Τα Νεοελληνικά Γράμματα (1935-1941) ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό με φιλολογικά και άλλα θέματα. Το περιοδικό «Νεοελληνικά Γράμματα» ήταν εβδομαδιαίο και εστιαζόταν σε θέματα φιλολογικά, επιστημονικά και καλλιτεχνικά. Είχε μεγάλο σχήμα, στον υπότιτλό του μάλιστα παρουσιαζόταν ως εφημερίδα. Το εξέδιδε ο εκδοτικός οίκος Ελευθερουδάκη. Παρακολουθούσε τη λογοτεχνική κίνηση, δημοσίευε κείμενα Ελλήνων και ξένων (σε μετάφραση) συγγραφέων, καθώς και κριτική βιβλίου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%93%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Γεννήθηκε στις Σπέτσες. Ο πατέρας του, Δημήτριος Μπότασης (1839-1924), ήταν λόγιος και βουλευτής. Ο Νικόλαος ακολούθησε σπουδές στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και εν συνεχεία μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία. Ως διπλωμάτης υπηρέτησε ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικές πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 8 Ιανουαρίου 1926 διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο ως υπουργός Ναυτικών μέχρι τις 19 Ιουλίου 1926.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%94._%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020]

Ο Τίτος Κούνδουρος, γιος του Ρούσου Κούνδουρου, γεννήθηκε στη Νεάπολη Κρήτης το 1931 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δικηγόρησε στην Αθήνα από το 1957 μέχρι το 1963 οπότε εισήχθη στο Συμβούλιο της Επικρατείας εξελιχθείς μέχρι του βαθμού του Αντιπροέδρου του Δικαστηρίου. Αποχώρησε “επί τιμή” το 1998.
Διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου σε όλη την περίοδο της δεκαετούς θητείας του και έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων.

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας σπουδάσε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
1993 Εκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ..
1996 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
2004 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. 2007 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
Εκλέγεται Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
Ορίζεται επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.
2005 Εκλέγεται Πρόεδρος τής Ειδικής Επιτροπής τής Βουλής γιά τήν Επεξεργασία καί Κύρωση τής Ευρωπαικής Συνταγματικής Συνθήκης ( Ευρωσύνταγμα).
2006 (Φεβ) Ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος.
2007 Υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες
1974 Ειδικός Νομικός Συνεργάτης τού Υπουργού Προεδρίας τής Κυβερνήσεως, Γ. Ράλλη.
1975 Διευθυντής τού Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών στο Βελιγράδι. Καλύπτει τις επίσημες επισκέψεις τού Κων. Καραμανλή στα πλαίσια τής Διαβαλκανικής Συνεργασίας.
1976 Συντονιστής των Υπηρεσιών Τύπου στις Βρυξέλλες, με την έναρξη τής διαδικασίας ένταξης τής Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ.
1977-1981 Γενικός Διευθυντής τού Ο.Γ.Α.
1979 Α' Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Εκλέγεται Μέλος στη Διοικούσα Επιτροπή (Προεδρία Κων. Καραμανλή).
1982 Εκλέγεται Μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή (Προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ).
1992-1993 Κυβερνητικός Εκπρόσωπος (Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης).
1994-1996 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Τύπου και ΜΜΕ.
1994-2000 Μέλος τής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και Τακτικό Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων τού Συμβουλίου τής Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
1995 Εκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.
1995-1996 Εκπρόσωπος Τύπου τής Νέας Δημοκρατίας (Προεδρία Μιλτιάδη Έβερτ).
1997-2000 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Εξωτερικών.
1999 Επανεκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.

Πηγή: https://web.archive.org/web/20071228034257/http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=666 [τελευταία επίσκεψη: 2/9/2020]

Η Αθηναϊκή Μανδολινάτα υπήρξε μουσικό σωματείο, με σημαντική θέση στα μουσικά πράγματα της Αθήνας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Τελούσε υπό τη διεύθυνση του Νικόλαου Λάβδα (Πιτροφός Άνδρου 1879 – Αθήνα 30/3/1940), μαέστρου, συνθέτη, παιδαγωγού, και διδάκτορος φυσικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έλληνας λόγιος, βουλευτής και στέλεχος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Γιατρός, κληρικός και δάσκαλος, ο Διονύσιος Πύρρος ανέπτυξε ευρεία συγγραφική δραστηριότητα με κείμενα ποικίλου περιεχομένου. Παρακολούθησε μαθήματα σε σχολές του ελλαδικού χώρου αλλά και την Ευρώπη και αναγνωρίστηκε με τον τίτλο του ιατροφιλοσόφου, ενώ τιμήθηκε και με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη του οικουμενικού θρόνου. Ακόμη, υπήρξε -μεταξύ άλλων- ο ιδρυτής επιστημονικού σχολείου και χαρτοποιείων στον ελλαδικό χώρο συμμετέχοντας παράλληλα ως ιδρυτικό στέλεχος σε επιστημονικές εταιρίες, που λειτούργησαν μετεπαναστατικά.
Αναλυτικό βιογραφικό στην πληροφοριακή βάση "ΚΑΤΟΠΤΡΟΝ" http://www.lib.uoa.gr/katoptron/loadUserPersonBiography.do?personId=62

Φιλόλογος και συγγραφέας

Αρματολός γιος του οπλαρχηγού, αρματολού και αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Γώγου Μπακόλα με καταγωγή από τη Σκουληκαριά της Άρτας.

Νοτάριος (συμβολαιογράφος) Αθηνών

Οργάνωση επιφανών Ελληνοαμερικανών και Αμερικανών που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1940 με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων, επισιτιστικής βοήθειας και άλλων ειδών υπέρ της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια ανασυγκρότησης της χώρας μετά το τέλος του πολέμου.

Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης με καταγωγή από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς. Είχε χρηματίσει αρκετές φορές υπουργός.

Ο Ιωάννης Μπρισιμιτζάκης γεννήθηκε στην Κρήτη. Σπούδασε νομικά, ήταν ανθυπολοχαγός πυροβολικού με ενεργό ρόλο στην Κρητική Επανάσταση του 1896-1897. Διετέλεσε αξιωματικό της στρατιωτικής δικαιοσύνης και συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Διετέλεσε βουλευτής Αττικοβοιωτίας και ήταν μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του Παναθηναϊκού.

Ο Γεώργιος Βάρβογλης, γόνος προεστών από την Τριπολιτσά, με καταγωγή από τις Σέρρες γεννήθηκε το 1770 στο Ναύπλιο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, και μεγάλωσε στη Βυτίνα. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και αναδείχθηκε προεστός Τριπολιτσάς. Με την έναρξη της Επανάστασης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον οθωμανό διοικητή της Τριπολιτσάς, ωστόσο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει. Ανέπτυξε στρατιωτική δράση ως επικεφαλής ενόπλων της επαρχίας του και το 1822 διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας έως την κατάργησή της τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Το 1823 εξελέγη πληρεξούσιος Τριπολιτσάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για τη σύνταξη του πρώτου «υποθετικού λογαριασμού» (προϋπολογισμού). Στη συνέχεια, τον Μάιο του ίδιου έτους, εξελέγη στο Β΄ Βουλευτικό αντιπροσωπεύοντας την ίδια επαρχία.
Πηγή: http://representatives1821.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82/ [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τα Αγιωργίτικα Αρκαδίας.

Συνθέτης συμφωνικής μουσικής. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1910 και πέθανε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε πιάνο με τη Μαρίκα Λασποπούλου και θεωρητικά - σύνθεση με τον Αλέκο Κόντη στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Την περίοδο 1928-29 υπήρξε μαθητής του Αιμίλου Ριάδη. Η εξέλιξη του είναι όμως αποτέλεσμα προσωπικής του μελέτης και έρευνας, και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, ιδιαίτερα ως προς τις νεώτερες τεχνικές σύνθεσης, αυτοδίδακτο. Το 1949-50, ως υπότροφος της UNESCO επισκέφθηκε μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης‡ κατά την ίδια περίοδο εργάστηκε κοντά στον Arthur Honegger, στο Παρίσι.
Από το 1951-61 δίδαξε Ιστορία της Μουσικής στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων ενώ από το 1954-1976 ήταν καθηγητής θεωρητικών και σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο, στην Αθήνα. Παράλληλα όμως και μέχρι το θάνατο του παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα Αν. Θεωρητικών και Σύνθεσης. Το διδακτικό του έργο θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι υπήρξε ο πρώτος - και για μεγάλη περίοδο ο μόνος - στην Ελλάδα, που δίδαξε παράλληλα με τις παραδοσιακές και νεώτερες τεχνικές σύνθεσης. Οι περισσότεροι σημαντικοί Έλληνες συνθέτες, μουσικολόγοι και διευθυντές ορχήστρας της νεώτερης γενιάς υπήρξαν μαθητές του.
Τα περισσότερα έργα του έχουν εκτελεστεί επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Δ. Γερμανία, Αγγλία, Σουηδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Η.Π.Α κ.λ.π.) και μεταδοθεί από πολλούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς.
Το 1953 βραβεύτηκε η Συμφωνία αρ. 3, στο Διεθνή Διαγωνισμό «Βασίλισσα Ελισσάβετ του Βελγίου», στις Βρυξέλλες. Το 1970 τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, με το βραβείο «GOTTFRIED-VON HERDER». To 1983 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το «Αριστείον Καλών Τεχνών».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος από το 1964 ως το 1975, του «Ελληνικού Συνδέσμου Σύγχρονης Μουσικής» (Ε.Σ.ΣΥ.Μ.) και του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής» (Δ.Ε.Σ.Μ.) Από το 1948 έως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.
Με το έργο του και τη διδασκαλία του, ο Γιάννης Α. Παπαϊωάννου έχει ασκήσει πλατιά επίδραση στη νεώτερη Μουσική Σχολή της Ελλάδος και μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα.

Ο Ευάγγελος Σκίπης ήταν αξιωματικός του στρατού. Ο Σωτήρης Σκίπης ήταν γνωστός λογοτέχνης.

Γεννήθηκε το 1835 στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Στην Αθήνα ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του και στη συνεχεία, σπούδασε παιδαγωγική στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφοιτώντας ως ελληνοδιδάσκαλος το 1857. Έναν χρόνο αργότερα, μετέβη στην Λειψία της Γερμανίας, πραγματοποιώντας μεταπτυχιακές σπουδές και έπειτα επέστρεψε και πάλι στη Στενήμαχο, αναλαμβάνοντας καθήκοντα διευθυντή στο εκεί ελληνικό σχολείο από το 1859 έως το 1863. Εγκαταστάθηκε στην Φιλιππούπολη, αναλαμβάνοντας την Κεντρική Ελληνική Σχολή και τον έλεγχο όλων των ελληνικών σχολείων της επαρχίας.
Ο Σκορδέλης ανέλαβε την θέση αυτή σε μια κρίσιμη ιστορικά περίοδο. Από τις πρωτοβουλίες του για την εκπαίδευση φαίνεται πως επιχειρούσε την καλλιέργεια εθνικής αυτοσυνειδησίας και τόνωσης της εθνικής ομοψυχίας στην Βουλγαρία, ως απάντηση στις προκλήσεις των Βουλγάρων, μέσω παροχής παιδείας υψηλού επιπέδου. Ένα από τα έργα του που είχαν αυτό τον σκοπό ήταν η ενίσχυση και ο εμπλουτισμός της βιβλιοθήκης της Κεντρικής Σχολής.
Το 1868, μετά από τα επεισόδια μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου σχετικά με ζητήματα που ικανοποιούσαν αξιώσεις των Βουλγάρων, η ελληνική κοινότητα της Φιλιππούπολης, αποφάσισε να σταλεί ο Βλάσιος Σκορδέλης ως αντιπρόσωπός της στην Κωνσταντινούπολη. Παρέμεινε εκεί τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο του 1869, και συμμετείχε και ο ίδιος στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Βουλγάρων, ενημερώνοντας την ελληνική κοινότητα και δίνοντας διεθνή προβολή σε αυτό. Για τον λόγο αυτό συνεργαζόταν με εφημερίδες της Πόλης, ενώ εξέδιδε και δικά του έντυπα και περιοδικά.
Μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων στην Κωνσταντινούπολη, ο Βλάσιος Σκορδέλης επέστρεψε στην Φιλιππούπολη και συνέχισε την ενασχόλησή του με τα εκπαιδευτικά ζητήματα της επαρχίας. Το 1872 ίδρυσε τον Σύλλογο Φιλομούσων, ενώ είχε ήδη αναγορευθεί επίτιμο μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης. Μετά από πρόταση του Γεωργίου Ζαρίφη, ο οποίος είχε ιδρύσει το Ζαρίφειο Διδασκαλείο στην Φιλιππούπολη, ο Σκορδέλης μετέβη και πάλι στην Λειψία για να πραγματοποιήσει περαιτέρω παιδαγωγικές σπουδές. Επέστρεψε το 1875 και ανέλαβε την διεύθυνση του Διδασκαλείου την περίοδο 1877 - 1878.
Το 1880 μετακόμισε στην Ελλάδα, αρχικά στην Τρίπολη Αρκαδίας όπου διηύθυνε το εκεί Διδασκαλείο και έπειτα στην Αθήνα όπου ίδρυσε Παρθεναγωγείο, του οποίου ήταν διευθυντής μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 1898, όταν και πέθανε.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82 {τελευταία επίσκεψη: 22/5/2020].

Ηγεμόνας της Ηγεμονίας της Σάμου την περίοδο 1908-1912.

Γάλλος δημοσιογράφος, ιστορικός, κριτικός λογοτεχνίας και τέχνης, Μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας το 1894.

Αντιστασιακή οργάνωση.

Κτήση της Βενετικής Δημοκρατίας την περίοδο 1688-1715.

Δικηγόρος και δημοσιογράφος απ’ τη Ρόδο. Κατά την Ιταλοκρατία έδρασε ως κοινοτικός παράγοντας και πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου «Διαγόρας». Το 1926 κατέφυγε στην Αθήνα, όπου δούλεψε στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στο νησί και ανέλαβε διάφορες θέσεις.

Ιδρύθηκε το 1880. Λειτούργησε με την επίβλεψη της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Έκλεισε το καλοκαίρι του 1913 με την έκρηξη του Β΄ Βαλκανικού πολέμου

Φιλόλογος και κατά καιρούς θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του Παρασκευάς (επίσης φιλόλογος). Δυο απ’ τα πρώτα του έργα («Ένας άνθρωπος με πολλή φωτογένεια» και «Ο κ. Καθηγητής») παίχτηκαν το 1959 στη σκηνή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Έγινε καθηγητής στην Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας και αργότερα στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1993 ανέβηκε το έργο του «Το ρολόι» με σκηνοθέτη το Δ. Ποταμίτη.

Διεθνολόγος από την Κων/πολη (;). Σπούδασε στη Γερμανία, όπου υποστήριξε το 1930 διατριβή για την ελληνική ουδετερότητα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Παλούμπα Αρκαδίας, διετέλεσε στρατηγός, πληρεξούσιος της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης, γερουσιαστής, βουλευτής Γορτυνίας και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας ήταν δικηγόρος, έφεδρος λοχίας Πεζικού και τέως Αστυφύλακας του Δ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών. Γεννήθηκε στο Μελιγαλά Μεσσηνίας και διέμενε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής έλαβε μέρος σε αντιστασιακές οργανώσεις .Υπήρξε μέλος της Απελευθερωτικής Γερμανικής Κατοχής Οργάνωση Νέων ( Α.Γ.Κ.Ο.Ν. ή Α.Γ.Κ.Ω.Ν.) που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1941. Στη συνέχεια υπήρξε συνεργάτης της οργάνωσης ΜΙΔΑΣ 614 , υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε. Μετά το θάνατο του Τσιγάντε και τη διάλυση της ΜΙΔΑΣ 614 ο Μπούρας υπήρξε μέλος της οργάνωσης «ΕΚΚΑ» (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), της οποίας αρχηγός ήταν ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός. Ο Μπούρας συνελήφθη στις 28 Απριλίου 1943. Οδηγήθηκε στην οδό Αβέρωφ στα κρατητήρια της Γκεστάπο όπου και βασανίστηκε. Εκτελέστηκε μαζί με άλλους πατριώτες στις 19 Ιουνίου 1943 στην Καισαριανή.

37ος Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιωαννιτών Ιπποτών (από το 1454).

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή Γιώργου Κανέλλου. Γεννήθηκε στους Δελφούς το 1909. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, μελέτες, δοκίμια καθώς και μεταφράσεις ιταλικής ποίησης. Η πρώτη του ποιητική συλλογή «Ειδύλλια» δημοσιεύτηκε το 1937. Διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Άγγελο Σικελιανό, ο οποίος επηρέασε και το έργο του. Βραβεύτηκε πολλές φορές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1988.

Αγωνιστής του 1821 από το Βετερνίκο Τρικάλων, μέλος της Φιλικής Εταιρείας, συμμετείχε σε πολλές μάχες της Επανάστασης, ανάμεσά τους και στην έξοδο του Μεσολογγίου.