάκη διασώζονται αρχειοθετημένα σημαντικά τμήματα των καταλοίπων του , που αποτελούν πολύτιμο υλικό για τη μελέτη της χριστιανικής Αρχαιολογίας.

Ο Στέφανος Λαζαρίδης, γιος του επιχειρηματία Νικολάου Λαζαρίδη και της συζύγου του Αλεξάνδρας το γένος Καρδοβίλλη, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1942 στην πόλη Ντίρε Ντάουα της Αιθιοπίας. Είχε μια μικρότερη αδελφή, την Ειρήνη. Φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο της Αντίς Αμπέμπα και στην École Internationale της Γενεύης. Το 1962 ταξίδεψε στο Λονδίνο, με αρχικό σκοπό να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά προτίμησε να φοιτήσει στη Byam Shaw School of Art και στη συνέχεια στη Central School of Speech and Drama. Στο Λονδίνο μαθήτευσε, επίσης, στον ζωγράφο, σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νίκο Γεωργιάδη και το 1967 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνογράφος, στο έργο του Tennessee Williams The eccentricities of a nightingale (Yvonne Arnaud Theatre, Guildford, σκηνοθεσία Philip Wiseman). Το 1968 εργάστηκε για το Royal Ballet και το 1970 για τη Sadler’s Wells Opera (Carmen του Georges Bizet, σκηνοθεσία John Copley). Ακολούθησε μακρόχρονη συνεργασία του με την English National Opera, για την οποία μέχρι τη δεκαετία του 2000 φιλοτέχνησε σκηνικά (κάποτε και κοστούμια) σε περισσότερες από 30 παραγωγές. Το καλλιτεχνικό έργο του στο λυρικό θέατρο περιλαμβάνει επίσης συνεργασίες με πολλούς οργανισμούς και φεστιβάλ στο Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες εντός και εκτός Ευρώπης (Scottish Opera, Opera North, The Royal Opera Covent Garden, San Francisco Opera, Bayerische Staatsoper, Beyreuther Festspiele, Opernhaus Zürich, Festspiele Bregenz, Teatro Regio Torino, The Australian Opera, New Israeli Opera Tel Aviv κ.ά.). Στον χώρο του θεάτρου πρόζας επιμελήθηκε σκηνογραφικά βρετανικές παραγωγές, ενώ συνεργάστηκε και με τον ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ. Ανέλαβε τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία σε παραγωγές όπερας της Opera North, της Scottish Opera και της Australian Opera, στην περιοδεία του μουσικού συγκροτήματος Duran Duran στις Ηνωμένες Πολιτείες (2003) και στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Η αρχή της ζωής (Θέατρο του Νότου 1995). Την περίοδο 2006-2007 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Για το έργο του, ο Λαζαρίδης τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και διακρίσεις (German Critics’ Award 1986 και 1998, Evening Standard Opera Award 1987, Laurence Olivier Award 1987, 2001 και 2003, τιμητικό δίπλωμα στη διεθνή έκθεση σκηνογραφίας της Πράγας —Prague Quadrennial— 1999, μετάλλιο του ιδρύματος Bohuslav Martinů 2000 κ.ά.). Το 2003 τού απονεμήθηκε ο τίτλος του Royal Designer for Industry από την RSA (Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce). Πέθανε τον Μάιο του 2010. Σύντροφός του για 47 χρόνια ήταν ο Timothy Williams.

[Τα στοιχεία αντλήθηκαν από βιογραφικά σημειώματα και νεκρολογίες που φυλάσσονται στο αρχείο].

Μέλος των καθοδηγητικών οργάνων της ΕΠΟΝ στη διάρκεια της Κατοχής, η Φ. Λαζάρου (Αθήνα 1922-2015) βρέθηκε στα χρόνια του εµφυλίου πολέµου και στην πρώτη µετεµφυλιοπολεµική περίοδο στο επίκεντρο των παρανόµων µηχανισµών της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ, στην Αθήνα και στον Πειραιά. Το 1952 έφυγε στο εξωτερικό και συνελήφθη στην Σάαρ. Από το Βουκουρέστι, όπου παρέµεινε ως το 1954 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε και πάλι στις παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ ως τη σύλληψη της από τις αρχές το 1957. Το 1960 καταδικάστηκε σε ισόβια για κατασκοπεία. Αποφυλακίσθηκε το 1966 και συνελήφθη εκ νέου στη δικτατορία. Μετά την αποφυλάκιση της το 1973, συνέχισε τις σπουδές της στη Νοµική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε ως δικηγόρος και συνέχισε την πολιτική της δράση από τις γραµµές του ΚΚΕ εσωτερικού, της Ε.ΑΡ. και του Συνασπισµού. Έζησε στην Αθήνα μέχρι το θάνατό της, το 2015.

Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aσχολήθηκε με την λογοτεχνία από την εφηβική της ηλικία. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα το 1973, με τη συλλογή διηγημάτων Παραστάσεις κρατήρος. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ακτή, Ευθύνη, Κριτικά Φύλλα και Νέα Εστία.
Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για το βιβλίο Χάλκινος ύπνος, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1991) για το έργο της Ωρογραφία, το οποίο υπήρξε και υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο του 1993 και τέλος με το Κρατικό βραβείο (2006) για το βιβλίο Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.
Το πεζογραφικό της έργο (μυθοπλασία, δοκίμιο):
Παραστάσεις κρατήρος (1973), Άρθρα για την καβαφική ποίηση (1974-1975), Αποσπασματική σχέση (1974), Ο Μαύρος Ερμής (1977), Χάλκινος ύπνος (1980), Ο σχιζοφρενικός θεός (1983), Ο αγαπημένος του Όντος (δοκίμια για την ποίηση του Δημήτρη Παπαδίτσα) (1983), Ποιητές και αρχαία Ελλάδα (Σικελιανός - Σεφέρης - Παπαδίτσας) (1983), Χι ο Λεοντόμορφος (1986), Ωρογραφία (1990), Φρειδερίκος και Ιωάννης (1991), Φυσιογνωμίες τόπων (1992), Η θητεία (1994-1996), Εξ Αιγύπτου (Άγιοι των Κοπτών) (1995), Τα άλση της Περσεφόνης (1997), Ο έτυμος λόγος (1998), Η Χάρις (2000), Ποταμίσιοι έρωτες (2002), Τήνελλα Καλλίνικε! (2003), Θεών και ανθρώπων συναντήσεις (2003), Τα Ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων (2005), Ο Μαύρος Ερμής, συγκεντρωτικός τόμος των τριών συλλογών διηγημάτων Ο Μαύρος Ερμής - Παραστάσεις κρατήρος - Ο σχιζοφρενικός θεός (2005), Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι (2006), Μυθολογικά παράδοξα και ένα διήγημα (2007), Ταραντούλα (2008), Η Χάρις (2009), Οι Έλληνες παίδες στην αρχαιότητα (2010), Δαιμονολογία ή Λόγοι περί δαιμόνων (2012), Ο Ονειρόσακκος (2012), Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο (Άρθρα-Ομιλίες-Δοκίμια, 2012). Επιμελήθηκε την σειρά Graecolatina –αρχαιοελληνικά και λατινικά αρχέτυπα κειμένων του 16ου και 17ου αιώνα.

Οι μεταφράσεις:
Ορφικοί ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1983)· Ομηρικοί Ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1985)· Νέκυια (λ της Οδύσσειας) –μετάφραση σε συνεργασία με τον Δ.Π.Παπαδίτσα (2004)· Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Σημειώσεις από το Υπόγειο – μετάφραση από τα ρωσικά με τη συνεργασία της Τατιάνας Ντίκο και επίμετρο της Ελένης Λαδιά (χ.χ.)· Σενούντα Γ’, πατριάρχης των Κοπτών, Η φύση του Χριστού –μετάφραση από αραβικό και αγγλικό σε συνεργασία με τον κόπτη ιερομόναχο Πόλα άμπα Μπισόι (χ.χ.).

Διηγήματα και μυθιστορήματά της μεταφράστηκαν στα ρουμάνικα, τα γεωργιανά, τα φινλανδικά, τα σερβικά, τα σλοβενικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Σελίδες για την Ελένη Λαδιά, στον ιστότοπο http://eleniladia.blogspot.gr/, λήμμα «Λα-διά, Ελένη», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης.]

Γεννήθηκε στην Ανακασιά του Βόλου. Σταμάτησε από νωρίς το σχολείο και ασχολήθηκε με το φούρνο του πατέρα του. Υπήρξε αυτοδίδακτος φωτογράφος, ενώ ο φωτογράφος Μπάμπης Μπασδέκης συνέδραμε ουσιαστικά στην εκπαίδευσή του. Το 1956 ίδρυσε την ΕΦΕ Βόλου – ως παράστημα – αναλαμβάνοντας την ευθύνη των δρώμενων. Το έργο του διακρίθηκε και βραβεύτηκε στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Βερολίνο και Βουκουρέστι).