Ο Αναστάσιος Αθανασίου Θεοδοσόπουλος γεννήθηκε το 1920 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) με την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο το 1938 ως ενωμοτάρχης και το 1940 προβιβάστηκε σε Δόκιμο Αξιωματικό. Το ίδιο έτος τοποθετήθηκε επιτελής του ΙΙΙ Γραφείου της Διοίκησης Ανωτάτων Σχολών Αρρένων (ΔΑΣΑ) και ίδρυσε το ραδιοφωνικό τμήμα της. Τον Μάρτιο του 1941 τοποθετήθηκε τμηματάρχης Τύπου στο ΙΙΙ Γραφείο της Διοίκησης Ανωτάτων Σχολών Αρρένων (ΔΑΣΑ) της ΕΟΝ.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:.υλικό του αρχείου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμ. 15]

Η οικογένεια Θεοδωράκη ήταν από τις ναυτικές οικογένειες προυχόντων της Ύδρας. Τα αδέλφια Δημήτριος και Αναστάσιος συγκαταλέγονταν στους πλοιοκτήτες και χορηγούς του ναυτικού αγώνα στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο Δημήτριος Αναγνώστου Θεοδωράκης είχε παντρευτεί την Πετρούλα Οικονόμου με την οποία είχαν αποκτήσει επτά παιδιά: 1) τον Θεόδωρο, που σπούδασε Νομικά στη Γαλλία 2) τον Αναστάσιο, σύζυγο Σμαράγδας Τομπάζη που σπούδασε Ιατρική στη Γαλλία 3) τον Ιωάννη 4) τον Νικόλαο 5) την Κονδύλω, σύζυγο Γεωργίου Αντωνιάδη 6) την Ελένη, σύζυγο Δημοσθένη Τζιβανόπουλου και 7) την Ανέζω, σύζυγο Β. Κοκονέζη.
Ο γιατρός Αναστάσιος Θεοδωράκης (†1898) είχε αποκτήσει με τη Σμαράγδα Τομπάζη πέντε παιδιά: την Ελένη (σύζυγο Κων. Λάμπρου), την Ευφροσύνη (σύζυγο Γεωργίου Λιόλιου), την Άννα (σύζυγο Γεωργίου Κακουλίδη), τον Δημήτριο (σύζυγο Αναστασίας Καζούλη †1956) και τον Γεώργιο.
Ο Δημήτριος Αν. Θεοδωράκης (Αθήνα 1868-Αλεξάνδρεια 1953) ήταν δισέγγονος του ναυάρχου Ιάκωβου Τομπάζη. Μετά το Γυμνάσιο μπήκε στη Σχολή Δοκίμων και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1898, οπότε και παραιτήθηκε έχοντας το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του επιχειρηματία Νικολάου Καζούλη από τη Ρόδο και το 1900 εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση του βαμβακεμπορικού οίκου του πεθερού του μέχρι το 1912. Διετέλεσε αντιπρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, προϊστάμενος της Εφορείας των Σχολείων, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλελευθέρων, της Ελληνικής Λέσχης, ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου και ένας από τους ιδρυτές του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, του οποίου διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1903-1921). Μετά την απελευθέρωση της Χίου το 1912, διορίστηκε από τον Βενιζέλο στρατιωτικός διοικητής του νησιού και το 1920 εξελέγη βουλευτής Ύδρας χωρίς όμως να ασχοληθεί με την πολιτική πέραν της συγκεκριμένης βουλευτικής περιόδου. Δραστήριο μέλος της παροικίας προσέφερε πολλές υπηρεσίες και χρηματικές δωρεές με αποτέλεσμα η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας να τον ονομάσει εν ζωή Μέγα Ευεργέτη. Γιοι του ήταν ο Αναστάσιος (Ύδρα 1902 - Αθήνα 1976), ο οποίος διετέλεσε Κοινοτικός Επίτροπος και Σύμβουλος του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Αλεξανδρείας και ο Νικόλαος (Κάιρο 1910 - Αθήνα 1987), δικηγόρος με σπουδές στην Ελβετία, ο οποίος διετέλεσε Επίτροπος της Ελληνικής Κοινότητας Ιβραημίας. Ο Νικόλαος ήταν άγαμος ενώ ο αδελφός του Αναστάσιος παντρεύτηκε την Άννα Ευστρατιάδη (Κάιρο 1910 – Αθήνα 1977), κόρη του Διονυσίου και της Ευτέρπης, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά. Και τα δύο αδέλφια εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα το 1973 και κατοίκησαν στην οδό Δορυλαίου 22.

[Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από τεκμήρια του αρχείου και από άρθρο με αφορμή το θάνατο του Δημ. Α. Θεοδωράκη στο «Δελτίο του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου», 1953].

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιουλίου 1925. Σπούδασε στο ωδείο Αθηνών και το Conservatoire του Παρισιού. Το 1957 κέρδισε χρυσό μετάλλιο σύνθεσης στο παγκόσμιο φεστιβάλ νεολαίας στη Μόσχα, το 1959 το βραβείο Copley και το 1963 το βραβείο Sibelius. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για τη προσφορά του στη δημοκρατία και τον πολιτισμό και έχει αναγορευτεί επίτιμος διδάκτωρ στα πανεπιστήμια Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Μακεδονίας, Κρήτης και Θεσσαλίας. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη μουσικής, αλλά και με τομείς πέραν της κύριας τέχνης του, όπως ποίηση, πεζογραφία, φιλοσοφία, πολιτική.

Ο Μάρκος Θεοδωρίδης, με καταγωγή από τις Σέρρες, υπήρξε δικηγόρος στο επάγγελμα. Ως διερμηνέας του ελληνικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη επανειλλημένα βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα και ανέλαβε τρεις φορές υπουργικά καθήκοντα. Απεβίωσε το 1952.
Ο Δημήτρης Χόνδρος και ο Φρίξος Θεοδωρίδης ήταν ανηψιοί του Μάρκου Θεοδωρίδη. Ο Δημήτρης Χόνδρος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1882 και ασχολήθηκε με τις θετικές επιστήμες όπου και διακρίθηκε στον τομέα της φυσικής. Ο Φρίξος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1892 και σπούδασε στη Ζυρίχη. Μετά το τέλος των σπουδών του ασχολήθηκε με τον κλάδο της αεροναυτικής, ενώ υπήρξε και καθηγητής του Πολυτεχνείου Αθηνών από το 1923 έως το 1946. Μετά το 1946 ανέλαβε διάφορες θέσεις σε ιδρύματα και πανεπιστήμια της Αμερικής.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Λογοτέχνης και ποιητής από τις Σέρρες

Επιφανής φιλόσοφος, Ακαδημαϊκός, καθηγητής φιλοσοφίας και ιδρυτής της Ελευθέρας Σχολής Φιλοσοφίας «Ο Πλήθων», ο Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος θεωρείται από τους μεγαλύτερους μελετητές του Πλάτωνα και του Πλωτίνου. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία στη Βιέννη, και Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1925. Το 1929 ίδρυσε, με άλλους, το «Aρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών». Το 1930 εκλέχθηκε υφηγητής και το 1933 τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1939 εκλέχθηκε καθηγητής της Συστηματικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε σχεδόν τριάντα χρόνια, ως το 1967. Το 1960 εκλέχθηκε στην Ακαδημία Αθηνών στην έδρα της Φιλοσοφίας. Το 1963 διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας και από το 1966 ως το 1981 Γενικός Γραμματέας της. Το 1966 ίδρυσε το «Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας» της Ακαδημίας, που αρχίζει να λειτουργεί από το 1970 και από το 1971 εκδίδει την Επετηρίδα του με τίτλο «Φιλοσοφία». Πέραν τούτου ήταν αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών της Χαϊδελβέργης (από το 1972) και του Παλέρμο, επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, επίτιμος διδάκτορας της φιλοσοφίας του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, τακτικό μέλος του «Διεθνούς Ινστιτούτου Φιλοσοφίας», της «Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας» και της «Αμερικανικής Εταιρείας Μεταφυσικής», μέλος της διοίκησης της «Διεθνούς Εταιρείας Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας» (SIEPM), Αντιπρόεδρος της «Ομοσπονδίας Φιλοσοφικών Εταιρειών» (FISP) και μέλος της «Διεθνούς Εταιρείας Πλατωνικών Μελετών». Διετέλεσε Υπουργός Παιδείας σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Το 1957 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας για το έργο του «Ο Φάουστ του Γκαίτε, Μετάφραση με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία» (1956). Από το 1975 μέχρι το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών ενώ ήταν αντιπρόεδρός της στο ιδρυτικό διοικητικό συμβούλιο του 1966. Το 1975 ίδρυσε στο χωριό Μαγούλα της Σπάρτης, κοντά στον Μυστρά, την ελεύθερη σχολή φιλοσοφίας «Ο Πλήθων», αποσκοπώντας στη συνέχιση της παράδοσης του Μυστρά και στη διαπίστωση της πνευματικής και ηθικής ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού, με μια προσπάθεια επιστροφής στις πολιτιστικές και φιλοσοφικές ρίζες. Στη σχολή αυτή, εκτός από τις οκτώ περιόδους των μαθημάτων, οργανώθηκαν και πολλά εξειδικευμένα συνέδρια. Τη λειτουργία της Σχολής Φιλοσοφίας ανέλαβαν μετά τον θάνατό του οι κόρες του Φανή Θεοδωρακοπούλου και Ελένη Στρατήγη, η οποία όμως πέθανε πρόωρα το 1997. Έκτοτε ανέλαβε η εγγονή του Δέσποινα. Για την πορεία του έργου της Σχολής αποφασιστική υπήρξε και παραμένει η συμβολή της Ακαδημίας Αθηνών, τιμώντας τη μνήμη του παλαιού μέλους, Προέδρου και Γεν. Γραμματέως της. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συνεδρίων, έδωσε διαλέξεις για φιλοσοφικά θέματα στο εξωτερικό και τιμήθηκε από Πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού. Το έργο του απλώνεται σε χιλιάδες σελίδες.

Έλληνας χαράκτης και ζωγράφος.

O Ανδρέας Θεοδωρόπουλος είχε τέσσερις γιους: Θεόδωρο, Ιωάννη, Κωνσταντίνο και Αριστείδη. Ο Θεόδωρος παντρεύτηκε το 1927 τη Χρυσάνθη το γένος Σταματοπούλου, και απέκτησαν δύο κόρες: την Πολυτίμη και την Παρασκευή. Η οικογένεια καταγόταν από την κοινότητα Χειράδων Αρκαδίας και το επώνυμο των γιων του Ανδρέα διαμορφώθηκε σε Ανδριόπουλος ή Θεοδωρόπουλος από το όνομα του πατέρα τους. Στα έγγραφα του αρχείου απαντούνται επίσης και οι τύποι Ανδρεόπουλος και Θεοδωρογιαννόπουλος.

Μηχανικός

Η Βικτωρία Θεοδώρου (Χανιά 1926) σπούδασε κλασσική και νεοελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Για τη συµµετοχή της στην Αντίσταση εκτοπίστηκε στη διάρκεια του εµφυλίου στο Τρίκερι (1947) και στη συνέχεια στη Μακρόνησο (1950). Απολύθηκε από την εξορία (Τρίκερι) το 1953. Γράφει ποίηση και πεζογραφία. Εµφανίστηκε στα γράµµατα το 1957 µε ποιήµατά της που δηµοσιεύτηκαν στην "Επιθεώρηση Τέχνης". Έκτοτε δηµοσίευσε 12 ποιητικές συλλογές και 4 πεζά. Μετέφρασε ξένη ποίηση και ασχολήθηκε µε την λογοτεχνική κριτική. Ζεί στην Αθήνα.

Ανθυπολοχαγός, Ανθυπασπιστής του Πεζικού που συμμετείχε σε μάχες κατά την απελευθέρωση.

Στοὺς ἀνακαινισμένους ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Γερμανὸ Δ ΄ χώρους τῆς μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἵδρυσε ὁ ἴδιος Πατριάρχης τὴν Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης (1844). Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει ἴδια γεωγραφικὴ περιοχὴ καὶ κατέχει τὸ πρωτεῖο μεταξὺ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἱδρύθηκε, λοιπόν, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἄμεσων ἀναγκῶν τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ γενικότερα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ἱστορία τῆς Σχολῆς (1844-1971) περιλαμβάνει τέσσερις περιόδους:
Ἀπὸ τὸ 1844 ἕως τὸ 1919, ὅταν ἡ Σχολὴ εἶχε ἑπτὰ τάξεις, τέσσερις γυμνασιακές (λυκειακές) καὶ τρεῖς θεολογικές. Μὲ ὁρισμένες ἐξαιρέσεις εἶχε καὶ ὀκτὼ τάξεις. Μία περίοδος ἀρκετὰ ἐκτενής, ἡ ὁποία καλύπτει περίπου ὀκτὼ δεκαετίες (1844-1919), καὶ μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες ἐποχὲς τῆς ἱστορίας τῆς Σχολῆς ἀπὸ κάθε πλευρά. Αὐτὸ ὀφείλεται ἀρχικὰ στὴν ἰδιαίτερη θέση τὴν ὁποία κατέχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Σπουδαῖοι Πατριάρχες, ἡ ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, ἀλλὰ καὶ σημαίνοντες λαϊκοὶ καὶ πρόκριτοι μεριμνοῦσαν καὶ φρόντιζαν γιὰ τὴν ἀρτιότερη λειτουργία καὶ ἐμφάνιση τῆς Σχολῆς, ὅσο αὐτὸ ἦταν δυνατό: πρόσωπα ἄξια λόγου, μὲ τὸν πρῶτο Σχολάρχη, τὸν Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Κωνσταντῖνο Τυπάλδο (1844-1864), ὁ ὁποῖος διεύθυνε τὴ Σχολή. Οἱ ἄριστοι ἀπόφοιτοι λάμβαναν ὑποτροφίες καὶ συνέχιζαν τὶς σπουδὲς στὴν εἰδικότητά τους στὶς ὀρθόδοξες θεολογικὲς Ἀκαδημίες τῆς Ρωσσίας ἢ καὶ στὰ πανεπιστήμια τῆς δύσης, καὶ στὴ συνέχεια διορίζονταν καθηγητὲς στὴ Σχολή. Οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κλήθηκαν ἀπὸ τὴν ἕδρα ποὺ κατεῖχαν, ἀποτέλεσαν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἀριστοκρατία τῆς ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου.
Ἀπὸ τὸ 1919 ἕως τὸ 1923, ὅταν ἡ Σχολή, ἀφοῦ καταργήθηκε τὸ γυμνασιακὸ (λυκειακό) τμῆμα, λειτούργησε ὡς ἀκαδημία πέντε τάξεων.
Ἀπὸ τὸ 1923 ἕως τὸ 1951, ὅταν ἐπανῆλθε ἡ παλιὰ ἑπτατάξια μορφὴ τῆς Σχολῆς. Ἦταν περίοδος ἀναπροσαρμογῆς στὴν νεοϊδρυθεῖσα Τουρκικὴ Δημοκρατία καὶ προσπάθεια ἐπιβίωσης τῆς Σχολῆς.
Ἀπὸ τὸ 1951 ἕως τὸ 1971, ἡ Σχολὴ εἶχε πάλι ἑπτὰ τάξεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ τρεῖς ἦταν γυμνασιακές (λυκειακές) καὶ οἱ τέσσερις θεολογικές. Προστέθηκε, δηλαδή, ἕνα ἔτος στὸ θεολογικὸ τῆς τμῆμα. Εἶναι περίοδος, ἡ ὁποία καλύπτεται ἀπὸ τὴν πατριαρχεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα (1948-1972), ὁ ὁποῖος ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὅλη λειτουργία τῆς Σχολῆς. Ἀποτελεῖ μία περίοδο ἀκμῆς. Ὅσα ἀναφέρθηκαν γιὰ τὶς πρῶτες δεκαετίες ἰσχύουν σὲ κάποιο βαθμὸ καὶ γιὰ αὐτὰ τὰ χρόνια.
Δυστυχῶς, τὸ 1971, στὰ χρόνια τοῦ ἴδιου Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, μὲ ἀπόφαση τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν ἔκλεισε τὶς πόρτες τοῦ τὸ θεολογικὸ τμῆμα τῆς Σχολῆς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀρχίζει μία ἄλλη περίοδος, ἄγνωστης, μέχρι στιγμῆς, διάρκειας.
Πηγή: Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, http://theologicalschoolhalki.com/sxoli/ [τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020].

Η Κοραλία, κόρη του Δημητρίου Ανδρειάδη (1896-1970) και της Ελένης Στεφάνου (1905-1993), από την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο (Σαμψούντα) αντίστοιχα, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο στις 5 Μαΐου 1935. Τελείωσε το γυμνάσιο στη Σχολή Χατζιδάκη και σπούδασε στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Παράλληλα, με τη βοήθεια του πατέρα της, ασχολήθηκε με την εισαγωγή ινδικών ταινιών και ταξίδεψε στην Ινδίες αλλά και στην Ευρώπη. Το 1962 πήρε δίπλωμα ξεναγού και εργάστηκε ως ξεναγός για μικρό διάστημα. Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο Απόπειρες, ενώ ποιήματά της είχαν ήδη δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Εστία. Στις 11 Ιουλίου 1966 παντρεύτηκε τον Γιώργο Θεοτοκά, ο οποίος πέθανε λίγους μήνες αργότερα, στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην φροντίδα του εκδεδομένου και ανέκδοτου έργου του Θεοτοκά. Το 1967 εξέδωσε την δεύτερη συλλογή ποιημάτων της Σε άλλο φως, αλλά αρνήθηκε τη διακίνησή της στο εμπόριο λόγω της μεσολάβησης της δικτατορίας. Από την ίδια χρονιά ως το 1974 υπήρξε μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (Ε.Μ.Ε.Π.). Από το 1969 ως το 1973 παρακολούθησε τη σειρά μαθημάτων ιστορίας της Τέχνης από τον Παντελή Πρεβελάκη, στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1971 εκδόθηκε η συλλογή της Η ταυτότητα και το 1975 η σύνθεση Το Ποίημα Οι Μεγάλες Διαδικασίες. Από το 1974 ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Συμπαράστασης Κυπρίων, προσφέροντας βοήθεια σε κύπριους πρόσφυγες. Το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 1976 αυτοκτόνησε, πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 90, στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Κοραλία Θεοτοκά, Τα κείμενά της, τα κείμενα για το έργο της, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1977.]

Ο Γιώργος Θεοτοκάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1905, όπου τελείωσε το Ελληνογαλλικό Σχολείο. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1929 εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα, που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ορέστης Διγενής και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως το μανιφέστο της γενιάς του '30. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Εποχές. Τις περιόδους 1945-1946 και 1951-1952 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Πέθανε το 1966 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 χρονών. Έργα του: Αργώ (1933, 1936), Ευριπίδης Πεντοζάλης (1937), Το Δαιμόνιο (1938), Λεωνής (1940), Ασθενείς και Οδοιπόροι (1950). Επίσης, ασχολήθηκε με το θέατρο (βλ. παρακάτω) και την ποίηση, ενώ έγραψε ποικίλα ταξιδιωτικά κείμενα και μελέτες.

Πηγή: Γιώργος Αράγης (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Γιώργος Θεοτοκάς», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 8-81.

Ο Σπυρίδων Θεοτόκης (Κέρκυρα, 1876-1940), ιστορικός συγγραφέας ήταν γιος του αρχειοφύλακα του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά (εξαδέλφη του Ιάκωβου) και αδελφός του γνωστού λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Το 1912 ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, θέση που διατήρησε έως το 1935 εκτός από τα χρόνια που πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και όταν ήταν εξόριστος (1917-1920). Το 1935 τοποθετήθηκε ως νομάρχης στο Ηράκλειο Κρήτης, σύντομα όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας της αντίδρασης των κατοίκων λόγω του αυταρχισμού του.
Τον Μάρτιο του 1920 στάλθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών, Νικόλαο Πολίτη, στη Βενετία για να μελετήσει το περιεχόμενο των εκεί κρατικών αρχείων ως προς την Ελληνική Ιστορία. Η αποστολή του διακόπηκε απότομα και οριστικά τον Απρίλιο του 1923, λόγω των εξαιρετικών συνθηκών που επικράτησαν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Με βάση την έρευνα των πηγών στη Βενετία δημοσίευσε, το 1926, με δαπάνη του υπουργείου Εξωτερικών τη μελέτη «Εισαγωγή εις την έρευναν των μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας και ιδία της Κρήτης εν τω κρατικώ αρχείω της Βενετίας». Η έκδοση, ωστόσο, από την Ακαδημία Αθηνών του μεγαλύτερου μέρους του υλικού που είχε συλλέξει ο Θεοτόκης (χειρόγραφα αντίγραφα των εγγράφων), κατέστη δυνατή μόνο μετά από την οικονομική ενίσχυση της Έλενας Βενιζέλου. Έτσι κατά τα έτη 1933-1937 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι των «Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας». Το 1937 έκανε προσπάθειες να πείσει τον υπουργό Εθνικής Εκπαιδεύσεως να χρηματοδοτήσει την έκδοση του υπόλοιπου μέρους του υλικού καθώς και να συνεχίσει την έρευνά του στη Βενετία, επιδίωξη που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά και έκανε πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις και ομιλίες σε διεθνή συνέδρια και στην Ακαδημία Αθηνών. Συνέβαλε, ως γραμματέας της οργανωτικής επιτροπής Κέρκυρας, στην επιτυχία της μεγάλης Αναμνηστικής Πανιονίου Εκθέσεως του 1914, για τα 50 χρόνια από την ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ελλάδα. Συνέγραψε, με βάση το υλικό της έκθεσης το έργο «Αναμνηστικόν τεύχος της Πανιονίου Αναδρομικής εκθέσεως. Μέρος Α΄. Ενετοκρατία, Κέρκυρα 1914, Μέρος Β΄. Δημοκρατούμενοι Γάλλοι, Κέρκυρα 1917.
Ο Σπυρίδων Θεοτόκης υπήρξε μέλος πολλών κερκυραϊκών επιτροπών, συλλόγων και πολιτιστικών εταιριών, (Φιλαρμονική Εταιρεία, Αναγνωστική Εταιρεία, Επιτροπή Δημοτικού Θεάτρου, Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδας, Σύλλογος Προστασίας Κερκυραϊκών συμφερόντων κ.ά.). Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Θεοτόκης ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα (Μαρία) Παλαιολόγου, κόρη του Λέανδρου και της Φωτεινής, το γένος Χριστοδουλίδη, και απέκτησε μαζί της δύο κόρες, τη Ζαΐρα και την Ζηνοβία. Μετά το 1935 φαίνεται ότι παντρεύτηκε την Λουκία Κολιακοπούλου, χήρα του Γεωργίου Κολιακόπουλου και μητέρα δύο παιδιών του Άκη (Αναστάσιου) και του Έκτορα.
Το αρχείο περιέχει υλικό και για άλλα μέλη της οικογένειας Θεοτόκη όπως τον πατέρα του, Μάρκο, τα αδέλφια του Δημήτριο και Όλγα , το σύζυγο της Όλγας, Μίμη Φραγκόπουλο και την οικογένειά του κ.ά. (βλ. γενεαλογικό δέντρο).

O Κωνσταντίνος Θεοτόκης γεννήθηκε το 1872 στους Καρουσάδες της Κέρκυρας. Το 1989 μεταβαίνει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Στενός φίλος του Λ. Μαβίλη, μετέχει μαζί του σε εθνικούς αγώνες (Επανάσταση της Κρήτης, 1896) και σε τοπικές πρωτοβουλίες (εναντίον της απόφασης του Δήμου Κέρκυρας για την εγκατάσταση ρουλέτας στο νησί, 1902). Επηρεάστηκε από τη γερμανική ιδεοκρατία και τον Νίτσε, ενώ αργότερα έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, πρωτοστατώντας στην ίδρυση του «Σοσιαλιστικού Ομίλου». Κάτοχος τριών ξένων γλωσσών (ιταλικής, γαλλικής και γερμανικής) θα ασχοληθεί με τη μετάφραση λογοτεχνικών και κριτικών κειμένων από την ελληνική, λατινική, σανσκριτική, γαλλική, γερμανική και αγγλική γραμματεία (μεταφράζει Βιργίλιο, Λουκρήτιο, Γκαίτε, Σαίξπηρ, Φλωμπέρ, καθώς και την Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας). Έργα του: Κορφιάτικες Ιστορίες (1935), Η τιμή και το χρήμα (1914), Κατάδικος (1919), Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα (1920), Οι σκλάβοι στα δεσμά τους (1922), κ.ά.

Πηγή: Γιάννης Δάλλας (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Κωνσταντίνος Θεοτόκης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τ. Ι΄. 1900-1914, Αθήνα, Σοκόλης 1997, σ. 182-279.

Ο Νικόλαος Θεοτόκης, γιος του Ευσταθίου και της Μαρίας Τρίβολη, ήταν αρχιτέκτονας. Αδελφή του η Αδαμαντίνη, σύζυγος H. Gyllenram, που ζούσε στο Μάλμο της Σουηδίας και γιος του ο Ευστάθιος Θεοτόκης.

Με καταγωγή από τα Λαγκάδια Γορτυνίας ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος αναδείχθηκε σε έναν από τους γνωστότερους πυρπολητές της Επανάστασης του 1821. Ήταν πηδαλιούχος στο πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη που πυρπόλησε την οθωμανική ναυαρχίδα το 1822. Από τον Αύγουστο του 1822 πολέμησε στην ξηρά στο πλευρό του Κανέλλου Δεληγιάννη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 25/9/2020]

Ο Θεοφύλακτος Θεοφύλακτος γεννήθηκε το 1884 στο χωριό Τσίτη της Αργυρούπολης. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Τραπεζούντα πριν φύγει για την Αθήνα όπου φοίτησε στην Ιατρική Σχολή. Το 1907 αναγορεύτηκε διδάκτωρ Χειρουργικής και Μαιευτικής και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην οφθαλμολογία και την ωτορινολαρυγγολογία. Το 1911 επέστρεψε στην Τραπεζούντα όπου άνοιξε οφθαλμολογική κλινική.

Με την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετέβη στο Βατούμ, όπου ζούσε ο πατέρας του. Το 1916 επέστρεψε στη ρωσοκρατούμενη Τραπεζούντα, όπου ανέλαβε διευθυντής του ρωσικού νοσοκομείου της πόλης. Με την αποχώρηση των Ρώσων από την Τραπεζούντα επέστρεψε στο Βατούμ, όπου λίγο αργότερα συγκροτήθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Πόντου. Ο Θεοφύλακτος υπήρξε αντιπρόεδρος του συμβουλίου και εξέδωσε την εφημερίδα Ελεύθερος Πόντος για την προώθηση και επίτευξη του σκοπού του συμβουλίου, δηλαδή τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1922 στη Θεσσαλονίκη όπου αρχικά δούλεψε στο Προσφυγικό Νοσοκομείο και στη συνέχεια άνοιξε ιατρείο το οποίο αργότερα έγινε οφθαλμολογική κλινική και το 1958 γενική κλινική.

Το 1925 συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του Μηνά Πατρικίου. Εκλέχθηκε πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος και διορίστηκε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Από το 1928 και για περίπου ένα χρόνο διετέλεσε Γενικός Διοικητής Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε. Το 1930 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Ο Θεοφύλακτος υπήρξε ο εμπνευστής της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, η οποία ιδρύθηκε το 1927 με πρόεδρο τον τελευταίο μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο. Πρωτοστάτησε ακόμη στην ίδρυση της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης το 1933. Δραστηριοποιήθηκε σε όλη του τη ζωή σε ζητήματα που σχετίζονταν με τον Πόντο και την προσφυγική αποκατάσταση.

Παντρεύτηκε το 1913 και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια, ένα το 1914, ένα το 1916 (πέθαναν και τα δύο σε νεανική ηλικία) και ένα μάλλον το 1918 (το οποίο πέθανε δύο ετών) κι ένα κορίτσι, την Άννα Θεοφυλάκτου, η οποία γεννήθηκε το 1924 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Θ. Θεοφύλακτος πέθανε το 1961.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.
Συνέντευξη Άννας Θεοφυλάκτου στην Ελπίδα Βόγλη, 28.2.2007.
Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου, Γύρω στην άσβεστη φλόγα, Θεσσαλονίκη 1958.

Η Ε. Ν. Θεοχάρη ήταν Μεγάλη Κυρία της Αυλής της βασίλισσας Όλγας.

Ερασιτέχνης φωτογράφος

Ο Ηλίας Θερμησιώτης καταγόταν από τα Θερμήσια Ερμιόνης αλλά προεπαναστατικά είχε εγκατασταθεί στις Σπέτσες και ασχολήθηκε με το ναυτικό εμπόριο. Συμμετείχε στην Επανάσταση με το ιδιόκτητο πλοίο του «Αχιλλεύς» ενώ διορίστηκε και φρούραρχος και στρατιωτικός διοικητής Μονεμβασίας. Επί Καποδίστρια ανήκε στην αντιπολιτευόμενη παράταξη ενώ επί Όθωνα συμμετείχε ως μέλος στην «Εξεταστική Επιτροπή».

Έλληνας λόγιος, φιλόσοφος και κληρικός. Φοίτησε στο κολέγιο του Αγίου Αθανασίου στη Ρώμη και συνέχισε με σπουδές ιατρικής και φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάδοβα. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου στις 5 Ιουνίου του 1613. Τα χρόνια των σπουδών του συνέπεσαν με την αναβίωση της μελέτης του Αριστοτέλη και επηρεάστηκε ιδιαιτέρως από τον νεοαριστοτελικό φιλόσοφο και δάσκαλό του Τσέζαρε Κρεμονίνι (Cesare Cremonini). Δίδαξε στην Ελληνική κοινοτική σχολή της Βενετίας, στην Αθήνα, στην Κεφαλονιά και στην Ζάκυνθο μέχρι το 1622, οπότε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις τού ανέθεσε τη διεύθυνση της Πατριαρχικής Ακαδημίας. Κατάφερε να αναδιοργανώσει την Πατριαρχική Ακαδημία και να της δώσει πανεπιστημιακό χαρακτήρα, περιορίζοντας τον θεολογικό σχολαστικισμό και φέρνοντας στο επίκεντρο της διδασκαλίας την φιλοσοφία και την ερμηνεία των αριστοτελικών έργων. Το πρόγραμμα της Πατριαρχικής Ακαδημίας που κατάρτισε ο Κορυδαλλεύς αποτέλεσε το πρότυπο των ελληνικών σχολείων κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Εν τω μεταξύ ακολούθησε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Θεοδόσιος, αργότερα όμως αποσχηματίστηκε. Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, εκφώνησε λόγο με την ευκαιρία της ενθρόνισης του νέου Πατριάρχη, στον οποίο όμως εξέφρασε αιρετικές θέσεις με αποτέλεσμα να καταδιωχθεί από το πλήθος και να καταλήξει στο σπίτι του άρχοντα Δημητρίου Ιουλιανού. Το 1640 επανεντάχθηκε στον κλήρο και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ναυπάκτου αλλά καθαιρέθηκε γρήγορα με αποτέλεσμα να αποσυρθεί στην Αθήνα, στην οποία συνέχισε να διδάσκει μέχρι το θάνατό του το 1645.
Το έργο του αποτελείται κυρίως από φιλοσοφικές πραγματείες και σχόλια στον Αριστοτέλη. Από τα άλλα έργα του ξεχωρίζουν οι Επιστολικοί τύποι, εγχειρίδιο με οδηγίες για σύνταξη διαφόρων ειδών επιστολών, το οποίο επανεκδόθηκε και αντιγράφτηκε πολλές φορές κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Η φιλοσοφική του μέθοδος, που ονομάστηκε «κορυδαλλισμός», αποτέλεσε την βάση της παιδείας του ελληνισμού κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Ο Θεόφιλος Β΄ Παγκώστας ο Πάτμιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1774-1833) μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και επέδειξε σημαντικό έργο στην αφύπνιση των συνειδήσεων υπέρ της Απελευθέρωσης.

Συγγραφέας

Ο Θωμάς Θωμόπουλος ήταν γλύπτης, ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1873. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1877 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή των Τεχνών με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο στη γλυπτική και τον Νικήφορο Λύτρα στη ζωγραφική. Το 1897 κέρδισε το Θωμαΐδειο και το Χρυσοβέργειο βραβείο, καθώς και υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό. Τότε πήγε στο Μόναχο, όπου σπούδασε στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών και αργότερα συνέχισε στη Φλωρεντία, στη Νάπολη και στη Ρώμη. Το 1900 επέστρεψε στην Αθήνα και άνοιξε δικό του εργαστήριο. Την ίδια χρονιά διαδέχτηκε τον Γ. Μπονάνο στην έδρα της γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Η εργασία του Θωμόπουλου είναι επηρεασμένη από τα γερμανικά και ιταλικά ρεύματα. Δημιούργησε πολλές προτομές (του Θ. Δεληγιάννη, του Εμμ. Ξάνθου, του Διον. Σολωμού στον Εθνικό Κήπο, του Παπαδιαμάντη), ανδριάντες όπως του Χ. Τρικούπη, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και άλλα ταφικά μνημεία. Παρουσίασε τα γλυπτά του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέθανε στην Αθήνα το 1937.

Ιστορικός των Πατρών

Ο Θόδωρος Παπαδημητρίου, γνωστός ως γλύπτης Θόδωρος, γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Ιουνίου 1931. Ο πατέρας του, Δημήτριος Θ. Παπαδημητρίου, από τον Άγιο Βλάσιο Τριχωνίδας, ήταν γιατρός και πέθανε όταν ο Θόδωρος ήταν σε ηλικία πέντε ετών. Η μητέρα του, Ευσταθία Β. Χαβέλλα, είχε γεννηθεί στο Αγρίνιο από γονείς αγρότες. Ο Θόδωρος τελείωσε το οκτατάξιο Γυμνάσιο στο Αγρίνιο, στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Αθήνα απασχολούμενος σε διάφορες εργασίες για λόγους βιοπορισμού και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1952-1958), όπου έλαβε πολλές σπουδαστικές διακρίσεις.

Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., στην Ecole N.S. des Beaux-Arts, στο εργαστήριο Γλυπτικής του Marcel Gimond και στο εργαστήριο Τεχνικών του Μαρμάρου του Collamarini. Στο Παρίσι έμεινε και εργάστηκε μέχρι το 1974. Παράλληλα εργάστηκε στην Ιαπωνία και στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε στο California State University (1972).

Από το 1980 ως το 1998 δίδαξε ως καθηγητής Πλαστικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 2007 είναι ομότιμος καθηγητής του Ε.Μ.Π.

Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις και performances στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρκετά γλυπτά του εκτίθενται στον δημόσιο χώρο. Συμμετείχε επίσης σε πολλά συνέδρια, έρευνες και μελέτες.

Έλαβε τις εξής διακρίσεις και χορηγίες: Βραβείο Ροντέν στην IV Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1965), Πρώτο Βραβείο Γλυπτικής της Στέγης Καλών Τεχνών & Γραμμάτων (Αθήνα, 1966), Grand Prix στο 42ème Salon d’Art Contemporain (Montrouge, Paris, 1997), χορηγία του ιδρύματος Ford για μελέτη και εργασία στη Γλυπτική (1972), χορηγία Ι.Β.Μ. για τη Διεθνή Διάσκεψη Design του Aspen (Κολοράντο, Η.Π.Α., 1973).

Εκτός από άρθρα και συνεντεύξεις του καθώς και δημοσιεύματα σε εκδόσεις Τέχνης και στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο για το έργο του, του έχουν γίνει και αρκετά αφιερώματα τηλεοπτικών εκπομπών. Ο ίδιος έγραψε και παρουσίασε ραδιοφωνικές εκπομπές για το Δεύτερο (1983) και Τρίτο (1988-1989) πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ.

Παντρεύτηκε την γλύπτρια Κατερίνα Αλεξανδρίδου (1935-1999) και απέκτησαν δύο κόρες, την Λυδία που διδάσκει θεατρολογία και κινηματογράφο στο Moore University του Λίβερπουλ και έχει τρία παιδιά, και την Νεφέλη, που είναι αρχιτέκτονας και συντάκτρια περιοδικού κατασκευών και έχει δύο παιδιά.

Εκτός από τους καταλόγους ατομικών και ομαδικών εκθέσεων έχει εκδώσει τα εξής βιβλία με κείμενα στοχασμού:

Ένας γλύπτης στην αγορά, Ύψιλον/βιβλία, 1981

Στίγματα πορείας – ίχνη στην άμμο των λέξεων, Εστία, 1984

Ίχνη, Καστανιώτης, 1988

Ένας γλύπτης στον αέρα, Ύψιλον/βιβλία, 1989

Ανα-κατάληψη, Ύψιλον/βιβλία, 1992

Λόγοι, Αιγόκερως, 1994

Στίγματα πορείας – αναζητήσεις στην τέχνη και στην παιδεία, 2011 (Υπό έκδοση από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο)

Σύμφωνα με την οργάνωση της Γενικής Εκπαιδεύσεως, όπως αυτή ορίζεται με το ΝΔ 651/1970, η χώρα διαιρείται σε δέκα ανώτερες εκπαιδευτικές περιφέρειες (άρθρο 5), η γεωγραφική έκταση των οποίων ρυθμίζεται με Βασιλικό Διάταγμα. Προϊστάμενος κάθε ανώτερης περιφέρειας είναι εκπαιδευτικός σύμβουλος (κατηγορία ειδικών θέσεων) ο οποίος αναλαμβάνει ρόλο επόπτη της Εκπαιδεύσεως και επιτελεί έργο ανώτατης επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης, εποπτείας και διοίκησης επί των σχολείων Μέσης Εκπαιδεύσεως, του εκπαιδευτικού και εποπτικού προσωπικού της περιφερείας του.

Σε κάθε ανώτερη εκπαιδευτική περιφέρεια ανήκουν μία ή περισσότερες Γενικές Επιθεωρήσεις Μέσης Εκπαιδεύσεως, με προϊσταμένους γενικούς επιθεωρητές, οι οποίοι έχουν την εποπτεία των σχολείων ενός ή περισσοτέρων νομών. Το διάταγμα του 1970, ωστόσο, ορίζει ότι σε κάθε ανώτερη εκπαιδευτική περιφέρεια αντιστοιχεί μία Γενική Επιθεώρηση (άρθρο 7) και μία θέση γενικού επιθεωρητή ΜΕ με βαθμό 1ο (άρθρο 18, § 1). Συνιστώνται, επίσης, επτά θέσεις αναπληρωτών γενικών επιθεωρητών ΜΕ, οι οποίοι κατανέμονται στις ανώτερες περιφέρειες με απόφαση του υπουργού. Οι γενικοί επιθεωρητές και οι αναπληρωτές γενικοί επιθεωρητές διατελούν υπό την υπηρεσιακή δικαιοδοσία των εκπαιδευτικών συμβούλων (εποπτών).

Μικρότερη εκπαιδευτική περιφέρεια αποτελεί ο Νομός (διοικητική περιφέρεια), με έδρα την πρωτεύουσά του, αν και εξαιρούνται οι Νομοί Αττικής, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, οι οποίοι διαιρούνται σε πέντε, δύο και τρείς εκπαιδευτικές περιφέρειες αντιστοίχως. Το σύνολο των διοικητικών εκπαιδευτικών περιφερειών, βάσει της κατά Νομούς διοικητικής διαίρεσης της χώρας, ορίζεται σε 61 (άρθρο 17, § 1). Η έκταση των διοικητικών εκπαιδευτικών περιφερειών, καθώς και η υπαγωγή τους στις Γενικές Επιθεωρήσεις των ανωτέρων εκπαιδευτικών περιφερειών καθορίζονται με υπουργικές αποφάσεις. Προϊστάμενοι των διοικητικών (νομαρχιακών) περιφερειών είναι διοικητικοί επιθεωρητές, οι οποίοι ασκούν διοίκηση, επιθεώρηση, καθοδήγηση, εποπτεία και έλεγχο επί των δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων της περιφερείας τους, καθώς και επί του προσωπικού αυτών.

Στο εποπτικό προσωπικό της Μέσης Εκπαιδεύσεως ανήκουν και επιθεωρητές ειδικοτήτων, οι θέσεις των οποίων κατανέμονται στις ανώτερες εκπαιδευτικές περιφέρειες με υπουργικές αποφάσεις. Οι επιθεωρητές ειδικοτήτων διατελούν υπό την άμεση διοικητική εξάρτηση των γενικών επιθεωρητών, επιθεωρούν, καθοδηγούν, ελέγχουν τους εκπαιδευτικούς της ειδικότητάς τους και συντάσσουν εκθέσεις υπηρεσιακής επιδόσεως για τους διευθυντές και εκπαιδευτικούς των σχολείων.

Αρμοδιότητες πειθαρχικές, κρίσεως επί προαγωγών του εκπαιδευτικού προσωπικού και γνωμοδοτικές επί θεμάτων δημόσιας και ιδιωτικής Εκπαιδεύσεως αναθέτει το ΒΔ 651/1970 (άρθρο 53) στα περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια: Νομαρχιακόν Υπηρεσιακόν Συμβούλιον Μέσης Εκπαιδεύσεως (ΝΥΣΜΕ) και Ανώτερον Περιφερειακόν Συμβούλιον Μέσης Εκπαιδεύσεως (ΑΠΥΣΜΕ). Το πρώτο λειτουργεί σε επίπεδο νομαρχιακής και το δεύτερο σε επίπεδο ανώτερης εκπαιδευτικής περιφέρειας. Με την συγκρότηση και λειτουργία του ΝΥΣΜΕ το (προϋπάρχον) ΠΥΣΜΕ καταργείται.

Το 10ο Γυμνάσιο Αθηνών ιδρύεται σύμφωνα με Βασιλικό Διάταγμα στις 8 Αυγούστου 1917 «Περί ιδρύσεως σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως κτλ» (ΦΕΚ 164 / 11-8-1917, τ. Α΄) και μετονομάζεται σε 7ο Γυμνάσιο με το Βασιλικό Διάταγμα στις 14 Ιουνίου 1918 «Περί μετονομασίας ελληνικών σχολείων αρρένων και ιδρύσεως ελληνικών σχολείων θηλέων κλπ.» (ΦΕΚ 136 / 19-6-1918, τ. Α΄)

Ο κατά κόσμον Ιορδάνης Παπαπαϊσίου γεννήθηκε το 1885 στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Καππαδοκίας. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1916. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας της Κοινότητος Κοντοσκαλίου και Αρχιδιάκονος στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Το 1919 προσελήφθη στην Πατριαρχική αυλή όπου υπηρέτησε ως Γραφεύς της Ιεράς Συνόδου, Αρχειοφύλακας και Μέγας Αρχιδιάκονος (1924-1926). Στις 23 Μαρτίου 1926 εξελέγη Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου. Στις 28 Μαρτίου 1926 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πέραν από τον Μητροπολίτη Ανέων Θωμά. Στις 4 Απριλίου 1926, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως χειροτονήθηκε Επίσκοπος στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Τη χειροτονία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βασίλειος ο Γ΄, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Νικαίας Βενιαμίν, Νεοκαισαρείας Αμβρόσιο, Σηλυβρίας Ευγένιο, Ροδοπόλεως Κύριλλο και Ανέων Θωμά. Στη Μητρόπολή του κατόρθωσε να μεταβεί τον Οκτώβριο του 1930. Στις 23 Μαΐου 1950 εξελέγη Μητροπολίτης Δέρκων. Παραιτήθηκε λόγω γήρατος την 1 Μαρτίου 1977. Εκοιμήθη στις 5 Μαρτίου 1980. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Πατριαρχικό Ναό στις 8 Μαρτίου 1980, προεξάρχοντος του Κωνσταντινουπόλεως Δημητρίου. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Βαλουκλή.

Η Λιλή Ιακωβίδη (Πατρικίου, το πατρικό της όνομα), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1899, έλαβε την εγκύκλια μόρφωση στο Αρσάκειο, όπου ολοκλήρωσε και το Διδασκαλείο, και συνέχισε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα εργάστηκε στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, από όπου αποχώρησε εθελουσίως το 1955, με το βαθμό του τμηματάρχη. Το 1920 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Μίχη Ιακωβίδη (πήραν διαζύγιο το 1933), γιο του γνωστού ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, εκ των οποίων η πρωτότοκη κόρη της, Άγλα, πέθανε το 1958. Από το 1919 δημοσίευε ποιήματά της στο περ. Νουμάς, του οποίου υπήρξε αργότερα και συντάκτρια, ενώ το 1927-1929 συνεργάστηκε με την ελληνόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης Εθνικός Κήρυξ ως ανταποκρίτρια. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του συμβουλίου της, και από το 1946 συμμετείχε σε διεθνή συνέδρια Γυναικών. Μαθήτρια ακόμη του Λυκείου συνδέθηκε στενά με τον Κωστή Παλαμά. Η φιλία τους διήρκεσε ως το τέλος της ζωής του ποιητή, ενώ στοιχεία της αποτυπώθηκαν στα 300 γράμματα που της έστειλε εκείνος και έχουν κατατεθεί στο Ίδρυμα «Κωστής Παλαμάς». Πέθανε στην Κηφισιά, το 1985.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Φωτεινές ώρες (1932), Σαράντα τραγούδια (1934), Κορυδαλλοί (1940, Α΄ Κρατικό βραβείο), Αναδρομή (1957, Κρατικό βραβείο), Άνυδρη γη (1968), Κοσμοείδωλα (1973, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το παιδί· Αυτοανθολόγηση (1977) και Ανθρώπινα τοπία (1981).

Δημοσίευσε τις μελέτες: Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1929), Ο ποιητής Καρθαίος (1939), Κωστής Παλαμάς: η Έξοδος (1964), Από τη ζωή και το έργο του ποιητή Κώστα Καρθαίου (1971), Κατίνα Παπά· Από τη ζωή και το έργο της (1972), Κωστής Παλαμάς· Από το έργο του και τη ζωή του (1974), Βενέζης - Καστανάκης· Δοκίμια ζωής και τέχνης (1976), Παύλος Παλαιολόγος (1976), Εύα Βλάμη (1978) και Γεώργιος Ιακωβίδης· Από τη ζωή και την τέχνη του (1985).

Συνέγραψε τα θεατρικά έργα: Εύκολα θύματα (δράμα, 1937, Α΄ βραβείο Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Τα κορίτσια (δράμα, 1938, Βραβείο Ακαδημίας), Αγγελίνα (δράμα, 1943), Όλα θα πάνε καλά (1948), Υπάρχουν δρόμοι για όλους (δράμα, 1963, Κρατικό βραβείο), Ο Δαίμονας (δράμα, 1970, 1ο βραβείο του 50ου Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Θέατρο• Τόμος πρώτος (1978), Η κυρία Σούρτα-Φέρτα (κοινωνική σάτιρα, 1981).

Πηγές: Αρχείο Λ. Ιακωβίδη (φάκ. 4.1.)· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 7, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, χ.χ.· Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984· ιστότοπος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου / Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών / Ιακωβίδη Λιλή: http://www.ekebi.gr/

Ο Δανιήλ Ιακώβ γεννήθηκε στη Βέροια το 1947. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύθηκε στο Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν στη Γερμανία. Το 1982 εντάχθηκε στη βαθμίδα του Λέκτορα και το 1985 εξελέγη επίκουρος καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ. Αναπληρωτής καθηγητής από το 1988 και καθηγητής από το 1992.
Δημοσίευσε πολυάριθμα βιβλία, άρθρα και βιβλιοκρισίες γύρω από θέματα ποίησης, μελέτης του κειμένου και αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ακόμη μετέφρασε συστηματικά σημαντικά βιβλία και άρθρα που σχετίζονταν άμεσα με τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα.

Ορισμένα από τα αυτοτελή δημοσιεύματά του:
-Η ποιητική της αρχαίας τραγωδίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1998
-Η αρχαιογνωσία του Οδυσσέα Ελύτη και άλλες νεοελληνικές δοκιμές, Ζήτρος, Αθήνα 2000
-Ζητήματα λογοτεχνικής θεωρίας στην Ποιητική του Αριστοτέλη, Στιγμή, Αθήνα 2004

Ορισμένες από τις μεταφράσεις του:
-Bruno Snell, Η ανακάλυψη του πνεύματος. Ελληνικές ρίζες του ευρωπαϊκού πνεύματος, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1997
-Gerhard Jager, Εισαγωγή στην κλασική φιλολογία, Παπαδήμας, Αθήνα 1998 (μαζί με τον Μίλτο Πεχλιβάνο)
-Ευριπίδης, Άλκηστη, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2012

Ο Δ. Ιακώβ ήταν παντρεμένος με τη φιλόλογο Μαρία Ιατρού. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Εσθήρ.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Η Ιουλία Ιατρίδη, κόρη του Ισπανού μαέστρου Ιωσήφ Μπουστίντουι και της βιολίστριας Ελένης Γεωργαντοπούλου, μετέπειτα σύζυγος του Ανδρέα Ιατρίδη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών, έλαβε μέρος σε ορχήστρες και ρεσιτάλ, εργάστηκε για 15 χρόνια ως καθηγήτρια βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Σπούδασε επίσης ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, δίδαξε την ισπανική γλώσσα στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέφρασε πλήθος ισπανικών θεατρικών, πεζογραφικών και δοκιμιακών έργων. Ασχολήθηκε συστηματικά με την προβολή της ισπανόφωνης λογοτεχνίας με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις της. Η ίδια καλλιέργησε το μυθιστόρημα και το διήγημα και τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη (1959) και με τα κρατικά βραβεία μυθιστορήματος (1964) και μυθιστορηματικής βιογραφίας (1978). Εξέδωσε τα μυθιστορήματα: Καβαλάρης στον άνεμο (1958) και Τα πέτρινα λιοντάρια (1964), τις νουβέλλες Τρία πρόσωπα (1955), τη μυθιστορηματική βιογραφία Πυρίγονος (1976-1978) και τις συλλογές διηγημάτων Διαταγή άνωθεν (1971), Στις πέντε την αυγή (1981). Πέθανε το 1996.

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Τα μέλη της ωστόσο έμειναν το μεγαλύτερο διάστημα στην Αθήνα

Ο Ανδρέας Ιατρίδης (Πύργος, 1908 - Αθήνα, 1996), γιος του Βασιλείου, ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την διεύθυνση επιχειρήσεων. Πριν την Κατοχή δούλεψε στην Εταιρεία Γενικών Επιχειρήσεων “Η Συμβατική Α.Ε.” (1925-1928), και στην “Ελληνική Γενική Ηλεκτρική Εταιρεία A.E.G.” (1928-1942) (πρόκειται για την ελληνική αντιπροσωπεία της A.E.G.). Την περίοδο 1942-1944, με την ιδιότητά του ως ιδιαιτέρου γραμματέα του Walter Deter, εκπροσώπου της O.K.W. (Ανώτατη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων), στο συγκρότημα εταιρειών Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, υπήρξε ουσιαστικά γενικός γραμματέας του συγκροτήματος. Τον Ιανουάριο του 1944, παραιτήθηκε διαφωνώντας με την αποστολή Ελλήνων ανέργων στην Γερμανία και ανέλαβε αντιστασιακή δράση. Μετά την Κατοχή εργάστηκε στην εταιρεία “Καραγιάννης και Σια Α.Ε.” (1945-1949) και μετείχε στην ίδρυση και διεύθυνση της εταιρείας Ηλεκτρομεταλλουργική (ΗΛΜΕ) (1946). Επίσης προσπάθησε να δημιουργήσει δικό του δίκτυο αντιπροσωπείας γερμανικών προϊόντων. Ενδιαφέρον είναι ότι ανέλαβε, για λογαριασμό της συζύγου του Deter, την υπόθεση της κατάσχεσης της περιουσίας του στην Ελλάδα. Το 1951 προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. ως διευθυντής Τουριστικής Οργανώσεως -η οποία μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εκμεταλλεύσεως Τουριστικών Εγκαταστάσεων-, όπου υπηρέτησε ως το 1967 οπότε απολύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης ήταν επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Από το 1900 έως το 1922 υπηρέτησε στις εξής περιφέρειες κατά χρονολογική σειρά: Ηλείας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Τριφυλίας, Πάτρας, Τρικάλων, Αιτωλοακαρνανίας, Κέρκυρας, Παραμυθίας, Λακεδαίμονος, Ηλείας.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης είναι γιος του Ανδρέα και της Ιουλίας Ιατρίδη. Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1963) εργάστηκε στον Ε.Ο.Τ. Προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. το 1956 ως Γραμματέας υπεύθυνος οργάνωσης των τοπικών επιτροπών τουρισμού σε όλη την Ελλάδα. Από το 1960 ως το 1967 διετέλεσε προϊστάμενος του Τμήματος Έκδοσης και διανομής του Διαφημιστικού Υλικού του Οργανισμού. Από το 1967 ως το 1975 ήταν Διευθυντής της Υπηρεσίας Ε.Ο.Τ. Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Μετά την παραίτησή του ασχολήθηκε με τουριστικές αντιπροσωπείες και οργάνωση Γραφείων Ταξιδιών στην Ευρώπη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995.