Γιος του Ευστάθιου. Ακολούθησε επαγγελματικά τον πατέρα του και έγινε αξιωματικός του στρατού. Το Φεβρουάριο του 1862 έλαβε μέρος στη Ναυπλιακή επανάσταση και εξορίστηκε μετά την αποτυχία της. Μετά την έξωση του Όθωνα έλαβε μέρος στην Εθνοσυνέλευση και στις πολιτικές διεργασίες της περιόδου. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Ο Σταύρος Μιχ. Κέπετζης (1833–1919), γεννήθηκε στη Μήθυμνα, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1864 παντρεύτηκε την Ευανθία Μιχ. Θεολόγου που καταγόταν από τη Φιλαδέλφεια (Αλάς Σεχίρ) της Μικράς Ασίας. Έζησαν στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης (Φα-νάρι, Σταυροδρόμι, Μακροχώρι) ως το 1905, οπότε εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ο Σ. Κέπετζης χρημάτισε έφορος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, πρόεδρος της Εφορείας του Ζωγραφείου Λυκείου και του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελένη Κέπετζη, αδελφή του Σταύρου, είναι μητέρα του Αργύρη Εφταλιώτη. Ο πατέρας της συζύγου του Ευανθίας είναι ο ιδρυτής των Θεολογείων Εκπαιδευτηρίων Φιλαδελφείας και εκείνη διέθεσε το κληροδότημα του θείου της Παντελή Θεολόγου στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο του Φαναρίου. Το σπίτι τους στο Μακροχώρι παραχώρησαν στο Παρθεναγωγείο και μετέπειτα στην Αστική Σχολή της κοινότητας. Απέκτησαν δύο κόρες και τρεις γιους. Η κόρη τους Ευτέρπη Κέπετζη ήταν ποιήτρια (ψευδ. Πέπη Σταύρου), ο γιος τους Μιχαήλ σπούδασε νομικά στη Γαλλία, όπου έγινε διδάκτορας, και στη συνέχεια καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Βέρνη. Διετέλεσε εφέτης στα Μικτά Δικαστήρια της Αλεξάνδρειας, αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Συνέδριο της Ειρήνης μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Συνθήκη των Σεβρών. Υπηρέτησε επίσης ως πρεσβευτής της Ελλάδας στη Βέρνη. Ο αδελφός του Ιωάννης είναι ο παππούς του δωρητή του αρχείου Αντώνη Κέπετζη.
Ο Εμμανουήλ Λουκάς, προπάππος του δωρητή (πατέρας της γιαγιάς του Σοφίας), ήταν υποπρόξενος της αυτοκρατορικής Ρωσσίας στη Σμύρνη και στη Μυτιλήνη. Η σύζυγός του Χαρίκλεια Δουκάκη–Κουκλέλη κατείχε εκτάσεις ελαιοδένδρων στον Κάτω Τρίτο Λέσβου.
Ο Διονύσιος Πανάς, ήταν παππούς της δωρήτριας Εύας Μυλωνά–Κέπετζη, παντρεμένος με την Πολυτίμη Λυκιαρδοπούλου. Η κόρη τους Ασπασία, είναι η μητέρα της δωρήτριας.
Τα κατάλοιπα του ζωγράφου Οδυσσέα Φωκά προέρχονται από το εργαστήριό του στην Καλλιθέα, όπου κατοίκησε ο Αντώνης Κέπετζης την περίοδο 1962–1965.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αθηνά Γαϊτάνου–Γιαννιού, Το πνευματικό Μακροχώρι του καιρού μου, Κωνσταντινούπολη 1951 και πληροφορίες των δωρητών].

Ο Θεμιστοκλής Β. Κουρουσόπουλος ήταν αξιωματικός του Μηχανικού. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (1855) και μετεκπαιδεύτηκε στη Στρατιωτική Σχολή του Metz. Προβιβάστηκε σε ανθυπολαχαγό το 1866, αντισυνταγματάρχη το 1890 και υποστράτηγο το 1906 και τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος Σωτήρος. Το 1873 παντρεύτηκε την Σοφία (1851-1899), κόρη του συμβούλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και υπουργού Οικονομικών (1866,1868) Παναγιώτη Εμ. Γιαννοπούλου και της Ασπασίας, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα και φοίτησε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο του Δ. Σουρμελή. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Ευδοκία (1876- ; ), σύζυγο του Ευάγγελου Σοφιανού, τον Βασίλειο (1878-1929) και τον Παναγιώτη (1882- ;).

Ο Αθανάσιος, γιος του Σταματίου Κρίνου, φοιτητής της φιλολογίας το 1881, ανέλαβε μετά το θάνατό του πατέρα του, το 1886, το φαρμακείο. Διετέλεσε πάρεδρος του Ιατροσυνεδρίου (1892). Παντρεύτηκε την Αργυρώ (;) και απέκτησε δύο γιους: τον Πέτρο, έμπορο στην Ερμούπολη και τον Κωνσταντίνο.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Γεώργιος Α. Κρίνος, γιος του Αθανασίου, γεννήθηκε στη Χίο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1872 και στη συνέχεια μετέβη στη Γερμανία για να συμπληρώσει τις σπουδές του. Το 1881 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της φαρμακευτικής χημείας και συνταγολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε μέχρι το 1891. Συνέγραψε Περί χημικής συνθέσεως και της σπουδαιότητος αυτής εις την φαρμακευτικήν.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Γεώργιος Μιτσοτάκης ήταν υποπρόξενος της Ρωσίας στο Ηράκλειο

Ο Κωνσταντίνος Σφακιανάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Σφακιανάκης. Σπούδασε νομικά στη Λωζάννη, σύνθεση, πιάνο, μαθηματικά και αστρονομία. Ασχολήθηκε με τον χώρο της παιδείας του πιάνου, ιδρύοντας και διευθύνοντας το Βενιζέλειο Ωδείο στα Χανιά τη δεκαετία του 1930 και μετέπειτα ιδρύοντας το Ελληνικό Ωδείο στη Λευκωσία της Κύπρου και αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση του Ελληνικού Ωδείου στη Αθήνα.

Κάτοικος Ζήρου Λασιθίου

Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και ήταν γιος του αρματωλού Αθανασίου, γόνου της ιστορικής οικογένειας των Πετιμεζάδων. Το 1804 κατέφυγε στη Ζάκυνθο ύστερα από τη δολοφονία του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ρωσικό στρατό. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία και ανέλαβε τη μύηση του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη Στερεά Ελλάδα. Παρέστη στην Αγία Λαύρα κατά τη κήρυξη της επανάστασης την 25 Μαρτίου. Όταν άρχισε ο αγώνας, πολιόρκησε μαζί με τους λοιπούς Πετιμεζαίους τους Τούρκους των Καλαβρύτων. Tον Απρίλιο του 1821 έλαβε μέρος στη μάχη του Λεβιδίου, στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και στις μάχες κατά του Δράμαλη και του Ιμπραήμ. Έλαβε τον βαθμό του στρατηγού των ατάκτων στρατευμάτων από το 1822 και το 1827 ονομάστηκε γενικός αρχηγός των Όπλων των επαρχιών Αχαΐας και Ηλείας. Μετείχε στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας, στην Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Άργους (1829) και στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση Άργους και Ναυπλίου (1831 – 1832). Επί Καποδίστρια τιμήθηκε με το βαθμό του χιλιάρχου και διετέλεσε μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου (1831). Το 1834 έλαβε τον βαθμό του συνταγματάρχη της Ελληνικής Φάλαγγας και ανέλαβε την διοίκηση της 10ης Τετραρχίας (Αχαΐας). Αργότερα παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Το 1847 ονομάστηκε υποστράτηγος. Ήταν πληρεξούσιος Καλαβρύτων στην Εθνική Συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, βουλευτής Καλαβρύτων (1844 – 1847 και 1847 - 1850), γερουσιαστής (1861 – 1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ και αντιστράτηγος (1864). Πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 1872 στο Αίγιο.

Ο Άγγελος Παπακώστας γεννήθηκε στην Αρίστη Ζαγορίου το 1903. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Διορίστηκε Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην Πρέβεζα, στην Κόνιτσα, στην Ιερατική Σχολή Κορίνθου, στην Εμπορική Σχολή Πειραιώς, σε Γυμνάσια της Αθήνας και, μεταπολεμικά, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Υπήρξε βοηθός του ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη κατά τα τελευταία έτη της ζωής του (1941-1945). Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
Έχει δημοσιεύσει τα ακόλουθα άρθρα και μελέτες:
• Η παρά την Αρίστην Ιερά Μονή Παναγίας της Σπηλαιωτίσσης, 1936
• Το εις Γεράνια Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου, 1939
• Γνωστά και άγνωστα χειρόγραφα του Βηλαρά, 1941
• Αγώνες και θυσίες Βορειοηπειρωτών στο Είκοσι Ένα, 1945
• Σύντομος Χρονογραφία της Ηπείρου, 1945
• Οι Παναγίες του Παπαδιαμάντη, 1947 (αυτοτελής έκδοση)
• Γιάννης Βλαχογιάννης, Νέα Εστία, 1948
• Το έργο του Κοσμά του Αιτωλού στη Β. Ήπειρο, 1949
• Άνθη Ευλαβείας εις την μετάστασιν της Θεομήτορος Μαρίας (επιμέλεια, σημειώσεις), 1950 (αυτοτελής έκδοση)
• Η Αλύτρωτος Ήπειρος, 1951
• Εκλογή από την προσωπική αλληλογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Νέα Εστία, 1955
• 28 Οκτωβρίου 1940, 1960
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στο Ζαγόρι, 1962
• Ιστορίας της πολιορκίας των Ιωαννίνων εξ ανεκδότου χειρογράφου Ψαλίδα αποκειμένου εις τα ιστορικά αρχεία Βλαχογιάννη, 1962 (αυτοτελής έκδοση)
• Η συμβολή της Ηπείρου εις την επανάστασιν του Εικοσιένα (Ζαγόρι), 1966
• Ιστορική ανθολογία Ηπείρου (ανέκδοτα Σουλιωτών αγωνιστών του Εικοσιένα), 1973
• Απομνημονεύματα Σουλιώτου αγωνιστού του Εικοσιένα Σ. Τζίπη γραμμένα στην Κέρκυρα από τον Κουμπάρο του Ιω. Δουσμάνη, 1979 (αυτοτελής έκδοση)
• Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» (μεταγραφή, εισαγωγή, σημειώσεις), Αθήνα 1983 (post mortem αυτοτελής έκδοση)

[Πηγή βιογραφικού: https://izagori.gr, με δικές μας διορθώσεις και προσθήκες]

Ηγεμόνας της Βλαχίας (1812-18) από τους αξιολογότερους Φαναριώτες που ηγεμόνευσαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Προηγουμένως χρημάτισε μεγάλος διερμηνέας (1807-8) και 1812. Στην περίοδο της ηγεμονίας του ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εξάπλωση της ελληνικής παιδείας αναδιοργανώνοντας τα παλαιά σχολεία και ιδρύοντας πολλά νέα.

Σύμφωνα με το ΦΕΚ 338/18-12-1976 η Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών διαρθρώνεται στα εξής Γραφεία και Διευθύνσεις:

1. Γραφείον Υπουργού
2. Γραφείον Υφυπουργού
3. Γραφείον Γενικού Γραμματέως
4. Γενική Διεύθυνση Διοικήσεως
5. Γενική Διεύθυνση Τοπικής Αυτοδιοικήσεως
6. Διεύθυνση Προγραμματισμού και Μελετών
7. Διεύθυνση Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης (ΠΣΕΑ)
8. Γραφείο Νομοθετικού Συντονισμού
9. Γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων.
   Επίσης στην κεντρική υπηρεσία λειτουργούσαν και το Γραφείο Νομικού Συμβούλου, το Γραφείο Παρέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η Υπηρεσία Εντελλομένων Εξόδων και η Υπηρεσία Στατιστικής.
   Κάθε μια από της παραπάνω διευθύνσεις απαρτιζόταν από Τμήματα.

Ο συγκεκριμένος Κύκλος περιλαμβάνει ζητήματα προσβολής ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα ή σε διεθνείς συμβάσεις που έχουν ενσωματωθεί στο εσωτερικό δίκαιο. Κάθε υπόθεση περιλαμβάνει πρωτότυπες αναφορές των πολιτών, τα πρωτότυπα έγγραφα του Συνηγόρου του Πολίτη, απαντήσεις των δημοσίων υπηρεσιών, νομοθεσία και νομολογία, γνωμοδοτήσεις Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κλπ.

Με την υπουργική απόφαση υπ’ αριθ. 37461 της 17ης Μαΐου 1978 (ΦΕΚ Β΄ 512) «Περί συστάσεως παρά τη Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών Υπηρεσίας Σχέσεων Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων» συστάθηκε η Υπηρεσία Σχέσεων Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, υπαγομένη απ’ ευθείας στον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών.
Την Υπηρεσία Σχέσεων Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων του υπουργείου Εσωτερικών συγκροτούσαν τα κάτωθι Τμήματα:
α) Τμήμα Διοικητικών και Οικονομικών Προσαρμογών προς το Κοινοτικόν Καθεστώς και συνοπτικώς «Τμήμα Προσαρμογών».
β) Τμήμα Εναρμονήσεως Ελληνικής προς την Κοινοτικήν Νομοθεσίαν και συνοπτικώς «Τμήμα Εναρμονήσεως Νομοθεσίας».
Αρμοδιότητες
Η Υπηρεσία Σχέσεων Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποτελούσε τον σύνδεσμο του υπουργείου Εσωτερικών με το Υπουργείο Συντονισμού, συνεργαζόταν με τη Γενική Διεύθυνση Σχέσεων Ελλάδος και Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αυτού καθώς και με τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εσωτερικών, των υπό τον έλεγχο και εποπτεία αυτού Ν.Π.Δ.Δ. και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για την από κοινού αντιμετώπιση θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών, αναφερομένων στις σχέσεις της Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ιδίως των τομέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Περιφερειακής και Τοπικής Ανάπτυξης, Προστασίας Περιβάλλοντος, Εκλογών και Αποδημίας και Μεταναστεύσεως. Η Υπηρεσία Σχέσεων Ελλάδος μετά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ασκούσε σε συνεννόηση με την προαναφερόμενη Γενική Διεύθυνση του Υπουργείου Συντονισμού, τις εν παραγράφοις 2 και 3 του άρθρου 5 του Ν. 445/1976 προβλεπόμενες αρμοδιότητες.
Οι αρμοδιότητες της Υπηρεσίας κατανέμονταν μεταξύ των Τμημάτων ως κάτωθι:
α) Τμήμα Προσαρμογών, με αρμοδιότητες:
Τη συγκέντρωση και επεξεργασία των αναγκαίων στοιχείων, αρμοδιότητας του Υπουργείου, προς διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων δια την προσχώρηση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Τη μελέτη και εισήγηση των ληπτέων πάσης φύσεως (πλην νομοθετικών) μέτρων για την εφαρμογή των Συνθηκών Προσχωρήσεως και για την έγκαιρη και ομαλή προσαρμογή της δομής του Υπουργείου και των άλλων εποπτευομένων οργανισμών και Ν.Π.Δ.Δ., προς τις κρατούσες στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Συνθήκες.
Τη μέριμνα για την, εν τω πλαισίω της κοινής πολιτικής Περιφερειακής αναπτύξεως των χωρών-μελών, επισήμανση των προγραμματιστέων (νομαρχιακά προγράμματα) μελετών και έργων υποδομής και αναπτύξεως ιδίως των προβληματικών περιοχών και για την, εν συνεχεία, χρηματοδότηση αυτών μέσω της Ε.Ο.Κ. (Περιφερειακών Ταμείων, F.E.O.G.A. και λοιπών Ταμείων), του Τακτικού Προϋπολογισμού ή του Προϋπολογισμού Δημοσίων Επενδύσεων του Κράτους.
Τη μέριμνα για την εναρμόνηση και εφαρμογή της Κοινοτικής πολιτικής, επί θεμάτων προστασίας και βελτιώσεως του περιβάλλοντος αρμοδιότητας του Υπουργείου.
Κάθε άλλο θέμα που δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του άλλου Τμήματος.
β) Τμήμα Εναρμονήσεως Νομοθεσίας, με αρμοδιότητες:
Τη μελέτη και εισήγηση περί των αναγκαίων θεσμικών μεταβολών στο χώρο του Υπουργείου και περί της εναρμόνισης των διατάξεων νόμων, διαταγμάτων, κανονισμών και άλλων νομοθετικών εν γένει διατάξεων, απτομένων ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον επηρεαζόντων την Πολιτική του Υπουργείου, συνεπεία της εντάξεως της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Τη συνεργασία μετά των αρμοδίων Υπηρεσιών του Υπουργείου Συντονισμού, των άλλων Υπουργείων ως και των αντιστοίχων Υπηρεσιών της Κοινότητας επί νομικών θεμάτων που σχετίζονται με την Κοινοτική νομοθεσία.

Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως το 1943 η διοικητική ιστορία του Νομού Βοιωτίας ήταν συνυφασμένη με αυτήν του Νομού Αττικής, αφού συγκροτούσαν τον ενιαίο Νομό Αττικής και Βοιωτίας (με εξαίρεση την περίοδο 1899-1909), γνωστό και ως Νομός Αττικοβοιωτίας. Ο Νομός Βοιωτίας ως αυτόνομος νομός του κράτους συστάθηκε το 1943 με το νόμο 368 της 26.7.1943 (ΦΕΚ 223 Α΄) "Περί συστάσεως Νομού Βοιωτίας". Ο νομός αποτελούνταν από δύο επαρχίες: Θηβών και Λεβαδείας. Έδρα του νομού ορίστηκε η Λιβαδειά. Με τον ίδιο νόμο ο Νομός Αττικής και Βοιωτίας μετονομάστηκε σε Νομό Αττικής.
Η σύσταση του Νομού Βοιωτίας (καθώς και των Νομών Ευρυτανίας και Φωκίδος που συστάθηκαν το ίδιο έτος στην Στερεά Ελλάδα), αμέσως μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τον Ιωάννη Ράλλη, θα μπορούσε να αποδοθεί στην προσπάθεια στενότερου ελέγχου της Στερεάς Ελλάδας από την κατοχική κυβέρνηση.
Χρονολόγιο νομαρχίας Βοιωτίας
Βασιλικό διάταγμα (νόμος) 3/15.4.1833 (ΦΕΚ 28): "Περί της διαιρέσεως του Βασιλείου και της Διοικήσεώς του". Σύσταση νομού Αττικής και Βοιωτίας
Διάταγμα (νόμος) 26/4-8/5.1.833 "Περί της αρμοδιότητος των νομαρχών και περί της κατά τας νομαρχίας υπηρεσίας"
Βασιλικό διάταγμα (νόμος) 20/6-2/7.1836 "Περί διοικητικού οργανισμού". Κατάργηση νομαρχιών σύσταση "Διοικήσεως" Βοιωτίας
Νόμος ΚΕ΄ 5.12.1845 (ΦΕΚ 32) "Περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους". Επαναφορά νομαρχιακού συστήματος, Νομός Αττικής και Βοιωτίας
Νόμος ΒΧΔ΄ 6.7.1899 (ΦΕΚ 136) "Περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους". Σύσταση για πρώτη φορά αυτόνομου Νομού Βοιωτίας
Νόμος ΓΥΛΔ΄ 16.11.1909 (ΦΕΚ 282 Α΄) "Περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους". Ανασύσταση του Νομού Αττικής και Βοιωτίας
Νόμος 368 20/26.7.1943 (ΦΕΚ 223 Α΄) "Περί συστάσεως Νομού Βοιωτίας". Σύσταση αυτόνομου νομού/νομαρχίας Βοιωτίας
Νομικό πλαίσιο λειτουργίας νομαρχιών την περίοδο 1938-1955
Α.Ν.1179 13/14.4.1938 "Περί των Νομαρχών".
Α.Ν.1329 17/27.7.1938 "Περί τροποποιήσεως των περί Νομαρχών και Γενικών Γραμματέων των Γενικών Διοικήσεων διατάξεων".
Α.Ν 1488 22/29.11.1938 "Περί οργανώσεως των διοικητικών υπηρεσιών του Υπουργείου των Εσωτερικών".

Β.Δ.20/23.3.1939 "Περί εκτελέσεως του υπ’ αριθ. 1488/1938 Α. Νόμου περί οργανώσεως των
διοικητικών υπηρεσιών του Υπουργείου των Εσωτερικών", (ΦΕΚ 111 Α΄).

ΒΔ 5/8.10.1949 "Περί κωδικοποιήσεως εις ενιαίον κείμενον νόμου των ισχυουσών διατάξεων νόμων "περί Νομαρχών, Επάρχων, Νομαρχιών και Γραφείων Επάρχων".
Νόμος 3200 13/23.4.1955 "Περί διοικητικής αποκεντρώσεως".
Οργάνωση Νομαρχίας και αρμοδιότητες Τμημάτων το 1945
Σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο που διέπει τις νομαρχίες, οι νομάρχες προΐστανται των δημοσίων υπηρεσιών της περιοχής τους και ασκούν αρμοδιότητες των υπουργείων, είτε αποκλειστικά είτε μετά από μεταβίβασή τους από την κεντρική εξουσία.
Η διοικητική διαίρεση της Νομαρχίας Βοιωτίας, όπως και όλων των νομαρχιών καθορίστηκε, την περίοδο που αφορά το αρχείο που απόκειται στην Κεντρική Υπηρεσία των Γ.Α.Κ. (1945-1947), με το Β.Δ.20/23.3.1939 "Περί εκτελέσεως του υπ’ αριθ. 1488/1938 Α. Ν. περί οργανώσεως των Διοικητικών Υπηρεσιών του Υπουργείου των Εσωτερικών" . Σύμφωνα με αυτόν οι νομαρχίες διαρθρώνονταν από το Γραφείου Νομάρχου και τέσσερα Τμήματα:
α) Διοικήσεως
β) Τοπικής Αυτοδιοικήσεως
γ) Αποκεντρώσεως και
δ) Διεκπαιρεώσεως - Αρχείου και Καταχωρήσεως.
Σύμφωνα με το ίδιο διάταγμα το Τμήμα Διοικήσεως της Νομαρχίας Αττικής και Βοιωτίας και της μετέπειτα Νομαρχίας Βοιωτίας, αποτελούνταν από τα παρακάτω Γραφεία :
Γραφείο Ι : Διοίκηση του νομού, υπηρεσιακή κατάσταση των υπαλλήλων του Νομού, έλεγχος των σωματείων, νομικών προσώπων, εθιμοτυπία, δημόσιες τελετές, οργάνωση εκθέσεων και διαλέξεων και λειτουργία του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου.
Γραφείο ΙΙ: Αστική δημοτική και στρατολογική κατάσταση πολιτών, αποδημία και μετανάστευση, ληξίαρχοι, αστυνομική επιτήρηση.
Γραφείο ΙΙΙ: Πολιτική επιστράτευση και οργάνωση παθητικής αεράμυνας, στρατιωτικές εισφορές και επιτάξεις, ενέργειες σε αντικείμενα αρμοδιότητας των πολεμικών υπουργείων.

Το Μινιστέριο της Θρησκείας θεσπίζεται τον Ιανουάριο του 1822 σύμφωνα με όσα ορίζονται στο «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», που αποτελεί το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας. Το Εκτελεστικό σώμα ως αρμόδιο για τη σύσταση των κλάδων της Διοίκησης (άρθρο κβ ́) εκλέγει οκτώ υπουργούς ενιαύσιας θητείας, ένας εκ των οποίων είναι «ὁ τῆς Θρησκείας».
Ως πρώτος «Μινίστρος των Θρησκευτικών» διορίζεται ο Επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ και ως Γενικός Γραμματέας ο Κύπριος Αγωνιστής Χαράλαμπος Μάλης. Επισημαίνεται ότι κατά τη χρονική περίοδο από τις 17 Απριλίου 1822 έως την 1η Ιουνίου 1823 ο Ιωσήφ Ανδρούσης χρημάτισε παράλληλα και Μινίστρος του Δικαίου. Με την έναρξη της Β ́ Βουλευτικής περιόδου (26 Απριλίου 1823) το Υπουργείο Θρησκείας
ανατίθεται εκ νέου στον Επίσκοπο Ανδρούσης Ιωσήφ. Τον Ιούνιο του 1823, όταν ο Χαράλαμπος Μάλης διορίστηκε γραμματέας του Ανδρέα Ζαΐμη στο Στρατόπεδο των Πατρών και αποχώρησε, διορίστηκε και διατέλεσε επί ένα μήνα Γενικός Γραμματέας ο Νικόλαος Σπηλιάδης, ο οποίος ακολούθως ανέλαβε καθήκοντα Προσωρινού Γενικού Γραμματέα του Εκτελεστικού Σώματος. Μετά τον Ν. Σπηλιάδη Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου ανέλαβε ο ιερομόναχος Δανιήλ Γεωργόπουλος.
Με τον «Νόμο της Επιδαύρου» ( Άστρος, Απρίλιος 1824 ), το δεύτερο από τα συνταγματικά κείμενα της Επανάστασης του 1821, το «Μινιστέριον της Θρησκείας» μετονομάσθηκε σε «Υπουργείον της Λατρείας». Ο Ανδρούσης Ιωσήφ σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο του Εκτελεστικού, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, αποδοκίμασε τη μετωνυμία με το αιτιολογικό ότι η έννοια της λατρείας είναι πολύ στενότερη της θρησκείας, η οποία περιλαμβάνει και τις εσωτερικές θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων, και συνέχισε να υπογράφει ως «Υπουργός της Θρησκείας». Αντίθετα, η Διοίκηση εξακολούθησε να χρησιμοποιεί τον όρο «Υπουργός της Λατρείας» στα επίσημα έγγραφά της.
Το 1824 ξεκινούν οι πολεμικές συγκρούσεις του εμφύλιου πολέμου. Ο Ιωσήφ αποστέλλεται από το Εκτελεστικό στους Ζαΐμη, Λόντο και Νοταρά ως ειρηνοποιός. Συνεπακόλουθα, ο Ανδρούσης άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι 23 Μαΐου 1824, οπότε τον αντικατέστησε ο Δ. Γεωργόπουλος μέχρι και τον Οκτώβριο του 1824, λίγο πριν την παραίτηση του πρώτου. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι η αντικατάσταση ήταν υπηρεσιακού χαρακτήρα, καθώς την ευθύνη του Υπουργείου διατηρούσε ο Επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ.
Τον Οκτώβριο του 1824, λίγο μετάτην αποτυχία συγκρότησης τριμελούς αποστολής με τον Βρεσθένης Θεοδώρητο και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για την κατάπαυση του εμφύλιου σπαραγμού, ο Ιωσήφ Ανδρούσης παύει να ασκεί τα καθήκοντά του και η διεύθυνση «εν απουσία Υπουργού» ανατίθεται στον Γενικό Γραμματέα Δ. Γεωργόπουλο.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1825, αναλαμβάνει το Υπουργείο ο Επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς. Γενικός Γραμματέας διορίστηκε ο Αγαθόνικος Μιλτιάδης και μετά από οχτώ μήνες διορίστηκε νέος Γενικός Γραμματέας ο κληρικός και δάσκαλος, Ιωάσαφ Βυζάντιος.
Τον Μάιο του 1827, η Γ ́ Εθνοσυνέλευση ψήφισε στην Τροιζήνα το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος» σύμφωνα με το οποίο καταργήθηκε ο θεσμός των Υπουργείων και η εκτελεστική λειτουργία ανατέθηκε σε

τριμελή επιτροπή, η οποία έφερε τον τίτλο «Αντικυβερνητική Επιτροπή της Ελλάδος».
Ειδικότερα, οι αρμοδιότητες του Υπουργείου της Θρησκείας, όπως αυτές ορίζονταν από τον σχετικό Κανονισμό της Α ́ Βουλευτικής Περιόδου(15 Ιανουαρίου 1822-25 Απριλίου 1823), παρουσιάζονται σε έγγραφο που επιγράφεται: «Περικοπή εκ του σχεδίου του Γενικού Μηχανικού Οργανισμού της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος, αφορώσα το Μινιστέριον της Θρησκείας». Συγκεκριμένα, στο αναφερόμενο έγγραφο προβλέπονται τα εξής: «Ο Μινίστρος των θρησκευτικών χρεωστεί να ενεργή μετ' επιστασίας τας αποφάσεις της Διοικήσεως, όσαι αφορώσι το Μινιστέριόν του. Φροντίζει περί της επιστασίας των Εκκλησιαστικών και ιερών Μοναστηρίων, περί των οποίων η Διοίκησις θέλει τον διορίσει. Χρέος απαραίτητον έχει να φροντίση παντοιοτρόπως, ώστε ο ιερός κλήρος να διακηρύξη προς τους λαούς της Ελλάδος το σέβας, την υπακοήν και αγάπην, τα οποία οφείλουσι να έχωσι προς την εύνομον της Ελλάδος Διοίκησιν, από την οποίαν εξαρτάται το εύ είναι αυτών, ώστε δι' αυτού του τρόπου η Διοίκησις απολαμβάνουσα την πίστιν των αυτώννα απόκτηση νεύρα ικανά εσωτερικώς εις το να ενεργή απαρεμποδίστως, και να συστήση ούτω την υπόληψίν της προς τα άλλα έθνη. Χρεωστεί τέλος να καθυποβάλη εις της Διοικήσεως την επίκρισιν σχέδιον περί των όσων αφορώσι την ευκλείαν της θρησκείας και να φροντίζη περί όσων αφορώσι το Μινιστέριόν του».
Σημειώνεται ότι, ενώ στον Κανονισμό δε γίνεται συγκεκριμένη μνεία στον τομέα της παιδείας, στο Αρχείο του Μινιστερίου συγκαταλέγονται έγγραφα που αφορούν αμιγώς εκπαιδευτικά θέματα, όπως η χρηματοδότηση και η ίδρυση σχολείων, ο διορισμός και το καθηκοντολόγιο των δασκάλων.