Το υποκατάστημα του οίκου Φελς & Συντροφία στην Πάτρα, έδρα του οποίου ήταν η Κέρκυρα, ιδρύθηκε το 1846 και αντικείμενό του ήταν το εμπόριο της σταφίδας. Τη διεύθυνση του οίκου Φελς & Σα ανέλαβαν ο Θεόδωρος Άμβουργερ και ο Γουσταύος Κλάους. Ο οίκος Φελς & Σα μαζί με την εταιρεία Βάρφ & Σα κυριάρχησαν στο σταφιδεμπόριο σε όλον τον 19ο αιώνα. Μία απόδειξη της ευρωστίας και φερεγγυότητας των δύο εμπορικών οίκων είναι το γεγονός ότι στον πιστωτικό κατάλογο της Εθνικής Τραπέζης το 1866, οι συγκεκριμένοι έμποροι φέρονται ως δανειοδοτού¬μενοι με το ανώτατο πιστωτικό όριο των 100.000 δραχμών . Ο Βαυαρός Γ.Κλάους (1825-1908) ήρθε στην Πάτρα το 1854 . Υποστήριξε την οινοποιία και το 1873 ίδρυσε μαζί με τον Θεόδωρο Άμβουργερ και με σημαντική ενίσχυση του οίκου Φελς (αρχικό κεφάλαιο 20.000 λίρες) την Οινοποιητική Εταιρεία Αχαΐα στον Ριγανόκαμπο (το 1859 είχε αγοράσει έκταση 60 στρεμμάτων από την οικογένεια Κωστάλη στην περιοχή). Διετέλεσε πρόξενος της Βαυαρίας και αργότερα της Γαλλίας και παντρεύτηκε την ελληνίδα Θωμαΐδα Καρβούνη. Ο Θεόδωρος Άμβουργερ (1822-1883) γεννημένος στο δουκάτο της Βάδης, ήρθε στην Πάτρα το 1846 για να αναλάβει τη διεύθυνση του οίκου Φελς. Υποστήριξε και αυτός την οινοποιία αλλά και τη μεταξουργία και συστηματοποίησε το εμπόριο υφασμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε να εφοδιάζει μέγαλο μέρος της αγοράς και να διαθέτει το μεγαλύτερο απόθεμα στην Ελλάδα. Το 1851 αναγνωρίστηκε ως πρόξενος της Πρωσίας και της Γερμανίας και υπήρξε ιδρυτής του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής» (1868) και της Εμπορικής Λέσχης της Πάτρας. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Έμμα, τον Έρμαν και τον Αλβέρτο, από τα οποία τα δύο αγόρια, Αλβέρτος και Φραγκίσκος, συνέχισαν τις δραστηριότητες του πατέρα τους.
Μετά την αποχώρηση του Φελς και το θάνατο του πατέρα τους, το 1884 τους διαδέχθηκαν στη διεύθυνση της εταιρείας οι αδελφοί Αλβέρτος και Φραγκίσκος Άμβουργερ. Η παλαιά εταιρεία Φελς & Σα διαλύθηκε στις 18 Ιουνίου 1890 και συστάθηκε νέα εταιρεία με την επωνυμία Άμβουργερ, Κέλλερ & Σα με διευθυντές τον Αλβέρτο Άμβουργερ και τον Κάρολο Κέλλερ ο οποίος φαίνεται ότι το 1892 αναχώρησε για το Λονδίνο ενώ η εταιρεία κράτησε για τα επόμενα είκοσι χρόνια λειτουργίας της την επωνυμία Άμβουργερ & Σα. Με έδρα την Πάτρα και υποκαταστήματα στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, και στο Ludwigshaven a/Rh. είχε ως κύριες δραστηριότητες το εμπόριο της σταφίδας και άλλων γεωργικών προϊόντων (όπως σύκα, κίτρα, λάδι, ελιές), την οινοποιία, οινοπνευματοποιία και τη γυψοποιία. Διέθετε στην περιοχή Μέση Αγυά Πάτρας εργοστάσιο οινοποιίας, εργοστάσιο καθαρισμού σταφίδας στην Πάτρα όπου βρίσκονταν και το Χημείο και τα Γραφεία της Εταιρείας, εργοστάσιο χημικών προϊόντων, γυψορυχεία στη Ζάκυνθο και Κεφαλληνία και αποθήκες στις κυριότερες σταφιδοπαραγωγικές περιοχές της Πελοποννήσου (Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι, Αίγιο, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Πύργος) αμπελώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Ο οίκος Άμβουργερ ήταν βασικός μέτοχος και συνιδρυτής με τον Πέτρο Μάμο εργοστασίου παραγωγής ζύθου και πάγου με την επωνυμία «Π.Μάμος & Σα» που λειτούργησε στον ίδιο χώρο με το εργοστάσιο οινοποιίας Άμβουργερ.
O Αλβέρτος που ήταν παντρεμένος, όπως και ο αδελφός του, με ελληνίδα σύζυγο ήταν πρόξενος της Γερμανίας και της Ελβετίας, σύμβουλος της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα σύμβουλος και μέτοχος της Τραπέζης Ανατολής και της Ιονικής Τραπέζης καθώς και πολλών άλλων εταιρειών. Η τελευταία κρίση (1911) στην παραγωγή και αγορά της σταφίδας, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την Άμβουργερ & Σα. «...Ελησμονήσαμεν παραπάνω ένα από τα δραματικότερα θύματα της τελευταίας προ του πολέμου σταφιδικής περιόδου, τον Άμβουργερ. Ο μέγας αυτός οίκος, ο εκ της σταφίδος προελθών, συστήσας ποικίλας εμμέσους επιχειρήσεις, επικερδείς και παραγωγικάς εκλονίσθη αίφνης από το ανεβοκατέβασμα των τιμών της σταφίδος και μίαν ημέραν επί τέλους εσωριάσθη, παρασύρας και πολλούς βιοπαλαιστάς, οι οποίοι είχον τοποθετήσει εις τας επιχειρήσεις αυτάς τα μικροκεφάλαιά των. Και τώρα ο Αλβέρτος ζη, παίζων βιολί σε κάποιο κονσέρτο στην Αμερική...» . Αρκετά χρόνια μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει η μαρτυρία ότι η διάδοχος εταιρεία της Άμβουργερ, η Ελληνική Εμπορική Εταιρεία Εισαγωγής και Εξαγωγής φροντίζει τον ιδρυτή της. Γράφει ο Αλβέρτος Άμβουργερ από την Αυστρία στον Δ.Αλεξόπουλο: «... Ένεκα της ασθενείας μας δεν δύναμαι να σας γράψω εν εκτάσει δια να σας ευχαριστήσω δια την γενναιοδωρίαν σας 50 και 25 λιρών. Ο Θεός να σας τα ανταποδώση δια παντός τρόπου [...] να προσφέρητε την μεγάλην ευγνωμοσύνην μου και εις το αξιότιμον συμβούλιον».
Λίγο πριν τη χρεοκοπία του ο οίκος Άμβουργερ φαίνεται ότι προσπάθησε να προσανατολισθεί και να κατακτήσει νέες αγορές για την προώθηση των προϊόντων του. Ανέθεσε τη διαφήμιση, διάδοση και πώληση της σταφίδας, των οίνων και κονιάκ στον Πολύβιο Λεκό, τον οποίο διόρισε γενικό πράκτορα για την Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ρωσία . Γενικός πράκτορας για την Αίγυπτο το 1911 αναφέρεται, σε τεκμήριο του αρχείου, ο Σ. Πετσάλης. Τελικά, στις αρχές του 1912, ο εμπορικός οίκος Άμβουργερ & Σα συμμετείχε, παραχωρώντας και μεταβιβάζοντας την κυριότητα όλων των περιουσιακών του στοιχείων, στην ίδρυση της διαδόχου Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής.

Ευρυτάνας ποιητής, φοιτητής της Νομικής και αντάρτης του ΕΛΑΣ, ο Δώρης Άνθης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νίκου Ζωγραφόπουλου), σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά.

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).

Οικονομολόγος, Προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. – Αρκαδίας 2006 - 2010

Το Άσυλο Παιδιού Βόλου ιδρύθηκε ως σωματείο στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξη του κύριου όγκου των Μικρασιατών Προσφύγων στον Βόλο, και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Βόλου με την πολιτική απόφαση 607 στις 11 Οκτωβρίου 1922. Σκοπός του ήταν η προστασία και περίθαλψη των ορφανών προσφυγόπουλων. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του ανέλαβαν 30 νεαρές αστές δεσποινίδες της πόλης, με πρωτεργάτρια και πρόεδρο του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου την Φόνη Κουτσαγγέλη.
Οι εθελόντριες του Ασύλου είχαν την αποκλειστική φροντίδα της τροφής, ένδυσης, θέρμανσης, καθαριότητας, υγιεινής, σχολικής μόρφωσης των παιδιών. Για την υγεία των παιδιών ίδρυσαν κατασκηνώσεις (στο Σουτραλί Αγριάς Πηλίου) όπου παρέμεναν τους θερινούς μήνες. Επιπλέον φρόντιζαν για την απόκτηση δεξιοτήτων για τη μελλοντική αποκατάσταση των τροφίμων, ιδρύοντας εργαστήρια αργαλειών, κεντητικής και ραπτικής για τα κορίτσια εντός του ιδρύματος, ενώ τα αγόρια στέλνονταν σε εξωτερικά εργαστήρια.
Από το 1930 δεχόταν μόνο κορίτσια, ενώ τα αγόρια μεταφέρθηκαν σε κρατικά ιδρύματα.
Το 1939 το σωματείο μετατράπηκε σε ίδρυμα υπό την εποπτεία του υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως.
Εκτός της επαγγελματικής κατάρτισης, η προσοχή του Διοικητικού Συμβουλίου στράφηκε στην αποκατάσταση των κοριτσιών μέσω υιοθεσιών, γάμων και τοποθετήσεων σε διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, ενώ αποκλειόταν η απασχόλησή τους ως οικιακών βοηθών.
Το Άσυλο Παιδιού Βόλου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στα ορφανά και δυσπραγούντα παιδιά και τις οικογένειές τους για επτά περίπου δεκαετίες και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Άντεξε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, στην περίοδο των καταστροφικών σεισμών της δεκαετίας του ’50, όταν με πρωτοβουλία της τότε προέδρου Μαίρης Κόττα και των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου αποκτήθηκε το ιδιόκτητο κτήριο μεταξύ των οδών Γιάννη Δήμου, Κουταρέλια, Τριανταφυλλίδη και Αθλητικού Κέντρου.
Το 1996 διαλύθηκε, λόγω της ελάττωσης των τροφίμων (χάρη στην λογική της αφιδρυματοποίησης) και υπό το βάρος των δυσβάσταχτων λειτουργικών προβλημάτων. Η περιουσία του περιήλθε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, το κτήριο στο Δήμο Βόλου και το αρχείο του στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.

Η λειτουργία της Έδρας Ναυτιλιακού Ακολούθου Οδησσού ανεστάλη τον Νοέμβριο του 2013.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των Ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα Ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα. Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.

Οι προξενικοί λιμενάρχες / ναυτιλιακοί ακόλουθοι ασκούν αρμοδιότητες εμπορικής ναυτιλίας αναφορικά με τα πλοία με ελληνική σημαία στις περιοχές όπου βρίσκονται.

Οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα διακρίνονται σε τρεις τομείς

1) Τομέας ελέγχου πλοίων και πληρωμάτων

α) Στατιστικά κατάπλου και απόπλου

β) Έλεγχος πλοίων για: ναυτιλιακά έγγραφα, κανονικότητα σύνθεσης πληρωμάτων, κατοχή αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας

γ) Τήρηση κανόνων ασφάλειας ναυσιπλοΐας

δ) Επιθεωρήσεις ελληνικών πλοίων από τοπικές αρχές

ε) Κατάρτιση δικογραφιών για ασθένειες - τραυματισμό ναυτικών

στ) Αντικατάσταση, επικύρωση ναυτολογίων

ζ) Επιθεωρήσεις για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος

η) Διεκπεραίωση διοικητικών πράξεων (θεωρήσεις - επικυρώσεις) για διευκόλυνση ναυτικών ελλήνων και αλλοδαπών

θ) Ανανεώσεις πιστοποιητικών ναυτικών

ι) Ελέγχους πλοίων εκτός έδρας

ια) Συμμετοχή στις συμφωνίες μεταβίβασης κυριότητας σε νεότευκτα πλοία σε έλληνες πλοιοκτήτες και ολοκλήρωση διαδικασίας νηολόγησης και ύψωσης ελληνικής σημαίας

ιβ) Ύπαρξη ΠΕΑΕΠ και άλλων εγγράφων και ασφαλή διάθεσή τους

ιγ) Επίδοση ΠΕΑΕΠ σε νεότευκτα πλοία

2) Τομέας διεθνών συναντήσεων, συμμετοχών, ναυτικών πληροφοριών

α) Αναφορές για θέματα εθνικού ενδιαφέροντος

β) Αναφορές για θέματα ναυτιλιακών πληροφοριών

3) Τομέας διοικητικών και οικονομικών θεμάτων

α) Διοικητικά - προσωπικό

β) Προξενικές εισπράξεις (προξενικά ένσημα, ένσημα ΕΚΟΕΜΝ (Μετοχικό Ταμείο Ναυτικού, Ειδικός Κλάδος Οικονομικής Ενίσχυσης Μερισματούχων Ναυτικού)

Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινων διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Η έδρα του ναυτιλιακού ακολούθου στο Αμβούργο συστάθηκε το 1966 σύμφωνα με κοινή απόφαση των Υπουργών Εξωτερικών και Εμπορικής Ναυτιλίας Αριθ. 32176/6225 της 20 Απρ./6 Μαΐου 1966 (ΦΕΚ Β΄ 271) «Περί ορισμού των εδρών Ναυτιλιακών Συμβούλων και Ακολούθων». Με την απόφαση αυτή ως Έδρα του Ναυτιλιακού Ακολούθου στην ελληνική πρεσβεία της Βόννης οριζόταν το Αμβούργο.

Σύμφωνα με το ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα. Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.

Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινων διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Το Προξενικό Λιμεναρχείο Χονγκ Κονγκ συστάθηκε με το ΒΔ 233 της 19 Φεβρ./27 Μαρτ. 1970 (ΦΕΚ Α΄ 71) "Περί συστάσεως μιας Λιμενικής Αρχής εν τη Αλλοδαπή".
Η λειτουργία της Έδρας Ναυτιλιακού Ακολούθου Χονγκ Κονγκ ανεστάλη τον Νοέμβριο του 2013.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία ΠΔ 242 της 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» και το μεταγενέστερο Π.Δ. 320 της 24/28 Σεπτεμβρίου 2001 (ΦΕΚ Α΄217) οι Λιμενικές Αρχές Εξωτερικού (όπως ονομάζονται γενικά τα Προξενικά Λιμεναρχεία) εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία σε θέματα ασφάλειας των Ελληνικών πλοίων και των πληρωμάτων τους στην περιοχή ευθύνης τους, επιλύουν ναυτεργατικές διαφορές, παρεμβαίνουν, όταν απαιτείται, στις οικείες Τοπικές Αρχές για προώθηση θεμάτων σχετικών με τα Ελληνικά πλοία και τα πληρώματά τους. Επίσης, οι ναυτιλιακοί ακόλουθοι ενέχουν θέση ανακριτή στις υποθέσεις που αφορούν ναυτιλιακά θέματα Ασκούν κάθε άλλη αρμοδιότητα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.
Οι προξενικοί λιμενάρχες / ναυτιλιακοί ακόλουθοι ασκούν αρμοδιότητες εμπορικής ναυτιλίας αναφορικά με τα πλοία με ελληνική σημαία στις περιοχές όπου βρίσκονται.
Οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα διακρίνονται σε τρεις τομείς
1) Τομέας ελέγχου πλοίων και πληρωμάτων
α) Στατιστικά κατάπλου και απόπλου
β) Έλεγχος πλοίων για: ναυτιλιακά έγγραφα, κανονικότητα σύνθεσης πληρωμάτων, κατοχή αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας
γ) Τήρηση κανόνων ασφάλειας ναυσιπλοΐας,
δ) Επιθεωρήσεις ελληνικών πλοίων από τοπικές αρχές
ε) Κατάρτιση δικογραφιών για ασθένειες - τραυματισμό ναυτικών
στ) Αντικατάσταση, επικύρωση ναυτολογίων
ζ) Επιθεωρήσεις για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος
η) Διεκπεραίωση διοικητικών πράξεων (θεωρήσεις - επικυρώσεις) για διευκόλυνση ναυτικών ελλήνων και αλλοδαπών
θ) Ανανεώσεις πιστοποιητικών ναυτικών
ι) Ελέγχους πλοίων εκτός έδρας
ια) Συμμετοχή στις συμφωνίες μεταβίβασης κυριότητας σε νεότευκτα πλοία σε έλληνες πλοιοκτήτες και ολοκλήρωση διαδικασίας νηολόγησης και ύψωσης ελληνικής σημαίας
ιβ) Ύπαρξη ΠΕΑΕΠ και άλλων εγγράφων και ασφαλή διάθεσή τους
ιγ) Επίδοση ΠΕΑΕΠ σε νεότευκτα πλοία
2) Τομέας διεθνών συναντήσεων, συμμετοχών, ναυτικών πληροφοριών
α) Αναφορές για θέματα εθνικού ενδιαφέροντος
β) Αναφορές για θέματα ναυτιλιακών πληροφοριών
3) Τομέας διοικητικών και οικονομικών θεμάτων
α) Διοικητικά - προσωπικό
β) Προξενικές εισπράξεις (προξενικά ένσημα, ένσημα ΕΚΟΕΜΝ (Μετοχικό Ταμείο Ναυτικού, Ειδικός Κλάδος Οικονομικής Ενίσχυσης Μερισματούχων Ναυτικού)
Το γενικό πλαίσιο που διέπει τη ναυτιλία είναι κυρίως τα θεσπίσματα: Ν. 4473 της 29/31 Μαΐου 1965 «Περί ελέγχου ναυσιπλοΐας, Επιθεωρήσεως Εμπορικών Πλοίων και άλλων τινών διατάξεων» (ΦΕΚ 102 Α΄) και το Νομοθετικό Διάταγμα 187 29/3 Οκτωβρίου 1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» (ΦΕΚ Α’ 261).

Η Ένωση Αρίστης-Βίκου ήταν μια συλλογικότητα των απόδημων Αριστινών με έδρα την Αθήνα που επεδίωξε πολλές εξωραϊστικές δράσεις ως αρωγός της Κοινότητας.

Η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.), υπήρξε πολιτικό κόμμα, η ιστορική συνέχεια της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου κατά την μεταπολίτευση. Μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) το 1976.

Η Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) ιδρύθηκε με τον Αρχικό Ιδρυτικό Νόμο (Α.Ν.1287/38) με την επωνυμία: «Ένωσις Ελλήνων Αποστράτων Αξιωματικών» (ΕΕΑΑ), ο οποίος στη συνέχεια τροποποιήθηκε με τον Α.Ν. υπ’ αριθ.1171/72 «Περί Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων», ο οποίος είναι ο Ιδρυτικός Νόμος των Ενώσεων Αποστράτων Αξιωματικών και των τριών Κλάδων των Ε.Δ.

Η «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών» ιδρύθηκε το 1929.

Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ιδρύθηκε το 1928. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή της είχαν οι οκτώ μεγαλύτερες τράπεζες της εποχής. Σκοπός της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών είναι η μελέτη, προστασία και προαγωγή των επαγγελματικών συμφερόντων των μελών της, η συμβολή της στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και η προαγωγή του θεσμού της πίστης και των οικονομικών συναλλαγών. Οι δραστηριότητές της αναπτύσσονται σε εθνικό επίπεδο, όπου συνεργάζεται με την πολιτεία και την Τράπεζα της Ελλάδος για την προώθηση των θέσεων των τραπεζών στους υπό καθιέρωση θεσμούς. Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος, την εδραίωση των ανταγωνιστικών συνθηκών και τη βελτίωση των σχέσεων με την πελατεία, την επίλυση διαφόρων προβλημάτων. Τα τελευταία χρόνια η Ένωση με τη συμμετοχή της στα όργανα της Τραπεζικής Ομοσπονδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε άλλους οργανισμούς προβάλλει τις θέσεις των ελληνικών τραπεζών, ενώ μεταφέρει στις τράπεζες μέλη της τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκομίζει από τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς. Η Ένωση παράγει επίσης σημαντικό έργο στους τομείς της εκπαίδευσης, των εκδόσεων, των μελετών και της έρευνας.

Το σωµατείο ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1962 µε σκοπό «την συνένωσιν των συγγενών, των αναγκαστικώς υπό το κράτος ανωµάλων πολιτικών συνθηκών εγκατασταθέντων και διαβιούντων εκτός της Ελλάδος Ελλήνων» και απέβλεπε στην άρση των απαγορεύσεων επαναπατρισµού, στην προστασία των συµφερόντων των πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, καθώς και στην ενίσχυση των δεσµών και της επικοινωνίας των εκπατρισµένων και των οικογενειών τους.

Η Ένωσις Τεχνικών Ελληνικού Κινηµατογράφου (ΕΤΕΚ) ιδρύθηκε και λειτούργησε από το 1948 αν και το καταστατικό της εγκρίθηκε µόλις το 1950. Πρώτα µέλη ήταν οι λίγοι επαγγελµατίες του κινηµατογράφου εκείνης της εποχής. Η ανάπτυξη του ελληνικού σινεµά στα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησε στην οργανωτική έκρηξη του κλάδου των κινηµατογραφιστών και στην πρόσθετη διάκρισή τους σε ειδικότητες. Η είσοδος, τη δεκαετία του 1960, στην Ελλάδα της τηλεόρασης αποτυπώθηκε µε την αντίστοιχη προσθήκη στον τίτλο.

Η Ένωσις Υφαντουργών Νικαίας ιδρύθηκε το 1945. Σύμφωνα με το καταστατικό που υπάρχει στο αρχείο, η επίσημη ονομασία της ήταν
«Βιοτεχνικός Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας Ταμπουρίων κλπ.». Η Ένωση ήταν μέλος της «Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Νικαίας».
Οι παρακάτω τίτλοι πιθανότατα είναι διαφορετικοί τίτλοι της Ένωσης: «Σύνδεσμος Βιοτεχνών Ξυλίνων Αργαλιών Νικαίας,», «Σύνδεσμος Υφαντουργών Νικαίας» «Σύνδεσμος Υφαντουργών Βιοτεχνών Νικαίας». Στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο συλλογικό σώμα μας οδηγεί το γεγονός ότι η αρίθμηση της εισερχόμενης αλληλογραφίας (πρωτοκόλληση) είναι συνεχόμενη.

Διακεκριμένος διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε, στην αρχή της σταδιοδρομίας του, στις πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία και τη Σόφια και στη συνέχεια ως πρόξενος στη Νάπολη και ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο. Διετέλεσε, επίσης, πρέσβης της Ελλάδας στην Νιγηρία, καθώς και Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνή Οργανισμό Επισιτισμού και Γεωργίας (F.A.O.) στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, διακρίθηκε για την ευσυνειδησία, το ήθος του και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος. Το 1983 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Γραφείου Αθηνών του Ιδρύματος Αναστασίου Γ. Λεβέντη ως το 2003 και παρέμεινε ειδικός σύμβουλος του Ιδρύματος με τις ευεργεσίες στην αναστήλωση αρχαιοτήτων και πολύπλευρες πολιτισμικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και υπήρξε επί 12 χρόνια πρόεδρος του ΟΜΕΠΟ, με στόχο την ανάπτυξη του θεσμού της χορηγίας για πολιτιστικούς σκοπούς. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει διατριβές και το ιστορικό «H Ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Σ. Καψάσκης» αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου κοινωφελούς χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 1994 με απόφαση της Τράπεζας Εργασίας προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καψάσκη, ιδρυτή, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της Τράπεζας Εργασίας.

Ν. 1724/1940: "Περί οργανώσεως και λειτουργίας των αναμορφωτικών ιδρυμάτων"
ΠΔ 602/1976 (ΦΕΚ Α΄ 220): "Περί οργανισμού του Υπουργείου Δικαιοσύνης" (μετονομάζονται τα αναμορφωτήρια ανηλίκων σε ιδρύματα αγωγής (άρθρο 26)
ΠΔ 180/1997 (ΦΕΚ Α΄ 152) : "Κατάργηση των ιδρυμάτων αγωγής θηλέων Παπάγου και αρρένων Κορυδαλλού του Υπουργείου Δικαιοσύνης"

Μετά την κατάργηση των ιδρυμάτων αγωγής ανηλίκων, οι ανήλικες κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού υπό δική τους διεύθυνση.

Σύμφωνα με το ΠΔ 602/1976 τα Καταστήματα Ανηλίκων διακρίνονται σε Σωφρονιστικά Καταστήματα Ανηλίκων και Ιδρύματα Αγωγής Ανηλίκων.

Σύμφωνα με το ΠΔ 278/1988 με τη λειτουργία των Ιδρυμάτων Αγωγής σχετίζονται η Διεύθυνση Πρόληψης Εγκληματικότητας και Σωφρονιστικής Αγωγής Ανηλίκων, Τμήμα Συνθηκών Λειτουργίας Ιδρυμάτων Αγωγής Ανηλίκων και Σωφρονιστικών Καταστημάτων και η Διεύθυνση Επιθεώρησης Καταστημάτων Κράτησης, Θεραπευτικών Καταστημάτων, Σωφρονιστικών Καταστημάτων και Ιδρυμάτων Αγωγής Ανηλίκων.

Στο ΠΔ 602/1976 αναφέρεται η ύπαρξη Ιδρύματος Αγωγής Θηλέων στην Πεύκη και όχι στου Παπάγου.

Δομή
Σύμφωνα με το άρθρο 19 του ΠΔ 278/1988 η Διεύθυνση του Ιδρύματος Αγωγής Θηλέων Παπάγου αποτελείται από τις παρακάτω μονάδες Τμήμα Διοίκησης - Οικονομικού υπεύθυνο για τα διοικητικά και οικονομικά θέματα Τμήμα Αγωγής Ανηλίκων.

Το Ίδρυμα Βορειοηπειρωτικών Ερευνών έχει έδρα τα Ιωάννινα και ιδρύθηκε το Φθινόπωρο του 1974 από μία ομάδα Ηπειρωτών, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να συστήσουν ένα φορέα, που θα ανελάμβανε να προωθήσει την παντός είδους επιστημονική έρευνα της πολιτισμικής παραγωγής των περιοχών της Ηπείρου.

Ίδρυμα με σκοπό τη «μέριμνα, φροντίδα και προσπάθεια για τη σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία και προκοπή των νέων του Καρπενησίου και της Ευρυτανίας». Το εγκριτικό Διάταγμα του Οργανισμού δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 02.10.1997 (ΦΕΚ Β’ 875/1997).