Το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών ιδρύθηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου το 1859 (πράξη 69/1859 (1.12.1859) του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων όπως συμπληρώθηκε με την 84/1860 όμοια αυτού).
Την πρώτη Σεπτεμβρίου 1859, επί της πρώτης Δημαρχίας Γεωργίου Σκούφου (1857-1862), άρχισε να λειτουργεί το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών με Διευθυντή τον ιατρό Α. Ζίννη. Σταδιακά, το Βρεφοκομείο στεγάστηκε σε διάφορα οικήματα, μέχρι που το 1874 εγκαταστάθηκε στο ιδιόκτητο κτήριό του, στην οδό Πειραιώς, Πλατεία Ελευθερίας (Κουμουνδούρου), έργο του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκου. Στο ισόγειο του Βρεφοκομείου, σε ένα μεγάλο θάλαμο, λειτουργούσε το «Θεραπευτήριο» του Ιδρύματος. Παράλληλα υπήρχαν διάφοροι βοηθητικοί χώροι όπως νεκροτομεία, πλυντήρια, θάλαμοι αποστείρωσης και φυσικά ο Ναός. Στη δεκαετία του 1890 το Βρεφοκομείο αποκτά δικό του ναό, τον ναό των Αγίων Αναργύρων, ο οποίος κτίζεται εντός του οικοπέδου του στην πλατεία Ελευθερίας. Στο κτήριο του Δημοτικού Βρεφοκομείου στεγάστηκε και η Πανεπιστημιακή Κλινική καθώς και οι υπηρεσίες του ΠΙΚΠΑ. «Η πορεία του Βρεφοκομείου στο 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα διασταυρώνεται με εκείνη της Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών που στεγάσθηκε για τρεις περίπου δεκαετίες στο χώρο του».
Το 1879 το Αδελφάτο του Ιδρύματος αποδέχθηκε πρόταση του Διευθυντή Αναστασίου Ζίννη να γίνεται η διδασκαλία του μαθήματος «...της των Νοσημάτων Παιδικής Κλινικής» εντός του Δημοτικού Καταστήματος.. Η δημιουργία του πρώτου Νοσοκομείου Παίδων στην Ελλάδα, στον περίβολο του Βρεφοκομείου ξεκίνησε ταυτόχρονα σχεδόν με την ίδρυση της Κλινικής. Σε όλες τις περιόδους λειτουργίας του Ιδρύματος εκπαιδεύτηκαν, με φροντίδα και επιβάρυνση του Βρεφοκομείου, περισσότεροι από έξι χιλιάδες φοιτητές της Ιατρικής, δηλαδή σχεδόν όλοι οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης στο Βρεφοκομείο Αθηνών απέκτησαν την ειδικότητά τους οι πρώτοι Έλληνες παιδίατροι. Το 1915 έγινε η μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου Παίδων από το Βρεφοκομείο στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία». «Δια του κυρωθέντος την 2αν Ιουνίου 1930 νέου Οργανισμού του Βρεφοκομείου η υπηρεσία αυτού διηρέθη εις το καθαρώς διοικητικόν προσωπικόν, και ιδρύθη θέσις διοικητικού Διευθυντού έχοντος έργον κύριον να διευθύνη το κατάστημα και επιβλέπη την κανονικήν λειτουργίαν αυτού, έχων την άμεσον εποπτείαν και προϊστάμενος όλου του προσωπικού (παραβ. άρθρ. 27 Νέου Οργανισμού) ο δε Διευθυντής Ιατρός, απαλλαγείς όλων των προσθέτων διοικητικών υπηρεσιών, αίτινες τον επεβάρυνον, περιωρίσθη εις τα καθαρώς Ιατρικά αυτού καθήκοντα, καταλεγόμενος ούτω μεταξύ του Ιατρικού προσωπικού του Ιδρύματος…….». «Εξάλλου η ιατρική υπηρεσία του Βρεφοκομείου διηρέθη δια του αυτού οργανισμού εις εσωτερικήν ιατρικήν υπηρεσίαν και εις εξωτερικήν ιατρικήν υπηρεσίαν, εκάστη των οποίων διαιρείται εις τμήματα, έχοντα ως προϊσταμένους ειδικούς Παιδιάτρους (Αρχείο Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών, φακ. 2).
Το Βρεφοκομείο δεχόταν για νοσηλεία (κλειστή περίθαλψη) έκθετα νεογέννητα αλλά και μεγαλύτερα παιδιά ορφανά, όχι μόνο από την Αθήνα και από τον Πειραιά, αλλά και από όλη την Ελλάδα. Η θνησιμότητα των «Θρεπτών του Δήμου» ήταν μεγάλη. Κύρια αιτία θανάτου ήταν η πείνα. Τα χρήματα για τη γενικότερη λειτουργία του ήταν ανεπαρκή και οι κυρίες της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας της εποχής αγωνίζονται για την εξεύρεση πόρων. Στον Οργανισμό του 1935 προβλέπεται η λειτουργία Συμβουλίου Γνωμοδοτικών Κυριών (έξι τουλάχιστον) που εκλέγονται από το Αδελφάτο και εποπτεύουν τη λειτουργία του Ιδρύματος και εισηγούνται ως προς διάφορα θέματα. Αρχικός σκοπός της σύστασης του Ιδρύματος υπήρξε η περίθαλψη των νόθων βρεφών τα οποία προέρχονταν από τον Δήμο Αθηναίων, προβλεπόταν ωστόσο και η υποδοχή βρεφών, κατόπιν αιτήσεων, από τους άλλους Δήμους της χώρας. Η εισαγωγή των βρεφών γινόταν είτε μέσω της βρεφοδόχου είτε μέσω διαφόρων Αρχών (αστυνομικών και εκκλησιαστικών), σπανιότερα δε, με κατευθείαν παράδοση από τους φυσικούς γονείς. Για το διάστημα 1874-1890 το ίδρυμα φέρει το όνομα Δημοτικό Νηπιακό Ορφανοτροφείο. Διοικείται από τετραμελές συμβούλιο, το οποίο έως το 1984 ονομαζόταν Αδελφάτο και στη συνέχεια μετονομάζεται σε Διοικητικό Συμβούλιο. Το Δημοτικό Βρεφοκομείο συνεχίζει να δέχεται βρέφη μέχρι 16.2.1979, οπότε γίνεται η τελευταία εισαγωγή με αύξοντα αριθμό 46.034. Στο Παράρτημα παρατίθεται «Πίνακας Αρ. Μητρώου ανά φάκελο» (αποδελτίωση 26098 Αριθμών Μητρώου βρεφών).
Από τη δεκαετία του ‘80 ο χαρακτήρας του Ιδρύματος αλλάζει. Το ιδιόκτητο κτήριο εγκαταλείπεται και μετατρέπεται σε Δημοτική Πινακοθήκη. Το Δ.Β.Α. – μόνο κατ’ όνομα πλέον βρεφοκομείο – διοικεί το δίκτυο των δημοτικών παιδικών σταθμών, που άρχισαν να δημιουργούνται από το 1983 με την εφαρμογή του Π.Δ. 268/83. Στο μεταξύ έχει ήδη αρχίσει να λειτουργεί από το 1955 (ίδρυση με ΒΔ του 1952) το «Εν Αθήναις Κέντρον Βρεφών Η Μητέρα», που αποτελεί μέχρι και σήμερα την διάδοχο κατάσταση του Βρεφοκομείου.
Η Περίοδος του Πολέμου και της Κατοχής (1940-1944) και η πρώτη μεταπολεμική δεκαετία (1945-1955) είναι η περίοδος κατά την οποία ο χώρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου δέχεται πλήθος παιδιών που στη συνέχεια υιοθετούνται εντός και εκτός Ελλάδος. Μετά από τρία χρόνια παραμονής στο ΔΒΑ, τα αγόρια πήγαιναν στο γειτονικό Ορφανοτροφείο Χατζηκώνστα και τα κορίτσια στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο. Ο μεγαλύτερος αριθμός αιτημάτων έρευνας στο συγκεκριμένο αρχείο του Δημοτικού Βρεφοκομείου που φυλάσσεται στην Κεντρική Υπηρεσία των ΓΑΚ αναφέρεται στην περίοδο αυτή.
Το Δημοτικό Βρεφοκομείο, ως δημοτικό ίδρυμα, διέπεται από τις διατάξεις του Δημοτικού και Κοινοτικού Κώδικα που ισχύουν κάθε φορά για τα δημοτικά ιδρύματα.
Ν.Δ. «Περί κωδικοποιήσεως εις ενιαίον κείμενον νόμου της νομοθεσίας περί δήμων και κοινοτήτων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 316, 18.9.1926).
Νόμος 4548/1930 «Περί καταστάσεως των δημοτικών υπαλλήλων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 115, 16.4.1930).
Διατάγματα «Περί επεκτάσεως διατάξεων του νόμου 4548 επί φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (ΦΕΚ Α΄ τ. 196, 6.6.1930 και Α΄ τ. 222, 28.6.1930).
ΒΔ «Περί οικονομικής Διοικήσεως και Λογιστικού των Δήμων και Κοινοτήτων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 123, 31.5.1949)
Ν. 1065/1980 « Περί κυρώσεως Δημοτικού και Κοινοτικού Κώδικα» (ΦΕΚ Α΄ τ.168, 24.7.1980, άρθρα 125 και 126 όπως αντικαταστάθηκαν με τα άρθρα 19 και 20 του ν. 1270/82 ( ΦΕΚ Α΄ τ. 93, 10.8.1982)
Σημαντικές τομές στη λειτουργία του Δημοτικού Βρεφοκομείου αποτελούν οι Οργανισμοί του 1943 και του 1953. Στο αρχείο συμπεριλαμβάνεται και ως έντυπο «Οργανισμός» του 1935 που είχε κυρωθεί από το Αδελφάτο στις 2 Ιουνίου 1930.
Οργανισμός του 1943 «Οργανισμός εσωτερικής υπηρεσίας του ΔΒΑ (ισχύει από 1ης Απριλίου 1943) ψηφισθείς δια της...........(βλ. φ. 54, σελ. 1-48) [87 άρθρα]
Υπ. Απ. 85725 (ΦΕΚ 274 Β΄, 16.12.1953, 2063-2066) «Περί εγκρίσεως του Οργανισμού της εσωτερικής υπηρεσίας του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών».
Nόμος 4227/1962 (ΦΕΚ 49 Α΄, 24.3.1962) Περί των Βρεφοκομείων «…εις παιδίατρος απαραιτήτως παρ’ εκάστω βρεφοκομείω…» (άρθρον 2) Εις το Αδελφάτον μετέχει υποχρεωτικώς αντιπρόσωπος του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας (άρθρον 4)
ΝΔ 610/1970 (ΦΕΚ 171 Α΄ 21.8.1970) Περί υιοθεσίας των μέχρις ηλικίας δέκα οκτώ ετών ανηλίκων
Νόμος 2447/1996 (ΦΕΚ 278/30-12-1996) Κύρωση ως Κώδικα του σχεδίου νόμου «Υιοθεσία, επιτροπεία και αναδοχή ανηλίκου, δικαστική συμπαράσταση, δικαστική επιμέλεια ξένων υποθέσεων και συναφείς ουσιαστικές, δικονομικές και μεταβατικές διατάξεις».
Σύμφωνα με τον Οργανισμό του 1943, η διοικητική διάρθρωση του Δημοτικού Βρεφοκομείου είναι η εξής:
Γενικός Διευθυντής, Διοικητικές Υπηρεσίες, Οικονομικές Υπηρεσίες,
Τεχνικές Υπηρεσίες, Υγειονομικές και εν γένει Ιατρικές Υπηρεσίες,
Γραφείο Νομικού Συμβούλου, Παράρτημα Βούλας, Β΄ Παράρτημα (οδού Βηλαρά), Γ΄ Παράρτημα (Κολοκυνθούς).
Σύμφωνα όμως με τον Οργανισμό του 1953 οι υπηρεσίες διαρθρώνονται ως εξής:
Α. Διοικητική Υπηρεσία
α. Γραφείον Διευθυντού, β. Γραμματεία, γ. Γραφείον Κοινωνικής Προνοίας, δ. Ναός, ε. Υπηρεσία Καθαριότητος,
στ. Πλυντήριον-Σιδηρωτήριον, ζ. Μαγειρείον, η. Ραφείον.
Β. Οικονομική Υπηρεσία
α. Γραφείον Προϊσταμένου, β. Γραφείον Λογιστηρίου, εκκαθαρίσεως και Εντολής Δαπανών, γ. Ταμείον, δ. Γραφείον Διαχειρίσεως Υλικού, ε. Γραφείον Διαχειρίσεως Τροφίμων.
Γ. Υγειονομική Υπηρεσία
α. Γραφείον Διευθυντού Ιατρού, β. Γραφείον Ιατρικού Προσωπικού, γ. Μικροβιολογικόν Εργαστήριον, δ. Φαρμακείον, ε. Γραφείον Νοσηλευτικού και Βρεφοκομικού Προσωπικού.
Δ. Τεχνικαί Υπηρεσίαι
α. Υπηρεσία συντηρήσεων κτιρίων και εγκαταστάσεων, β. Υπηρεσία κινήσεως.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό του 1953 ο Διευθυντής του ΔΒΑ τηρεί το Βιβλίο Υιοθεσιών και συμβολαιογραφικών πράξεων προστασίας εκθέτων
Αρκετά μεταγενέστερη είναι η υπόθεση των Παιδικών Σταθμών. Ο πρώτος Παιδικός Σταθμός δημιουργήθηκε το 1964 εντός του κτιριακού συγκροτήματος του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών στην οδό Πειραιώς 51. Με το ΠΔ 268/1983 (ΦΕΚ Α΄101/27.7.1983 «Προσαρμογή και συμπλήρωση των διατάξεων που ισχύουν για τη σύσταση και λειτουργία του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών» θεσπίζεται η ίδρυση παιδικών σταθμών: «Σκοπός του ιδρύματος είναι η περίθαλψη βρεφών και νηπίων και η ίδρυση βρεφικών και παιδικών σταθμών για την εξυπηρέτηση των εργζομένων μητέρων» (άρθρο 2).
Με το Ν. 3448/06 (ΦΕΚ 950Β΄ /19.7. 2006) πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση των διαφορετικών Νομικών Προσώπων. Για παράδειγμα οι τέως Κρατικοί Παιδικοί Σταθμοί αρμοδιότητας υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας μεταφέρονται στο Δήμο Αθηναίων και έτσι οι Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί του Δήμου Αθηναίων διοικούνται πλέον κατά τρόπο ενιαίο από το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών.

Η συνθήκη της 27 Ιουνίου/9 Ιουλίου 1832, που υπογράφηκε στην Κων/λη, επιβεβαίωσε τις ρυθμίσεις των πρωτοκόλλων του Λονδίνου της 4ης /16ης Ιουνίου και 19ης Ιουνίου/1ης Ιουλίου 1830, σύμφωνα με τις οποίες όλες οι οθωμανικές περιουσίες (δημόσιες, ιδιωτικές ή βακουφικές) σε επαρχίες που κατέχονταν από ελληνικά στρατεύματα την 3 Φεβρουαρίου 1830 παραχωρούνταν στην ελεύθερη διάθεση του ελληνικού κράτους, χωρίς γενική αποζημίωση στην Υψηλή Πύλη. Εξαίρεση αποτελούσαν η περιοχή της Φθιώτιδας, δηλαδή οι επαρχίες Ζητουνίου και Πατρατζικίου, οι οποίες προστέθηκαν στο κράτος με τις συνοριακές ρυθμίσεις του 1832, οι περιοχές της Αττικής και της Εύβοιας, οι οποίες κατέχονταν από Οθωμανούς, αλλά υπήρχε πρόβλεψη να ανήκουν στο ελληνικό κράτος, και η περιοχή της Θήβας. Οι Οθωμανοί κάτοχοι ιδιοκτησιών και δικαιωμάτων επί των βακουφίων αυτών των περιοχών είχαν δικαίωμα να διατηρήσουν τις ιδιοκτησίες τους και να τις εκποιήσουν εντός δεκαοκτώ μηνών, πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα, όπως όριζε η παράγραφος 7 της συνθήκης της Κων/λεως. Η πραγματοποίηση των επιταγών των πρωτοκόλλων του 1830 και 1832 ως προς τη δυνατότητα εκποίησης των μουσουλμανικών ιδιοκτησιών ανατέθηκε στις μικτές ελληνο-οθωμανικές επιτροπές, οι οποίες είχαν την εποπτεία όλων των πωλήσεων, τον έλεγχο τίτλων ιδιοκτησίας και την εξομάλυνση μερικότερων ζητημάτων. Οι επιτροπές αναφέρονταν στη λεγόμενη Μικτή Επιτροπή και στην Ειδική Μικτή Επιτροπή, για τη διάλυση «των μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών διαφορών εξαιτίας διαφιλονικουμένων ακινήτων ιδιοκτησιών» (Β.Δ. της 26ης Ιουνίου/8ης Ιουλίου 1836). Η τελική ρύθμιση των ζητημάτων σχετικά με τα κτήματα των Οθωμανών και τα βακούφια της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας έγινε με τις συμβάσεις της 28 Μαρτίου1835 και 18 Φεβρουαρίου 1844 μεταξύ της ελληνικής και της οθωμανικής κυβέρνησης. Με τη σύμβαση της 3 Σεπτεμβρίου 1837 ρυθμίσθηκαν οι απαιτήσεις των ιδιοκτητών Οθωμανών του άνω τμήματος της επαρχίας Θηβών. Ως προς την τύχη των οθωμανικών κτημάτων του κάτω τμήματος της επαρχίας, το ελληνικό Δημόσιο αρχικά δεν τα αναγνώρισε ως ιδιωτικές οθωμανικές ιδιοκτησίες, αφού τα κατείχε την 3η Φεβρουαρίου 1830, αλλά τελικά συγκατένευσε να παραχωρηθούν στους νέους κατόχους τους, δηλαδή θεώρησε έγκυρους τους τίτλους των Ελλήνων αγοραστών των τέως οθωμανικών ιδιοκτησιών στην περιοχή αυτή (Δηλοποίηση Γραμματείας επί των Οικονομικών της 20ης Φεβρουαρίου 1842 και Β.Δ. 2 Νοεμβρίου 1843).
Η "Ειδική Μικτή Επιτροπή προς διάλυσιν των μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών διαφορών ένεκα διαφιλονεικουμένων ακινήτων ιδιοκτησιών" συστάθηκε το 1836 με το ΒΔ 26 Ιουνίου 1936. Σύμφωνα με αυτό ανατέθηκε στην επιτροπή η δικαιοδοσία για επίλυση των διαφορών και αφαιρέθηκε από την τακτική δικαιοσύνη (όσων οι υποθέσεις ακόμα ήταν ανοιχτές), εκτός από αυτές για τις οποίες υπήρχε αμετάκλητη απόφαση. Η επιτροπή αποτελούνταν από ίσο αριθμό ελλήνων και οθωμανών αντιπροσώπων. Το ΒΔ όριζε ως προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων τον Δεκέμβριο του 1836 (προθεσμία που παρατεινόταν έκτοτε κάθε χρόνο). Η επιτροπή είχε συμβιβαστική και δικαστική εξουσία. Σε πρώτη φάση επιδιωκόταν ο συμβιβασμός και, αν αυτός αποτύγχανε, η επιτροπή δίκαζε τις υποθέσεις. Ο νόμος όριζε και τη διαδικασία που θα ακολουθούνταν. Ο αιτών έπρεπε να υποβάλει έγγραφη αναφορά με τα στοιχεία του και αυτά του αντιδίκου καθώς και αίτηση με σύντομη έκθεση των απόψεών του. Τα αποδεικτικά έγγραφα (τίτλοι ιδιοκτησίας κλπ) θα επισυνάπτονταν σε αντίγραφα. Με ειδικές διατάξεις του ΒΔ 2 Οκτωβρίου 1836, ορίστηκε ότι αρμόδιο όργανο για να κρίνει τη δικαιοδοσία ανάμεσα στα τακτικά δικαστήρια και την Επιτροπή σε περίπτωση που είχαν κατατεθεί αγωγές σε τακτικά δικαστήρια ήταν ο Άρειος Πάγος. Μεταγενέστερα νομοθετήματα ρύθμισαν διάφορα θέματα της επιτροπής. Το αρχείο της επιτροπής χρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό κράτος και τους πολίτες και για την αναγνώριση των τίτλων των Ελλήνων αγοραστών μετά το 1842.
Με το νόμο ΦΞΔ΄ "Περί καταργήσεως της Μικτής Επιτροπής" (ΦΕΚ Α΄ 28/1859) ορίστηκε ότι η επιτροπή θα καταργούνταν το 1862.

Γιος του Αλέξανδρου Σούτσου, φαναριώτη και Ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας.

Φιλόλογος, ξεναγός και υπάλληλος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Έγραψε βιβλία για παιδιά (Η Χρυσή Γαλέρα, Ταξίδι στη Νεραϊδοχώρα, Το Αλφάβητο της Χαράς) και θεατρικά έργα (Μονοήμερο Ταξίδι κ.ά.)

Φωτογράφος

Γεννήθηκε στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων. Έγινε μοναχός και μετέπειτα επίσκοπος Βουζαίου της Ρουμανίας και αρχιεπίσκοπος Ουγγροβλαχίας.

Ιερέας και διδάσκαλος, ένας απο τους πιο γνωστούς Έλληνες εκκλησιαστικούς συγγραφείς και ιεροκήρυκες. Γεννήθηκε στη Τσαριτσάνη της Ελασσόνας στις 27 Αυγούστου 1780, το όνομα του ιερέα πατέρα του ήταν Κυριάκος και της μητέρας του Ανθία. Μετά το πέρας των εκκλησιαστικών σπουδών του διδάχθηκε τη γαλλική γλώσσα. Σε ηλικία εικοσιπέντε ετών άρχισε να περιοδεύει σε χωριά και πόλεις της Θεσσαλίας με σκοπό τη διάδοση του λόγου του Θεού, προσπαθώντας να εμφυτεύσει στον κόσμο την αγάπη προς τα γράμματα και τη μάθηση. Το 1806 φυλακίστηκε με διαταγή του Αλή Πασά εξαιτίας της επαναστατικής δραστηριότητας του. Το 1809 ο Οικονόμος προσκλήθηκε στη Σμύρνη να διδάξει στο νεοσύστατο Φιλολογικό Γυμνάσιο της πόλης. Παρέμεινε στη Σμύρνη μέχρι το 1819 ως διδάσκων στην αρχή και ση συνέχεια ως Διευθυντής του σχολείου. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και η Ιερά Σύνοδος τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Αλέξανδρος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και μετά απο πρόσκλησή του ο Οικονόμος μετέβει στην Αγία Πετρούπολη. Συνέχισε εκεί το συγγραφικό του έργο και εκλέχθηκε μέλος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας της Πετρούπολης. Το 1831 ο Οικονόμος επέστρεψε στην Ελλάδα, στην πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους το Ναύπλιο. ‘Εκτοτε ο Οικονόμος συνέδεσε το όνομα του με θέματα που απασχολούσαν την Ελληνική Εκκλησία, η οποία είχε πλέον κηρυχθεί αυτοκέφαλη και εργάστηκε με στόχο τις καλές σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1837 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πέθανε το Μάρτιο του 1857. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Η Επιστολιμαία διατριβή περί των τριών ιερατικών της Εκκλησίας βαθμών, Αυτοσχέδιος περί Σμύρνης Διατριβή.

Ο 103ος Δόγης της Βενετίας.

Ο Γεώργιος Ν. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το έτος 1900 γιος του Νικόλαου Παπαϊωάννου και της Δήμητρας Σκαλτσοδήμου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από τις ιστορικές οικογένειες της Επανάστασης του 1821 Σκαλτσά/Σκαλτσοδήμου και Στάικου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου υπηρέτησε ως ανθυπίατρος κατά τα έτη 1919-1922. Άσκησε το ιατρικό επάγγελμα και αναμείχθηκε ενεργά στην ελληνική κεντρική πολιτική ζωή της εποχής του καθώς και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το 1932 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Υπηρέτησε ως ιατρός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στη συνέχεια εισήλθε στην αντίσταση σχηματίζοντας το 1942 Εθνική Οργάνωση Εσωτερικού με την επωνυμία Πατριωτική Οργάνωση Τριχωνίδος. Συγκρότησε ένοπλο αντάρτικο σώμα και διορίσθηκε από τον Ναπολέοντα Ζέρβα αρχηγός του Υπαρχηγείου αρχικά και Αρχηγείου στη συνέχεια Τριχωνίδος. Ανέπτυξε ισχυρή δράση στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας συγκρουόμενος με τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα καθώς και με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του ΕΛΑΣ. Το 1944 μετακινήθηκε στην Αθήνα όπου διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Πόλεως Αθηνών του ΕΔΕΣ. Με το πέρας της Κατοχής αναμείχθηκε και πάλι στην πολιτική• εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1946 με το κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων του Στ. Γονατά. Πρωτοστάτησε στην αναγνώριση και την απονομή ηθικών και υλικών αμοιβών στους εθνικόφρονες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με πλήθος ενεργειών του από το 1946 και εξής. Από το 1959 ώς το 1964 διετέλεσε δήμαρχος Αγρινίου προωθώντας και εκτελώντας πλείστα έργα κοινής ωφελείας στην πόλη. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1986 και ετάφη στο Αγρίνιο.

Ο Δημήτριος Π. Πετροκόκκινος υπήρξε λόγιος και συγγραφέας με καταγωγή από τη Χίο. Διετέλεσε εκπρόσωπος της εταιρείας των Αδελφών Ράλλη στην Ινδία. Συντάχθηκε με το κίνημα του δημοτικισμού και ήταν ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1910). Δημοσίευσε ιστορικές και κοινωνικές μελέτες καθώς και ένα αυτοτελές έργο σχετικό με την οικογένεια των Πετροκόκκινων.

Γεννήθηκε τη δεκαετία του 1880 στις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης και ήταν γιος ιερέα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και αργότερα φοίτησε στο Γυμνάσιο Αδριανουπόλεως και στη Ζαρίφειο Σχολή της Φιλιππούπολης. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με υποτροφία εργαζόμενος παράλληλα ως δάσκαλος. Διορίστηκε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης όπου δίδαξε για τρία χρόνια και στη συνέχεια δίδαξε φιλολογία σε σχολεία της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Έπειτα υπήρξε για 26 χρόνια καθηγητής στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά. Παράλληλα ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την λαογραφία. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1922 δημοσιεύοντας διηγήματα και ηθογραφίες σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδεςενώ σημαντικό είναι το ιστορικό και λαογραφικό έργο του με επίκεντρο την περιοχή της Θράκης. Διετέλεσε μέλος του Θρακικού Κέντρου αναλαμβάνοντας από το 1928 την έκδοση του περιοδικού "Θρακικά", ενώ εξέδωσε από το 1934 ως το 1966 το περιοδικό "Αρχείον του Θρακικού Λαογραφικού και Γλωσσικού Θησαυρού". Υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος της Εταιρείας Θρακικών Μελετών και δημοσίευσε σε βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά περισσότερες από 300 μελέτες του με αντικείμενο την Ιστορία, τη λαογραφία, την κοινωνία και τη μουσική παράδοση της Θράκης. Παράλληλα πραγματοποίησε επί χρόνια διαλέξεις σχετικές με τη Θράκη σε διάφορους οργανισμούς και φορείς ανά την επικράτεια καθώς και στο ραδιόφωνο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 21/5/2020].